អ្នកស្រីម៉ូនិក (៣៣២-៣៨៧) ជាគ្រីស្តបរស័ទជាតិរ៉ូម៉ាំងម្នាក់នៅក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិក។ នាងស៊ូទ្រាំយូរឆ្នាំ ទាំងអង្វរព្រះជាម្ចាស់ ទើបទាំងស្វាមីនាង ទាំងលោកអូគូស្តាំងជាកូននាង សុខចិត្តប្រែចរិយាខិលខូចចោល ហើយទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូ។ សន្ត អំប្រាស ជាអភិបាលនៅព្រះសហគមន៍នៅក្រុងមីឡង់ជម្រាបសន្តីម៉ូនិកថា៖ “ដោយអ្នកបានហូរទឹកភ្នែកច្រើនយ៉ាងនេះ កូនមិនត្រូវវិនាសអន្តរាយឡើយ!”។ អ្នកស្រីម៉ូនិកទទួលមរណភាពនៅក្រុងអូស្ទីយ៉ាសោយ មានសន្តអូគូស្តាំងជួយលួងលោម។

ពាក្យអធិដ្ឋានពេលចូល

បពិត្រព្រះជាម្ចាស់ប្រកបដោយព្រះហឫទ័យមេត្តាករុណាយ៉ាងក្រៃលែង! ព្រះអង្គតែងតែលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលយំសោកសង្រេង! ព្រះអង្គទទួលពាក្យអង្វររបស់សន្តីម៉ូនីកាដោយអនុគ្រោះ ពេលគាត់អង្វរសូមឱ្យអូគូស្តាំងជាកូនប្រែចិត្តគំនិត។ សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោសយើងខ្ញុំឱ្យនឹកស្តាយដោយប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ សូមព្រះអង្គលើកលែងទោសឱ្យយើងខ្ញុំផង។

សូមថ្លែងព្រះគម្ពីរលោកបេនស៊ីរ៉ាក់ បសរ ២៦,១-៤.១៣-១៦

ស្វាមី​មាន​ភរិយា​ចិត្ត​ល្អពិត​ជា​មាន​សុភមង្គល និង​មាន​អាយុ​វែងមួយ​ទ្វេ​ជា​ពីរ។ ភរិយា​ក្លាហាន តែង​តែ​ធ្វើ​ឱ្យស្វាមី​មាន​អំណរ​សប្បាយ និង​ស្គាល់​តែ​សេចក្តី‌សុខ​អស់​មួយ​ជីវិត។ ស្វាមី​ដែល​មាន​ភរិយា​ចិត្ត​ល្អ​ពិត​ជា​មាន​សំណាង ព្រោះ​ជា​អំណោយ​ទានដែល​ព្រះ‌អម្ចាស់​ប្រទាន​ឱ្យ​អ្នក​គោរព​កោត​ខ្លាច​ព្រះ‌អង្គ។ ទោះ​បី​ជា​គេ​ក្រ​ក្តី មាន​ក្តី ក៏​គេ​នៅ​តែ​មាន​ចិត្ត​សប្បាយ មាន​ទឹក​មុខ​រីករាយ​គ្រប់​ពេល​វេលា។ សម្រស់​របស់​ភរិយាធ្វើ​ឱ្យ​ស្វាមី​មាន​អំណរ រីឯ​ស្រ្តី​ប៉ិន​ប្រសប់ រមែង​ធ្វើ​ឱ្យ​ប្តី​បាន​ចម្រុង​ចម្រើន។ ភរិយា​មិន​ចេះ​មាត់​ក ជា​អំណោយ​ទាន​របស់​ព្រះ‌អម្ចាស់ រីឯ​ភរិយា​ដែល​បាន​ទទួល​ការ​អប់រំ​ល្អ ក៏​មាន​តម្លៃ​លើស​លប់រក​អ្វី​មក​ប្រៀប​ផ្ទឹម​ស្មើ​ពុំ​បាន​ទ្បើយ។ ភរិយា​ចេះ​អៀន​ខ្មាស ជា​សម្រស់​ដ៏​ល្អ​លើស​លប់​បំផុត។ ភរិយា​មាន​កិរិយា​មារយាទ​បរិសុទ្ធ មាន​តម្លៃ​លើស​អ្វីៗ​ទាំង​អស់។ នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ដែល​តុប​តែង​យ៉ាង​ស្អាត សម្ផស្ស​របស់​ភរិយា​គ្រប់​លក្ខណ៍ ប្រៀប​បី​ដូច​ជា​ព្រះ‌អាទិត្យ​រះ​ទ្បើង​លើ​មេឃ​ដ៏​ខ្ពស់។

ទំនុកតម្កើងលេខ ១៣១(១៣០), ១-៣ បទកាកគតិ

ពិធីអបអរសាទរព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អ

អាលេលូយ៉ា! អាលេលូយ៉ា!
អាលេលូយ៉ា!

