ថ្ងៃពព្រហស្បតិ៍ ទី២៤ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៣

អត្ថបទទី១៖ សូមថ្លែងព្រះគម្ពីរវីរបុរស វរ ១១,២៩-៣៩

លោកយ៉ែបថា ជាវីរៈបុរសដ៏អង់អាចមួយរូប។ មានថ្ងៃមួយ ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់សណ្ឋិតលើលោក លោកធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកកាឡាដ និងស្រុកម៉ាណាសេ ទៅ​ដល់មីសប៉ាក្នុងស្រុកកាឡាដ។ បន្ទាប់មក លោកបន្តដំណើរពីទីនោះឆ្ពោះទៅស្រុកអាំម៉ូន។ លោកយែបថាបន់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ថា៖ «ប្រសិនបើព្រះអង្គប្រគល់ជនជាតិ​អាំម៉ូនមកក្នុងកណ្តាប់ដៃខ្ញុំ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកវិញដោយជោគ​ជ័យ នរណាម្នាក់ចេញពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំមកទទួលខ្ញុំមុនគេ ខ្ញុំនឹងយកអ្នកនោះមកធ្វើជាយញ្ញបូជាថ្វាយព្រះអម្ចាស់»។ លោកយែបថាក៏ឆ្លងចូលទៅវាយជនជាតិអាំម៉ូន ហើយព្រះអម្ចាស់បានប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់លោក។ លោកយែបថាវាយកម្ទេចពួកគេយ៉ាងដំណំ គឺចាប់​តាំងពីក្រុងអារ៉ូអ៊ែរ រហូតដល់តំបន់ជិតខាងក្រុងមីនីត សរុបទាំងអស់ម្ភៃក្រុង ហើយ​បន្ទាប់មក​ រហូតដល់ក្រុងអបិលកេរ៉ាមីម។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលធ្វើឱ្យជនជាតិអាំម៉ូនបរាជ័យបាក់មុខយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលលោកយែបថាវិលត្រឡប់មកផ្ទះនៅមីសប៉ាវិញ កូនស្រីរបស់លោកចេញមក​ទទួលលោកទាំងរាំ និងវាយក្រាប់ផង។ នាងជាកូនស្រីទោលរបស់លោក គឺក្រៅពីនាង លោកគ្មានកូនប្រុសកូនស្រីណាទៀតឡើយ។ កាលលោកក្រឡេកឃើញនាង លោកហែកសម្លៀកបំពាក់របស់លោកទាំងស្រែកថា៖ «ឱ! កូនស្រី​អើយ! កូនធ្វើឱ្យ​ពុកកើតទុក្ខហើយ! កូនធ្វើឱ្យពុកមានការគ្រាំគ្រាក្នុងចិត្ត ដ្បិតពុកបានបន់ចំពោះ​ព្រះអម្ចាស់រួចស្រេចទៅហើយ ពុកមិនអាចលេបពាក្យសម្តីនោះវិញបានទេ»។ នាងឆ្លើយទៅលោកថា៖ «ពុក! បើពុកបានបន់ចំពោះព្រះអម្ចាស់រួចស្រេចទៅហើយ ដូច្នេះ សូមប្រព្រឹត្តចំពោះកូនតាមបំណន់របស់ពុកចុះ! ដ្បិតព្រះអម្ចាស់បានប្រទាន​ឱ្យពុកវាយឈ្នះពួកអាំម៉ូន ដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ពុកហើយ»។ នាងពោលទៅ​ឪពុកទៀតថា៖ «សូមពុកមេត្តាអនុគ្រោះឱ្យកូនពីរខែសិន ដើម្បីឱ្យកូនឡើងទៅ​លើភ្នំជាមួយមិត្តភក្តិស្រីៗ យំសោកស្តាយព្រហ្មចារីធម៌របស់កូន»។ លោកយែបថា​ក៏យល់ព្រមឱ្យនាងចេញទៅអស់រយៈពេលពីរខែ។ ដូច្នេះ នាងឡើងទៅលើភ្នំជា​មួយមិត្តស្រីៗ យំសោកស្តាយព្រហ្មចារីធម៌របស់នាង។ លុះគម្រប់ពីរខែហើយ នាង​វិលត្រឡប់មករកឪពុកវិញ រួចលោកយកនាងធ្វើយញ្ញបូជា តាមពាក្យដែលលោក​បានបន់ចំពោះព្រះអម្ចាស់។

ទំនុកតម្កើងលេខ ៤០ (៣៩),៥.៧-១០ បទពាក្យ ៧

ពិធីអបអរសាទរព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អតាម ទំន ៩៥,៨

អាលេលូយ៉ា! អាលេលូយ៉ា!
នៅថ្ងៃនេះ កុំមានចិត្តរឹងរូសឡើយ! ចូរនាំគ្នាប្រុងត្រចៀកស្តាប់ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះអម្ចាស់។ អាលេលូយ៉ា!

