វិរបុរស - Catholic Faith Cambodia

វីរ‌បុរស

(ចៅហ្វាយ)

ពាក្យលំនាំ

កណ្ឌគម្ពីរ «វីរ‌បុរស» រៀបរាប់ព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងៗដែលកើតមាននៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល ចាប់ពីគ្រាដែលពួកគេចូលកាន់កាប់ទឹកដី រហូតដល់គ្រាមានស្តេចឡើងគ្រងរាជ្យ គឺជាអំឡុងពេលដែលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលជួបប្រទះភាពវឹក‌វរ និងអនា‌ធិបតេយ្យ។ ពួកវីរ‌បុរសមានតួ‌នាទីមិនត្រឹមតែធ្វើជាចៅ‌ក្រមកាត់ក្តីឲ្យប្រជាជនប៉ុណ្ណោះទេ តែលោកទាំងនោះទទួលអំណាចពីព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដើម្បីគ្រប់‌គ្រងលើប្រជា‌រាស្ដ្រអ៊ីស្រា‌អែល ហើយរំដោះកុល‌សម្ព័ន្ធនានាឲ្យរួចផុតពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្មាំងសត្រូវ។

យើងអាចបែងចែកកណ្ឌគម្ពីរវីរ‌បុរសជាបីផ្នែក:

• ព្រឹត្តិការណ៍ដែលកើតមានចាប់ពីពេលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចូលកាន់កាប់ទឹកដី រហូតដល់ពេលលោកយ៉ូស៊ូអាទទួលមរណ‌ភាព (១.១‑២.១០)។

• ព្រះ‌ជាម្ចាស់ជ្រើស‌រើសវីរ‌បុរសផ្សេងៗឲ្យរំដោះប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គ (២.១១‑១៦.៣១)។

• អនា‌ធិបតេយ្យក្នុងចំណោមកុល‌សម្ព័ន្ធនានានៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល មុនពេលមានស្តេចសោយរាជ្យ (១៧‑២១)។

កណ្ឌគម្ពីរវីរ‌បុរសបង្ហាញឲ្យយើងឃើញថា សេចក្ដីសុខ ឬទុក្ខលំបាក ដែលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលជួបប្រទះ សុទ្ធ‌សឹងជាលទ្ធ‌ផលនៃទំនាក់‌ទំនងរវាងពួកគេ និងព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ពេលណាពួកគេបោះបង់ចោលព្រះ‌ជាម្ចាស់ ពួកគេត្រូវជាតិសាសន៍នានានៅជុំ‌វិញជិះ‌ជាន់សង្កត់‌សង្កិន ប៉ុន្តែ ពេលណាពួកគេបែរចិត្តមករកព្រះ‌អង្គវិញ ព្រមទាំងទូល‌អង្វរសូមព្រះ‌អង្គជួយ នោះព្រះ‌អង្គរំដោះពួកគេឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្មាំងសត្រូវ។ ជាញឹកញាប់ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចេះតែមានចិត្តចង់គោរពបម្រើព្រះរបស់សាសន៍ដទៃ ឬគោរពព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដោយចង់បានផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន (ចំពូក ១៧‑១៨) មិនប្រតិបត្តិតាមព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អង្គ (ចំពូក ១៩‑២១)។ ធ្វើដូច្នេះ ពួកគេបណ្តាលឲ្យខ្លួនជួបនឹងភាពអាសន្ន ហើយប្រសិនបើព្រះ‌ជាម្ចាស់មិនជួយទេនោះ ពួកគេមុខជាត្រូវអន្តរាយមិនខាន។

កណ្ឌគម្ពីរនេះណែ‌នាំយើងឲ្យយល់ថា ប្រជា‌ជាតិរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ពុំអាចរស់នៅក្នុងភាពអនា‌ធិបតេយ្យ គឺម្នាក់ៗពុំអាចប្រព្រឹត្តតាមតែខ្លួនយល់ឃើញនោះឡើយ។ ការបោះបង់ចោលព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយមិនព្រមទទួលស្គាល់អំណាចរបស់ព្រះ‌អង្គ រមែងបណ្តាលឲ្យយើងបាត់បង់សេរី‌ភាពជាប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គ។

បុរេ‌កថា

ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចូលទៅកាន់ទឹកដីកាណាន

១ ក្រោយពេលលោកយ៉ូស៊ូអាទទួលមរណ‌ភាពផុតទៅ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទូលសួរព្រះ‌អម្ចាស់ថា៖ «ក្នុងចំណោមយើងខ្ញុំ តើកុល‌សម្ព័ន្ធណាត្រូវឡើងទៅច្បាំងនឹងជនជាតិកាណានមុនគេ?»។ ២ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលតបថា៖ «កុល‌សម្ព័ន្ធយូដាត្រូវឡើងទៅមុន ដ្បិតយើងបានប្រគល់ស្រុកនោះមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកគេហើយ»។ ៣ កុល‌សម្ព័ន្ធយូដាក៏និយាយទៅកាន់កុល‌សម្ព័ន្ធស៊ីម៉ូន ជាបង‌ប្អូនថា៖ «សុំឡើងជាមួយយើងខ្ញុំ ឆ្ពោះទៅកាន់ទឹកដីដែលជាចំណែកមត៌ករបស់យើងខ្ញុំ យើងច្បាំងនឹងជនជាតិកាណានជាមួយគ្នា។ បន្ទាប់មក យើងខ្ញុំនឹងទៅច្បាំងយកទឹកដីដែលជាចំណែកមត៌ករបស់បង‌ប្អូន រួមជាមួយបង‌ប្អូនដែរ»។ ដូច្នេះ កុល‌សម្ព័ន្ធស៊ីម៉ូនក៏រួប‌រួមនឹង ៤ កុល‌សម្ព័ន្ធយូដា ហើយចេញទៅច្បាំងជាមួយគ្នា។ ព្រះ‌អម្ចាស់ក៏ប្រទានឲ្យគេមានជ័យ‌ជម្នះលើជនជាតិកាណាន និងជនជាតិពេរី‌ស៊ី។ ពួកគេបានសម្លាប់ខ្មាំងសត្រូវអស់មួយ‌ម៉ឺននាក់នៅបេសេក។ ៥ នៅបេសេក ពួកគេបានជួបស្តេចអាដូនី-‌បេសេក ហើយនាំគ្នាច្បាំងនឹងស្តេចនោះ។ ពួកគេច្បាំងឈ្នះជនជាតិកាណាន និងជនជាតិពេរី‌ស៊ី។ ៦ ស្តេចអាដូនី-‌បេសេកក៏រត់ភៀសខ្លួន តែត្រូវពួកគេដេញតាមចាប់បាន ហើយកាត់មេដៃ និងមេជើងរបស់ស្តេចទៀតផង។ ៧ ស្តេចអាដូនី-‌បេសេកមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ខ្ញុំបានកាត់មេដៃ និងមេជើងរបស់ស្តេចចិត‌សិបអង្គ ហើយស្តេចទាំងនោះរើសសំណល់អាហារ នៅក្រោមតុរបស់ខ្ញុំ។ ឥឡូវនេះ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានសងមកខ្ញុំវិញ ស្របតាមអំពើដែលខ្ញុំបានប្រព្រឹត្ត»។ គេបាននាំស្តេចអាដូនី-‌បេសេកទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ហើយស្តេចក៏សោយទិវង្គតនៅទីនោះ។

៨ កុល‌សម្ព័ន្ធយូដាវាយយកបានក្រុងយេរូ‌សាឡឹមដែរ ពួកគេសម្លាប់រង្គាលប្រជាជន រួចដុតក្រុងនោះចោល។ ៩ បន្ទាប់មក កុល‌សម្ព័ន្ធយូដាក៏ចុះទៅច្បាំងនឹងជនជាតិកាណាន ដែលរស់នៅតាមតំបន់ភ្នំ តំបន់ណេកិប និងតំបន់វាលទំនាបថែមទៀតផង។

១០ កុល‌សម្ព័ន្ធយូដាបានវាយប្រហារជនជាតិកាណាន ដែលរស់នៅក្រុងហេប្រូន ពីដើមហៅថា គៀរីយ៉ាត-‌អារបា ហើយពួកគេបានប្រហារអំបូរសេសាយ អំបូរអហ៊ី‌ម៉ាន់ និងអំបូរតាល់‌ម៉ាយដែរ។ ១១ ពីទីនោះ ពួកគេវាយប្រហារប្រជាជននៅក្រុងដេបៀរ(ពីដើមហៅថាគៀរីយ៉ាត-‌សេភែរ)។ ១២ គ្រានោះ លោកកាលែបមានប្រសាសន៍ថា៖ «បើនរណាវាយយកក្រុងគៀរីយ៉ាត-‌សេភែរបាន ខ្ញុំនឹងលើកកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះនាងអាក់‌សាឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធ»។ ១៣ ពេលនោះ លោកអូតនី‌អែល ជាកូនរបស់លោកកេណាស ដែលត្រូវជាប្អូនលោកកាលែប វាយយកក្រុងបាន។ លោកកាលែបក៏លើកនាងអាកសា ជាកូនស្រី ឲ្យធ្វើជាភរិយារបស់គាត់។ ១៤ ពេលទៅនៅជាមួយប្ដីហើយ នាងក៏បបួលប្ដីឲ្យទាម‌ទារយកដីស្រែពីឪពុកនាង។ កាលនាងចុះពីលើខ្នងលា លោកកាលែបសួរនាងថា៖ «តើកូនមានការអ្វី?»។ ១៥ នាងឆ្លើយតបថា៖ «សូមលោកឪពុកមេត្តាអនុ‌គ្រោះដល់កូន ដីដែលលោកឪពុកឲ្យកូននៅតំបន់ខាងត្បូងនោះ គ្មានទឹកទេ ដូច្នេះ សូមលោកឪពុកមេត្តាចែកអណ្ដូងទឹកឲ្យកូនផង»។ លោកកាលែបក៏ចែកអណ្ដូងទឹកដែលនៅខាងលើ និងនៅខាងក្រោម ឲ្យនាង។

១៦ ជនជាតិគេនី ជាពូជ‌ពង្សរបស់ឪពុកក្មេកលោកម៉ូសេ បានចាកចេញពីក្រុងយេរី‌ខូ គឺក្រុងដើមលម៉ើ ជាមួយកូនចៅយូដា ឆ្ពោះទៅវាលរហោ‌ស្ថានស្រុកយូដា ដែលនៅខាងត្បូងស្រុកអារ៉ាដ ហើយតាំងទីលំ‌នៅក្នុងចំណោមប្រជាជននៅស្រុកនោះ។ ១៧ បន្ទាប់មក កុល‌សម្ព័ន្ធយូដា រួមជាមួយកុល‌សម្ព័ន្ធស៊ីម៉ូន ជាបង‌ប្អូន នាំគ្នាចេញទៅច្បាំងជាមួយជនជាតិកាណាននៅក្រុងសេផាត ពួកគេបំផ្លាញក្រុងនោះ ថ្វាយផ្ដាច់*ដល់ព្រះ‌អម្ចាស់ រួចហៅក្រុងនោះថាហ៊រម៉ា។ ១៨ កុល‌សម្ព័ន្ធយូដាក៏វាយយកបានក្រុងកាសា ក្រុងអាស្កា‌ឡូន និងក្រុងអេក្រូន ព្រមទាំងទឹកដីដែលនៅជុំ‌វិញក្រុងទាំងនោះផង។ ១៩ ព្រះ‌អម្ចាស់គង់នៅជាមួយកុល‌សម្ព័ន្ធយូដា ហើយប្រទានឲ្យពួកគេត្រួត‌ត្រាលើតំបន់ភ្នំ ប៉ុន្តែ ពួកគេពុំអាចបណ្តេញប្រជាជនដែលរស់នៅតាមតំបន់ជ្រលងភ្នំបានទេ ព្រោះអ្នកទាំងនោះមានរទេះចម្បាំងធ្វើអំពីដែក។

២០ ពួកគេបានប្រគល់ក្រុងហេប្រូនជូនលោកកាលែប ដូចលោកម៉ូសេបានបង្គាប់ទុក ហើយលោកកាលែបក៏បណ្តេញអំបូរអណាក់ទាំងបី រួចកាន់កាប់ក្រុងនោះទៅ។ ២១ រីឯកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនវិញ គេមិនបានបណ្តេញជនជាតិយេប៊ូស ដែលរស់នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមទេ។ ដូច្នេះ ជនជាតិយេប៊ូសក៏រស់ជាមួយកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ ២២ ចំណែកឯពូជ‌ពង្សរបស់លោកយ៉ូសែបវិញ ក៏ចេញទៅច្បាំងនឹងក្រុងបេតអែលដែរ ហើយព្រះ‌អម្ចាស់គង់នៅជាមួយពួកគេ។ ២៣ ដំបូង គេបញ្ជូនមនុស្សឲ្យទៅស៊ើបមើលទី‌ក្រុងនោះ ដែលពីដើមមានឈ្មោះថា«លូស»។ ២៤ ពេលឃើញបុរសម្នាក់ចេញពីទី‌ក្រុង អ្នកស៊ើប‌ការណ៍ក៏ពោលទៅគាត់ថា៖ «តើគេអាចចូលទៅទី‌ក្រុងតាមផ្លូវណា ចូរប្រាប់យើងមក៍ យើងនឹងប្រណីដល់អ្នក»។ ២៥ បុរសនោះក៏បង្ហាញផ្លូវចូលទៅទី‌ក្រុង។ ពួកគេប្រហារជីវិតអ្នកក្រុងនោះ ដោយមុខដាវ តែគេទុកឲ្យបុរសនោះ និងគ្រួសារគាត់ទាំងមូលចាកចេញទៅ។ ២៦ បុរសនោះបានធ្វើដំណើរទៅស្រុកហេត ហើយសង់ក្រុងមួយ ដែលគាត់ដាក់ឈ្មោះថា «លូស» ជាឈ្មោះដែលគេហៅរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។

២៧ រីឯកុល‌សម្ព័ន្ធម៉ាណាសេវិញ គេមិនបានបណ្តេញពួកអ្នកស្រុកដែលរស់នៅក្រុងបេត‌សៀន ក្រុងតា‌ណាក់ ក្រុងឌ័រ ក្រុងយីប‌ឡាម និងក្រុងមេគី‌ដូ ព្រមទាំងតំបន់នានាជុំ‌វិញក្រុងទាំងនោះទេ ដូច្នេះ ជនជាតិកាណានក៏រស់នៅក្នុងស្រុកនោះតទៅទៀត។ ២៨ ពេលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលមានកម្លាំង គេពុំបណ្តេញជនជាតិកាណានចេញពីនោះទេ តែគេបង្ខំពួកនោះឲ្យធ្វើការជាទម្ងន់។

២៩ កុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមក៏មិនបានបណ្តេញជនជាតិកាណាន ដែលរស់នៅក្រុងកេស៊ែរដែរ ដូច្នេះ ពួកនេះក៏រស់នៅក្នុងចំណោមកុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម នៅក្រុងកេស៊ែរតទៅទៀត។

៣០ កុល‌សម្ព័ន្ធសាប៊ូ‌ឡូនក៏មិនបានបណ្តេញអ្នកស្រុកគីត្រូន និងអ្នកស្រុកណាហា‌ឡុល ចេញពីស្រុកនោះដែរ។ ជនជាតិកាណានក៏រស់នៅជាមួយកុល‌សម្ព័ន្ធសាប៊ូ‌ឡូន តែត្រូវគេបង្ខំឲ្យធ្វើការជាទម្ងន់។

៣១ កុល‌សម្ព័ន្ធអស៊ែរមិនបានបណ្តេញអ្នកស្រុកអាក់‌កូ ស៊ីដូន អាឡាប អាក់‌ស៊ីប ហែលបា អាភីក និងរេហូបចេញទេ។ ៣២ កុល‌សម្ព័ន្ធអស៊ែរក៏រស់នៅជាមួយជនជាតិកាណានក្នុងស្រុកនោះ ព្រោះគេមិនបានបណ្តេញជនជាតិទាំងនោះចេញពីស្រុកឡើយ។

៣៣ កុល‌សម្ព័ន្ធណែបថា‌លីក៏មិនបានបណ្តេញជនជាតិកាណាន ដែលរស់នៅក្រុងបេតសេ‌ម៉េស និងក្រុងបេតអា‌ណាតដែរ។ ពួកគេរស់នៅជាមួយជនជាតិកាណានក្នុងស្រុកនោះ តែបង្ខំអ្នកក្រុងបេតសេ‌ម៉េស និងអ្នកក្រុងបេតអា‌ណាតឲ្យធ្វើការជាទម្ងន់។

៣៤ ជនជាតិអាម៉ូរីបានរុញច្រានកុល‌សម្ព័ន្ធដាន់ឲ្យទៅរស់នៅតាមតំបន់ភ្នំ គឺមិនបណ្តោយឲ្យពួកគេរស់នៅក្នុងតំបន់ជ្រលងភ្នំឡើយ។ ៣៥ ជនជាតិអាម៉ូរីរស់នៅក្រុងហារ-ហេរ៉ែស អាយ៉ា‌ឡូន និងសាល‌ប៊ីម។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ពូជ‌ពង្សរបស់លោកយ៉ូសែបមានកម្លាំងត្រួត‌ត្រាលើពួកគេ និងបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការជាទម្ងន់។ ៣៦ រីឯដែនដីរបស់ជនជាតិអាម៉ូរីនោះ លាតសន្ធឹងពីច្រកភ្នំអាក្រា‌ប៊ីម គឺចាប់តាំងពីផ្ទាំងថ្មសិលាឡើងទៅ។

ព្រះ‌អម្ចាស់ស្តីបន្ទោសប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គ

១ នៅគ្រានោះ ទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់បានឡើងពីគីលកាល់ទៅបូគីម ហើយពោលទៅកាន់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលថា៖ «យើងបានយកអ្នករាល់គ្នាចេញពីស្រុកអេស៊ីប ហើយនាំចូលមកក្នុងស្រុកដែលយើងបានសន្យាជាមួយពួកបុព្វ‌បុរស*ថាប្រគល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នា។ យើងបានប្រាប់ហើយថា យើងនឹងមិនផ្ដាច់សម្ពន្ធ‌មេត្រី*ដែលយើងចងជាមួយអ្នករាល់គ្នាឡើយ។ ២ រីឯអ្នករាល់គ្នាវិញ មិនត្រូវចងសម្ពន្ធ‌មេត្រីជាមួយប្រជាជនស្រុកនេះទេ ត្រូវរំលំអាសនៈទាំង‌ឡាយរបស់គេចោល។ ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាមិនស្ដាប់យើងសោះ! ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តបែបនេះ? ៣ ដូច្នេះ យើងសុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា យើងនឹងមិនបណ្តេញអ្នកស្រុកនេះចេញពីមុខអ្នករាល់គ្នាឡើយ ពួកគេនឹងក្លាយទៅជាគូសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងធ្លាក់ទៅក្នុងអន្ទាក់នៃព្រះនានារបស់ពួកគេ»។ ៤ នៅពេលឮទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ពោលដូច្នេះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងអស់ក៏នាំគ្នាទ្រហោយំ។ ៥ គេដាក់ឈ្មោះកន្លែងនោះថា បូគីម ហើយនាំគ្នាថ្វាយយញ្ញ‌បូជាដល់ព្រះ‌អម្ចាស់។

លោកយ៉ូស៊ូអាទទួលមរណ‌ភាព

៦ លោកយ៉ូស៊ូអាបានឲ្យប្រជាជនវិលត្រឡប់ទៅវិញ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលក៏នាំគ្នាទៅចាប់យកចំណែកទឹកដី ដែលជាមត៌ករបស់គេរៀងៗខ្លួន។ ៧ ពួកគេគោរពបម្រើព្រះ‌អម្ចាស់ ក្នុងអំឡុងពេលដែលលោកយ៉ូស៊ូអាមានជីវិតនៅឡើយ។ ក្រោយលោកទទួលមរណ‌ភាពផុតទៅ គេនៅតែគោរពបម្រើព្រះ‌អង្គតទៅទៀត ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកចាស់ទុំនៅរស់នៅឡើយដែរ គឺចាស់ទុំដែលបានឃើញការអស្ចារ្យដ៏ឧត្តុង្គ‌ឧត្ដម ដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានធ្វើចំពោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ៨ លោកយ៉ូស៊ូអាដែលជាកូនរបស់លោកនូន និងជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ បានទទួលមរណ‌ភាព ក្នុងជន្មាយុមួយ‌រយដប់ឆ្នាំ។ ៩ គេបានបញ្ចុះសពរបស់លោកនៅក្នុងទឹកដីដែលជាចំណែកមត៌ករបស់លោក នៅទីមណាត-‌ហេរេស ក្នុងតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម ខាងជើងភ្នំកាស។ ១០ មនុស្សជំនាន់នោះក៏ទៅជួប‌ជុំនឹងដូន‌តារបស់គេ ដែលចែកស្ថានទៅហើយ ហើយមានមនុស្សមួយជំនាន់ទៀតកើតមកតាមក្រោយ។ អ្នកទាំងនេះមិនបានស្គាល់ព្រះ‌អម្ចាស់ ហើយក៏មិនស្គាល់ស្នាព្រះ‌ហស្ដ ដែលព្រះ‌អង្គបានធ្វើចំពោះអ៊ីស្រា‌អែលដែរ។

ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលបោះបង់ចោលព្រះ‌អម្ចាស់

១១ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ដែលមិនគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អម្ចាស់ ដោយនាំគ្នាគោរពបម្រើព្រះ‌បាល។ ១២ ពួកគេបានបោះបង់ចោលព្រះ‌ជា‌អម្ចាស់ ជាព្រះនៃបុព្វ‌បុរសរបស់គេ ដែលបាននាំគេចេញពីស្រុកអេស៊ីបមក។ គេបែរទៅគោរពព្រះផ្សេងៗទៀត ក្នុងចំណោមព្រះនានារបស់ប្រជាជនដែលរស់នៅជុំ‌វិញពួកគេ។ ពួកគេក្រាបថ្វាយ‌បង្គំព្រះទាំងនោះ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យព្រះ‌អម្ចាស់ព្រះ‌អង្គព្រះ‌ពិរោធ។ ១៣ ពួកគេបានបោះបង់ចោលព្រះ‌អម្ចាស់ ទៅគោរពបម្រើព្រះ‌បាល និងព្រះ‌អាស្ដា‌រ៉ូតវិញ។ ១៤ ព្រះ‌អម្ចាស់ព្រះ‌អង្គព្រះ‌ពិរោធនឹងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលយ៉ាងខ្លាំង ព្រះ‌អង្គប្រគល់ពួកគេ ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកចោរព្រៃដែលប្លន់យកទ្រព្យ‌សម្បត្តិពួកគេ ព្រះ‌អង្គប្រគល់ពួកគេទៅឲ្យខ្មាំងសត្រូវនៅជុំ‌វិញ យកទៅធ្វើជាទាសករ។ ពួកគេពុំអាចទប់ទល់នឹងខ្មាំងសត្រូវទៀតឡើយ។ ១៥ រាល់ពេលដែលពួកគេចេញទៅច្បាំង ព្រះ‌អម្ចាស់ធ្វើឲ្យពួកគេបរា‌ជ័យជា‌និច្ច ដូចព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលព្រមានរួចស្រេចហើយ។ ដូច្នេះ ពួកគេកើតទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំង។ ១៦ គ្រានោះ ព្រះ‌អម្ចាស់បានធ្វើឲ្យមានពួកវីរ‌បុរសក្រោកឡើង រំដោះពួកគេឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ចោរព្រៃ។ ១៧ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនស្ដាប់បង្គាប់អស់លោកវីរ‌បុរស ជាអ្នកដឹកនាំរបស់ខ្លួនឡើយ ពួកគេនាំគ្នាក្បត់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ទៅគោរពថ្វាយ‌បង្គំព្រះដទៃ។ ពួកគេឆាប់ងាកចេញពីមាគ៌ារបស់បុព្វ‌បុរស គឺពួកគេពុំបានប្រតិបត្តិតាមវិន័យរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ដូចពួកបុព្វ‌បុរសទេ។ ១៨ ពេលព្រះ‌អម្ចាស់តែង‌តាំងវីរ‌បុរសណាម្នាក់ឲ្យដឹកនាំពួកគេ ព្រះ‌អង្គគង់ជាមួយវីរ‌បុរសនោះ ហើយរំដោះពួកគេឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្មាំងសត្រូវ ក្នុងមួយជីវិតរបស់លោក ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់អាណិតមេត្តាពួកគេ នៅពេលឮពួកគេស្រែកថ្ងូរ ដោយខ្មាំងសត្រូវសង្កត់‌សង្កិន និងធ្វើបាប។ ១៩ លុះវីរ‌បុរសនោះទទួលមរណ‌ភាពផុតទៅ ពួកគេនាំគ្នាប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់សាជាថ្មី លើសដូន‌តាទៅទៀត។ ពួកគេបែរទៅគោរពបម្រើ និងក្រាបថ្វាយ‌បង្គំព្រះដទៃ គឺពួកគេពុំបានលះ‌បង់អំពើអាក្រក់ និងចរិតរឹងចចេសរបស់ខ្លួនឡើយ។ ២០ ពេលនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់ព្រះ‌អង្គព្រះ‌ពិរោធនឹងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលយ៉ាងខ្លាំង ហើយមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «ប្រជា‌ជាតិនេះបានផ្ដាច់សម្ពន្ធ‌មេត្រីដែលយើងចងជាមួយបុព្វ‌បុរសរបស់គេ ហើយមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់យើងទេ ២១ ដូច្នេះ យើងក៏នឹងមិនបណ្តេញប្រជា‌ជាតិណាមួយ ក្នុងចំណោមប្រជា‌ជាតិនានាដែលយ៉ូស៊ូអាទុកឲ្យនៅសល់ ក្រោយពេលគាត់ស្លាប់ទៅនោះដែរ។ ២២ យើងនឹងប្រើប្រជា‌ជាតិទាំងនោះ ដើម្បីល្បង‌លមើលឲ្យដឹងថា តើអ៊ីស្រា‌អែលដើរតាមមាគ៌ារបស់យើង ដូចបុព្វ‌បុរសរបស់គេឬយ៉ាងណា»។

២៣ ព្រះ‌អម្ចាស់ទុកប្រជា‌ជាតិទាំង‌ឡាយ ដែលព្រះ‌អង្គមិនបានប្រគល់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់លោកយ៉ូស៊ូអា ឲ្យរស់នៅក្នុងស្រុកតទៅមុខទៀត គឺព្រះ‌អង្គមិនប្រញាប់នឹងយកទឹកដីចេញពីពួកគេឡើយ។

១ ព្រះ‌អម្ចាស់បានទុកប្រជា‌ជាតិទាំងនោះឲ្យរស់នៅក្នុងស្រុក ដើម្បីល្បង‌លកូនចៅអ៊ីស្រា‌អែលទាំងប៉ុន្មាន ដែលមិនចូលរួមធ្វើសង្គ្រាមដណ្ដើមយកទឹកដីកាណាន។ ២ ព្រះ‌អង្គគ្រាន់តែសព្វព្រះ‌ហឫទ័យឲ្យកូនចៅអ៊ីស្រា‌អែលជំនាន់ក្រោយ គឺពួកដែលមិនធ្លាប់ច្បាំងបានហាត់រៀនធ្វើសង្គ្រាម។ ៣ ប្រជា‌ជាតិទាំងនោះមានដូចតទៅ: ជនជាតិភីលីស្ទីនទាំងប្រាំនគរ ជនជាតិកាណានទាំងអស់ ជនជាតិស៊ីដូន និងជនជាតិហេវី ដែលរស់នៅតាមតំបន់ភ្នំលីបង់ ចាប់តាំងពីភ្នំបាល-‌ហ៊ែរ‌ម៉ូន រហូតដល់លេបូ‌ហាម៉ាត់។

៤ ព្រះ‌អម្ចាស់ទុកសាសន៍ទាំងនោះ ដើម្បីល្បង‌លមើលឲ្យដឹងថា តើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលគោរពតាមវិន័យ ដែលព្រះ‌អង្គប្រទានមកបុព្វ‌បុរសរបស់គេ តាម‌រយៈលោកម៉ូសេឬយ៉ាងណា។ ៥ ហេតុនេះហើយបានជាជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលរស់នៅក្នុងចំណោមជនជាតិហេត ជនជាតិអាម៉ូរី ជនជាតិពេរី‌ស៊ី ជនជាតិហេវី និងជនជាតិយេប៊ូស។ ៦ គេយកកូនស្រីរបស់សាសន៍ទាំងនោះមកធ្វើជាប្រពន្ធ ហើយក៏លើកកូនស្រីរបស់ខ្លួនឲ្យរៀប‌ការជាមួយកូនប្រុសរបស់សាសន៍ទាំងនោះ ព្រមទាំងនាំគ្នាគោរពថ្វាយ‌បង្គំព្រះនៃសាសន៍ទាំងនោះថែមទៀតផង។

វីរ‌បុរសដប់‌ពីររូប

លោកអូតនី‌អែល

៧ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ដែលមិនគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបំភ្លេចព្រះ‌អង្គ ហើយបែរទៅគោរពព្រះ‌បាល និងព្រះ‌អាសេរ៉ាវិញ។ ៨ ព្រះ‌អម្ចាស់ព្រះ‌អង្គព្រះ‌ពិរោធជាមួយពួកគេ ហើយប្រគល់គេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ព្រះ‌បាទគូសាន‌រីសា‌តាអ៊ីម ជាស្តេចស្រុកមេសូ‌ប៉ូតាមី។ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនៅជាចំណុះស្តេចនោះអស់‌រយៈពេលប្រាំ‌បីឆ្នាំ។ ៩ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលស្រែកអង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ ព្រះ‌អង្គក៏ធ្វើឲ្យមានអ្នកសង្គ្រោះមួយរូបងើបឡើងសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល គឺលោកអូតនី‌អែល ជាកូនរបស់លោកកេណាស ដែលត្រូវជាប្អូនរបស់លោកកាលែប។ ១០ ព្រះ‌វិញ្ញាណនៃព្រះ‌អម្ចាស់សណ្ឋិតលើលោកអូតនី‌អែល លោកក៏ធ្វើជាមេដឹកនាំរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល។ លោកអូតនី‌អែលចេញទៅច្បាំង ហើយព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានឲ្យលោកមានជ័យ‌ជម្នះ ដោយប្រគល់ព្រះ‌បាទគូសាន‌រីសា‌តាអ៊ីម ជាស្តេចស្រុកមេសូ‌ប៉ូតាមី មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់លោក។ ១១ ស្រុកទេសបានសុខ‌សាន្ត‌ត្រាណ អស់‌រយៈពេលសែ‌សិបឆ្នាំ។ ក្រោយមក លោកអូតនី‌អែល ជាកូនរបស់លោកកេណាស ទទួលមរណ‌ភាពទៅ។

លោកអេហ៊ូដ

១២ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ដែលមិនគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អម្ចាស់សាជាថ្មី។ ហេតុនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់បានពង្រឹងអំណាចរបស់ព្រះ‌បាទអេក្លូន ជាស្តេចស្រុកម៉ូអាប់ ឲ្យប្រឆាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ១៣ ព្រះ‌បាទអេក្លូនបានពួត‌ដៃជាមួយជនជាតិអាំម៉ូន និងជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក ទៅច្បាំងនឹងអ៊ីស្រា‌អែល ហើយដណ្ដើមបានក្រុងដើមលម៉ើ។ ១៤ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនៅចំណុះព្រះ‌បាទអេក្លូន ជាស្តេចស្រុកម៉ូអាប់ អស់‌រយៈពេលដប់ប្រាំ‌បីឆ្នាំ។ ១៥ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលស្រែកអង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ ព្រះ‌អង្គក៏ធ្វើឲ្យមានអ្នកសង្គ្រោះមួយរូបងើបឡើងសង្គ្រោះពួកគេ គឺលោកអេហ៊ូដ ជាកូនរបស់លោកកេរ៉ា ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន លោកអេហ៊ូដប្រើតែដៃឆ្វេងប៉ុណ្ណោះ។