សូមថ្លែងព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អតាមសន្តលូកា លក ៩,១១-១៧

ព្រះ‌យេស៊ូ​នាំក្រុមសាវ័ក​ចេញ​ដាច់​ឡែក​ពី​មហា‌ជន តម្រង់​ទៅ​ភូមិ​មួយ​ឈ្មោះ​បេត‌សៃដា តែ​មហា‌ជន​ដឹង ក៏​នាំ​គ្នា​ទៅ​តាម​ព្រះ‌អង្គ។ ព្រះ‌យេស៊ូ​ទទួល​ពួក​គេ ហើយ​មាន​ព្រះ‌បន្ទូល​អំពី​ព្រះ‌រាជ្យរបស់​ព្រះ‌ជាម្ចាស់ឱ្យគេ​ស្ដាប់ ព្រម​ទាំង​ប្រោស​អ្នក​ជំងឺ​ឱ្យជា​ផង។ ដល់​ថ្ងៃ​ជិត​លិច សាវ័ក​ទាំង​ដប់‌ពីរ​រូប​ចូល​ទៅ​ទូល​ព្រះ‌អង្គ​ថា៖ «សូម​ព្រះ‌អង្គ​ប្រាប់​ឱ្យបណ្ដា‌ជន​ចេញទៅ​រក​ម្ហូប​អាហារ រក​កន្លែង​ស្នាក់​តាម​ផ្ទះ តាម​ភូមិ​ជិតៗ​នេះ​ទៅ ព្រោះ​ទី​នេះ​ស្ងាត់​ណាស់»។ ព្រះ‌យេស៊ូ​មាន​ព្រះ‌បន្ទូល​តប​វិញ​ថា៖ «ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​យក​ម្ហូប​អាហារ​ឱ្យ​គេ​បរិភោគ​ទៅ»។ ពួក​សាវ័ក​ទូល​ព្រះ‌អង្គ​ថា៖ «យើង​ខ្ញុំ​មាន​នំបុ័ង​តែ​ប្រាំ​ដុំ និង​ត្រី‌ងៀត​ពីរ​កន្ទុយ​ប៉ុណ្ណោះ ធ្វើ​ម្ដេច​នឹង​គ្រាន់ មាន​តែ​ទៅ​ទិញ​អាហារ​សម្រាប់​ប្រជាជន​ទាំង​នេះ!»។ នៅ​ទី​នោះ មាន​មនុស្ស​ប្រុស​ប្រមាណ​ប្រាំ‌ពាន់​នាក់។ ព្រះ‌យេស៊ូ​មាន​ព្រះ‌បន្ទូល​ទៅ​កាន់​សាវ័ក​ថា៖ «ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រាប់​គេ​ឱ្យអង្គុយ​ចុះ​ជា​ក្រុមៗ ក្នុង​មួយ​ក្រុម​ហា‌សិប​នាក់»។ ពួក​សាវ័ក​ក៏​ធ្វើ​តាម គឺ​ប្រាប់​គេ​ឱ្យ​អង្គុយ​ចុះ​ទាំង​អស់​គ្នា។ ព្រះ‌យេស៊ូ​យក​នំបុ័ង​ទាំង​ប្រាំ​ដុំ និង​ត្រី​ពីរ​កន្ទុយ​នោះ​មក​កាន់ ព្រះ‌អង្គ​ងើប​ព្រះ‌ភក្ត្រ​ឡើង សរសើរ​តម្កើង​ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយ​កាច់​ប្រទានឱ្យ​សាវ័ក ដើម្បីឱ្យគេ​ចែក​បណ្ដា‌ជន​បរិភោគ។ គេ​បាន​បរិភោគ​ឆ្អែត​គ្រប់ៗ​គ្នា រួច​ប្រមូល​នំបុ័ង​ដែល​នៅ​សល់​បាន​ពេញ​ដប់‌ពីរ​ល្អី។