សូមថ្លែងព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អតាមសន្តម៉ាថាយ មថ ២២,១-១៤

ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលជាប្រស្នាថា៖ «ព្រះរាជ្យនៃស្ថានបរមសុខប្រៀបបាននឹង​ស្តេចមួយអង្គដែលរៀបវិវាហមង្គលការព្រះរាជបុត្រ។ ព្រះរាជាចាត់រាជបម្រើឱ្យទៅអញ្ជើញភ្ញៀវមកជប់លៀងក្នុងឱកាសមង្គលការនោះ តែគ្មាននរណាមកសោះ។ ព្រះ​អង្គចាត់រាជបម្រើផ្សេងទៀតឱ្យទៅជម្រាបភ្ញៀវថា “យើងបានរៀបចំភោជនាហារសម្រាប់ជប់លៀង គឺបានសម្លាប់គោ និងសម្លាប់សត្វដែលបានបំប៉ននោះរួចរាល់អស់ហើយ សូមអញ្ជើញមកពិសារចុះ!”។ ប៉ុន្តែ ភ្ញៀវមិនរវីរវល់អើពើឡើយ អ្នកខ្លះទៅចម្ការ អ្នកខ្លះទៅធ្វើជំនួញ អ្នកខ្លះទៀតចាប់ពួករាជបម្រើវាយធ្វើបាប ព្រមទាំងសម្លាប់ចោលថែមទៀត។ ព្រះរាជាទ្រង់ព្រះពិរោធយ៉ាងខ្លាំង ក៏ចាត់ទាហានឱ្យទៅប្រហារជីវិតឃាតករទាំងនោះ ហើយដុតកម្ទេចស្រុកភូមិរបស់គេផង។ បន្ទាប់មក ទ្រង់មានរាជ​ឱង្កាទៅពួករាជបម្រើថា “យើងបានរៀបចំពិធីមង្គលការរួចស្រេចហើយ ប៉ុន្តែ ភ្ញៀវទាំងនោះមិនសមនឹងមកចូលរួមទេ។ ហេតុនេះ ចូរនាំគ្នាចេញទៅតាមផ្លូវកែង ហើយ​អញ្ជើញមនុស្សទាំងអស់ដែលអ្នករាល់គ្នាជួបឱ្យមកជប់លៀង”។ ពួករាជបម្រើ​ក​ក៏ចេញទៅតាមផ្លូវប្រមូលមនុស្សម្នាដែលគេបានជួបទាំងប៉ុន្មានមក ទាំងមនុស្សអាក្រក់ ទាំងមនុស្សល្អ។ ពេលនោះ មានភ្ញៀវពេញរោងការ។ ព្រះរាជាយាងចូលមកមើលភ្ញៀវនៅក្នុងរោងការ ទតឃើញបុរសម្នាក់ស្លៀកពាក់មិនត្រូវនឹងរបៀបពិធីការ ទ្រង់ក៏មានរាជឱង្ការទៅអ្នកនោះថា “សម្លាញ់អើយ! ហេតុអ្វីបានជាអ្នកចូលមកទីនេះ ដោយមិនស្លៀកសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់មង្គលការ​ដូច្នេះ?”។ បុរសនោះរកនិយាយអ្វីមិនចេញឡើយ។ ព្រះរាជាបង្គាប់ទៅពួករាជបម្រើថា៖ “ចូរចងដៃ ចងជើងអ្នកនេះ សែងយកទៅចោលនៅទីងងឹតខាងក្រៅ ជា​កន្លែងយំសោក ខឹងសង្កៀតធ្មេញនោះទៅ!”»។ ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលទៀតថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅមនុស្សទាំងអស់ តែ​ព្រះ​អង្គជ្រើសរើសយកបានចំនួនតិចទេ»។