នៅគ្រានោះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចាត់លោកអេហ៊ូដឲ្យនាំសួយសារ‌អាករទៅថ្វាយព្រះ‌បាទអេក្លូន ជាស្តេចស្រុកម៉ូអាប់។ ១៦ លោកអេហ៊ូដធ្វើកាំបិតមុខពីរ ដែលមានប្រវែងប្រហែលមួយហត្ថ ហើយចងផ្អោបនឹងភ្លៅស្តាំ លាក់ក្នុងសម្លៀក‌បំពាក់របស់លោក។ ១៧ លោកនាំសួយសារ‌អាករទៅថ្វាយព្រះ‌បាទអេក្លូន ជាស្តេចស្រុកម៉ូអាប់។ ព្រះ‌បាទអេក្លូនធាត់ណាស់។ ១៨ ក្រោយបានថ្វាយសួយសារ‌អាកររួចហើយ លោកក៏វិលទៅវិញជាមួយអស់អ្នកដែលកាន់សួយសារ‌អាករមក។ ១៩ លុះមកដល់ត្រង់រូបបដិមា ដែលនៅជិតគីលកាល់ លោកបកក្រោយ ហើយទូលស្តេចថា៖ «បពិត្រព្រះ‌ករុណា ទូល‌បង្គំមានកិច្ច‌ការសម្ងាត់មួយទូលថ្វាយព្រះ‌អង្គ»។ ស្តេចបញ្ជាទៅអ្នកបម្រើឲ្យចេញទៅ អស់អ្នកដែលនៅជាមួយស្តេចក៏នាំគ្នាចេញទៅ។ ២០ ពេលនោះ ស្តេចគង់នៅក្នុងបន្ទប់ត្រជាក់ខាងលើ ជាកន្លែងលំហែកាយសម្រាប់ស្តេចផ្ទាល់។ លោកអេហ៊ូដចូលទៅជិត ទូលថា៖ «ទូល‌បង្គំមានព្រះ‌បន្ទូលពីព្រះ‌អម្ចាស់ សម្រាប់ទូលថ្វាយព្រះ‌ករុណាផ្ទាល់!» ស្តេចក៏ក្រោកពីកៅអី។ ២១ រំពេចនោះ លោកអេហ៊ូដលូកដៃឆ្វេងដកកាំបិត ដែលចងផ្អោបនៅភ្លៅស្តាំ រួចចាក់ត្រង់ពោះស្តេច ២២ មុតកប់រហូតដល់ដង ហើយខ្លាញ់ពោះក៏បិទភ្ជិតកាំបិតនោះ។ លោកអេហ៊ូដមិនបានដកកាំបិតចេញមកវិញទេ។

២៣ បន្ទាប់មក លោកអេហ៊ូដបានបិទទ្វារបន្ទប់ និងចាក់សោយ៉ាងជិត រួចចេញមកក្រៅវិញ តាមច្រកខាងក្រោយ។ ២៤ កាលលោកអេហ៊ូដចេញផុតទៅ អ្នកបម្រើមកដល់ ឃើញទ្វារបន្ទប់បិទជិត ពួកគេគិតគ្នាថា «ស្តេចប្រហែលជាកំពុងតែដោះទុក្ខសត្វ នៅខាងក្នុងនោះហើយមើលទៅ!»។ ២៥ គេនាំគ្នារង់‌ចាំ រហូតទាល់តែចាប់ផ្តើមបារម្ភ ព្រោះមិនឃើញស្តេចបើកទ្វារបន្ទប់។ ដូច្នេះ គេក៏យកសោទៅចាក់បើកទ្វារ ហើយឃើញម្ចាស់របស់គេសុគតនៅលើឥដ្ឋ។ ២៦ ក្នុង‌រយៈពេលដែលគេរង់‌ចាំនោះ លោកអេហ៊ូដរត់ឆ្ងាយហួសរូបបដិមា ហើយទៅដល់តំបន់សៃរ៉ា។ ២៧ ពេលទៅដល់ លោកផ្លុំស្នែងក្នុងតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចុះពីភ្នំទៅជាមួយលោក លោកក៏នាំមុខគេ។ ២៨ លោកប្រកាសថា៖ «ចូរមកតាមខ្ញុំ ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់បានប្រគល់សាសន៍ម៉ូអាប់ ជាខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃអ្នករាល់គ្នាហើយ!»។ ពួកគេទៅជាមួយលោក ហើយវាយយកកន្លែងទឹករាក់ សម្រាប់ឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ ពីជនជាតិម៉ូអាប់ ពួកគេមិនឲ្យនរណាម្នាក់ឆ្លងតាមនោះឡើយ។ ២៩ នៅគ្រានោះ ពួកគេបានសម្លាប់ជនជាតិម៉ូអាប់ អស់ប្រហែលមួយ‌ម៉ឺននាក់ ដែលសុទ្ធតែជាអ្នកខ្លាំងពូកែ ហើយក្លាហានផង គឺឥតទុកឲ្យនរណាម្នាក់រួចជីវិតឡើយ។ ៣០ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ជនជាតិម៉ូអាប់ស្ថិតនៅក្រោមអំណាចត្រួត‌ត្រារបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ហើយស្រុកទេសក៏បានសុខ‌សាន្ត‌ត្រាណ អស់‌រយៈពេលប៉ែត‌សិបឆ្នាំ។

លោកសាំការ

៣១ បន្ទាប់ពីលោកអេហ៊ូដ លោកសាំការ ជាកូនរបស់លោកអណាត ក៏បានសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលដែរ គឺលោកបានសម្លាប់ជនជាតិភីលីស្ទីនអស់ប្រាំ‌មួយ‌រយនាក់ ដោយប្រើជន្លួញគោ។

លោកស្រីដេបូ‌រ៉ា និងលោកបារ៉ាក់

១ ក្រោយពីលោកអេហ៊ូដទទួលមរណ‌ភាពផុតទៅ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនាំគ្នាប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ដែលមិនគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អម្ចាស់សាជាថ្មីទៀត។ ២ ហេតុនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ព្រះ‌បាទយ៉ាប៊ីន ជាស្តេចស្រុកកាណាន ដែលគង់នៅក្រុងហា‌ស៊រ។ មេ‌ទ័ពរបស់ស្តេចឈ្មោះស៊ីសេ‌រ៉ា រស់នៅក្រុងហារ៉ូ‌សេត‌កូអ៊ីម។ ៣ ព្រះ‌បាទយ៉ាប៊ីនមានរទេះដែកប្រាំបួន‌រយគ្រឿង ហើយសង្កត់‌សង្កិនជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលយ៉ាងខ្លាំង អស់‌រយៈពេលម្ភៃឆ្នាំ។ ហេតុនេះហើយបានជាជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលស្រែកអង្វរព្រះ‌អម្ចាស់។

៤ នៅជំនាន់នោះ លោកស្រីដេបូ‌រ៉ា ជាព្យាកា‌រិនី ហើយជាភរិយារបស់លោកឡាពី‌ដូត បានដឹកនាំជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ៥ លោកស្រីដេបូ‌រ៉ាតែងកាត់ក្តីនៅក្រោមដើមលម៉ើ ដែលក្រោយមកគេហៅថាលម៉ើរបស់លោកស្រីដេបូ‌រ៉ា ស្ថិតនៅចន្លោះភូមិរ៉ាម៉ា និងបេតអែល ក្នុងតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម។ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលតែង‌តែឡើងទៅរកលោកស្រីដេបូ‌រ៉ា ឲ្យជំនុំ‌ជម្រះរឿង‌រ៉ាវរបស់ពួកគេ។ ៦ ថ្ងៃមួយ លោកស្រីដេបូ‌រ៉ាបានកោះហៅលោកបារ៉ាក់ ជាកូនរបស់លោកអប៊ី‌ណាំ ដែលរស់នៅភូមិកេដែស ក្នុងដែនដីណែបថា‌លី ហើយមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល មានព្រះ‌បន្ទូលមកលោកដូចតទៅ: “ចូរទៅកេណ្ឌមនុស្សមួយ‌ម៉ឺននាក់ ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធណែបថា‌លី និងសាប៊ូ‌ឡូន ហើយនាំគេឡើងទៅលើភ្នំតា‌ប៊រ។ ៧ យើងនឹងទាក់‌ទាញស៊ី‌សេរ៉ា ជាមេ‌ទ័ពរបស់ស្តេចយ៉ាប៊ីន ព្រមទាំងរទេះចម្បាំង និងកង‌ទ័ពរបស់គេ ឲ្យមកច្បាំងនឹងអ្នកនៅត្រង់ទឹកជ្រោះគីសូន យើងនឹងប្រគល់គេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នក”»។ ៨ លោកបារ៉ាក់ឆ្លើយឡើងថា៖ «បើលោកស្រីអញ្ជើញទៅជាមួយខ្ញុំ ទើបខ្ញុំព្រមទៅ តែបើលោកស្រីមិនអញ្ជើញទៅទេ នោះខ្ញុំមិនព្រមទៅឡើយ»។ ៩ លោកស្រីដេបូ‌រ៉ាតបថា៖ «បាន! ខ្ញុំនឹងទៅជាមួយលោក ប៉ុន្តែ លោកមិនបានទទួលកិត្តិយសក្នុងចម្បាំងនេះទេ ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់នឹងប្រគល់ស៊ីសេ‌រ៉ាមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃមនុស្សស្រី»។ លោកស្រីដេបូ‌រ៉ាក៏ធ្វើដំណើរជាមួយលោកបារ៉ាក់ទៅភូមិកេដែស។ ១០ នៅទីនោះ លោកបារ៉ាក់បានកោះហៅកុល‌សម្ព័ន្ធសាប៊ូ‌ឡូន និងណែបថា‌លី ឲ្យមកជួប‌ជុំគ្នានៅកេដែស។ មានមនុស្សមួយ‌ម៉ឺននាក់សម្រេចចិត្តទៅជាមួយលោក ហើយលោកស្រីដេបូ‌រ៉ាក៏ទៅជាមួយដែរ។

១១ លោកហេប៊ែរ ជាជនជាតិគេនី បានបែកចេញពីជនជាតិគេនីឯទៀតៗ ដែលជាពូជ‌ពង្សរបស់លោកហូបាប់ បងថ្លៃរបស់លោកម៉ូសេ។ គាត់បោះជំរំនៅក្បែរដើមជ្រៃសាន់ណា‌អ៊ីម ជិតភូមិកេដែស។ ១២ មានគេជម្រាបលោកស៊ី‌សេរ៉ាថា លោកបារ៉ាក់ ជាកូនរបស់លោកអប៊ី‌ណាំ បានឡើងទៅលើភ្នំតាប៊រ។ ១៣ លោកស៊ីសេ‌រ៉ាប្រមូលរទេះដែកទាំងប្រាំបួន‌រយគ្រឿង និងកង‌ទ័ពទាំងអស់របស់គាត់ នៅហារ៉ូ‌សេត‌កូអ៊ីម ហើយចេញដំណើរឆ្ពោះទៅជ្រោះគីសូន។ ១៤ ពេលនោះ លោកស្រីដេបូ‌រ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកបារ៉ាក់ថា៖ «ចូរចេញទៅថ្ងៃនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់ស៊ីសេ‌រ៉ាមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់លោកហើយ។ ព្រះ‌អម្ចាស់ផ្ទាល់យាងនាំមុខលោក»។ លោកបារ៉ាក់ក៏ចុះពីភ្នំតាប៊រ ដោយមានមនុស្សមួយ‌ម៉ឺននាក់ មកជាមួយលោកដែរ។ ១៥ ព្រះ‌អម្ចាស់បានធ្វើឲ្យលោកស៊ីសេ‌រ៉ា ព្រមទាំងរទេះចម្បាំង និងពល‌ទាហានទាំងអស់របស់គាត់បាក់ទ័ព នៅមុខលោកបារ៉ាក់។ លោកស៊ីសេ‌រ៉ាបោះបង់ចោលរទេះចម្បាំងរបស់គាត់ ហើយរត់គេចខ្លួនទៅ។ ១៦ លោកបារ៉ាក់ដេញតាមរទេះចម្បាំង និងកង‌ទ័ពខ្មាំង រហូតដល់ហារ៉ូ‌សេត‌កូអ៊ីម។ កង‌ទ័ពទាំងមូលរបស់លោកស៊ីសេ‌រ៉ាស្លាប់ដោយមុខដាវ គ្មានសល់ម្នាក់ឡើយ។

១៧ រីឯលោកស៊ីសេ‌រ៉ាវិញ គាត់រត់គេចរហូតដល់តង់ត៍របស់នាងយ៉ាអែល ដែលត្រូវជាប្រពន្ធរបស់លោកហេប៊ែរ ជនជាតិគេនី ដ្បិតព្រះ‌បាទយ៉ាប៊ីន ជាស្តេចក្រុងហា‌ស៊រ និងក្រុមគ្រួសារហេប៊ែរ មានទំនាក់‌ទំនងជាមួយគ្នាដោយមេត្រី‌ភាព។ ១៨ ពេលនោះ នាងយ៉ាអែលចេញមកទទួលលោកស៊ីសេ‌រ៉ា ទាំងពោលថា៖ «សូមលោកម្ចាស់អញ្ជើញចូលក្នុងមក កុំភ័យខ្លាចអី!»។ លោកស៊ីសេ‌រ៉ាក៏ចូលទៅក្នុងតង់ត៍ ហើយនាងនាំលោកទៅលាក់នៅក្រោមភួយ។ ១៩ ខណៈនោះ លោកស៊ីសេ‌រ៉ាពោលថា៖ «សូមអ្នកមេត្តាឲ្យទឹកខ្ញុំផឹកបន្តិច ដ្បិតខ្ញុំស្រេកទឹកណាស់»។ នាងបើកឆ្នុកថង់ស្បែកទឹកដោះ ជូនលោកស៊ីសេ‌រ៉ាពិសា រួចគ្របភួយទៅវិញ។ ២០ លោកពោលទៀតថា៖ «សូមអ្នកទៅចាំនៅមាត់ទ្វារតង់ត៍ ប្រសិនបើមានគេមកសួរអ្នកថា “តើមាននរណាចូលមកទីនេះឬទេ?” នោះសូមឆ្លើយថា “គ្មានទេ”»។ ២១ ដោយនឿយ‌ហត់ខ្លាំងពេក លោកស៊ីសេ‌រ៉ាក៏សម្រាន្ដលក់ទៅ។ នាងយ៉ាអែលយកញញួរ និងចម្រឹងដែក ហើយដើរលបៗចូលទៅជិតលោកស៊ីសេ‌រ៉ា រួចបោះចម្រឹងនោះចំត្រង់សៀត‌ផ្ការបស់លោកស៊ីសេ‌រ៉ា ធ្លុះដល់ដី ស្លាប់ទៅ។ ២២ ពេលនោះ លោកបារ៉ាក់ដែលដេញតាមលោកស៊ីសេ‌រ៉ាក៏មកដល់ នាងយ៉ាអែលចេញទៅជួបលោក ហើយពោលថា៖ «សូមអញ្ជើញមកណេះ ខ្ញុំនឹងបង្ហាញមនុស្ស ដែលលោកកំពុងតែរក»។ លោកបារ៉ាក់ចូលទៅក្នុងជំរំ ឃើញលោកស៊ីសេ‌រ៉ាដេកស្លាប់ ដោយមានទាំងចម្រឹងដែកដោតជាប់នឹងសៀត‌ផ្កា។

២៣ ថ្ងៃនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់បានបំបាក់មុខព្រះ‌បាទយ៉ា‌ប៊ីន ជាស្តេចស្រុកកាណាន នៅចំពោះមុខជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ២៤ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលមានប្រៀបលើព្រះ‌បាទយ៉ាប៊ីន ជាស្តេចស្រុកកាណានកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ហើយនៅទីបំផុត គេក៏សម្លាប់ស្តេចយ៉ាប៊ីនបាន។

ទំនុក‌តម្កើងរបស់លោកស្រីដេបូ‌រ៉ា និងលោកបារ៉ាក់

១ នៅថ្ងៃនោះ លោកស្រីដេបូ‌រ៉ា និងលោកបារ៉ាក់ ជាកូនរបស់លោកអប៊ី‌ណាំ នាំគ្នាច្រៀងថា៖

២ «នៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល

ប្រជាជនថ្វាយជីវិតទាំងស្រុងទៅព្រះ‌ជាម្ចាស់

ហើយស្ម័គ្រចិត្តចេញទៅប្រយុទ្ធ

សូមសរសើរតម្កើងព្រះ‌អម្ចាស់!

៣ ស្តេចទាំង‌ឡាយអើយ សូមស្ដាប់!

អ្នកដឹកនាំទាំង‌ឡាយអើយ

ចូរផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់!

ខ្ញុំនឹងច្រៀងថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់

ជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។

ខ្ញុំនឹងស្មូត្រទំនុក‌តម្កើងថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់

ជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។

៤ ឱព្រះ‌អម្ចាស់អើយ

កាលព្រះ‌អង្គយាងចាកចេញពីស្រុកសៀរ

កាលព្រះ‌អង្គយាងមកពីស្រុកអេដុម

នោះផែន‌ដីបានរញ្ជួយ មេឃក៏ប្រែជាខ្មៅងងឹត

ពពកក៏បង្អុរភ្លៀងចុះមកយ៉ាងខ្លាំង។

៥ ភ្នំទាំង‌ឡាយរលាយ

នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់

ជាព្រះនៃភ្នំស៊ីណៃ

គឺព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។

៦ នៅជំនាន់លោកសាំការ ជាកូនលោកអណាត

នៅជំនាន់នាងយ៉ាអែល

គ្មាននរណាធ្វើដំណើរតាមផ្លូវទេ

គឺគេធ្វើដំណើរតែតាមផ្លូវវាង។

៧ ប្រជាជនបានបោះបង់ចោលភូមិទាំង‌ឡាយ

នៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល គ្មានអ្នកដឹកនាំទេ

រហូតទាល់តែព្រះ‌ជាម្ចាស់ឲ្យដេបូ‌រ៉ាខ្ញុំនេះ

ក្រោកឡើង គឺឲ្យខ្ញុំក្រោកឡើង

ធ្វើជាម្ដាយរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។

៨ ប្រជាជនបានជ្រើស‌រើសព្រះថ្មីៗទៀត

ពេលនោះ សង្គ្រាមក៏ផ្ទុះឡើង។

ក្នុងចំណោមប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលបួន‌ម៉ឺននាក់

គេរកតែខែល ឬលំពែងមួយមិនបានផង។

៩ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងមេ‌ទ័ពទាំង‌ឡាយរបស់

ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល

ហើយក្នុងចំណោមប្រជាជន ខ្ញុំពេញចិត្តនឹង

អស់អ្នកដែលស្ម័គ្រចិត្តចេញទៅច្បាំង

សូមសរសើរតម្កើងព្រះ‌អម្ចាស់!

១០ អស់អ្នកដែលជិះមេលាសម្បុរស

អស់អ្នកដែលអង្គុយលើកម្រាលព្រំ

និងអស់អ្នកដែលដើរតាមផ្លូវអើយ

ចូររិះ‌គិតពិចារណាចុះ!

១១ ពួកអ្នកដងទឹកនាំគ្នាច្រៀងនៅក្បែរអណ្ដូង

រៀបរាប់អំពីព្រះ‌ហឫទ័យសុចរិត

របស់ព្រះ‌អម្ចាស់

គឺព្រះ‌អង្គប្រទានឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល

មានជ័យ‌ជម្នះ!

ពេលនោះ ប្រជាជនរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់

នាំគ្នាចុះទៅកាន់ទ្វារក្រុង។

១២ ចូរភ្ញាក់ឡើង ចូរភ្ញាក់ឡើង ដេបូ‌រ៉ាអើយ

ចូរភ្ញាក់ឡើង ចូរភ្ញាក់ឡើង ច្រៀងបទមួយ!

បារ៉ាក់ ជាកូនលោកអប៊ី‌ណាំអើយ

ចូរក្រោកឡើង នាំប្រជាជនដែលជាប់ឈ្លើយ

ត្រឡប់មកវិញ។

១៣ អស់អ្នកដែលរួចពីស្លាប់

បានទៅជួប‌ជុំនឹងមេដឹកនាំរបស់ខ្លួន

ប្រជាជនរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ក៏នាំគ្នាចូលមកជិតខ្ញុំ

រួមជាមួយវីរ‌ជនឯទៀតៗ។

១៤ អ្នកខ្លះមកពីកុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម

ដែលនៅជាប់នឹងស្រុកអាម៉ា‌ឡេក

កុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនក៏មកតាមដែរ

ហើយរួមកម្លាំងជាមួយពល‌ទ័ពរបស់គេផង។

មានមេ‌ទ័ពមកពីអំបូរម៉ាកៀរ

ហើយនាយទាហានមកពីកុល‌សម្ព័ន្ធសាប៊ូ‌ឡូន

១៥ ពួកប្រមុខនៃកុល‌សម្ព័ន្ធអ៊ីសា‌កា

បានទៅជាមួយដេបូ‌រ៉ា។

កុល‌សម្ព័ន្ធអ៊ីសា‌កាក៏ទៅជាមួយបារ៉ាក់ដែរ

គេរត់តាមក្រោយលោក រហូតដល់ជ្រលងភ្នំ។

រីឯកុល‌សម្ព័ន្ធរូបេនវិញ

គេគិតតែពីជជែកគ្នាមិនចេះចប់។

១៦ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកនៅស្ទាក់ស្ទើរ

ហើយស្ដាប់សំឡេងពួកគង្វាល

ហៅហ្វូងសត្វខ្លួនដូច្នេះ?

មែនហើយ នៅក្នុងពួករូបេន

គេគិតតែពីជជែកគ្នាមិនចេះចប់។

១៧ កុល‌សម្ព័ន្ធនានា នៅស្រុកកាឡាដ

ដែលស្ថិតនៅខាងកើតទន្លេយ័រដាន់

មិនបានមកជួយទេ

កុល‌សម្ព័ន្ធដាន់នៅសំងំលើនាវា

កុល‌សម្ព័ន្ធអស៊ែរក៏នៅសំងំតាមឆ្នេរសមុទ្រ

ជិតកំពង់‌ផែដែរ។

១៨ រីឯកុល‌សម្ព័ន្ធសាប៊ូ‌ឡូនក៏ដូចជាកុល‌សម្ព័ន្ធ

ណែបថា‌លីដែរ

ប្រជាជនរបស់គេស៊ូប្ដូរជីវិតក្នុងសមរ‌ភូមិ

នៅតាមតំបន់ភ្នំ។

១៩ ស្តេចរបស់ខ្មាំងនាំគ្នាលើកទ័ពមក

ស្តេចរបស់ជនជាតិកាណានលើកគ្នាមកច្បាំង

នៅតាណាក់ ក្បែរប្រភពទឹកមេគី‌ដូ

តែពួកគេពុំបានទទួលប្រាក់

ជាជ័យ‌ភ័ណ្ឌអ្វីសោះឡើយ។

២០ ផ្កាយទាំង‌ឡាយបានជួយច្បាំងពីលើមេឃ

ផ្កាយទាំងនោះគោ‌ចរតាមផ្លូវរបស់វា

មកច្បាំងជាមួយស៊ីសេ‌រ៉ា។

២១ ឱទឹកជ្រោះគីសូន ជ្រោះគីសូនដែលមាន

ទឹកហូរ តាំងពីបុរាណកាលមកអើយ

អ្នកបានហូរនាំខ្មាំងសត្រូវចេញទៅ។

ខ្ញុំនឹងជាន់ខ្មាំងសត្រូវ ដោយចិត្តមោះ‌មុត!

២២ ពេលនោះ មានឮសន្ធឹកជើងសេះរណ្តំផ្ទៃដី

គឺពល‌ទ័ព‌សេះដ៏ខ្លាំងពូកែ។

២៣ ទេវទូត*នៃព្រះ‌អម្ចាស់ប្រកាសថា៖

ចូរដាក់បណ្ដាសាក្រុងមេរ៉ូសចុះ

ចូរដាក់បណ្ដាសាអ្នកក្រុងនោះផង

ពីព្រោះគេមិនបានមកជួយព្រះ‌អម្ចាស់

គឺគេមិនបានមកជួយព្រះ‌អម្ចាស់

រួមជាមួយពួកវីរ‌ជនទេ។

២៤ សូមព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់នាងយ៉ាអែល

ជាភរិយារបស់លោកហេប៊ែរ ជនជាតិគេនី

លើសស្ត្រីទាំង‌ឡាយ!

សូមព្រះ‌អង្គប្រទានពរដល់នាង

លើសស្ត្រីទាំង‌ឡាយដែលរស់នៅក្នុងជំរំ។

២៥ ស៊ីសេ‌រ៉ាបានសុំទឹក តែនាងបានឲ្យទឹកដោះ

គឺយកទឹកដោះដែលមានជាតិខ្លាញ់ដាក់ក្នុង

ពែងដ៏ប្រណីត

២៦ បន្ទាប់មក នាងលូកដៃឆ្វេងទៅចាប់ចម្រឹង

ហើយដៃស្តាំចាប់ញញួររបស់ជាង

រួចនាងដំស៊ីសេ‌រ៉ានឹងញញួរបែកលលាដ៍ក្បាល

ព្រមទាំងចោះទម្លុះសៀត‌ផ្កាទៀតផង។

២៧ ស៊ីសេ‌រ៉ាទន់ជង្គង់ដួលដេកនៅទាបជើងនាង។

គឺទន់ជង្គង់ដួលស្លាប់បាត់ទៅ។

២៨ ម្ដាយរបស់ស៊ីសេ‌រ៉ាសម្លឹងមើលតាមប្រឡោះ

គាត់សម្លឹងមើលតាមបង្អួច ទាំងពោលថា៖

ហេតុអ្វីបានជារទេះកូនខ្ញុំក្រមកដល់ម៉្លេះ?

ហេតុអ្វីបានជាទ័ពរទេះមកយឺតម៉្លេះ?

២៩ ស្ត្រីបម្រើដែលឆ្លាតជាងគេនាំគ្នាជម្រាបគាត់

ហើយគាត់ក៏ទន្ទេញចម្លើយរបស់ពួកគេថា:

៣០ ពួកទាហានប្រាកដជានៅប្រមូលជ័យ‌ភ័ណ្ឌ

ពួកគេកំពុងតែចែកជ័យ‌ភ័ណ្ឌ

ទាហានម្នាក់ទទួលបានស្រីក្រមុំម្នាក់ ឬពីរនាក់

ស៊ីសេ‌រ៉ាទទួលបានផ្ទាំងសំពត់ពណ៌

និងក្រណាត់ប៉ាក់។

អ្នកមានជ័យ‌ជម្នះទទួលសម្លៀក‌បំពាក់ពណ៌

ធ្វើពីក្រណាត់ប៉ាក់មួយផ្ទាំង ឬពីរផ្ទាំង

សម្រាប់បង់ក។

៣១ ឱព្រះ‌អម្ចាស់អើយ

សូមឲ្យខ្មាំងសត្រូវទាំងប៉ុន្មានរបស់ព្រះ‌អង្គ

វិនាសអន្តរាយដូច្នោះដែរ!

សូមឲ្យអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ‌អង្គ

បានដូចព្រះ‌អាទិត្យមានរស្មីភ្លឺចាំងចែង»។

ស្រុកទេសក៏បានសុខ‌សាន្ត‌ត្រាណ អស់‌រយៈពេលសែ‌សិបឆ្នាំ។

ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានសង្កត់‌សង្កិនជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល

១ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនាំគ្នាប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ដែលមិនគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អម្ចាស់សាជាថ្មីទៀត ហេតុនេះហើយបានជាព្រះ‌អង្គប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានអស់‌រយៈពេលប្រាំពីរឆ្នាំ។ ២ ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានជិះ‌ជាន់សង្កត់‌សង្កិនជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលយ៉ាងខ្លាំង។ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានយករអាងភ្នំ រូងភ្នំ និងចំណោតភ្នំធ្វើជាជម្រក ដើម្បីគេចខ្លួនពីជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន។ ៣ រាល់ពេលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលសាបព្រោះ ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន និងជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក ព្រមទាំងពួកពនេ‌ចរ មកពីស្រុកខាងកើត បានឡើងមកលុក‌លុយ។ ៤ អ្នកទាំងនោះបានមកបោះទ័ពនៅក្បែរជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ហើយបំផ្លាញផលដំណាំរបស់គេរហូតដល់ក្រុងកាសា។ អ្នកទាំងនោះមិនបានទុកអ្វីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបរិភោគឡើយ ទោះបីចៀម គោ ឬលាក្តី ក៏មិនទុកឲ្យសល់ដែរ។ ៥ ពួកគេនាំគ្នាមក ទាំងដឹកហ្វូងសត្វ និងជំរំរបស់គេមកជាមួយផង ពួកគេមានគ្នាច្រើនអនេកដូចកណ្ដូប គឺទាំងមនុស្ស ទាំងសត្វអូដ្ឋ មានចំនួនច្រើនឥតគណនាចូលមកបំផ្លាញស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល។

៦ ព្រោះតែជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានធ្លាក់ខ្លួនក្រ‌ខ្សត់យ៉ាងខ្លាំង គេក៏ស្រែកអង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ឲ្យជួយសង្គ្រោះគេ។ ៧ នៅពេលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលស្រែកអង្វរ សូមព្រះ‌អម្ចាស់រំដោះគេឲ្យរួចផុតពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន ៨ ព្រះ‌អង្គក៏ចាត់ព្យាការីមួយរូបឲ្យមកប្រាប់ពួកគេថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល មានព្រះ‌បន្ទូលដូចតទៅ: “យើងបាននាំអ្នករាល់គ្នាចេញពីស្រុកអេស៊ីប គឺយើងបានរំដោះអ្នករាល់គ្នាចេញពីកន្លែង ដែលអ្នករាល់គ្នាជាប់ជាទាសករ។ ៩ យើងបានរំដោះអ្នករាល់គ្នាឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិអេស៊ីប និងកណ្ដាប់ដៃរបស់អស់អ្នកដែលជិះ‌ជាន់ សង្កត់‌សង្កិនអ្នករាល់គ្នា។ យើងបានដេញពួកគេចេញពីមុខអ្នករាល់គ្នា ព្រមទាំងប្រគល់ទឹកដីរបស់ពួកគេមកឲ្យអ្នករាល់គ្នាទៀតផង។ ១០ យើងបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នារួចហើយថា យើងជាព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នា អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវគោរពកោតខ្លាចព្រះរបស់ជនជាតិអាម៉ូរី ក្នុងស្រុកដែលអ្នករាល់គ្នាមករស់នៅនេះទេ តែអ្នករាល់គ្នាមិនបានស្ដាប់យើងសោះ”»។

ព្រះ‌ជាម្ចាស់ចាត់លោកកេដូនឲ្យសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល

១១ គ្រានោះ ទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់បានមកភូមិអូប្រា អង្គុយនៅក្រោមដើមជ្រៃ ដែលជាកម្ម‌សិទ្ធិរបស់លោកយ៉ូអាស ក្នុងអំបូរអប៊ី‌យេស៊ែរ។ ពេលនោះ លោកកេដូន ជាកូនរបស់លោកយ៉ូអាស កំពុងតែបោកបែនស្រូវ ក្នុងធុងសម្រាប់គាបផ្លែទំពាំង‌បាយ‌ជូរ ដើម្បីកុំឲ្យជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានឃើញ។ ១២ ទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់មកបង្ហាញខ្លួនឲ្យលោកកេដូនឃើញ ហើយពោលថា៖ «វីរ‌ជនដ៏អង់‌អាចអើយ ព្រះ‌អម្ចាស់គង់នៅជាមួយអ្នកហើយ!»។ ១៣ លោកកេដូនឆ្លើយតបវិញថា៖ «លោកម្ចាស់អើយ ប្រសិនបើព្រះ‌អម្ចាស់គង់នៅជាមួយយើងមែន ហេតុអ្វីក៏ទុក្ខវេទនាទាំងនេះកើតមានដល់យើង? ឯណាទៅការអស្ចារ្យទាំងប៉ុន្មានដែលដូន‌តារបស់យើងតែង‌តែតំណាលប្រាប់ ទាំងបញ្ជាក់ថា ព្រះ‌អម្ចាស់បាននាំយើងចេញពីស្រុកអេស៊ីបមកនោះ? ឥឡូវនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់បោះបង់ចោលយើងហើយ ព្រះ‌អង្គបានប្រគល់យើងទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន!»។

១៤ ព្រះ‌អម្ចាស់បែរមករកលោក ហើយមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «ដោយ‌សារកម្លាំងដែលអ្នកមាន ចូរទៅសង្គ្រោះអ៊ីស្រា‌អែលឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន គឺយើងចាត់អ្នកឲ្យទៅ!»។ ១៥ លោកកេដូនឆ្លើយថា៖ «លោកម្ចាស់អើយ ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យខ្ញុំប្របាទអាចសង្គ្រោះអ៊ីស្រា‌អែលបាន? ដ្បិតក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធម៉ាណាសេ អំបូររបស់ខ្ញុំប្របាទខ្សត់‌ខ្សោយជាងគេ ហើយក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំប្របាទទៀតសោត ក៏ខ្ញុំប្របាទក្មេងជាងគេដែរ»។ ១៦ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកលោកវិញថា៖ «យើងនឹងស្ថិតនៅជាមួយអ្នក ហើយអ្នកនឹងវាយឈ្នះជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន ដូចវាយជាមួយនឹងមនុស្សតែម្នាក់»។ ១៧ លោកកេដូនទូលតបថា៖ «ប្រសិនបើលោកគាប់ចិត្តខ្ញុំប្របាទមែន សូមផ្តល់ទីសម្គាល់មួយឲ្យខ្ញុំប្របាទបានដឹងថា លោកពិតជាព្រះ‌អម្ចាស់ដែលកំពុងតែមានព្រះ‌បន្ទូលមកខ្ញុំប្របាទមែន! ១៨ សូមលោកម្ចាស់កុំអញ្ជើញទៅណា ចាំខ្ញុំប្របាទត្រឡប់មកវិញ ទាំងនាំយកតង្វាយមកជូនផង»។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «យើងនឹងចាំនៅទីនេះរហូតដល់អ្នកត្រឡប់មកវិញ»។ ១៩ លោកកេដូនចូលទៅយកកូនពពែមួយមករៀប‌ចំធ្វើម្ហូប និងយកម្សៅមួយថាំងមកធ្វើនំបុ័ងឥតមេ។ លោកស្រង់សាច់ដាក់ក្នុងកញ្ច្រែង ហើយដួសទឹកសម្លដាក់ក្នុងចានមួយ រួចយកទៅជូនទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ នៅក្រោមដើមជ្រៃ។ ២០ ទេវទូតពោលមកលោកថា៖ «ចូរដាក់សាច់ និងនំបុ័ងឥតមេលើថ្មនេះទៅ រួចចាក់ទឹកសម្លពីលើផង»។ លោកកេដូនធ្វើតាម។ ២១ ទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់យកចុងដំបងដែលលោកកាន់ទៅពាល់សាច់ និងនំបុ័ងឥតមេ ពេលនោះ មានភ្លើងផុសចេញពីថ្ម ហើយឆេះសាច់ និងនំបុ័ងអស់ទៅ។ បន្ទាប់មក ទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ក៏កំបាំងបាត់ទៅ។ ២២ ពេលនោះ លោកកេដូនដឹងថា ជាទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ លោកពោលថា៖ «វីវរហើយ ព្រះ‌ជា‌អម្ចាស់អើយ! ដ្បិតទូល‌បង្គំបានឃើញទេវទូតរបស់ព្រះ‌អង្គ ផ្ទាល់នឹងភ្នែក!»។ ២៣ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកលោកថា៖ «សុំឲ្យអ្នកបានប្រកបដោយសេចក្ដីសុខ‌សាន្ត កុំខ្លាចអ្វីឡើយ អ្នកនឹងមិនស្លាប់ទេ»។ ២៤ លោកកេដូនសង់អាសនៈមួយថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ ត្រង់កន្លែងនោះ ហើយដាក់ឈ្មោះថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានសេចក្ដីសុខ‌សាន្ត»។ អាសនៈនេះនៅស្ថិត‌ស្ថេររហូតដល់សព្វថ្ងៃ នាភូមិអូប្រា ជាភូមិរបស់អំបូរអប៊ី‌យេស៊ែរ។

លោកកេដូនបំផ្លាញអាសនៈរបស់ព្រះ‌បាល

២៥ នៅយប់ដដែលនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់លោកកេដូនថា៖ «ចូរយកគោបារបស់ឪពុកអ្នក គឺគោទីពីរ ដែលមានអាយុប្រាំពីរឆ្នាំ។ បន្ទាប់មក ចូររំលំអាសនៈព្រះ‌បាលរបស់ឪពុកអ្នក ព្រមទាំងកាប់បំផ្លាញបង្គោលរបស់ព្រះ‌អាសេ‌រ៉ានៅក្បែរនោះផង។ ២៦ បន្ទាប់មកទៀត ចូរសង់អាសនៈមួយដ៏សម‌រម្យថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នក នៅលើកំពូលភ្នំនោះ រួចយកគោបាទីពីរនោះមកដុតទាំងមូលធ្វើជាយញ្ញ‌បូជា ដោយយកបង្គោលព្រះ‌អាសេ‌រ៉ា ដែលអ្នកបានកាប់នោះ មកធ្វើជាអុសសម្រាប់ដុត»។ ២៧ លោកកេដូននាំអ្នកបម្រើរបស់លោកដប់នាក់មក ហើយធ្វើតាមសេចក្ដីដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានបង្គាប់មកលោក ប៉ុន្តែ ដោយលោកខ្លាចក្រុមញាតិរបស់លោក និងខ្លាចអ្នកភូមិ លោកមិនហ៊ានធ្វើការនោះនៅពេលថ្ងៃទេ គឺលោកធ្វើនៅពេលយប់វិញ។ ២៨ លុះព្រលឹមឡើង ពេលក្រោកពីដំណេក អ្នកភូមិឃើញអាសនៈរបស់ព្រះ‌បាលរលំ ហើយបង្គោលរបស់ព្រះ‌អាសេ‌រ៉ាដែលនៅជិតនោះក៏ត្រូវគេកាប់ចោលដែរ ព្រមទាំងឃើញគោបាទីពីរដែលគេដុតជាយញ្ញ‌បូជា នៅលើអាសនៈទើបនឹងសង់ទៀតផង។ ២៩ គេសួរគ្នាទៅវិញទៅមកថា៖ «តើនរណាបានធ្វើការនេះ?»។ កាលស៊ើប‌សួរទៅ មានគេប្រាប់ថា៖ «គឺកេដូន ជាកូនរបស់យ៉ូអាស បានធ្វើការនេះ»។ ៣០ អ្នកភូមិពោលទៅកាន់លោកយ៉ូអាសថា៖ «ចូរនាំកូនរបស់អ្នកចេញមក វាត្រូវតែស្លាប់ ព្រោះវាបានរំលំអាសនៈរបស់ព្រះ‌បាល ព្រមទាំងកាប់បង្គោលរបស់ព្រះ‌អាសេ‌រ៉ា ដែលនៅជិតនោះទៀតផង!»។ ៣១ លោកយ៉ូអាសឆ្លើយទៅអស់អ្នកដែលនៅក្បែរលោកថា៖ «តើបង‌ប្អូនឬដែលត្រូវមកតវ៉ាជំនួសព្រះ‌បាល? តើបង‌ប្អូនឬដែលជាអ្នកសង្គ្រោះព្រះ‌បាល? អ្នកណាតវ៉ាជំនួសព្រះ‌បាល អ្នកនោះនឹងត្រូវស្លាប់មុនព្រឹកស្អែក។ បើព្រះ‌បាលពិតជាព្រះមែន ទុកឲ្យលោកតវ៉ាខ្លួនឯងផ្ទាល់ទៅ ព្រោះគេបានរំលំអាសនៈរបស់លោក!»។ ៣២ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក អ្នកភូមិហៅលោកកេដូនថា «យេរូ‌បាល» ដោយពោលថា «សូមឲ្យព្រះ‌បាលតវ៉ានឹងគាត់ទៅ ដ្បិតគាត់បានរំលំអាសនៈរបស់លោក»។

លោកកេដូនទូលសូមទីសម្គាល់ពីព្រះ‌ជាម្ចាស់

៣៣ នៅគ្រានោះ ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានទាំងមូល ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក និងពួកពនេ‌ចរដែលមកពីទិសខាងកើត បានប្រមូលផ្តុំគ្នា ឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ ហើយបោះទ័ពនៅត្រង់ជ្រលងភ្នំយីសរេអែល។ ៣៤ ព្រះ‌វិញ្ញាណនៃព្រះ‌អម្ចាស់យាងមកគង់ក្នុងលោកកេដូន លោកក៏ផ្លុំស្នែង ដើម្បីកោះហៅប្រជាជនក្នុងអំបូរអប៊ី‌យេស៊ែរ ឲ្យមកតាមលោក។ ៣៥ លោកចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅដែនដីរបស់កុល‌សម្ព័ន្ធម៉ាណាសេទាំងមូល ដើម្បីកេណ្ឌមនុស្សមកតាមលោក។ លោកបានចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅដែនដីរបស់កុល‌សម្ព័ន្ធអស៊ែរ សាប៊ូ‌ឡូន និងណែបថា‌លីដែរ ហើយពួកគេក៏នាំគ្នាមករកលោក។

៣៦ ពេលនោះ លោកកេដូនទូលព្រះ‌អម្ចាស់ដូចតទៅ៖ «ព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលថា ព្រះ‌អង្គនឹងសង្គ្រោះអ៊ីស្រា‌អែល តាម‌រយៈទូល‌បង្គំ ៣៧ ដូច្នេះ ទូល‌បង្គំសូមលាតស្បែកចៀមនៅលើលានបោកស្រូវ។ ប្រសិនបើទឹកសន្សើមធ្លាក់តែលើស្បែកចៀម ហើយដីនៅជុំ‌វិញស្ងួត នោះទូល‌បង្គំនឹងដឹងថា ព្រះ‌អង្គពិតជាសព្វព្រះ‌ហឫទ័យសង្គ្រោះអ៊ីស្រា‌អែល តាម‌រយៈទូល‌បង្គំ ដូចព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលមែន»។ ៣៨ ព្រះ‌អម្ចាស់បានធ្វើឲ្យកើតមានដូច្នោះមែន។ នៅព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ លោកកេដូនក្រោកឡើង លោកពូតស្បែកចៀមបានទឹកសន្សើមពេញមួយចាន។ ៣៩ លោកកេដូនទូលព្រះ‌ជាម្ចាស់ថា៖ «សូមព្រះ‌អង្គកុំព្រះ‌ពិរោធនឹងទូល‌បង្គំអី។ ទូល‌បង្គំសូមទូលតែម្ដងទៀតប៉ុណ្ណោះ សូមមេត្តាអនុញ្ញាតឲ្យទូល‌បង្គំសាកល្បង ជាលើកចុងក្រោយ គឺសូមឲ្យស្បែកចៀមនៅស្ងួត ហើយឲ្យសន្សើមធ្លាក់ជោកដីទាំងប៉ុន្មានដែលនៅជុំ‌វិញ»។ ៤០ យប់នោះ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានធ្វើតាមសំណូមពររបស់លោកកេដូន គឺមានតែស្បែកចៀមទេដែលស្ងួត ហើយដីទាំងអស់ដែលនៅជុំ‌វិញ ជោកទៅដោយទឹកសន្សើម។

ជ័យ‌ជម្នះរបស់លោកកេដូនលើជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន

១ លោកកេដូន ហៅយេរូ‌បាល ក្រោកពីព្រលឹម ហើយចេញដំណើរជាមួយកង‌ពលរបស់លោក ទៅបោះទ័ពនៅជិតប្រភពទឹកហារ៉ូដ។ ទីតាំងទ័ពរបស់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានស្ថិតនៅខាងជើងទីតាំងទ័ពរបស់លោកកេដូន ត្រង់ជ្រលងភ្នំ ក្បែរភ្នំម៉ូរេ។ ២ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់លោកកេដូនថា៖ «ទ័ពរបស់អ្នកមានចំនួនច្រើនពេក យើងនឹងមិនឲ្យគេមានជ័យ‌ជម្នះលើជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានទេ ដ្បិតជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលមុខជាដណ្ដើមយកសិរី‌រុងរឿងពីយើង ដោយពោលថា គេទទួលបានជ័យ‌ជម្នះដោយ‌សារកម្លាំងរបស់ខ្លួន ៣ ដូច្នេះ ចូរប្រកាសប្រាប់ពល‌ទ័ពដូចតទៅ: អ្នកណាខ្លាច និងភ័យតក់‌ស្លុត អ្នកនោះត្រូវចុះពីភ្នំកាឡាដ វិលត្រឡប់ទៅវិញចុះ»។ ពេលនោះ ពល‌ទ័ពពីរ‌ម៉ឺនពីរ‌ពាន់នាក់នាំគ្នាវិលត្រឡប់ទៅវិញ នៅសល់តែមួយ‌ម៉ឺននាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ៤ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកលោកកេដូនទៀតថា៖ «កង‌ទ័ពនៅតែមានចំនួនច្រើននៅឡើយ។ ចូរនាំពួកគេចុះទៅមាត់ស្ទឹង នៅទីនោះ យើងនឹងជ្រើស‌រើសទ័ពឲ្យអ្នក គឺយើងនឹងប្រាប់ឲ្យអ្នកដឹងថា នរណាត្រូវទៅជាមួយអ្នក ហើយនរណាមិនត្រូវទៅ»។ ៥ លោកកេដូនក៏នាំពល‌ទ័ពចុះទៅមាត់ស្ទឹង រួចព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកលោកថា៖ «ត្រូវញែកទាហានដែលផឹកទឹកដូចឆ្កែ ចេញពីពួកអ្នកដែលលុតជង្គង់ផឹក»។ ៦ ពេលនោះ មានមនុស្សបី‌រយនាក់បានក្បង់ទឹកផឹក រីឯអ្នកដទៃទៀតគេលុតជង្គង់ផឹក។ ៧ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់លោកកេដូនថា៖ «យើងនឹងសង្គ្រោះអ៊ីស្រា‌អែលតាម‌រយៈមនុស្សបី‌រយនាក់ដែលក្បង់ទឹកផឹក។ យើងនឹងប្រគល់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នក។ ចំពោះអ្នកឯទៀតៗ ត្រូវឲ្យគេវិលត្រឡប់ទៅជំរំរបស់ខ្លួនវិញចុះ»។ ៨ បន្ទាប់មក លោកកេដូនឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលត្រឡប់ទៅជំរំរៀងៗខ្លួន លោកទុកតែទាហានបី‌រយនាក់ឲ្យនៅជាមួយ ព្រមទាំងស្បៀងអាហារ និងស្នែងសម្រាប់ផ្លុំ។ រីឯទីតាំងទ័ពរបស់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានស្ថិតនៅខាងក្រោម គឺនៅវាលទំនាប។

៩ នៅយប់នោះ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់លោកកេដូនថា៖ «ចូរក្រោកឡើង ហើយចុះទៅវាយទីតាំងទ័ពរបស់សត្រូវចុះ ដ្បិតយើងប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នកហើយ។ ១០ ប្រសិនបើអ្នកខ្លាច មិនហ៊ានចុះទៅវាយខ្មាំងទេនោះ ចូរនាំពួរ៉ា ជាបាវបម្រើរបស់អ្នក ចុះទៅមើលជាមុនសិន។ ១១ អ្នកនឹងឮសេចក្ដីដែលគេនិយាយគ្នា ហើយអ្នកនឹងមានកម្លាំងចិត្តជាមិនខាន។ ដូច្នេះ ចូរទៅទីតាំងទ័ពរបស់ខ្មាំងចុះ»។ លោកក៏ទៅជាមួយពួរ៉ា ជាអ្នកបម្រើរបស់លោក រហូតដល់ខ្សែត្រៀមរបស់ខ្មាំងសត្រូវ។ ១២ ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក និងពួកពនេ‌ចរទាំងប៉ុន្មានពីទិសខាងកើតបោះជំរំនៅពាស‌ពេញវាលទំនាប ពួកគេមានចំនួនច្រើនដូចហ្វូងកណ្ដូប ហើយអូដ្ឋរបស់គេក៏មានចំនួនច្រើនឥតគណនា ដូចគ្រាប់ខ្សាច់នៅឆ្នេរសមុទ្រ។ ១៣ ពេលលោកកេដូនទៅដល់ លោកឮបុរសម្នាក់និយាយប្រាប់មិត្ត‌ភក្ដិអំពីសុបិនរបស់ខ្លួនដូចតទៅ៖ «គ្នាបានយល់‌សប្ដិឃើញនំបុ័ងមួយរមៀលចុះ រមៀលឡើង នៅក្នុងទីតាំងទ័ពរបស់យើង នំបុ័ងរមៀលទៅបុកនឹងតង់ត៍ធ្វើឲ្យតង់ត៍នោះរលំ»។ ១៤ មិត្ត‌ភក្ដិរបស់គាត់ពោលឡើងថា៖ «គ្មានអ្វីក្រៅពីដាវរបស់លោកកេដូន កូនរបស់លោកយ៉ូអាស ជាជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលឡើយ។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រគល់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន និងកង‌ទ័ពនេះទាំងមូល ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់លោកហើយ»។ ១៥ ពេលលោកកេដូនឮគេនិយាយគ្នាអំពីសុបិន និងអត្ថ‌ន័យនៃសុបិននោះ លោកក៏ក្រាបថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌ជាម្ចាស់។ បន្ទាប់មក លោកវិលទៅទីតាំងទ័ពរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលវិញ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរនាំគ្នាក្រោកឡើង ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់កង‌ទ័ពម៉ាឌី‌យ៉ាន មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយ»។

១៦ លោកកេដូនបំបែកទ័ពបី‌រយនាក់ ជាបីក្រុម លោកក៏ប្រគល់ស្នែង ក្អមទទេ និងចន្លុះសម្រាប់ដាក់ក្នុងក្អម ឲ្យពួកគេកាន់គ្រប់ៗគ្នា។ ១៧ រួចហើយ លោកបញ្ជាទៅពួកគេថា៖ «ចូរមើលមកខ្ញុំ បើខ្ញុំធ្វើអ្វី ត្រូវនាំគ្នាធ្វើតាម ពេលខ្ញុំទៅដល់ក្បែរទីតាំងទ័ពរបស់គេ បើខ្ញុំធ្វើអ្វី នាំគ្នាធ្វើតាមទៅ។ ១៨ កាលណាខ្ញុំ និងពួកដែលនៅជាមួយខ្ញុំផ្លុំស្នែង អ្នករាល់គ្នាដែលនៅជុំ‌វិញទីតាំងទ័ពត្រូវផ្លុំស្នែងដែរ ហើយស្រែកឡើងថា “ជយោព្រះ‌អម្ចាស់! ជយោលោកកេដូន!”»។

១៩ លុះជិតពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ ពេលគេទើបនឹងប្ដូរអ្នកយាម លោកកេដូន និងទាហានមួយ‌រយនាក់ដែលនៅជាមួយលោក មកដល់ជិតទីតាំងទ័ពរបស់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន ហើយនាំគ្នាផ្លុំស្នែងឡើង ព្រមទាំងបំបែកក្អមដែលគេកាន់មកជាមួយនោះ។ ២០ ទ័ពទាំងបីក្រុមផ្លុំស្នែង និងបំបែកក្អមព្រមគ្នា ពួកគេកាន់ចន្លុះនៅដៃឆ្វេង ហើយកាន់ស្នែងសម្រាប់ផ្លុំនៅដៃស្តាំ ទាំងស្រែកថា៖ «យើងវាយយកជ័យថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ និងយកជ័យជូនលោកកេដូន!»។ ២១ ពួកគេឈរនៅកន្លែងរៀងៗខ្លួនព័ទ្ធជុំ‌វិញទីតាំងទ័ព។ រីឯខ្មាំងសត្រូវទាំងអស់ ដែលនៅក្នុងទីតាំងទ័ព នាំគ្នារត់ និងស្រែក ហើយបាក់ទ័ព។ ២២ នៅពេលទ័ពទាំងបី‌រយនាក់ផ្លុំស្នែង ព្រះ‌អម្ចាស់បានធ្វើឲ្យជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានកាប់សម្លាប់គ្នាឯង ហើយរត់គេចខ្លួនរហូតដល់បេត‌ស៊ី‌តា តាមផ្លូវទៅសេរេ‌រ៉ា ហើយរហូតដល់មាត់ស្ទឹង នៅភូមិអបិល-‌មេហូឡា ដែលនៅទល់មុខនឹងភូមិតាបាត់។

២៣ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនៃកុល‌សម្ព័ន្ធណែបថា‌លី កុល‌សម្ព័ន្ធអស៊ែរ និងកុល‌សម្ព័ន្ធម៉ាណាសេទាំងមូលប្រមូលគ្នាមក ហើយដេញតាមជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន។ ២៤ លោកកេដូនចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅប្រកាសប្រាប់ ក្នុងតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីមទាំងមូលថា៖ «ចូរនាំគ្នាចុះមក ហើយស្ទាក់ផ្លូវពួកម៉ាឌី‌យ៉ាន ដោយកាន់កាប់ប្រភពទឹកទាំងប៉ុន្មានរហូតដល់បេត‌បា‌រ៉ា និងទន្លេយ័រដាន់»។ កុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមទាំងមូលនាំគ្នាទៅកាន់កាប់ប្រភពទឹកទាំងប៉ុន្មាន រហូតដល់បេតបា‌រ៉ា និងទន្លេយ័រដាន់។ ២៥ ពួកគេចាប់បានមេដឹកនាំរបស់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានទាំងពីរនាក់ គឺអូរិប និងសៀប។ គេសម្លាប់អូរិបនៅត្រង់ថ្មរបស់អូរិប ហើយសម្លាប់សៀប នៅត្រង់ធុងគាបផ្លែទំពាំង‌បាយ‌ជូររបស់សៀប។ បន្ទាប់មក ពួកគេដេញតាមជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានបន្តទៅទៀត រួចហើយគេយកក្បាលរបស់អូរិប និងសៀប ពីត្រើយម្ខាងទន្លេយ័រដាន់ មកជូនលោកកេដូន។

កុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមមិនសប្បាយចិត្ត

១ កុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមពោលទៅកាន់លោកកេដូនថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាលោកប្រព្រឹត្តចំពោះយើងខ្ញុំដូច្នេះ? ពេលចេញទៅប្រយុទ្ធជាមួយជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន ហេតុអ្វីបានជាលោកមិនហៅយើងខ្ញុំទៅផង?»។ ពួកគេស្តីបន្ទោសលោកយ៉ាងខ្លាំង។ ២ លោកកេដូនឆ្លើយទៅពួកគេវិញថា៖ «ជ័យ‌ជម្នះដែលខ្ញុំយកបាននោះ មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមទៅនឹងការដែលបង‌ប្អូនបានធ្វើឡើយ។ បង‌ប្អូនកុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមអើយ ការប្រយុទ្ធរបស់បង‌ប្អូន ទោះបីបន្តិច‌បន្តួចក្តី ក៏ប្រសើរជាងការប្រយុទ្ធនៃអំបូរអប៊ី‌យេស៊ែររបស់ខ្ញុំទៅទៀត? ៣ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រគល់មេដឹកនាំនៃពួកម៉ាឌី‌យ៉ាន គឺអូរិប និងសៀប មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់បង‌ប្អូន។ ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីឲ្យស្មើនឹងកិច្ច‌ការដែលបង‌ប្អូនធ្វើឡើយ»។ កាលឮលោកកេដូនមានប្រសាសន៍ដូច្នេះហើយ ពួកគេក៏បាត់ខឹង។

លោកកេដូននៅខាងកើតទន្លេយ័រដាន់

៤ លោកកេដូន និងទ័ពទាំងបី‌រយនាក់ បានមកដល់ទន្លេយ័រដាន់ ហើយឆ្លងទៅត្រើយម្ខាង។ ទោះបីពួកគេនឿយ‌ហត់ខ្លាំងណាស់ទៅហើយក្តី ក៏ពួកគេនៅតែដេញតាមខ្មាំងសត្រូវតទៅទៀត។ ៥ ពេលពួកគេទៅដល់ក្រុងស៊ូកូត លោកកេដូនមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អ្នកក្រុងនោះថា៖ «សូមចែកនំបុ័ងឲ្យទ័ពដែលមកតាមខ្ញុំនេះផង ព្រោះគេហត់‌នឿយខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំកំពុងតែដេញតាមសេបា និងសាល់‌មូណា ស្តេចសាសន៍ម៉ាឌី‌យ៉ាន»។ ៦ ប៉ុន្តែ មេដឹកនាំក្រុងស៊ូកូតនាំគ្នាឆ្លើយមកលោកវិញថា៖ «តើលោកចាប់បានស្តេចសេបា និងស្តេចសាល់‌មូណាហើយឬ បានជាយើងត្រូវយកអាហារឲ្យពល‌ទ័ពរបស់លោកបរិភោគ?»។ ៧ លោកកេដូនតបទៅគេវិញថា៖ «កាលណាព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់ស្តេចសេបា និងស្តេចសាល់‌មូណា មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមុខជាយកបន្លាស្អិត និងបន្លាដំបង‌យក្ស វាយអ្នករាល់គ្នាមិនខាន»។ ៨ លោកកេដូនចេញពីទីនោះ ឡើងទៅក្រុងពេនូ‌អែល ហើយសុំអាហារអ្នកក្រុងនោះដូចសុំអ្នកក្រុងស៊ូកូតដែរ តែពួកគេឆ្លើយមកលោកវិញតាមរបៀបដដែល។ ៩ លោកកេដូនមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អ្នកក្រុងពេនូអែលថា៖ «កាលណាខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ ដោយជោគ‌ជ័យ ខ្ញុំនឹងរំលំប៉មក្រុងនេះចោល»។

១០ រីឯស្តេចសេបា និងស្តេចសាល់‌មូណា បានទៅដល់តំបន់ការគរជាមួយកង‌ទ័ពរបស់គេ ប្រមាណមួយ‌ម៉ឺនប្រាំ‌ពាន់នាក់ ដែលនៅសល់ពីកង‌ទ័ពទាំងមូលរបស់ពួកពនេ‌ចរពីស្រុកខាងកើត ដ្បិតពួកគេស្លាប់អស់មួយសែនពីរ‌ម៉ឺននាក់ហើយ។ ១១ លោកកេដូនក៏ឡើងទៅតាមផ្លូវរបស់ពួកពនេ‌ចរ នៅខាងកើតភូមិណូបា និងភូមិយ៉ុក‌បូហា ហើយវាយលុកទីតាំងទ័ពរបស់ខ្មាំង ដែលគេស្មានថាខ្លួនបានសុខ‌សាន្តហើយ។ ១២ ស្តេចទាំងពីរអង្គរបស់ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន គឺសេបា និងសាល់‌មូណា រត់គេចខ្លួន ប៉ុន្តែ លោកកេដូនដេញតាមចាប់បានស្តេចទាំងពីរ ព្រមទាំងវាយកង‌ទ័ពរបស់ស្តេចឲ្យបាក់ទ័ពផង។

១៣ លោកកេដូន ជាកូនរបស់លោកយ៉ូអាស វិលត្រឡប់មកពីធ្វើសឹកវិញ តាមច្រកភ្នំហេរេស។ ១៤ ពេលនោះ លោកចាប់ក្មេងប្រុសម្នាក់ពីក្រុងស៊ូកូត មកសួរចម្លើយ ហើយឲ្យវាសរសេរឈ្មោះមេដឹកនាំ និងអ្នកចាស់ទុំ នៅក្រុងស៊ូកូត ដែលមានចំនួនចិត‌សិបប្រាំពីរនាក់។ ១៥ បន្ទាប់មក លោកកេដូនទៅរកអ្នកក្រុងស៊ូកូត ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «នេះគឺសេបា និងសាល់‌មូណា! អ្នករាល់គ្នាបាននិយាយមកខ្ញុំ ទាំងមើល‌ងាយថា “តើលោកចាប់បានស្តេចសេបា និងស្តេចសាល់‌មូណាហើយឬ បានជាយើងត្រូវយកអាហារឲ្យពល‌ទ័ពរបស់លោកដែលអស់កម្លាំងបរិភោគ?”»។ ១៦ លោកចាប់ពួកចាស់ទុំនៅក្រុងនោះមក ហើយយកបន្លាដំបង‌យក្ស និងបន្លាស្អិត មកវាយ ដើម្បីព្រមានអ្នកក្រុងស៊ូកូត។ ១៧ លោកបានរំលំប៉មក្រុងពេនូអែល ព្រមទាំងសម្លាប់ប្រជាជននៅក្រុងនោះទៀតផង។

១៨ បន្ទាប់មក លោកកេដូនសួរទៅស្តេចសេបា និងស្តេចសាល់‌មូណាថា៖ «តើមនុស្សដែលពួកឯងបានសម្លាប់នៅភ្នំតាប៊រនោះ មានភិន‌ភាគដូចម្ដេច?»។ គេឆ្លើយឡើងថា៖ «ពួកគេមានភិន‌ភាគដូចលោកដែរ គឺម្នាក់ៗដូចបុត្រស្តេច»។ ១៩ លោកកេដូនពោលថា៖ «ពួកគេជាបង‌ប្អូនពោះមួយនឹងខ្ញុំ។ យើងសុំប្រាប់ពួកឯង ក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌អម្ចាស់ដ៏មានព្រះ‌ជន្មគង់នៅថា ប្រសិនបើឯងពុំបានសម្លាប់អ្នកទាំងនោះទេ យើងនឹងទុកជីវិតពួកឯងជាមិនខាន!»។ ២០ បន្ទាប់មក លោកបង្គាប់ទៅយេទែរ ជាកូនច្បងរបស់លោកថា៖ «ចូរសម្លាប់ពួកគេចោលទៅ!»។ ប៉ុន្តែ យុវ‌ជននោះមិនហ៊ានហូតដាវទេ ដ្បិតគេខ្លាច ដោយខ្លួននៅក្មេងពេក។ ២១ ស្តេចសេបា និងស្តេចសាល់‌មូណាពោលទៅកាន់លោកកេដូនថា៖ «សូមសម្លាប់យើងដោយដៃលោកផ្ទាល់ទៅ ដ្បិតគួរឲ្យមនុស្សពេញកម្លាំងសម្លាប់យើងវិញ!»។ ពេលនោះ លោកកេដូនក្រោកឡើង ហើយសម្លាប់ស្តេចសេបា និងស្តេចសាល់‌មូណាចោល រួចដោះយកគ្រឿងលំអ ដែលពាក់នៅកអូដ្ឋរបស់ពួកគេផង។

លោកកេដូនបដិសេធមិនព្រមគ្រងរាជ្យ

២២ ក្រោយពីព្រឹត្តិការណ៍នោះមក ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលពោលទៅកាន់លោកកេដូនថា៖ «សូមលោកមេត្តាគ្រប់‌គ្រងលើយើងខ្ញុំ ហើយក្រោយមក សូមឲ្យកូន និងចៅរបស់លោកគ្រប់‌គ្រងលើយើងខ្ញុំតទៅទៀតដែរ ពីព្រោះលោកបានសង្គ្រោះយើងខ្ញុំ ឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកម៉ាឌី‌យ៉ាន»។ ២៣ លោកកេដូនតបទៅពួកគេវិញថា៖ «ទេ! ខ្ញុំមិនគ្រប់‌គ្រងលើអ្នករាល់គ្នាទេ ហើយកូនរបស់ខ្ញុំក៏មិនគ្រប់‌គ្រងលើអ្នករាល់គ្នាដែរ គឺព្រះ‌អម្ចាស់ទេ ដែលគ្រប់‌គ្រងលើអ្នករាល់គ្នា»។ ២៤ លោកកេដូនមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេទៀតថា៖ «ខ្ញុំមានសំណូមពរមួយ គឺសូមអ្នករាល់គ្នាប្រគល់ក្រវិល ដែលម្នាក់ៗរឹបអូសយកបានពីសត្រូវមកឲ្យខ្ញុំ»- ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានសុទ្ធតែពាក់ក្រវិលមាស ដ្បិតពួកគេសុទ្ធតែជាកូនចៅរបស់លោកអ៊ីស្មាអែលទាំងអស់គ្នា។ ២៥ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលឆ្លើយឡើងថា៖ «យើងខ្ញុំសូមជូនក្រវិលទៅលោក ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត»។ ពួកគេក៏ត្រដាងអាវធំមួយនៅលើដី ហើយម្នាក់ៗដាក់ក្រវិលដែលខ្លួនរឹបអូសយកបានពីសត្រូវ លើអាវនោះ។ ២៦ ក្រវិលមាសទាំងអស់ដែលលោកកេដូនបានសុំពីគេនោះ មានទម្ងន់ប្រមាណប្រាំ‌រយតម្លឹង។ លោកក៏បានទទួលគ្រឿងអលង្ការ ទំហូ និងសម្លៀក‌បំពាក់ពណ៌ក្រហមទុំរបស់ស្តេចសាសន៍ម៉ាឌី‌យ៉ាន ព្រមទាំងគ្រឿងលំអដែលពាក់នៅកសត្វអូដ្ឋរបស់សត្រូវទៀតផង។ ២៧ លោកកេដូនបានយកមាសទាំងនោះ ទៅសូនធ្វើជារូបបដិមាមួយ ហើយតម្កល់នៅអូប្រា ជាភូមិកំណើតរបស់លោក។ ដូច្នេះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនាំគ្នាក្បត់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដោយគោរពថ្វាយ‌បង្គំរូបចម្លាក់នោះ ហើយរូបនោះក្លាយទៅជាអន្ទាក់ដល់លោកកេដូន និងក្រុមគ្រួសាររបស់លោក។

២៨ ចាប់ពីពេលនោះមក ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានស្ថិតនៅជាចំណុះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល មិនអាចងើបមុខបានឡើយ ហើយស្រុកទេសក៏បានសុខ‌សាន្ត‌ត្រាណ អស់‌រយៈពេលសែ‌សិបឆ្នាំ។

២៩ លោកយេរូ‌បាល ជាកូនរបស់លោកយ៉ូអាស វិលត្រឡប់ទៅរស់នៅក្នុងផ្ទះរបស់លោកវិញ។ ៣០ លោកមានកូនប្រុសទាំងអស់ចិត‌សិបនាក់ ដ្បិតលោកមានប្រពន្ធច្រើន។ ៣១ ប្រពន្ធចុងរបស់លោក នៅស៊ីគែម បង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់ជូនលោក ដែលលោកដាក់ឈ្មោះថា អប៊ី‌មេឡេក។

៣២ លោកកេដូន ជាកូនរបស់លោកយ៉ូអាស បានរស់យ៉ាងយូរ ប្រកបដោយសុភមង្គល បន្ទាប់មក លោកក៏ទទួលមរណ‌ភាពទៅ។ គេបានបញ្ចុះសពលោកក្នុងផ្នូររបស់លោកយ៉ូអាស ជាឪពុក នៅអូប្រា ជាភូមិរបស់អំបូរអប៊ី‌យេស៊ែរ។

៣៣ ក្រោយពីលោកកេដូនទទួលមរណ‌ភាពផុតទៅ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនាំគ្នាក្បត់ព្រះ‌ជាម្ចាស់សាជាថ្មី ហើយបែរទៅគោរពព្រះ‌បាល គឺគេយកព្រះ‌បាល-‌បេរីតធ្វើជាព្រះរបស់គេ ៣៤ ពួកគេលែងនឹកនាដល់ព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់គេ ដែលបានរំដោះគេឲ្យរួចពីខ្មាំងសត្រូវនៅជុំ‌វិញ។ ៣៥ ពួកគេពុំដឹងគុណគ្រួសារលោកកេដូន ហៅយេរូ‌បាល នូវការល្អទាំងប៉ុន្មានដែលលោកបានប្រព្រឹត្តចំពោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលឡើយ។

អប៊ី‌មេឡេកតាំងខ្លួនជាស្តេចនៅស៊ីគែម

១ លោកអប៊ី‌មេឡេក ជាកូនរបស់លោកយេរូ‌បាល បានទៅស៊ីគែម រកបង‌ប្អូនខាងម្ដាយរបស់គាត់ និងញាតិ‌សន្ដានទាំងប៉ុន្មានខាងម្ដាយ ហើយពោលថា៖ ២ «សូមបង‌ប្អូនទៅសួរអ្នកមុខអ្នកការទាំងអស់ នៅស៊ីគែមថា តើអស់លោកចង់ឲ្យកូនរបស់លោកយេរូ‌បាល ទាំងចិត‌សិបនាក់គ្រប់‌គ្រងលើអស់លោក ឬក៏ចង់ឲ្យមានតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ? សូមកុំភ្លេចថា ខ្ញុំជាសាច់ឈាមរបស់អស់លោក»។ ៣ បង‌ប្អូនខាងម្ដាយរបស់លោកអប៊ី‌មេឡេកនាំពាក្យនេះ ទៅជម្រាបពួកអ្នកមុខអ្នកការនៅស៊ីគែម។ ពួកគេនាំគ្នាគាំ‌ទ្រលោកអប៊ី‌មេឡេក ដោយគិតថា គាត់ជាសាច់ឈាមរបស់ពួកគេ។ ៤ ពួកគេយកប្រាក់ម្ភៃតម្លឹងពីវិហាររបស់ព្រះ‌បាល‌បេរីត ជូនគាត់។ លោកអប៊ី‌មេឡេកយកប្រាក់នេះទៅជួលមនុស្សពាល និងមនុស្សអានា‌ថា ឲ្យមកតាមគាត់។ ៥ បន្ទាប់មក គាត់ទៅផ្ទះឪពុករបស់គាត់ នៅអូប្រា ហើយនៅទីនោះ គាត់សម្លាប់បង‌ប្អូនរបស់គាត់ គឺកូនរបស់លោកយេរូ‌បាលទាំងចិត‌សិបនាក់ ក្នុងពេលតែមួយ។ មានតែយ៉ូថាម ដែលជាកូនពៅម្នាក់គត់បានរួចជីវិត ព្រោះលោកលាក់ខ្លួន។

៦ ពួកអ្នកមុខអ្នកការនៅស៊ីគែម និងប្រជាជនទាំងប៉ុន្មាននៅបេតមីឡូបានជួប‌ជុំគ្នាត្រង់ដើមជ្រៃ នៅស៊ីគែម ជិតស្តូបថ្ម ហើយតែង‌តាំងលោកអប៊ី‌មេឡេកជាស្តេច។

ពាក្យប្រស្នារបស់លោកយ៉ូថាម

៧ ពេលលោកយ៉ូថាមទទួលដំណឹងនេះ លោកក៏ឡើងទៅលើកំពូលភ្នំកេរ៉ា‌ស៊ីម ទាំងស្រែកយ៉ាងអស់ទំហឹងថា៖

«ពួកអ្នកមុខអ្នកការនៅក្រុងស៊ីគែមអើយ

សូមស្ដាប់ខ្ញុំ

ហើយសូមព្រះ‌ជាម្ចាស់ព្រះ‌អង្គព្រះ‌សណ្ដាប់

អ្នករាល់គ្នាដែរ!

៨ ថ្ងៃមួយ ដើមឈើទាំង‌ឡាយដើរផ្សងរកស្តេច

ឲ្យគ្រងរាជ្យលើគេ។

ពួកគេពោលទៅកាន់ដើមអូលីវថា:

សូមគ្រងរាជ្យលើយើងខ្ញុំទៅ។

៩ ប៉ុន្តែ ដើមអូលីវឆ្លើយថា:

ព្រះ និងមនុស្សលោក

ពេញចិត្តនឹងប្រេងរបស់ខ្ញុំគ្រប់ៗគ្នា

តើឲ្យខ្ញុំលះ‌បង់ប្រេងរបស់ខ្ញុំ

ហើយទៅយោលខ្លួនលើដើមឈើឯទៀតៗ

ដូចម្ដេចកើត។

១០ ពេលនោះ ដើមឈើទាំង‌ឡាយពោលទៅកាន់

ដើមឧទុម្ពរថា:

សូមអញ្ជើញមកគ្រងរាជ្យលើយើងខ្ញុំ!

១១ ប៉ុន្តែ ដើមឧទុម្ពរឆ្លើយថា:

តើឲ្យខ្ញុំលះ‌បង់ផ្លែដ៏ផ្អែម និងឆ្ងាញ់ពិសា

ហើយទៅយោលខ្លួនលើដើមឈើឯទៀតៗ

ដូចម្ដេចកើត?

១២ ពេលនោះ ដើមឈើទាំង‌ឡាយពោលទៅកាន់

ដើមទំពាំង‌បាយ‌ជូរថា:

សូមអញ្ជើញមកគ្រងរាជ្យលើយើងខ្ញុំ!

១៣ ប៉ុន្តែ ដើមទំពាំង‌បាយ‌ជូរឆ្លើយថា:

ស្រារបស់ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យ

ព្រះ និងមនុស្សលោក សប្បាយចិត្តគ្រប់ៗគ្នា

តើឲ្យខ្ញុំលះ‌បង់ស្រារបស់ខ្ញុំ

ហើយទៅយោលខ្លួនលើដើមឈើឯទៀតៗ

ដូចម្ដេចកើត?

១៤ នៅទីបំផុត ដើមឈើទាំង‌ឡាយពោលទៅកាន់

គុម្ពបន្លាថា:

សូមអញ្ជើញមកគ្រងរាជ្យលើយើងខ្ញុំ!

១៥ គុម្ពបន្លាក៏ឆ្លើយទៅដើមឈើឯទៀតៗវិញថា:

ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាចង់អភិសេកខ្ញុំឲ្យធ្វើ

ជាស្តេចគ្រងរាជ្យលើអ្នករាល់គ្នាមែននោះ

ចូរនាំគ្នាមកជ្រកក្រោមម្លប់ខ្ញុំចុះ!

បើមិនធ្វើដូច្នោះទេ

នឹងមានភ្លើងចេញពីគុម្ពបន្លាបញ្ឆេះ

ដើមតាត្រៅនៅស្រុកលីបង់ថែមទៀតផង!

១៦ ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាលើកអប៊ី‌មេឡេកឡើងជាស្តេចដោយទៀងត្រង់ និងស្មោះអស់ពីចិត្តមែនឬ? តើអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តចំពោះលោកយេរូ‌បាល និងគ្រួសារលោក ដោយត្រឹមត្រូវឬ? តើអ្នករាល់គ្នាដឹងគុណលោក ចំពោះកិច្ច‌ការដែលលោកបានធ្វើដល់អ្នករាល់គ្នាឬទេ?។ ១៧ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានច្បាំង ដើម្បីអ្នករាល់គ្នា លោកបានស៊ូប្ដូរជីវិតរបស់លោករំដោះអ្នករាល់គ្នា ឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកម៉ាឌី‌យ៉ាន។ ១៨ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាបះ‌បោរប្រឆាំងនឹងក្រុមគ្រួសារលោក អ្នករាល់គ្នាសម្លាប់កូនប្រុសរបស់លោកទាំងចិត‌សិបនាក់ក្នុងពេលតែមួយ ព្រមទាំងលើកអប៊ី‌មេឡេក ជាកូនស្ត្រីបម្រើរបស់លោក ឲ្យធ្វើជាស្តេច គ្រងរាជ្យលើអ្នកមុខអ្នកការ នៅស៊ីគែមថែមទៀតផង ព្រោះគាត់ត្រូវជាសាច់‌ញាតិរបស់អ្នករាល់គ្នា។ ១៩ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តចំពោះលោកយេរូ‌បាល និងក្រុមគ្រួសារលោកដោយទៀងត្រង់ និងស្មោះអស់ពីចិត្តមែននោះ សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសប្បាយរីក‌រាយ ដោយ‌សារអប៊ី‌មេឡេក ហើយសូមឲ្យគាត់បានសប្បាយរីក‌រាយ ដោយ‌សារអ្នករាល់គ្នាវិញដែរ។ ២០ បើមិនដូច្នោះទេ សូមឲ្យមានភ្លើងចេញពីអប៊ី‌មេឡេក មកឆេះអ្នកមុខអ្នកការនៅស៊ីគែម និងនៅបេតមីឡូ រួចឲ្យមានភ្លើងចេញពីអ្នកមុខអ្នកការនៅស៊ីគែម និងនៅបេតមីឡូ មកឆេះអប៊ី‌មេឡេកវិញដែរ!»។ ២១ បន្ទាប់មក លោកយ៉ូថាមក៏គេចខ្លួន រត់ទៅស្រុកបៀរ ហើយរស់នៅទីនោះឆ្ងាយពីលោកអប៊ី‌មេឡេក ជាបង។

បណ្តា‌ជននៅស៊ីគែមប្រឆាំងនឹងអប៊ី‌មេឡេក

២២ លោកអប៊ី‌មេឡេកបានដឹកនាំស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលអស់‌រយៈពេលបីឆ្នាំ។ ២៣ ក្រោយមក ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យលោកអប៊ី‌មេឡេក និងពួកអ្នកមុខអ្នកការនៅស៊ីគែម មានគំនិតបាក់បែកគ្នា គឺពួកគេបាននាំគ្នាក្បត់នឹងលោកអប៊ី‌មេឡេក។ ២៤ ដូច្នេះ ពួកគេទទួលទោសចំពោះឃាតកម្មដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្ត គឺសម្លាប់កូនប្រុសរបស់លោកយេរូ‌បាល ទាំងចិត‌សិបនាក់។ លោកអប៊ី‌មេឡេកទទួលទោស ព្រោះបានសម្លាប់បង‌ប្អូនរបស់ខ្លួន រីឯអ្នកមុខអ្នកការនៅស៊ីគែមទទួលទោស ព្រោះតែសមគំនិតជាមួយគាត់ក្នុងឃាតកម្មនេះ។ ២៥ ពួកអ្នកមុខអ្នកការនៅស៊ីគែមបានចាត់មនុស្សឲ្យទៅបង្កប់ខ្លួននៅលើកំពូលភ្នំ ដើម្បីប្លន់អស់អ្នកដែលធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនោះ គឺក្នុងគោលបំណងប្រឆាំងនឹងលោកអប៊ី‌មេឡេក។ មានគេនាំដំណឹងនេះទៅប្រាប់លោកអប៊ី‌មេឡេក។

២៦ ថ្ងៃមួយលោកកាអាល ជាកូនរបស់លោកអេបេដ បានធ្វើដំណើរដល់ស៊ីគែមជាមួយបង‌ប្អូនរបស់គាត់។ ពួកអ្នកមុខអ្នកការនៅស៊ីគែមទុកចិត្តគាត់។ ២៧ ពួកគេចេញទៅចម្ការ បេះផ្លែទំពាំង‌បាយ‌ជូរ ហើយគាបយកទឹក រួចនាំគ្នាធ្វើបុណ្យយ៉ាងសប្បាយ។ បន្ទាប់មក គេចូលទៅក្នុងវិហារព្រះរបស់គេ គេនាំគ្នាស៊ីផឹក ហើយដាក់បណ្ដាសាលោកអប៊ី‌មេឡេក។ ២៨ ពេលនោះ លោកកាអាលពោលឡើងថា៖ «តើអប៊ី‌មេឡេកជានរណា ហើយយើងទាំងអស់គ្នានៅស៊ីគែមនេះជានរណាដែរ បានជាត្រូវចំណុះគាត់? គាត់ជាកូនរបស់លោកយេរូ‌បាល ហើយសេប៊ូលជាតំណាងរបស់គាត់។ ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវបម្រើគាត់ឡើយ ចូរស្មោះ‌ត្រង់នឹងពូជ‌ពង្សលោកហាម័រ ដែលត្រូវជាឪពុករបស់លោកស៊ីគែមនោះវិញ។ ២៩ ប្រសិនបើមានគេប្រគល់ប្រជាជននៅស៊ីគែមនេះមកឲ្យខ្ញុំត្រួត‌ត្រា ខ្ញុំនឹងផ្តួលអប៊ី‌មេឡេកជាមិនខាន»។ បន្ទាប់មក លោកកាអាលក៏ស្រែកថា៖ «អប៊ី‌មេឡេកអើយ ចូរប្រមូលកង‌ទ័ពរបស់ឯង ចេញមកប្រយុទ្ធជាមួយនឹងយើង!»។

៣០ កាលលោកសេប៊ូល ជាចៅហ្វាយក្រុង បានឮពាក្យដែលលោកកាអាល ជាកូនរបស់លោកអេបេដ និយាយ គាត់ខឹងយ៉ាងខ្លាំង។ ៣១ គាត់ក៏ចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅជាសម្ងាត់ ប្រាប់លោកអប៊ី‌មេឡេកថា៖ «កាអាល ជាកូនរបស់លោកអេបេដ ព្រមទាំងបង‌ប្អូនរបស់គេទើបនឹងមកដល់ស៊ីគែម ហើយកំពុងតែញុះ‌ញង់អ្នកក្រុងឲ្យប្រឆាំងនឹងលោក។ ៣២ ដូច្នេះ នៅយប់នេះ សូមលោកចេញទៅបង្កប់ខ្លួននៅឯស្រុកស្រែ ជាមួយទាហានរបស់លោកទៅ។ ៣៣ ស្អែកឡើង ពេលថ្ងៃរះ សឹមវាយសម្រុកចូលទី‌ក្រុង។ នៅពេលកាអាល និងបក្សពួករបស់គេចេញទៅត‌ទល់នឹងលោកនោះ លោកអាចប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេតាមតែលោកយល់ឃើញទៅចុះ»។

៣៤ លោកអប៊ី‌មេឡេក និងទាហានទាំងប៉ុន្មានដែលនៅជាមួយគាត់ ក្រោកឡើងទាំងយប់ ចែកគ្នាជាបួនក្រុម រួចទៅបង្កប់ខ្លួននៅក្បែរស៊ីគែម។ ៣៥ ពេលនោះ លោកកាអាល ជាកូនរបស់លោកអេបេដ ក៏ចេញទៅឈរនៅមាត់ទ្វារទី‌ក្រុង។ រីឯលោកអប៊ី‌មេឡេក និងទាហានរបស់គាត់ ក៏ស្ទុះចេញមកពីទីបង្កប់ខ្លួនដែរ។ ៣៦ លោកកាអាលឃើញពួកគេ ក៏និយាយទៅកាន់លោកសេប៊ូលថា៖ «មើល! មានមនុស្សចុះពីលើកំពូលភ្នំមក»។ ប៉ុន្តែ លោកសេប៊ូលឆ្លើយថា៖ «មិនមែនទេ គឺជាស្រមោលភ្នំទេតើ តែអ្នកមើលឃើញថាជាមនុស្សទៅវិញ!»។ ៣៧ លោកកាអាលក៏ពោលទៀតថា៖ «មើលន៎ គឺពិតជាមានមនុស្សចុះពីភ្នំដែលនៅកណ្ដាលនោះមែន ហើយក៏មានមួយក្រុមទៀតមកតាមផ្លូវដើមជ្រៃរបស់ពួកហោរាដែរ»។ ៣៨ លោកសេប៊ូលឆ្លើយតបថា៖ «ម្ដេចក៏អ្នកឯងមិនក្អេង‌ក្អាងទៀតទៅ? កាលពីមុនអ្នកឯងបានពោលថា “តើអប៊ី‌មេឡេកជានរណា បានជាយើងត្រូវចំណុះគាត់?”។ ឥឡូវនេះ ពួកដែលអ្នកឯងមើល‌ងាយ មកដល់ហើយ ចូរចេញទៅប្រយុទ្ធជាមួយគេទៅ!»។ ៣៩ លោកកាអាលក៏នាំមុខអ្នកក្រុងស៊ីគែម ចេញទៅប្រយុទ្ធជាមួយលោកអប៊ី‌មេឡេក។ ៤០ លោកកាអាលបាក់ទ័ព ហើយលោកអប៊ី‌មេឡេកដេញតាមពីក្រោយ។ មនុស្សមួយចំនួនធំត្រូវរបួស ដួលស្លាប់មុនទៅដល់មាត់ទ្វារក្រុង។ ៤១ លោកអប៊ី‌មេឡេកទៅស្នាក់នៅភូមិអារូ‌ម៉ា ចំណែកលោកសេប៊ូលវិញ គាត់ដេញលោកកាអាល និងបង‌ប្អូនរបស់គេ ចេញពីស៊ីគែម មិនឲ្យគេនៅក្នុងក្រុងនោះឡើយ។

៤២ លុះស្អែកឡើង លោកអប៊ី‌មេឡេក បានទទួលដំណឹងថា អ្នកក្រុងស៊ីគែមរៀប‌ចំខ្លួនចេញទៅវាល។ ៤៣ គាត់ក៏ប្រមូលទាហានរបស់គាត់មក ចែកគេជាបីក្រុម ហើយឲ្យទៅបង្កប់ខ្លួននៅតាមវាល។ ពេលគាត់ឃើញអ្នកក្រុងស៊ីគែមចេញពីទី‌ក្រុងមក គាត់ក៏ស្ទុះទៅវាយប្រហារពួកគេភ្លាម។ ៤៤ លោកអប៊ី‌មេឡេក និងក្រុមដែលនៅជាមួយគាត់ នាំគ្នាទៅស្ទាក់នៅមាត់ទ្វារក្រុង ក្នុងពេលដែលក្រុមពីរទៀតកំពុងតែដេញប្រហារជីវិតអស់អ្នកដែលនៅតាមវាល។ ៤៥ លោកអប៊ី‌មេឡេកវាយទី‌ក្រុងពេញមួយថ្ងៃ ទើបដណ្ដើមយកទី‌ក្រុងបាន។ គាត់សម្លាប់ប្រជាជននៅក្នុងទី‌ក្រុង ហើយបំផ្លាញទី‌ក្រុង ព្រមទាំងបាចអំបិលទៀតផង។ ៤៦ នៅពេលឮដំណឹងនេះ ពួកអ្នកមុខអ្នកការទាំងប៉ុន្មាន ដែលស្ថិតនៅក្នុងប៉មស៊ីគែម នាំគ្នាទៅជ្រកនៅក្នុងគុហា ដែលនៅក្រោមវិហារព្រះ‌បេរីត។ ៤៧ លោកអប៊ី‌មេឡេកបានទទួលដំណឹងថា ពួកគេប្រមូលផ្តុំគ្នានៅទីនោះ ៤៨ គាត់ក៏ឡើងទៅលើភ្នំសាល់‌ម៉ូន ជាមួយទាហានរបស់គាត់។ គាត់យកពូថៅទៅកាប់មែកឈើមួយ រួចលើកលី ទាំងបង្គាប់ទៅទាហានរបស់គាត់ថា៖ «ចូរធ្វើតាមខ្ញុំជាប្រញាប់!»។ ៤៩ ពួកទាហានក៏កាប់មែកឈើម្នាក់មួយមែកៗ ហើយលីទៅតាមលោកអប៊ី‌មេឡេក។ ពួកគេយកមែកឈើទាំងនោះទៅគរនៅមាត់គុហា រួចដុតភ្លើងបញ្ឆេះគុហា ព្រមទាំងមនុស្សដែលនៅក្នុងនោះផង។ អស់អ្នកដែលនៅក្នុងប៉មស៊ីគែម បានស្លាប់បែបនេះឯង ពួកគេទាំងប្រុសទាំងស្រីមានចំនួនប្រមាណមួយពាន់នាក់។

៥០ ក្រោយមក លោកអប៊ី‌មេឡេកទៅក្រុងតេ‌បេស គាត់ឡោម‌ព័ទ្ធក្រុងនោះ ហើយដណ្ដើមយកបាន។ ៥១ នៅកណ្ដាលក្រុងនោះ មានប៉មមួយយ៉ាងមាំ ប្រជាជនទាំងប្រុសទាំងស្រី និងអ្នកមុខអ្នកការទាំងប៉ុន្មាននៅក្រុងនោះ នាំគ្នាទៅជ្រកក្នុងប៉មនោះ។ ពួកគេបិទទ្វារយ៉ាងជិត រួចនាំគ្នាឡើងទៅលើកំពូល។ ៥២ លោកអប៊ី‌មេឡេកចូលទៅវាយយកប៉មនោះ គឺគាត់ទៅជិតមាត់ទ្វារ ដើម្បីដុតបំផ្លាញចោល។ ៥៣ ពេលនោះ ស្ត្រីម្នាក់បានទម្លាក់ត្បាល់ថ្មមួយទៅលើក្បាលគាត់ ហើយក្បាលគាត់ក៏បែក។ ៥៤ ភ្លាមនោះ លោកអប៊ី‌មេឡេកហៅយុវ‌ជនដែលកាន់អាវុធរបស់គាត់មក ហើយបង្គាប់ថា៖ «ចូរហូតដាវសម្លាប់ខ្ញុំទៅ ដើម្បីកុំឲ្យគេនិយាយថា មានស្ត្រីម្នាក់បានសម្លាប់ខ្ញុំឡើយ»។ យុវ‌ជននោះក៏ចាក់ទម្លុះគាត់ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។ ៥៥ កាលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលឃើញថា គាត់បានស្លាប់ហើយនោះ គេក៏វិលត្រឡប់ទៅកាន់ទីលំ‌នៅរបស់គេរៀងៗខ្លួនវិញ។

៥៦ គឺយ៉ាងនេះហើយ ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់ដាក់ទោសលោកអប៊ី‌មេឡេក សមនឹងអំពើអាក្រក់ដែលគាត់បានធ្វើចំពោះឪពុករបស់គាត់ ដោយសម្លាប់បង‌ប្អូនគាត់ទាំងចិត‌សិបនាក់។ ៥៧ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ក៏បានដាក់ទោសអ្នកក្រុងស៊ីគែម សមនឹងអំពើអាក្រក់ទាំងប៉ុន្មានដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្តដែរ គឺស្របតាមពាក្យបណ្ដាសារបស់លោកយ៉ូថាម ជាកូនរបស់លោកយេរូ‌បាល បានថ្លែងទាស់នឹងពួកគេ។

លោកតូឡា និងលោកយ៉ាអៀរ

១ ក្រោយពេលលោកអប៊ី‌មេឡេកទទួលមរណ‌ភាពផុតទៅ លោកតូឡា ជាកូនរបស់លោកពូអា និងជាចៅរបស់លោកដូដូ ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធអ៊ីសា‌កា បានងើបឡើងរំដោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ លោកជាអ្នកស្រុកសាមៀរ ក្នុងតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម។ ២ លោកបានគ្រប់‌គ្រងលើស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល អស់‌រយៈពេលម្ភៃបីឆ្នាំ រួចលោកក៏ទទួលមរណ‌ភាពទៅ ហើយគេបញ្ចុះសពរបស់លោកនៅស្រុកសាមៀរនោះ។

៣ ក្រោយពេលលោកតូឡាទទួលមរណ‌ភាពទៅ លោកយ៉ាអៀរ ជាអ្នកស្រុកកាឡាដ បានងើបឡើងគ្រប់‌គ្រងលើស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលអស់‌រយៈពេលម្ភៃពីរឆ្នាំ។ ៤ លោកមានកូនប្រុសសាម‌សិបនាក់ ដែលមានលាសាម‌សិបជាជំនិះ និងគ្រប់‌គ្រងលើក្រុងសាម‌សិបនៅតំបន់កាឡាដ ដែលមានឈ្មោះថាបុរីយ៉ាអៀរ រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ ៥ បន្ទាប់មក លោកយ៉ាអៀរក៏ទទួលមរណ‌ភាព គេបញ្ចុះសពរបស់លោកនៅក្រុងកាម៉ូន។

ជនជាតិអាំម៉ូនវាយប្រហារអ៊ីស្រា‌អែល

៦ គ្រានោះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ដែលមិនគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អម្ចាស់សាជាថ្មី ដោយនាំគ្នាគោរពបម្រើព្រះ‌បាល ព្រះ‌អាស្តារ៉ូត ព្រមទាំងព្រះនានារបស់ជនជាតិស៊ីរី ព្រះរបស់ជនជាតិស៊ីដូន ព្រះរបស់ជនជាតិម៉ូអាប់ ព្រះរបស់ជនជាតិអាំម៉ូន និងព្រះរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីនទៀតផង។ គេបោះបង់ចោលព្រះ‌អម្ចាស់ ហើយមិនគោរពថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អង្គទៀតឡើយ។ ៧ ដូច្នេះ ព្រះ‌អម្ចាស់ព្រះ‌អង្គព្រះ‌ពិរោធជាមួយជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ហើយប្រគល់គេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន និងជនជាតិអាំម៉ូន។ ៨ ចាប់តាំងពីឆ្នាំនោះមក រហូតអស់‌រយៈពេលដប់ប្រាំ‌បីឆ្នាំ ជនជាតិទាំងពីរបានសង្កត់‌សង្កិន និងធ្វើបាបជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលដែលរស់នៅស្រុកកាឡាដ ក្នុងទឹកដីរបស់ជនជាតិអាម៉ូរី ខាងកើតទន្លេយ័រដាន់។ ៩ រីឯជនជាតិអាំម៉ូនក៏បានឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ មកវាយកុល‌សម្ព័ន្ធយូដា បេនយ៉ាមីន និងអេប្រាអ៊ីមដែរ ធ្វើឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលរងទុក្ខលំបាកយ៉ាងខ្លាំង។ ១០ ដូច្នេះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនាំគ្នាស្រែកអង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ ដោយពោលថា៖ «យើងខ្ញុំប្រព្រឹត្តអំពើបាបទាស់នឹងព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អង្គ ដ្បិតយើងខ្ញុំបានបោះបង់ចោលព្រះ‌អង្គដែលជាព្រះនៃយើងខ្ញុំ ទៅគោរពបម្រើព្រះ‌បាល»។ ១១ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលតបមកជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលវិញថា៖ «ពេលជនជាតិអេស៊ីប ជនជាតិអាម៉ូរី ជនជាតិអាំម៉ូន ជនជាតិភីលីស្ទីន ១២ ជនជាតិស៊ីដូន ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក និងជនជាតិម៉ាអូន បានជិះ‌ជាន់សង្កត់‌សង្កិនអ្នករាល់គ្នា នោះអ្នករាល់គ្នាស្រែកអង្វរយើង តើយើងមិនបានសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃគេទេឬអី? ១៣ ប៉ុន្តែ ដោយអ្នករាល់គ្នាបានបោះបង់ចោលយើង ទៅគោរពបម្រើព្រះផ្សេងៗទៀត យើងនឹងមិនសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាទៀតឡើយ។ ១៤ ដូច្នេះ ចូរនាំគ្នាហៅរកព្រះ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានជ្រើស‌រើសនោះឲ្យជួយទៅ! ឲ្យព្រះទាំងនោះសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាក្នុងពេលមានទុក្ខលំបាកនេះទៅ!»។ ១៥ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទូលព្រះ‌អង្គវិញថា៖ «ឱព្រះ‌អម្ចាស់អើយ យើងខ្ញុំធ្វើខុសហើយ សូមដាក់ទោសយើងខ្ញុំ តាមព្រះ‌ហឫទ័យរបស់ព្រះ‌អង្គចុះ តែថ្ងៃនេះ សូមព្រះ‌អង្គមេត្តារំដោះយើងខ្ញុំផង!»។

១៦ ពួកគេយកព្រះនានារបស់សាសន៍ដទៃចេញពីក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយនាំគ្នាគោរពបម្រើព្រះ‌អម្ចាស់វិញ ធ្វើឲ្យព្រះ‌អង្គរំជួលព្រះ‌ហឫទ័យ ដោយឃើញទុក្ខវេទនារបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។

១៧ គ្រានោះ ជនជាតិអាំម៉ូនប្រមូលផ្តុំគ្នា បោះទ័ពនៅស្រុកកាឡាដ ហើយជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលក៏ប្រមូលគ្នាបោះទ័ពនៅមីសប៉ាដែរ។ ១៨ ប្រជាជននៅស្រុកកាឡាដ ព្រមទាំងអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេពិភាក្សាគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយសម្រេចថា អ្នកណាហ៊ានប្រយុទ្ធត‌ទល់នឹងជនជាតិអាំម៉ូនមុនគេ អ្នកនោះនឹងធ្វើជាមេដឹកនាំលើប្រជាជនកាឡាដទាំងមូល។

លោកយែបថាឡើងធ្វើជាមេដឹកនាំលើអ៊ីស្រា‌អែល

១ នៅស្រុកកាឡាដ មានអ្នកចម្បាំងដ៏អង់‌អាចមួយរូប ឈ្មោះយែបថា ជាកូនរបស់ស្រីពេស្យាម្នាក់ និងបុរសឈ្មោះកាឡាដ។ ២ រីឯភរិយារបស់លោកកាឡាដក៏បានបង្កើតកូនប្រុសៗជូនគាត់ដែរ។ លុះកូនទាំងនោះធំឡើង គេនាំគ្នាបណ្តេញលោកយែបថា ដោយនិយាយថា៖ «ឯងគ្មានសិទ្ធិនឹងទទួលមត៌ករបស់ឪពុកយើងទេ ដ្បិតឯងជាកូនរបស់ស្រីដទៃ»។ ៣ ពេលនោះ លោកយែបថាបានភៀសខ្លួនចេញឆ្ងាយពីបង‌ប្អូនរបស់គាត់ ទៅរស់នៅក្នុងស្រុកតូប។ មានមនុស្សពាលមកចូលដៃជាមួយគាត់ ហើយនាំគ្នាចេញទៅប្លន់។

៤ ចំណេរក្រោយមក ជនជាតិអាំម៉ូនលើកគ្នាមកច្បាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ៥ ពេលមានសង្គ្រាមផ្ទុះឡើងដូច្នេះ ពួកចាស់ទុំនៃស្រុកកាឡាដនាំគ្នាទៅរកលោកយែបថានៅស្រុកតូប ៦ ដោយពោលថា៖ «សូមលោកអញ្ជើញមកធ្វើជាមេ‌ទ័ពលើពួកយើងទៅ ដើម្បីឲ្យយើងអាចប្រយុទ្ធនឹងពួកអាំម៉ូនបាន»។ ៧ លោកយែបថាឆ្លើយតបទៅពួកចាស់ទុំនៃស្រុកកាឡាដវិញថា៖ «អស់លោកបានស្អប់ខ្ញុំ ហើយបណ្តេញខ្ញុំចេញពីផ្ទះឪពុករបស់ខ្ញុំ ឥឡូវនេះ ពេលមានអាសន្ន អស់លោកបែរជារត់មករកខ្ញុំទៅវិញ!»។ ៨ ពួកចាស់ទុំតបថា៖ «ព្រោះតែយើងខ្ញុំមានអាសន្នដូច្នេះហើយ បានជាពេលនេះ យើងខ្ញុំរត់មករកលោកវិញ ដើម្បីអញ្ជើញលោកទៅច្បាំងនឹងជនជាតិអាំម៉ូនជាមួយយើងខ្ញុំ ហើយសូមលោកធ្វើជាមេដឹកនាំលើយើងខ្ញុំ និងលើប្រជាជននៅស្រុកកាឡាដទាំងមូល»។ ៩ លោកយែបថាឆ្លើយទៅចាស់ទុំទាំងនោះថា៖ «ប្រសិនបើអស់លោកហៅខ្ញុំទៅវិញ ដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងជនជាតិអាំម៉ូន ហើយបើព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងធ្វើជាមេលើអស់លោក»។ ១០ ពេលនោះ ពួកចាស់ទុំនៃស្រុកកាឡាដក៏ប្រកាសចំពោះលោកយែបថា ថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់ជាសាក្សីស្រាប់ហើយថា យើងខ្ញុំនឹងធ្វើតាមពាក្យរបស់លោក!»។

១១ លោកយែបថាក៏ចេញទៅជាមួយពួកចាស់ទុំនៃស្រុកកាឡាដ ហើយប្រជាជនបានលើកលោកឲ្យធ្វើជាមេដឹកនាំ និងជាមេ‌ទ័ពរបស់ពួកគេ។ ពេលនោះ លោកយែបថារំឭកឡើងវិញនូវពាក្យដែលលោកបានព្រមព្រៀងជាមួយពួកចាស់ទុំ នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ នៅមីសប៉ា។

១២ លោកយែបថាបានចាត់គេឲ្យនាំពាក្យទៅទូលស្តេចនៃជនជាតិអាំម៉ូនថា៖ «តើយើងមានរឿងអ្វីជាមួយគ្នា បានជាព្រះ‌ករុណាលើកទ័ពមកវាយស្រុកទូល‌បង្គំដូច្នេះ?»។ ១៣ ស្តេចជនជាតិអាំម៉ូនឆ្លើយតបមកអ្នកនាំសារវិញថា៖ «ពេលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចាកចេញពីស្រុកអេស៊ីប ពួកគេបានដណ្ដើមយកទឹកដីរបស់យើង ចាប់ពីស្ទឹងអារណូនរហូតដល់ស្ទឹងយ៉ាបុក និងទន្លេយ័រដាន់។ ឥឡូវនេះ ចូរប្រគល់ទឹកដីទាំងនោះមកឲ្យយើងវិញ តាមសម្រួលទៅ»។ ១៤ លោកយែបថាក៏ចាត់គេឲ្យនាំពាក្យរបស់លោក ទៅទូលស្តេចជនជាតិអាំម៉ូនសាជាថ្មីថា៖ ១៥ «ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលពុំបានដណ្ដើមយកទឹកដីរបស់ជនជាតិម៉ូអាប់ ឬទឹកដីរបស់ជនជាតិអាំម៉ូនទេ។ ១៦ នៅពេលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចេញពីស្រុកអេស៊ីប ពួកគេបានឆ្លងកាត់វាលរហោ‌ស្ថានរហូតដល់សមុទ្រកក់ ហើយក៏មកដល់កាដែស។ ១៧ ពេលនោះ គេបានចាត់អ្នកនាំពាក្យឲ្យទៅគាល់ស្តេចស្រុកអេដុម ដើម្បីសុំឆ្លងកាត់ទឹកដីស្រុកអេដុម តែស្តេចមិនបានយល់ព្រមទេ។ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលក៏បានធ្វើសំណូមពរដូចគ្នាចំពោះស្តេចស្រុកម៉ូអាប់ តែស្តេចនោះក៏បដិសេធដែរ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ស្នាក់នៅត្រង់កាដែសនោះទៅ។ ១៨ ក្រោយមក ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត ឆ្លងកាត់វាលរហោ‌ស្ថាន ដោយដើរវាងស្រុកអេដុម និងស្រុកម៉ូអាប់ មកដល់ខាងកើតស្រុកម៉ូអាប់។ ពួកគេបោះជំរំនៅត្រើយខាងនាយស្ទឹងអារណូន គឺឥតបានចូលទៅក្នុងទឹកដីរបស់ជនជាតិម៉ូអាប់ទេ។ ស្ទឹងអារណូនជាព្រំ‌ប្រទល់នៃទឹកដីរបស់ជនជាតិម៉ូអាប់។ ១៩ នៅទីនោះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានចាត់អ្នកនាំពាក្យឲ្យទៅគាល់ព្រះ‌បាទស៊ីហុន ជាស្តេចនៃជនជាតិអាម៉ូរី ដែលគ្រងរាជ្យនៅក្រុងហេស‌បូន ដើម្បីសុំឆ្លងកាត់ទឹកដីស្រុកអាម៉ូរី ឆ្ពោះទៅកាន់ស្រុកដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានបម្រុងទុកសម្រាប់ពួកគេ។ ២០ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌បាទស៊ីហុនពុំទុកចិត្តជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ដោយឲ្យពួកគេឆ្លងកាត់ទឹកដីស្រុកអាម៉ូរីឡើយ។ ស្តេចប្រមូលទ័ពទាំងអស់ទៅបោះទីតាំងនៅយ៉ា‌ហាស់ ហើយវាយជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ២១ ពេលនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះនៃអ៊ីស្រា‌អែល បានប្រគល់ស្តេចស៊ីហុន និងពល‌ទ័ពរបស់ស្តេច មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទទួលជ័យ‌ជម្នះ ហើយចាប់យកទឹកដីទាំងមូលរបស់ជនជាតិអាម៉ូរី។ ២២ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលកាន់កាប់ទឹកដីទាំងមូលរបស់ជនជាតិអាម៉ូរី ចាប់តាំងពីស្ទឹងអារណូន រហូតដល់ស្ទឹងយ៉ាបុក និងចាប់តាំងពីវាលរហោ‌ស្ថានខាងកើត រហូតដល់ទន្លេយ័រដាន់។ ២៣ ព្រះ‌អម្ចាស់ជាព្រះនៃអ៊ីស្រា‌អែលទេតើ ដែលបានប្រោសប្រទានឲ្យប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គ ដណ្ដើមយកបានទឹកដីរបស់ជនជាតិអាម៉ូរី។ ឥឡូវនេះ តើព្រះ‌ករុណាចង់ដណ្ដើមយកពីយើងវិញឬ? ២៤ ព្រះ‌ករុណាបានកាន់កាប់ទឹកដីដែលព្រះ‌កេម៉ូស ជាព្រះរបស់ព្រះ‌ករុណាបានប្រគល់ឲ្យ រីឯយើងវិញ តើយើងគ្មានសិទ្ធិនឹងកាន់កាប់ទឹកដី ដែលព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះនៃយើង ប្រទានឲ្យយើងដណ្ដើមយកបាននោះទេឬអី? ២៥ តើព្រះ‌ករុណាគិតថា ព្រះ‌អង្គខ្លាំងពូកែជាងព្រះ‌បាទបាឡាក់ ជាបុត្ររបស់ព្រះ‌បាទស៊ីព័រ ស្តេចនៃជនជាតិម៉ូអាប់ឬ? ព្រះ‌បាទបាឡាក់ពុំបានរករឿងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ហើយក៏មិនបានច្បាំងនឹងពួកគេដែរ។ ២៦ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលរស់នៅក្នុងក្រុងហេស‌បូន និងក្រុងអារ៉ូ‌អ៊ែរ ព្រមទាំងតំបន់ដែលនៅជុំ‌វិញ និងស្រុកភូមិដែលស្ថិតនៅតាមដងស្ទឹងអារណូន អស់‌រយៈពេលបី‌រយឆ្នាំកន្លងមកហើយ ហេតុអ្វីបានជាព្រះ‌រាជាមិនរំដោះយកទឹកដីទាំងនេះ ក្នុងជំនាន់នោះទៅ? ២៧ ទូល‌បង្គំមិនបានធ្វើអ្វីខុសចំពោះព្រះ‌រាជាឡើយ គឺព្រះ‌រាជាទេតើដែលប្រព្រឹត្តខុស ដោយធ្វើសង្គ្រាមជាមួយនឹងទូល‌បង្គំ។ សូមព្រះ‌អម្ចាស់ដែលជាចៅ‌ក្រម មេត្តាកាត់ក្តីរវាងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល និងជនជាតិអាំម៉ូននៅថ្ងៃនេះផង!»។ ២៨ ប៉ុន្តែ ស្តេចនៃជនជាតិអាំម៉ូនមិនអើពើនឹងសម្ដី ដែលលោកយែបថាចាត់អ្នកនាំពាក្យឲ្យមកទូលនោះឡើយ។

ពាក្យសន្យារបស់លោកយែបថា

២៩ គ្រានោះ ព្រះ‌វិញ្ញាណនៃព្រះ‌អម្ចាស់សណ្ឋិតលើលោកយែបថា លោកបានធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកកាឡាដ និងស្រុកម៉ាណាសេ រួចទៅដល់មីសប៉ា ក្នុងស្រុកកាឡាដ។ បន្ទាប់មក លោកបន្តដំណើរពីទីនោះ ឆ្ពោះទៅស្រុកអាំម៉ូន។ ៣០ លោកយែបថាបានសន្យាយ៉ាងឱឡា‌រិកចំពោះព្រះ‌អម្ចាស់ថា៖ «ប្រសិនបើព្រះ‌អង្គប្រគល់ជនជាតិអាំម៉ូនមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ទូល‌បង្គំ ៣១ ហើយពេលទូល‌បង្គំត្រឡប់មកវិញដោយជោគ‌ជ័យ បើនរណាម្នាក់ចេញពីមាត់ទ្វារផ្ទះរបស់ទូល‌បង្គំ មកទទួលទូល‌បង្គំមុនគេ ទូល‌បង្គំនឹងយកអ្នកនោះមកថ្វាយជាយញ្ញ‌បូជាដល់ព្រះ‌អម្ចាស់»។ ៣២ លោកយែបថាក៏ឆ្លងចូលទៅវាយជនជាតិអាំម៉ូន ហើយព្រះ‌អម្ចាស់បានប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់លោក។ ៣៣ លោកយែបថាបានវាយកម្ទេចពួកគេយ៉ាងដំណំ គឺចាប់តាំងពីក្រុងអារ៉ូ‌អ៊ែរ រហូតដល់តំបន់ជិតខាងក្រុងមីនីត - សរុបទាំងអស់ម្ភៃក្រុង - បន្ទាប់មក រហូតដល់ក្រុងអបិល-‌កេរ៉ា‌មីម។ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានធ្វើឲ្យជនជាតិអាំម៉ូនបរា‌ជ័យបាក់មុខយ៉ាងខ្លាំង។

កូនស្រីលោកយែបថា

៣៤ ពេលលោកយែបថា វិលត្រឡប់មកផ្ទះរបស់លោកនៅមីសប៉ាវិញ កូនស្រីរបស់លោកចេញមកទទួល ទាំងរាំ និងវាយក្រាប់។ នាងជាកូនស្រីតែមួយគត់របស់លោក គឺក្រៅពីនាង លោកគ្មានកូនប្រុស កូនស្រីណាទៀតឡើយ។ ៣៥ កាលលោកក្រឡេកឃើញនាង លោកក៏ហែកសម្លៀក‌បំពាក់របស់លោក ទាំងស្រែកថា៖ «ឱ! កូនស្រីអើយ! កូនធ្វើឲ្យពុកកើតទុក្ខហើយ កូនធ្វើឲ្យពុកគ្រាំ‌គ្រាក្នុងចិត្ត ដ្បិតពុកបានសន្យាជាមួយព្រះ‌អម្ចាស់រួចស្រេចទៅហើយ ពុកមិនអាចលេបពាក្យសម្ដីនោះវិញទេ»។ ៣៦ នាងឆ្លើយទៅលោកថា៖ «ពុកអើយ! បើពុកបានសន្យាជាមួយព្រះ‌អម្ចាស់រួចស្រេចទៅហើយដូច្នេះ សូមប្រព្រឹត្តចំពោះកូនតាមពាក្យរបស់ពុកចុះ ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានឲ្យពុកវាយឈ្នះពួកអាំម៉ូន ដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ពុកហើយ»។ ៣៧ នាងក៏ពោលទៅឪពុកទៀតថា៖ «សូមពុកមេត្តាអនុ‌គ្រោះឲ្យកូនពីរខែសិន ដើម្បីឲ្យកូនឡើងទៅលើភ្នំជាមួយមិត្ត‌ភក្ដិស្រីៗ យំសោកស្តាយព្រហ្មចារីរបស់កូន»។ ៣៨ លោកយែបថាក៏យល់ព្រមឲ្យនាងចេញទៅ ក្នុង‌រយៈពេលពីរខែ។ ដូច្នេះ នាងក៏ឡើងទៅលើភ្នំជាមួយមិត្តស្រីៗ យំសោកស្តាយព្រហ្មចារីរបស់នាង។ ៣៩ លុះគម្រប់ពីរខែហើយ នាងក៏វិលត្រឡប់មករកឪពុកវិញ រួចលោកយកនាងធ្វើយញ្ញ‌បូជា តាមពាក្យដែលលោកបានសន្យាជាមួយព្រះ‌អម្ចាស់។ នាងពុំដែលបានស្គាល់បុរសណានៅឡើយទេ។ ចាប់ពីពេលនោះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលប្រកាន់ទំនៀម‌ទម្លាប់ដូចតទៅ: ៤០ រៀងរាល់ឆ្នាំ កូនក្រមុំរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលត្រូវនាំគ្នាទៅយំរំឭកដល់កូនស្រីលោកយែបថា ជាអ្នកស្រុកកាឡាដ ចំនួនបួនថ្ងៃ។

ទំនាស់រវាងកុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម និងលោកយែបថា

១ អ្នកស្រុកអេប្រាអ៊ីមបានលើកគ្នាឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ សំដៅទៅក្រុងសាផូន។ ពួកគេស្តីបន្ទោសលោកយែបថា ថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាលោកទៅច្បាំងជាមួយជនជាតិអាំម៉ូន ដោយមិនហៅយើងទៅជាមួយផងដូច្នេះ? យើងនឹងដុតផ្ទះរបស់លោកចោល ហើយក៏ដុតលោកជាមួយដែរ»។ ២ លោកយែបថាឆ្លើយទៅពួកគេវិញថា៖ «ខ្ញុំ និងប្រជាជនរបស់ខ្ញុំ មានវិវាទយ៉ាងខ្លាំងជាមួយជនជាតិអាំម៉ូន ខ្ញុំបានហៅបង‌ប្អូនដែរ តែបង‌ប្អូនពុំបានជួយសង្គ្រោះខ្ញុំឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកគេទេ។ ៣ ដោយឃើញថាបង‌ប្អូនមិនមកជួយសង្គ្រោះខ្ញុំទេនោះ ខ្ញុំក៏សុខចិត្តប្ដូរជីវិត ចេញទៅប្រយុទ្ធនឹងជនជាតិអាំម៉ូន ហើយព្រះ‌អម្ចាស់បានប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃខ្ញុំ។ ថ្ងៃនេះ ហេតុដូចម្ដេចបានជាបង‌ប្អូនលើកគ្នាមកធ្វើសឹកនឹងខ្ញុំទៅវិញដូច្នេះ?»។ ៤ លោកយែបថាក៏ប្រមូលអ្នកស្រុកកាឡាដទាំងប៉ុន្មាន មកប្រយុទ្ធជាមួយពួកអេប្រាអ៊ីម ព្រោះពួកនេះបានពោលថា៖ «ពួកកាឡាដអើយ! ពួកឯងសុទ្ធតែជាមនុស្សរត់ចោលកុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម ទៅចូលកុល‌សម្ព័ន្ធម៉ាណាសេ!»។ ៥ អ្នកស្រុកកាឡាដវាយយកបានកន្លែងឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ ហើយកាន់កាប់ច្រកចូលទៅស្រុកអេប្រាអ៊ីម។ ពេលណាមានពួកអេប្រាអ៊ីមដែលបាក់ទ័ព រត់មកសុំឆ្លង ពួកកាឡាដសួរទៅគេថា: «តើអ្នកជាពួកអេប្រាអ៊ីមឬ?»។ ប្រសិនបើគេឆ្លើយថា«ទេ» ៦ នោះពួកកាឡាដក៏បង្គាប់ឲ្យគេនិយាយពាក្យ «ឈីបូ‌លេត» ហើយបើអ្នកនោះនិយាយថា «ស៊ីបូ‌លេត»-ព្រោះពួកអេប្រាអ៊ីមនិយាយពាក្យនេះមិនច្បាស់ទេ- ដូច្នេះ ពួកកាឡាដក៏សម្លាប់គេនៅត្រង់កន្លែងឆ្លងទន្លេយ័រដាន់នោះទៅ។ នៅគ្រានោះ មានពួកអេប្រាអ៊ីមបួន‌ម៉ឺនពីរ‌ពាន់នាក់ត្រូវគេសម្លាប់។

៧ លោកយែបថា ជាអ្នកស្រុកកាឡាដ គ្រប់‌គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល អស់‌រយៈពេលប្រាំ‌មួយឆ្នាំ រួចលោកក៏ទទួលមរណ‌ភាពទៅ ហើយគេបញ្ចុះសពលោកនៅស្រុកកាឡាដ ក្នុងភូមិកំណើតរបស់លោក។

លោកអ៊ីបសាន លោកអេឡូន និងលោកអាប់ដូន

៨ ក្រោយលោកយែបថា មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះអ៊ីបសាន ជាអ្នកស្រុកបេថ្លេហិម បានឡើងគ្រប់‌គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ៩ លោកមានកូនប្រុសសាម‌សិបនាក់ និងកូនស្រីសាម‌សិបនាក់។ លោកបានលើកកូនស្រីឲ្យរៀប‌ការនឹងបុរសនៅកុល‌សម្ព័ន្ធផ្សេង ហើយក៏បានរើសស្ត្រីពីកុល‌សម្ព័ន្ធផ្សេង មកឲ្យធ្វើជាភរិយារបស់កូនប្រុសលោកដែរ។ លោកបានគ្រប់‌គ្រងលើប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលអស់‌រយៈពេលប្រាំពីរឆ្នាំ ១០ រួចលោកក៏ទទួលមរណ‌ភាពទៅ ហើយគេបញ្ចុះសពរបស់លោកនៅបេថ្លេហិម។

១១ ក្រោយលោកអ៊ីបសាន មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះអេឡូន ពីកុល‌សម្ព័ន្ធសាប៊ូ‌ឡូន បានឡើងគ្រប់‌គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល អស់‌រយៈពេលដប់ឆ្នាំ ១២ រួចលោកក៏ទទួលមរណ‌ភាពទៅ ហើយគេបញ្ចុះសពលោកនៅភូមិអាយ៉ា‌ឡូន ក្នុងទឹកដីសាប៊ូ‌ឡូន។

១៣ ក្រោយលោកអេឡូន មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះអាប់‌ដូន ជាកូនរបស់លោកហ៊ី‌លេល ជាអ្នកស្រុកពីរ៉ា‌តូន បានឡើងគ្រប់‌គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ១៤ លោកមានកូនប្រុសសែ‌សិបនាក់ និងចៅប្រុសសាម‌សិបនាក់ ដែលមានលាចិត‌សិបក្បាលជាជំនិះ។ លោកអាប់‌ដូនគ្រប់‌គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល អស់‌រយៈពេលប្រាំ‌បីឆ្នាំ ១៥ រួចលោកទទួលមរណ‌ភាព។ គេបញ្ចុះសពលោកនៅភូមិពីរ៉ា‌តូន ក្នុងទឹកដីអេប្រាអ៊ីម នៅលើភ្នំរបស់ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក។

កំណើតរបស់លោកសាំសុន

១ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ដែលមិនគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អម្ចាស់សាជាថ្មីទៀត។ ហេតុនេះ ព្រះ‌អង្គប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន អស់‌រយៈពេលសែ‌សិបឆ្នាំ។

២ គ្រានោះ នៅក្រុងសូរ៉ា មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះម៉ាណូ‌អា ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធដាន់។ ភរិយារបស់គាត់ជាស្ត្រីអារ មិនអាចមានកូនឡើយ។ ៣ ថ្ងៃមួយ ទេវទូត*របស់ព្រះ‌អម្ចាស់បានមកបង្ហាញខ្លួនឲ្យស្ត្រីនោះឃើញ ហើយពោលថា៖ «នាងជាស្ត្រីអារមិនអាចមានកូនទេ ក៏ប៉ុន្តែ នាងនឹងមានផ្ទៃពោះ ហើយបង្កើតបានកូនប្រុសមួយ។ ៤ ចាប់ពីពេលនេះទៅ ត្រូវប្រយ័ត្ន កុំពិសាស្រា ឬគ្រឿងស្រវឹងណាឡើយ ហើយក៏មិនត្រូវបរិភោគអ្វីដែលមិនបរិសុទ្ធ*ដែរ ៥ ព្រោះនាងនឹងមានផ្ទៃពោះ រួចបង្កើតកូនប្រុសមួយ។ មិនត្រូវកោរ ឬកាត់សក់វាឡើយ ដ្បិតកូននោះនឹងត្រូវញែកថ្វាយព្រះ‌ជាម្ចាស់ តាំងពីក្នុងផ្ទៃម្ដាយមក ទុកជាអ្នកណាសៀរ*មួយរូប។ កូននោះនឹងចាប់ផ្តើមរំដោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន»។

៦ ស្ត្រីនោះក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះ ហើយរៀបរាប់ប្រាប់ប្ដីថា៖ «មានអ្នកបម្រើមួយរូបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានមកជួបខ្ញុំ លោកមានភិន‌ភាគដូចទេវទូតនៃព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដែលគួរឲ្យស្ញែងខ្លាចក្រៃ‌លែង។ ខ្ញុំមិនបានសួរលោកថា លោកមកពីណាទេ ហើយលោកក៏មិនបានប្រាប់ឈ្មោះឲ្យខ្ញុំស្គាល់ដែរ។ ៧ លោកប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងមានផ្ទៃពោះ ហើយបង្កើតបានកូនប្រុសមួយ។ លោកហាមខ្ញុំមិនឲ្យផឹកស្រា ឬគ្រឿងស្រវឹងណាឡើយ ហើយក៏មិនឲ្យបរិភោគអ្វីដែលមិនបរិសុទ្ធដែរ ដ្បិតកូននោះនឹងត្រូវញែកថ្វាយព្រះ‌ជាម្ចាស់ តាំងពីក្នុងផ្ទៃម្ដាយ ទុកជាអ្នកណាសៀរ*មួយរូប រហូតអស់មួយជីវិត»។

៨ លោកម៉ាណូ‌អាក៏ទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ថា៖ «ឱព្រះ‌អម្ចាស់អើយ! សូមព្រះ‌អង្គមេត្តាប្រោសប្រទានឲ្យអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ‌អង្គ ដែលព្រះ‌អង្គបានចាត់មកនោះ វិលត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីឲ្យលោកបង្រៀនយើងខ្ញុំអំពីរបៀបដែលត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះកូនដែលនឹងកើតមកនោះ»។ ៩ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ព្រះ‌អង្គព្រះ‌សណ្ដាប់ពាក្យទូល‌អង្វររបស់លោកម៉ាណូ‌អា ហើយទេវទូតរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ក៏មកជួបនឹងស្ត្រីនោះម្ដងទៀត ក្នុងពេលដែលគាត់កំពុងតែអង្គុយនៅក្នុងចម្ការ។ ពេលនោះ លោកម៉ាណូ‌អា ប្ដីរបស់គាត់ មិនបាននៅជាមួយទេ។ ១០ គាត់ក៏ប្រញាប់‌ប្រញាល់រត់ទៅជម្រាបប្ដីថា៖ «នុ៎ះ‌ហ្ន៎! បុរសដែលបានមកជួបខ្ញុំពីថ្ងៃមុន អញ្ជើញមកទៀតហើយ!»។ ១១ លោកម៉ាណូ‌អាក្រោកឡើង ដើរតាមប្រពន្ធ តម្រង់ទៅរកបុរស ហើយពោលថា៖ «តើលោកឬដែលបាននិយាយជាមួយប្រពន្ធខ្ញុំ?»។ ទេវទូតក៏ឆ្លើយថា៖ «គឺខ្ញុំនេះហើយ»។ ១២ លោកម៉ាណូ‌អាក៏បន្តទៀតថា៖ «បើសិនជាបានសម្រេចតាមពាក្យលោកមែន តើកូននោះត្រូវកាន់ច្បាប់ទម្លាប់អ្វីខ្លះ តើវាត្រូវរស់នៅរបៀបណា?»។ ១៣ ទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់តបមកលោកម៉ាណូ‌អាវិញថា៖ «ប្រពន្ធរបស់អ្នកត្រូវតមអ្វីៗទាំងប៉ុន្មានដែលយើងបានប្រាប់ ១៤ នាងមិនត្រូវបរិភោគអ្វីដែលធ្វើពីផ្លែទំពាំង‌បាយ‌ជូរ មិនត្រូវផឹកស្រា ឬគ្រឿងស្រវឹងណាឡើយ ហើយក៏មិនត្រូវបរិភោគអ្វីៗដែលមិនបរិសុទ្ធដែរ។ នាងត្រូវតែប្រព្រឹត្តតាមពាក្យទាំងប៉ុន្មាន ដែលយើងបានប្រាប់»។

១៥ លោកម៉ាណូ‌អាពោលទៅកាន់ទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ថា៖ «សូមលោកមេត្តារង់‌ចាំនៅទីនេះសិនហើយ យើងខ្ញុំទៅរៀប‌ចំកូនពពែមួយជូនលោក»។ ១៦ ទេវទូតឆ្លើយថា៖ «ទោះបីយើងនៅ ក៏យើងមិនបរិភោគអាហារដែលអ្នករៀប‌ចំដែរ។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកចង់ថ្វាយតង្វាយដុតទាំងមូល*ដល់ព្រះ‌អម្ចាស់ ចូរធ្វើចុះ!»។ លោកម៉ាណូ‌អាពុំដឹងថាជាទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ទេ ១៧ គាត់ក៏សួរថា៖ «តើលោកឈ្មោះអី សូមមេត្តាប្រាប់ឲ្យយើងខ្ញុំស្គាល់ផង ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំអាចដឹងគុណលោក នៅពេលហេតុ‌ការណ៍នោះកើតមាន តាមពាក្យរបស់លោក»។ ១៨ ទេវទូតតបថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកចង់ស្គាល់ឈ្មោះយើងដូច្នេះ? ឈ្មោះនេះប្លែកអស្ចារ្យណាស់»។ ១៩ បន្ទាប់មក លោកម៉ាណូ‌អាក៏យកកូនពពែ និងម្សៅដែលត្រូវថ្វាយជាមួយ មកដុតនៅលើថ្ម ថ្វាយជាតង្វាយដុតទាំងមូលដល់ព្រះ‌អម្ចាស់។ ពេលលោកម៉ាណូ‌អា និងភរិយាកំពុងអង្គុយសម្លឹងមើល ស្រាប់តែមានហេតុ‌ការណ៍ដ៏អស្ចារ្យមួយ ២០ គឺក្នុងពេលអណ្ដាតភ្លើងឆេះពីអាសនៈឡើងទៅលើមេឃ ទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ក៏ឡើងទៅជាមួយអណ្ដាតភ្លើងនោះដែរ។ ឃើញដូច្នេះ លោកម៉ាណូ‌អា និងភរិយាក៏ក្រាបចុះឱនមុខដល់ដី។ ២១ កាលអ្នកទាំងពីរមើលទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់លែងឃើញទៀត ទើបលោកម៉ាណូ‌អាដឹងថាជាទេវទូតរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ២២ ហើយគាត់ក៏ពោលទៅកាន់ភរិយាថា៖ «យើងប្រាកដជាស្លាប់ហើយ ព្រោះយើងបានឃើញព្រះ‌ជាម្ចាស់»។ ២៣ ភរិយារបស់គាត់ក៏ឆ្លើយថា៖ «ប្រសិនបើព្រះ‌អម្ចាស់ចង់ឲ្យយើងស្លាប់មែននោះ ព្រះ‌អង្គមិនទទួលតង្វាយដុតទាំងមូល និងតង្វាយម្សៅរបស់យើងទេ ហើយក៏មិនសម្ដែងការអស្ចារ្យទាំងនេះឲ្យយើងឃើញ ព្រមទាំងប្រាប់យើងពីអ្វីៗដែលយើងបានឮនេះដែរ»។

២៤ ភរិយារបស់លោកម៉ាណូ‌អាបង្កើតបានកូនប្រុសមួយ ដែលគាត់ដាក់ឈ្មោះថា សាំសុន។ កូននោះមានវ័យចម្រើនធំឡើង ហើយព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានពរលោក។ ២៥ ព្រះ‌វិញ្ញាណនៃព្រះ‌អម្ចាស់បានចាប់ផ្តើមធ្វើសកម្ម‌ភាពក្នុងជីវិតលោក ពេលលោកស្ថិតនៅក្នុងជំរំដាន់ ត្រង់ចន្លោះសូរ៉ា និងអេស្ដូល។

អាពាហ៍‌ពិពាហ៍របស់សាំសុន

១ ថ្ងៃមួយ លោកសាំសុនធ្វើដំណើរទៅក្រុងទីមណា នៅទីនោះ លោកបានឃើញស្ត្រីក្រមុំជាតិភីលីស្ទីនម្នាក់។ ២ ពេលត្រឡប់មកដល់ផ្ទះវិញ លោកជម្រាបឪពុក‌ម្ដាយថា៖ «ខ្ញុំពេញចិត្តស្ត្រីក្រមុំជាតិភីលីស្ទីនម្នាក់ នៅទីមណា។ សូមពុកម៉ែទៅស្តីដណ្ដឹងនាងនោះឲ្យខ្ញុំផង ដ្បិតខ្ញុំចង់រៀប‌ការជាមួយនាង»។ ៣ ឪពុកម្ដាយតបទៅលោកវិញថា៖ «ក្នុងក្រុមញាតិរបស់យើង ឬជនជាតិយើង តើគ្មានស្ត្រីក្រមុំទេឬ បានជាកូនចង់រៀប‌ការជាមួយស្ត្រីជាតិភីលីស្ទីន ជាសាសន៍ដទៃទៅវិញដូច្នេះ?»។ ប៉ុន្តែ លោកសាំសុនពោលទៅកាន់ឪពុកថា៖ «សូមពុកទៅស្តីដណ្ដឹងនាងឲ្យខ្ញុំមក ដ្បិតខ្ញុំពេញចិត្តតែនាងនេះម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ»។ ៤ ឪពុក‌ម្ដាយរបស់លោកសាំសុនមិនបានដឹងថា ព្រះ‌អម្ចាស់បណ្តាលឲ្យលោកសាំសុនមានចិត្តដូច្នេះ ដើម្បីរកឱកាសបង្កជម្លោះជាមួយជនជាតិភីលីស្ទីន ព្រោះនៅជំនាន់នោះ ជនជាតិភីលីស្ទីនត្រួត‌ត្រាលើស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល។

៥ លោកសាំសុនក៏ធ្វើដំណើរទៅទីមណាជាមួយឪពុក‌ម្ដាយលោក។ លុះទៅដល់ត្រង់ចម្ការទំពាំង‌បាយ‌ជូរក្បែរទីមណា ស្រាប់តែមានសត្វសិង្ហស្ទាវមួយហក់មកលើលោកសាំសុន ទាំងគ្រហឹម។ ៦ រំពេចនោះ ព្រះ‌វិញ្ញាណនៃព្រះ‌អម្ចាស់មកសណ្ឋិតលើលោក លោកក៏ចាប់ហែកសិង្ហនោះដោយដៃ ដូចគេហែកកូនពពែ។ លោកមិនបានរៀបរាប់ហេតុ‌ការណ៍នេះប្រាប់ឪពុក‌ម្ដាយទេ។ ៧ លោកក៏បន្តដំណើរទៅដល់ទីមណា រួចនិយាយជាមួយស្ត្រីក្រមុំភីលីស្ទីននោះ លោកពេញចិត្តនឹងនាងណាស់។ ៨ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក លោកក៏ត្រឡប់មកទីមណាវិញ ដើម្បីរៀប‌ការជាមួយនាង។ តាមផ្លូវលោកឆៀងចូលទៅមើលខ្មោចសិង្ហ ហើយឃើញសំបុកឃ្មុំនៅក្នុងខ្មោចសត្វនោះ ដែលមានទឹកឃ្មុំពេញ។ ៩ លោកបេះឃ្មុំកាន់នៅដៃ ដើរបណ្តើរបរិភោគបណ្តើរ ហើយពេលជួបឪពុក‌ម្ដាយ លោកក៏យកឃ្មុំនោះជូនគាត់ពិសាដែរ ប៉ុន្តែ មិនបានជម្រាបថា លោកយកឃ្មុំពីក្នុងខ្មោចសិង្ហមកឡើយ។

លោកសាំសុនចោទប្រស្នាដល់ពួកភីលីស្ទីន

១០ ឪពុករបស់លោកសាំសុនបានទៅដល់ផ្ទះខាងស្រី នៅទីនោះ លោកសាំសុនបានរៀប‌ចំពិធីជប់‌លៀងមួយ តាមទំនៀម‌ទម្លាប់ដែលកូនកំលោះត្រូវធ្វើ។ ១១ ពេលជនជាតិភីលីស្ទីនឃើញលោក គេក៏ជ្រើស‌រើសយុវ‌ជនសាម‌សិបនាក់ ឲ្យមកកំដរលោក។ ១២ លោកសាំសុនពោលទៅកាន់ពួកអ្នកកំដរថា៖ «ខ្ញុំមានប្រស្នាមួយសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា ប្រសិនបើអ្នកណាដោះស្រាយរួច ក្នុងអំឡុងពេលប្រាំពីរថ្ងៃនៃពិធីអាពាហ៍‌ពិពាហ៍នេះ ខ្ញុំនឹងជូនអាវសាម‌សិប និងសម្លៀក‌បំពាក់សម្រាប់ពិធីបុណ្យសាម‌សិបបន្លាស់ថែមទៀត។ ១៣ ប្រសិនបើដោះស្រាយមិនរួចទេ នោះអ្នករាល់គ្នាត្រូវប្រគល់អាវចំនួនសាម‌សិប និងសម្លៀក‌បំពាក់សម្រាប់ពិធីបុណ្យចំនួនសាម‌សិបបន្លាស់មកឲ្យខ្ញុំ»។ ពួកគេពោលថា៖ «ចូរចោទប្រស្នារបស់អ្នកមក ពួកយើងចាំស្ដាប់»។ ១៤ លោកសាំសុនក៏ឆ្លើយថា៖ «មានចំណីចេញពីអ្នកឆី ហើយមានអាផ្អែមចេញពីអាខ្លាំង តើជាអ្វី?»។ បីថ្ងៃក្រោយមក យុវ‌ជនទាំងនោះនៅតែដោះប្រស្នាពុំរួចដដែល។ ១៥ លុះដល់ថ្ងៃទីប្រាំពីរ ពួកគេនាំគ្នាទៅគំរាមប្រពន្ធលោកសាំសុនថា៖ «ចូរទៅលួង‌លោមប្ដីរបស់នាងឲ្យបកស្រាយប្រស្នា រួចមកប្រាប់យើងឲ្យដឹងផង បើមិនដូច្នោះទេ យើងនឹងដុតនាង ព្រមទាំងក្រុមគ្រួសារនាងឲ្យស្លាប់ទាំងអស់គ្នា។ ពួកនាងអញ្ជើញយើងមក ដើម្បីប្លន់យើងឬ?»។ ១៦ ប្រពន្ធលោកសាំសុនទៅនិយាយជាមួយប្ដី ទាំងយំថា៖ «បងមិនបានស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ គឺបងស្អប់ខ្ញុំ! បងបានចោទប្រស្នាដល់ជនជាតិខ្ញុំ ដោយមិនបកស្រាយន័យឲ្យខ្ញុំដឹងសោះ!»។ លោកសាំសុនតបវិញថា៖ «សូម្បីតែឪពុក‌ម្ដាយរបស់បង ក៏បងមិនបានបកស្រាយប្រស្នានេះឲ្យដឹងផង ហេតុអ្វីបានជាបងត្រូវបកស្រាយប្រាប់អូនទៅវិញ?»។ ១៧ ប្រពន្ធលោកយំរំអុកលោក ក្នុងរវាងប្រាំពីរថ្ងៃនៃពិធីជប់‌លៀងនោះ។ នៅថ្ងៃទីប្រាំពីរ ដោយនាងចេះតែរំអុកខ្លាំងពេក លោកសាំសុនក៏បកស្រាយប្រស្នាប្រាប់ប្រពន្ធ។ នាងប្រញាប់‌ប្រញាល់នាំចម្លើយទៅប្រាប់ជនជាតិរបស់នាង។ ១៨ នៅថ្ងៃទីប្រាំពីរមុនពេលថ្ងៃលិច អ្នកក្រុងនាំគ្នាមកនិយាយជាមួយលោកសាំសុនថា៖ «តើមានអ្វីផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំ? តើមានអ្វីខ្លាំងជាងសត្វសិង្ហ?»។ លោកក៏ឆ្លើយទៅពួកគេវិញថា៖ «ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាមិនភ្ជួរដី ដោយប្រើគោញីរបស់ខ្ញុំទេនោះ អ្នកពុំអាចរកចម្លើយឃើញទេ»។ ១៩ ដូច្នេះ ព្រះ‌វិញ្ញាណនៃព្រះ‌អម្ចាស់បានមកសណ្ឋិតលើលោក ធ្វើឲ្យលោកមានកម្លាំងខ្លាំង‌ក្លា។ លោកចុះទៅក្រុងអាស្កា‌ឡូន សម្លាប់អ្នកស្រុកនោះអស់សាម‌សិបនាក់ ហើយយកសម្លៀក‌បំពាក់របស់គេមកប្រគល់ឲ្យអស់អ្នកដែលបានបកស្រាយប្រស្នា។ បន្ទាប់មក ដោយខឹងខ្លាំងពេក លោកក៏វិលត្រឡប់ទៅផ្ទះឪពុករបស់លោកវិញ។ ២០ គេក៏លើកប្រពន្ធរបស់លោកទៅឲ្យបុរសម្នាក់ ដែលជាអ្នកកំដររបស់លោក។

ការសង‌សឹករបស់លោកសាំសុន

១ បន្តិចក្រោយមក នៅពេលគេច្រូតស្រូវសាលី លោកសាំសុនក៏ទៅសួរសុខទុក្ខប្រពន្ធលោក ដោយយកទាំងកូនពពែមួយទៅឲ្យនាងផង។ លោកសុំចូលទៅក្នុងបន្ទប់របស់ប្រពន្ធលោក ប៉ុន្តែ ឪពុកក្មេកមិនអនុញ្ញាតឲ្យចូលទៅទេ។ ២ គាត់និយាយមកកាន់លោកថា៖ «ពុកគិតថាកូនឈប់ស្រឡាញ់នាងហើយ បានជាពុកលើកនាងទៅឲ្យបុរសដែលកំដរកូននោះវិញ ប៉ុន្តែ ប្អូនស្រីរបស់នាងស្រស់ស្អាតជាងនាងទៅទៀត តើកូនពេញចិត្តដែរឬទេ? កូនអាចយកនាងជំនួសក៏បាន»។ ៣ លោកសាំសុនពោលឡើងថា៖ «ម្ដងនេះ ខ្ញុំនឹងធ្វើបាបពួកភីលីស្ទីន ដោយគ្មាននរណាអាចចោទប្រកាន់ខ្ញុំឡើយ»។ ៤ លោកក៏ចេញទៅចាប់បានកញ្ជ្រោងបី‌រយក្បាល។ លោកចងកន្ទុយកញ្ជ្រោងភ្ជាប់គ្នាមួយគូៗ រួចយកចន្លុះមកដោតនៅត្រង់ចំណងកន្ទុយកញ្ជ្រោងទាំងគូៗនោះ។ ៥ លោកក៏អុជចន្លុះ ហើយលែងកញ្ជ្រោងឲ្យរត់ទៅក្នុងស្រែរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន ធ្វើឲ្យឆេះកណ្ដាប់ស្រូវដែលច្រូតហើយ និងស្រូវដែលមិនទាន់ច្រូត ព្រមទាំងឆេះចម្ការអូលីវទៀតផង។ ៦ ជនជាតិភីលីស្ទីនសួរគ្នាថា តើអ្នកណាធ្វើដូច្នេះ? មានគេប្រាប់ថា៖ «គឺសាំសុន! គាត់ធ្វើបែបនេះ មកពីឪពុកក្មេករបស់គាត់ដែលជាអ្នកក្រុងទីមណា បានលើកប្រពន្ធគាត់ទៅឲ្យបុរស ជាអ្នកកំដររបស់គាត់»។ ជនជាតិភីលីស្ទីនលើកគ្នាទៅសម្លាប់ស្ត្រីនោះ និងឪពុកនាង ដោយដុតទាំងរស់។

៧ ពេលនោះ លោកសាំសុនពោលទៅពួកគេថា៖ «ដោយអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តបែបនេះ ខ្ញុំមិនអាចនៅស្ងៀមទេ គឺខ្ញុំនឹងសង‌សឹកអ្នករាល់គ្នាជា‌និច្ច»។ ៨ លោកវាយប្រហារពួកគេឲ្យបរា‌ជ័យយ៉ាងដំណំ។ រួចហើយ លោកក៏ចេញទៅរស់នៅក្នុងរូងភ្នំអេតាំ។

លោកសាំសុនប្រើថ្គាមលាជាអាវុធប្រហារជនជាតិភីលីស្ទីន

៩ ជនជាតិភីលីស្ទីននាំគ្នាឡើងទៅបោះទ័ពក្នុងដែនដីយូដា ហើយឡោម‌ព័ទ្ធក្រុងលេហ៊ី។ ១០ អ្នកស្រុកយូដាសួរពួកគេថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាមកប្រយុទ្ធនឹងយើងដូច្នេះ?»។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «យើងមកនេះ ដើម្បីចាប់សាំសុន ហើយប្រព្រឹត្តចំពោះវា ដូចវាបានប្រព្រឹត្តចំពោះយើងដែរ»។ ១១ ដូច្នេះ ជនជាតិយូដាបីពាន់នាក់ក៏នាំគ្នាចូលទៅក្នុងរូងភ្នំអេតាំ ហើយនិយាយនឹងលោកសាំសុនថា៖ «អ្នកមិនដឹងទេឬថា ជនជាតិភីលីស្ទីនត្រួត‌ត្រាលើយើង? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកធ្វើបាបយើងដូច្នេះ?»។ លោកសាំសុនឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេដូចគេបានប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ»។ ១២ ជនជាតិយូដាពោលទៀតថា៖ «យើងមកនេះ ដើម្បីចងអ្នកយកទៅប្រគល់ឲ្យជនជាតិភីលីស្ទីន»។ លោកសាំសុនស្នើទៅពួកគេថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាស្បថជាមួយខ្ញុំមកថា អ្នករាល់គ្នានឹងមិនសម្លាប់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់ទេ»។ ១៣ គេឆ្លើយទៅលោកវិញថា៖ «ទេ! យើងគ្មានបំណងនឹងសម្លាប់អ្នកទេ យើងគ្រាន់តែសុំចងអ្នក យកទៅប្រគល់ឲ្យជនជាតិភីលីស្ទីនប៉ុណ្ណោះ»។ ពួកគេក៏យកខ្សែ‌ពួរថ្មីពីរ មកចងលោក ហើយនាំចេញពីរូងភ្នំទៅ។ ១៤ ពេលលោកមកដល់ក្រុងលេហ៊ី ជនជាតិភីលីស្ទីនឃើញលោក ហើយនាំគ្នាស្រែកហ៊ោឡើង។ ពេលនោះ ព្រះ‌វិញ្ញាណនៃព្រះ‌អម្ចាស់យាងមកសណ្ឋិតលើលោកសាំសុន ហើយខ្សែ‌ពួរដែលចងដៃលោកក៏របូតចេញដោយងាយ ដូចសរសៃអំបោះត្រូវភ្លើងឆេះ។ ១៥ លោកសាំសុនបានឃើញឆ្អឹងថ្គាមមួយរបស់លាដែលគេទើបសម្លាប់ថ្មីៗ ក៏រើសវាមកប្រើជាអាវុធ សម្លាប់មនុស្សអស់មួយពាន់នាក់ ១៦ រួចលោកស្រែកថា៖

«ដោយ‌សារឆ្អឹងថ្គាមរបស់សត្វលា

ខ្ញុំបានប្រមូលខ្មោចដាក់គរលើគ្នា

ដោយ‌សារឆ្អឹងថ្គាមរបស់សត្វលា

ខ្ញុំបានសម្លាប់មនុស្សអស់មួយពាន់នាក់»។

១៧ ពេលមានប្រសាសន៍ចប់ លោកក៏គ្រវែងឆ្អឹងនោះចោលទៅ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាគេហៅកន្លែងនោះថា «រ៉ាម៉ាត់-‌លេហ៊ី»។

១៨ រំពេចនោះ លោកសាំសុនស្រេកទឹកយ៉ាងខ្លាំង លោកបានអង្វររកព្រះ‌អម្ចាស់ ដោយទូលថា៖ «ឱព្រះ‌អម្ចាស់អើយ គឺព្រះ‌អង្គហើយដែលប្រទានឲ្យទូល‌បង្គំមានជ័យ‌ជម្នះដ៏ធំនេះ។ តើពេលនេះ ព្រះ‌អង្គបណ្តោយឲ្យទូល‌បង្គំដាច់ខ្យល់ស្លាប់ ព្រោះតែស្រេកទឹក ហើយធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សាសន៍ដទៃទាំងនោះឬ?»។ ១៩ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានបំបែកថ្មនៅលេហ៊ីនោះ ធ្វើឲ្យមានទឹកហូរចេញមក។ លោកសាំសុនពិសាទឹកនោះ ហើយក៏មានទឹកចិត្ត និងមានកម្លាំងឡើងវិញ។ ហេតុនេះបានជាគេហៅប្រភពទឹកនោះថា «អេន-‌ហាកូរេ» ហើយប្រភពទឹកនោះស្ថិតនៅលេហ៊ីរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។

២០ នៅជំនាន់ដែលជនជាតិភីលីស្ទីនត្រួត‌ត្រាលើស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល លោកសាំសុនបានធ្វើជាមេដឹកនាំជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលអស់‌រយៈពេលម្ភៃឆ្នាំ។

លោកសាំសុននៅក្រុងកាសា

១ ថ្ងៃមួយ លោកសាំសុនធ្វើដំណើរទៅក្រុងកាសា នៅទីនោះ លោកជួបនឹងស្រីពេស្យាម្នាក់ ក៏ចូលទៅជាមួយនាង។ ២ មានគេប្រាប់អ្នកក្រុងកាសាថា៖ «សាំសុននៅទីនេះ»។ ពួកគេក៏ចាត់គ្នាទៅយាម‌ល្បាត និងចាំឃ្លាំមើលលោកនៅមាត់ទ្វារក្រុង ពេញមួយយប់។ ពួកគេនៅសំងំពេញមួយយប់នោះ ដោយនិយាយគ្នាថា៖ «ចាំភ្លឺឡើង សឹមយើងសម្លាប់វា»។ ៣ ប៉ុន្តែ លោកសាំសុនសម្រាន្ដនៅទីនោះត្រឹមតែពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រប៉ុណ្ណោះ។ លុះកណ្ដាលអធ្រាត្រលោកក្រោកឡើង ទៅចាប់ទាញទ្វារក្រុងទាំងមូល សសរក្លោងទ្វារទាំងពីរ ព្រមទាំងរនុក លើកលីលើស្មា ហើយយកទៅដាក់លើកំពូលភ្នំ ទល់មុខក្រុងហេប្រូន។

នាងដេលី‌ឡាក្បត់លោកសាំសុន

៤ បន្ទាប់ពីនោះមក លោកសាំសុនបានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់ស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះ ដេលី‌ឡា ដែលរស់នៅត្រង់ច្រកភ្នំសូរេក។ ៥ ស្តេចត្រាញ់របស់ជនជាតិភីលីស្ទីនបាននាំគ្នាទៅនិយាយនឹងនាងដេលី‌ឡាថា៖ «ចូរនាងលួង‌លោមសាំសុន ដើម្បីឲ្យដឹងថា គាត់មានកម្លាំងដ៏ខ្លាំង‌ក្លានេះមកពីណា ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យយើងអាចឈ្នះគាត់បាន? យើងនឹងចាប់ចង បង្ក្រាបគាត់ រួចហើយយើងនឹងឲ្យប្រាក់នាងចំនួនមួយពាន់មួយ‌រយស្លឹងក្នុងម្នាក់ៗ»។

៦ ពេលនោះ នាងដេលី‌ឡាសួរលោកសាំសុនថា៖ «បងអើយ សូមប្រាប់ខ្ញុំឲ្យដឹងផង តើបងបានកម្លាំងដ៏ខ្លាំងនេះមកពីណា? តើធ្វើដូចម្ដេចឲ្យគេអាចចាប់ចងបង្ក្រាបបងបាន?»។ ៧ លោកសាំសុនក៏ឆ្លើយទៅនាងថា៖ «ប្រសិនបើគេយកខ្សែ‌ពួរស្រស់ ដែលមិនទាន់ហាលស្ងួតនៅឡើយ ចំនួនប្រាំពីរចង្វាយមកចងបង នោះបងនឹងទៅជាខ្សោយដូចមនុស្សឯទៀតៗដែរ»។ ៨ ពួកស្តេចត្រាញ់របស់ជនជាតិភីលីស្ទីនបានយកខ្សែ‌ពួរស្រស់ ដែលមិនទាន់ហាលស្ងួត ចំនួនប្រាំពីរចង្វាយមកឲ្យនាងដេលី‌ឡា ហើយនាងក៏យកទៅចងលោកសាំសុន។ ៩ នាងបានឲ្យមនុស្សបង្កប់ខ្លួននៅក្នុងផ្ទះ។ ខណៈនោះ នាងស្រែកថា៖ «បងសាំសុនអើយ ពួកភីលីស្ទីនមកចាប់បងហើយ!»។ លោកសាំសុនក៏បណ្ដាច់ពួរនោះចេញអស់ ដូចខ្សែអំបោះដែលត្រូវភ្លើងឆេះ។ ដូច្នេះ គេនៅតែពុំដឹងអាថ៌‌កំបាំងនៃកម្លាំងរបស់លោកដដែល។

១០ នាងដេលី‌ឡាក៏ពោលទៅកាន់លោកសាំសុនថា៖ «បងបានបញ្ឆោត និងភូតកុហកខ្ញុំ។ ឥឡូវនេះ សូមបងប្រាប់ខ្ញុំមកមើល៍ តើត្រូវធ្វើដូចម្ដេច ដើម្បីចងបងបាន?»។ ១១ លោកសាំសុនតបទៅនាងថា៖ «ប្រសិនបើគេយកពួរថ្មី ដែលមិនទាន់ប្រើមកចងបងនោះ បងនឹងទៅជាមនុស្សខ្សោយដូចមនុស្សឯទៀតៗដែរ»។ ១២ នាងដេលី‌ឡាក៏ប្រើពួរថ្មី ដើម្បីចងលោកសាំសុន រួចនាងស្រែកថា៖ «បងសាំសុនអើយ! ពួកភីលីស្ទីនមកចាប់បងហើយ»។ ពេលនោះ ក៏មានមនុស្សបង្កប់ខ្លួននៅក្នុងផ្ទះដែរ ប៉ុន្តែ លោកសាំសុនផ្ដាច់ពួរដែលចងដៃលោក ដូចគេផ្ដាច់ខ្សែអំបោះ។

១៣ នាងដេលី‌ឡាពោលទៅកាន់លោកសាំសុនថា៖ «រហូតមកទល់ពេលនេះ បងចេះតែបញ្ឆោត និងភូតកុហកខ្ញុំ។ ឥឡូវនេះ សូមបងប្រាប់ខ្ញុំមក តើត្រូវធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីចងបងបាន?»។ លោកសាំសុនឆ្លើយថា៖ «បើអូនក្រងសក់បងប្រាំពីរកម្រងភ្ជាប់នឹងកី‌តម្បាញ បងនឹងទៅជាខ្សោយដូចជាមនុស្សឯទៀតៗដែរ»។ ១៤ នាងដេលី‌ឡាក៏ធ្វើឲ្យលោកសាំសុនសម្រាន្ដលក់ រួចនាងក្រងសក់លោកជាប្រាំពីរកម្រងភ្ជាប់នឹងកី‌តម្បាញ ហើយបោះ‌ស្នឹងពីលើផង។ បន្ទាប់មក នាងស្រែកថា៖ «បងសាំសុនអើយ ពួកភីលីស្ទីនមកចាប់បងហើយ!»។ លោកសាំសុនភ្ញាក់ឡើង ហើយកន្ត្រាក់របើកទាំងស្នឹង ទាំងកី‌តម្បាញទៀតផង។

១៥ នាងដេលី‌ឡាពោលទៅកាន់លោកថា៖ «តើបងអាចអះ‌អាងថា បងស្រឡាញ់ខ្ញុំដូចម្ដេចកើត បើបងមិនទុកចិត្តខ្ញុំសោះនោះ? មើល៍ បងបានបញ្ឆោតខ្ញុំបីដងហើយ គឺបងមិនព្រមប្រាប់ឲ្យខ្ញុំដឹងថា តើបងបានកម្លាំងដ៏ខ្លាំងនោះមកពីណាឡើយ»។ ១៦ ដោយនាងដេលី‌ឡាចេះតែនិយាយរំអុកបែបនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ លោកសាំសុនក៏ធុញ‌ថប់ស្ទើរស្លាប់ ១៧ ហើយរៀបរាប់អាថ៌‌កំបាំងរបស់លោកប្រាប់នាងថា៖ «សក់បងមិនត្រូវកាត់ ឬកោរឡើយ ដ្បិតព្រះ‌ជាម្ចាស់បានជ្រើស‌រើសបង ទុកជាពួកណា‌សៀរ* តាំងពីនៅក្នុងផ្ទៃម្ដាយម៉្លេះ។ បើបងកោរសក់ចេញ នោះកម្លាំងរបស់បងនឹងបាត់បង់ ហើយខ្លួនបងនឹងទៅជាខ្សោយ ដូចមនុស្សឯទៀតៗដែរ»។

១៨ នាងដេលី‌ឡាដឹងថា លោកបានប្រាប់អាថ៌‌កំបាំងដល់នាងហើយ នាងឲ្យគេនាំពាក្យទៅប្រាប់ពួកស្តេចត្រាញ់របស់ជនជាតិភីលីស្ទីនថា៖ «សូមអស់លោកអញ្ជើញមកចុះ ព្រោះលើកនេះ សាំសុនទម្លាយអាថ៌‌កំបាំងឲ្យខ្ញុំដឹងហើយ»។ ពួកស្តេចត្រាញ់ក៏នាំគ្នាទៅផ្ទះនាង ដោយនាំយកប្រាក់ទៅជាមួយផង។ ១៩ នាងដេលី‌ឡាបានឲ្យលោកសាំសុនកើយភ្លៅនាង រហូតដល់លក់ រួចហៅមនុស្សម្នាក់មកកោរកម្រងសក់ទាំងប្រាំពីររបស់លោក លោកចាប់ផ្តើមខ្សោយ។ កម្លាំងក៏ថយចេញពីខ្លួនលោកទៅ។ ២០ នាងដេលី‌ឡាពោលទៅលោកថា៖ «បងសាំសុនអើយ ពួកភីលីស្ទីនមកចាប់បងហើយ!»។ លោកសាំសុនភ្ញាក់ពីដំណេក ហើយគិតថា លោកនឹងរំដោះខ្លួនរួច ដូចសព្វមួយដង ព្រោះលោកពុំបានដឹងថាព្រះ‌អម្ចាស់ថយចេញពីលោកនោះទេ។ ២១ ពួកភីលីស្ទីនចូលទៅចាប់លោក ហើយខ្វេះភ្នែកលោកទាំងពីរទៀតផង។ ពួកគេនាំលោកទៅក្រុងកាសា ដោយយកច្រវាក់លង្ហិនមកដាក់លោក និងបង្ខំលោកឲ្យបង្វិលត្បាល់កិននៅក្នុងគុក។ ២២ ប៉ុន្តែក្រោយមក សក់របស់លោកដែលគេបានកោរ ក៏ចាប់ផ្តើមដុះឡើងវិញ។

ការសង‌សឹកចុងក្រោយ និងមរណ‌ភាពរបស់លោកសាំសុន

២៣ ថ្ងៃមួយ ពួកស្តេចត្រាញ់របស់ជនជាតិភីលីស្ទីនបានប្រមូលគ្នា ដើម្បីធ្វើបុណ្យអប‌អរ‌សាទរចំពោះជ័យ‌ជម្នះរបស់គេ ព្រមទាំងថ្វាយយញ្ញ‌បូជាដល់ព្រះ‌ដាកុនរបស់គេថែមទៀតផង។ គេនាំគ្នាច្រៀងថា៖ «ព្រះរបស់យើងបានប្រគល់សាំសុន ជាខ្មាំងសត្រូវរបស់យើង មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើងហើយ!»។ ២៤ ពេលឃើញរូបព្រះរបស់គេ ប្រជាជនក៏នាំគ្នាសរសើរតម្កើង ដោយពោលថា៖ «ព្រះរបស់យើងបានប្រគល់ខ្មាំងសត្រូវមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើងហើយ គឺជាអ្នកដែលបំផ្លាញស្រុកយើង ហើយសម្លាប់ប្រជាជនយើងអស់ជាច្រើនផង»។ ២៥ ក្នុងពេលពួកគេកំពុងតែសប្បាយយ៉ាងខ្លាំងនោះ គេក៏និយាយថា៖ «ចូរហៅសាំសុនមកឲ្យវាឡកកំប្លែងឲ្យយើងមើល»។ ពួកគេអូសលោកសាំសុនចេញពីគុក ដើម្បីឡកឲ្យពួកគេមើល។ ពួកគេដាក់លោកនៅចន្លោះសសរវិហារ។ ២៦ លោកសាំសុនពោលទៅក្មេងដែលដឹកដៃលោកថា៖ «សូមនាំខ្ញុំទៅជិតសសរដែលទ្រវិហារ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចផ្អែកខ្លួននៅលើសសរនោះផង»។

២៧ ពេលនោះ មានមនុស្សទាំងប្រុសទាំងស្រីនៅពេញវិហារ។ ពួកស្តេចត្រាញ់របស់ជនជាតិភីលីស្ទីនក៏នៅទីនោះដែរ ហើយមានមនុស្សប្រមាណបី‌ពាន់នាក់ទៀតឈរនៅលើខឿន ដើម្បីមើលលោកសាំសុនឡក។ ២៨ លោកសាំសុនអង្វររកព្រះ‌អម្ចាស់ថា៖ «ឱព្រះ‌ជា‌អម្ចាស់អើយ សូមកុំភ្លេចទូល‌បង្គំឡើយ! ព្រះ‌ជាម្ចាស់អើយ សូមមេត្តាប្រោសប្រទានកម្លាំងដល់ទូល‌បង្គំម្ដងនេះទៀតចុះ គឺក្នុង‌រយៈពេលតែមួយប៉ប្រិចភ្នែក សូមឲ្យទូល‌បង្គំអាចសង‌សឹកពួកភីលីស្ទីន ចំពោះភ្នែកទាំងពីរដែលគេបានខ្វេះនោះផង!»។ ២៩ បន្ទាប់មក លោកសាំសុនស្ទាបសសរកន្លោងទាំងពីរដែលទ្រវិហារ លោកសង្កត់ដៃស្តាំរបស់លោកទៅលើសសរមួយ ហើយដៃឆ្វេងទៅលើសសរមួយទៀត ៣០ រួចលោកស្រែកថា៖ «សូមឲ្យខ្ញុំស្លាប់ជាមួយពួកភីលីស្ទីនចុះ!»។ លោកបញ្ចេញកម្លាំងច្រានសសរអស់ទំហឹង ហើយវិហារក៏រលំលើពួកស្តេចត្រាញ់ និងជនជាតិភីលីស្ទីនទាំងប៉ុន្មានដែលនៅទីនោះ។ អស់អ្នកដែលស្លាប់ជាមួយលោកមានចំនួនច្រើនជាងអ្នក ដែលលោកបានសម្លាប់កាលពីនៅមានជីវិតទៅទៀត។ ៣១ បង‌ប្អូន និងគ្រួសារលោកទាំងអស់ក៏នាំគ្នាទៅយកសាក‌សពលោក មកបញ្ចុះក្នុងផ្នូររបស់លោកម៉ាណូ‌អា ជាឪពុក ដែលស្ថិតនៅត្រង់ចន្លោះសូរ៉ា និងអេស្ដូល។

លោកសាំសុនបានគ្រប់‌គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលអស់‌រយៈពេលម្ភៃឆ្នាំ។

ភាពអនា‌ធិបតេយ្យនៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល

កន្លែងថ្វាយ‌បង្គំព្រះរបស់លោកមីកា

១ នៅតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះមីកា។ ២ ថ្ងៃមួយ គាត់បានប្រកាសប្រាប់ម្ដាយគាត់ថា៖ «តើម៉ែមាននឹកចាំទេ នៅពេលគេលួចប្រាក់ម៉ែចំនួនមួយពាន់មួយ‌រយស្លឹងនោះ ម៉ែបានដាក់បណ្ដាសាចោរនៅចំពោះមុខខ្ញុំ។ មើលនែ៎ ប្រាក់ទាំងនេះនៅជាមួយខ្ញុំ គឺខ្ញុំដែលបានយកប្រាក់»។ ម្ដាយរបស់គាត់ក៏និយាយថា៖ «សូមព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានពរដល់កូន»។ ៣ លោកមីកាប្រគល់ប្រាក់មួយ‌ពាន់‌មួយ‌រយស្លឹងជូនទៅម្ដាយវិញ ហើយម្ដាយក៏ពោលថា៖ «កូនអើយ ម្ដាយបានសម្រេចចិត្តថ្វាយប្រាក់នេះដល់ព្រះ‌អម្ចាស់ហើយ ដើម្បីឲ្យកូនយកវាទៅរំលាយធ្វើជារូបព្រះមួយ។ ចូរកូនយកប្រាក់នេះទៅវិញចុះ»។ ៤ ប៉ុន្តែ លោកមីកាប្រគល់ប្រាក់ទៅម្ដាយសាជាថ្មីទៀត ហើយម្ដាយក៏យកប្រាក់ពីរ‌រយស្លឹងទៅឲ្យជាងស្មិតរំលាយធ្វើរូបព្រះមួយ និងរូបសំណាក រួចយកទៅដាក់នៅក្នុងផ្ទះរបស់លោកមីកា។ ៥ ដូច្នេះ លោកមីកាមានកន្លែងមួយថ្វាយ‌បង្គំព្រះ នៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់។ គាត់បានធ្វើរូបបដិមាមួយ និងរូបចម្លាក់ជាច្រើន សម្រាប់គោរពបូជា រួចគាត់តែង‌តាំងកូនប្រុសម្នាក់របស់គាត់ឲ្យធ្វើជាបូជា‌ចារ្យ។

៦ នៅគ្រានោះ ក្នុងស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលគ្មានស្តេចសោយរាជ្យទេ ម្នាក់ៗធ្វើអ្វីៗតាមតែខ្លួនយល់ឃើញ។

៧ មានយុវ‌បុរសលេវីម្នាក់ពីកុល‌សម្ព័ន្ធយូដា រស់នៅភូមិបេថ្លេហិម ក្នុងស្រុកយូដា។ ៨ គាត់ចាកចេញពីភូមិបេថ្លេហិមទៅរកកន្លែងស្នាក់នៅផ្សេងទៀត។ ពេលធ្វើដំណើរនោះ គាត់បានទៅដល់ផ្ទះលោកមីកា ក្នុងតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម។ ៩ លោកមីកាសួរគាត់ថា៖ «តើអ្នកអញ្ជើញមកពីណា?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំជាពួកលេវី មកពីភូមិបេថ្លេហិម ក្នុងស្រុកយូដា ហើយខ្ញុំកំពុងដើររកមើលកន្លែងសម្រាប់ស្នាក់អាស្រ័យ»។ ១០ លោកមីកានិយាយទៅគាត់ថា៖ «សូមអញ្ជើញមកនៅផ្ទះខ្ញុំ ហើយធ្វើជាបូជា‌ចារ្យគ្រប់‌គ្រងលើគ្រួសារខ្ញុំទៅ ខ្ញុំនឹងជូនប្រាក់លោកចំនួនដប់ស្លឹង ក្នុងមួយឆ្នាំ ព្រមទាំងសម្លៀក‌បំពាក់ និងម្ហូបអាហារទៀតផង»។ ១១ បុរសលេវីនោះក៏យល់ព្រមរស់នៅជាមួយលោកមីកា ហើយលោកមីកាចាត់ទុកគាត់ដូចកូនបង្កើតដែរ។ ១២ លោកមីកាបានតែង‌តាំងបុរសនោះជាបូជា‌ចារ្យ ហើយឲ្យរស់នៅក្នុងផ្ទះរបស់ខ្លួន។ ១៣ លោកមីកាពោលថា៖ «ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងជាក់ថា ព្រះ‌អម្ចាស់នឹងប្រទានពរខ្ញុំជាមិនខាន ព្រោះខ្ញុំមានបុរសលេវីម្នាក់ជាបូជា‌ចារ្យ»។

ជនជាតិដាន់ប្ដូរទឹកដី

១ នៅគ្រានោះ ស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលគ្មានស្តេចសោយរាជ្យទេ។ នៅគ្រាដដែលនោះ កុល‌សម្ព័ន្ធដាន់ស្វែងរកទឹកដីមួយកន្លែងសម្រាប់ពួកគេ ដ្បិតកុល‌សម្ព័ន្ធនេះពុំទាន់មានទឹកដី ដូចកុល‌សម្ព័ន្ធអ៊ីស្រា‌អែលឯទៀតៗឡើយ។ ២ ដូច្នេះ កូនចៅដាន់ជ្រើស‌រើសមនុស្សក្នុងចំណោមពួកគេប្រាំនាក់ ដែលជាអ្នកចម្បាំងដ៏ជំនាញពីក្រុងសូរ៉ា និងក្រុងអេស្ដូល ឲ្យទៅស៊ើបពិនិត្យមើលទឹកដី។ អ្នកទាំងនោះបានមកដល់តំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម ហើយពេលយប់ ពួកគេចូលទៅស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះរបស់លោកមីកា។ ៣ នៅទីនោះ ពួកគេបានឮសំនៀងរបស់យុវ‌បុរស ហើយដឹងថាគាត់ជាពួកលេវី ក៏នាំគ្នាចូលទៅនិយាយជាមួយគាត់ថា៖ «តើអ្នកណានាំលោកមកទីនេះ? តើលោកមកធ្វើអ្វីនៅកន្លែងនេះ? ហេតុអ្វីបានជាលោកនៅទីនេះ?»។ ៤ គាត់ឆ្លើយថា៖ «លោកមីកាបានជួយឧបត្ថម្ភខ្ញុំ គឺគាត់ឲ្យប្រាក់ខែខ្ញុំ និងឲ្យខ្ញុំធ្វើជាបូជា‌ចារ្យរបស់គាត់»។ ៥ ពួកគេពោលថា៖ «បើដូច្នេះ សូមទូលសួរព្រះ‌ជាម្ចាស់មើល ដ្បិតយើងចង់ដឹងថា ដំណើរដែលយើងបានផ្តើមធ្វើនេះនឹងទទួលលទ្ធ‌ផលយ៉ាងណា?»។ ៦ បូជា‌ចារ្យឆ្លើយទៅពួកគេថា៖ «កុំភ័យបារម្ភអី! ព្រះ‌អម្ចាស់គង់ជាមួយអស់លោក ក្នុងដំណើររបស់អស់លោកហើយ»។ ៧ អ្នកទាំងប្រាំក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត រហូតដល់ក្រុងឡាអ៊ីស។ នៅទីនោះ ពួកគេឃើញប្រជាជនរស់នៅ ដោយឥតបារម្ភអ្វីឡើយ គឺគេរស់នៅយ៉ាងសុខ‌សាន្ត និងស្ងប់ស្ងៀម ដូចអ្នកស្រុកស៊ីដូន។ គ្មាននគរជិតខាងណាមករករឿង ហើយក៏គ្មាននរណាមកជិះ‌ជាន់សង្កត់‌សង្កិនដែរ។ ប៉ុន្តែ ប្រជាជននោះរស់នៅឆ្ងាយពីអ្នកស្រុកស៊ីដូន ហើយគ្មានទំនាក់‌ទំនងជាមួយអ្នកផ្សេងទេ។ ៨ អ្នកទាំងប្រាំត្រឡប់ទៅសូរ៉ា និងអេស្ដូលវិញ ហើយបង‌ប្អូនរបស់គេសាកសួរថា ដំណើររបស់គេបានផលអ្វីខ្លះ។ ៩ ពួកគេតបវិញថា៖ «មក! ចូរយើងលើកទ័ពទៅវាយយកស្រុកឡាអ៊ីស ព្រោះយើងបានពិនិត្យឃើញថាជាទឹកដីល្អបំផុត។ ដូច្នេះ មិនត្រូវបង្អែ‌បង្អង់ឡើយ ចូរប្រញាប់ចេញទៅវាយដណ្ដើមយកទឹកដីនោះ។ ១០ ពេលណាអ្នករាល់គ្នាទៅដល់ អ្នករាល់គ្នានឹងឃើញប្រជាជនមួយក្រុមរស់នៅដោយឥតបារម្ភអ្វីឡើយ។ ទឹកដីនោះធំទូលាយណាស់ ជាទឹកដីដ៏សម្បូណ៌‌សប្បាយ ឥតខ្វះអ្វីឡើយ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រគល់មកអ្នករាល់គ្នាហើយ»។ ១១ ដូច្នេះ មនុស្សប្រាំ‌មួយ‌រយនាក់នៃកុល‌សម្ព័ន្ធដាន់ក៏នាំគ្នាប្រដាប់អាវុធចាកចេញពីក្រុងសូរ៉ា និងក្រុងអេស្ដូល។ ១២ ពួកគេទៅបោះទ័ពនៅខាងលិចគៀរី‌យ៉ាត-‌យេអា‌រីមក្នុងស្រុកយូដា។ ហេតុនេះហើយបានជាគេហៅទីនោះថា “ជំរំដាន់” រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ ១៣ ពីទីនោះ ពួកគេឡើងទៅតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីមរហូតដល់ផ្ទះលោកមីកា។

១៤ ពេលនោះ បុរសទាំងប្រាំនាក់ដែលបានមកស៊ើប‌ការណ៍នៅទឹកដីឡាអ៊ីស និយាយទៅកាន់បង‌ប្អូនរបស់ខ្លួនថា៖ «បង‌ប្អូនដឹងទេ ក្នុងចំណោមផ្ទះទាំងនេះ មានផ្ទះមួយដែលមានរូបបដិមា និងរូបចម្លាក់ជាច្រើន ព្រមទាំងរូបព្រះមួយ និងរូបសំណាកមួយទៀតធ្វើពីប្រាក់។ ដូច្នេះ បង‌ប្អូនដឹងហើយថា ត្រូវធ្វើយ៉ាងណា»។ ១៥ បន្ទាប់មក បុរសទាំងប្រាំក៏ដើរតម្រង់ទៅផ្ទះលោកមីកា ហើយចូលទៅសួរសុខទុក្ខយុវ‌បុរសលេវី ដែលស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះនោះ។ ១៦ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ កូនចៅដាន់ទាំងប្រាំ‌មួយ‌រយនាក់ ដែលប្រដាប់អាវុធ ក៏ឈរនៅមាត់ច្រកចូលទៅផ្ទះដែរ។ ១៧ បុរសទាំងប្រាំនាក់ដែលបានមកស៊ើប‌ការណ៍ នាំគ្នាចូលទៅក្នុងផ្ទះ យករូបសំណាក រូបបដិមា និងរូបព្រះផ្សេងៗ ព្រមទាំងរូបចម្លាក់ធ្វើពីប្រាក់ទៀតផង។ ពេលនោះ បូជា‌ចារ្យឈរនៅមាត់ច្រកជាមួយទាហានទាំងប្រាំ‌មួយ‌រយនាក់។ ១៨ ដោយឃើញអ្នកទាំងប្រាំចូលទៅក្នុងផ្ទះលោកមីកា យករូបព្រះ រូបបដិមា រូបចម្លាក់ផ្សេងៗ និងរូបសំណាកធ្វើពីប្រាក់ដូច្នេះ បូជា‌ចារ្យក៏សួរទៅពួកគេថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាធ្វើអ្វីហ្នឹង?»។ ១៩ ពួកគេឆ្លើយទៅគាត់វិញថា៖ «នៅឲ្យស្ងៀម កុំមាត់កអី! ចូរទៅជាមួយយើង ធ្វើជាបូជា‌ចារ្យគ្រប់‌គ្រងលើពួកយើង! ចូរគិតមើល៍ តើលោកគួរធ្វើជាបូជា‌ចារ្យសម្រាប់គ្រួសាររបស់មនុស្សតែម្នាក់ ឬក៏ធ្វើជាបូជា‌ចារ្យសម្រាប់ពូជអំបូរមួយក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល?»។ ២០ បូជា‌ចារ្យមានចិត្តត្រេក‌អរជាខ្លាំងចំពោះសំណូមពរនេះ គាត់យករូបបដិមា រូបចម្លាក់ផ្សេងៗ និងរូបព្រះ រួចចូលទៅក្នុងចំណោមកង‌ទ័ព។ ២១ ពួកគេបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដោយឲ្យក្មេងៗ ហ្វូងសត្វ និងទ្រព្យ‌សម្បត្តិរបស់គេទៅមុន។ ២២ លុះពួកគេចាកចេញពីផ្ទះលោកមីកាទៅបានឆ្ងាយបន្តិច ទើបលោកមីកា និងអ្នកជិតខាងប្រមូលគ្នាដេញតាម។ ២៣ ពេលនោះ ពួកលោកមីកាស្រែកហៅកូនចៅដាន់ ពួកគេក៏បែរក្រោយ ហើយសួរលោកមីកាថា៖ «តើមានការអី បានជាប្រមូលគ្នាមកដូច្នេះ?»។ ២៤ លោកមីកាឆ្លើយទៅពួកគេថា៖ «អ្នករាល់គ្នាលួចយកព្រះទាំង‌ឡាយដែលខ្ញុំបានធ្វើ ថែមទាំងនាំបូជា‌ចារ្យរបស់ខ្ញុំមកផង គឺគ្មានទុកអ្វីឲ្យនៅសល់សោះ ហើយអ្នករាល់គ្នាហ៊ានសួរខ្ញុំថាមានការអ្វីទៀតឬ?»។ ២៥ កូនចៅដាន់នាំគ្នាតបទៅគាត់វិញថា៖ «កុំមកតវ៉ាជាមួយយើង ក្រែងលោមានគ្នាយើងខ្លះក្ដៅក្រហាយ ហើយវាយប្រហារអ្នក ធ្វើឲ្យអ្នក និងក្រុមគ្រួសារអ្នកត្រូវវិនាស»។ ២៦ បន្ទាប់មក ពួកគេក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ដោយលោកមីកាឃើញថាពួកគេខ្លាំងពូកែជាង នោះគាត់ក៏បកក្រោយ វិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។

កុល‌សម្ព័ន្ធដាន់នៅក្រុងឡាអ៊ីស

២៧ ក្រោយពីដណ្ដើមយករបស់ដែលលោកមីកាបានធ្វើ និងនាំបូជា‌ចារ្យរបស់គាត់មកជាមួយ កូនចៅដាន់ក៏ទៅវាយលុកក្រុងឡាអ៊ីស សម្លាប់រង្គាលប្រជាជនដែលកំពុងរស់នៅយ៉ាងសុខ‌សាន្ត និងស្ងប់ស្ងៀម ព្រមទាំងដុតទី‌ក្រុងចោលថែមទៀតផង។ ២៨ ឡាអ៊ីសជាក្រុងដែលស្ថិតនៅក្នុងជ្រលងភ្នំបេត-‌រេហូប ឆ្ងាយពីក្រុងស៊ីដូន ហើយអ្នកក្រុងនោះពុំមានទំនាក់‌ទំនងជាមួយនរណាទេ ហេតុនេះហើយបានជាគ្មាននរណាមកជួយពួកគេឡើយ។ កូនចៅដាន់បានសង់ទី‌ក្រុងឡើងវិញ ហើយក៏តាំងទីលំ‌នៅនៅទីនោះទៅ។ ២៩ ពួកគេប្ដូរឈ្មោះក្រុងឡាអ៊ីស ដែលគេធ្លាប់ហៅពីមុននោះដាក់ថា «ក្រុងដាន់» តាមឈ្មោះបុព្វ‌បុរសរបស់គេ ដែលត្រូវជាកូនរបស់លោកយ៉ាកុប។ ៣០ កូនចៅដាន់បានយករូបព្រះមកតម្កល់សម្រាប់ថ្វាយ‌បង្គំ ហើយតែង‌តាំងលោកយ៉ូណាថាន ជាកូនលោកគែរ‌សូម ដែលត្រូវជាពូជ‌ពង្សរបស់លោកម៉ូសេឲ្យធ្វើជាបូជា‌ចារ្យសម្រាប់កុល‌សម្ព័ន្ធដាន់។ ពូជ‌ពង្សរបស់លោកយ៉ូណាថានបានបន្តតំណែងបូជា‌ចារ្យ រហូតដល់ជំនាន់ដែលប្រជាជនត្រូវគេកៀរយកទៅជាឈ្លើយសឹក។ ៣១ ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេមានព្រះ‌ដំណាក់របស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់នៅស៊ីឡូ ក៏ពួកគេនៅតែរក្សាទុករូបព្រះរបស់លោកមីកាជារៀងរហូត។

បទ‌ឧក្រិដ្ឋរបស់ពួកបេនយ៉ាមីននៅក្រុងគីបា

១ នៅគ្រានោះ ស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលគ្មានស្តេចសោយរាជ្យទេ។ មានបុរសម្នាក់ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធលេវី រស់នៅប៉ែកខាងចុងតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម។ គាត់បានយកស្ត្រីម្នាក់ពីភូមិបេថ្លេហិម ក្នុងស្រុកយូដា មកធ្វើជាប្រពន្ធចុង។ ២ ប៉ុន្តែ នាងបានក្បត់ចិត្តប្ដី ហើយចាកចេញពីប្ដីត្រឡប់ទៅនៅផ្ទះរបស់ឪពុកនាង នៅភូមិបេថ្លេហិម ក្នុងស្រុកយូដាវិញ។ នាងស្នាក់នៅទីនោះអស់‌រយៈពេលបួនខែ។ ៣ ប្ដីរបស់នាងបានធ្វើដំណើរទៅតាម ក្នុងគោលបំណងលួង‌លោមនាងឲ្យត្រឡប់មកវិញ។ គាត់បាននាំក្មេងបម្រើ និងសត្វលាពីរទៅជាមួយផង។ ស្ត្រីនោះអញ្ជើញប្ដីចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់ឪពុកនាង កាលឪពុកឃើញប្ដីរបស់នាង គាត់ក៏ទទួលដោយអំណរ។ ៤ ឪពុកក្មេកបានឃាត់កូនប្រសា ឲ្យនៅផ្ទះរបស់គាត់ចំនួនបីថ្ងៃ។ បុរសនោះបរិភោគអាហារ និងស្រា ព្រមទាំងសម្រាន្ដនៅទីនោះ។ ៥ នៅថ្ងៃទីបួន គេនាំគ្នាក្រោកតាំងពីព្រលឹម។ ពេលបុរសលេវីហៀបនឹងចេញដណើរ ឪពុកក្មេកនិយាយទៅកាន់កូនប្រសាថា៖ «ចូរកូនបរិភោគសិនទៅ ដើម្បីឲ្យមានកម្លាំង រួចសឹមធ្វើដំណើរទៅចុះ»។ ៦ ដូច្នេះ អ្នកទាំងពីរក៏អង្គុយបរិភោគអាហារ និងផឹកស្រាជាមួយគ្នា។ បន្ទាប់មក ឪពុកក្មេកនិយាយទៅកាន់កូនប្រសាថា៖ «សុំកូនសម្រាកលេងនៅទីនេះមួយយប់ទៀតសិនទៅ»។ ៧ បុរសលេវីក្រោកឡើង ចង់ចេញដំណើរ ដោយឪពុកក្មេកចេះតែទទូចអង្វរពេក គាត់ក៏យល់ព្រមស្នាក់នៅមួយយប់ទៀត។ ៨ នៅថ្ងៃទីប្រាំ គាត់ក្រោកតាំងពីព្រលឹម ដើម្បីចេញដំណើរ។ ប៉ុន្តែ ឪពុកក្មេកនិយាយទៅគាត់ថា៖ «សូមកូនបរិភោគអាហារសិន ចាំដល់ថ្ងៃជ្រេសឹមចេញដំណើរទៅចុះ»។ ដូច្នេះ គេក៏នាំគ្នាបរិភោគ។ ៩ នៅពេលបុរសលេវីចង់ចេញដំណើរទៅជាមួយប្រពន្ធចុង និងអ្នកបម្រើរបស់គាត់ ឪពុកក្មេកក៏និយាយទៅគាត់ទៀតថា៖ «មើល៍ ឥឡូវនេះជ្រុលពេលហើយ ហើយថ្ងៃក៏ជិតលិចដែរ ចូរនាំគ្នាសម្រាកលេងទីនេះទៅ។ ចាំស្អែក សឹមក្រោកពីព្រលឹម ហើយចេញដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់កូនវិញចុះ»។

១០ ប៉ុន្តែ ម្ដងនេះ បុរសលេវីប្រកែកពុំព្រមនៅទៀតទេ។ គាត់ក្រោកឡើងចេញដំណើរជាមួយប្រពន្ធចុង ព្រមទាំងសត្វលាទាំងពីររបស់គាត់ ដែលមានចងកែបហើយជាស្រេចនោះដែរ។ ពួកគេមកដល់កន្លែងមួយ នៅទល់មុខនឹងក្រុងយេប៊ូស ពោលគឺក្រុងយេរូ‌សាឡឹម។ ១១ ពេលពួកគេមកដល់ក្បែរក្រុងយេប៊ូសនោះ ថ្ងៃកាន់តែទាបណាស់ហើយ ក្មេងបម្រើក៏និយាយទៅកាន់ចៅហ្វាយថា៖ «យើងគួរតែឆៀងចូលទៅសម្រាកនៅក្រុងរបស់សាសន៍យេប៊ូសមួយយប់ទៅ»។ ១២ ចៅហ្វាយឆ្លើយឡើងថា៖ «ទេ! យើងមិនត្រូវចូលទៅក្រុងរបស់សាសន៍ដទៃ ដែលគ្មានជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនោះឡើយ យើងទៅសម្រាកនៅក្រុងគីបាវិញ»។ ១៣ គាត់ក៏បន្ថែមទៀតថា៖ «យើងត្រូវតែស្រូតដំណើរឲ្យដល់ក្រុងគីបា ឬភូមិរ៉ាម៉ា ហើយនៅទីនោះយើងនឹងសម្រាកកន្លែងណាមួយក៏បាន»។ ១៤ ពួកគេក៏បន្តដំណើរទៅទៀត។ លុះមកដល់ជិតក្រុងគីបា ក្នុងទឹកដីរបស់កុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន ថ្ងៃបានលិចបាត់ទៅហើយ។ ១៥ គេនាំគ្នាចូលទៅក្នុងក្រុងនោះ រកកន្លែងសម្រាក។ ពួកគេអង្គុយនៅតាមផ្លូវ ព្រោះគ្មាននរណាម្នាក់មកអញ្ជើញពួកគេឲ្យទៅសម្រាកនៅផ្ទះរបស់ខ្លួនឡើយ។ ១៦ ល្ងាចនោះ មានលោកតាម្នាក់វិលត្រឡប់មកពីចម្ការវិញ គាត់មានដើមកំណើតនៅតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម ហើយមករស់នៅក្រុងគីបា ដែលមានសុទ្ធតែមនុស្សពីកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ ១៧ ពេលគាត់ក្រឡេកទៅ ឃើញអ្នកដំណើរអង្គុយនៅតាមផ្លូវដូច្នេះ លោកតាសួរថា៖ «តើអ្នកអញ្ជើញមកពីណាទៅណាដែរ?»។ ១៨ បុរសលេវីក៏តបថា៖ «យើងខ្ញុំមកពីភូមិបេថ្លេហិម ក្នុងស្រុកយូដា ហើយធ្វើដំណើរទៅស្រុកខ្ញុំ នៅប៉ែកខាងចុងតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម។ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅភូមិបេថ្លេហិម ឥឡូវនេះ ខ្ញុំវិលទៅផ្ទះខ្ញុំដែលជាដំណាក់របស់ព្រះ‌អម្ចាស់វិញ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងក្រុងនេះ គ្មាននរណាម្នាក់ទទួលខ្ញុំឲ្យស្នាក់នៅផ្ទះរបស់គេទេ។ ១៩ យើងខ្ញុំមានចំបើង និងស្មៅសម្រាប់សត្វលា ព្រមទាំងនំបុ័ង និងស្រាទំពាំង‌បាយ‌ជូរសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ប្រពន្ធខ្ញុំ និងអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំទៀតផង គឺយើងខ្ញុំពុំត្រូវការអ្វីសោះឡើយ»។ ២០ លោកតាក៏ពោលទៅគាត់ថា៖ «ខ្ញុំសូមទទួលស្វា‌គមន៍អ្នក នៅផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងផ្តល់ឲ្យអ្នកនូវអ្វីៗដែលអ្នកត្រូវការ ដូច្នេះ មិនត្រូវសម្រាកនៅតាមផ្លូវបែបនេះទេ!»។ ២១ លោកតានាំពួកគេចូលទៅក្នុងផ្ទះ ហើយដាក់ស្មៅឲ្យសត្វលាស៊ីទៀតផង។ អ្នកដំណើរនាំគ្នាលាងជើង រួចក៏បរិភោគអាហារ និងផឹកស្រាជាមួយគ្នា។ ២២ ក្នុងពេលពួកគេកំពុងតែបរិភោគយ៉ាងសប្បាយ មានមនុស្សពាលក្នុងក្រុងនោះមកឡោម‌ព័ទ្ធផ្ទះ ហើយគោះទ្វារខ្លាំងៗ ទាំងពោលទៅកាន់លោកតាម្ចាស់ផ្ទះថា៖ «ចូរនាំអ្នកដែលស្នាក់ក្នុងផ្ទះតាឯងចេញមក ដើម្បីឲ្យយើងរួមដំណេកជាមួយគេផង!»។ ២៣ លោកតាម្ចាស់ផ្ទះក៏ចេញមក ហើយពោលទៅកាន់ជន‌ពាលថា៖ «ទេ! បង‌ប្អូនអើយ ខ្ញុំសូមអង្វរបង‌ប្អូនមេត្តាកុំប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់បែបនេះអី! សូមកុំប្រព្រឹត្តអំពើថោកទាបឲ្យសោះ ព្រោះបុរសនេះជាភ្ញៀវរបស់ខ្ញុំ។ ២៤ មើល៍ខ្ញុំមានកូនស្រីនៅក្រមុំព្រហ្មចារីនៅឡើយ ហើយអ្នកនោះក៏មានប្រពន្ធចុងរបស់គាត់ មកជាមួយដែរ។ ខ្ញុំនឹងនាំពួកនាងចេញមក ហើយបង‌ប្អូនអាចយកពួកនាងទៅប្រព្រឹត្តតាមអំពើចិត្តបង‌ប្អូនចុះ តែសូមកុំប្រព្រឹត្តអំពើថោកទាបជាមួយបុរសនេះឡើយ»។ ២៥ ប៉ុន្តែ ជន‌ពាលទាំងនោះពុំបានស្ដាប់ពាក្យអង្វររបស់លោកតាទេ។ ដូច្នេះ បុរសលេវីក៏នាំប្រពន្ធចុងរបស់ខ្លួនចេញមកក្រៅ ប្រគល់ទៅឲ្យពួកវា។ ពួកវានាំគ្នារំលោភលើនាង ហើយធ្វើបាបនាងពេញមួយយប់ រហូតទាល់តែជិតភ្លឺ ទើបលែងនាងមកវិញ។ ២៦ ពេលព្រលឹមស្រាងៗ ស្ត្រីនោះដើរមកដួលនៅមាត់ច្រកចូលផ្ទះលោកតា ដែលប្ដីនាងស្នាក់នៅ។ នាងនៅទីនោះ រហូតដល់ថ្ងៃរះ។ ២៧ លុះព្រឹកឡើង ប្ដីរបស់នាងបើកទ្វារផ្ទះ ហើយចេញទៅក្រៅ ដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ គាត់ក៏ឃើញប្រពន្ធចុងរបស់គាត់ ដួលដេកនៅមាត់ច្រកចូលផ្ទះ ដោយដៃនាងទាំងពីរតោងមាត់របងផង។ ២៨ គាត់ហៅនាងថា៖ «ក្រោកឡើង យើងទៅមុខទៀត!» ប៉ុន្តែ គ្មានចម្លើយតបមកវិញសោះ!។ បុរសនោះក៏លើកសាក‌សពនាងដាក់លើខ្នងលា ហើយវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះគាត់វិញ។ ២៩ លុះទៅដល់ផ្ទះហើយ គាត់ក៏យកកាំបិតមកកាប់សាក‌សពប្រពន្ធចុងគាត់ជាដប់‌ពីរកំណាត់ រួចផ្ញើកំណាត់នីមួយៗទៅឲ្យកុល‌សម្ព័ន្ធទាំងដប់‌ពីរនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ៣០ អស់អ្នកដែលបានឃើញបញ្ញើនេះ ក៏លាន់មាត់គ្រប់ៗគ្នាថា៖ «តាំងពីជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចេញពីស្រុកអេស៊ីបមក គេមិនដែលជួបប្រទះហេតុ‌ការណ៍បែបនេះឡើយ។ ដូច្នេះ ត្រូវតែពិនិត្យមើលការណ៍នេះឲ្យបានល្អិត‌ល្អន់ ហើយពិភាក្សាគ្នាថា តើយើងគួរសម្រេចបែបណា?»។

ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលធ្វើទោសកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន

១ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងអស់នាំគ្នាលើកទ័ពមកពីគ្រប់ទិស‌ទី ចាប់តាំងពីក្រុងដាន់ដែលនៅខាងជើង រហូតដល់បៀរសេបាដែលនៅខាងត្បូង ព្រមទាំងស្រុកកាឡាដដែលនៅខាងកើត។ ពួកគេជួប‌ជុំគ្នានៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ នៅមីសប៉ា ដោយមានចិត្តគំនិតតែមួយ។ ២ ពួកមេដឹកនាំនៃកុល‌សម្ព័ន្ធទាំងប៉ុន្មានរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល សុទ្ធតែមានវត្ត‌មានក្នុងអង្គប្រជុំនៃប្រជាជនរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ គឺមានកង‌ពលថ្មើរជើងចំនួនបួនសែននាក់ ប្រដាប់ដោយដាវ។ ៣ កូនចៅបេនយ៉ាមីនបានទទួលដំណឹងថាប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលលើកទ័ពមកដល់មីសប៉ាហើយ។

ពេលនោះ ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលសួរទៅបុរសលេវីថា៖ «ចូរនិយាយប្រាប់យើងមើល តើឧក្រិដ្ឋ‌កម្មនេះកើតឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច»?។ ៤ បុរសលេវីជាប្ដីរបស់ស្ត្រីដែលត្រូវគេសម្លាប់ ក៏ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំ និងប្រពន្ធចុងខ្ញុំបានចូលទៅក្រុងគីបា ជាទឹកដីរបស់ពួកបេនយ៉ាមីន ដើម្បីសម្រាកនៅពេលយប់។ ៥ យប់នោះ ស្រាប់តែពួកអ្នកក្រុងគីបាលើកគ្នាមកធ្វើបាបខ្ញុំ ដោយឡោម‌ព័ទ្ធផ្ទះដែលខ្ញុំស្នាក់នៅ។ ពួកគេមានបំណងសម្លាប់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុត ពួកគេបាននាំគ្នារំលោភប្រពន្ធចុងខ្ញុំ រហូតដល់នាងបាត់បង់ជីវិត។ ៦ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំយកសាក‌សពរបស់នាងកាប់ជាកំណាត់ៗ រួចផ្ញើទៅគ្រប់តំបន់ក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រា‌អែល ដ្បិតពួកបេនយ៉ាមីនបានប្រព្រឹត្តអំពើយង់‌ឃ្នងមួយដ៏ថោកទាបបំផុតនៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល។ ៧ ឥឡូវនេះ បង‌ប្អូនទាំងអស់គ្នាដែលជាជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលអើយ សូមបង‌ប្អូនពិភាក្សាគ្នានៅទីនេះ ហើយធ្វើការសម្រេចចិត្តចុះ!»។

៨ ប្រជាជនទាំងមូលក៏ក្រោកឈរឡើង ស្រុះគ្នាដូចមនុស្សតែម្នាក់ ដោយពោលថា៖ «ក្នុងចំណោមពួកយើង គ្មាននរណាម្នាក់វិលត្រឡប់ទៅកាន់ទីលំ‌នៅរបស់ខ្លួនវិញឡើយ ទោះបីអ្នកនោះរស់នៅក្នុងជំរំក្តី ឬក្នុងផ្ទះក្តី។ ៩ យើងត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកក្រុងគីបាដូចតទៅនេះ គឺយើងនឹងទៅវាយពួកគេ ដោយចាប់ឆ្នោត។ ១០ យើងត្រូវជ្រើស‌រើសមនុស្សមួយភាគដប់ពីក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធទាំងប៉ុន្មាននៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ដើម្បីឲ្យគេទទួលខុសត្រូវផ្នែកខាងរកស្បៀងអាហារសម្រាប់ពល‌ទ័ព ដែលនឹងចេញទៅវាយពួកបេនយ៉ាមីននៅក្រុងគីបា ដើម្បីដាក់ទណ្ឌ‌កម្មដល់ពួកគេ ចំពោះអំពើដ៏ថោកទាប ដែលគេបានប្រព្រឹត្តនៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល»។ ១១ ដូច្នេះ ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលមានចិត្តគំនិតតែមួយ លើកគ្នាប្រឆាំងនឹងអ្នកក្រុងគីបា។

១២ កុល‌សម្ព័ន្ធទាំង‌ឡាយនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅគ្រប់អំបូរ ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន សួរថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាមានអំពើឧក្រិដ្ឋបែបនេះកើតឡើង ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា? ១៣ ឥឡូវនេះ ចូរប្រគល់ជន‌ពាលទាំងនោះនៅគីបាមក យើងនឹងសម្លាប់ពួកគេ ដើម្បីបោសសំអាតអំពើអាក្រក់ ចេញពីក្នុងចំណោមប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល»។ ប៉ុន្តែ កូនចៅបេនយ៉ាមីនមិនព្រមស្ដាប់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ជាបង‌ប្អូនរបស់ខ្លួនឡើយ។ ១៤ កូនចៅបេនយ៉ាមីនក៏ចេញពីក្រុងទាំងប៉ុន្មានរបស់ពួកគេ ហើយមកប្រមូលផ្តុំគ្នានៅក្រុងគីបា ដើម្បីប្រយុទ្ធត‌ទល់នឹងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ១៥ នៅថ្ងៃនោះ ទាហានបេនយ៉ាមីនដែលគេបានកេណ្ឌមកពីក្រុងនានា ប្រដាប់ដោយដាវ មានចំនួនពីរ‌ម៉ឺនប្រាំ‌មួយពាន់នាក់ ឥតរាប់ទាហានដ៏ជំនាញៗចំនួនប្រាំពីរ‌រយនាក់ពីក្រុងគីបាទេ។ ១៦ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានទាហានដ៏ជំនាញៗចំនួនប្រាំពីរ‌រយនាក់ ដែលប្រើតែដៃឆ្វេង។ អ្នកទាំងនោះអាចប្រើដង្ហក់ចោលដុំគ្រួស សូម្បីតែសក់មួយសរសៃក៏ចោលឥតខុសឡើយ។ ១៧ រីឯទាហានរបស់កុល‌សម្ព័ន្ធអ៊ីស្រា‌អែលឯទៀតៗ ក្រៅពីកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន មានបួនសែននាក់ដែលប្រដាប់ដោយដាវ ហើយសុទ្ធតែជាអ្នកចម្បាំងដ៏ស្ទាត់ជំនាញ។

១៨ ពេលនោះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនាំគ្នាឡើងទៅបេតអែល ទូលសួរព្រះ‌ជាម្ចាស់ថា៖ «ក្នុងចំណោមពួកយើង តើកុល‌សម្ព័ន្ធណាត្រូវចេញទៅវាយពួកបេនយ៉ាមីនមុនគេ?»។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «កុល‌សម្ព័ន្ធយូដាត្រូវចេញទៅមុនគេ»។ ១៩ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលក្រោកឡើងពីព្រលឹម នាំគ្នាទៅបោះទ័ពនៅទល់មុខនឹងគីបា។ ២០ បន្ទាប់មក កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលចូលទៅប្រយុទ្ធនឹងបេនយ៉ាមីន ដោយតំរៀបទ័ពនៅមុខក្រុងគីបា។ ២១ កូនចៅបេនយ៉ាមីនក៏ចេញពីក្រុងគីបា ហើយក្នុងថ្ងៃនោះ ពួកគេបានសម្លាប់ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលនៅលើសមរ‌ភូមិអស់ចំនួនពីរ‌ម៉ឺនពីរ‌ពាន់នាក់។ ២២ ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលក៏បានពង្រឹងទឹកចិត្តឡើងវិញ ហើយតំរៀបទ័ពនៅលើសមរ‌ភូមិដដែល។ ២៣ បន្ទាប់មក ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលក៏ចេញទៅយំសោកនៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់រហូតដល់ល្ងាច ដោយទូលសួរព្រះ‌អង្គថា៖ «តើយើងខ្ញុំត្រូវប្រយុទ្ធនឹងពួកបេនយ៉ាមីន ជាបង‌ប្អូនរបស់យើងខ្ញុំទៀតឬទេ?»។ ព្រះ‌អម្ចាស់ឆ្លើយថា៖ «ចូរឡើងទៅវាយពួកគេចុះ!»។ ២៤ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលក៏វាយលុកកូនចៅបេនយ៉ាមីនសាជាថ្មី។ ២៥ នៅថ្ងៃទីពីរនេះ កូនចៅបេនយ៉ាមីនចេញពីក្រុងគីបា មកវាយពល‌ទាហានអ៊ីស្រា‌អែល ហើយប្រហារជីវិតពួកគេនៅលើសមរ‌ភូមិនោះ អស់ចំនួនមួយ‌ម៉ឺនប្រាំ‌បីពាន់នាក់ ដែលសុទ្ធតែជាទាហានប្រដាប់ដោយដាវ។ ២៦ ដូច្នេះ ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលនាំគ្នាឡើងទៅឯបេតអែល អង្គុយយំសោកនៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់។ ថ្ងៃនោះ ពួកគេបានតមអាហាររហូតដល់ល្ងាច។ ពួកគេបានយកសត្វមកថ្វាយជាតង្វាយដុត*ទាំងមូល និងយញ្ញ‌បូជាមេត្រី‌ភាព*ចំពោះព្រះ‌អម្ចាស់។ ២៧ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទូលសួរព្រះ‌អម្ចាស់ ដ្បិតគ្រានោះ ហិបនៃសម្ពន្ធ‌មេត្រីរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ស្ថិតនៅបេតអែល ២៨ ហើយមានលោកភីនេ‌ហាស ជាកូនរបស់លោកអេឡា‌សារ និងជាចៅរបស់លោកអរ៉ុន ជាអ្នកបម្រើព្រះ‌អង្គនៅទីនោះ។ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទូលសួរព្រះ‌អម្ចាស់ថា៖ «តើយើងខ្ញុំត្រូវទៅប្រយុទ្ធទល់នឹងពួកបេនយ៉ាមីន ជាបង‌ប្អូនរបស់យើងខ្ញុំទៀត ឬយើងខ្ញុំត្រូវនៅស្ងៀម?»។ ព្រះ‌អម្ចាស់ឆ្លើយតបមកវិញថា៖ «ចូរចេញទៅចុះ ស្អែកយើងនឹងប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយ»។

២៩ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានបង្កប់ទ័ពឆ្មក់នៅជុំ‌វិញក្រុងគីបា។ ៣០ នៅថ្ងៃទីបី ពួកគេចេញទៅប្រយុទ្ធនឹងកូនចៅបេនយ៉ាមីនដោយតំរៀបទ័ពនៅមុខក្រុងគីបា ដូចលើកមុនដែរ។ ៣១ ពេលនោះ កូនចៅបេនយ៉ាមីនក៏ចេញមកប្រយុទ្ធនឹងប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល ហើយទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលបាននាំពួកគេចេញឆ្ងាយពីក្រុង។ កង‌ទ័ពបេនយ៉ាមីនប្រហារជីវិតទាហានអ៊ីស្រា‌អែល ដូចលើកមុនដែរ គឺពួកគេសម្លាប់ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលអស់ចំនួនសាម‌សិបនាក់ ក្នុងវាលស្រែដែលស្ថិតនៅតាមផ្លូវទៅបេតអែល និងតាមផ្លូវទៅក្រុងគីបា។ ៣២ កូនចៅបេនយ៉ាមីនពោលថា៖ «មើលហ្ន៎! ពួកវាបាក់ទ័ពដូចគ្រាមុនទៀតហើយ!»។ រីឯជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលវិញ គេពោលថា៖ «យើងនាំគ្នារត់ទៅ ដើម្បីទាក់‌ទាញពួកវាចេញឲ្យឆ្ងាយពីក្រុង»។ ៣៣ បន្ទាប់មក កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលបានចេញពីកន្លែងរៀងៗខ្លួន មកប្រមូលផ្តុំគ្នានៅបាល-‌តាម៉ារ រីឯទ័ពឆ្មក់ដែលបង្កប់ខ្លួន ក៏ស្ទុះចេញពីកន្លែងលាក់ខ្លួននៅត្រង់វាលទំនាបគីបាមកដែរ។ ៣៤ ទាហានដ៏ចំណានៗចំនួនមួយ‌ម៉ឺននាក់ ដែលគេបានជ្រើស‌រើសពីក្នុងចំណោមកង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូល ក៏លើកគ្នាមកដល់មុខក្រុងគីបា។ ពេលនោះ ការប្រយុទ្ធមួយដ៏សាហាវបានចាប់ផ្តើមឡើង ប៉ុន្តែ ពួកបេនយ៉ាមីនពុំដឹងខ្លួនថា នឹងមានមហន្ត‌រាយមួយកើតឡើងចំពោះពួកគេទេ។ ៣៥ ព្រះ‌អម្ចាស់បានធ្វើឲ្យបេនយ៉ាមីនបាក់ទ័ព ហើយនៅថ្ងៃនោះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានសម្លាប់ទាហានបេនយ៉ាមីន ដែលប្រដាប់ដោយដាវ អស់ចំនួនពីរ‌ម៉ឺនប្រាំ‌ពាន់មួយ‌រយនាក់។ ៣៦ ពេលនោះ កូនចៅបេនយ៉ាមីនដឹងខ្លួនថា ពួកគេចាញ់ហើយ ដ្បិតនៅពេលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនាំគ្នារត់នោះ គឺមកពីគេទុកចិត្តលើអន្តរា‌គមន៍របស់ទ័ពឆ្មក់ដែលបង្កប់ខ្លួន នៅជុំ‌វិញក្រុងគីបា។ ៣៧ ទ័ពឆ្មក់វាយសម្រុកយ៉ាងលឿនចូលក្នុងក្រុងគីបា ហើយចាប់យកទី‌ក្រុង ព្រមទាំងសម្លាប់រង្គាលអ្នកក្រុងនោះទៀតផង។ ៣៨ កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលបានសន្មតគ្នាជាមួយទ័ពឆ្មក់ថា នៅពេលមានផ្សែងហុយឡើងពីទី‌ក្រុង ៣៩ កង‌ទ័ពដែលរត់នៅមុខកង‌ទ័ពបេនយ៉ាមីន ត្រូវបកក្រោយវិញ។ កង‌ទ័ពបេនយ៉ាមីនសម្លាប់ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលអស់ប្រមាណជាសាម‌សិបនាក់ ហើយពួកគេនឹកគិតថា៖ «ពួកវាប្រាកដជាបាក់ទ័ពរត់នៅមុខយើង ដូចលើកមុនដែរ!»។ ៤០ ពេលនោះ ស្រាប់តែមានផ្សែងហុយឡើងយ៉ាងខ្មួល‌ខ្មាញ់ពីទី‌ក្រុង។ កង‌ទ័ពបេនយ៉ាមីនក្រឡេកមើលក្រោយឃើញភ្លើងឆេះយ៉ាងសន្ធោ‌សន្ធៅចេញពីទី‌ក្រុងទាំងមូល។ ៤១ កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលក៏បកក្រោយ ធ្វើឲ្យកង‌ទ័ពបេនយ៉ាមីនភ័យតក់‌ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង ដោយឃើញមហន្ត‌រាយកើតឡើងចំពោះពួកគេដូច្នេះ។ ៤២ ពួកគេបែរក្រោយរត់គេចពីកង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែល សំដៅទៅវាលរហោ‌ស្ថាន ប៉ុន្តែ កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលបានដេញតាមពួកគេ ហើយទ័ពឆ្មក់ក៏ចេញពីក្រុងមកដែរ រួចវាយផ្ទប់សម្លាប់រង្គាលពួកគេដែលស្ថិតនៅចំកណ្ដាល។ ៤៣ កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលឡោម‌ព័ទ្ធទ័ពបេនយ៉ាមីន និងដេញសម្លាប់ពួកគេ រហូតដល់ខាងកើតក្រុងគីបា មិនទុកឱកាសឲ្យពួកគេរត់រួចឡើយ។ ៤៤ ទាហានបេនយ៉ាមីនដែលសុទ្ធតែខ្លាំងពូកែ បានបាត់បង់ជីវិតអស់ចំនួនមួយ‌ម៉ឺនប្រាំ‌បីពាន់នាក់។ ៤៥ ក្នុងចំណោមទាហានបេនយ៉ាមីន ដែលរត់គេចខ្លួនឆ្ពោះទៅវាលរហោ‌ស្ថាន មានប្រាំ‌ពាន់នាក់ត្រូវគេសម្លាប់ នៅតាមផ្លូវទៅផ្ទាំងថ្មរីម៉ូន។ កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលដេញតាមពួកគ រហូតដល់គី‌ដូម ហើយសម្លាប់បានពីរ‌ពាន់នាក់ថែមទៀត។ ៤៦ នៅថ្ងៃនោះ ទាហានបេនយ៉ាមីនដែលសុទ្ធតែខ្លាំងពូកែ បានបាត់បង់ជីវិតទាំងអស់ពីរ‌ម៉ឺនប្រាំ‌ពាន់នាក់។ ៤៧ រីឯពួកដែលរត់ទៅវាលរហោ‌ស្ថាន មានចំនួនប្រាំ‌មួយ‌រយនាក់បានរួចខ្លួន ពួកគេទៅដល់ផ្ទាំងថ្មរីម៉ូន ហើយស្នាក់នៅទីនោះអស់‌រយៈពេលបួនខែ។ ៤៨ កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលវិលត្រឡប់មកវិញ ប្រយុទ្ធនឹងពួកបេនយ៉ាមីនដែលនៅសល់ ហើយសម្លាប់ពួកគេដោយមុខដាវ ទាំងមនុស្ស ទាំងហ្វូងសត្វ ព្រមទាំងបំផ្លាញទ្រព្យ‌សម្បត្តិរបស់គេទៀតផង។ កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលទៅដល់កន្លែងណា គេដុតកម្ទេចទី‌ក្រុងទាំងប៉ុន្មាននៅកន្លែងនោះ។

ការកកើតឡើងវិញនៃកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន

១ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានជួប‌ជុំគ្នានៅមីសប៉ា ហើយស្បថថា៖ «ក្នុងចំណោមពួកយើង មិនត្រូវឲ្យនរណាម្នាក់លើកកូនស្រីខ្លួនទៅឲ្យពួកបេនយ៉ាមីន ធ្វើជាប្រពន្ធឡើយ»។ ២ ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលចេញទៅបេតអែល ហើយអង្គុយនៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌ជាម្ចាស់ រហូតដល់ល្ងាច ពួកគេយំសោកសង្រេងយ៉ាងខ្លាំង។ ៣ គេទូលព្រះ‌អង្គថា៖ «ឱព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលអើយ! ហេតុអ្វីបានជាមានរឿងបែបនេះកើតឡើងចំពោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល? ហេតុអ្វីបានជាថ្ងៃនេះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលត្រូវបាត់បង់កុល‌សម្ព័ន្ធមួយ?»។ ៤ ស្អែកឡើង ប្រជាជននាំគ្នាក្រោកឡើងពីព្រលឹម ពួកគេសង់អាសនៈមួយនៅទីនោះ ហើយយកសត្វមកថ្វាយជាតង្វាយដុតទាំងមូល និងយញ្ញ‌បូជាមេត្រី‌ភាព។ ៥ បន្ទាប់មក ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលក៏សួរគ្នាទៅវិញទៅមកថា៖ «ក្នុងចំណោមកុល‌សម្ព័ន្ធអ៊ីស្រា‌អែលទាំងអស់ តើមានក្រុមណាមួយមិនបានមករួមប្រជុំ នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់នៅមីសប៉ាឬទេ?»។ គេសួរដូច្នេះ ព្រោះគេបានស្បថយ៉ាងឱឡា‌រិកថា អ្នកដែលមិនបានមករួមប្រជុំនៅមីសប៉ានឹងត្រូវស្លាប់។ ៦ ម្យ៉ាងទៀត ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលស្តាយកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន ដែលជាបង‌ប្អូនរបស់ពួកគេ ហើយនិយាយថា៖ «ថ្ងៃនេះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលកំពុងតែបាត់កុល‌សម្ព័ន្ធមួយ។ ៧ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេច ដើម្បីរកប្រពន្ធឲ្យពួកបេនយ៉ាមីនដែលនៅរស់ ដ្បិតយើងបានស្បថក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌អម្ចាស់ ថាមិនលើកកូនស្រីរបស់យើងទៅឲ្យពួកគេធ្វើជាប្រពន្ធឡើយ»។ ៨ គេសួរគ្នាទៀតថា៖ «តើមានក្រុមណាមួយ ក្នុងចំណោមកុល‌សម្ព័ន្ធអ៊ីស្រា‌អែលមិនបានមកថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់នៅមីសប៉ាឬទេ?»។ គេរកឃើញថា គ្មាននរណាម្នាក់នៅភូមិយ៉ាបេស ក្នុងស្រុកកាឡាដ មកបោះជំរំរួមជាមួយអង្គប្រជុំឡើយ ៩ ដ្បិតនៅពេលរាប់ចំនួនប្រជាជនដែលចូលរួមនោះ គេពុំឃើញមាននរណាម្នាក់មកពីភូមិយ៉ាបេសទាល់តែសោះ។ ១០ ដូច្នេះ អង្គប្រជុំក៏ចាត់ទាហានដ៏ខ្លាំងពូកែចំនួនមួយ‌ម៉ឺនពីរ‌ពាន់នាក់ ឲ្យទៅភូមិយ៉ាបេស ដោយបញ្ជាថា៖ «ចូរទៅប្រហារអ្នកភូមិយ៉ាបេស ក្នុងស្រុកកាឡាដ ដោយមុខដាវ រួមទាំងស្ត្រី និងក្មេងៗផង។ ១១ ត្រូវធ្វើដូចតទៅ គឺសម្លាប់ប្រុសៗទាំងអស់ និងស្ត្រីដែលមានប្ដីរួចហើយទាំងអស់ដែរ»។ ១២ ក្នុងចំណោមប្រជាជនភូមិយ៉ាបេស គេឃើញមានស្ត្រីក្រមុំព្រហ្មចារីចំនួនបួន‌រយនាក់។ ពួកគេក៏នាំស្ត្រីក្រមុំទាំងនោះទៅជំរំស៊ីឡូ ក្នុងស្រុកកាណាន។

១៣ បន្ទាប់មក សហគមន៍ទាំងមូលបានចាត់អ្នកនាំពាក្យ ឲ្យទៅនិយាយជាមួយកូនចៅបេនយ៉ាមីន ដែលភៀសខ្លួនទៅនៅត្រង់ផ្ទាំងថ្មរីម៉ូន នោះថា អ៊ីស្រា‌អែលលើក‌លែងទោសឲ្យពួកគេហើយ។ ១៤ នៅគ្រានោះ ពួកបេនយ៉ាមីនក៏នាំគ្នាវិលត្រឡប់មកទីលំ‌នៅរបស់គេវិញ ហើយជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានប្រគល់ស្ត្រីនៅភូមិយ៉ាបេស ដែលគេមិនបានសម្លាប់ ឲ្យពួកបេនយ៉ាមីនធ្វើជាប្រពន្ធ។ ប៉ុន្តែ ស្ត្រីទាំងនោះមានចំនួនមិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ពួកគេទាំងអស់គ្នាទេ។ ១៥ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលស្តាយកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនណាស់ ព្រោះព្រះ‌អម្ចាស់បានបំបាត់ពួកគេពីក្នុងចំណោមកុល‌សម្ព័ន្ធអ៊ីស្រា‌អែល។ ១៦ ពេលនោះ អស់លោកព្រឹទ្ធាចារ្យនៃសហគមន៍មានប្រសាសន៍ថា៖ «តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេច ដើម្បីឲ្យពួកបេនយ៉ាមីនដែលនៅរស់អាចមានប្រពន្ធ បើស្ត្រីៗក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនស្លាប់អស់ទៅហើយ? ១៧ ពួកបេនយ៉ាមីនត្រូវតែបន្តពូជ‌ពង្សរបស់ខ្លួន ដើម្បីកុំឲ្យកុល‌សម្ព័ន្ធមួយរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលរលាយសូន្យឡើយ។ ១៨ ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចលើកកូនស្រីរបស់យើងឲ្យធ្វើជាប្រពន្ធរបស់ពួកគេទេ ពីព្រោះយើងបានស្បថថា “អ្នកណាលើកកូនស្រីឲ្យពួកបេនយ៉ាមីន អ្នកនោះនឹងត្រូវបណ្ដាសា”»។ ១៩ អស់លោកទាំងនោះពោលទៀតថា៖ «រៀងរាល់ឆ្នាំ យើងតែងប្រារព្ធពិធីបុណ្យមួយថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ នៅស៊ីឡូ» (ស៊ីឡូស្ថិតនៅខាងជើងបេតអែល នៅខាងត្បូងលេបូ‌ណា និងនៅខាងកើតផ្លូវដែលភ្ជាប់បេតអែលទៅស៊ីគែម)។

២០ ពួកគេបញ្ជាកូនចៅបេនយ៉ាមីនថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាទៅលាក់ខ្លួននៅក្នុងចម្ការទំពាំង‌បាយ‌ជូរ ២១ ហើយចាំឃ្លាំមើល។ កាលណាមានស្ត្រីក្រមុំចេញពីស៊ីឡូមករាំលេង អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្ទុះចេញពីក្នុងចម្ការទំពាំង‌បាយ‌ជូរមក ហើយចាប់នាងទាំងនោះម្នាក់មួយៗ នាំយកទៅក្នុងទឹកដីបេនយ៉ាមីន ដើម្បីធ្វើជាប្រពន្ធរបស់អ្នករាល់គ្នាទៅ។ ២២ ប្រសិនបើឪពុក ឬបងប្រុសរបស់ពួកនាងមកប្ដឹងយើង យើងនឹងអង្វរពួកគេថា “សូមមេត្តាអនុ‌គ្រោះពួកបេនយ៉ាមីនផង ពីព្រោះនៅពេលយើងទៅវាយប្រហារភូមិយ៉ាបេស នោះយើងរកស្ត្រីមកឲ្យពួកគេធ្វើជាប្រពន្ធ មិនបានគ្រប់ៗគ្នាទេ។ ម្យ៉ាងទៀត បង‌ប្អូនក៏មិនបានលើកកូនស្រីឲ្យពួកគេដែរ ដូច្នេះ បង‌ប្អូនគ្មានធ្វើអ្វីខុសនឹងពាក្យសម្បថនោះឡើយ”»។

២៣ ពួកបេនយ៉ាមីនក៏ធ្វើតាម គឺពួកគេចាប់ស្ត្រីក្នុងចំណោមស្ត្រីក្រមុំ ដែលចេញមករាំនៅស៊ីឡូ គ្រប់ចំនួន ហើយនាំយកទៅជាមួយខ្លួន។ ពួកគេវិលត្រឡប់ទៅទឹកដីដែលជាមត៌ករបស់ខ្លួន ហើយកសាងក្រុងឡើងវិញ ព្រមទាំងរស់នៅទីនោះទៅ។ ២៤ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលឯទៀតៗក៏ចាកចេញពីជំរំ វិលត្រឡប់ទៅរកកុល‌សម្ព័ន្ធ ក្រុមគ្រួសារ និងទឹកដីដែលជាមត៌ករបស់គេរៀងៗខ្លួនវិញ។

២៥ នៅគ្រានោះ ស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលគ្មានស្តេចសោយរាជ្យទេ ម្នាក់ៗធ្វើអ្វីៗតាមតែខ្លួនយល់ឃើញ។

១. គម្ពីរធម្មវិន័យ | Pentateuch 5

២. គម្ពីរប្រវត្តិសាស្រ្ត | History 16

៣. គម្ពីរប្រាជ្ញាញាណ | Wisdom 7

៤. គម្ពីរព្យាការី | Prophet 18

១. គម្ពីរដំណឹងល្អ | Gospels 4

២. គម្ពីរប្រវត្តិសាស្រ្ត | History 1

៣. លិខិតសន្តប៉ូល | Paul Letter 13

៤. សំណេរសកល | Catholic Letter 5

៥. សំណេរសន្តយ៉ូហាន | John Writing 4

កណ្ឌគម្ពីរវិរបុរស

វីរ‌បុរស

(ចៅហ្វាយ)

ពាក្យ​លំនាំ

យើង​អាច​បែង​ចែក​កណ្ឌ​គម្ពីរ​វីរ‌បុរស​ជា​បី​ផ្នែក:

បុរេ‌កថា

ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រា‌អែល​ចូល​ទៅ​កាន់​ទឹក​ដី​កាណាន

ព្រះ‌អម្ចាស់​ស្តី​បន្ទោស​ប្រជា‌រាស្ដ្រ​របស់​ព្រះ‌អង្គ

លោក​យ៉ូស៊ូអា​ទទួល​មរណ‌ភាព

ប្រជាជន​អ៊ីស្រា‌អែល​បោះ​បង់​ចោល​ព្រះ‌អម្ចាស់

វីរ‌បុរស​ដប់‌ពីរ​រូប

លោក​អូតនី‌អែល

លោក​អេហ៊ូដ

លោក​សាំការ

លោក​ស្រី​ដេបូ‌រ៉ា និង​លោក​បារ៉ាក់

ទំនុក‌តម្កើង​របស់​លោក​ស្រី​ដេបូ‌រ៉ា និង​លោក​បារ៉ាក់

ជន​ជាតិ​ម៉ាឌី‌យ៉ាន​សង្កត់‌សង្កិន​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រា‌អែល

ព្រះ‌ជាម្ចាស់​ចាត់​លោក​កេដូន​ឲ្យ​សង្គ្រោះ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រា‌អែល

លោក​កេដូន​បំផ្លាញ​អាសនៈ​របស់​ព្រះ‌បាល

លោក​កេដូន​ទូល​សូម​ទី​សម្គាល់​ពី​ព្រះ‌ជាម្ចាស់

ជ័យ‌ជម្នះ​របស់​លោក​កេដូន​លើ​ជន​ជាតិ​ម៉ាឌី‌យ៉ាន

កុល‌សម្ព័ន្ធ​អេប្រាអ៊ីម​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត

លោក​កេដូន​នៅ​ខាង​កើត​ទន្លេ​យ័រដាន់

លោក​កេដូន​បដិសេធ​មិន​ព្រម​គ្រង​រាជ្យ

អប៊ី‌មេឡេក​តាំង​ខ្លួន​ជា​ស្តេច​នៅ​ស៊ីគែម

ពាក្យ​ប្រស្នា​របស់​លោក​យ៉ូថាម

បណ្តា‌ជន​នៅ​ស៊ីគែម​ប្រឆាំង​នឹង​អប៊ី‌មេឡេក

លោក​តូឡា និង​លោក​យ៉ាអៀរ

ជន​ជាតិ​អាំម៉ូន​វាយ​ប្រហារ​អ៊ីស្រា‌អែល

លោក​យែបថា​ឡើង​ធ្វើ​ជា​មេ​ដឹក​នាំ​លើ​អ៊ីស្រា‌អែល

ពាក្យ​សន្យា​របស់​លោក​យែបថា

កូន​ស្រី​លោក​យែបថា

ទំនាស់​រវាង​កុល‌សម្ព័ន្ធ​អេប្រាអ៊ីម និង​លោក​យែបថា

លោក​អ៊ីបសាន លោក​អេឡូន និង​លោក​អាប់ដូន

កំណើត​របស់​លោក​សាំសុន

អាពាហ៍‌ពិពាហ៍​របស់​សាំសុន

លោក​សាំសុន​ចោទ​ប្រស្នា​ដល់​ពួក​ភីលីស្ទីន

ការ​សង‌សឹក​របស់​លោក​សាំសុន

លោក​សាំសុន​ប្រើ​ថ្គាម​លា​ជា​អាវុធ​ប្រហារ​ជន​ជាតិ​ភីលីស្ទីន

លោក​សាំសុន​នៅ​ក្រុង​កាសា

នាង​ដេលី‌ឡា​ក្បត់​លោក​សាំសុន

ការ​សង‌សឹក​ចុង​ក្រោយ និង​មរណ‌ភាព​របស់​លោក​សាំសុន

ភាព​អនា‌ធិបតេយ្យ​នៅ​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល

កន្លែង​ថ្វាយ‌បង្គំ​ព្រះ​របស់​លោក​មីកា

ជន​ជាតិ​ដាន់​ប្ដូរ​ទឹក​ដី

កុល‌សម្ព័ន្ធ​ដាន់​នៅ​ក្រុង​ឡាអ៊ីស

បទ‌ឧក្រិដ្ឋ​របស់​ពួក​បេនយ៉ាមីន​នៅ​ក្រុង​គីបា

ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រា‌អែល​ធ្វើ​ទោស​កុល‌សម្ព័ន្ធ​បេនយ៉ាមីន

ការ​កកើត​ឡើង​វិញ​នៃ​កុល‌សម្ព័ន្ធ​បេនយ៉ាមីន

^{កណ្ឌគម្ពីរ}
វិរបុរស

ពាក្យលំនាំ

យើងអាចបែងចែកកណ្ឌគម្ពីរវីរ‌បុរសជាបីផ្នែក:

ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចូលទៅកាន់ទឹកដីកាណាន

ព្រះ‌អម្ចាស់ស្តីបន្ទោសប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គ

លោកយ៉ូស៊ូអាទទួលមរណ‌ភាព

ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលបោះបង់ចោលព្រះ‌អម្ចាស់

វីរ‌បុរសដប់‌ពីររូប

លោកអូតនី‌អែល

លោកអេហ៊ូដ

លោកសាំការ

លោកស្រីដេបូ‌រ៉ា និងលោកបារ៉ាក់

ទំនុក‌តម្កើងរបស់លោកស្រីដេបូ‌រ៉ា និងលោកបារ៉ាក់

ជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ានសង្កត់‌សង្កិនជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល

ព្រះ‌ជាម្ចាស់ចាត់លោកកេដូនឲ្យសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល

លោកកេដូនបំផ្លាញអាសនៈរបស់ព្រះ‌បាល

លោកកេដូនទូលសូមទីសម្គាល់ពីព្រះ‌ជាម្ចាស់

ជ័យ‌ជម្នះរបស់លោកកេដូនលើជនជាតិម៉ាឌី‌យ៉ាន

កុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីមមិនសប្បាយចិត្ត

លោកកេដូននៅខាងកើតទន្លេយ័រដាន់

លោកកេដូនបដិសេធមិនព្រមគ្រងរាជ្យ

អប៊ី‌មេឡេកតាំងខ្លួនជាស្តេចនៅស៊ីគែម

ពាក្យប្រស្នារបស់លោកយ៉ូថាម

បណ្តា‌ជននៅស៊ីគែមប្រឆាំងនឹងអប៊ី‌មេឡេក

លោកតូឡា និងលោកយ៉ាអៀរ

ជនជាតិអាំម៉ូនវាយប្រហារអ៊ីស្រា‌អែល

លោកយែបថាឡើងធ្វើជាមេដឹកនាំលើអ៊ីស្រា‌អែល

ពាក្យសន្យារបស់លោកយែបថា

កូនស្រីលោកយែបថា

ទំនាស់រវាងកុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម និងលោកយែបថា

លោកអ៊ីបសាន លោកអេឡូន និងលោកអាប់ដូន

កំណើតរបស់លោកសាំសុន

អាពាហ៍‌ពិពាហ៍របស់សាំសុន

លោកសាំសុនចោទប្រស្នាដល់ពួកភីលីស្ទីន

ការសង‌សឹករបស់លោកសាំសុន

លោកសាំសុនប្រើថ្គាមលាជាអាវុធប្រហារជនជាតិភីលីស្ទីន

លោកសាំសុននៅក្រុងកាសា

នាងដេលី‌ឡាក្បត់លោកសាំសុន

ការសង‌សឹកចុងក្រោយ និងមរណ‌ភាពរបស់លោកសាំសុន

ភាពអនា‌ធិបតេយ្យនៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល

កន្លែងថ្វាយ‌បង្គំព្រះរបស់លោកមីកា

ជនជាតិដាន់ប្ដូរទឹកដី

កុល‌សម្ព័ន្ធដាន់នៅក្រុងឡាអ៊ីស

បទ‌ឧក្រិដ្ឋរបស់ពួកបេនយ៉ាមីននៅក្រុងគីបា

ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលធ្វើទោសកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន

ការកកើតឡើងវិញនៃកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន