ថ្ងៃពុធ ទី២២ ខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ២០២៣

អត្ថបទទី១៖ សូមថ្លែងព្រះគម្ពីរមរណសាក្សីនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ២មបា ៧,១.២០-៣១

មាន​គ្រា​មួយ​នោះ គេ​ចាប់​ស្ត្រី​ម្នាក់ និង​កូន​ទាំង​ប្រាំពីរ​នាក់​របស់​គាត់។ ព្រះ‌បាទ​អន់ចូគូស​បញ្ជា​ឱ្យ​គេ​យក​អ្នក​ទាំង​នោះ​ទៅ​វាយ​នឹង​រំពាត់​ខ្សែ​តី បង្ខំ​ឱ្យ​បរិភោគ​សាច់​ជ្រូក ដែល​វិន័យ​ហាម​បរិភោគ។ សូម​សរសើរ​ម្តាយ​របស់​យុវ‌បុរសទាំង​ប្រាំពីរ​នាក់​នោះ​ណាស់! មនុស្ស​ម្នា​ទាំង​អស់​គួរ​គិត​នឹក​នា​ដល់​គាត់​ជា‌និច្ច។ គាត់​ឃើញ​កូន​ទាំង​ប្រាំពីរ​នាក់​បាត់​បង់​ជីវិត​ក្នុង‌រយៈ​ពេល​តែ​មួយ​ថ្ងៃ ប៉ុន្តែ គាត់​ស៊ូ‌ទ្រាំ​នឹង​ទុក្ខ​លំបាក​ដោយ​ចិត្ត​នឹង​នរ ព្រោះ​គាត់​មាន​ចិត្ត​ជឿ​សង្ឃឹម​លើ​ព្រះ‌អម្ចាស់។ គាត់​លើក​ទឹក​ចិត្ត​កូន​ម្នាក់ៗ តាម​ភាសា​ដូន‌តា​របស់​គាត់។ គាត់​មាន​ចិត្ត​គំនិត​ថ្លែ​ថ្នូរ និង​មាន​ចិត្ត​អង់​អាច​ក្លាហាន​ដូច​បុរស។ គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​កូន​ទាំង​អស់​ថា៖ «ម៉ែ​មិន​ដឹង​ថា កូន​បាន​មក​ចាប់​ផ្ទៃ​ម្តាយ​ដូច​ម្តេច​ទេ ពុំ​មែន​ម៉ែ​ទេ ដែល​ផ្ដល់​វិញ្ញាណ និង​ជីវិតឱ្យ​កូន! ពុំ​មែន​ម៉ែ​ទេ ដែល​រៀប​ធាតុ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ក្នុង​ខ្លួន​កូន! ដូច​ព្រះ‌ជាម្ចាស់​បាន​បង្កើត​ពិភព‌លោក ព្រះ‌អង្គ​ក៏​បាន​សូន​រូប​មនុស្ស​ក្នុង​ផ្ទៃ ព្រះ‌អង្គ​ជា​ប្រភព​នៃ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់។ ព្រះ‌អង្គ​នឹង​ប្រទាន​វិញ្ញាណ ព្រម​ទាំង​ជីវិត​ឱ្យ​កូន តាម​ព្រះ‌ហឫទ័យ​មេត្តា‌ករុណា​របស់​ព្រះ‌អង្គ ព្រោះ​ឥឡូវ​នេះ កូន​សុខ​ចិត្ត​បូជា​ជីវិត​ដោយ​ស្រឡាញ់​វិន័យ​របស់​ព្រះ‌អង្គ»។ ព្រះ‌បាទ​អន់ទី‌យ៉ូគូស​ស្មាន​ថា ​នាង​មើល​ងាយ និង​ជេរ​ប្រមាថ​ខ្លួន។ ដូច្នេះ ពេល​កូន​ពៅ​មាន​ជីវិត​នៅ​ឡើយ ស្តេច​មិន​គ្រាន់​តែ​មាន​រាជ‌ឱង្ការ​លួង​លោម​គាត់​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ គឺ​សន្យា​យ៉ាង​ម៉ឺង​ម៉ាត់​ថា ប្រសិន​បើ​គាត់​លះ​បង់​ចោល​ប្រពៃណី​ដូន‌តា ព្រះ‌អង្គ​នឹង​ប្រទាន​ទ្រព្យ‌សម្បត្តិ​យ៉ាង​ច្រើន និង​ឱ្យ​រស់​នៅ​យ៉ាង​សប្បាយ ព្រម​ទាំង​ឱ្យ​ធ្វើ​ជា “មិត្ត​សម្លាញ់​របស់​ស្តេច” ហើយ​ប្រទាន​មុខងារ​ដ៏​ខ្ពង់​ខ្ពស់​ទៀត​ផង។ ប៉ុន្តែ យុវ‌បុរស​នោះ​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​រាជ‌ឱង្ការ​របស់​ស្តេច​ទាល់​តែ​សោះ ទើប​ព្រះ‌អង្គ​ហៅ​ស្ត្រី​ជា​ម្តាយ​មក សូម​ឱ្យ​គាត់​ជួយ​ដាស់​តឿន​កូន ដើម្បី​ឱ្យ​កូន​បាន​រួច​ជីវិត។ ព្រះ‌រាជា​មាន​រាជ‌ឱង្ការទទូច​អង្វរ​ស្រ្តី​នោះ​យ៉ាង​យូរ ទើប​គាត់​សុខ​ចិត្ត​និយាយ​ដាស់​តឿន​កូន។ គាត់​ឱន​ទៅ​រក​កូន ដើម្បី​បញ្ឆោត​ព្រះ‌រាជា​ដ៏​ឃោរ​ឃៅ​នេះ ហើយ​និយាយ​ភាសា​ដូន‌តា​ថា៖ «កូន​អើយ អាណិត​ម៉ែ​ផង! ម៉ែ​បាន​ពរ​ពោះ​កូន​ចំនួន​ប្រាំបួន​ខែ! ម៉ែ​បាន​បំបៅ​កូន​អស់‌រយៈ​ពេល​បី​ឆ្នាំ ម៉ែ​ចិញ្ចឹម​បី​បាច់ និង​អប់រំ​កូន​រហូត​មក​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ!។ ម៉ែ​អង្វរ​កូន ចូរ​សម្លឹង​មើល​ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផែន​ដី ចូរ​រំពៃ​មើល​អ្វីៗ​ដែល​មាន​នៅ​លើ​ផែន​ដី និង​ផ្ទៃ​មេឃ! ចូរ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់​បាន​បង្កើត​អ្វីៗ​ទាំង​នោះ ដោយ​មិន​ប្រើ​អ្វី​សោះ រីឯ​មនុស្ស​វិញ ព្រះ‌អង្គ​បាន​បង្កើត​តាម​របៀប​ដូច្នោះ​ដែរ។ កុំ​ខ្លាច​ពេជ្ឈ​ឃាដ​នេះ​ឱ្យ​សោះ! ចូរ​មាន​ចិត្ត​អង់​អាច! សុខ​ចិត្ត​ស្លាប់​ដូច​បងៗ​កូន ម៉ែ​នឹង​ជួប​កូន​រួម​ជាមួយ​បងៗ នៅ​ពេល​ព្រះ‌ជាម្ចាស់​សម្ដែង​ព្រះ‌ហឫទ័យ​មេត្តា‌ករុណា​ដល់​យើង»។ នាង​និយាយ​មិន​ទាន់​ចប់​ផង យុវ‌បុរស​ជា​កូន​ពៅ​ពោល​ឡើង​ថា៖ «តើ​អស់​លោក​នៅ​ចាំ​អ្វី​ទៀត? ខ្ញុំ​មិន​គោរព​តាម​បញ្ជា​របស់​ព្រះ‌រាជា​ទេ! គឺ​ខ្ញុំ​គោរព​តាម​បញ្ជា​នៃ​វិន័យ ដែល​ព្រះ‌ជាម្ចាស់​បាន​ប្រទាន​ឱ្យដូន‌តា​របស់​យើង តាម‌រយៈ​លោក​ម៉ូសេ​វិញ។ រីឯ​ព្រះ‌ករុណា​ដែល​បាន​បង្ក​ទុក្ខ​វេទនា​ទាំង​អស់​ដល់​ជន​ជាតិ​ហេប្រឺ ព្រះ‌ករុណា​មិន​អាច​គេច​រួច​ផុត​ពី​ព្រះ‌ហស្ត​របស់​ព្រះ‌ជាម្ចាស់​ឡើយ!។

ទំនុកតម្កើងលេខ ១៧(១៦),១-២.៥-៦.៨.១៥ បទពាក្យ៧

ពិធីអបអរសាទរព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អតាម វវ ,១១-២៨

អាលេលូយ៉ា! អាលេលូយ៉ា!
ព្រះអម្ចាស់យាងមកដល់ក្នុងពេលឆាប់ៗ ទាំងយករង្វាន់មកចែកឱ្យម្នាក់ៗស្របតាមអំពើដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្ត។ អាលេលូយ៉ា!

សូមថ្លែងព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អតាមសន្តលូកា លក ១៩,១១-២៨

កាល​ព្រះ‌យេស៊ូ​យាង​មក​ជិត​ដល់​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម​ហើយ ព្រះ‌អង្គ​មាន​ព្រះ‌បន្ទូល​ជា​ប្រស្នា​មួយ​ទៀត​ទៅ​កាន់​អស់​អ្នក​ដែល​ស្ដាប់​ព្រះ‌អង្គ ដ្បិត​អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹក​ស្មាន​ថា ព្រះ‌រាជ្យ​ព្រះ‌ជាម្ចាស់​នឹង​មក​ដល់​ភ្លាមៗ​នេះ​ជា​មិន​ខាន។ ព្រះ‌អង្គ​មាន​ព្រះ‌បន្ទូល​ថា៖ «មាន​បុរស​ម្នាក់​ជា​អ្នក​មាន​ត្រកូល​ខ្ពស់ចេញ​ដំណើរ​ទៅ​ស្រុក​ឆ្ងាយ ដើម្បី​នឹង​ទទួល​រាជា‌ភិសេក។ កាល​ណា​ទទួល​រាជា‌ភិសេក​ហើយ លោក​នឹង​ត្រឡប់​មក​វិញ។ មុន​ពេល​ចេញ​ដំណើរ​ទៅ លោក​បាន​ហៅ​អ្នក​បម្រើ​របស់​លោក​ដប់​នាក់​មក ប្រគល់​ប្រាក់​ឱ្យ​គេ​មួយ​ណែន​​ម្នាក់ៗ ទាំង​ផ្ដាំ​ថា “ចូរ​យក​ប្រាក់​នេះ​ទៅ​រក​ស៊ី រហូត​ដល់​ខ្ញុំ​ត្រឡប់​មក​វិញ”។ រីឯ​អ្នក​ស្រុក​នោះ​ស្អប់​លោក បាន​ជា​គេ​ចាត់​អ្នក​តំណាងឱ្យ​ទៅ​តាម​ក្រោយ នាំ​ពាក្យ​ថា “យើង​ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ឱ្យលោក​នេះ​ធ្វើ​ស្ដេច​លើ​យើង​ខ្ញុំ​ជា​ដាច់​ខាត”។ លុះ​បាន​ទទួល​រាជា‌ភិសេក​ហើយ ព្រះ‌រាជា​ក៏​យាង​ត្រឡប់​មក​វិញ។ ព្រះ‌រាជា​កោះ​ហៅ​អ្នក​បម្រើ​ទាំង​ដប់​នាក់ ដែល​ស្ដេច​បាន​ប្រគល់​ប្រាក់​ណែន​នោះមក​សួរ ដើម្បីឱ្យ​ដឹង​ថា ម្នាក់ៗ​រក​ស៊ី​ចំណេញ​បាន​ប៉ុន្មាន។ អ្នក​បម្រើ​ទី​មួយ​ចូល​មក​គាល់ ទូល​ថា “បពិត្រ​ព្រះ‌អម្ចាស់! ប្រាក់​ដែល​ព្រះ‌អង្គ​ប្រទាន​មក ទូល‌បង្គំ​ចំណេញ​បាន​ដប់​ណែន”។ ព្រះ‌រាជា​មាន​រាជ‌ឱង្ការ​ទៅ​អ្នក​នោះ​ថា “ល្អ​ហើយ! អ្នក​បម្រើ​ដ៏​ប្រសើរ​អើយ យើង​តែង‌តាំង​អ្នក​ឱ្យ​គ្រប់‌គ្រង​លើ​ក្រុង​ដប់ ដ្បិត​អ្នក​បាន​ស្មោះ‌ត្រង់​នឹង​កិច្ច‌ការ​មួយ​ដ៏​តូច​នេះ”។ អ្នក​បម្រើ​ទី​ពីរ​ចូល​មក ទូល​ថា “បពិត្រ​ព្រះ‌អម្ចាស់! ប្រាក់​ដែល​ព្រះ‌អង្គ​ប្រទាន​មក ទូល‌បង្គំ​ចំណេញ​បាន​ប្រាំ​ណែន”។ ព្រះ‌រាជា​មាន​រាជ‌ឱង្ការ​ទៅ​គាត់​ថា “យើង​តែង‌តាំង​អ្នកឱ្យ​គ្រប់‌គ្រង​លើ​ក្រុង​ប្រាំ”។ អ្នក​បម្រើ​ម្នាក់​ទៀត​ចូល​មក ទូល​ថា “បពិត្រ​ព្រះ‌អម្ចាស់ នេះ​នែ៎​ប្រាក់​របស់​ព្រះ‌អង្គ ទូល‌បង្គំ​បាន​វេច​ទុក​ក្នុង​កន្សែង។ ទូល‌បង្គំ​នឹក​ខ្លាច​ព្រះ‌អង្គ ដ្បិត​ព្រះ‌អង្គ​ប្រិត‌ប្រៀង​ណាស់។ ព្រះ‌អង្គ​តែង​ប្រមូល​យក​អ្វីៗ​ដែល​មិន‌មែន​ជា​របស់​ព្រះ‌អង្គ ហើយ​តែង​ច្រូត​យក​ផល​ពី​ស្រែ​ដែល​ព្រះ‌អង្គ​មិន​បាន​សាប​ព្រោះ”។ ព្រះ‌រាជា​មាន​រាជ‌ឱង្ការ​ទៅ​អ្នក​បម្រើ​នោះ​ថា “នែ៎​អ្នក​បម្រើ​អាក្រក់! យើង​នឹង​កាត់​ទោស​អ្នកឲ្យ​ស្រប​តាម​ពាក្យ​សម្ដី​របស់​អ្នក។ អ្នក​ដឹង​ស្រាប់​ហើយ​ថា យើង​ជា​មនុស្ស​ប្រិត‌ប្រៀង យើង​ប្រមូល​យក​អ្វីៗ​ដែល​មិន‌មែន​ជា​របស់​យើង ហើយ​ច្រូត​យក​ផល​ពី​ស្រែ​ដែល​យើង​មិន​បាន​សាប​ព្រោះ ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជា​អ្នក​មិន​យក​ប្រាក់​របស់​យើង​ទៅ​ចង​ការ ដើម្បី​ឱ្យ​យើង​អាច​ទទួល​ទាំង​ដើម ទាំង​ការ នៅ​ពេល​យើង​ត្រឡប់​មក​វិញ?”។ បន្ទាប់​មក ព្រះ‌រាជា​បញ្ជា​ទៅ​អ្នក​ដែល​នៅ​ទី​នោះ​ថា “ចូរ​យក​ប្រាក់​ពី​អ្នក​នេះ ប្រគល់​ឱ្យ​អ្នក​ដែល​មាន​ដប់​ណែន​ទៅ”។ អ្នក​ទាំង​នោះ​ទូល​ស្ដេច​ថា “បពិត្រ​ព្រះ‌អម្ចាស់! គាត់​មាន​ប្រាក់​ដប់​ណែន​ហើយ”។ព្រះ‌រាជា​មាន​រាជ‌ឱង្ការ​តប​ថា “យើង​សុំ​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា អ្នក​ណា​មាន​ហើយ អ្នក​នោះ​នឹង​ទទួល​ថែម​ទៀត។ រីឯ​អ្នក​ដែល​គ្មាន​វិញ គេ​នឹង​ដក​ហូត​នូវ​អ្វីៗ​ដែល​អ្នក​នោះ​មាន សូម្បី​តែ​បន្ដិច‌បន្តួច​ក៏​មិន​សល់​ផង។ ម្យ៉ាង​ទៀត ពួក​ខ្មាំង​សត្រូវ​ដែល​មិន​ចង់​ឱ្យ​យើង​គ្រង​រាជ្យ​លើ​គេ​ទេ​នោះ ចូរ​នាំ​គេ​មក ហើយ​សម្លាប់​ចោល​នៅ​មុខ​យើង​ចុះ”»។ កាល​ព្រះ‌យេស៊ូ​មាន​ព្រះ‌បន្ទូល​ដូច្នោះ​ហើយ ព្រះ‌អង្គ​ក៏​យាង​នាំ​មុខ​បណ្ដា‌ជន ឡើង​ទៅ​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម។