កិច្ចការគ្រីស្តទូត

កិច្ច‌ការរបស់គ្រីស្ដ‌ទូត

ពាក្យលំនាំ

លោកលូកាបានតែងគម្ពីរពីរកណ្ឌ គឺ «ដំណឹង‌ល្អរៀបរៀងដោយលោកលូកា» និង«កិច្ច‌ការរបស់គ្រីស្ដ‌ទូត»។ ក្នុងគម្ពីរដំណឹង‌ល្អ លោកលូការៀបរាប់អំពីកិច្ច‌ការដែលព្រះ‌យេស៊ូបានធ្វើ និងព្រះ‌បន្ទូលដែលព្រះ‌អង្គបានថ្លែង កាលពីព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌ជន្មរស់នៅលើផែន‌ដីនេះនៅឡើយ។ រីឯក្នុងគម្ពីរកិច្ច‌ការវិញ លោករៀបរាប់អំពីព្រះ‌យេស៊ូបន្ដសកម្ម‌ភាព តាម‌រយៈសាវ័ករបស់ព្រះ‌អង្គ។ ទោះបីពួកសាវ័កលែងឃើញព្រះ‌យេស៊ូផ្ទាល់នឹងភ្នែកក៏ដោយ ក៏ព្រះ‌អង្គនៅតែគង់ជាមួយពួកគេជា‌និច្ច គឺព្រះ‌អង្គប្រទានព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធឲ្យស្ថិតនៅជាមួយអ្នកជឿ ដើម្បីណែ‌នាំជីវិតរបស់គេ។

មុនដំបូង លោកលូកាពន្យល់បញ្ជាក់អំពីកំណើតក្រុមគ្រីស្ដ‌បរិស័ទ ដែលហៅថាព្រះ‌សហគមន៍នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម។ បន្ទាប់មក លោករៀបរាប់អំពីសកម្ម‌ភាពរបស់ក្រុមសាវ័ក ក្នុងការផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អពាស‌ពេញស្រុកប៉ាឡេ‌ស្ទីន និងប្រទេសនានាដែលស្ថិតនៅជុំ‌វិញសមុទ្រមេឌី‌ទែរ៉ា‌ណេ រហូតទៅដល់ក្រុងរ៉ូមជារាជធានីរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។

នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម នៅស្រុកយូដា និងនៅស្រុកសាម៉ារី អ្នកជឿលើព្រះ‌យេស៊ូសុទ្ធ‌សឹងតែជាជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ក្រោយមក មានជនជាតិដទៃជាច្រើននាំគ្នាជឿលើព្រះ‌អង្គដែរ ហើយគេក៏រួមគ្នាជាព្រះ‌សហគមន៍ឡើង ជាពិសេស នៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក ក្រុងភីលីព និងក្រុងកូរិន‌ថូស។ ល។

ក្នុងគម្ពីរ «កិច្ច‌ការរបស់គ្រីស្ដ‌ទូត» នេះ លោកលូកាបានចែងទុកអំពីពាក្យ‌ពេចន៍ និងសុន្ទរ‌កថារបស់ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត ដែលយកចិត្តទុកដាក់ប្រកាសផ្សាយដំណឹង‌ល្អដល់ជនជាតិយូដា និងជនជាតិដទៃ។ ទោះបីអស់លោកទាំងនោះពន្យល់តាមរបៀបប្លែកៗពីគ្នាក៏ដោយ ក៏មានព្រះ‌វិញ្ញាណតែមួយបំភ្លឺ ដើម្បីណែ‌នាំមនុស្សគ្រប់អរិយ‌ធម៌ គ្រប់ភាសា ឲ្យជឿសង្ឃឹមលើព្រះ‌យេស៊ូតែមួយព្រះ‌អង្គ។ តាមគម្ពីរកិច្ច‌ការនេះ យើងអាចស្គាល់ដើមកំណើតក្រុមគ្រីស្ដ‌បរិស័ទដែលនឹករលឹកព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌យេស៊ូ និងកិច្ច‌ការដែលព្រះ‌អង្គបានធ្វើ។ គឺក្រុមគ្រីស្ដ‌បរិស័ទទាំងនោះហើយដែលបានចងក្រងគម្ពីរដំណឹង‌ល្អ និងគម្ពីរសម្ពន្ធ‌មេត្រីថ្មីទាំងមូល។

គម្រោងរបស់គម្ពីរកិច្ច‌ការ

• ការរៀបចំបេសក‌កម្មរបស់ក្រុមគ្រីស្ដ‌បរិស័ទ (១.១-២៦):

-ព្រះ‌រាជ‌បញ្ជាចុងក្រោយ និងព្រះ‌បន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ‌យេស៊ូ (១.១-១៤)។

-ការជ្រើស‌រើសគ្រីស្ដ‌ទូតមួយរូបជំនួសលោកយូដាស (១.១៥-២៦)។

• គ្រីស្ដ‌បរិស័ទប្រកាសដំណឹង‌ល្អនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម (២.១‑៨.៣)។

• គ្រីស្ដ‌បរិស័ទប្រកាសដំណឹង‌ល្អនៅស្រុកយូដា និងស្រុកសាម៉ារី (៨.៤‑១២.២៥)។

• បេសក‌កម្មរបស់លោកប៉ូល (១៣.១‑២៨.៣១):

-ដំណើរប្រកាសដំណឹង‌ល្អលើកទីមួយ (១៣.១‑១៤.២៨)។

-មហាសន្និបាតនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម (១៥.១-៣៥)។

-ដំណើរប្រកាសដំណឹង‌ល្អលើកទីពីរ (១៥.៣៦‑១៨.២២)។

-ដំណើរប្រកាសដំណឹង‌ល្អលើកទីបី (១៨.២៣‑២១.១៦)។

-លោកប៉ូលជាប់ឃុំ‌ឃាំងនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ក្រុងសេសា‌រេ និងក្រុងរ៉ូម (១៣.១‑១៤.២៨)។

បុព្វ‌កថា

១ សូមជម្រាបមកឯកឧត្ដមថេអូ‌ភីល សូមជ្រាប! ក្នុងសៀវភៅទីមួយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានរៀបរាប់អំពីកិច្ច‌ការទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះ‌យេស៊ូបានធ្វើ និងអំពីសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះ‌អង្គបានបង្រៀន តាំងពីដើមរៀងមក ២ រហូតដល់ថ្ងៃដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់លើកព្រះ‌អង្គឡើងទៅស្ថានបរម‌សុខ* គឺបន្ទាប់ពីព្រះ‌អង្គបានផ្ដែ‌ផ្ដាំតាម‌រយៈព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ* ដល់ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត*ដែលព្រះ‌អង្គបានជ្រើស‌រើស។ ៣ ក្រោយពេលរងទុក្ខលំបាករួចហើយ ព្រះ‌យេស៊ូបានបង្ហាញព្រះ‌អង្គ តាមរបៀបផ្សេងៗឲ្យគ្រីស្ដ‌ទូតទាំងនោះឃើញថាព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌ជន្មរស់ពិតប្រាកដមែន។ ព្រះ‌អង្គបានឲ្យគេឃើញអស់‌រយៈពេលសែ‌សិបថ្ងៃ ព្រមទាំងមានព្រះ‌បន្ទូលអំពីព្រះ‌រាជ្យរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ផង។ ៤ ពេលព្រះ‌អង្គកំពុងសោយព្រះ‌ស្ងោយជាមួយក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត ព្រះ‌អង្គហាមគេមិនឲ្យចេញទៅណាឆ្ងាយពីក្រុងយេរូ‌សាឡឹមឡើយ «គឺត្រូវរង់‌ចាំទទួលព្រះ‌វិញ្ញាណ តាមព្រះ‌បន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ‌បិតា ដូចខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នារួចមកហើយថា ៥ លោកយ៉ូហានបានធ្វើពិធីជ្រមុជ*ឲ្យគេក្នុងទឹក ប៉ុន្តែ នៅប៉ុន្មានថ្ងៃទៀត អ្នករាល់គ្នានឹងទទួលពិធីជ្រមុជក្នុងព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធវិញ»។

ព្រះ‌យេស៊ូយាងឡើងទៅស្ថានបរម‌សុខ

៦ ពេលនោះ ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត*នៅជុំគ្នា គេទូលសួរព្រះ‌យេស៊ូថា៖ «បពិត្រព្រះ‌អម្ចាស់ តើព្រះ‌អង្គនឹងតាំងរាជា‌ណាចក្រអ៊ីស្រា‌អែលឡើងវិញនៅពេលនេះឬ?»។ ៧ ព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលតបទៅគេវិញថា៖ «ត្រង់ឯពេលវេលាដែលព្រះ‌បិតាបានកំណត់ទុក ដោយអំណាចព្រះ‌អង្គផ្ទាល់នោះ អ្នករាល់គ្នាមិនបាច់ដឹងទេ។ ៨ ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នានឹងទទួលឫទ្ធា‌នុភាពមួយ គឺឫទ្ធា‌នុភាពនៃព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធមកសណ្ឋិតលើអ្នករាល់គ្នា។ អ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើជាបន្ទាល់របស់ខ្ញុំ នៅក្នុងក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ក្នុងស្រុកយូដាទាំងមូល ក្នុងស្រុកសាម៉ារី និងរហូតដល់ស្រុកដាច់ស្រយាលនៃផែន‌ដី»។

៩ លុះព្រះ‌យេស៊ូមានព្រះ‌បន្ទូលដូច្នោះរួចហើយ ហើយនៅពេលដែលក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតកំពុងតែមើលព្រះ‌អង្គ នោះព្រះ‌ជាម្ចាស់ក៏លើកព្រះ‌អង្គឡើងទៅលើមេឃ ព្រមទាំងមានពពក*មកបាំងព្រះ‌អង្គបាត់ពីភ្នែកគេទៅ។ ១០ កាលពួកគេកំពុងតែសម្លឹងមើលទៅលើមេឃ នៅពេលព្រះ‌អង្គយាងឡើងទៅនោះ ស្រាប់តែមានបុរសពីរនាក់ស្លៀកសពាក់សចូលមកជិតគេ ១១ ពោលថា៖ «អ្នកស្រុកកាលី‌ឡេអើយ! ហេតុដូចម្ដេចបានជាអ្នករាល់គ្នានៅតែឈរសម្លឹងមើលទៅលើមេឃដូច្នេះ?។ ព្រះ‌យេស៊ូនោះ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានលើកពីកណ្ដាលចំណោមអ្នករាល់គ្នា ឡើងទៅស្ថានបរម‌សុខហើយ ព្រះ‌អង្គនឹងយាងត្រឡប់មកវិញ តាមរបៀបដូចដែលអ្នករាល់គ្នាបានឃើញព្រះ‌អង្គយាងឡើងទៅស្ថានបរម‌សុខដែរ»។

១២ ពេលនោះ ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត*នាំគ្នាវិលត្រឡប់ពីភ្នំដើមអូលីវ ទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមវិញ ដែលមានចម្ងាយផ្លូវប្រមាណមួយគីឡូ‌ម៉ែត្រ។ ១៣ លុះបានមកដល់ផ្ទះហើយ គេឡើងទៅបន្ទប់ខាងលើ ជាកន្លែងដែលគេធ្លាប់ស្នាក់នៅ។ គ្រីស្ដ‌ទូតទាំងនោះ គឺលោកសិលា លោកយ៉ូហាន លោកយ៉ាកុប លោកអន់ដ្រេ លោកភីលីព លោកថូម៉ាស លោកបារថូ‌ឡូមេ លោកម៉ាថាយ លោកយ៉ាកុបជាកូនលោកអាល់‌ផាយ លោកស៊ីម៉ូនហៅអ្នកជាតិនិយម និងលោកយូដាសជាកូនរបស់លោកយ៉ាកុប។ ១៤ ពួកគេរួមចិត្តគំនិតគ្នា ព្យាយាមអធិស្ឋាន* ដោយមានស្ត្រីឯទៀតៗ មាននាងម៉ារីជាមាតារបស់ព្រះ‌យេស៊ូ និងមានបង‌ប្អូនរបស់ព្រះ‌អង្គមកចូលរួមជាមួយផងដែរ។

ការជ្រើស‌រើសលោកម៉ាធី‌យ៉ាសជាគ្រីស្ដ‌ទូតជំនួសយូដាស‌អ៊ីស្កា‌រីយ៉ុត

១៥ នៅគ្រានោះ មានបង‌ប្អូនប្រមាណមួយ‌រយម្ភៃនាក់នៅជុំគ្នា លោកសិលាក្រោកឈរឡើងនៅកណ្ដាលពួកគេ ហើយពោលថា៖ ១៦ «បង‌ប្អូនអើយ! ព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ*បានថ្លែងទុកជាមុន តាម‌រយៈព្រះ‌បាទដាវីឌ អំពីយូដាស ជាអ្នកនាំគេមកចាប់ព្រះ‌យេស៊ូ។ ហេតុ‌ការណ៍នេះត្រូវតែកើតឡើងស្របតាមសេចក្ដី ដែលមានចែងទុកក្នុងគម្ពីរមែន។ ១៧ យូដាសជាសមាជិកមួយរូបក្នុងក្រុមរបស់យើង ហើយបានទទួលចំណែកមុខ‌ងាររួមជាមួយយើងដែរ។ ១៨ គាត់យកប្រាក់ដែលបានមកពីអំពើទុច្ចរិត ទៅទិញដីចម្ការមួយកន្លែង បន្ទាប់មក គាត់ដួលផ្កាប់មុខ ធ្លាយពោះ ចេញពោះវៀនមកក្រៅ។ ១៩ អ្នកក្រុងយេរូ‌សាឡឹមដឹងរឿងនេះគ្រប់ៗគ្នា ហេតុនេះហើយបានជាគេហៅចម្ការនោះ តាមភាសារបស់គេថា “ហាកែល‌ដាម៉ា” មានន័យថា “ចម្ការឈាម”។ ២០ ក្នុងគម្ពីរទំនុក‌តម្កើងមានចែងទុកអំពីហេតុ‌ការណ៍នេះថា៖

“ចូរឲ្យលំ‌នៅរបស់អ្នកនោះ

ក្លាយទៅជាទីស្ងាត់ជ្រងំ

កុំឲ្យមាននរណារស់នៅទីនោះឡើយ”

និង“ត្រូវឲ្យម្នាក់ទៀតទទួល

យកតំណែងរបស់គាត់”។

២១ ហេតុនេះ ក្នុងចំណោមអស់អ្នកដែលបានមកតាមយើង នៅពេលព្រះ‌យេស៊ូដឹកនាំយើង ២២ គឺចាប់តាំងពីគ្រាដែលលោកយ៉ូហានបានធ្វើពិធីជ្រមុជទឹក*ថ្វាយព្រះ‌អង្គ រហូតដល់ពេលព្រះ‌ជាម្ចាស់លើកយកព្រះ‌អង្គចេញពីយើងទៅ ត្រូវឲ្យមានម្នាក់ ធ្វើជាបន្ទាល់រួមជាមួយយើង អំពីព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញ»។

២៣ គេបាននាំសាវ័ក*ពីររូបមក ម្នាក់ឈ្មោះយ៉ូសែប ហៅបារសា‌បាសផង យូស្ទូសផង និងម្នាក់ទៀតឈ្មោះម៉ាធី‌យ៉ាស។ ២៤ បន្ទាប់មក គេនាំគ្នាអធិស្ឋានដូចតទៅ៖ «បពិត្រព្រះ‌អម្ចាស់! ព្រះ‌អង្គជ្រាបចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សទាំងអស់ ហេតុនេះ សូមបង្ហាញឲ្យយើងខ្ញុំដឹងផងថា ក្នុងចំណោមបង‌ប្អូនទាំងពីររូបនេះ តើព្រះ‌អង្គសព្វព្រះ‌ហឫទ័យជ្រើស‌រើសអ្នកណា ២៥ ឲ្យបំពេញមុខ‌ងារជាគ្រីស្ដ‌ទូតជំនួសយូដាស ដ្បិតយូដាសបានបោះបង់មុខ‌ងារនេះ ទៅឯកន្លែងរបស់គាត់»។ ២៦ សាវ័កនាំគ្នាចាប់ឆ្នោតត្រូវលើលោកម៉ាធី‌យ៉ាស ហើយលោកម៉ាធី‌យ៉ាសក៏បានចូលរួមក្នុងក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតដប់មួយរូបទៀត។

ព្រះ‌វិញ្ញាណយាងមកសណ្ឋិតលើពួកសាវ័ក

១ នៅបុណ្យថ្ងៃទីហា‌សិប ពួកសាវ័កបានរួមប្រជុំទាំងអស់គ្នា នៅកន្លែងតែមួយ។ ២ រំពេចនោះ ស្រាប់តែមានឮស្នូរសន្ធឹកពីលើមេឃ ដូចខ្យល់បក់បោកយ៉ាងខ្លាំងពេញក្នុងផ្ទះដែលគេនៅ។ ៣ ពួកសាវ័កបានឃើញហាក់ដូចជាមានអណ្ដាតភ្លើងបែកចេញពីគ្នា ចុះមកសណ្ឋិតលើពួកគេម្នាក់ៗ។ ៤ អ្នកទាំងនោះបានពោរ‌ពេញដោយព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ* ហើយចាប់ផ្ដើមនិយាយភាសាផ្សេងៗពីគ្នា តាមព្រះ‌វិញ្ញាណប្រោសប្រទានឲ្យ។

៥ ពេលនោះ មានជនជាតិយូដា ជាអ្នកគោរពប្រណិ‌ប័តន៍ព្រះ‌ជាម្ចាស់ មកពីប្រទេសនានា ក្នុងពិភព‌លោកទាំងមូល ស្នាក់នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមដែរ។ ៦ ពេលស្នូរសន្ធឹកលាន់ឮយ៉ាងខ្លាំងដូច្នោះ មហា‌ជននាំគ្នារត់មកមើល ហើយភ្ញាក់ផ្អើលក្រៃ‌លែង ព្រោះម្នាក់ៗបានឮពួកសាវ័កនិយាយភាសារបស់ខ្លួន។ ៧ អ្នកទាំងនោះងឿង‌ឆ្ងល់ខ្លាំងណាស់ គេស្ងើចសរសើរ ទាំងពោលថា៖ «អ្នកដែលកំពុងនិយាយនេះ សុទ្ធតែជាអ្នកស្រុកកាលី‌ឡេទេតើ។ ៨ ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាយើងឮគេនិយាយភាសារបស់យើងរៀងៗខ្លួនទៅវិញដូច្នេះ? ៩ គឺទាំងអ្នកស្រុកប៉ារថុស ស្រុកមេឌី ស្រុកអេឡាំ ទាំងអ្នកស្រុកមេសូ‌ប៉ូតាមី ស្រុកយូដា ស្រុកកាប៉ា‌ដូស ស្រុកប៉ុនតុស ស្រុកអាស៊ី ១០ ស្រុកព្រីស៊ី ស្រុកប៉ាមភីលី ស្រុកអេស៊ីប ស្រុកលីប៊ីដែលនៅក្បែរស្រុកគីរ៉េន និងអស់អ្នកមកពីក្រុងរ៉ូម ១១ ទាំងជនជាតិយូដា ទាំងអ្នកចូលសាសនាយូដា ទាំងអ្នកមកពីកោះក្រែត ទាំងជនជាតិអារ៉ាប់ យើងបានឮគេថ្លែងអំពីស្នាព្រះ‌ហស្ដដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ជាភាសាយើងទាំងអស់គ្នាផ្ទាល់!»។ ១២ អ្នកទាំងនោះងឿង‌ឆ្ងល់ខ្លាំងណាស់ មិនដឹងគិតយ៉ាងណា គេសួរគ្នាទៅវិញទៅមកថា៖ «តើហេតុ‌ការណ៍នេះមានន័យដូចម្ដេច?»។ ១៣ ប៉ុន្តែ មានអ្នកខ្លះទៀតបែរជានិយាយចំអកថា៖ «ពួកអស់ហ្នឹងសុទ្ធតែស្រវឹងស្រាទេតើ!»។

សុន្ទរ‌កថារបស់លោកសិលា

១៤ លោកសិលាក៏ក្រោកឈរឡើងជាមួយគ្រីស្ដ‌ទូតដប់មួយរូបទៀត ហើយមានប្រសាសន៍ទៅកាន់បណ្ដា‌ជនថា៖ «បង‌ប្អូនយូដា និងបង‌ប្អូនទាំងអស់ ដែលស្នាក់នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមអើយ! សូមបង‌ប្អូនជ្រាប ហើយផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់ពាក្យរបស់ខ្ញុំ។ ១៥ អ្នកទាំងនេះមិនមែនស្រវឹងស្រាដូចបង‌ប្អូនស្មាននោះទេ ព្រោះទើបតែម៉ោងប្រាំបួនព្រឹកប៉ុណ្ណោះ!។ ១៦ ហេតុ‌ការណ៍នេះកើតមាន ស្របតាមសេចក្ដីដែលព្យាការី*យ៉ូ‌អែលបានថ្លែងទុកមកថា៖

១៧ “ព្រះ‌ជាម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា

នៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់

យើងនឹងយកវិញ្ញាណយើងមកចាក់បង្ហូរ

លើមនុស្សលោកផងទាំងពួង។

កូនប្រុសកូនស្រីរបស់អ្នករាល់គ្នា

នឹងថ្លែងព្រះ‌បន្ទូល

ពួកយុវជននឹងនិមិត្តឃើញការអស្ចារ្យ

ហើយពួកចាស់ទុំរបស់អ្នករាល់គ្នា

នឹងយល់សុបិននិមិត្ត។

១៨ នៅគ្រានោះ យើងពិតជាយកវិញ្ញាណយើង

មកចាក់បង្ហូរលើអ្នកបម្រើទាំងប្រុសទាំងស្រី

របស់យើង ហើយគេនឹងថ្លែងព្រះ‌បន្ទូល។

១៩ យើងនឹងសម្ដែងឫទ្ធិ‌បាដិ‌ហារិយ៍នៅលើមេឃ

សម្ដែងទីសម្គាល់ផ្សេងៗនៅលើផែន‌ដី

គឺមានឈាម មានភ្លើង និងមានកំសួលផ្សែង។

២០ ព្រះ‌អាទិត្យនឹងប្រែទៅជាងងឹតបាត់រស្មី

ព្រះ‌ច័ន្ទនឹងប្រែទៅជាឈាម

នៅមុនថ្ងៃព្រះ‌អម្ចាស់យាងមក

គឺជាថ្ងៃដ៏រុង‌រឿងឧត្តុង្គ‌ឧត្ដម

២១ ពេលនោះ អ្នកណាអង្វររកព្រះ‌នាមព្រះ‌អម្ចាស់

អ្នកនោះនឹងទទួលការសង្គ្រោះ”»។

២២ បង‌ប្អូនអ៊ីស្រា‌អែលអើយ សូមស្ដាប់ពាក្យនេះចុះ! ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានរ៉ាប់រងទទួលលោកយេស៊ូ ជាអ្នកភូមិណាសា‌រ៉ែត នៅមុខបង‌ប្អូនទាំងអស់គ្នា ដោយព្រះ‌អង្គបានសម្ដែងការអស្ចារ្យ ឫទ្ធិ‌បាដិ‌ហារិយ៍ និងទីសម្គាល់ផ្សេងៗ នៅកណ្ដាលចំណោមបង‌ប្អូន តាម‌រយៈលោក ដូចបង‌ប្អូនជ្រាបស្រាប់ហើយ។ ២៣ បង‌ប្អូនបានចាប់បញ្ជូនលោកយេស៊ូនេះទៅឲ្យពួកជន‌ពាលឥតសាសនា ឆ្កាងលោក ដូចព្រះ‌ជាម្ចាស់បានកំណត់ទុក ដោយព្រះ‌អង្គព្រះ‌អង្គញាណជាមុន។ ២៤ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសលោកឲ្យរស់ឡើងវិញ ព្រះ‌អង្គដោះលែងលោកឲ្យរួចពីទុក្ខលំបាកនៃសេចក្ដីស្លាប់ ព្រោះសេចក្ដីស្លាប់មិនអាចឃុំលោកទុកឡើយ។ ២៥ ព្រះ‌បាទដាវីឌមានរាជ‌ឱង្ការអំពីលោកយេស៊ូនេះថា៖

«ទូលបង្គំបានឃើញព្រះ‌អម្ចាស់

នៅមុខទូលបង្គំជា‌និច្ច

ព្រោះព្រះ‌អង្គគង់នៅខាងស្ដាំទូលបង្គំ

មិនឲ្យទូលបង្គំត្រូវញាប់‌ញ័រឡើយ។

២៦ ហេតុនេះហើយបានជាចិត្តទូលបង្គំរីក‌រាយ

ទូលបង្គំពោលពាក្យដោយអំណរដ៏លើស‌លប់

ហើយសូម្បីតែរូបកាយរបស់ទូលបង្គំ

ក៏នឹងសម្រាកដោយសេចក្ដីសង្ឃឹមដែរ

២៧ ដ្បិតព្រះ‌អង្គនឹងមិនបោះបង់ព្រលឹងទូលបង្គំ

ចោលនៅក្នុងស្ថានមនុស្សស្លាប់ឡើយ

ហើយព្រះ‌អង្គក៏មិនបណ្ដោយឲ្យ

សពអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ‌អង្គត្រូវរលួយដែរ។

២៨ ព្រះ‌អង្គបានបង្ហាញឲ្យទូលបង្គំស្គាល់ផ្លូវ

ឆ្ពោះទៅកាន់ជីវិត

ព្រះ‌អង្គនឹងប្រទានឲ្យទូលបង្គំ

មានសុភមង្គលដ៏ពេញ‌លេញ

ដោយព្រះ‌អង្គគង់ជាមួយទូលបង្គំ»។

២៩ «បង‌ប្អូនអើយ! ខ្ញុំសូមជម្រាបបង‌ប្អូនឲ្យបានច្បាស់អំពីព្រះ‌បាទដាវីឌ ជាបុព្វបុរស*របស់យើងនោះថា ព្រះ‌អង្គបានសោយទិវង្គតផុតទៅហើយ គេបានបញ្ចុះព្រះ‌សពរបស់ព្រះ‌អង្គ រីឯផ្នូររបស់ព្រះ‌អង្គក៏ស្ថិតនៅជាមួយយើងរហូតដល់សព្វថ្ងៃដែរ។ ៣០ ដោយព្រះ‌បាទដាវីឌជាព្យាការីមួយរូបព្រះ‌អង្គជ្រាបថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានសន្យាយ៉ាងម៉ឺង‌ម៉ាត់ជាមួយព្រះ‌អង្គថា នឹងប្រទានឲ្យព្រះ‌រាជ‌វង្សរបស់ព្រះ‌អង្គមួយអង្គ ឡើងស្នងរាជ្យ។ ៣១ ព្រះ‌បាទដាវីឌបានឈ្វេងយល់ជាមុនថា ព្រះ‌គ្រីស្ដ*មានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញ គឺព្រះ‌អង្គមានរាជ‌ឱង្ការថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់ពុំទុកព្រះ‌គ្រីស្ដចោលនៅក្នុងស្ថានមនុស្សស្លាប់ទេ ហើយក៏មិនទុកឲ្យសពព្រះ‌អង្គត្រូវរលួយដែរ។ ៣២ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសលោកយេស៊ូនេះឲ្យរស់ឡើងវិញ យើងខ្ញុំទាំងអស់គ្នាជាសាក្សី។ ៣៣ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានលើកលោកយេស៊ូឡើង ដោយឫទ្ធិ‌បារមីរបស់ព្រះ‌អង្គ។ លោកយេស៊ូបានទទួលព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធពីព្រះ‌បិតាតាមព្រះ‌បន្ទូលសន្យា ហើយចាក់បង្ហូរព្រះ‌វិញ្ញាណនេះមកលើយើងខ្ញុំ ដូចបង‌ប្អូនបានឃើញ បានឮស្រាប់។ ៣៤ ព្រះ‌បាទដាវីឌមិនបានយាងឡើងទៅស្ថានបរម‌សុខ*ទេ តែព្រះ‌អង្គមានរាជ‌ឱង្ការថាៈ

“ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលទៅកាន់

ព្រះ‌អម្ចាស់របស់ខ្ញុំថា សូមគង់ខាងស្ដាំយើង

៣៥ ទម្រាំដល់យើងបង្ក្រាបខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះ‌អង្គ

មកដាក់ក្រោមព្រះ‌បាទារបស់ព្រះ‌អង្គ”។

៣៦ ហេតុនេះ សូមឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលដឹងជាក់ច្បាស់ថា លោកយេស៊ូនេះ ដែលបង‌ប្អូនបានឆ្កាង ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានតែង‌តាំងលោកឡើងជាព្រះ‌អម្ចាស់ និងជាព្រះ‌គ្រីស្ដ*ហើយ»។

ក្រុមគ្រីស្ដ‌បរិស័ទដំបូងបង្អស់

៣៧ កាលបណ្ដា‌ជនបានឮសេចក្ដីទាំងនេះ ពួកគេរំជួលចិត្តជាខ្លាំង ហើយសួរលោកសិលា និងគ្រីស្ដ‌ទូតឯទៀតៗថា៖ «បង‌ប្អូនអើយ! តើឲ្យយើងខ្ញុំធ្វើដូចម្ដេច?»។

៣៨ លោកសិលាមានប្រសាសន៍ទៅគេថា៖ «សូមបង‌ប្អូនកែប្រែចិត្តគំនិត ហើយម្នាក់ៗត្រូវទទួលពិធីជ្រមុជទឹក* ក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដ*ទៅ ដើម្បីព្រះ‌ជាម្ចាស់លើក‌លែងទោសបង‌ប្អូនឲ្យរួចពីបាប* ហើយបង‌ប្អូននឹងទទួលព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ ដែលជាអំណោយទានរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ៣៩ ដ្បិតព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលសន្យានេះចំពោះបង‌ប្អូនទាំងអស់គ្នា ចំពោះកូនចៅរបស់បង‌ប្អូន និងចំពោះអស់អ្នកដែលនៅឆ្ងាយៗទាំងប៉ុន្មានដែរ តាមតែព្រះ‌អម្ចាស់ជាព្រះរបស់យើងត្រាស់ហៅ»។ ៤០ លោកសិលាបានពន្យល់បញ្ជាក់ និងដាស់‌តឿនពួកគេ ដោយពាក្យ‌ពេចន៍ជាច្រើនទៀត គឺលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមបង‌ប្អូនទទួលការសង្គ្រោះ ឲ្យរួចផុតពីមនុស្សអាក្រក់សម័យនេះ»។

៤១ អស់អ្នកដែលយល់ព្រមទទួលពាក្យរបស់លោក ក៏ទទួលពិធីជ្រមុជទឹក* ហើយនៅថ្ងៃនោះ មានមនុស្សប្រមាណបីពាន់នាក់ ចូលមករួមក្នុងក្រុមសាវ័ក*។ ៤២ សាវ័កទាំងនោះព្យាយាមស្ដាប់សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត* រួមរស់ជាមួយគ្នាជាបង‌ប្អូន ធ្វើពិធីកាច់នំបុ័ង* និងព្យាយាមអធិស្ឋាន។ ៤៣ មនុស្ស‌ម្នាកោតស្ញប់‌ស្ញែងគ្រប់ៗគ្នា ដ្បិតក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតបានសម្ដែងឫទ្ធិ‌បាដិ‌ហារិយ៍ និងធ្វើទីសម្គាល់ផ្សេងៗជាច្រើន។ ៤៤ អស់អ្នកដែលបានជឿលើព្រះ‌អម្ចាស់ មានចិត្តគំនិតតែមួយ ហើយយករបស់របរដែលខ្លួនមាន មកដាក់រួមគ្នាទាំងអស់។ ៤៥ គេលក់ទ្រព្យ‌សម្បត្តិ និងអ្វីៗជារបស់ខ្លួន យកប្រាក់មកចែកគ្នាតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេម្នាក់ៗ។ ៤៦ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គេរួមចិត្តគំនិតគ្នាព្យាយាមចូលព្រះ‌វិហារ* ធ្វើពិធីកាច់នំបុ័ងនៅតាមផ្ទះ ព្រមទាំងបរិភោគអាហារជាមួយគ្នាយ៉ាងសប្បាយរីក‌រាយ និងដោយចិត្តស្មោះសរផង។ ៤៧ គេនាំគ្នាសរសើរតម្កើងព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយប្រជាជនទាំងមូលគោរពរាប់អានពួកគេទាំងអស់គ្នា។ ព្រះ‌អម្ចាស់បន្ថែមចំនួនអ្នកដែលព្រះ‌អង្គបានសង្គ្រោះ មកក្នុងក្រុមរបស់គេជារៀងរាល់ថ្ងៃ។

លោកសិលា និងលោកយ៉ូហានប្រោសជនពិការម្នាក់ឲ្យជា

១ នៅពេលអធិស្ឋាន*ម៉ោងបីរសៀល លោកសិលា និងលោកយ៉ូហានបានឡើងទៅព្រះ‌វិហារ*ជាមួយគ្នា។

២ រៀងរាល់ថ្ងៃ មានគេសែងអ្នកពិការជើងពីកំណើតម្នាក់ មកដាក់នៅខ្លោងទ្វារព្រះ‌វិហារឈ្មោះ «ទ្វារលំអ» ដើម្បីសុំទានអស់អ្នកដែលចូលទៅក្នុងព្រះ‌វិហារ។ ៣ កាលគាត់ឃើញលោកសិលា និងលោកយ៉ូហានកំពុងដើរចូលព្រះ‌វិហារ គាត់ក៏សុំទាន។ ៤ លោកសិលា និងលោកយ៉ូហានសម្លឹង មើលមុខគាត់ រួចពោលថា៖ «សូមមើលមកយើង!»។ ៥ គាត់ក៏ក្រឡេកមើលទៅលោកទាំងពីរ ដោយសង្ឃឹមនឹងទទួលប្រាក់។ ៦ ប៉ុន្តែ លោកសិលាមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ខ្ញុំគ្មានប្រាក់ គ្មានមាសទេ តែអ្វីៗដែលខ្ញុំមាន ខ្ញុំសុំជូនអ្នក ដូច្នេះ ក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដ* ជាអ្នកភូមិណាសា‌រ៉ែត ចូរក្រោកឡើង ដើរទៅចុះ!»។ ៧ លោកចាប់ដៃស្ដាំគាត់ឲ្យក្រោកឈរឡើង។ រំពេចនោះ ជើងរបស់គាត់ និងសន្លាក់ឆ្អឹង ក៏ប្រែជាមាំ‌មួន ៨ គាត់ក៏ស្ទុះឈរឡើង ហើយដើរបាន។ គាត់ចូលក្នុងព្រះ‌វិហារជាមួយគ្រីស្ដ‌ទូតទាំងពីររូប ទាំងដើរផង លោតផង និងសរសើរតម្កើងព្រះ‌ជាម្ចាស់ផង។

៩ ប្រជាជនទាំងអស់បានឃើញគាត់ដើរ និងឮគាត់សរសើរតម្កើងព្រះ‌ជាម្ចាស់ ១០ គេស្គាល់ជាក់ថា អ្នកនោះហើយដែលតែងអង្គុយសុំទាននៅខ្លោងទ្វារព្រះ‌វិហារ*ឈ្មោះ «ទ្វារលំអ» គេក៏ភ័យស្ញប់‌ស្ញែង ហើយងឿង‌ឆ្ងល់ជាខ្លាំងអំពីហេតុ‌ការណ៍ដែលកើតមានដល់គាត់។

សុន្ទរ‌កថារបស់លោកសិលានៅក្នុងព្រះ‌វិហារ

១១ បុរសនោះនៅជាប់ជាមួយលោកសិលា និងលោកយ៉ូហានជា‌និច្ច។ ប្រជាជនទាំងមូលភ័យស្ញប់‌ស្ញែងណាស់ គេរត់ទៅចោម‌រោមលោកទាំងពីរនៅថែវសាឡូម៉ូន។ ១២ លោកសិលាឃើញដូច្នោះ ក៏មានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជនថា៖ «បង‌ប្អូនអ៊ីស្រា‌អែលអើយ! ហេតុដូចម្ដេចបានជាបង‌ប្អូនងឿង‌ឆ្ងល់អំពីហេតុ‌ការណ៍នេះ? ហេតុដូចម្ដេចបានជាបង‌ប្អូនសម្លឹងមើលមកយើងខ្ញុំដូច្នេះ? តើបង‌ប្អូនស្មានថា យើងខ្ញុំបានប្រោសបុរសនេះឲ្យដើររួច មកពីឫទ្ធា‌នុភាពរបស់យើងខ្ញុំផ្ទាល់ ឬមកពីយើងខ្ញុំចេះគោរពប្រណិ‌ប័តន៍ព្រះ‌ជាម្ចាស់?។ ១៣ ព្រះរបស់លោកអប្រាហាំ របស់លោកអ៊ីសាក និងរបស់លោកយ៉ាកុប ជាព្រះនៃបុព្វបុរសរបស់យើងទាំងអស់គ្នា ព្រះ‌អង្គបានប្រទានសិរី‌រុងរឿងមកព្រះ‌យេស៊ូ ជាអ្នកបម្រើព្រះ‌អង្គ។ បង‌ប្អូនបានចាប់បញ្ជូនព្រះ‌យេស៊ូទៅឲ្យគេកាត់ទោស ថែមទាំងបដិសេធមិនទទួលស្គាល់ព្រះ‌អង្គ នៅចំពោះមុខលោកពីឡាត នៅពេលដែលលោកចង់ដោះលែងព្រះ‌អង្គទៀតផង។ ១៤ បង‌ប្អូនបានបដិសេធមិនទទួលស្គាល់ព្រះដ៏‌វិសុទ្ធ ព្រះដ៏សុចរិត ហើយបែរជាទាម‌ទារសុំឲ្យគេដោះលែងឃាតកទៅវិញ។ ១៥ បង‌ប្អូនបានឲ្យគេធ្វើគុតម្ចាស់នៃជីវិត ប៉ុន្តែ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសឲ្យព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញ យើងខ្ញុំជាសាក្សីអំពីហេតុ‌ការណ៍នេះ។ ១៦ ដោយ‌សារយើងខ្ញុំជឿលើព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ គឺព្រះ‌នាមព្រះ‌អង្គហ្នឹងហើយ បានធ្វើឲ្យបុរសដែលបង‌ប្អូនឃើញ ហើយស្គាល់នេះ មានកម្លាំងឡើងវិញ។ គាត់បានជាទាំងស្រុង ដោយ‌សារជំនឿលើព្រះ‌យេស៊ូ ដូចបង‌ប្អូនឃើញស្រាប់។

១៧ បង‌ប្អូនអើយ ខ្ញុំដឹងថាបង‌ប្អូនទាំងអស់គ្នា និងពួកនាម៉ឺនរបស់បង‌ប្អូន បានប្រព្រឹត្តដូច្នោះទាំងមិនដឹងខ្លួន។ ១៨ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យហេតុ‌ការណ៍នេះកើតឡើង ស្របតាមសេចក្ដីដែលព្រះ‌អង្គប្រកាសទុកជាមុន តាម‌រយៈព្យាការីទាំងអស់ គឺថា ព្រះ‌គ្រីស្ដរបស់ព្រះ‌អង្គត្រូវតែរងទុក្ខលំបាក។ ១៩ ហេតុនេះ សូមកែប្រែចិត្តគំនិត ហើយវិលមករកព្រះ‌ជាម្ចាស់វិញ ដើម្បីឲ្យព្រះ‌អង្គលុបបំបាត់បាបរបស់បង‌ប្អូន។ ២០ ព្រះ‌អម្ចាស់នឹងប្រទានឲ្យបង‌ប្អូនបានស្គាល់ពេលសម្រាក ព្រមទាំងប្រទានព្រះ‌គ្រីស្ដ‌យេស៊ូមកបង‌ប្អូន ដូចព្រះ‌អង្គគ្រោងទុកជាមុន។ ២១ ឥឡូវនេះ ព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដគង់នៅឯស្ថានបរម‌សុខ* រហូតដល់ព្រះ‌ជាម្ចាស់រៀបចំអ្វីៗទាំងអស់ឡើងវិញ ដូចព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទុក តាម‌រយៈពួកព្យាការីដ៏‌វិសុទ្ធ*របស់ព្រះ‌អង្គ នៅជំនាន់ដើមស្រាប់។ ២២ លោកម៉ូសេមានប្រសាសន៍ថាៈ “ព្រះ‌អម្ចាស់ជាព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើឲ្យមានព្យាការីម្នាក់ដូចខ្ញុំ ងើបឡើងពីចំណោមបង‌ប្អូនអ្នករាល់គ្នា អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្ដាប់តាមសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មាន ដែលលោកមានប្រសាសន៍ប្រាប់។ ២៣ រីឯអស់អ្នកដែលមិនព្រមស្ដាប់ព្យាការីនេះ នឹងត្រូវដកចេញពីចំណោមប្រជា‌រាស្ដ្រ”។

២៤ ព្យាការីទាំងប៉ុន្មានដែលបានថ្លែងព្រះ‌បន្ទូល គឺចាប់តាំងពីលោកសាមូ‌អែលរៀងមក សុទ្ធតែបានថ្លែងទុកអំពីពេលសព្វថ្ងៃនេះ។ ២៥ បង‌ប្អូនហ្នឹងហើយជាកូនចៅរបស់ព្យាការី ហើយបង‌ប្អូនក៏ចូលរួមក្នុងសម្ពន្ធ‌មេត្រី*ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានចងជាមួយបុព្វបុរស*ដែរ ដូចព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទៅកាន់លោកអប្រាហាំថា “ក្រុមគ្រួសារទាំងអស់នៅផែន‌ដីនឹងទទួលពរ តាម‌រយៈពូជ‌ពង្សរបស់អ្នក”។ ២៦ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានឲ្យអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ‌អង្គងើបឡើង ហើយចាត់លោកឲ្យមករកបង‌ប្អូនទាំងអស់គ្នាមុនគេបង្អស់ ដើម្បីប្រទានពរដល់បង‌ប្អូន ដោយណែ‌នាំម្នាក់ៗឲ្យងាកចេញពីអំពើទុច្ចរិត»។

លោកសិលា និងលោកយ៉ូហាននៅមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់

១ លោកសិលា និងលោកយ៉ូហានកំពុងតែមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជននៅឡើយ ស្រាប់តែពួកបូជា‌ចារ្យ* មេកងរក្សាព្រះ‌វិហារ និងពួកខាងគណៈ‌សាឌូ‌ស៊ី*មកដល់។ ២ ពួកគេទាស់ចិត្តនឹងគ្រីស្ដ‌ទូតបង្រៀនប្រជាជន ទាំងប្រកាសថាមនុស្សស្លាប់នឹងរស់ឡើងវិញ ដោយសំអាងលើព្រះ‌យេស៊ូមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញ។ ៣ ពួកគេនាំគ្នាចាប់គ្រីស្ដ‌ទូតទាំងពីររូបយកទៅឃុំ ទុករហូតដល់ថ្ងៃបន្ទាប់ ដ្បិតពេលនោះល្ងាចណាស់ហើយ។ ៤ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមអស់អ្នកដែលបានឮព្រះ‌បន្ទូល មានមនុស្សជាច្រើនជឿ ហើយចំនួនពួកគេបានកើនឡើង ប្រមាណប្រាំ‌ពាន់នាក់។

៥ លុះស្អែកឡើង ពួកមេដឹកនាំ ពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ* និងពួកបណ្ឌិតខាងវិន័យ* ប្រជុំគ្នានៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ៦ ជាមួយលោកមហា‌បូជា‌ចារ្យ*ហាណ្ណា លោកកៃផាស លោកយ៉ូហាន លោកអឡិចសង់ និងក្រុមគ្រួសាររបស់នាយកបូជា‌ចារ្យទាំងអស់។ ៧ លោកទាំងនោះបានបញ្ជាឲ្យគេនាំលោកសិលា និងលោកយ៉ូហានមកឈរនៅមុខអង្គប្រជុំ រួចសួរថា៖ «អ្នកបានធ្វើការនេះសំអាងលើអំណាចអ្វី? ក្នុងនាមនរណា?»។ ៨ ពេលនោះ លោកសិលាបានពោរ‌ពេញដោយព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ* លោកមានប្រសាសន៍ទៅគេថា៖ ៩ «សូមជម្រាបអស់លោកជាអ្នកដឹកនាំប្រជាជន និងអស់លោកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ! ថ្ងៃនេះ អស់លោកសួរចម្លើយយើងខ្ញុំពីអំពើល្អ ដែលយើងខ្ញុំសង្គ្រោះអ្នកពិការឲ្យជា តាមរបៀបណានោះ។ ១០ សូមអស់លោក និងប្រជា‌រាស្ដ្រអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលជ្រាបថា បុរសដែលឈរនៅមុខអស់លោកទាំងមានសុខ‌ភាពល្អនេះបានជា ដោយ‌សារព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដ* ជាអ្នកភូមិណាសា‌រ៉ែត ដែលអស់លោកបានឆ្កាង ហើយព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសព្រះ‌អង្គឲ្យមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញ។ ១១ ព្រះ‌អង្គហ្នឹងហើយជា“ថ្មដែលលោកទាំងអស់គ្នាជាជាងសំណង់បោះចោល បានត្រឡប់មកជាថ្មគ្រឹះដ៏សំខាន់បំផុតវិញ”។ ១២ ក្រៅពីព្រះ‌យេស៊ូ គ្មាននរណាម្នាក់អាចសង្គ្រោះមនុស្សបានទាល់តែសោះ ដ្បិតនៅក្រោមមេឃនេះ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ពុំបានប្រទាននាមណាមួយផ្សេងទៀតមកមនុស្ស ដើម្បីសង្គ្រោះយើងនោះឡើយ»។

១៣ កាលក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់*ឃើញលោកសិលា និងលោកយ៉ូហាន មានចិត្តអង់‌អាចដូច្នេះ គេងឿង‌ឆ្ងល់ណាស់ ដ្បិតគេដឹងថាលោកទាំងពីរជាមនុស្សសាមញ្ញ ពុំដែលបានរៀនសូត្រ ហើយគេដឹងច្បាស់ថា លោកទាំងពីរធ្លាប់នៅជាមួយព្រះ‌យេស៊ូ។ ១៤ ប៉ុន្តែ ពួកគេរកពាក្យឆ្លើយតបវិញមិនបានសោះ ព្រោះឃើញបុរសដែលបានជានោះឈរនៅជាមួយស្រាប់។ ១៥ ពួកគេក៏បញ្ជាឲ្យលោកទាំងពីរចេញពីអង្គប្រជុំ ហើយពិគ្រោះគ្នាថា៖ ១៦ «តើយើងគួរធ្វើអ្វីដល់អ្នកទាំងពីរនេះ? ដ្បិតអ្នកក្រុងយេរូ‌សាឡឹមទាំងមូលដឹងច្បាស់ថា គេធ្វើទីសម្គាល់អស្ចារ្យមួយដ៏វិសេស ដែលយើងមិនអាចបដិសេធបាន។ ១៧ ដូច្នេះ តោងយើងហាម‌ប្រាម និងគំរាមគេ កុំឲ្យប្រកាសប្រាប់នរណាអំពីឈ្មោះនោះតទៅទៀតឡើយ ដើម្បីកុំឲ្យរឿងនេះលេចឮខ្ចរ‌ខ្ចាយដល់ប្រជាជន»។ ១៨ ក្រុមប្រឹក្សាក៏ហៅគ្រីស្ដ‌ទូតទាំងពីរមក ហើយហាម‌ប្រាមមិនឲ្យនិយាយ និងបង្រៀនអំពីព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូជាដាច់ខាត។ ១៩ លោកសិលា និងលោកយ៉ូហាន មានប្រសាសន៍តបទៅគេវិញថា៖ «សូមអស់លោកពិចារណាមើល នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌ជាម្ចាស់ គួរឲ្យយើងខ្ញុំធ្វើតាមបង្គាប់អស់លោក ឬធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះ‌អង្គ? ២០ យើងខ្ញុំឈប់និយាយអំពីហេតុ‌ការណ៍ដែលយើងខ្ញុំបានឃើញ បានឮនោះពុំកើតទេ»។ ២១ ក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់រកហេតុ ដើម្បីដាក់ទោសលោកទាំងពីរមិនបាន ក៏គំរាមសាជាថ្មីទៀត រួចដោះលែងឲ្យទៅវិញ ដ្បិតប្រជាជនលើកតម្កើងសិរី‌រុងរឿងរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ចំពោះហេតុ‌ការណ៍ដែលកើតមាននោះគ្រប់ៗគ្នា។ ២២ រីឯបុរសដែលបានជាដោយរបៀបអស្ចារ្យនោះ មានអាយុជាងសែ‌សិបឆ្នាំហើយ។

ពួកសាវ័កអធិស្ឋានទូល‌អង្វរ

២៣ ក្រោយពីបានរួចខ្លួនហើយ លោកសិលា និងលោកយ៉ូហាន នាំគ្នាទៅជួបពួកបង‌ប្អូន រៀបរាប់អំពីសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មានដែលពួកមហា‌បូជា‌ចារ្យ និងពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យបាននិយាយ។ ២៤ កាលពួកគេឮដូច្នោះ គេរួមចិត្តគំនិតគ្នា ហើយបន្លឺសំឡេងទូលព្រះ‌ជាម្ចាស់ថា៖ «បពិត្រព្រះដ៏ជាចៅហ្វាយ ព្រះ‌អង្គបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ ផែន‌ដី សមុទ្រ និងអ្វីៗសព្វសារពើនៅទីនោះ ២៥ ព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូល ដោយ‌សារព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ តាម‌រយៈអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ‌អង្គ គឺព្រះ‌បាទដាវីឌ ជាបុព្វបុរស*យើងខ្ញុំថា៖

“ហេតុអ្វីបានជាជាតិសាសន៍ទាំង‌ឡាយ

នាំគ្នាបង្កើតកោលា‌ហល?

ហេតុអ្វីបានជាប្រជា‌រាស្ដ្រនានា

មានគំនិតឥតខ្លឹម‌សារដូច្នេះ?

២៦ ពួកស្ដេចនៅលើផែន‌ដី និងពួកមេដឹកនាំពួត‌ដៃ

រួមគំនិតគ្នាប្រឆាំងនឹងព្រះ‌អម្ចាស់

ហើយប្រឆាំងនឹងព្រះ‌គ្រីស្ដ*របស់ព្រះ‌អង្គ”។

២៧ ប្រាកដមែន! នៅក្នុងក្រុងនេះ ស្ដេចហេរ៉ូដ និងលោកប៉ុន-‌ពីឡាត បានរួមគ្នាប្រឆាំងនឹងព្រះ‌យេស៊ូជាអ្នកបម្រើដ៏‌វិសុទ្ធ*របស់ព្រះ‌អង្គ ដែលព្រះ‌អង្គបានចាក់ប្រេងអភិសេក ទាំងមានសាសន៍ដទៃទៀត និងប្រជា‌រាស្ដ្រអ៊ីស្រា‌អែលសមគំនិតផង។ ២៨ គេនាំគ្នាប្រព្រឹត្តដូចព្រះ‌អង្គបានកំណត់ទុកជាមុន តាមឫទ្ធិ‌បារមី និងតាមព្រះ‌តម្រិះរបស់ព្រះ‌អង្គ។ ២៩ ឥឡូវនេះ ឱព្រះ‌អម្ចាស់អើយ សូមជ្រាបសេចក្ដីគំរាមរបស់ពួកគេ ហើយសូមប្រោសប្រទានឲ្យពួកអ្នកបម្រើព្រះ‌អង្គថ្លែងព្រះ‌បន្ទូលដោយចិត្តអង់‌អាចមោះ‌មុតផង ៣០ សូមសម្ដែងបារមីឲ្យអ្នកជំងឺបានជា ឲ្យមានទីសម្គាល់ និងឫទ្ធិ‌បាដិ‌ហារិយ៍កើតឡើង ក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ ជាអ្នកបម្រើដ៏‌វិសុទ្ធ*របស់ព្រះ‌អង្គ»។

៣១ កាលពួកគេទូល‌អង្វរព្រះ‌ជាម្ចាស់ដូច្នោះរួចហើយ កន្លែងដែលគេជួប‌ជុំគ្នានោះក៏រញ្ជួយ គេបានពោរ‌ពេញដោយព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធទាំងអស់គ្នា ហើយនាំគ្នាថ្លែងព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដោយចិត្តអង់‌អាច។

ក្រុមគ្រីស្ដ‌បរិស័ទរួមរស់ជាមួយគ្នា

៣២ អ្នកជឿទាំងអំបាល‌ម៉ានមានចិត្តថ្លើមតែមួយ គ្មានអ្នកណាម្នាក់នឹកគិតថាទ្រព្យ‌សម្បត្តិដែលខ្លួនមាន ជារបស់ខ្លួនផ្ទាល់នោះឡើយ គឺគេយកមកដាក់ជាសម្បត្តិរួមទាំងអស់។ ៣៣ ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត*បានប្រកបដោយឫទ្ធា‌នុភាពដ៏ខ្លាំងក្លា ហើយនាំគ្នាផ្ដល់សក្ខី‌ភាពអំពីព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញ។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ព្រះ‌អង្គសម្ដែងព្រះ‌ហឫទ័យប្រណី‌សន្ដោសដ៏លើស‌លប់ ដល់ពួកគេទាំងអស់គ្នា។ ៣៤ ក្នុងចំណោមពួកគេ គ្មាននរណាខ្វះខាតអ្វីឡើយ។ អស់អ្នកដែលមានដីធ្លី ឬផ្ទះសំបែងនាំគ្នាលក់ដីធ្លី និងផ្ទះនោះ យកប្រាក់ ៣៥ មកជូនក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត។ បន្ទាប់មក អ្នកជឿទាំងអស់គ្នាទទួលចំណែក តាមសេចក្ដីត្រូវការរៀងៗខ្លួន។

៣៦ មានបុរសម្នាក់ ឈ្មោះយ៉ូសែប ជាពួកលេវី ស្រុកកំណើតនៅកោះគីប្រុស ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតបានដាក់ឈ្មោះគាត់ថា បារណា‌បាស ប្រែថា «អ្នកលើកទឹកចិត្តគេ»។ ៣៧ គាត់បានលក់ចម្ការរបស់គាត់ ហើយយកប្រាក់មកជូនក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតដែរ។

អណា‌ញ៉ាស និងសាភី‌រ៉ា

១ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះ អណា‌ញ៉ាស ភរិយាឈ្មោះសាភី‌រ៉ា។ គាត់ក៏បានលក់ដីរបស់គាត់ដែរ ២ ហើយសមគំនិតជាមួយភរិយា ទុកប្រាក់មួយចំណែកសម្រាប់ខ្លួនឯង រួចយកប្រាក់ដែលនៅសល់ទៅជូនក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត*។

៣ លោកសិលាមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អាណា‌ញ៉ាសអើយ! ហេតុដូចម្ដេចបានជាមារ*សាតាំងនៅពេញក្នុងចិត្តអ្នក រហូតដល់ទៅកុហកព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ* ហើយទុកប្រាក់ដែលលក់ដីបាននោះមួយចំណែកដូច្នេះ? ៤ កាលដើមឡើយ ដីនោះជាកម្ម‌សិទ្ធិរបស់អ្នក លុះដល់អ្នកលក់ផុតទៅ ប្រាក់ដែលបានមកនោះ អ្នកអាចប្រើ‌ប្រាស់តាមចិត្ត! ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាអ្នកមានគំនិតប្រព្រឹត្តយ៉ាងហ្នឹង?។ អ្នកបានកុហកព្រះ‌ជាម្ចាស់ គឺមិនមែនកុហកមនុស្សទេ»។ ៥ កាលអណា‌ញ៉ាសបានឮពាក្យនេះ ក៏ដួលដាច់ខ្យល់ស្លាប់ទៅ។ រីឯអស់អ្នកដែលបានឮដំណឹងនេះ ក៏ស្ញែងខ្លាចជាខ្លាំង។ ៦ ពួកយុវជននាំគ្នាមករុំសពអណា‌ញ៉ាស ហើយសែងយកទៅកប់។

៧ ប្រមាណជាបីម៉ោងក្រោយមក ភរិយារបស់អណា‌ញ៉ាសចូលមកដល់ ដោយមិនបានដឹងហេតុ‌ការណ៍ដែលកើតមាននោះឡើយ។ ៨ លោកសិលាសួរនាងថា៖ «សូមប្រាប់ខ្ញុំមកមើល៍ តើប្ដីនាង និងនាងលក់ដីបានប្រាក់ប៉ុណ្ណេះមែនឬ?»។ នាងឆ្លើយថា៖ «ចា៎ស! បានប្រាក់ប៉ុណ្ណឹងមែន»។ ៩ លោកសិលាក៏មានប្រសាសន៍ទៅនាងទៀតថា៖ «ហេតុដូចម្ដេចបានជាអ្នកសមគំនិតគ្នាល្បង‌លព្រះ‌វិញ្ញាណរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ដូច្នេះ? មើល៍‌ហ្ន៎! ពួកអ្នកដែលបានបញ្ចុះសពប្ដីនាងមកដល់នៅមាត់ទ្វារហើយ គេនឹងសែងនាងយកទៅដែរ»។ ១០ រំពេចនោះ នាងក៏ដួលនៅទៀបជើងរបស់លោក ហើយដាច់ខ្យល់ស្លាប់ទៅ។ ពេលពួកយុវជនចូលមក ឃើញនាងស្លាប់ ក៏នាំគ្នាយកសពនាងទៅបញ្ចុះ នៅក្បែរសពប្ដីរបស់នាង។ ១១ ព្រះ‌សហគមន៍*ទាំងមូល និងអស់អ្នកដែលបានឮដំណឹងនេះ ស្ញែងខ្លាចជាខ្លាំង។

ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតសម្ដែងការអស្ចារ្យផ្សេងៗ

១២ គ្រីស្ដ‌ទូតបាននាំគ្នាសម្ដែងទីសម្គាល់ដ៏អស្ចារ្យ និងឫទ្ធិ‌បាដិ‌ហារិយ៍ជាច្រើន នៅក្នុងចំណោមប្រជាជន។ អ្នកជឿទាំងអស់រួមចិត្តគំនិតគ្នា គេឈរនៅតាមថែវសាឡូម៉ូន។ ១៣ រីឯអ្នកឯទៀតៗគ្មាននរណាហ៊ានមកចូលរួមជាមួយគេឡើយ តែប្រជាជនកោតសរសើរគេគ្រប់ៗគ្នា។ ១៤ បណ្ដា‌ជនទាំងប្រុសទាំងស្រីដែលជឿលើព្រះ‌អម្ចាស់ បានមកចូលរួមកាន់តែច្រើនឡើងៗ។ ១៥ មនុស្ស‌ម្នាបានសែងអ្នកជំងឺមកដាក់នៅតាមផ្លូវ ឲ្យដេកលើគ្រែស្នែង លើកន្ទេល ប្រាថ្នាយ៉ាងហោចណាស់គ្រាន់តែឲ្យស្រមោលលោកសិលាបាំងលើអ្នកជំងឺណាម្នាក់ នៅពេលដែលលោកដើរកាត់តាមនោះក៏បានដែរ។ ១៦ មានមនុស្សជាច្រើននាំគ្នាធ្វើដំណើរមកពីភូមិនានា នៅជិតក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ទាំងសែងអ្នកជំងឺ និងអ្នកដែលមានខ្មោចចូលមកជាមួយផង អ្នកទាំងនោះបានជាគ្រប់ៗគ្នា។

ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតត្រូវគេបៀត‌បៀន

១៧ ពេលនោះ លោកមហា‌បូជា‌ចារ្យ និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោកទាំងប៉ុន្មាន គឺពួកខាងគណៈ‌សាឌូ‌ស៊ី* មានចិត្តក្ដៅក្រហាយជាខ្លាំង។ ១៨ គេលើកគ្នាមកចាប់ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត* យកទៅឃុំ‌ឃាំងនៅពន្ធ‌នាគារសាធារណៈ។ ១៩ លុះដល់យប់ មានទេវទូត*របស់ព្រះ‌អម្ចាស់មកបើកទ្វារពន្ធ‌នាគារឲ្យក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតចេញ ទាំងពោលថា៖ ២០ «សូមអញ្ជើញទៅឈរក្នុងព្រះ‌វិហារ* ហើយប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលទាំងអស់ដែលផ្ដល់ជីវិតនេះឲ្យប្រជាជនស្ដាប់ទៅ»។ ២១ កាលបានឮពាក្យទេវទូត ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតនាំគ្នាចូលទៅក្នុងព្រះ‌វិហារតាំងពីព្រលឹម ហើយបង្រៀនប្រជាជន។

លោកមហាបូជា‌ចារ្យ* និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោក កោះហៅក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់* និងព្រឹទ្ធ‌សភានៃប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលមកជួប‌ជុំគ្នា រួចចាត់អ្នកយាមឲ្យទៅនាំក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតពីពន្ធ‌នាគារមក។ ២២ ពេលទៅដល់ទីឃុំ‌ឃាំង គេពុំឃើញក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតទេ គេនាំគ្នាវិលមកវិញ រាយ‌ការណ៍ជម្រាបអង្គប្រជុំថា៖ ២៣ «យើងខ្ញុំឃើញទីឃុំ‌ឃាំងនៅបិទជិតល្អណាស់ ហើយពួកអ្នកយាមក៏ឈរយាមនៅខាងមុខទ្វារដែរ តែពេលយើងខ្ញុំបើកទ្វារ ពុំឃើញមាននរណាម្នាក់នៅក្នុងទីនោះសោះ»។ ២៤ កាលមេកងរក្សាព្រះ‌វិហារ និងពួកនាយកបូជា‌ចារ្យឮដូច្នោះ គេមិនដឹងជាត្រូវគិតយ៉ាងណាអំពីក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត និងអំពីហេតុ‌ការណ៍ដែលកើតឡើងនោះឡើយ។ ២៥ ពេលនោះ មានម្នាក់ចូលមកជម្រាបអង្គប្រជុំថា៖ «ពួកអ្នកដែលអស់លោកបានចាប់ឃុំ‌ឃាំង កំពុងតែឈរបង្រៀនប្រជាជន ក្នុងព្រះ‌វិហារឯ‌ណោះ!»។ ២៦ មេកងរក្សាព្រះ‌វិហារក៏នាំទាហានចេញទៅចាប់ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតបណ្ដើរមក តែឥតមានធ្វើបាបអ្វីទេ ព្រោះគេខ្លាចប្រជាជនយកដុំថ្មគប់។ ២៧ លុះនាំក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតមកដល់ហើយ គេក៏ឲ្យឈរនៅមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ លោកមហា‌បូជា‌ចារ្យសួរក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតថា៖ ២៨ «យើងបានហាម‌ប្រាមអ្នករាល់គ្នាមិនឲ្យបង្រៀនប្រជាជនក្នុងនាមអ្នកនោះជាដាច់ខាត តែឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាបែរជាបង្រៀនគេពាស‌ពេញក្រុងយេរូ‌សាឡឹមទាំងមូលទៅវិញ!។ អ្នករាល់គ្នាក៏ចង់ទម្លាក់កំហុសនៃការប្រហារជីវិតបុរសនោះ មកលើយើងថែមទៀតផង!»។

២៩ លោកសិលា និងគ្រីស្ដ‌ទូតឯទៀតៗឆ្លើយឡើងថា៖ «យើងខ្ញុំត្រូវស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ជាជាងស្ដាប់បង្គាប់មនុស្ស។ ៣០ ព្រះនៃបុព្វបុរសរបស់យើង ព្រះ‌អង្គបានប្រោសលោកយេស៊ូ ដែលអស់លោកបានសម្លាប់ ដោយព្យួរនៅលើឈើនោះ ឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ ៣១ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានលើកលោកយេស៊ូឡើង ដោយឫទ្ធិ‌បារមីរបស់ព្រះ‌អង្គ ហើយតែង‌តាំងលោកជាព្រះ‌អង្គម្ចាស់ និងជាព្រះ‌សង្គ្រោះ ដើម្បីឲ្យប្រជា‌រាស្ដ្រអ៊ីស្រា‌អែលកែប្រែចិត្តគំនិត ហើយព្រះ‌ជាម្ចាស់លើក‌លែងទោសឲ្យរួចពីបាប*។ ៣២ យើងខ្ញុំជាសាក្សីអំពីហេតុ‌ការណ៍ទាំងនេះ ហើយព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រទានដល់អស់អ្នកស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ‌អង្គ ព្រះ‌អង្គក៏ជាសាក្សីដែរ»។

៣៣ កាលក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ឮដូច្នេះ គេក្រេវ‌ក្រោធជាខ្លាំង ហើយចង់សម្លាប់ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតថែមទៀតផង។ ៣៤ ប៉ុន្តែ មានបុរសម្នាក់ខាងគណៈ‌ផារីស៊ី*ឈ្មោះកាម៉ា‌លីអែល ជាអ្នកបណ្ឌិតខាងវិន័យ ដែលប្រជាជនគោរពគ្រប់ៗគ្នា ក្រោកឈរឡើងនៅមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ សុំឲ្យគេនាំក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតចេញពីទីនោះមួយស្របក់ ៣៥ រួចមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អង្គប្រជុំថា៖ «អស់លោកជាជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលអើយ សូមប្រយ័ត្នចំពោះអំពើដែលអស់លោកប៉ុន‌ប៉ងនឹងធ្វើដល់អ្នកទាំងនេះ។ ៣៦ ក្នុងពេលថ្មីៗកន្លងទៅ មានម្នាក់ឈ្មោះថឺដាស បានតាំងខ្លួនឡើងជាវីរ‌ជន ហើយប្រមូលបានមនុស្សប្រមាណជាបួន‌រយនាក់។ ថឺដាសត្រូវគេប្រហារជីវិត រីឯពួកអ្នកដែលចូលដៃជាមួយគាត់ ក៏ត្រូវបែក‌ខ្ញែកគ្នាអស់គ្មានសល់។ ៣៧ បន្ទាប់មក នៅជំនាន់ដែលគេជំរឿនប្រជាជន មានយូដាសជាអ្នកស្រុកកាលី‌ឡេ បានលើកខ្លួនឡើង បញ្ចុះ‌បញ្ចូលមនុស្សជាច្រើនឲ្យទៅតាមគាត់។ យូដាសក៏ត្រូវគេប្រហារជីវិតដែរ ហើយអស់អ្នកដែលចូលដៃជាមួយគាត់ក៏បែក‌ខ្ញែកគ្នាអស់ទៅ។ ៣៨ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំសូមជម្រាបអស់លោកថា សូមកុំរវី‌រវល់នឹងអ្នកទាំងនេះទៀតធ្វើអ្វី លែងគេឲ្យទៅវិញទៅ។ ប្រសិនបើគម្រោង‌ការ និងកិច្ច‌ការដែលគេចាប់ផ្ដើមធ្វើមានប្រភពចេញមកពីមនុស្ស នោះមុខជារលាយសាប‌សូន្យមិនខាន ៣៩ ផ្ទុយទៅវិញ បើកិច្ច‌ការទាំងនោះមានប្រភពចេញមកពីព្រះ‌ជាម្ចាស់ អស់លោកពុំអាចរំលាយបានឡើយ។ ហេតុនេះ សូមប្រុងប្រយ័ត្ន ក្រែងលោអស់លោកបែរជាប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះ‌ជាម្ចាស់ទៅវិញ»។ គេយល់ស្របតាមយោបល់របស់លោកកាម៉ា‌លីអែលទាំងអស់គ្នា ៤០ គេក៏ហៅក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតមកវិញ ហើយបញ្ជាឲ្យវាយនឹងរំពាត់ ទាំងហាម‌ប្រាមមិនឲ្យប្រកាសអំពីព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូទៀត រួចលែងឲ្យត្រឡប់ទៅវិញ។ ៤១ ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតចាកចេញពីក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ទាំងអរសប្បាយ ដ្បិតព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យគេមានកិត្តិយសរងទុក្ខទោស ព្រោះតែព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ។ ៤២ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គេតែង‌តែបង្រៀនប្រជាជន និងផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អ* អំពីព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដ* នៅក្នុងព្រះ‌វិហារ* និងនៅតាមផ្ទះ ឥតឈប់ឈរឡើយ។

ការជ្រើស‌រើសក្រុមប្រាំពីររូប

១ នៅគ្រានោះ ចំនួនសាវ័កចេះតែកើនឡើងជាលំដាប់។ ជនជាតិយូដាដែលនិយាយភាសាក្រិក នាំគ្នារអ៊ូ‌រទាំទាស់នឹងជនជាតិយូដាដែលនិយាយភាសាហេប្រឺថា នៅពេលចែកម្ហូបអាហារប្រចាំថ្ងៃ ពួកហេប្រឺមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងស្ត្រី‌មេម៉ាយខាងពួកខ្លួនទេ។ ២ គ្រីស្ដ‌ទូត*ទាំងដប់‌ពីររូបក៏កោះហៅពួកសាវ័កទាំងអស់មក ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «មិនគួរឲ្យយើងខ្ញុំ ចោលការប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ទៅបម្រើតុឡើយ។ ៣ ហេតុនេះ បង‌ប្អូនអើយ សូមនាំគ្នាជ្រើស‌រើសយកបុរសប្រាំពីររូបក្នុងចំណោមបង‌ប្អូនដែលជាអ្នកមានកេរ្តិ៍‌ឈ្មោះល្អ ហើយពោរ‌ពេញដោយព្រះ‌វិញ្ញាណ និងប្រាជ្ញាឈ្លាសវៃ។ យើងខ្ញុំនឹងតែង‌តាំងគេឲ្យបំពេញមុខ‌ងារនេះ។ ៤ រីឯយើងខ្ញុំវិញ យើងខ្ញុំនឹងគិតតែពីអធិស្ឋាន និងបម្រើព្រះ‌បន្ទូល»។ ៥ ពួកសាវ័កទាំងប៉ុន្មានពេញចិត្តនឹងសេចក្ដីស្នើនេះណាស់ គេក៏ជ្រើសយកលោកស្ទេផាន ដែលពោរ‌ពេញដោយជំនឿ និងដោយព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ* លោកភីលីព លោកប្រូគ័រ លោកនីកា‌ន័រ លោកទីម៉ូន លោកប៉ារមេ‌ណាស និងលោកនីកូ‌ឡាស ជាអ្នកស្រុកអន់‌ទី‌យ៉ូក ដែលចូលសាសនាយូដា។ ៦ គេនាំអ្នកទាំងនោះមកជួបក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតក៏នាំគ្នាអធិស្ឋាន ហើយដាក់ដៃ*ពីលើអ្នកទាំងនោះ។

៧ ព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ក៏ឮសុស‌សាយកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ចំនួនសាវ័កនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមបានកើនឡើងជាច្រើនឥតគណនា ហើយមានពួកបូជា‌ចារ្យ*ដ៏ច្រើនលើស‌លប់ សុខចិត្ត ប្រតិបត្តិតាមជំនឿដែរ។

លោកស្ទេផានត្រូវគេចាប់ខ្លួន

៨ ព្រះ‌ជាម្ចាស់គាប់ព្រះ‌ហឫទ័យនឹងលោកស្ទេផានណាស់ ហើយព្រះ‌អង្គប្រទានឫទ្ធានុភាពឲ្យលោកសម្ដែងឫទ្ធិ‌បាដិ‌ហារិយ៍ និងទីសម្គាល់ធំៗក្នុងចំណោមប្រជាជន។ ៩ មានអ្នកខ្លះជាសមាជិកសាលាប្រជុំ*ដែលគេហៅថា «សាលាប្រជុំពួកអ្នកងារពីដើម» និងអ្នកខ្លះពីចំណោមអ្នកស្រុកគីរេន អ្នកស្រុកអាឡិច‌សន់ឌ្រី និងអ្នកខ្លះទៀតពីចំណោមអ្នកស្រុកស៊ីលីស៊ី និងអ្នកស្រុកអាស៊ី នាំគ្នាជជែកជាមួយលោកស្ទេផាន ១០ ប៉ុន្តែ គេពុំអាចជជែកឈ្នះលោកស្ទេផានឡើយ ព្រោះលោកមានប្រសាសន៍ប្រកបដោយប្រាជ្ញាមកពីព្រះ‌វិញ្ញាណ។ ១១ ដូច្នេះ អ្នកទាំងនេះនាំគ្នាសូកមនុស្សខ្លះឲ្យនិយាយថា៖ «យើងខ្ញុំបានឮអ្នកនេះ ពោលពាក្យប្រមាថលោកម៉ូសេ និងប្រមាថព្រះ‌ជាម្ចាស់»។ ១២ គេបានបំបះ‌បំបោរប្រជាជន បំបះ‌បំបោរពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ* និងពួកបណ្ឌិតខាងវិន័យ* រួចមកចាប់លោកស្ទេផានបញ្ជូនទៅក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់*។ ១៣ គេនាំសាក្សីក្លែង‌ក្លាយមកចោទប្រកាន់លោកថា៖ «ជននេះចេះតែនិយាយប្រឆាំងនឹងព្រះ‌វិហារ* ប្រឆាំងនឹងគម្ពីរ‌វិន័យ* ឥតឈប់ឈរ។ ១៤ យើងខ្ញុំបានឮគាត់និយាយថា ឈ្មោះយេស៊ូ ជាអ្នកភូមិណាសា‌រ៉ែត នោះនឹងរុះព្រះ‌វិហារចោល ព្រមទាំងប្ដូរប្រពៃណីដែលលោកម៉ូសេបានទុកឲ្យយើងខ្ញុំថែមទៀតផង»។ ១៥ អស់អ្នកដែលអង្គុយនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ទាំងប៉ុន្មាន សម្លឹងមើលមកលោកស្ទេផានគ្រប់ៗគ្នា ហើយឃើញមុខរបស់លោកមានទ្រង់‌ទ្រាយដូចមុខរបស់ទេវទូត*។

សុន្ទរ‌កថារបស់លោកស្ទេផាន

១ លោកមហា‌បូជា‌ចារ្យមានប្រសាសន៍សួរថា៖ «តើពិតជាដូច្នេះមែនឬ?» ២ លោកស្ទេផានឆ្លើយឡើងថា៖ «សូមជម្រាបអស់លោកជាបង‌ប្អូន និងជាឪពុក សូមជ្រាប! កាលលោកអប្រាហាំ*ជាបុព្វបុរស*របស់យើង រស់នៅឯស្រុកមេសូ‌ប៉ូតាមី គឺមុនពេលលោកទៅនៅស្រុកហារ៉ន ព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រកបដោយសិរី‌រុងរឿង បានមកបង្ហាញព្រះ‌អង្គឲ្យលោកឃើញ ៣ ហើយមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ “ចូរចាកចេញពីស្រុកកំណើតរបស់អ្នក ចាកចេញពីញាតិ‌សន្ដានរបស់អ្នក រួចធ្វើដំណើរទៅកាន់ស្រុកមួយដែលយើងនឹងបង្ហាញអ្នក!”។ ៤ លោកអប្រាហាំក៏ចាកចេញពីស្រុកខាល់ដេទៅរស់នៅក្នុងស្រុកហារ៉ន។ ក្រោយពេលឪពុករបស់លោកទទួលមរណ‌ភាពផុតទៅ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បាននាំលោកចេញពីស្រុកនោះ មកនៅស្រុកដែលអស់លោករស់នៅសព្វថ្ងៃ។ ៥ នៅស្រុកនេះ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ពុំបានប្រទានដីធ្លីឲ្យលោកឡើយ គឺសូម្បីតែដីល្មមនឹងដាក់បាតជើង ក៏ព្រះ‌អង្គមិនប្រទានឲ្យដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌អង្គបានសន្យាថា នឹងប្រគល់ស្រុកនេះទាំងមូលមកឲ្យលោក និងឲ្យពូជ‌ពង្សរបស់លោកទៅជំនាន់ក្រោយៗផង។ ពេលនោះ លោកអប្រាហាំគ្មានកូនទេ។ ៦ ព្រះ‌ជាម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថាៈ “ពូជ‌ពង្សរបស់អ្នកនឹងអាស្រ័យនៅលើទឹកដីបរទេស។ អ្នកស្រុកនោះនឹងយកពូជ‌ពង្សរបស់អ្នកធ្វើជាខ្ញុំបម្រើ ព្រមទាំងធ្វើទុក្ខទោសគេ អស់‌រយៈពេលបួន‌រយឆ្នាំ”។ ៧ ព្រះ‌ជាម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលទៀតថា “ប៉ុន្តែ យើងនឹងដាក់ទោសជាតិសាសន៍ដែលយកពូជ‌ពង្សរបស់អ្នកធ្វើជាខ្ញុំបម្រើ។ ក្រោយមក ពូជ‌ពង្សរបស់អ្នកនឹងចាកចេញពីស្រុកនោះ មកគោរពថ្វាយ‌បង្គំយើងនៅកន្លែងនេះ”។ ៨ បន្ទាប់មក ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសប្រទានសម្ពន្ធ‌មេត្រី*ឲ្យលោកអប្រាហាំ ដោយយកពិធីកាត់ស្បែក*ធ្វើជាសញ្ញា។ ហេតុនេះហើយបានជាលោកអ៊ីសាកកើតបានប្រាំបីថ្ងៃ លោកអប្រាហាំ ជាឪពុក បានធ្វើពិធីកាត់ស្បែកឲ្យ។ លោកអ៊ីសាកក៏បានធ្វើពិធីកាត់ស្បែកឲ្យលោកយ៉ាកុប ហើយលោកយ៉ាកុបក៏បានធ្វើពិធីកាត់ស្បែកឲ្យបុព្វបុរស*ទាំងដប់‌ពីររូបដែរ។

៩ ពួកបុព្វបុរសមានចិត្តច្រណែន‌ឈ្នានីសនឹងលោកយ៉ូសែប ក៏លក់លោកឲ្យគេនាំយកទៅធ្វើជាខ្ញុំបម្រើនៅស្រុកអេស៊ីប។ ១០ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌ជាម្ចាស់គង់ជាមួយលោក ព្រះ‌អង្គបានរំដោះលោកឲ្យរួចផុតពីទុក្ខវេទនាទាំងប៉ុន្មាន។ ព្រះ‌អង្គប្រទានឲ្យលោកមានប្រាជ្ញាវាង‌វៃ និងគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌ចៅផារ៉ោន ជាស្ដេចស្រុកអេស៊ីប។ ព្រះ‌ចៅផារ៉ោនបានតែង‌តាំងលោកឲ្យគ្រប់‌គ្រងស្រុកអេស៊ីប និងត្រួត‌ត្រាព្រះ‌រាជវាំងទាំងមូលផង។

១១ ពេលនោះ មានកើតទុរ្ភិក្សពេញទាំងស្រុកអេស៊ីប និងស្រុកកាណាន បណ្ដាលឲ្យមានទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង បុព្វបុរសរបស់យើងរកអ្វីបរិភោគពុំបានឡើយ។ ១២ ពេលលោកយ៉ាកុបឮដំណឹងថានៅស្រុកអេស៊ីបមានស្រូវ លោកក៏ចាត់ពួកបុព្វបុរសរបស់យើង ឲ្យទៅស្រុកនោះជាលើកទីមួយ។ ១៣ នៅលើកទីពីរ លោកយ៉ូសែបបានប្រាប់ឲ្យបង‌ប្អូនរបស់លោកស្គាល់លោក ហើយព្រះ‌ចៅផារ៉ោនក៏បានជ្រាបអំពីដើមកំណើតរបស់លោកយ៉ូសែបដែរ។ ១៤ បន្ទាប់មក លោកយ៉ូសែបបានចាត់គេឲ្យទៅអញ្ជើញលោកយ៉ាកុប ជាឪពុក និងញាតិ‌សន្ដានទាំងអស់ ដែលមានគ្នាចិត‌សិបប្រាំនាក់នោះមក។ ១៥ លោកយ៉ាកុបក៏ចុះទៅស្រុកអេស៊ីប ហើយលោកទទួលមរណ‌ភាពទៅ ពួកបុព្វបុរសក៏ទទួលមរណ‌ភាពនៅស្រុកនោះដែរ។ ១៦ គេបានដឹកសពលោកយ៉ាកុប និងសពពួកបុព្វបុរសមកបញ្ចុះនៅភូមិស៊ីគែម ក្នុងផ្នូរដែលលោកអប្រាហាំបានទិញពីកូនរបស់លោកហាម័រ នៅភូមិស៊ីគែមនោះ។

១៧ លុះជិតដល់ពេលព្រះ‌ជាម្ចាស់ ត្រូវបំពេញតាមព្រះ‌បន្ទូល ដែលព្រះ‌អង្គសន្យាជាមួយលោកអប្រាហាំ ជនជាតិរបស់យើងបានកើនចំនួនកាន់តែច្រើនឡើងៗនៅស្រុកអេស៊ីប។ ១៨ បន្ទាប់មក មានស្ដេចថ្មីឡើងគ្រងរាជ្យនៅស្រុកអេស៊ីប តែស្ដេចមិនស្គាល់លោកយ៉ូសែបទេ។ ១៩ ស្ដេចថ្មីនោះបានប្រើល្បិចអាក្រក់មកលើពូជសាសន៍យើង គឺស្ដេចបានធ្វើបាបបុព្វបុរសរបស់យើង រហូតដល់បង្ខំពួកគាត់ឲ្យយកទារកតូចៗរបស់ខ្លួនទៅបំបរ‌បង់ចោល ដើម្បីកុំឲ្យមានជីវិតរស់តទៅមុខទៀត។ ២០ លោកម៉ូសេបានកើតនៅជំនាន់នោះ ហើយលោកជាទារកមួយដ៏ស្អាត ជាទីគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ឪពុក‌ម្ដាយបានចិញ្ចឹមលោកនៅក្នុងផ្ទះអស់‌រយៈពេលបីខែ។ ២១ កាលគេបំបរ‌បង់លោកចោល បុត្រីរបស់ស្ដេចផារ៉ោនបានរើសលោកយកមកចិញ្ចឹមបីបាច់ថែ‌រក្សា ធ្វើជាកូន។ ២២ លោកម៉ូសេបានទទួលការអប់រំ តាមចំណេះវិជ្ជាទាំងប៉ុន្មានរបស់ជនជាតិអេស៊ីប លោកមានសំនួន‌វោហារពូកែ ហើយប៉ិន‌ប្រសប់ធ្វើកិច្ច‌ការផ្សេងៗផង។

២៣ លុះដល់លោកមានអាយុគម្រប់សែ‌សិបឆ្នាំ លោកក៏បានសម្រេចចិត្តទៅសួរសុខទុក្ខជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ជាបង‌ប្អូនរួមជាតិរបស់លោក។ ២៤ លោកបានឃើញជនរួមជាតិរបស់លោកម្នាក់ត្រូវគេធ្វើបាប លោកក៏ចេញមុខការ‌ពារ ហើយសង‌សឹកជំនួសអ្នកដែលត្រូវគេធ្វើបាប ដោយវាយសម្លាប់ជនជាតិអេស៊ីបនោះទៅ។ ២៥ លោកនឹកស្មានថា បង‌ប្អូនរួមជាតិរបស់លោកមុខជាយល់ថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់នឹងសង្គ្រោះពួកគេតាម‌រយៈលោក ប៉ុន្តែ ពួកគេពុំបានយល់ដូច្នោះឡើយ។ ២៦ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ លោកម៉ូសេបានប្រទះឃើញជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលខ្លះកំពុងវាយគ្នា លោកក៏មានប្រសាសន៍សម្រុះ‌សម្រួលគេថាៈ “អ្នករាល់គ្នាជាបង‌ប្អូននឹងគ្នា ហេតុដូចម្ដេចបានជាធ្វើបាបគ្នាឯងដូច្នេះ?”។ ២៧ ម្នាក់ដែលធ្វើបាបបង‌ប្អូន បានច្រានលោកម៉ូសេចេញ ទាំងពោលថាៈ “នរណាបានតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាមេដឹកនាំ និងជាចៅ‌ក្រមពីលើយើង? ២៨ តើអ្នកចង់សម្លាប់ខ្ញុំដូចអ្នកបានសម្លាប់អេស៊ីបម្នាក់ពីម្សិល‌មិញនោះដែរឬ?”។ ២៩ កាលលោកម៉ូសេឮពាក្យនេះ លោកក៏ភៀសខ្លួនទៅនៅស្រុកម៉ាឌីយ៉ាន។ នៅស្រុកនោះ លោកបានកូនប្រុសពីរនាក់។

៣០ សែ‌សិបឆ្នាំកន្លងមកទៀត មានទេវទូត*មួយរូបបានបង្ហាញខ្លួនឲ្យលោកឃើញ នៅវាលរហោ‌ស្ថានភ្នំស៊ីណៃ ក្នុងអណ្ដាតភ្លើងដែលកំពុងឆេះនៅគុម្ពោតមួយ។ ៣១ លោកម៉ូសេងឿង‌ឆ្ងល់ចំពោះហេតុដ៏អស្ចារ្យ ដែលលោកឃើញនោះណាស់។ ពេលលោកចូលទៅជិត ដើម្បីពិនិត្យមើល លោកបានឮព្រះ‌សូរសៀងរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ថាៈ ៣២ “យើងជាព្រះនៃបុព្វបុរសរបស់អ្នក គឺជាព្រះរបស់អប្រាហាំ ព្រះរបស់អ៊ីសាក និងព្រះរបស់យ៉ាកុប”។ លោកម៉ូសេភ័យញ័រជាខ្លាំង ពុំហ៊ានសម្លឹងមើលទេ។ ៣៣ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកលោកថាៈ “ចូរដោះស្បែកជើងចេញ ដ្បិតកន្លែងដែលអ្នកឈរនេះជាកន្លែងដ៏‌វិសុទ្ធ*។ ៣៤ យើងបានឃើញប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់យើងរងទុក្ខលំបាកនៅស្រុកអេស៊ីប យើងក៏បានឮសម្រែកសោកសៅរបស់គេដែរ យើងចុះមកនេះ ដើម្បីរំដោះពួកគេ។ ចូរមក! យើងនឹងចាត់អ្នកឲ្យទៅស្រុកអេស៊ីបឥឡូវនេះ”។

៣៥ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល បានបដិសេធមិនទទួលស្គាល់លោកម៉ូសេនេះទេ ដោយពោលថា “នរណាបានតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាមេដឹកនាំ និងជាចៅ‌ក្រមលើយើង?”។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានចាត់លោកឲ្យទៅ ក្នុងឋានៈជាមេដឹកនាំ និងជាអ្នករំដោះ ដោយមានជំនួយពីទេវទូត ដែលបានបង្ហាញខ្លួនឲ្យលោកឃើញក្នុងគុម្ពោត។ ៣៦ គឺលោកម៉ូសេនេះហើយ ដែលបានដឹកនាំជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចេញមក ទាំងសម្ដែងឫទ្ធិ‌បាដិ‌ហារិយ៍ និងទីសម្គាល់ដ៏អស្ចារ្យ នៅស្រុកអេស៊ីប នៅសមុទ្រក្រហម និងនៅវាលរហោ‌ស្ថាន អស់‌រយៈពេលសែ‌សិបឆ្នាំផង។ ៣៧ លោកម៉ូសេនេះហើយដែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលថាៈ “ព្រះ‌ជាម្ចាស់នឹងធ្វើឲ្យមានព្យាការីម្នាក់ដូចខ្ញុំ ងើបឡើងពីចំណោមបង‌ប្អូនរបស់អ្នករាល់គ្នា”។ ៣៨ កាលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនៅជួប‌ជុំគ្នាក្នុងវាលរហោ‌ស្ថាន គឺលោកម៉ូសេនេះហើយ ដែលនៅជាមួយទេវទូតផង នៅជាមួយបុព្វបុរសផង។ ទេវទូតបានថ្លែងព្រះ‌បន្ទូលមកលោក នៅលើភ្នំស៊ីណៃ ហើយលោកបានទទួលព្រះ‌បន្ទូលដែលផ្ដល់ជីវិត យកមកប្រគល់ឲ្យយើងទាំងអស់គ្នា។ ៣៩ បុព្វបុរសរបស់យើងមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់លោកទេ គឺគេបែរជានាំគ្នាជំទាស់នឹងលោក ហើយមានចិត្តចង់វិលត្រឡប់ទៅស្រុកអេស៊ីបវិញ ៤០ ដោយពោលទៅកាន់លោកអរ៉ុនថាៈ “សូមលោកឆ្លាក់រូបចម្លាក់ផ្សេងៗធ្វើជាព្រះដឹកនាំយើង ដ្បិតលោកម៉ូសេ ដែលបាននាំយើងចេញពីស្រុកអេស៊ីបមកនោះ យើងមិនដឹងលោកទៅជាយ៉ាងណាហើយទេ!”។ ៤១ នៅគ្រានោះ គេក៏បានឆ្លាក់រូបកូនគោមួយ ហើយយកយញ្ញ‌បូជាមកថ្វាយរូបចម្លាក់នោះ រួចនាំគ្នាសប្បាយរីក‌រាយចំពោះវត្ថុដែលជាស្នាដៃរបស់ខ្លួន។ ៤២ ពេលនោះ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ឈប់រវី‌រវល់នឹងគេ ព្រះ‌អង្គបណ្ដោយគេឲ្យគោរពថ្វាយ‌បង្គំផ្កាយទាំង‌ឡាយនៅលើមេឃ ស្របនឹងសេចក្ដីដែលមានចែងទុកក្នុងគម្ពីរព្យាការីថាៈ

“ប្រជា‌រាស្ដ្រអ៊ីស្រា‌អែលអើយ!

ក្នុងអំឡុងពេលសែ‌សិបឆ្នាំនៅវាលរហោ‌ស្ថាន

តើអ្នករាល់គ្នាដែលបានយកសត្វ

ឬយញ្ញ‌បូជាអ្វីមកឲ្យយើងឬទេ?។

៤៣អ្នករាល់គ្នាបានសែងខ្ទមរបស់ព្រះម៉ូឡេក

និងសែងរូបផ្កាយតំណាងព្រះរ៉ៃ‌ផាន

របស់អ្នករាល់គ្នា។

រូបសំណាកអស់ទាំងនេះ អ្នករាល់គ្នាបានឆ្លាក់

ដើម្បីយកមកថ្វាយ‌បង្គំ!។

ដូច្នេះ យើងនឹងកៀរអ្នករាល់គ្នាយកទៅឆ្ងាយ

ហួសស្រុកបាប៊ីឡូនទៅទៀត”។

៤៤ នៅវាលរហោ‌ស្ថាន បុព្វបុរសរបស់យើងមានព្រះ‌ពន្លា*របស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់សង់ឡើង ស្របតាមព្រះ‌បន្ទូលដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានបង្គាប់មកលោកម៉ូសេ គឺតាមគំរូដែលលោកបានឃើញ។ ៤៥ បុព្វបុរសរបស់យើងបានទទួលព្រះ‌ពន្លាតៗគ្នា ហើយសែងចូលទៅក្នុងទឹកដីដែលរឹបយកពីជាតិសាសន៍នានា ក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកយ៉ូស៊ូអា គឺជាជាតិសាសន៍ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានដេញចេញពីមុខពួកគេ។ ព្រះ‌ពន្លានេះនៅគង់‌វង្សរហូតដល់ជំនាន់ព្រះ‌បាទដាវីឌ។ ៤៦ ព្រះ‌ជាម្ចាស់គាប់ព្រះ‌ហឫទ័យនឹងព្រះ‌បាទដាវីឌ ព្រះ‌បាទដាវីឌក៏បានទូលសូមអនុញ្ញាតពីព្រះ‌អង្គ រកព្រះ‌ដំណាក់មួយថ្វាយព្រះរបស់លោកយ៉ាកុប ៤៧ តែព្រះ‌បាទសាឡូម៉ូនឯ‌ណោះវិញទេ ដែលបានសង់ព្រះ‌ដំណាក់នោះ។ ៤៨ ព្រះដ៏ខ្ពង់‌ខ្ពស់បំផុតមិនគង់នៅក្នុងដំណាក់ដែលសង់ឡើងដោយដៃមនុស្សឡើយ ដូចព្យាការី*បានថ្លែងទុកមកស្រាប់ថាៈ

៤៩ “ផ្ទៃមេឃជាបល្ល័ង្ករបស់យើង

ហើយផែន‌ដីក៏ជាកំណល់ទ្រជើងយើងដែរ”។

ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថាៈ

“តើអ្នករាល់គ្នានឹងសង់ដំណាក់បែបណា

ឲ្យយើងបាន?

តើកន្លែងដែលយើងនឹងសម្រាកនោះនៅឯណា?

៥០ គឺយើងទេតើដែលបានបង្កើត

អ្វីៗទាំងនោះមក!”។

៥១ អស់លោកចិត្តរឹង‌រូសអើយ! អស់លោកមានចិត្ត មានត្រចៀកដូចសាសន៍ដទៃ ចេះតែជំទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធជា‌និច្ច គឺមិនខុសពីបុព្វបុរសរបស់អស់លោកទេ! ៥២ គ្មានព្យាការីណាម្នាក់ដែលបុព្វបុរសរបស់អស់លោកមិនបានបៀត‌បៀននោះឡើយ។ បុព្វបុរសរបស់អស់លោកបានសម្លាប់អស់អ្នកដែលប្រកាសទុកជាមុនថា ព្រះដ៏សុចរិតនឹងយាងមក។ ឥឡូវនេះ អស់លោកបានចាប់ព្រះ‌អង្គនោះបញ្ជូនទៅឲ្យគេ ហើយអស់លោកធ្វើគុតព្រះ‌អង្គថែមទៀតផង។ ៥៣ អស់លោកបានទទួលវិន័យរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ តាម‌រយៈទេវទូត តែអស់លោកពុំបានប្រព្រឹត្តតាមសោះ!»។

បណ្ដា‌ជនសម្លាប់លោកស្ទេផាន

៥៤ កាលសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ឮដូច្នោះ គេក្រេវ‌ក្រោធជាខ្លាំង គេសង្កៀតធ្មេញដាក់លោកស្ទេផាន។ ៥៥ រីឯលោកស្ទេផានវិញ លោកបានពោរ‌ពេញដោយព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ* លោកសម្លឹងមើលទៅលើមេឃ ឃើញសិរី‌រុងរឿងរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ និងឃើញព្រះ‌យេស៊ូឈរនៅខាងស្ដាំព្រះ‌អង្គ។ ៥៦ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «មើលហ្ន៎! ខ្ញុំឃើញផ្ទៃមេឃបើកចំហ និងឃើញបុត្រមនុស្ស*ឈរនៅខាងស្ដាំព្រះ‌ជាម្ចាស់»។ ៥៧ ពួកគេស្រែកឡើងយ៉ាងខ្លាំង ទាំងយកដៃខ្ទប់ត្រចៀក ហើយនាំគ្នាស្ទុះទៅសង្គ្រុបពីលើលោក។ ៥៨ គេបណ្ដេញលោកចេញពីទីក្រុង រួចយកដុំថ្មគប់សម្លាប់លោក។ ពួកអ្នកដែលជាសាក្សីបានយកសម្លៀក‌បំពាក់របស់ខ្លួនទៅទុក នៅក្បែរជើងយុវជនម្នាក់ឈ្មោះ សូល។ ៥៩ នៅពេលគេគប់ដុំថ្មសម្លាប់នោះ លោកស្ទេផានទូល‌អង្វរថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូអើយ សូមទទួលវិញ្ញាណរបស់ទូលបង្គំផង!»។ ៦០ បន្ទាប់មក លោកលុតជង្គង់ចុះ ហើយបន្លឺសំឡេងខ្លាំងៗថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់អើយ! សូមកុំប្រកាន់ទោសគេ ព្រោះតែអំពើបាបនេះធ្វើអ្វី»។ កាលបានទូលដូច្នោះហើយ លោកក៏ផុតដង្ហើមទៅ។

១ លោកសូលបានយល់ស្របនឹងការសម្លាប់លោកស្ទេផានដែរ។

លោកសូលបៀត‌បៀនពួកសាវ័ក

នៅថ្ងៃនោះ ព្រះ‌សហគមន៍*នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមត្រូវគេបៀត‌បៀនជាខ្លាំង។ អ្នកជឿទាំងប៉ុន្មាន លើក‌លែងតែក្រុមគ្រីស្តទូតចេញ បានបែក‌ខ្ញែកគ្នាពាស‌ពេញស្រុកយូដា និងស្រុកសាម៉ារី។ ២ អស់អ្នកដែលគោរពប្រណិ‌ប័តន៍ព្រះ‌ជាម្ចាស់បាននាំគ្នាបញ្ចុះសពលោកស្ទេផាន និងយំសោកយ៉ាងខ្លាំងទៀតផង។

៣ រីឯលោកសូលវិញ លោកខំប្រឹងរំលាយព្រះ‌សហគមន៍ ដោយចូលពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ចាប់ពួកអ្នកជឿទាំងប្រុសទាំងស្រីយកទៅឃុំ‌ឃាំង។

លោកភីលីពប្រកាសដំណឹង‌ល្អនៅស្រុកសាម៉ារី

៤ ពួកសាវ័ក*ដែលបែក‌ខ្ញែកគ្នានោះ បានធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ទាំងផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អ*អំពីព្រះ‌បន្ទូល។ ៥ លោកភីលីពបានធ្វើដំណើរទៅក្រុងមួយនៅស្រុកសាម៉ារី ហើយប្រកាសប្រាប់អ្នកក្រុងអំពីព្រះ‌គ្រីស្ដ*។ ៦ មហា‌ជនរួមចិត្តគំនិតគ្នាពេញចិត្តនឹងពាក្យសម្ដីរបស់លោកភីលីព ព្រោះគេបានឮលោកមានប្រសាសន៍ និងបានឃើញទីសម្គាល់ដ៏អស្ចារ្យ ដែលលោកបានធ្វើ ៧ គឺមានខ្មោចជាច្រើនចេញពីមនុស្ស ទាំងស្រែកខ្លាំងៗ និងមានមនុស្សខ្វិន មនុស្សស្លាប់ដៃជើងជាច្រើនបានជា។ ៨ ប្រជាជននៅក្រុងនោះ មានអំណរសប្បាយដ៏លើស‌លប់។

៩ មានបុរសម្នាក់ ឈ្មោះស៊ីម៉ូន រស់នៅក្នុងក្រុងនោះ តាំងពីមុនលោកភីលីពមកដល់ម៉្លេះ។ គាត់ជាគ្រូមន្ត‌អាគម ធ្វើឲ្យប្រជាជននៅស្រុកសាម៉ារីស្ងើចសរសើរគាត់ជាខ្លាំង ហើយគាត់អួតខ្លួនថាគាត់ជាអ្នកធំមួយរូប។ ១០ ប្រជាជនទាំងតូចទាំងធំពេញចិត្តនឹងគាត់គ្រប់ៗគ្នា គេពោលថា៖ «លោកនេះហើយជាឫទ្ធា‌នុភាពរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដែលជាឫទ្ធា‌នុភាពដ៏ឧត្តុង្គ‌ឧត្ដម»។ ១១ ប្រជាជនពេញចិត្តនឹងគាត់ដូច្នេះ ព្រោះគាត់បានសម្ដែងមន្ត‌អាគមឲ្យគេស្ងើចសរសើរអស់‌រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ១២ កាលគេជឿដំណឹង‌ល្អ*អំពីព្រះ‌រាជ្យ*របស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ និងអំពីព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដ* ដែលលោកភីលីពប្រកាសប្រាប់ គេក៏ទទួលពិធីជ្រមុជទឹក* ទាំងប្រុស ទាំងស្រី។ ១៣ លោកស៊ីម៉ូនផ្ទាល់ក៏បានជឿដែរ ថែមទាំងបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹកទៀតផង ហើយគាត់នៅជាប់នឹងលោកភីលីពជា‌និច្ច។ កាលគាត់បានឃើញទីសម្គាល់ និងការអស្ចារ្យដ៏ធំៗដែលកើតមាននៅពេលនោះ គាត់ក៏ស្ងើចសរសើរយ៉ាងខ្លាំង។

១៤ ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមបានឮដំណឹងថា អ្នកស្រុកសាម៉ារីនាំគ្នាទទួលព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ក៏ចាត់លោកសិលា និងលោកយ៉ូហាន ឲ្យទៅជួបអ្នកទាំងនោះ។ ១៥ លុះទៅដល់ស្រុកសាម៉ារី គ្រីស្ដ‌ទូត*ទាំងពីរក៏ទូល‌អង្វរព្រះ‌ជាម្ចាស់ សុំឲ្យពួកអ្នកជឿបានទទួលព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ* ១៦ ដ្បិតព្រះ‌វិញ្ញាណពុំទាន់យាងចុះមកសណ្ឋិតលើអ្នកណាម្នាក់ ក្នុងចំណោមពួកគេនៅឡើយទេ គឺគេគ្រាន់តែបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹក ក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូប៉ុណ្ណោះ។ ១៧ ពេលនោះ លោកសិលា និងលោកយ៉ូហានបានដាក់ដៃ*លើគេ ហើយគេក៏បានទទួលព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ។ ១៨ កាលលោកស៊ីម៉ូនឃើញថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រទានព្រះ‌វិញ្ញាណមកអ្នកជឿ ដោយគ្រីស្ដ‌ទូតដាក់ដៃលើដូច្នោះ គាត់ក៏យកប្រាក់មកជូនគ្រីស្ដ‌ទូតទាំងពីរ ហើយពោលថា៖ ១៩ «សូមលោកប្រគល់ឲ្យខ្ញុំមានអំណាចនេះផង ដើម្បីឲ្យខ្ញុំដាក់ដៃលើអ្នកណា អ្នកនោះនឹងបានទទួលព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធដែរ»។ ២០ លោកសិលាតបទៅគាត់វិញថា៖ «ចូរឲ្យប្រាក់របស់អ្នកវិនាសអន្តរាយជាមួយអ្នកទៅ អ្នកនឹកស្មានថា អាចយកប្រាក់មកទិញព្រះអំណោយទានរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់បាន! ២១ អ្នកគ្មានចំណែក គ្មានសិទ្ធិអ្វីក្នុងកិច្ច‌ការនេះឡើយ ដ្បិតចិត្តរបស់អ្នកមិនទៀងត្រង់ចំពោះព្រះ‌ជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ។ ២២ ចូរលះ‌បង់ចិត្តគំនិតអាក្រក់ចោលទៅ ហើយទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ ក្រែងលោព្រះ‌អង្គលើក‌លែងទោសឲ្យអ្នកដែលមានចិត្តបែបនេះ ២៣ ដ្បិតខ្ញុំឃើញថាអ្នកមានចិត្តខ្មៅ ហើយក៏នៅជាប់ចំណងអំពើទុច្ចរិតដែរ»។ ២៤ លោកស៊ីម៉ូនតបទៅវិញថា៖ «សូមលោកទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ឲ្យខ្ញុំផង ដើម្បីកុំឲ្យមានហេតុអាក្រក់ណាមួយកើតឡើងចំពោះរូបខ្ញុំ ដូចលោកមានប្រសាសន៍នោះឡើយ»។

២៥ ក្រោយពីបានផ្ដល់សក្ខី‌ភាព និងប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់រួចហើយ គ្រីស្ដ‌ទូតទាំងពីររូបក៏វិលត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមវិញ ទាំងផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អក្នុងភូមិជាច្រើន នៅស្រុកសាម៉ារីផង។

លោកភីលីពនាំដំណឹង‌ល្អទៅជម្រាបមន្ត្រីជាតិអេត្យូ‌ពី

២៦ ទេវទូត*របស់ព្រះ‌អម្ចាស់ពោលមកកាន់លោកភីលីពថា៖ «សូមក្រោកឡើង ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅទិសខាងត្បូង តាមផ្លូវចុះពីក្រុងយេរូ‌សាឡឹមទៅក្រុងកាសាជាផ្លូវស្ងាត់នោះទៅ»។ លោកភីលីពក៏ក្រោកឡើងចេញដំណើរទៅ។ ២៧ នៅតាមផ្លូវ មានជនជាតិអេត្យូ‌ពីមួយរូប ជាមនុស្សកម្រៀវ* លោកជាមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់របស់មហា‌ក្សត្រិ‌យានីកន់ដាស ដែលគ្រងរាជ្យនៅស្រុកអេត្យូ‌ពី ហើយលោកជាអ្នកកាន់កាប់ព្រះ‌រាជ‌ទ្រព្យទាំងប៉ុន្មាន។ លោកបានមកថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌ជាម្ចាស់នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ២៨ ហើយធ្វើដំណើរវិលត្រឡប់ទៅវិញ ដោយជិះរទេះសេះ ទាំងអានគម្ពីរព្យាការី*អេសាយផង។

២៩ ព្រះ‌វិញ្ញាណមានព្រះ‌បន្ទូលមកលោកភីលីពថា៖ «ចូរទៅមុខ រួចចូលទៅជិតរទេះសេះនោះទៅ»។ ៣០ លោកភីលីពក៏រត់ទៅមុខ ហើយឮមន្ត្រីអេត្យូ‌ពីអានគម្ពីរព្យាការីអេសាយ លោកភីលីពសួរមន្ត្រីនោះថា៖ «តើលោកយល់សេចក្ដីដែលលោកកំពុងតែអាននេះឬទេ?»។ ៣១ លោកមន្ត្រីតបមកវិញថា៖ «ធ្វើម្ដេចឲ្យខ្ញុំយល់បាន បើគ្មាននរណាពន្យល់ណែ‌នាំសោះនោះ!»។ លោកក៏អញ្ជើញលោកភីលីពឡើងជិះរទេះសេះជាមួយ។ ៣២ រីឯអត្ថ‌បទគម្ពីរដែលលោកកំពុងអាននោះគឺ៖

“លោកត្រូវគេនាំយកទៅដូចជាចៀម

ដែលគេនាំទៅសម្លាប់

លោកពុំបានហើបមាត់ទាល់តែសោះ

គឺប្រៀបដូចជាកូនចៀមដែលស្ងៀមស្ងាត់

នៅមុខអ្នកកាត់រោម។

៣៣ លោកត្រូវគេបន្ទាបបន្ថោក

ហើយគេមិនរកយុត្តិធម៌ជូនលោកឡើយ។

គ្មាននរណាអាចតំណាលអំពីពូជ‌ពង្ស

របស់លោកបានទេ

ព្រោះគេបានដកជីវិតរបស់លោក

ចេញពីផែន‌ដីនេះបាត់ទៅហើយ”។

៣៤ មន្ត្រីនោះសួរលោកភីលីពថា៖ «សូមប្រាប់ខ្ញុំផង តើព្យាការី*មានប្រសាសន៍ដូច្នេះ សំដៅលើអ្នកណា? តើលោកមានប្រសាសន៍អំពីខ្លួនលោកផ្ទាល់ ឬមានប្រសាសន៍អំពីអ្នកណាម្នាក់ផ្សេងទៀត?»។ ៣៥ លោកភីលីពក៏ជម្រាបជូនដំណឹង‌ល្អអំពីព្រះ‌យេស៊ូប្រាប់លោក ដោយចាប់ផ្ដើមពីអត្ថ‌បទគម្ពីរនោះទៅ។ ៣៦ លោកទាំងពីរចេះតែបន្ដដំណើរទៅមុខ។ លុះដល់កន្លែងមួយមានទឹក លោកមន្ត្រីមានប្រសាសន៍ថា៖ «ទីនេះមានទឹក តើមានអ្វីឃាត់ខ្ញុំ មិនឲ្យទទួលពិធីជ្រមុជទឹក!»។ ៣៧ លោកភីលីពមានប្រសាសន៍ទៅលោកមន្ត្រីថា៖ «បើលោកជឿយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្តនោះ លោកអាចទទួលពិធីជ្រមុជទឹកបាន»។ លោកមន្ត្រីឆ្លើយវិញថា៖ «ខ្ញុំជឿហើយថា ព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដជាព្រះ‌បុត្រារបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់»។ ៣៨ លោកបញ្ជាឲ្យគេបញ្ឈប់រទេះសេះ។ លោកមន្ត្រី និងលោកភីលីពចុះទៅក្នុងទឹកទាំងពីរនាក់ ហើយលោកភីលីពក៏ជ្រមុជទឹកជូនមន្ត្រីនោះ។ ៣៩ កាលលោកទាំងពីរឡើងពីទឹកមកវិញ ព្រះ‌វិញ្ញាណនៃព្រះ‌អម្ចាស់បានលើកលោកភីលីពយកចេញបាត់ទៅ លោកមន្ត្រីលែងឃើញលោកភីលីពទៀតហើយ។ លោកមន្ត្រីបន្ដដំណើរទៅមុខដោយចិត្តត្រេកអរសប្បាយ។ ៤០ រីឯលោកភីលីព គេបែរជាឃើញលោកនៅឯក្រុងអាសូតឯ‌ណោះ។

បន្ទាប់មក លោកធ្វើដំណើរពីក្រុងមួយទៅក្រុងមួយទាំងផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អ* រហូតទៅដល់ក្រុងសេសារេ។

លោកសូលប្រែចិត្តគំនិតជឿព្រះ‌យេស៊ូ

១ នៅពេលនោះ លោកសូលគិតតែពីគំរាមកំហែង និងសម្លាប់សាវ័ក*របស់ព្រះ‌អម្ចាស់ជា‌និច្ច។ គាត់ទៅជួបលោកមហាបូជា‌ចារ្យ ២ សុំលិខិតអនុញ្ញាតចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំនានានៅក្រុងដាម៉ាស ក្រែងរកឃើញអ្នកខ្លះនៅទីនោះ ដែលដើរតាមមាគ៌ារបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ទោះជាប្រុស ឬស្ត្រីក្តី គាត់នឹងចាប់ចងនាំយកមកក្រុងយេរូ‌សាឡឹម។ ៣ ពេលគាត់ធ្វើដំណើរទៅជិតដល់ក្រុងដាម៉ាសហើយ ស្រាប់តែមានពន្លឺមួយចាំងពីផ្ទៃមេឃមកជុំ‌វិញគាត់។ ៤ គាត់ក៏ដួល ហើយឮសូរសំឡេងមួយពោលមកគាត់ថា៖ «សាអ៊ូលអើយ សាអ៊ូល! ហេតុដូចម្ដេចបានជាអ្នកបៀត‌បៀនខ្ញុំ?»។ ៥ លោកសូលសួរវិញថា៖ «លោកម្ចាស់អើយ! តើលោកជានរណា?»។ សំឡេងនោះក៏ឆ្លើយឡើងថា៖ «ខ្ញុំជាយេស៊ូដែលអ្នកកំពុងតែបៀត‌បៀន។ ៦ ចូរក្រោកឡើង ហើយចូលទៅក្នុងទីក្រុង នៅទីនោះនឹងមានគេប្រាប់អ្នកថាត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ»។ ៧ រីឯអស់អ្នកដែលធ្វើដំណើរជាមួយលោកសូលនាំគ្នាឈប់ គេនៅស្ងៀម រកនិយាយអ្វីមិនកើត ព្រោះគេបានឮសំឡេង តែពុំឃើញមាននរណាឡើយ។ ៨ លោកសូលក្រោកឡើង ទោះបីគាត់ខំប្រឹងបើកភ្នែកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់មើលអ្វីមិនឃើញដែរ។ គេដឹកដៃគាត់ នាំចូលទៅក្នុងក្រុងដាម៉ាស។ ៩ ក្នុង‌រយៈពេលបីថ្ងៃ គាត់មិនអាចមើលឃើញ ហើយក៏មិនពិសាបាយពិសាទឹកសោះឡើយ។

១០ នៅក្រុងដាម៉ាស មានសាវ័កមួយរូប ឈ្មោះអណា‌ញ៉ាស។ គាត់និមិត្តឃើញព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលហៅគាត់ថា៖ «អណា‌ញ៉ាស!»។ គាត់ទូលតបថា៖ «ក្រាបទូលព្រះ‌អម្ចាស់!»។ ១១ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកគាត់ថា៖ «ចូរក្រោកឡើង ទៅឯផ្លូវមួយឈ្មោះ“ផ្លូវត្រង់” សួររកឈ្មោះសូល ជាអ្នកស្រុកតារសុស នៅក្នុងផ្ទះយូដាស។ គាត់កំពុងតែអធិស្ឋាន* ១២ ហើយនិមិត្តឃើញបុរសម្នាក់ ឈ្មោះអណា‌ញ៉ាសចូលមកដាក់ដៃ*លើគាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់មើលឃើញឡើងវិញ»។ ១៣ លោកអណា‌ញ៉ាសទូលព្រះ‌អង្គថា៖ «បពិត្រព្រះ‌អម្ចាស់! ទូលបង្គំបានឮមនុស្សជាច្រើននិយាយថា បុរសនេះបានធ្វើបាបប្រជា‌រាស្ដ្រដ៏‌វិសុទ្ធ*របស់ព្រះ‌អង្គនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមខ្លាំងណាស់ ១៤ ហើយគាត់បានទទួលការអនុញ្ញាតពីលោកមហាបូជា‌ចារ្យឲ្យមកទីនេះ ដើម្បីចាប់ចងអស់អ្នកដែលអង្វររកព្រះ‌នាមព្រះ‌អង្គ»។ ១៥ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកគាត់វិញថា៖ «អញ្ជើញទៅចុះ! ដ្បិតខ្ញុំជ្រើស‌រើសបុរសនេះ ដើម្បីប្រើគាត់ឲ្យទៅប្រាប់ប្រជា‌ជាតិ និងស្ដេចនានា ព្រមទាំងប្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ឲ្យស្គាល់ឈ្មោះខ្ញុំ។ ១៦ ខ្ញុំនឹងបង្ហាញប្រាប់គាត់ឲ្យដឹងថា គាត់ត្រូវរងទុក្ខលំបាកជាច្រើន ព្រោះតែឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ»។

១៧ លោកអណា‌ញ៉ាសក៏ចេញទៅ។ លុះទៅដល់ផ្ទះនោះហើយ គាត់ដាក់ដៃលើលោកសូល ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «បងសូលអើយ! ព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូដែលបងបានឃើញ នៅតាមផ្លូវបងធ្វើដំណើរមកនោះ ព្រះ‌អង្គបានចាត់ខ្ញុំមក ដើម្បីឲ្យបងអាចមើលឃើញឡើងវិញ និងឲ្យបងបានពោរ‌ពេញដោយព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ*»។ ១៨ រំពេចនោះ មានអ្វីមួយដូចស្រកាត្រី ជ្រុះពីភ្នែកលោកសូល លោកក៏មើលឃើញឡើងវិញ លោកក្រោកឡើងទទួលពិធីជ្រមុជទឹក*។ ១៩ បន្ទាប់មក លោកបរិភោគម្ហូបអាហារ ហើយមានកម្លាំងឡើងវិញ។

លោកសូលប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលនៅក្រុងដាម៉ាស

លោកស្នាក់នៅជាមួយពួកសាវ័ក ដែលនៅក្រុងដាម៉ាស បួនដប់ថ្ងៃ។ ២០ លោកចាប់ផ្ដើមប្រកាសនៅក្នុងសាលាប្រជុំ*នានាភ្លាមថា ព្រះ‌យេស៊ូជាព្រះ‌បុត្រារបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ២១ អស់អ្នកដែលបានឮលោកមានប្រសាសន៍ ងឿង‌ឆ្ងល់ណាស់ គេពោលថា៖ «លោកនេះហើយដែលបានធ្វើទុក្ខបៀត‌បៀនអស់អ្នកដែលអង្វររកឈ្មោះយេស៊ូ នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម គាត់មកទីនេះ រកចាប់ចងគេនាំទៅជូនពួកមហាបូជា‌ចារ្យ*ទេតើ!»។ ២២ រីឯលោកសូលវិញ លោកមានកម្លាំងចិត្តកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ហើយលោកវែក‌ញែកប្រាប់សាសន៍យូដា នៅក្រុងដាម៉ាសយ៉ាងច្បាស់លាស់ថា ព្រះ‌យេស៊ូពិតជាព្រះ‌គ្រីស្ដ*។

២៣ យូរថ្ងៃក្រោយមកទៀត ជនជាតិយូដាបានសមគំនិតគ្នារកសម្លាប់លោកសូល ២៤ តែលោកបានជ្រាបគម្រោង‌ការរបស់គេ។ ពួកគេបាននាំគ្នាទៅចាំនៅទ្វារក្រុងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ដើម្បីសម្លាប់លោក។ ២៥ ប៉ុន្តែ នៅពេលយប់ ពួកសាវ័ករបស់លោកបានដាក់លោកក្នុងជាលមួយ សម្រូតចុះទៅខាងក្រៅកំពែងក្រុង។

លោកសូលនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម

២៦ កាលលោកសូលមកដល់ក្រុងយេរូ‌សាឡឹម លោកចង់ទៅចូលរួមក្នុងចំណោមពួកសាវ័ក តែពួកគេខ្លាចលោកទាំងអស់គ្នា ព្រោះគេពុំជឿថាលោកជាសាវ័កដែរនោះឡើយ។ ២៧ ពេលនោះ លោកបារណា‌បាសបានទទួលលោក ហើយនាំទៅជួបក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត* ទាំងរៀបរាប់អំពីលោកសូលបានឃើញព្រះ‌អម្ចាស់នៅតាមផ្លូវ អំពីព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់លោក ហើយនឹងរៀបរាប់អំពីលោកសូលមានប្រសាសន៍ដោយចិត្តអង់‌អាចក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ នៅក្រុងដាម៉ាសផងដែរ។ ២៨ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក លោកសូលតែង‌តែចុះឡើងនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមជាមួយក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូតជា‌និច្ច ព្រមទាំងមានប្រសាសន៍ដោយចិត្តអង់‌អាចក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌អម្ចាស់ថែមទៀតផង។ ២៩ លោកបានសន្ទនា និងជជែកវែក‌ញែកជាមួយសាសន៍យូដា ដែលនិយាយភាសាក្រិក តែពួកគេបែរជានាំគ្នាប៉ុន‌ប៉ងសម្លាប់លោកទៅវិញ។ ៣០ កាលពួកបង‌ប្អូនបានជ្រាបដំណឹងនេះ គេនាំលោកទៅក្រុងសេសារេ ហើយបន្ទាប់មក ឲ្យលោកទៅក្រុងតារសុស។

៣១ ព្រះ‌សហគមន៍*បានប្រកបដោយសេចក្ដីសុខ‌សាន្តគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងស្រុកយូដា ស្រុកកាលី‌ឡេ និងស្រុកសាម៉ារី។ ព្រះ‌សហគមន៍មានជំហរកាន់តែមាំ‌មួនឡើងៗ ហើយគេរស់នៅដោយគោរពកោតខ្លាចព្រះ‌អម្ចាស់ ព្រមទាំងមានចំនួនកើនឡើងជាលំដាប់ ដោយមានព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ*ជួយលើកទឹកចិត្តគេផង។

លោកសិលាប្រោសលោកអេណេឲ្យជា

៣២ លោកសិលាបានធ្វើដំណើរទៅគ្រប់ទីកន្លែង។ លោកបានចុះទៅសួរសុខទុក្ខប្រជាជនដ៏‌វិសុទ្ធ*នៅក្រុងលីដា។ ៣៣ នៅក្រុងនោះ លោកឃើញបុរសម្នាក់ឈ្មោះអេណេ ឈឺក្រោកមិនរួច គាត់ដេកជាប់នឹងគ្រែប្រាំបីឆ្នាំមកហើយ។ ៣៤ លោកសិលាមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អេណេអើយ! ព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដ*ប្រោសអ្នកឲ្យជាហើយ ចូរក្រោកឡើង រៀបចំគ្រែអ្នកទៅ!»។ លោកអេណេក៏ក្រោកឡើងភ្លាម។ ៣៥ អ្នកក្រុងលីដាទាំងអស់ និងអ្នកស្រុកនៅតំបន់សារ៉ូនបានឃើញគាត់ជាដូច្នេះ ក៏បែរចិត្តគំនិតទៅរកព្រះ‌អម្ចាស់។

នាងតាប៊ី‌ថារស់ឡើងវិញ

៣៦ នៅក្រុងយ៉ុប‌ប៉េ មានស្ត្រីម្នាក់ ឈ្មោះតាប៊ី‌ថា ភាសាក្រិកថា “ឌ័រកាស” នាងជាសាវ័ក*ដែរ នាងតែងប្រព្រឹត្តអំពើល្អ និងធ្វើទានជាច្រើន។ ៣៧ នៅគ្រានោះ នាងមានជំងឺ ហើយស្លាប់ទៅ។ គេបានលាងសពរបស់នាងតម្កល់ទុកនៅបន្ទប់ខាងលើ។ ៣៨ ក្រុងលីដានៅជិតក្រុងយ៉ុប‌ប៉េ។ កាលពួកសាវ័កឮដំណឹងថា លោកសិលាស្ថិតនៅឯក្រុងលីដានោះ គេចាត់បុរសពីរនាក់ឲ្យទៅអញ្ជើញលោកថា៖ «សូមលោកមេត្តាប្រញាប់ធ្វើដំណើរបង្ហួសទៅកន្លែងយើងខ្ញុំផង»។ ៣៩ លោកសិលាក៏ចេញដំណើរមកជាមួយអ្នកទាំងពីរនោះភ្លាម។ ពេលលោកមកដល់ គេបានអញ្ជើញលោកឡើងទៅបន្ទប់ខាងលើ ស្ត្រី‌មេម៉ាយទាំងប៉ុន្មានបាននាំគ្នាចូលមកជិតលោក ទាំងយំសោក និងបង្ហាញអាវវែង អាវក្រៅដែលនាងឌ័រកាសបានដេរ កាលនាងរស់នៅជាមួយគេនៅឡើយ។ ៤០ លោកសិលាសុំឲ្យគេចេញទៅក្រៅទាំងអស់គ្នា រួចលោកលុតជង្គង់អធិស្ឋាន។ បន្ទាប់មក លោកបែរទៅរកសព មានប្រសាសន៍ថា៖ «តាប៊ី‌ថាអើយ ក្រោកឡើង!»។ ពេលនោះ នាងក៏បើកភ្នែក ហើយកាលនាងបានឃើញលោកសិលា នាងក្រោកអង្គុយ។ ៤១ លោកចាប់ដៃនាងឲ្យក្រោកឈរ ហើយហៅពួកអ្នកជឿ និងស្ត្រី‌មេម៉ាយឲ្យចូលមកបង្ហាញនាងឌ័រកាស ដែលមានជីវិតរស់ឲ្យគេឃើញ។ ៤២ អ្នកក្រុងយ៉ុប‌ប៉េទាំងប៉ុន្មានបានដឹងរឿងនេះ ហើយច្រើននាក់ជឿលើព្រះ‌អម្ចាស់។ ៤៣ លោកសិលាស្នាក់នៅក្រុងយ៉ុប‌ប៉េ ជាយូរថ្ងៃតទៅទៀត ក្នុងផ្ទះបុរសម្នាក់ ឈ្មោះស៊ីម៉ូន ជាអ្នកសម្លាប់ស្បែក។

លោកគ័រនេល្យូសប្រែចិត្តគំនិតជឿព្រះ‌អម្ចាស់

១ នៅក្រុងសេសារេ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះគ័រនេល្យូស ជានាយទាហានក្នុងកងវរ‌សេនាតូច រ៉ូម៉ាំងមួយ ឈ្មោះ «កងវរ‌សេនាតូចអ៊ីតា‌លី»។ ២ គាត់ និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ទាំងមូល ជាអ្នកគោរពប្រណិ‌ប័តន៍ និងកោតខ្លាចព្រះ‌ជាម្ចាស់។ គាត់តែងចែកទានជាច្រើនឲ្យប្រជាជន ព្រមទាំងទូល‌អង្វរព្រះ‌ជាម្ចាស់គ្រប់ពេលវេលា។ ៣ ថ្ងៃមួយ ប្រមាណជាម៉ោងបីរសៀល គាត់បាននិមិត្តឃើញទេវទូត*មួយរូបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់យ៉ាងច្បាស់ ទេវទូតនោះចូលមកផ្ទះគាត់ ហៅគាត់ថា៖ «លោកគ័រនេល្យូសអើយ!»។ ៤ លោកគ័រនេល្យូសសម្លឹងមើលទៅទេវទូត ហើយមានប្រសាសន៍ទៅវិញ ទាំងភ័យខ្លាចថា៖ «លោកម្ចាស់អើយ! តើលោកមានការអ្វី?»។ ទេវទូតពោលមកគាត់ថា៖ «ព្រះ‌ជាម្ចាស់ព្រះ‌អង្គព្រះ‌សណ្ដាប់ពាក្យទូល‌អង្វររបស់លោកហើយ ព្រះ‌អង្គក៏ជ្រាបអំពីទានរបស់លោកដែរ ព្រះ‌អង្គមិនភ្លេចទេ។ ៥ សុំលោកចាត់គេឲ្យទៅក្រុងយ៉ុប‌ប៉េ ឥឡូវនេះ អញ្ជើញបុរសម្នាក់ឈ្មោះស៊ីម៉ូន ហៅសិលាមក។ ៦ គាត់ស្នាក់នៅផ្ទះអ្នកសម្លាប់ស្បែកម្នាក់ឈ្មោះស៊ីម៉ូន ផ្ទះនោះនៅក្បែរមាត់សមុទ្រ»។

៧ កាលទេវទូត*ដែលបាននិយាយជាមួយគាត់ចេញផុតទៅ លោកគ័រនេល្យូសក៏ហៅអ្នកបម្រើពីរនាក់ និងទាហានម្នាក់ ដែលនៅក្រោមបញ្ជារបស់គាត់ជាយូរហើយ ហើយគោរពប្រណិ‌ប័តន៍ព្រះ‌ជាម្ចាស់ផងនោះ ឲ្យចូលមក។ ៨ លោកបានរៀបរាប់ហេតុ‌ការណ៍ទាំងអស់ប្រាប់ពួកគេ រួចចាត់ឲ្យទៅក្រុងយ៉ុប‌ប៉េ។

៩ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ អ្នកទាំងនោះធ្វើដំណើរទៅជិតដល់ក្រុងយ៉ុប‌ប៉េ។ ប្រមាណជាថ្ងៃត្រង់ លោកសិលាឡើងទៅអធិស្ឋាន*នៅលើដំបូលផ្ទះ។ ១០ ពេលនោះ លោកឃ្លាន ចង់ពិសាបាយ។ កាលគេកំពុងតែរៀបចំម្ហូបចំណីជូនលោកពិសា លោកបានលង់ស្មារតី ១១ និមិត្តឃើញផ្ទៃមេឃបើកចំហ ឃើញវត្ថុម្យ៉ាងដូចកម្រាលតុមួយយ៉ាងធំ ដែលមានចងចុងជាយទាំងបួនជ្រុងចុះពីលើមកដល់ដី។ ១២ នៅលើកម្រាលនោះ មានសត្វចតុប្បាទគ្រប់ប្រភេទ មានសត្វលូនវារ និងបក្សា‌បក្សី។ ១៣ មានព្រះសូរសៀងបញ្ជាមកគាត់ថា៖ «សិលាអើយ! ចូរសម្លាប់សត្វទាំងនេះបរិភោគទៅ!»។ ១៤ ប៉ុន្តែ លោកសិលាទូលទៅវិញថា៖ «ទេ ព្រះ‌អម្ចាស់ ទូលបង្គំពុំដែលទទួលទានអ្វីដែលវិន័យហាមឃាត់ ឬមិនបរិសុទ្ធ*ទាល់តែសោះ»។ ១៥ បន្ទាប់មក លោកសិលាបានឮព្រះ‌សូរសៀងនោះជាលើកទីពីរថា៖ «អ្វីៗដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសឲ្យបរិសុទ្ធហើយ ចូរកុំចាត់ទុកថា វិន័យហាមឃាត់នោះឡើយ!»។ ១៦ ហេតុ‌ការណ៍នេះកើតមានដល់ទៅបីដង នៅទីបំផុត វត្ថុនោះក៏ឡើងទៅលើមេឃវិញភ្លាមបាត់ទៅ។

១៧ លោកសិលាកំពុងតែនឹកឆ្ងល់មិនដឹងជាត្រូវគិតដូចម្ដេច អំពីហេតុ‌ការណ៍ដែលលោកបាននិមិត្តឃើញនោះ ស្រាប់តែពួកអ្នកដែលលោកគ័រនេល្យូសចាត់ឲ្យមក បានមកដល់មាត់ទ្វារ ទាំងសាកសួររកផ្ទះរបស់លោកស៊ីម៉ូន។ ១៨ គេស្រែកសួរថា៖ «លោកស៊ីម៉ូនហៅសិលាស្នាក់ក្នុងផ្ទះនេះឬទេ?»។ ១៩ ពេលលោកសិលាកំពុងរិះ‌គិតអំពីហេតុ‌ការណ៍ ដែលលោកនិមិត្តឃើញនោះ ព្រះ‌វិញ្ញាណមានព្រះ‌បន្ទូលមកគាត់ថា៖ «មានបុរសបីនាក់កំពុងសួររកអ្នក ២០ ចូរចុះទៅក្រោមចេញដំណើរទៅជាមួយគេភ្លាមទៅ កុំរារែកឡើយ ដ្បិតយើងនេះហើយដែលបានចាត់គេឲ្យមក»។

២១ លោកសិលាក៏ចុះទៅក្រោម មានប្រសាសន៍ទៅបុរសទាំងបីនាក់នោះថា៖ «ខ្ញុំនេះហើយដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែរក! តើអ្នកមកមានការអ្វី?»។ ២២ គេឆ្លើយថា៖ «លោកគ័រនេល្យូស ជានាយទាហាន បានចាត់យើងឲ្យមក គាត់ជាមនុស្សសុចរិត គោរពកោតខ្លាចព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយជាមនុស្សម្នាក់ដែលប្រជា‌ជាតិយូដា សរសើរគ្រប់ៗគ្នា។ ទេវទូតដ៏‌វិសុទ្ធមួយរូបបានមកប្រាប់គាត់ឲ្យអញ្ជើញលោកទៅផ្ទះគាត់ ដើម្បីស្ដាប់លោកមានប្រសាសន៍»។ ២៣ លោកសិលាអញ្ជើញអ្នកទាំងនោះចូលក្នុងផ្ទះឲ្យស្នាក់នៅជាមួយ។

ព្រឹកឡើង លោកក៏ចេញដំណើរទៅជាមួយគេទាំងមានបង‌ប្អូនខ្លះនៅក្រុងយ៉ុប‌ប៉េ ជូនដំណើរទៅផង។ ២៤ នៅថ្ងៃបន្ទាប់មកទៀត លោកបានទៅដល់ក្រុងសេសារេ។ រីឯលោកគ័រនេល្យូសវិញ គាត់បានអញ្ជើញញាតិ‌សន្ដាន និងមិត្តជិត‌ដិតមកផ្ទះរបស់គាត់ ហើយទន្ទឹងរង់‌ចាំពួកលោកសិលា។ ២៥ ពេលលោកសិលាមកដល់ លោកគ័រនេល្យូសចេញទៅទទួល ក្រាបចុះទៀបជើងលោក។ ២៦ ប៉ុន្តែ លោកសិលាចាប់គាត់ឲ្យក្រោកឡើង ទាំងពោលថា៖ «អញ្ជើញក្រោកឡើង ខ្ញុំក៏ជាមនុស្សដែរទេតើ!»។ ២៧ លោកដើរចូលទៅខាងក្នុងបណ្ដើរ សន្ទនាជាមួយលោកគ័រនេល្យូសបណ្ដើរ។ ដោយលោកឃើញមនុស្សជាច្រើននៅជុំគ្នា ២៨ លោកមានប្រសាសន៍ទៅគេថា៖ «បង‌ប្អូនជ្រាបឬទេ វិន័យ*របស់សាសនាយូដាហាមមិនឲ្យសាសន៍យូដាទាក់‌ទងជាមួយជនបរទេស ឬក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់គេឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានបង្ហាញខ្ញុំឲ្យដឹងថា មិនត្រូវប្រកាន់នរណាម្នាក់ថាជាមនុស្ស ដែលវិន័យហាមឃាត់មិនឲ្យទាក់‌ទង ឬជាមនុស្សមិនបរិសុទ្ធនោះឡើយ។ ២៩ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំមកភ្លាម ឥតមានជំទាស់អ្វីសោះ នៅពេលដែលបង‌ប្អូនហៅខ្ញុំមក។ ឥឡូវនេះ សុំប្រាប់ខ្ញុំមើល៍ បង‌ប្អូនហៅខ្ញុំមកមានការអ្វី?»។

៣០ លោកគ័រនេល្យូសមានប្រសាសន៍ថា៖ «កាលពីបីថ្ងៃមុន ពេលខ្ញុំកំពុងអធិស្ឋាន*ក្នុងផ្ទះខ្ញុំ នៅម៉ោងបីរសៀល មានបុរសម្នាក់ស្លៀកសម្លៀក‌បំពាក់ភ្លឺត្រចះ‌ត្រចង់មកឈរនៅមុខខ្ញុំ ហើយពោលថា ៣១ “លោកគ័រនេល្យូសអើយ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ព្រះ‌អង្គព្រះ‌សណ្ដាប់ពាក្យទូល‌អង្វររបស់លោកហើយ រីឯទានរបស់លោកក៏ព្រះ‌អង្គមិនភ្លេចដែរ។ ៣២ ឥឡូវនេះ ចូរចាត់គេឲ្យទៅហៅបុរសម្នាក់ឈ្មោះស៊ីម៉ូន ហៅសិលា នៅក្រុងយ៉ុប‌ប៉េមក។ គាត់ស្នាក់នៅផ្ទះរបស់លោកស៊ីម៉ូនជាអ្នកសម្លាប់ស្បែក ផ្ទះនោះស្ថិតនៅមាត់សមុទ្រ”។ ៣៣ ខ្ញុំក៏បានចាត់គេឲ្យទៅអញ្ជើញលោកភ្លាម លោកមកដូច្នេះជាការប្រពៃណាស់។ ឥឡូវនេះ យើងខ្ញុំទាំងអស់គ្នាស្ថិតនៅទីនេះចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌ជាម្ចាស់ រង់‌ចាំស្ដាប់សេចក្ដីទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានបង្គាប់មកលោក»។

សុន្ទរ‌កថារបស់លោកសិលានៅផ្ទះលោកគ័រនេល្យូស

៣៤ ពេលនោះ លោកសិលាចាប់ផ្ដើមមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបានយល់យ៉ាងច្បាស់ហើយថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់រាប់រកមនុស្សទូទៅឥតរើសមុខឡើយ ៣៥ ក្នុងចំណោមជាតិសាសន៍ទាំងប៉ុន្មាន អ្នកណាក៏ដោយឲ្យតែគោរពកោតខ្លាចព្រះ‌អង្គ ហើយប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិត* ព្រះ‌អង្គមុខជាគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យនឹងអ្នកនោះមិនខាន។ ៣៦ ព្រះ‌អង្គបានប្រទានព្រះ‌បន្ទូលមកឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ដោយនាំដំណឹង‌ល្អ*មកប្រាប់គេ អំពីសេចក្ដីសុខ‌សាន្ត តាម‌រយៈព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដ* គឺព្រះ‌យេស៊ូនេះហើយ ដែលជាព្រះ‌អម្ចាស់លើមនុស្សទាំងអស់។

៣៧ បង‌ប្អូនជ្រាបហេតុ‌ការណ៍ដែលកើតឡើងនៅស្រុកយូដាទាំងមូលស្រាប់ហើយ ជាហេតុ‌ការណ៍ដែលបានចាប់ផ្ដើមនៅស្រុកកាលី‌ឡេ គឺបន្ទាប់ពីពេលដែលលោកយ៉ូហានបានប្រកាសឲ្យបណ្ដា‌ជនទទួលពិធីជ្រមុជទឹក។ ៣៨ បង‌ប្អូនបានជ្រាបថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានចាក់ព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ* និងឫទ្ធា‌នុភាព អភិសេកព្រះ‌យេស៊ូ ជាអ្នកភូមិណាសា‌រ៉ែត។ បង‌ប្អូនក៏ជ្រាបដែរថា ព្រះ‌យេស៊ូបានយាងពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ទាំងប្រព្រឹត្តអំពើល្អ និងប្រោសអស់អ្នកដែលត្រូវមារ*សង្កត់‌សង្កិនឲ្យបានជា ដ្បិតព្រះ‌ជាម្ចាស់គង់ជាមួយព្រះ‌អង្គ។ ៣៩ យើងជាបន្ទាល់អំពីកិច្ច‌ការទាំងអស់ដែលព្រះ‌អង្គបានធ្វើ នៅក្នុងដែនដីរបស់ជនជាតិយូដា និងនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម។ ពួកគេបាននាំគ្នាធ្វើគុតព្រះ‌អង្គ ដោយព្យួរនៅលើឈើ។ ៤០ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសព្រះ‌អង្គឲ្យមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃទីបី និងប្រោសប្រទានឲ្យព្រះ‌អង្គបង្ហាញខ្លួន ៤១ ដល់អស់អ្នកដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានជ្រើស‌រើសជាមុនឲ្យធ្វើជាបន្ទាល់ បានឃើញ គឺយើងហ្នឹងហើយជាបន្ទាល់ដែលបានបរិភោគជាមួយព្រះ‌អង្គ ក្រោយពេលព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញ។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ពុំបានឲ្យព្រះ‌យេស៊ូបង្ហាញខ្លួនឲ្យប្រជា‌រាស្ដ្រទាំងមូលឃើញទេ។ ៤២ ព្រះ‌យេស៊ូបានបញ្ជាឲ្យយើងធ្វើជាបន្ទាល់ប្រកាសប្រាប់ប្រជាជនថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានតែង‌តាំងព្រះ‌អង្គឲ្យវិនិច្ឆ័យទោសមនុស្សរស់ និងមនុស្សស្លាប់។ ៤៣ ព្យាការី*ទាំងប៉ុន្មានសុទ្ធតែបានផ្ដល់សក្ខី‌ភាពអំពីព្រះ‌យេស៊ូថា អស់អ្នកដែលជឿលើព្រះ‌អង្គ នឹងទទួលការលើក‌លែងទោសឲ្យរួចពីបាប ដោយ‌សារព្រះ‌នាមព្រះ‌អង្គ»។

ជនជាតិដទៃបានទទួលព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ

៤៤ លោកសិលាកំពុងមានប្រសាសន៍នៅឡើយ ស្រាប់តែព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ*យាងចុះមកសណ្ឋិតលើអស់អ្នកដែលស្ដាប់ព្រះ‌បន្ទូល។ ៤៥ ពួកអ្នកជឿជាសាសន៍យូដា ដែលមកជាមួយលោកសិលា ងឿង‌ឆ្ងល់ណាស់ ដោយព្រះ‌ជាម្ចាស់បានចាក់បង្ហូរព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធប្រទានឲ្យសាសន៍ដទៃដែរ ៤៦ ព្រោះគេបានឮសាសន៍ដទៃទាំងនោះនិយាយភាសាចម្លែកអស្ចារ្យ* ព្រមទាំងលើកតម្កើងព្រះ‌ជាម្ចាស់ផង។ ៤៧ ពេលនោះ លោកសិលាមានប្រសាសន៍ថា៖ «គ្មាននរណាអាចឃាត់យើងមិនឲ្យធ្វើពិធីជ្រមុជទឹកជូនអស់អ្នក ដែលបានទទួលព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ ដូចជាយើងបានទទួលដែរនោះទេ!»។ ៤៨ លោកក៏បញ្ជាឲ្យគេធ្វើពិធីជ្រមុជទឹកជូនអ្នកទាំងនោះ ក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដ*។ បន្ទាប់មក ពួកគេសុំឲ្យលោកស្នាក់នៅជាមួយគេ បានយូរថ្ងៃបន្ដិចទៀត។

លោកសិលាធ្វើសេចក្ដីរាយ‌ការណ៍ជូនក្រុមអ្នកជឿនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម

១ ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត* និងបង‌ប្អូននៅស្រុកយូដា ឮដំណឹងថា សាសន៍ដទៃបានទទួលព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ដែរ។ ២ កាលលោកសិលាឡើងទៅដល់ក្រុងយេរូ‌សាឡឹមវិញ អ្នកជឿដែលជាសាសន៍យូដានាំគ្នារិះគន់លោកថា៖ ៣ «លោកបានចូលក្នុងផ្ទះសាសន៍ដទៃឆ ហើយក៏បានបរិភោគជាមួយពួកគេថែមទៀតផង!»។

៤ លោកសិលាក៏រៀបរាប់ប្រាប់គេយ៉ាងក្បោះ‌ក្បាយថា៖ ៥ «កាលខ្ញុំនៅក្រុងយ៉ុប‌ប៉េ ក្នុងពេលអធិស្ឋាន* ខ្ញុំលង់ស្មារតី និមិត្តឃើញវត្ថុម្យ៉ាងដូចកម្រាលតុមួយយ៉ាងធំ ដែលមានចងចុងជាយទាំងបួនជ្រុង ចុះពីលើមកដល់ខ្ញុំ។ ៦ ពេលខ្ញុំពិនិត្យយ៉ាងដិតដល់ទៅ ខ្ញុំឃើញមានសត្វចតុប្បាទ សត្វព្រៃ សត្វលូនវារ និងបក្សា‌បក្សី។ ៧ ខ្ញុំក៏បានឮព្រះសូរសៀងបញ្ជាមកខ្ញុំថាៈ “សិលាអើយ! ចូរសម្លាប់សត្វទាំងនេះបរិភោគទៅ!”។ ៨ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំទូលទៅវិញថាៈ “ទេ ព្រះ‌អម្ចាស់ ទូលបង្គំពុំដែលទទួលទានអ្វីដែលវិន័យ*ហាមឃាត់ ឬមិនបរិសុទ្ធ*ទាល់តែសោះ”។ ៩ ព្រះសូរសៀងនោះក៏បន្លឺចុះពីលើមេឃមក ជាលើកទីពីរថាៈ “អ្វីៗដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសឲ្យបរិសុទ្ធហើយ ចូរកុំចាត់ទុកថាវិន័យហាមឃាត់នោះឡើយ!”។ ១០ ហេតុ‌ការណ៍នេះបានកើតមានដល់ទៅបីដង ទើបវត្ថុនោះឡើងទៅលើមេឃវិញអស់។ ១១ ពេលនោះ ស្រាប់តែមានបុរសបីនាក់ ដែលគេចាត់ពីក្រុងសេសារេឲ្យមករកខ្ញុំ បានមកដល់ផ្ទះដែលយើងស្នាក់នៅ។ ១២ ព្រះ‌វិញ្ញាណមានព្រះ‌បន្ទូលប្រាប់ខ្ញុំឲ្យចេញដំណើរទៅជាមួយគេ កុំរារែកឡើយ។ ពេលនោះ មានបង‌ប្អូនប្រាំមួយនាក់បានជូនដំណើរខ្ញុំទៅដែរ ហើយយើងបានទៅដល់ផ្ទះលោកគ័រនេល្យូស។ ១៣ លោកបានរៀបរាប់ប្រាប់យើងថា លោកបានឃើញទេវទូតមកជួបលោកនៅក្នុងផ្ទះ ទាំងពោលថាៈ “សុំលោកចាត់មនុស្សឲ្យទៅក្រុងយ៉ុប‌ប៉េ រកម្នាក់ឈ្មោះស៊ីម៉ូនហៅសិលា ១៤ គាត់នឹងប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលដែលផ្ដល់ការសង្គ្រោះឲ្យលោក និងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកទាំងមូល”។ ១៥ នៅពេលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមនិយាយ ព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធក៏យាងចុះមកសណ្ឋិតលើពួកគេ ដូចព្រះ‌អង្គបានយាងចុះមកសណ្ឋិតលើយើង កាលពីដើមដំបូងនោះដែរ។ ១៦ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏នឹកឃើញព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ថា “លោកយ៉ូហានបានធ្វើពិធីជ្រមុជឲ្យគេក្នុងទឹក រីឯអ្នករាល់គ្នាវិញ អ្នករាល់គ្នានឹងទទួលពិធីជ្រមុជក្នុងព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ”។ ១៧ ប្រសិនបើព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រទានព្រះ‌អំណោយទានដល់គេ ដូចព្រះ‌អង្គប្រទានមកយើង ដែលជឿលើព្រះ‌អម្ចាស់យេស៊ូ‌គ្រីស្ដដែរនោះ តើរូបខ្ញុំនេះមានអំណាចអ្វីនឹងឃាត់ឃាំងព្រះ‌ជាម្ចាស់បាន?»។ ១៨ កាលពួកអ្នកជឿបានឮសេចក្ដីទាំងនេះ គេក៏ធូរចិត្ត ហើយនាំគ្នាលើកតម្កើងសិរី‌រុងរឿងរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ទាំងពោលថា៖ «សូម្បីតែសាសន៍ដទៃក៏ព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រោសប្រទានឲ្យគេកែប្រែចិត្តគំនិត ដើម្បីទទួលជីវិតដែរ!»។

ក្រុមគ្រីស្ដ‌បរិស័ទនៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក

១៩ ក្រោយពីជនជាតិយូដាបានសម្លាប់លោកស្ទេផានហើយ ពួកគេក៏បៀត‌បៀនអ្នកជឿ ធ្វើឲ្យអ្នកទាំងនោះខ្ចាត់‌ខ្ចាយ អ្នកខ្លះទៅដល់ស្រុកភេនីស៊ី អ្នកខ្លះទៅដល់កោះគីប្រុស និងអ្នកខ្លះទៀតទៅដល់ក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក។ អ្នកជឿទាំងនោះពុំបានប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលប្រាប់នរណាផ្សេងទៀត ក្រៅពីសាសន៍យូដាឡើយ។ ២០ ប៉ុន្តែ មានអ្នកជឿខ្លះពីកោះគីប្រុស និងពីស្រុកគីរេនមកដល់ក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក ហើយផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អ*ស្ដីអំពីព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូ ប្រាប់ពួកអ្នកដែលនិយាយភាសាក្រិក។ ២១ ព្រះ‌អម្ចាស់បានជួយជ្រោម‌ជ្រែងគេ ហើយមានមនុស្សដ៏ច្រើនលើស‌លប់បានជឿ ព្រមទាំងបែរចិត្តគំនិតមករកព្រះ‌អម្ចាស់ផង។

២២ ព្រះ‌សហគមន៍*នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមបានឮដំណឹងនេះ ក៏ចាត់លោកបារណា‌បាសឲ្យទៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក។ ២៣ កាលគាត់ទៅដល់ បានឃើញព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រណី‌សន្ដោសពួកគេដូច្នេះ គាត់ត្រេកអរសប្បាយ ហើយទូន្មានគេទាំងអស់គ្នាឲ្យប្ដេជ្ញាចិត្តនៅស្មោះ‌ត្រង់នឹងព្រះ‌អម្ចាស់ជា‌និច្ច។ ២៤ លោកបារណា‌បាសជាមនុស្សម្នាក់មានចិត្តសប្បុរស ពោរ‌ពេញដោយព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ និងដោយជំនឿ។ ពេលនោះ មានបណ្ដា‌ជនជាច្រើនបានមកចូលរួមជាមួយព្រះ‌អម្ចាស់។

២៥ បន្ទាប់មកទៀត លោកបារណា‌បាសចេញដំណើរទៅរកលោកសូល នៅក្រុងតារសុស។ ២៦ កាលបានជួបហើយ គាត់ក៏នាំលោកមកក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក។ លោកទាំងពីរបានរស់នៅជាមួយព្រះ‌សហគមន៍ អស់‌រយៈពេលមួយឆ្នាំ ហើយបង្រៀនបណ្ដា‌ជនជាច្រើនផង។ នៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូកនោះហើយ ដែលគេហៅពួកសាវ័ក ជាលើកទីមួយថា «គ្រីស្ដ‌បរិស័ទ»។

២៧ នៅគ្រានោះ មានពួកព្យាការី*ធ្វើដំណើរចុះពីក្រុងយេរូ‌សាឡឹម មកដល់ក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក។ ២៨ ក្នុងចំណោមព្យាការីទាំងនោះ មានម្នាក់ឈ្មោះអកា‌ប៊ូស។ ដោយព្រះ‌វិញ្ញាណបានបំភ្លឺ គាត់ក្រោកឡើងប្រាប់ពួកអ្នកជឿឲ្យដឹងថា បន្ដិចទៀតនឹងមានកើតទុរ្ភិក្សនៅលើផែន‌ដីទាំងមូល (ទុរ្ភិក្សនោះក៏កើតមានមែន គឺនៅក្នុងរជ្ជ‌កាលព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជក្លូដ)។ ២៩ ពួកសាវ័ក*នាំគ្នាសម្រេចចិត្តផ្ញើជំនួយ តាមសមត្ថ‌ភាពរៀងៗខ្លួន ទៅជូនបង‌ប្អូននៅស្រុកយូដា។ ៣០ គេបានប្រមូលប្រាក់ ហើយផ្ញើតាមលោកបារណា‌បាស និងលោកសូលយកទៅជូនពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ*។

លោកយ៉ាកុបត្រូវគេសម្លាប់ លោកសិលាត្រូវគេឃុំ‌ឃាំង

១ នៅគ្រានោះ ព្រះ‌បាទហេរ៉ូដចាប់ផ្ដើមបៀត‌បៀនសមាជិកខ្លះនៃព្រះ‌សហគមន៍*។ ២ ស្ដេចបានឲ្យគេប្រហារជីវិតលោកយ៉ាកុប ជាបងរបស់លោកយ៉ូហាន។ ៣ ដោយយល់ឃើញថាជនជាតិយូដាពេញចិត្ត ព្រះ‌រាជាក៏ចាត់គេឲ្យទៅចាប់លោកសិលាថែមទៀត។ ពេលនោះ ជាពេលបុណ្យនំបុ័ងឥតមេ*។ ៤ ក្រោយពីបានចាប់លោកសិលាយកទៅឃុំ‌ឃាំងរួចហើយ ស្ដេចក៏បញ្ជាឲ្យទាហានបួនក្រុមយាមលោក ក្នុងក្រុមនីមួយៗមានគ្នាបួននាក់។ ព្រះ‌បាទហេរ៉ូដមានបំណងនឹងកាត់ទោសលោកនៅមុខប្រជាជន ក្រោយបុណ្យចម្លង*។ ៥ ដូច្នេះ លោកសិលាក៏ជាប់នៅក្នុងមន្ទីរឃុំ‌ឃាំងនៅពេលនោះទៅ។ ព្រះ‌សហគមន៍បាននាំគ្នាទូល‌អង្វរព្រះ‌ជាម្ចាស់ឥតស្រាក‌ស្រាន្ត សូមព្រះ‌អង្គជួយលោក។

ទេវទូតដោះលែងលោកសិលា

៦ នៅយប់មុនពេលដែលព្រះ‌បាទហេរ៉ូដយកលោកសិលាទៅកាត់ទោស លោកសម្រាន្ដ ទាំងជាប់ច្រវាក់ពីរខ្សែផង មានទាហានពីរនាក់នៅអមសងខាង ហើយក៏មានទាហានយាមនៅមាត់ទ្វារពន្ធ‌នាគារដែរ។ ៧ ពេលនោះ ទេវទូត*របស់ព្រះ‌អម្ចាស់មកដល់ ហើយមានពន្លឺភ្លឺក្នុងទីឃុំ‌ឃាំង។ ទេវទូតដាស់លោកសិលាដោយកេះលោកពីចំហៀង ទាំងពោលថា៖ «សូមក្រោកឡើងជាប្រញាប់!»។ ច្រវាក់ក៏របូតធ្លាក់ពីដៃលោក។ ៨ ទេវទូតពោលមកកាន់លោកថា៖ «សូមក្រវាត់ ចង្កេះ ហើយពាក់ស្បែកជើងទៅ!» លោកក៏ធ្វើតាម។ ទេវទូតពោលមកលោកទៀតថា៖ «សូមពាក់អាវក្រៅ ហើយអញ្ជើញមកតាមខ្ញុំ»។ ៩ លោកសិលាក៏ចេញពីទីឃុំ‌ឃាំង ដើរតាមក្រោយទេវទូតទៅ។ លោកពុំនឹកស្មានថាការដែលទេវទូតកំពុងធ្វើនេះ ជាការពិតទេ លោកស្មានតែលោកយល់‌សប្ដិ។ ១០ ទេវទូត និងលោកសិលាបានឆ្លងផុតកន្លែងយាមទីមួយ និងកន្លែងយាមទីពីរ ហើយមកដល់ទ្វារដែកដែលបែរទៅរកទីក្រុង ទ្វារនោះរបើកនៅមុខអ្នកទាំងពីរ។ អ្នកទាំងពីរដើរទៅតាមដងផ្លូវមួយ ហើយរំពេចនោះ ស្រាប់តែទេវទូតចេញបាត់ពីលោកសិលាទៅ។ ១១ លោកសិលាបានដឹងខ្លួន ក៏ពោលថា៖ «ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងថាហេតុ‌ការណ៍នេះជាការពិតមែន ព្រះ‌អម្ចាស់បានចាត់ទេវទូតរបស់ព្រះ‌អង្គមកដោះលែងខ្ញុំ ឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ស្ដេចហេរ៉ូដ និងរួចពីបំណងដែលប្រជាជនយូដាបម្រុងធ្វើមកលើរូបខ្ញុំ»។ ១២ យល់ឃើញដូច្នោះហើយ លោកក៏ទៅផ្ទះនាងម៉ារីជាម្ដាយយ៉ូហាន ហៅម៉ាកុស ជាកន្លែងមានបង‌ប្អូនជាច្រើនកំពុងជួប‌ជុំគ្នាអធិស្ឋាន។ ១៣ នៅពេលលោកគោះទ្វារ មានស្ត្រីបម្រើម្នាក់ ឈ្មោះនាងរ៉ូដចេញមកសួរ ១៤ នាងស្គាល់ថាជាសំឡេងរបស់លោកសិលា។ ដោយនាងត្រេកអរខ្លាំងពេក នាងពុំបានបើកទ្វារឲ្យទេ នាងបែរជារត់ចូលទៅជូនដំណឹងប្រាប់ពួកបង‌ប្អូនថា៖ «លោកសិលាមកដល់ហើយ លោកឈរនៅមាត់ទ្វារ»។ ១៥ គេនាំគ្នានិយាយមកកាន់នាងថា៖ «នាងឆ្កួតហើយ!» ប៉ុន្តែ នាងបានប្រកែកវិញថា៖ «លោកពិតជាមកដល់មែន»។ ១៦ គេពោលថា៖ «ប្រហែលជាទេវទូត*របស់លោកទេដឹង!»។ លោកសិលានៅតែគោះទ្វារដដែល គេក៏ចេញទៅបើកទ្វារឲ្យ ហើយពេលឃើញលោក គេងឿង‌ឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង។ ១៧ លោកសិលាធ្វើសញ្ញាឲ្យគេនៅស្ងៀម រួចរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានជួយលោក ឲ្យចេញរួចពីទីឃុំ‌ឃាំង។ លោកមានប្រសាសន៍ទៅគេថា៖ «សូមយកដំណឹងនេះទៅជម្រាបលោកយ៉ាកុប និងពួកបង‌ប្អូនផង»។ បន្ទាប់មក លោកបានចេញពីទីនោះ ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកន្លែងមួយផ្សេងទៀត។

១៨ លុះភ្លឺឡើង ពួកទាហាននាំគ្នាជ្រួល‌ច្របល់យ៉ាងខ្លាំង ព្រោះមិនដឹងជាលោកសិលាទៅណាបាត់។ ១៩ ព្រះ‌បាទហេរ៉ូដបញ្ជាឲ្យគេរកលោក តែរកមិនឃើញសោះ ស្ដេចក៏ឲ្យគេកាត់ទោសពួកអ្នកយាម រួចឲ្យគេនាំយកទៅសម្លាប់។ បន្ទាប់មក ស្ដេចយាងចុះពីស្រុកយូដា ទៅប្រថាប់នៅក្រុងសេសារេ។

ស្ដេចហេរ៉ូដសោយទិវង្គត

២០ ព្រះ‌បាទហេរ៉ូដមានទំនាស់ជាមួយអ្នកក្រុងទីរ៉ុស និងអ្នកក្រុងស៊ីដូន។ អ្នកទាំងនោះបានរួមចិត្តគំនិតគ្នាចូលទៅគាល់ស្ដេច។ គេបានបញ្ចុះ‌បញ្ចូលលោកបា្លស្ទុស ជាមហា‌តលិកឲ្យមកខាងគេ ហើយទូលសូមសន្តិ‌ភាពពីស្ដេច ដ្បិតស្រុករបស់គេទទួលស្បៀងអាហារពីនគរព្រះ‌បាទហេរ៉ូដ។ ២១ លុះដល់ថ្ងៃកំណត់ ព្រះ‌បាទហេរ៉ូដទ្រង់គ្រឿងគង់លើបល្ល័ង្ក ហើយមានរាជ‌ឱង្ការឲ្យប្រជាជនស្ដាប់។ ២២ ប្រជាជននាំគ្នាស្រែកឡើងថា៖ «នេះជាព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះ មិនមែនសំឡេងរបស់មនុស្សទេ!»។ ២៣ រំពេចនោះ ស្រាប់តែមានទេវទូតរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់មកប្រហារស្ដេចហេរ៉ូដ ព្រោះស្ដេចពុំបានថ្វាយសិរី‌រុងរឿងទៅព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ស្ដេចត្រូវដង្កូវចោះ ហើយក៏ផុតដង្ហើមទៅ។ ២៤ មនុស្ស‌ម្នាបានឮព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយចំនួនអ្នកជឿបានកើនឡើងជាលំដាប់។

២៥ រីឯលោកបារណា‌បាស និងលោកសូល ក្រោយពីបានបំពេញកិច្ច‌ការរបស់ខ្លួនចប់សព្វគ្រប់ហើយ លោកវិលត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមវិញ ដោយយកលោកយ៉ូហានហៅម៉ាកុស ទៅជាមួយផង។

ព្រះ‌វិញ្ញាណជ្រើសយកលោកបារណា‌បាស និងលោកសូលឲ្យទៅបំពេញបេសក‌កម្ម

១ ក្នុងព្រះ‌សហគមន៍នៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក មានព្យាការី* និងគ្រូអាចារ្យ* គឺមានលោកបារណា‌បាស លោកស៊ីម៉ូនហៅខ្មៅ លោកលូស្យុសជាអ្នកស្រុកគីរេន លោកម៉ាណា‌អេន ដែលត្រូវគេចិញ្ចឹមជាមួយព្រះ‌បាទហេរ៉ូដជាស្ដេចអនុ‌រាជ* កាលនៅពីក្មេង និងលោកសូល។ ២ នៅពេលដែលអ្នកទាំងនោះកំពុងតែធ្វើពិធីថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់ និងតមអាហារ ព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «ចូរញែកបារណា‌បាស និងសូលចេញដោយឡែក ដ្បិតយើងបានហៅអ្នកទាំងពីរមក ឲ្យបំពេញកិច្ច‌ការដែលយើងនឹងដាក់ឲ្យធ្វើ»។ ៣ ក្រោយពីបាននាំគ្នាតមអាហារ និងអធិស្ឋាន*រួចហើយ គេបានដាក់ដៃ*លើលោកទាំងពីរ ហើយឲ្យលោកចេញទៅ។

លោកបារណា‌បាស និងលោកសូលនៅកោះគីប្រុស

៤ លោកបារណា‌បាស និងលោកសូល ដែលព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ*បានចាត់ឲ្យទៅនោះ បានធ្វើដំណើរទៅដល់ក្រុងសេលើ‌ស៊ី ហើយចុះសំពៅទៅកោះគីប្រុស។

៥ ពេលទៅដល់ក្រុងសាឡា‌មីន លោកទាំងពីរបានប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលព្រះ‌ជាម្ចាស់ នៅក្នុងសាលាប្រជុំ*របស់ជនជាតិយូដា ដោយមានលោកយ៉ូហានជួយផង។ ៦ បន្ទាប់មក លោកបាននាំគ្នាធ្វើដំណើរកាត់កោះនោះ រហូតទៅដល់ក្រុងប៉ាផូស។ នៅក្រុងនោះ លោកបានជួបគ្រូមន្ត‌អាគមជាតិយូដាម្នាក់ ឈ្មោះបារ‌យេស៊ូជាព្យាការីក្លែង‌ក្លាយ ៧ គាត់រស់នៅជាមួយលោកស៊ែរគីយ៉ូស‌ប៉ូលូស ដែលជារាជប្រតិភូរបស់ព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជរ៉ូម៉ាំង ហើយដែលជាមនុស្សមានប្រាជ្ញា។ លោកប្រតិភូចាត់គេឲ្យទៅអញ្ជើញលោកបារណា‌បាស និងលោកសូលមក ព្រោះលោកមានបំណងចង់ស្ដាប់ព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ៨ ប៉ុន្តែ អេលី‌ម៉ាស (ភាសាក្រិក ប្រែថាគ្រូមន្ត‌អាគម) ចេះតែប្រឆាំងនឹងលោកទាំងពីរ ហើយរកមធ្យោ‌បាយពង្វាងលោកប្រតិភូ ឲ្យងាកចេញពីជំនឿ។ ៩ ពេលនោះ លោកសូល ដែលហៅថាប៉ូលបានពោរ‌ពេញដោយព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ លោកសម្លឹងមើលទៅអេលី‌ម៉ាស ១០ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «នែ៎! ជនពោរ‌ពេញទៅដោយពុត‌ត្បុត និងល្បិចកិច្ច‌កលអើយ! អ្នកជាកូនរបស់មារ* អ្នកជាសត្រូវនឹងអំពើសុចរិតគ្រប់យ៉ាង តើអ្នកនៅតែពង្វាងគេឲ្យងាកចេញពីមាគ៌ាដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ដល់ណាទៀត!។ ១១ ឥឡូវនេះ ព្រះ‌បារមីរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់នឹងធ្វើឲ្យអ្នកខ្វាក់ភ្នែក លែងឃើញពន្លឺថ្ងៃអស់មួយ‌រយៈ»។ រំពេចនោះ ស្រាប់តែភ្នែករបស់គាត់ងងឹតមើលអ្វីពុំឃើញ។ គាត់ដើរស្ទាបៗ វិល‌វល់ រកគេជួយដឹកដៃ។ ១២ កាលលោកប្រតិភូឃើញហេតុ‌ការណ៍កើតឡើងដូច្នេះ លោកក៏ជឿ ហើយស្ញប់‌ស្ញែងនឹងសេចក្ដីដែលគេបង្រៀនអំពីព្រះ‌អម្ចាស់ខ្លាំងណាស់។

លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាសនៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក ក្នុងស្រុកពីស៊ី‌ឌី

១៣ លោកប៉ូល និងមិត្ត‌ភក្ដិរបស់លោក បានចុះសំពៅពីក្រុងប៉ាផូសឆ្ពោះទៅក្រុងពែរកេ ក្នុងស្រុកប៉មភី‌លី។ ពេលនោះ លោកយ៉ូហានបានបែកចេញពីពួកគេ វិលត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមវិញ។ ១៤ រីឯលោកប៉ូល និងមិត្ត‌ភក្ដិរបស់លោក បានបន្ដដំណើរពីក្រុងពែរកេ រហូតទៅដល់ក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក ក្នុងស្រុកពីស៊ី‌ឌី។ នៅថ្ងៃសប្ប័ទ* លោកទាំងពីរចូលទៅអង្គុយក្នុងសាលាប្រជុំ*។ ១៥ បន្ទាប់ពីបានអានគម្ពីរ‌វិន័យ* និងគម្ពីរព្យាការី*រួចហើយ ពួកអ្នកទទួលខុសត្រូវលើសាលាប្រជុំ សុំឲ្យគេជម្រាបពួកលោកប៉ូលថា៖ «បង‌ប្អូនអើយ! បើបង‌ប្អូនមានពាក្យអ្វីលើកទឹកចិត្តប្រជាជន សូមមានប្រសាសន៍មកចុះ»។ ១៦ លោកប៉ូលក្រោកឡើងលើកដៃធ្វើសញ្ញា ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមជម្រាបបង‌ប្អូនជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល និងបង‌ប្អូនដែលជាអ្នកគោរពកោតខ្លាចព្រះ‌ជាម្ចាស់ សូមជ្រាប! ១៧ ព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានជ្រើស‌រើសបុព្វបុរសរបស់យើង និងប្រទានឲ្យប្រជា‌រាស្ដ្រនេះបានចម្រើនឡើង នៅពេលគេស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសអេស៊ីប។ បន្ទាប់មក ព្រះ‌អង្គបាននាំគេចេញពីប្រទេសនោះ ដោយឫទ្ធិ‌បារមីរបស់ព្រះ‌អង្គ។ ១៨ ព្រះ‌អង្គបានផ្គត់‌ផ្គង់គេអស់‌រយៈពេលប្រមាណសែ‌សិបឆ្នាំ នៅវាលរហោ‌ស្ថាន។ ១៩ ក្រោយពីព្រះ‌អង្គរំលាយជាតិសាសន៍ទាំងប្រាំពីរនៅស្រុកកាណានរួចហើយ ព្រះ‌អង្គបានប្រទានទឹកដីនោះឲ្យប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គធ្វើជាកម្ម‌សិទ្ធិ។ ២០ ហេតុ‌ការណ៍ទាំងនោះកើតមានក្នុងអំឡុងពេលប្រមាណបួន‌រយហា‌សិបឆ្នាំ។ ក្រោយមក ព្រះ‌អង្គប្រទានឲ្យមានអ្នកគ្រប់‌គ្រងរហូតដល់ជំនាន់ព្យាការីសាមូ‌អែល។ ២១ បន្ទាប់មកទៀត គេបាននាំគ្នាទូលសូមស្ដេចមួយអង្គ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ក៏ប្រទានព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ជាបុត្ររបស់លោកគីស ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធ*បេន‌យ៉ាមីន ឲ្យគ្រងរាជ្យអស់‌រយៈពេលសែ‌សិបឆ្នាំ។ ២២ ក្រោយពីបានដករាជ្យពីព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រទានឲ្យព្រះ‌បាទដាវីឌឡើងគ្រងរាជ្យ។ ព្រះ‌អង្គប្រទានសក្ខី‌ភាពអំពីព្រះ‌បាទដាវីឌនេះថាៈ “យើងរកបានមនុស្សម្នាក់ជាទីគាប់ចិត្តយើងណាស់ គឺដាវីឌជាបុត្ររបស់យេសាយ ដ្បិតដាវីឌនឹងបំពេញតាមបំណងទាំងប៉ុន្មានរបស់យើង”។ ២៣ ក្នុងព្រះ‌រាជ‌វង្សរបស់ព្រះ‌បាទដាវីឌនេះហើយ ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រទានឲ្យព្រះ‌យេស៊ូកើតមក និងធ្វើជាព្រះ‌សង្គ្រោះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ស្របតាមព្រះ‌បន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ‌អង្គ។ ២៤ មុននឹងព្រះ‌យេស៊ូយាងមកដល់ លោកយ៉ូហានបានប្រកាសឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលកែប្រែចិត្តគំនិត ដោយទទួលពិធីជ្រមុជទឹក។ ២៥ ពេលលោកយ៉ូហានបំពេញមុខ‌ងាររបស់លោកចប់សព្វគ្រប់ហើយ លោកមានប្រសាសន៍ថាៈ “ខ្ញុំនេះមិនមែនជាអ្នក ដែលបង‌ប្អូនទន្ទឹងរង់‌ចាំនោះទេ។ ឥឡូវនេះ មានលោកម្នាក់មកតាមក្រោយខ្ញុំ លោកមានឋានៈខ្ពង់‌ខ្ពស់ណាស់ បើខ្ញុំស្រាយខ្សែស្បែកជើងជូនលោក ក៏មិនសមនឹងឋានៈរបស់លោកផង”។

២៦ បង‌ប្អូនជាពូជ‌ពង្សលោកអប្រាហាំ និងបង‌ប្អូនដែលគោរពកោតខ្លាចព្រះ‌ជាម្ចាស់អើយ! ព្រះ‌អង្គបានចាត់ព្រះ‌បន្ទូលស្ដីអំពីការសង្គ្រោះ មកឲ្យយើងទាំងអស់គ្នានេះហើយ ២៧ ដ្បិតអ្នកក្រុងយេរូ‌សាឡឹម និងពួកមេដឹកនាំរបស់គេ ពុំបានដឹងថាព្រះ‌យេស៊ូជានរណាឡើយ។ គេបានកាត់ទោសព្រះ‌អង្គ ស្របនឹងសេចក្ដីដែលព្យាការី*ថ្លែងទុកមក ហើយគេអានរៀងរាល់ថ្ងៃសប្ប័ទ* ២៨ ទោះបីគេរកកំហុសអ្វីមកកាត់ទោសលោកមិនឃើញក៏ដោយ ក៏គេនៅតែសុំឲ្យលោកពីឡាតប្រហារជីវិតព្រះ‌អង្គដែរ។ ២៩ កាលគេបានធ្វើស្របនឹងសេចក្ដីដែលមានចែងទុកអំពីព្រះ‌អង្គចប់សព្វគ្រប់ហើយ គេក៏យកព្រះសពព្រះ‌អង្គចុះពីឈើឆ្កាងទៅបញ្ចុះក្នុងផ្នូរ។ ៣០ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសព្រះ‌អង្គឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ៣១ ព្រះ‌យេស៊ូបានបង្ហាញខ្លួនឲ្យអស់អ្នកដែលបានរួមដំណើរជាមួយព្រះ‌អង្គ ពីស្រុកកាលី‌ឡេទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ឃើញអស់‌រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ។ ឥឡូវនេះ អ្នកទាំងនោះធ្វើជាបន្ទាល់របស់ព្រះ‌អង្គ នៅចំពោះមុខប្រជាជនទៀតផង។ ៣២ រីឯយើងខ្ញុំវិញ យើងខ្ញុំសូមជូនដំណឹង‌ល្អនេះប្រាប់បង‌ប្អូនថា ព្រះ‌បន្ទូលដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានសន្យាជាមួយបុព្វបុរសរបស់យើង ៣៣ ព្រះ‌អង្គបានធ្វើតាម ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់យើង ដែលជាពូជ‌ពង្សរបស់លោកទាំងនោះហើយ គឺព្រះ‌អង្គបានប្រោសព្រះ‌យេស៊ូឲ្យមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញ ដូចមានចែងទុកក្នុងទំនុក‌តម្កើងទីពីរថាៈ

ព្រះ‌អង្គជាបុត្ររបស់យើង

គឺយើងដែលបានបង្កើតព្រះ‌អង្គមក

នៅថ្ងៃនេះ។

៣៤ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសព្រះ‌យេស៊ូឲ្យមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីកុំឲ្យព្រះសពព្រះ‌អង្គត្រូវរលួយឡើយ ដូចមានចែងទុកមកថាៈ

អ្វីៗដ៏‌វិសុទ្ធ* និងដ៏ជាទីទុកចិត្ត

ដែលយើងបានសន្យាថានឹងឲ្យដាវីឌ

យើងនឹងប្រគល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នា។

៣៥ ហេតុនេះហើយបានជាមានចែងទុកក្នុងអត្ថ‌បទគម្ពីរមួយទៀតថាៈ

ព្រះ‌អង្គមិនបណ្ដោយឲ្យសពអ្នកបម្រើ

ដ៏‌វិសុទ្ធរបស់ព្រះ‌អង្គ រលួយឡើយ។

៣៦ ព្រះ‌បាទដាវីឌបានបម្រើព្រះ‌ជាម្ចាស់ តាមគម្រោង‌ការព្រះ‌អង្គនៅជំនាន់នោះ រួចសោយទិវង្គតទៅ។ គេបានបញ្ចុះសពព្រះ‌បាទដាវីឌក្នុងផ្នូរ ជាមួយព្រះ‌អយ្យ‌កោ ហើយសពរបស់ស្ដេចក៏បានរលួយអស់ដែរ។ ៣៧ រីឯព្រះ‌យេស៊ូដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រោសឲ្យមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញនោះ ព្រះសពរបស់ព្រះ‌អង្គពុំបានរលួយទេ។

៣៨ ដូច្នេះ បង‌ប្អូនអើយ! សូមបង‌ប្អូនជ្រាបឲ្យច្បាស់ថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់លើក‌លែងទោសឲ្យបង‌ប្អូនរួចពីបាប តាម‌រយៈព្រះ‌យេស៊ូ ដូចយើងបានជម្រាបមកស្រាប់។ បង‌ប្អូនពុំអាចទៅជាមនុស្សសុចរិត* រួចផុតអំពើបាបទាំងប៉ុន្មាន ដោយគោរពតាមវិន័យរបស់លោកម៉ូសេឡើយ។ ៣៩ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រោសឲ្យអស់អ្នកជឿបានសុចរិត តាម‌រយៈព្រះ‌យេស៊ូ។ ៤០ ហេតុនេះ សូមបង‌ប្អូនប្រយ័ត្ន ក្រែងត្រូវតាមសេចក្ដីដែលព្យាការី*ថ្លែងទុកមកថា:

៤១ “មនុស្សដែលចេះតែមើល‌ងាយគេអើយ!

ចូរនាំគ្នាមើល ហើយងឿង‌ឆ្ងល់

រួចវិនាសបាត់ទៅចុះ!

ដ្បិតយើងនឹងធ្វើកិច្ច‌ការមួយនៅជំនាន់

របស់អ្នករាល់គ្នា

ជាកិច្ច‌ការដែលអ្នករាល់គ្នាមិនជឿ

ទោះបីជាគេរៀបរាប់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នា

ក៏ដោយ”»។

៤២ ពេលលោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាសចេញពីសាលាប្រជុំ ពួកគេបានអញ្ជើញលោកឲ្យមានប្រសាសន៍អំពីសេចក្ដីទាំងនេះ នៅថ្ងៃសប្ប័ទ*ខាងមុខទៀត។ ៤៣ លុះអង្គប្រជុំបែកគ្នាហើយ មានសាសន៍យូដា និងអ្នកចូលសាសនាយូដាជាច្រើននាក់ ដែលគោរពប្រណិ‌ប័តន៍ព្រះ‌ជាម្ចាស់ នាំគ្នាទៅតាមលោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស។ លោកទាំងពីរបានសន្ទនាជាមួយពួកគេ ហើយក្រើនរំឭកគេឲ្យនៅខ្ជាប់‌ខ្ជួននឹងព្រះ‌ហឫទ័យប្រណី‌សន្ដោសរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ជា‌និច្ច។

៤៤ នៅថ្ងៃសប្ប័ទបន្ទាប់មកទៀត ប្រជាជននៅក្រុងនោះបានមកជួប‌ជុំ ស្ដាប់ព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ស្ទើរតែទាំងអស់គ្នា។ ៤៥ កាលជនជាតិយូដាឃើញមហា‌ជនដូច្នោះ គេមានចិត្តច្រណែនជាខ្លាំង ក៏នាំគ្នានិយាយជំទាស់នឹងពាក្យដែលលោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ ហើយថែមទាំងជេរប្រមាថលោកទៀតផង។ ៤៦ លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាសក៏មានប្រសាសន៍ទៅគេ ដោយចិត្តអង់‌អាចថា៖ «មុនដំបូង យើងខ្ញុំត្រូវតែប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ដល់បង‌ប្អូន។ ប៉ុន្តែ ដោយបង‌ប្អូនបដិសេធមិនព្រមទទួលព្រះ‌បន្ទូលនេះ ហើយដោយបង‌ប្អូនយល់ឃើញថា ខ្លួនមិនសមនឹងទទួលជីវិតអស់កល្ប‌ជានិច្ចទេនោះ យើងខ្ញុំនឹងងាកទៅប្រកាសដល់សាសន៍ដទៃវិញ ៤៧ ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់បានបង្គាប់មកយើងខ្ញុំថាៈ

“យើងបានតែងតាំងអ្នកឲ្យធ្វើជាពន្លឺ

បំភ្លឺជាតិសាសន៍នានា

និងឲ្យនាំការសង្គ្រោះរហូតទៅដល់

ស្រុកដាច់ស្រយាលនៃផែន‌ដី”»។

៤៨ កាលសាសន៍ដទៃឮដូច្នោះ គេមានអំណររីក‌រាយ ហើយនាំគ្នាលើកតម្កើងព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់។ រីឯអស់អ្នកដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់តម្រូវឲ្យទទួលជីវិតអស់កល្ប‌ជានិច្ច ក៏នាំគ្នាជឿដែរ។ ៤៩ ព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់បានឮសុស‌សាយ ក្នុងស្រុកនោះទាំងមូល។ ៥០ ប៉ុន្តែ សាសន៍យូដាបានញុះ‌ញង់ស្ត្រីៗមានឋានៈខ្ពង់‌ខ្ពស់ ដែលគោរពប្រណិ‌ប័តន៍ព្រះ‌ជាម្ចាស់ និងញុះ‌ញង់ពួកនាម៉ឺននៅក្រុងនោះ ឲ្យលើកគ្នាទៅបៀត‌បៀនលោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស ព្រមទាំងដេញលោកទាំងពីរចេញពីដែនដីរបស់គេផង។

៥១ លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស ក៏រលាស់ធូលីដីចេញពីជើងរបស់លោក រួចធ្វើដំណើរទៅក្រុងអ៊ីកូ‌ញ៉ុម។ ៥២ រីឯពួកសាវ័ក*នៅអន់‌ទី‌យ៉ូកវិញ គេបានពោរ‌ពេញដោយអំណរ និងដោយព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ*។

លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស នៅក្រុងអ៊ីកូ‌ញ៉ុម

១ នៅក្រុងអ៊ីកូ‌ញ៉ុមក៏កើតមានដូច្នោះដែរ។ លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស បានចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំ*របស់ជនជាតិយូដា ហើយមានប្រសាសន៍រហូតដល់ជនជាតិយូដា និងជនជាតិក្រិកដ៏ច្រើនលើស‌លប់នាំគ្នាជឿ។ ២ ប៉ុន្តែ ជនជាតិយូដាដែលមិនព្រមជឿបានញុះ‌ញង់សាសន៍ដទៃ និងជំរុញគេ ឲ្យមានចិត្តប៉ុន‌ប៉ងធ្វើបាបពួកបង‌ប្អូនទៀតផង។ ៣ លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស ស្នាក់នៅក្នុងក្រុងអ៊ីកូ‌ញ៉ុមជាយូរថ្ងៃ។ លោកទាំងពីរមានចិត្តអង់‌អាច ដោយទុកចិត្តលើព្រះ‌អម្ចាស់ ដែលព្រះ‌អង្គបានបញ្ជាក់ព្រះ‌បន្ទូលអំពីព្រះ‌ហឫទ័យប្រណី‌សន្ដោសរបស់ព្រះ‌អង្គ គឺព្រះ‌អង្គប្រោសប្រទានឲ្យលោកទាំងពីរសម្ដែងទីសម្គាល់ដ៏អស្ចារ្យ និងឫទ្ធិ‌បាដិ‌ហារិយ៍ផ្សេងៗ។ ៤ មនុស្ស‌ម្នានៅក្រុងនោះបានបាក់បែកគ្នា អ្នកខ្លះកាន់ខាងសាសន៍យូដា អ្នកខ្លះទៀតកាន់ខាងក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត*។ ៥ សាសន៍ដទៃ និងសាសន៍យូដា បានសមគំនិតគ្នាជាមួយពួកមេដឹកនាំរបស់គេ ចង់ធ្វើបាប និងចង់យកដុំថ្មគប់សម្លាប់លោកទាំងពីរ។ ៦ លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស យល់ថាសភាព‌ការណ៍មិនស្រួល ក៏រត់ភៀសខ្លួនទៅស្រុកលីកា‌អូនី គឺទៅក្រុងលីស្ដ្រា និងក្រុងឌែរបេ ព្រមទាំងតំបន់ដែលនៅជុំ‌វិញ ៧ ហើយផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អ*នៅទីនោះ។

លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស នៅក្រុងលីស្ដ្រា

៨ នៅក្រុងលីស្ដ្រា មានបុរសម្នាក់ពិការជើងតាំងពីកំណើតមក គាត់មិនអាចដើរឡើយ ៩ គាត់អង្គុយស្ដាប់លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍។ លោកប៉ូលសម្លឹងមើលគាត់ ហើយយល់ឃើញថា គាត់មានជំនឿគួរនឹងជាបាន ១០ លោកក៏មានប្រសាសន៍ទៅគាត់ខ្លាំងៗថា៖ «សុំក្រោកឡើង ឈរឲ្យត្រង់!»។ បុរសនោះស្ទុះក្រោកឈរឡើង ហើយដើរបាន។ ១១ កាលមហា‌ជនឃើញការអស្ចារ្យដែលលោកប៉ូលបានធ្វើ គេក៏នាំគ្នាស្រែកហ៊ោជាភាសាលីកា‌អូនីថា៖ «ព្រះបាននិម្មិតជាមនុស្ស ចុះមកគង់ជាមួយយើងហើយ!»។ ១២ គេហៅលោកបារណា‌បាសថា «ព្រះសឺស» និងហៅលោកប៉ូលថា «ព្រះហ៊ែរម៉េស» ព្រោះលោកជាអ្នកនាំពាក្យ។ ១៣ បូជា‌ចារ្យរបស់ព្រះសឺសដែលមានវិហារទល់មុខនឹងទីក្រុង បានដឹកគោឈ្មោលតុប‌តែងលំអដោយភួងផ្កា មកមាត់ទ្វារក្រុង ព្រោះគាត់ចង់ធ្វើបូជា‌យញ្ញរួមជាមួយមហា‌ជន។

១៤ កាលគ្រីស្ដ‌ទូត*បារណា‌បាស និងគ្រីស្ដ‌ទូតប៉ូល បានឮដំណឹងនេះ លោកក៏ហែកសម្លៀក‌បំពាក់ ហើយស្ទុះរត់ទៅរកប្រជាជន ទាំងស្រែកឡើងថា៖ ១៥ «ហេតុអ្វីបានជាបង‌ប្អូននាំគ្នាធ្វើដូច្នេះ? យើងខ្ញុំក៏ជាមនុស្សធម្មតាដូចបង‌ប្អូនដែរ យើងខ្ញុំនាំដំណឹង‌ល្អ*មកជម្រាបជូនបង‌ប្អូន គឺសូមបង‌ប្អូនងាកចេញពីការថ្វាយ‌បង្គំរូបសំណាកឥតប្រយោជន៍នេះ ហើយបែរមករកព្រះ‌ជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះ‌ជន្មគង់នៅវិញ ជាព្រះដែលបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ ផែន‌ដី សមុទ្រ និងអ្វីៗសព្វសារពើដែលមាននៅទីទាំងនោះផង។ ១៦ នៅជំនាន់មុនៗ ព្រះ‌អង្គបានបណ្ដោយឲ្យជាតិសាសន៍នានា ដើរតាមមាគ៌ារៀងៗខ្លួន។ ១៧ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះ‌អង្គនៅតែសម្ដែងព្រះ‌ហឫទ័យសប្បុរសមិនដែលអាក់‌ខានឡើយ ដើម្បីឲ្យគេបានស្គាល់ព្រះ‌អង្គ គឺប្រទានទឹកភ្លៀងពីលើមេឃ និងប្រទានភោគផលមកបង‌ប្អូនតាមរដូវកាល ធ្វើឲ្យបង‌ប្អូនមានម្ហូបអាហារដ៏បរិបូណ៌ និងមានអំណរសប្បាយក្នុងចិត្តផង»។ ១៨ ទោះបីលោកទាំងពីរមានប្រសាសន៍ដូច្នេះ ក៏លោករកឃាត់មហា‌ជនមិនឲ្យធ្វើបូជា‌យញ្ញជូនលោកសឹងតែពុំបាន។

១៩ បន្ទាប់មក មានជនជាតិយូដាមកពីក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក និងក្រុងអ៊ីកូ‌ញ៉ុម បានទាក់‌ទាញចិត្តមហា‌ជនឲ្យចូលទៅខាងគេ ហើយយកដុំថ្មគប់សម្លាប់លោកប៉ូល រួចអូសយកទៅចោលនៅខាងក្រៅទីក្រុង ព្រោះគេនឹកស្មានថា លោកស្លាប់បាត់ទៅហើយ។ ២០ ប៉ុន្តែ ក្រុមសាវ័ក*នាំគ្នាមកជុំ‌វិញលោក លោកក៏ក្រោកឡើង វិលចូលទៅទីក្រុងវិញ។ លុះស្អែកឡើង លោកចេញដំណើរទៅក្រុងឌែរបេជាមួយលោកបារណា‌បាស។

លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស វិលត្រឡប់ទៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក ក្នុងស្រុកស៊ីរីវិញ

២១ លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាសបានផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អ*នៅក្រុងឌែរបេ ហើយណែ‌នាំមនុស្សជាច្រើនឲ្យធ្វើជាសាវ័ក*។ បន្ទាប់មក លោកវិលទៅក្រុងលីស្ដ្រា ក្រុងអ៊ីកូ‌ញ៉ុម និងក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូកវិញ។ ២២ លោកដាស់‌តឿនពួកសាវ័កឲ្យតាំងចិត្តមាំ‌មួន និងលើកទឹកចិត្តគេឲ្យមានជំនឿខ្ជាប់‌ខ្ជួន ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងត្រូវឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនាជាច្រើន ដើម្បីឲ្យបានចូលក្នុងព្រះ‌រាជ្យ*របស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់»។ ២៣ លោកបានតែង‌តាំងពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ*នៅតាមព្រះ‌សហគមន៍នីមួយៗ។ លុះបានអធិស្ឋាន* និងតមអាហាររួចហើយ លោកទាំងពីរក៏ផ្ញើពួកសាវ័កទុកនៅនឹងព្រះ‌អម្ចាស់ ដែលគេបានជឿ។

២៤ បន្ទាប់មកទៀត លោកទាំងពីរធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ស្រុកពីស៊ី‌ឌី មកដល់ស្រុកប៉ាមភី‌លី។ ២៥ លោកបានប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលនៅក្រុងពែរកេ រួចលោកនាំគ្នាចុះទៅក្រុងអត្តាលី។ ២៦ នៅទីនោះ លោកនាំគ្នាចុះសំពៅ វិលត្រឡប់មកក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូកវិញ គឺនៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូកនេះហើយ ដែលព្រះ‌សហគមន៍បានផ្ញើលោកទាំងពីរទៅលើព្រះ‌ហឫទ័យប្រណី‌សន្ដោសរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដើម្បីបំពេញកិច្ច‌ការដែលលោកទើបនឹងបានសម្រេចនេះ។

២៧ កាលលោកទាំងពីរមកដល់ លោកប្រមូលព្រះ‌សហគមន៍ឲ្យមកជួប‌ជុំគ្នា ហើយរៀបរាប់អំពីកិច្ច‌ការទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានធ្វើជាមួយពួកលោក និងរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលព្រះ‌អង្គបើកផ្លូវឲ្យសាសន៍ដទៃជឿ។ ២៨ បន្ទាប់មក លោកទាំងពីរស្នាក់នៅទីនោះ ជាមួយពួកសាវ័ក អស់‌រយៈពេលជាយូរក្រែល។

ការប្រជុំនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម

១ មានអ្នកខ្លះមកពីស្រុកយូដា នាំគ្នាប្រៀន‌ប្រដៅពួកបង‌ប្អូនថា៖ «ប្រសិនបើបង‌ប្អូនមិនទទួលពិធីកាត់ស្បែក* តាមទំនៀម‌ទម្លាប់របស់លោកម៉ូសេទេ បង‌ប្អូនមិនអាចទទួលការសង្គ្រោះឡើយ»។ ២ លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស បានប្រកែកជំទាស់នឹងអ្នកទាំងនោះ ព្រមទាំងជជែកវែក‌ញែកជាមួយពួកគេយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកបង‌ប្អូនបានសម្រេចចិត្តចាត់លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស ឲ្យទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ដោយមានបង‌ប្អូនខ្លះទៀតទៅជាមួយផង ដើម្បីឲ្យទៅជម្រាបក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត* និងក្រុមព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ*អំពីរឿងនេះ។

៣ ព្រះ‌សហគមន៍*បានជួយឧបត្ថម្ភពួកលោក ក្នុងការធ្វើដំណើរ។ លោកនាំគ្នាឆ្លងកាត់ស្រុកភេនីស៊ី ស្រុកសាម៉ារី ទាំងរៀបរាប់ប្រាប់ពួកបង‌ប្អូនយ៉ាងក្បោះ‌ក្បាយថា សាសន៍ដទៃបានបែរចិត្តមករកព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ដំណឹងនេះធ្វើឲ្យបង‌ប្អូនគ្រប់ៗគ្នាមានអំណរសប្បាយយ៉ាងខ្លាំង។

៤ កាលមកដល់ក្រុងយេរូ‌សាឡឹមហើយ ព្រះ‌សហគមន៍ ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត* និងក្រុមព្រឹទ្ធា‌ចារ្យនាំគ្នាទទួលពួកលោក។ ពួកលោកក៏ជម្រាបអំពីកិច្ច‌ការទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានធ្វើជាមួយពួកលោក។ ៥ ពេលនោះ មានបង‌ប្អូនខ្លះខាងគណៈ‌ផារីស៊ីដែលជឿព្រះ‌អម្ចាស់ ក្រោកឈរឡើង ពោលថា ត្រូវតែធ្វើពិធីកាត់ស្បែកឲ្យសាសន៍ដទៃ ហើយត្រូវបង្គាប់គេឲ្យប្រតិបត្តិតាមវិន័យ*របស់លោកម៉ូសេដែរ។

៦ ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត និងក្រុមព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ ក៏ប្រជុំគ្នា ដើម្បីពិនិត្យ‌ពិច័យមើលសំណុំរឿងនេះ។ ៧ ពេលនោះ មានការជជែកវែក‌ញែកគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ទើបលោកសិលាក្រោកឈរឡើង ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖

«បង‌ប្អូនអើយ បង‌ប្អូនជ្រាបស្រាប់ហើយថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានជ្រើស‌រើសខ្ញុំ ក្នុងចំណោមបង‌ប្អូនតាំងតែពីថ្ងៃដំបូងមកម៉្លេះ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អ*ដល់សាសន៍ដទៃ ឲ្យគេបានឮ និងបានជឿដែរ។ ៨ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ដែលឈ្វេងយល់ចិត្តគំនិតរបស់មនុស្ស ព្រះ‌អង្គបានបញ្ជាក់ថា ព្រះ‌អង្គយល់ព្រមទទួលពួកគេ ដោយប្រទានព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ*ឲ្យគេ ដូចព្រះ‌អង្គបានប្រទានមកយើងដែរ។ ៩ ព្រះ‌អង្គមិនចាត់ទុកពួកគេផ្សេងពីពួកយើងឡើយ គឺព្រះ‌អង្គបានសំអាតចិត្តគេឲ្យបរិសុទ្ធ* ដោយជំនឿ។ ១០ ឥឡូវនេះ ហេតុដូចម្ដេចបានជាបង‌ប្អូនជំទាស់នឹងព្រះ‌ជាម្ចាស់ដូច្នេះ? នឹមដែលបុព្វបុរសរបស់យើង និងខ្លួនយើងផ្ទាល់ មិនអាចទ្រាំ‌ទ្របានផងនោះ ម្ដេចក៏បង‌ប្អូនចង់យកទៅដាក់លើពួកសាវ័កដែរ! ១១ ទេ មិនបានទេ! ដ្បិតយើងជឿថា ទាំងសាសន៍យើង ទាំងសាសន៍គេ បានទទួលការសង្គ្រោះ ដោយ‌ព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូមានព្រះ‌ហឫទ័យប្រណី‌សន្ដោសប៉ុណ្ណោះ»។

១២ ពេលនោះ អង្គប្រជុំទាំងមូលនៅស្ងៀមស្ងាត់ ស្ដាប់លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស មានប្រសាសន៍រៀបរាប់អំពីទីសម្គាល់ដ៏អស្ចារ្យ និងឫទ្ធិ‌បាដិ‌ហារិយ៍ ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានសម្ដែង នៅកណ្ដាលចំណោមសាសន៍ដទៃ តាម‌រយៈលោក។ ១៣ លុះលោកទាំងពីរមានប្រសាសន៍ចប់ហើយ លោកយ៉ាកុបក៏មានប្រសាសន៍ឡើងថា៖ ១៤ «បង‌ប្អូនអើយ សូមស្ដាប់ខ្ញុំ! លោកស៊ីម៉ូនបានរៀបរាប់ថា កាលពីដើមដំបូង ព្រះ‌ជាម្ចាស់សព្វព្រះ‌ហឫទ័យជ្រើស‌រើសប្រជា‌រាស្ដ្រមួយ ពីចំណោមជាតិសាសន៍នានា ឲ្យធ្វើជាប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គផ្ទាល់។ ១៥ រីឯព្រះ‌បន្ទូលដែលពួកព្យាការី*បានថ្លែង ក៏ស្របតាមសេចក្ដីនេះដែរ ដូចមានចែងទុកមកថា៖

១៦ លុះក្រោយមក យើងនឹងវិលត្រឡប់មកវិញ

យើងនឹងលើកពន្លារបស់ដាវីឌ

ដែលរលំទៅនោះឡើងវិញ

យើងនឹងសង់ដំណាក់ដែលបាក់បែកខ្ទេច‌ខ្ទីឡើងវិញ

១៧ ពេលនោះ មនុស្ស‌ម្នាដែលនៅសល់

នឹងស្វែងរកព្រះ‌អម្ចាស់

ហើយជាតិសាសន៍នានាដែលជាប្រជា‌រាស្ដ្រ

របស់យើង ក៏នឹងស្វែងរកយើងដែរ។

១៨ នេះជាព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដែល

សម្ដែងការទាំងនេះឲ្យមនុស្សលោកស្គាល់

តាំងពីយូរអង្វែងរៀងមក។

១៩ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំយល់ឃើញថា មិនគួរធ្វើឲ្យមានឧបសគ្គដល់សាសន៍ដទៃ ដែលបានបែរចិត្តវិលមករកព្រះ‌ជាម្ចាស់វិញនោះឡើយ ២០ ប៉ុន្តែ គួរយើងសរសេរសំបុត្រទៅប្រាប់គេ កុំឲ្យបរិភោគម្ហូបអាហារដែលបានសែនរូបសំណាក គឺជាម្ហូបអាហារសៅ‌ហ្មងនោះជាដាច់ខាត កុំឲ្យរួមរស់ជាមួយគ្នា ដោយមិនរៀប‌ការ កុំឲ្យបរិភោគសាច់សត្វដែលគេសម្លាប់ដោយច្របាច់ក និងកុំឲ្យបរិភោគឈាម ២១ ដ្បិតតាំងពីសម័យដើមរៀងមក នៅតាមក្រុងនីមួយៗ គេតែងប្រកាសវិន័យ*របស់លោកម៉ូសេ ដោយអានគម្ពីររបស់លោក រៀងរាល់ថ្ងៃសប្ប័ទ* នៅក្នុងសាលាប្រជុំ*»។

សំបុត្រផ្ញើទៅជូនសាសន៍ដទៃជាអ្នកជឿ

២២ ពេលនោះ ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត ក្រុមព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ និងព្រះ‌សហគមន៍ទាំងមូលយល់ឃើញថា គួរតែជ្រើសយកបង‌ប្អូនខ្លះក្នុងចំណោមពួកគេ ជាអ្នកដែលពួកបង‌ប្អូនគោរព ដើម្បីចាត់ឲ្យទៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូកជាមួយលោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស។ គេបានជ្រើសយកលោកយូដាស ហៅបារសា‌បាស និងលោកស៊ីឡាស។ ២៣ ព្រះ‌សហគមន៍បានប្រគល់សំបុត្រមួយឲ្យលោកទាំងពីរនាំយកទៅ ដែលមានសេចក្ដីដូចតទៅនេះ៖

«យើងខ្ញុំ ជាគ្រីស្ដ‌ទូត ជាព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ និងជាបង‌ប្អូន សូមជម្រាបសួរមកបង‌ប្អូនជាសាសន៍ដទៃ ដែលរស់នៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក ស្រុកស៊ីរី និងស្រុកស៊ីលីស៊ី។

២៤ យើងខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា មានពួកយើងខ្លះបាននាំឲ្យបង‌ប្អូនជ្រួល‌ច្របល់ មកពីពាក្យដែលគេនិយាយប្រាប់បង‌ប្អូន បណ្ដាលឲ្យបង‌ប្អូនមានកង្វល់ក្នុងចិត្ត។ យើងខ្ញុំពុំបានចាត់អ្នកទាំងនោះឲ្យមកទេ។ ២៥ យើងខ្ញុំទាំងអស់គ្នាបានសម្រេចចិត្តជ្រើស‌រើសយកគ្នាយើងខ្លះ ចាត់ឲ្យមកជួបបង‌ប្អូនជាមួយលោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាសដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ២៦ ជាអ្នកដែលបានសុខចិត្តបូជាជីវិតរបស់ខ្លួនបម្រើព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដជាព្រះ‌អម្ចាស់របស់យើង។ ២៧ ហេតុនេះ យើងខ្ញុំសុំចាត់លោកយូដាស និងលោកស៊ីឡាសឲ្យនាំពាក្យដដែលនេះ យកមកជម្រាបបង‌ប្អូនស្ដាប់ផ្ទាល់តែម្ដង។ ២៨ ព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ* និងយើងខ្ញុំយល់ឃើញថា មិនគួរយកវិន័យ*ណាផ្សេងទៀតដែលមិនចាំ‌បាច់ មកបង្ខំបង‌ប្អូនឲ្យប្រតិបត្តិតាមឡើយ ២៩ យើងគ្រាន់តែសុំឲ្យបង‌ប្អូនចៀស‌វាងកុំប្រព្រឹត្តដូចតទៅនេះ គឺកុំបរិភោគម្ហូបអាហារដែលសែនរូបសំណាក កុំបរិភោគឈាម កុំបរិភោគសាច់សត្វដែលគេសម្លាប់ ដោយច្របាច់ក និងកុំរួមរស់ជាមួយគ្នា ដោយមិនរៀប‌ការ។ ប្រសិនបើបង‌ប្អូនប្រតិបត្តិដូច្នេះបាន នោះប្រពៃហើយ។ សូមឲ្យបង‌ប្អូនបានប្រកបដោយសេចក្ដីសុខ»។

៣០ ពួកអ្នកតំណាងក៏លាគេ ចេញដំណើរទៅដល់ក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក ហើយប្រមូលអង្គប្រជុំ រួចប្រគល់សំបុត្រជូន។ ៣១ គេបានអានសំបុត្រ ហើយមានអំណរសប្បាយគ្រប់ៗគ្នា ព្រោះសំបុត្រនោះបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ។ ៣២ លោកយូដាស និងលោកស៊ីឡាស ដែលជាព្យាការី*មានប្រសាសន៍ជាច្រើន ដើម្បីលើកទឹកចិត្ត និងពង្រឹងជំនឿរបស់បង‌ប្អូន។ ៣៣ បន្ដិចក្រោយមក ពួកបង‌ប្អូនសុខចិត្តឲ្យលោកទាំងពីរវិលត្រឡប់ទៅឯព្រះ‌សហគមន៍ ដែលបានចាត់គេឲ្យមកនោះវិញ ទាំងជូនពរឲ្យលោកធ្វើដំណើរប្រកបដោយសុខ‌សាន្ត។ [៣៤ ប៉ុន្តែ លោកស៊ីឡាសសម្រេចចិត្តស្នាក់នៅទីនោះបន្ដទៅទៀត។]

៣៥ រីឯលោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាស ក៏បានស្នាក់នៅក្នុងក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក ទាំងបង្រៀន និងផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អអំពីព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ រួមជាមួយបង‌ប្អូនជាច្រើននាក់ទៀតផង។

បេសក‌កម្មលើកទីពីរ លោកប៉ូល និងលោកបារណា‌បាសបែកគ្នា

៣៦ ប៉ុន្មានថ្ងៃកន្លងមកទៀត លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកបារណា‌បាសថា៖ «យើងត្រូវត្រឡប់ទៅសួរសុខទុក្ខបង‌ប្អូននៅតាមក្រុងទាំងប៉ុន្មាន ដែលយើងបានផ្សព្វ‌ផ្សាយព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់»។ ៣៧ លោកបារណា‌បាសមានបំណងនាំលោកយ៉ូហាន ហៅម៉ាកុស ទៅជាមួយដែរ ៣៨ ប៉ុន្តែ លោកប៉ូលយល់ឃើញថាមិនគួរនាំគាត់ទៅជាមួយឡើយ ព្រោះគាត់បានរត់ចោលពួកលោកកាលពីនៅក្រុងប៉មភី‌លី គឺគាត់មិនបានធ្វើការរួមជាមួយពួកលោកទេ។ ៣៩ លោកទាំងពីរក៏ខ្វែងគំនិតគ្នាយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់ទៅបែកផ្លូវគ្នា។ លោកបារណា‌បាសបាននាំលោកម៉ាកុសទៅជាមួយ រួចចុះសំពៅឆ្ពោះទៅកោះគីប្រុស។ ៤០ រីឯលោកប៉ូល លោកនាំលោកស៊ីឡាសទៅជាមួយ ដោយពួកបង‌ប្អូនបានផ្ញើលោកទៅលើព្រះ‌ហឫទ័យប្រណី‌សន្ដោសរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ៤១ លោកធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ស្រុកស៊ីរី និងស្រុកស៊ីលីស៊ី ទាំងពង្រឹងជំនឿព្រះ‌សហគមន៍នានាផង។

លោកធីម៉ូថេរួមដំណើរជាមួយលោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាស

១ លោកប៉ូលធ្វើដំណើរទៅដល់ក្រុងឌែរបេ រួចទៅដល់ក្រុងលីស្ដ្រា។ នៅក្រុងលីស្ដ្រានោះ មានសាវ័ក*មួយរូបឈ្មោះធីម៉ូថេ ជាកូនរបស់ស្ត្រីសាសន៍យូដាម្នាក់ជាអ្នកជឿ ឪពុកគាត់ជាសាសន៍ក្រិក ២ គាត់មានកេរ្តិ៍‌ឈ្មោះល្អ ក្នុងចំណោមបង‌ប្អូននៅក្រុងលីស្ដ្រា និងបង‌ប្អូននៅក្រុងអ៊ីកូ‌ញ៉ុម។ ៣ លោកប៉ូលមានបំណងនាំគាត់រួមដំណើរទៅជាមួយដែរ។ លោកក៏យកគាត់មកធ្វើពិធីកាត់ស្បែក*ឲ្យ ព្រោះយោគ‌យល់ដល់សាសន៍យូដានៅស្រុកនោះ ដ្បិតគេដឹងគ្រប់គ្នាថាឪពុកគាត់ជាសាសន៍ក្រិក។ ៤ នៅតាមក្រុងនានា ដែលពួកលោកប៉ូលធ្វើដំណើរកាត់ លោកបានប្រាប់អ្នកជឿឲ្យដឹងអំពីសេចក្ដីសម្រេចរបស់ក្រុមគ្រីស្ដ‌ទូត* និងក្រុមព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ* នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ហើយសុំឲ្យគេអនុវត្តតាម។ ៥ ព្រះ‌សហគមន៍នានាក៏មានជំនឿកាន់តែមាំ‌មួនរៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយមានគ្នាកាន់តែច្រើនជាលំដាប់។

លោកប៉ូលនៅក្រុងត្រូអាស ព្រះ‌ជាម្ចាស់ចាត់លោកឲ្យទៅស្រុកម៉ាសេ‌ដូន

៦ ព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ*បានឃាត់ពួកលោកប៉ូល មិនឲ្យទៅប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលនៅស្រុកអាស៊ីទេ ហេតុនេះហើយបានជាលោកនាំគ្នាធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកព្រីគី និងដែនដីកាឡា‌ទី។ ៧ ពេលទៅដល់ជិតស្រុកមីស៊ី លោកមានបំណងទៅស្រុកប៊ីធី‌នី ប៉ុន្តែ ព្រះ‌វិញ្ញាណរបស់ព្រះ‌យេស៊ូពុំអនុញ្ញាតឲ្យទៅទេ។ ៨ ដូច្នេះ លោកក៏នាំគ្នាឆ្លងកាត់ស្រុកមីស៊ីទៅដល់ក្រុងត្រូអាស។ ៩ នៅពេលយប់ លោកប៉ូលបាននិមិត្តឃើញអ្នកស្រុកម៉ាសេ‌ដូនម្នាក់ ឈរអង្វរលោកថា៖ «សូមលោកឆ្លងមកស្រុកម៉ាសេ‌ដូន ជួយយើងខ្ញុំផង!»។ ១០ ក្រោយពេលលោកបានឃើញនិមិត្តហេតុអស្ចារ្យនេះហើយ យើងក៏រូត‌រះចេញដំណើរទៅស្រុកម៉ាសេ‌ដូន ព្រោះយើងជឿជាក់ថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅយើងឲ្យទៅផ្សព្វ‌ផ្សាយដំណឹង‌ល្អដល់អ្នកស្រុកនោះ។

លោកប៉ូលនៅក្រុងភីលីព នាងលីឌីប្រែចិត្តគំនិតមកជឿព្រះ‌អម្ចាស់

១១ នៅក្រុងត្រូអាស យើងបានចុះសំពៅ ធ្វើដំណើរតម្រង់ឆ្ពោះទៅកោះសាម៉ូ‌ត្រាសតែម្ដង។ ស្អែកឡើង យើងបានទៅដល់ក្រុងណេអា‌ប៉ូលី ១២ រួចយើងចេញដំណើរពីក្រុងនោះឆ្ពោះទៅក្រុងភីលីព ជាក្រុងធំជាងគេក្នុងស្រុកម៉ាសេ‌ដូន ហើយជាក្រុងដែលមានឯក‌សិទ្ធិពិសេសនៅក្នុងចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ យើងបានស្នាក់នៅក្រុងនោះជាច្រើនថ្ងៃ។

១៣ នៅថ្ងៃសប្ប័ទ* យើងបានចេញទៅខាងក្រៅទ្វារក្រុង សំដៅទៅមាត់ស្ទឹងមួយ ដោយនឹកគិតថានឹងមានកន្លែងអធិស្ឋាន*។ យើងក៏នាំគ្នាអង្គុយ ហើយនិយាយជាមួយពួកស្ត្រីដែលមកជួប‌ជុំគ្នានៅទីនោះ។ ១៤ មានស្ត្រីម្នាក់ដែលគោរពកោតខ្លាចព្រះ‌ជាម្ចាស់ឈ្មោះលីឌី ជាអ្នកស្រុកធីយ៉ាទៀរ និងជាឈ្មួញក្រណាត់ពណ៌ក្រហមដ៏មានតម្លៃ។ ពេលនោះ នាងផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់ ព្រះ‌អម្ចាស់ក៏បានបំភ្លឺចិត្តគំនិតនាង ឲ្យយកចិត្តទុកដាក់នឹងសេចក្ដីដែលលោកប៉ូលមានប្រសាសន៍។ ១៥ បន្ទាប់ពីនាងបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹកជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់នាងរួចហើយ នាងបានអញ្ជើញយើងទៅស្នាក់នៅផ្ទះនាង ដោយពោលថា៖ «បើលោកយល់ឃើញថា នាងខ្ញុំពិតជាជឿលើព្រះ‌អម្ចាស់មែន សូមអញ្ជើញទៅស្នាក់នៅឯផ្ទះរបស់នាងខ្ញុំទៅ!»។ នាងបានទទូចសុំឲ្យយើងយល់ព្រម តាមសេចក្ដីអញ្ជើញរបស់នាង។

លោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាសជាប់ឃុំ‌ឃាំងនៅក្រុងភីលីព

១៦ មានថ្ងៃមួយ ពេលយើងធ្វើដំណើរទៅកន្លែងអធិស្ឋាន* មានស្រីបម្រើគេម្នាក់មកជួបយើង នាងមានខ្មោចឈ្មោះពីថុនចូល នាំឲ្យនាងចេះទាយ ធ្វើឲ្យពួកម្ចាស់របស់នាងបានទទួលកម្រៃយ៉ាងច្រើន។ ១៧ នាងដើរតាមក្រោយលោកប៉ូល និងយើង ទាំងស្រែកថា៖ «លោកទាំងនេះជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះដ៏ខ្ពង់‌ខ្ពស់បំផុត លោកនាំដំណឹងអំពីមាគ៌ានៃការសង្គ្រោះមកប្រាប់អ្នករាល់គ្នា»។ ១៨ នាងធ្វើបែបនេះអស់‌រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ។ ដោយលោកប៉ូលទាស់ចិត្តជាខ្លាំង ក៏ងាកទៅក្រោយ បញ្ជាខ្មោចថា៖ «ក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដ* ចូរចេញពីនាងទៅ!»។ ខ្មោចក៏ចេញពីនាងភ្លាម។ ១៩ កាលពួកម្ចាស់របស់ស្រីបម្រើនោះឃើញថាលែងមានសង្ឃឹមនឹងបានកម្រៃអ្វីទៀត គេក៏នាំគ្នាចាប់លោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាស អូសយកទៅជូនចៅ‌ក្រមនៅលានសាធារណៈ ក្នុងទីក្រុង។ ២០ ចៅ‌ក្រមនាំលោកទាំងពីរទៅជួបពួកអាជ្ញា‌ធរ ពោលថា៖ «ជនជាតិយូដាទាំងនេះបង្កឲ្យមានចលាចលនៅក្នុងក្រុងយើង។ ២១ គេនាំទំនៀម‌ទម្លាប់ផ្សេងៗមកផ្សាយប្រាប់យើង ជាទំនៀម‌ទម្លាប់ដែលយើង ជនជាតិរ៉ូម៉ាំង គ្មានសិទ្ធិនឹងទទួល ឬអនុវត្តតាមបានឡើយ»។ ២២ បណ្ដា‌ជនក៏លើកគ្នាមកប្រឆាំងនឹងលោកទាំងពីរដែរ។ ពួកអាជ្ញា‌ធរបានបញ្ជាឲ្យគេដោះសម្លៀក‌បំពាក់លោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាសចេញ រួចបញ្ជាឲ្យវាយនឹងរំពាត់។ ២៣ ក្រោយពីបានវាយលោកទាំងពីរច្រើនរំពាត់ហើយ គេក៏យកលោកទៅដាក់ក្នុងទីឃុំ‌ឃាំង ទាំងបញ្ជាឲ្យយាមយ៉ាងមធ្យ័តផង។ ២៤ ឆ្មាំគុកក៏យកលោកទាំងពីរទៅឃុំក្នុងគុកងងឹត និងដាក់ខ្នោះជើង តាមបញ្ជាដែលគាត់បានទទួល។

២៥ ប្រមាណជាពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ លោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាស នាំគ្នាអធិស្ឋាន និងច្រៀងសរសើរតម្កើងព្រះ‌ជាម្ចាស់។ អ្នកទោសឯទៀតៗស្ដាប់លោកទាំងពីរ។ ២៦ រំពេចនោះ ស្រាប់តែមានរញ្ជួយផែន‌ដីយ៉ាងខ្លាំង បណ្ដាលឲ្យកក្រើកដល់គ្រឹះទីឃុំ‌ឃាំង ទ្វារគុកទាំងប៉ុន្មានក៏របើកឡើងភ្លាម រីឯច្រវាក់ដែលគេដាក់អ្នកទោសក៏របូតចេញអស់ដែរ។ ២៧ ពេលនោះ ឆ្មាំគុកភ្ញាក់ឡើង លុះគាត់ឃើញទ្វារគុករបើកដូច្នេះ គាត់ក៏ហូតដាវបម្រុងនឹងសម្លាប់ខ្លួន ព្រោះនឹកស្មានថាអ្នកទោសរត់បាត់អស់ហើយ។ ២៨ ប៉ុន្តែ លោកប៉ូលបានស្រែកឡើងយ៉ាងខ្លាំងៗថា៖ «កុំធ្វើបាបខ្លួនអី យើងទាំងអស់គ្នានៅឯនេះទេ!»។ ២៩ ឆ្មាំគុកសុំឲ្យគេយកភ្លើងមក រួចប្រញាប់‌ប្រញាល់ចូលទៅក្នុងគុក។ គាត់ក្រាបចុះនៅមុខលោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាស ទាំងញាប់‌ញ័រ។ ៣០ គាត់នាំលោកទាំងពីរចេញមកក្រៅ ពោលថា៖ «លោកម្ចាស់! តើខ្ញុំប្របាទត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីឲ្យបានទទួលការសង្គ្រោះ?»។ ៣១ លោកតបទៅគាត់វិញថា៖ «សូមជឿលើព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូទៅ នោះព្រះ‌ជាម្ចាស់នឹងសង្គ្រោះលោក ព្រមទាំងសង្គ្រោះក្រុមគ្រួសាររបស់លោកផងដែរ»។ ៣២ បន្ទាប់មក លោកទាំងពីរបានប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រាប់គាត់ និងប្រាប់អ្នកទាំងប៉ុន្មានដែលនៅក្នុងផ្ទះគាត់។ ៣៣ ពេលនោះ ឆ្មាំគុកនាំលោកទាំងពីរមកលាងស្នាមរបួសទាំងយប់ ហើយគាត់ និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ក៏បានទទួលពិធីជ្រមុជទឹកភ្លាម។ ៣៤ គាត់បាននាំលោកទាំងពីរឡើងទៅផ្ទះគាត់ រៀបចំម្ហូបអាហារជូន។ គាត់ និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់មានអំណរសប្បាយ ដោយបានជឿលើព្រះ‌ជាម្ចាស់។

៣៥ លុះភ្លឺឡើង ពួកអាជ្ញា‌ធរបានចាត់តម្រួតឲ្យទៅប្រាប់ឆ្មាំគុកថា៖ «ចូរដោះលែងអ្នកទាំងនោះទៅ!»។ ៣៦ ឆ្មាំគុកបាននាំដំណឹងនេះទៅជម្រាបលោកប៉ូលថា៖ «ពួកអាជ្ញា‌ធរបានចាត់គេមកប្រាប់ឲ្យដោះលែងលោកហើយ ដូច្នេះ សូមលោកចេញទៅឲ្យបានសុខ‌សាន្តចុះ»។ ៣៧ ប៉ុន្តែ លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ទៅតម្រួតទាំងនោះថា៖ «យើងជាជនជាតិរ៉ូម៉ាំង គេបានវាយយើងនឹងរំពាត់នៅមុខប្រជុំជន ដោយពុំបានជំនុំជម្រះជាមុន ហើយក៏យកយើងមកដាក់គុកទៀត ឥឡូវនេះ គេចង់ដោះលែងយើងដោយស្ងាត់ៗ! ទេ មិនបានទេ! លោកទាំងនោះត្រូវតែមកដោះលែងយើងផ្ទាល់តែម្ដង ទើបបាន»។ ៣៨ ពួកតម្រួតនាំពាក្យនេះទៅជម្រាបពួកអាជ្ញា‌ធរ។ កាលដឹងថាលោកទាំងពីរមានសញ្ជាតិរ៉ូម៉ាំងដូច្នេះ ពួកអាជ្ញា‌ធរភ័យខ្លាចជាខ្លាំង។ ៣៩ គេនាំគ្នាមកអង្វរករសុំទោសលោកទាំងពីរ រួចដោះលែងលោក និងអង្វរឲ្យលោកចាកចេញពីក្រុងនោះផង។ ៤០ លោកទាំងពីរចេញពីទីឃុំ‌ឃាំង ចូលទៅផ្ទះរបស់នាងលីឌី ហើយបានជួបពួកបង‌ប្អូន ព្រមទាំងបានលើកទឹកចិត្តគេទៀតផង រួចទើបលោកនាំគ្នាធ្វើដំណើរចេញទៅ។

លោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាសទៅដល់ក្រុងថេស្សា‌ឡូនិក

១ លោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាស ធ្វើដំណើរកាត់ក្រុងអំភី‌ប៉ូលី និងក្រុងអាប៉ូ‌ឡូន ហើយទៅដល់ក្រុងថេស្សា‌ឡូនិក។ នៅក្រុងនោះ មានសាលាប្រជុំ*មួយរបស់សាសន៍យូដា។ ២ លោកប៉ូលបានចូលទៅសាលាប្រជុំតាមទម្លាប់របស់លោក ព្រមទាំងវែក‌ញែកគម្ពីរជាមួយពួកគេរាល់ថ្ងៃសប្ប័ទ* ក្នុងអំឡុងបីសប្តាហ៍។ ៣ លោកបរិយាយពន្យល់ប្រាប់គេថា ព្រះ‌គ្រីស្ដត្រូវតែរងទុក្ខវេទនា និងមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះ‌គ្រីស្ដ គឺព្រះ‌យេស៊ូដែលខ្ញុំបានជម្រាបបង‌ប្អូននេះហើយ»។ ៤ ជនជាតិយូដាខ្លះយល់ស្របតាម ហើយចូលមករួប‌រួមជាមួយលោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាស។ មានជនជាតិក្រិកដ៏ច្រើនលើស‌លប់ ដែលគោរពកោតខ្លាចព្រះ‌ជាម្ចាស់ និងមានស្ត្រីៗជាច្រើន ក្នុងចំណោមអ្នកធំក៏ចូលមករួប‌រួមដែរ។

៥ រីឯជនជាតិយូដាវិញ គេមានចិត្តច្រណែន ហើយប្រមូលពួកពាលដែលនៅតាមផ្លូវ មកបំបះ‌បំបោរប្រជាជន ឲ្យកើតចលាចលក្នុងក្រុង។ គេបានទៅផ្ទះលោកយ៉ាសូន ក្នុងគោលបំណងចាប់លោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាស យកទៅឲ្យប្រជាជនកាត់ទោស ៦ តែដោយគេរកលោកទាំងពីរមិនឃើញ គេក៏ចាប់លោកយ៉ាសូន និងបង‌ប្អូនខ្លះទៀត អូសយកទៅជូនលោកអភិបាលក្រុង ទាំងស្រែកឡើងថា៖ «ពួកដែលបង្កឲ្យជ្រួល‌ច្របល់ពេញពិភព‌លោកទាំងមូល បានមកដល់ទីនេះហើយ!។ ៧ យ៉ាសូនបានទទួលពួកគេឲ្យស្នាក់នៅផ្ទះគាត់! អ្នកទាំងនោះបានប្រព្រឹត្តខុសនឹងព្រះ‌រាជ‌ក្រឹត្យរបស់ព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជ ដ្បិតពួកគេប្រកាសថា មានស្ដេចមួយអង្គទៀត នាមយេស៊ូ»។ ៨ ពាក្យនេះបានធ្វើឲ្យបណ្ដា‌ជន និងលោកអភិបាលក្រុងខ្វល់ចិត្ត។ ៩ គេបានសុំឲ្យលោកយ៉ាសូន និងអ្នកឯទៀតៗបង់ប្រាក់ធានា ទើបគេសុខចិត្តដោះលែងឲ្យទៅវិញ។

លោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាស នៅក្រុងបេរេ

១០ ពួកបង‌ប្អូនបានបណ្ដោះលោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាស ឲ្យចេញដំណើរទៅក្រុងបេរេ នៅយប់នោះភ្លាម។ លុះទៅដល់ហើយ លោកទាំងពីរក៏ចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំ*របស់សាសន៍យូដា។

១១ សាសន៍យូដានៅក្រុងនេះ មានសន្ដានចិត្តល្អជាងសាសន៍យូដានៅក្រុងថេស្សា‌ឡូនិក គឺគេបានទទួលព្រះ‌បន្ទូលដោយចិត្តស្មោះសរ ហើយពិនិត្យ‌ពិច័យមើលគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីឲ្យដឹងថា សេចក្ដីដែលលោកប៉ូល និងលោកស៊ីឡាសមានប្រសាសន៍ប្រាប់គេ ពិតជាត្រឹមត្រូវមែន ឬយ៉ាងណា។ ១២ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានច្រើននាក់បានជឿ ហើយមានស្ត្រីៗអ្នកមុខអ្នកការជាតិក្រិក និងមានបុរសជាច្រើនបានជឿដែរ។ ១៣ ប៉ុន្តែ កាលសាសន៍យូដានៅក្រុងថេស្សា‌ឡូនិកដឹងថា លោកប៉ូលផ្សព្វ‌ផ្សាយព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់នៅក្រុងបេរេដែរនោះ គេក៏នាំគ្នាមកបំបះ‌បំបោរមហា‌ជនឲ្យជ្រួល‌ច្របល់ឡើង។ ១៤ ឃើញដូច្នោះ ពួកបង‌ប្អូនបាននាំលោកប៉ូលឆ្ពោះទៅមាត់សមុទ្រភ្លាម រីឯលោកស៊ីឡាស និងលោកធីម៉ូថេវិញ ស្នាក់នៅទីនោះដដែល។ ១៥ ពួកអ្នកជូនដំណើរលោកប៉ូលបានមកជាមួយលោក រហូតដល់ក្រុងអាថែន ទើបត្រឡប់ទៅវិញ ទាំងនាំពាក្យផ្ដែ‌ផ្ដាំពីលោកប៉ូល ទៅជម្រាបលោកស៊ីឡាស និងលោកធីម៉ូថេ ឲ្យមកតាមលោកយ៉ាងប្រញាប់បំផុត។

សុន្ទរ‌កថាលោកប៉ូលនៅក្រុងអាថែន

១៦ ពេលលោកប៉ូលរង់‌ចាំលោកស៊ីឡាស និងលោកធីម៉ូថេ នៅក្រុងអាថែន លោកតឹងទ្រូងជាខ្លាំងដោយឃើញមានរូបសំណាកពាស‌ពេញក្នុងក្រុងនេះ។ ១៧ លោកបានជជែកសន្ទនាជាមួយសាសន៍យូដា និងជាមួយអ្នកដែលគោរពកោតខ្លាចព្រះ‌ជាម្ចាស់នៅក្នុងសាលាប្រជុំ* ហើយរៀងរាល់ថ្ងៃ លោកសន្ទនាជាមួយអស់អ្នកដែលលោកជួបនៅតាមទី‌លានសាធារណៈក្នុងក្រុង។ ១៨ មានទស្សន‌វិទូខ្លះខាងអេពី‌គួរ និងខាងស្ដូអ៊ីក ក៏បានសន្ទនាជាមួយលោកដែរ ខ្លះពោលថា៖ «តើអ្នកព្រោក‌ប្រាជ្ញនេះចង់និយាយពីរឿងអ្វី?»។ ខ្លះទៀតពោលថា៖ «គាត់ប្រហែលជាអ្នកឃោស‌នាអំពីព្រះរបស់សាសន៍បរទេសទេដឹង!»។ គេពោលដូច្នេះ មកពីឮលោកប៉ូលនិយាយពីដំណឹង‌ល្អ*ស្ដីអំពីព្រះ‌យេស៊ូ និងអំពីការរស់ឡើងវិញ។ ១៩ គេក៏នាំលោកយកទៅមុខសភាក្រុង នៅទួលអារ៉ែស ហើយពោលមកលោកថា៖ «តើលោកអាចប្រាប់ឲ្យយើងដឹងអំពីលទ្ធិថ្មី ដែលលោកបង្រៀននោះបានឬទេ? ២០ ដ្បិតយើងបានឮលោកថ្លែងរឿងចម្លែកៗ យើងចង់ដឹងអត្ថ‌ន័យណាស់»។

២១ អ្នកក្រុងអាថែន និងជនបរទេសឯទៀតៗ ដែលរស់នៅក្នុងក្រុងនោះ មិនធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតក្រៅពីនិយាយ ឬស្ដាប់រឿងថ្មីៗនោះឡើយ។

២២ លោកប៉ូលក្រោកឈរនៅកណ្ដាលអង្គប្រជុំ នៅទួលអារ៉ែស ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «អស់លោកជាអ្នកក្រុងអាថែនអើយ! ខ្ញុំសង្កេតឃើញថាអស់លោកនិយមសាសនាខ្លាំងណាស់ ២៣ ពេលខ្ញុំដើរទៅមកក្នុងទីក្រុង ខ្ញុំឃើញមានបូជនីយ‌ដ្ឋានទាំងប៉ុន្មានដែលអស់លោកគោរពបូជា ហើយខ្ញុំក៏បានឃើញអាសនៈមួយ ដែលមានចារឹកអក្សរថា “សូមឧទ្ទិសដល់ព្រះដែលយើងពុំស្គាល់”។ ខ្ញុំនាំដំណឹងមកប្រាប់អស់លោកអំពីព្រះដែលអស់លោកថ្វាយ‌បង្គំ ទាំងពុំស្គាល់ហ្នឹងហើយ។ ២៤ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ដែលបានបង្កើតពិភព‌លោក និងបង្កើតអ្វីៗសព្វសារពើនៅក្នុងពិភព‌លោកនេះ ព្រះ‌អង្គជាព្រះ‌អម្ចាស់នៃស្ថានបរម‌សុខ* និងព្រះ‌អម្ចាស់នៃផែន‌ដី ព្រះ‌អង្គមិនគង់នៅក្នុងព្រះ‌វិហារ ដែលមនុស្សសង់នោះឡើយ ២៥ ហើយព្រះ‌អង្គក៏មិនត្រូវការឲ្យមនុស្សបីបាច់ថែ‌រក្សាព្រះ‌អង្គដែរ ព្រោះព្រះ‌អង្គទេតើដែលបានប្រទានជីវិត ប្រទានដង្ហើម និងប្រទានរបស់សព្វគ្រប់ទាំងអស់មកមនុស្ស។ ២៦ ព្រះ‌អង្គប្រទានឲ្យប្រជា‌ជាតិនានា កើតចេញមកពីមនុស្សតែម្នាក់ ហើយឲ្យគេរស់នៅពាស‌ពេញលើផែន‌ដីទាំងមូល។ ព្រះ‌អង្គបានកំណត់រដូវកាល និងកំណត់ព្រំ‌ដែនឲ្យមនុស្សរស់នៅ។ ២៧ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីឲ្យគេស្វែងរកព្រះ‌អង្គ ហើយបើគេខ្នះ‌ខ្នែងរកព្រះ‌អង្គមែននោះ គេប្រហែលជានឹងរកព្រះ‌អង្គឃើញ។ តាមពិត ព្រះ‌ជាម្ចាស់មិនគង់នៅឆ្ងាយពីយើងម្នាក់ៗទេ ២៨ ដ្បិតយើងមានជីវិត មានចលនា និងមានភាវៈជាមនុស្ស ដោយ‌សារព្រះ‌អង្គ។ អ្នកកវីខ្លះរបស់អស់លោកតែងពោលថា៖ “យើងក៏ជាពូជរបស់ព្រះ‌អង្គដែរ”។ ២៩ ហេតុនេះ ប្រសិនបើយើងពិតជាពូជរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់មែន យើងមិនត្រូវគិតថាព្រះ‌អង្គមានសណ្ឋានដូចរូបសំណាក ធ្វើពីមាស ប្រាក់ ឬថ្មដែលជាក្បាច់រចនាកើតឡើង តាមការនឹកឃើញរបស់មនុស្សនោះឡើយ។ ៣០ ព្រះ‌ជាម្ចាស់មិនប្រកាន់ទោសមនុស្សលោក ក្នុងគ្រាដែលគេមិនទាន់ស្គាល់ព្រះ‌អង្គនៅសម័យមុនៗនោះទេ តែឥឡូវនេះ ព្រះ‌អង្គប្រទានដំណឹងដល់មនុស្សទាំងអស់ដែលរស់នៅគ្រប់ទីកន្លែង ឲ្យគេកែប្រែចិត្តគំនិត ៣១ ដ្បិតព្រះ‌អង្គបានកំណត់ថ្ងៃមួយទុក ដើម្បីវិនិច្ឆ័យទោសមនុស្ស តាមសេចក្ដីសុចរិត* ដោយ‌សារបុរសម្នាក់ដែលព្រះ‌អង្គបានតែង‌តាំង។ ព្រះ‌អង្គបានប្រោសបុរសនោះឲ្យរស់ឡើងវិញ ទុកជាភស្តុតាងសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់»។

៣២ កាលពួកគេបានឮសូរពាក្យ “រស់ឡើងវិញ” ដូច្នេះ អ្នកខ្លះក៏ចំអកឲ្យ អ្នកខ្លះទៀតពោលថា៖ «ចាំលើកក្រោយ យើងនឹងស្ដាប់លោកមានប្រសាសន៍អំពីរឿងនេះទៀត»។ ៣៣ លោកប៉ូលក៏ចាកចេញពីចំណោមពួកគេ។ ៣៤ ប៉ុន្តែ មានអ្នកខ្លះបានមកចូលរួមជាមួយលោក ហើយជឿ។ ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះ មានលោកដឺនីស ជាសមាជិកសភាក្រុង នៅទួលអារ៉ែស និងមានស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះនាងដាម៉ា‌រីស ព្រមទាំងអ្នកឯទៀតៗផង។

លោកប៉ូលនៅក្រុងកូរិន‌ថូស

១ ក្រោយមក លោកប៉ូលបានចាកចេញពីក្រុងអាថែន ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅក្រុងកូរិន‌ថូស។ ២ នៅក្រុងនោះ លោកបានជួបជនជាតិយូដាម្នាក់ ឈ្មោះអគី‌ឡាស ជាអ្នកស្រុកប៉ុនតុស។ លោកអគី‌ឡាស និងនាងព្រីស៊ីឡាជាភរិយា ទើបនឹងមកពីស្រុកអ៊ីតា‌លី ព្រោះព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជក្លូដបានចេញបញ្ជាឲ្យជនជាតិយូដាទាំងអស់ ចាកចេញពីក្រុងរ៉ូម។ លោកប៉ូលទៅទាក់‌ទងនឹងអ្នកទាំងពីរ ៣ ហើយស្នាក់នៅ និងធ្វើការជាមួយគេ ព្រោះលោកមានមុខរបរដូចគ្នា គឺត្បាញក្រណាត់សម្រាប់បោះជំរំ។ ៤ រៀងរាល់ថ្ងៃសប្ប័ទ* លោកតែង‌តែមានប្រសាសន៍ក្នុងសាលាប្រជុំ* និងខិត‌ខំណែ‌នាំ ទាំងសាសន៍យូដា ទាំងសាសន៍ក្រិកឲ្យជឿ។

៥ កាលលោកស៊ីឡាស និងលោកធីម៉ូថេ ធ្វើដំណើរពីស្រុកម៉ាសេ‌ដូនមកដល់ហើយ លោកប៉ូលក៏ចំណាយពេលទាំងអស់របស់លោក ដើម្បីប្រកាសព្រះ‌បន្ទូល។ លោកបានបញ្ជាក់ប្រាប់សាសន៍យូដាថា ព្រះ‌យេស៊ូពិតជាព្រះ‌គ្រីស្ដ។ ៦ ប៉ុន្តែ ដោយសាសន៍យូដាចេះតែប្រឆាំងនឹងលោក ហើយជេរប្រមាថលោកទៀតផងនោះ លោកក៏រលាស់ធូលីដីពីអាវរបស់លោក ទាំងមានប្រសាសន៍ថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាវិនាសបាត់បង់នោះ គឺមកតែពីកំហុសរបស់អ្នករាល់គ្នាផ្ទាល់ប៉ុណ្ណោះ គ្មានជាប់ជំពាក់អ្វីជាមួយខ្ញុំទេ ចាប់ពីពេលនេះ ខ្ញុំនឹងទៅរកសាសន៍ដទៃវិញ»។ ៧ លោកក៏ចាកចេញពីទីនោះឆ្ពោះទៅផ្ទះបុរសម្នាក់ ឈ្មោះទីធ្យូស-‌យ៉ូស្ទូស ជាអ្នកគោរពកោតខ្លាចព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយផ្ទះគាត់នៅជាប់នឹងសាលាប្រជុំ*។ ៨ រីឯលោកគ្រីស្ពូស ដែលជាអ្នកទទួលខុសត្រូវលើសាលាប្រជុំ និងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកវិញ ក៏ជឿលើព្រះ‌អម្ចាស់ដែរ។ មានអ្នកក្រុងកូរិន‌ថូសជាច្រើនទៀត បានស្ដាប់លោកប៉ូល ហើយជឿ ព្រមទាំងទទួលពិធីជ្រមុជទឹក*ផង។

៩ យប់មួយ លោកប៉ូលនិមិត្តឃើញព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកលោកថា៖ «កុំខ្លាចអី ត្រូវនិយាយតទៅទៀត កុំនៅស្ងៀមឡើយ ១០ ដ្បិតយើងស្ថិតនៅជាមួយអ្នកហើយ ពុំមាននរណាអាចធ្វើបាបអ្នកទេ ព្រោះនៅក្រុងនេះ មានមនុស្សជាច្រើនជាប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់យើង»។ ១១ លោកប៉ូលស្នាក់នៅក្រុងកូរិន‌ថូស អស់‌រយៈពេលមួយឆ្នាំប្រាំមួយខែ លោកបង្រៀនព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ដល់អ្នកក្រុងនោះ។

១២ នៅគ្រាដែលលោកកៃលីយ៉ូនកាន់តំណែងជារាជប្រតិភូរបស់ព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជរ៉ូម៉ាំង នៅស្រុកអាខៃ សាសន៍យូដាបានសមគំនិតគ្នាប្រឆាំងនឹងលោកប៉ូល ហើយនាំលោកយកទៅសាលាកាត់ក្តី ១៣ ទាំងចោទថា៖ «ជននេះបញ្ចុះ‌បញ្ចូលមនុស្ស‌ម្នាឲ្យគោរពថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌ជាម្ចាស់ តាមរបៀបមួយខុសច្បាប់»។ ១៤ ពេលលោកប៉ូលបម្រុងនឹងហាមាត់និយាយ លោកកៃលីយ៉ូនមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ជនជាតិយូដាថា៖ «ជនជាតិយូដាអើយ ប្រសិនបើរឿងនេះទាក់‌ទងនឹងបទ‌ឧក្រិដ្ឋ ឬបទល្មើសណាមួយនោះ ខ្ញុំមុខជាសុខចិត្តស្ដាប់អ្នករាល់គ្នាមិនខាន។ ១៥ ប៉ុន្តែ បើជារឿងជជែកវែក‌ញែកស្ដីអំពីពាក្យ‌ពេចន៍ អំពីឈ្មោះ ឬអំពីធម៌វិន័យ*របស់អ្នករាល់គ្នាទេនោះ ចូរដោះស្រាយខ្លួនឯងទៅ ខ្ញុំមិនព្រមកាត់ក្តីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអំពីរឿងនេះឡើយ»។ ១៦ លោកក៏ដេញពួកគេចេញពីសាលាកាត់ក្តី។ ១៧ ពេលនោះ ពួកគេនាំគ្នាចាប់លោកសូស្ដែន ដែលជាអ្នកទទួលខុសត្រូវលើសាលាប្រជុំ* មកវាយនៅមុខសាលាកាត់ក្តី តែលោកកៃលីយ៉ូនមិនអើពើទេ។

លោកប៉ូលវិលត្រឡប់ទៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូកវិញ

១៨ លោកប៉ូលបានស្នាក់នៅក្រុងកូរិន‌ថូសជាយូរថ្ងៃ។ ក្រោយមក លោកក៏ជម្រាបលាពួកបង‌ប្អូន ចុះសំពៅឆ្ពោះទៅស្រុកស៊ីរី ដោយមាននាងព្រីស៊ីឡា និងលោកអគី‌ឡាស ជូនដំណើរទៅជាមួយដែរ។ លោកបានកោរសក់លាបំណន់ នៅកំពង់‌ផែសង់ក្រេ។

១៩ លុះមកដល់ក្រុងអេភេសូ លោកប៉ូលក៏ជម្រាបលានាងព្រីស៊ីឡា និងលោកអគី‌ឡាស។ លោកបានចូលទៅសាលាប្រជុំ* ហើយសន្ទនាជាមួយសាសន៍យូដា។ ២០ ពួកគេបានអង្វរសុំឲ្យលោកស្នាក់នៅទីនោះមួយ‌រយៈ ២១ តែលោកពុំព្រមនៅទេ លោកជម្រាបលាគេ ទាំងពោលថា៖ «ប្រសិនបើព្រះ‌ជាម្ចាស់សព្វព្រះ‌ហឫទ័យ ខ្ញុំនឹងវិលមករកបង‌ប្អូនវិញ» រួចលោកចុះសំពៅចេញពីក្រុងអេភេសូទៅ។ ២២ លុះធ្វើដំណើរមកដល់ក្រុងសេសារេ លោកបានឡើងទៅសួរសុខទុក្ខព្រះ‌សហគមន៍* បន្ទាប់មក លោកបន្ដដំណើរទៅដល់ក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូក។

លោកអប៉ូ‌ឡូសនៅក្រុងអេភេសូ និងក្រុងកូរិន‌ថូស

២៣ ក្រោយពីបានស្នាក់នៅក្រុងអន់‌ទី‌យ៉ូកយូរបន្ដិចមក លោកក៏ចេញដំណើរទៅសាជាថ្មី ដោយឆ្លងកាត់ស្រុកកាឡា‌ទី និងស្រុកព្រីគី ទាំងពង្រឹងជំនឿពួកសាវ័ក*ទាំងអស់ផង។

២៤ មានជនជាតិយូដាម្នាក់ ឈ្មោះអប៉ូ‌ឡូស ជាអ្នកស្រុកអាឡិច‌សន់ឌ្រី បានមកនៅក្រុងអេភេសូ គាត់ជាមនុស្សមានវោហារ ហើយស្គាល់គម្ពីរយ៉ាងល្អិត‌ល្អន់។ ២៥ គាត់បានទទួលការអប់រំអំពីមាគ៌ារបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ និងមានចិត្តឧស្សាហ៍មោះ‌មុត គាត់ប្រកាសព្រះ‌បន្ទូល ហើយប៉ិន‌ប្រសប់បង្រៀនគេយ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីព្រះ‌យេស៊ូផង។ ប៉ុន្តែ គាត់បានដឹងត្រឹមតែពិធីជ្រមុជទឹក*របស់លោកយ៉ូហានប៉ុណ្ណោះ។ ២៦ គាត់បានបង្រៀនគេក្នុងសាលាប្រជុំ* ដោយចិត្តអង់‌អាច។ កាលនាងព្រីស៊ីឡា និងលោកអគី‌ឡាស បានឮគាត់បង្រៀនដូច្នេះ ក៏អញ្ជើញគាត់ទៅជាមួយ ព្រមទាំងពន្យល់គាត់ឲ្យរឹតតែស្គាល់មាគ៌ារបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ថែមទៀត។ ២៧ បន្ទាប់មក ដោយលោកអប៉ូ‌ឡូសមានបំណងធ្វើដំណើរទៅកាន់ស្រុកអាខៃ ពួកបង‌ប្អូនក៏នាំគ្នាលើកទឹកចិត្តគាត់ឲ្យទៅ ថែមទាំងសរសេរសំបុត្រទៅជម្រាបពួកសាវ័ក*នៅស្រុកនោះ ឲ្យទទួលគាត់ដោយរាក់‌ទាក់ផង។ លុះទៅដល់ គាត់បានជួយអស់អ្នកជឿនៅទីនោះយ៉ាងច្រើន តាមព្រះ‌ហឫទ័យប្រណី‌សន្ដោសរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ២៨ ដ្បិតគាត់ចេះផ្ចាញ់សាសន៍យូដានៅមុខប្រជុំជនទាំងអស់ និងវែក‌ញែកគម្ពីរ បញ្ជាក់ប្រាប់គេថា ព្រះ‌យេស៊ូពិតជាព្រះ‌គ្រីស្ដ*មែន។

លោកប៉ូលនៅក្រុងអេភេសូ

១ ពេលលោកអប៉ូ‌ឡូសនៅក្រុងកូរិន‌ថូស លោកប៉ូលបានឆ្លងកាត់តំបន់ខ្ពង់រាប ធ្វើដំណើរមកដល់ក្រុងអេភេសូ។ លោកបានជួបសាវ័ក*ខ្លះ ហើយសួរថា៖ ២ «កាលបង‌ប្អូនចាប់ផ្ដើមជឿនោះ តើបង‌ប្អូនទទួលព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ*ហើយឬនៅ?»។ គេតបមកលោកវិញថា៖ «យើងខ្ញុំមិនដែលឮថា មានព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធផង!»។ ៣ លោកសួរគេទៀតថា៖ «ដូច្នេះ តើបង‌ប្អូនបានទទួលពិធីជ្រមុជទឹក*ណា?»។ គេតបថា៖ «ពិធីជ្រមុជទឹករបស់លោកយ៉ូហាន»។ ៤ លោកប៉ូលក៏មានប្រសាសន៍ថា៖ «លោកយ៉ូហានបានធ្វើពិធីជ្រមុជទឹកឲ្យអស់អ្នកដែលកែប្រែចិត្តគំនិត ទាំងមានប្រសាសន៍ប្រាប់ប្រជាជនឲ្យជឿលើព្រះ‌អង្គ ដែលយាងមកក្រោយលោក គឺព្រះ‌យេស៊ូនេះហើយ»។ ៥ ក្រោយបានឮលោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ដូច្នោះ ពួកសាវ័កក៏ទទួលពិធីជ្រមុជទឹកក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូ។ ៦ លោកប៉ូលបានដាក់ដៃលើគេ ព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធក៏យាងមកសណ្ឋិតលើគេ ហើយគេនាំគ្នានិយាយភាសាចម្លែកអស្ចារ្យ* និងថ្លែងព្រះ‌បន្ទូលផង។ ៧ អ្នកទាំងនោះមានគ្នាទាំងអស់ប្រមាណដប់‌ពីរនាក់។

៨ លោកប៉ូលបានចូលទៅសាលាប្រជុំ* ហើយមានប្រសាសន៍ដោយចិត្តអង់‌អាច ក្នុងអំឡុងពេលបីខែ។ លោកបានសន្ទនាជាមួយពួកគេអំពីព្រះ‌រាជ្យ*របស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ និងខិត‌ខំណែ‌នាំពួកគេឲ្យជឿ។ ៩ ប៉ុន្តែ ដោយអ្នកខ្លះនៅតែមានចិត្តមានះមិនព្រមជឿ ថែមទាំងប្រមាថមាគ៌ារបស់ព្រះ‌អម្ចាស់នៅមុខប្រជុំជនផងនោះ លោកក៏ចាកចេញពីពួកគេ នាំសាវ័កទៅដាច់ឡែក ហើយបង្រៀនគេជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅក្នុងសាលាទីរ៉ា‌ណុស ១០ លោកបានបង្រៀនគេអស់‌រយៈពេលពីរឆ្នាំ គឺរហូតទាល់តែអ្នកស្រុកអាស៊ីទាំងអស់ ទាំងសាសន៍យូដា ទាំងសាសន៍ក្រិក បានឮព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់។ ១១ ពេលនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់បានធ្វើការអស្ចារ្យដ៏ធំៗជាច្រើន តាម‌រយៈលោកប៉ូល ១២ គឺបើគេគ្រាន់តែយកក្រណាត់ ឬកន្សែងដែលបានប៉ះលោកប៉ូល មកដាក់ពីលើអ្នកជំងឺ អ្នកជំងឺនឹងបានជា ហើយខ្មោចក៏នឹងចេញពីគេទៅដែរ។

កូនរបស់លោកស្កេវ៉ា

១៣ មានគ្រូដេញខ្មោចជាតិយូដាខ្លះ តែងធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ចង់ដេញខ្មោចចេញពីមនុស្ស ដោយប្រើព្រះ‌នាមព្រះ‌អម្ចាស់យេស៊ូ គឺគេនិយាយទៅខ្មោចថា៖ «យើងបញ្ជាពួកឯង ក្នុងព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូដែលលោកប៉ូលប្រកាស ចូរចេញទៅ!»។ ១៤ កូនប្រុសទាំងប្រាំពីររបស់លោកស្កេវ៉ា ដែលជានាយកបូជា‌ចារ្យ*របស់សាសន៍យូដា ក៏បានធ្វើដូច្នេះដែរ។ ១៥ ខ្មោចបានតបមកអ្នកទាំងនោះវិញថា៖ «យើងស្គាល់ព្រះ‌យេស៊ូ ហើយក៏ដឹងថា លោកប៉ូលជានរណាដែរ ចុះឯងរាល់គ្នាវិញ ឯងជានរណា?»។ ១៦ អ្នកដែលមានខ្មោចចូលបានស្ទុះមកសង្កត់ពួកគេជាប់ ហើយខ្មោចមានកម្លាំងជាង រហូតទាល់តែធ្វើឲ្យអ្នកទាំងនោះរត់ចេញពីផ្ទះ របូតខោ របូតអាវ និងត្រូវរបួសទៀតផង។ ១៧ មនុស្ស‌ម្នានៅក្រុងអេភេសូ ទាំងសាសន៍យូដា ទាំងសាសន៍ក្រិក បានដឹងរឿងនេះ ហើយកោតខ្លាចគ្រប់ៗគ្នា។ ពេលនោះ គេលើកតម្កើងព្រះ‌នាមរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូ។

១៨ មានអ្នកជឿជាច្រើននាក់បាននាំគ្នាមកទទួលសារ‌ភាពជាសាធារណៈ នូវអំពើដែលខ្លួនធ្លាប់ប្រព្រឹត្តកាលពីមុន ១៩ ហើយក៏មានអស់អ្នកដែលធ្លាប់ប្រព្រឹត្តអំពើអាប‌ធ្មប់ ក៏បានយកក្បួនតម្រារបស់ខ្លួនមកដុតចោល នៅមុខគេឯងទាំងអស់គ្នាផង។ គេបានគិត‌គូររបស់ទាំងនោះ ឃើញថាមានតម្លៃប្រាំ‌ម៉ឺនដួង*។ ២០ មកពីព្រះ‌អម្ចាស់បានសម្ដែងព្រះ‌ចេស្ដាដូច្នេះហើយ បានជាព្រះ‌បន្ទូលរីកចម្រើន និងមានប្រសិទ្ធ‌ភាពកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។

ការបះ‌បោរនៅក្រុងអេភេសូ

២១ ក្រោយពីព្រឹត្តិ‌ការណ៍នោះមក ព្រះ‌វិញ្ញាណណែ‌នាំលោកប៉ូលឲ្យសម្រេចចិត្តទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ដោយធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ស្រុកម៉ាសេ‌ដូន និងស្រុកអាខៃ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «កាលណាទៅដល់ស្រុកនោះ ខ្ញុំត្រូវតែទៅក្រុងរ៉ូមទៀត»។ ២២ លោកបានចាត់សហ‌ការីរបស់លោកពីររូប គឺលោកធីម៉ូថេ និងលោកអេរ៉ា‌ស្ដុស ឲ្យទៅស្រុកម៉ាសេ‌ដូនមុន រីឯលោក លោកស្នាក់នៅក្នុងស្រុកអាស៊ីមួយ‌រយៈពេលសិន។

២៣ នៅគ្រានោះ មានកើតការបះ‌បោរមួយយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះតែមាគ៌ារបស់ព្រះ‌អម្ចាស់។ ២៤ មានជាងចម្លាក់ម្នាក់ឈ្មោះដេមេ‌ទ្រីយូស ដែលបានធ្វើរូបវិហាររបស់ព្រះ‌នាងអារទេមីស ពីប្រាក់ ហើយគាត់បានផ្ដល់កម្រៃជាច្រើនដល់ពួកកូនជាង។ ២៥ គាត់បានប្រមូលកូនជាងរបស់គាត់ និងអស់អ្នកដែលមានមុខរបរដូចគ្នាមក រួចពោលថា៖ «បង‌ប្អូនអើយ បង‌ប្អូនជ្រាបស្រាប់ហើយថា យើងបានរស់ស្រួល ក៏ដោយ‌សារតែមុខរបរនេះ ២៦ ហើយបង‌ប្អូនក៏បានឃើញបានឮដែរថា ឈ្មោះប៉ូលនោះបញ្ចុះ‌បញ្ចូលនាំមហា‌ជនឲ្យទៅតាមគាត់ មិនត្រឹមតែនៅក្រុងអេភេសូនេះប៉ុណ្ណោះទេ គឺសឹងតែពេញស្រុកអាស៊ីទាំងមូលថែមទៀតផង ដោយពោលថា រូបព្រះដែលធ្វើដោយដៃមនុស្ស មិនមែនជាព្រះឡើយ។ ២៧ ការនេះមិនត្រឹមតែបន្ថោកបន្ទាបមុខរបររបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ គឺថែមទាំងធ្វើឲ្យព្រះ‌វិហារនៃព្រះ‌នាងអារទេមីសដ៏ប្រសើរឧត្ដមរបស់យើងត្រូវរលាយ ហើយកិត្តិនាមរបស់ព្រះ‌នាង ដែលអ្នកស្រុកអាស៊ី និងសកលលោកទាំងមូលធ្លាប់ថ្វាយ‌បង្គំ មុខជាត្រូវធ្លាក់ចុះអន់‌ថយទៀតផង»។ ២៨ កាលបានឮពាក្យនេះហើយ គេខឹងយ៉ាងខ្លាំង ក៏នាំគ្នាស្រែកឡើងថា៖ «ព្រះ‌នាងអារទេមីសជាព្រះរបស់អ្នកក្រុងអេភេសូ ព្រះ‌អង្គប្រសើរឧត្ដម!»។

២៩ ពេលនោះ មានកើតវឹក‌វរពាស‌ពេញទីក្រុង គេលើកគ្នាដើរតម្រង់ទៅលានមហោ‌ស្រព ទាំងអូសទាញលោកកៃយូស និងលោកអរី‌ស្ដាក ជាអ្នកស្រុកម៉ាសេ‌ដូនដែលរួមដំណើរជាមួយលោកប៉ូលទៅផង។ ៣០ លោកប៉ូលមានបំណងទៅជួបប្រជាជន ប៉ុន្តែ ពួកសាវ័ក*បានឃាត់លោកមិនឲ្យទៅទេ ៣១ សូម្បីតែមន្ត្រីក្រុងខ្លះដែលជាមិត្ត‌ភក្ដិរបស់លោក ក៏បានចាត់គេឲ្យទៅជម្រាបលោក មិនឲ្យទៅលានមហោ‌ស្រពដែរ។ ៣២ នៅពេលនោះ អ្នកខ្លះស្រែកយ៉ាងនេះ អ្នកខ្លះស្រែកយ៉ាងនោះ ដ្បិតមានកើតច្របូក‌ច្របល់ពេញអង្គប្រជុំទាំងមូល ហើយមានអ្នកខ្លះមិនទាំងដឹងថាគេមកប្រជុំគ្នារឿងអ្វីផង។ ៣៣ ពេលនោះ ជនជាតិយូដាបានរុញបុរសម្នាក់ ឈ្មោះអឡិចសង់ឲ្យចេញពីក្នុងចំណោមបណ្ដា‌ជន ឡើងទៅឈរនៅខាងមុខ។ អឡិចសង់ក៏លើកដៃធ្វើសញ្ញា ព្រោះគាត់ចង់ឆ្លើយដោះ‌សានៅមុខប្រជាជន។ ៣៤ ប៉ុន្តែ កាលប្រជាជនឃើញថា គាត់ជាជនជាតិយូដា គេក៏ស្រែកឡើងព្រមគ្នាអស់‌រយៈពេលជិតពីរម៉ោងថា៖ «ព្រះ‌នាងអារទេមីសជាព្រះរបស់អ្នកក្រុងអេភេសូ ព្រះ‌អង្គប្រសើរឧត្ដម!»។

៣៥ នៅទីបំផុត លោកលេខា‌ធិការក្រុងបានឃាត់បណ្ដា‌ជនឲ្យនៅស្ងៀម ដោយពោលថា៖ «បង‌ប្អូនជាអ្នកក្រុងអេភេសូអើយ! តើនរណាមិនដឹងថាក្រុងអេភេសូ ជាក្រុងរបស់ព្រះ‌នាងអារទេមីស ដែលជាព្រះដ៏ប្រសើរឧត្ដម និងជាក្រុងដែលមានរូបសំណាកធ្លាក់ចុះពីស្ថាន‌សួគ៌មកនោះ!។ ៣៦ ត្រង់នេះ គ្មាននរណាអាចជំទាស់បានទេ សូមបង‌ប្អូននៅស្ងៀមទៅ កុំប្រព្រឹត្តដោយឥតពិចារណាដូច្នេះ។ ៣៧ បង‌ប្អូនបាននាំអ្នកទាំងនេះមក ប៉ុន្តែ គេមិនបានប្លន់ព្រះ‌វិហារ ឬក៏ពោលពាក្យអ្វីប្រមាថព្រះ‌នាងរបស់យើងទេ។ ៣៨ ប្រសិនបើលោកដេមេ‌ទ្រីយូស និងពួកជាងដែលនៅជាមួយគាត់មានរឿងអ្វីទាស់នឹងនរណា ត្រូវនាំពាក្យបណ្ដឹងមកជូនអស់លោកជារាជប្រតិភូ រកយុត្តិធម៌ឲ្យនៅថ្ងៃជំនុំជម្រះទៅ!។ ៣៩ ប្រសិនបើបង‌ប្អូនចង់តវ៉ាអំពីរឿងអ្វីទៀតនោះ ចាំដល់ពេលមានអង្គប្រជុំពេញច្បាប់ គេនឹងដោះស្រាយជូន។ ៤០ បើមិនដូច្នោះទេ សុំប្រយ័ត្ន ក្រែងយើងត្រូវជាប់ចោទថាជាអ្នកបះ‌បោរ ព្រោះតែរឿង‌រ៉ាវដែលកើតមានឡើងនៅថ្ងៃនេះ ដ្បិតយើងគ្មានមូលហេតុអ្វី ដើម្បីដោះ‌សាអំពីការប្រជុំគ្នានេះបានឡើយ»។ ៤១ គាត់មានប្រសាសន៍ដូច្នេះរួចហើយ ក៏ប្រាប់អង្គប្រជុំឲ្យបែក‌ខ្ញែកគ្នាទៅ។

លោកប៉ូលធ្វើដំណើរទៅស្រុកម៉ាសេ‌ដូន និងស្រុកក្រិក

១ លុះចលាចលនេះបានស្ងប់ទៅវិញហើយ លោកប៉ូលក៏ហៅពួកសាវ័កមកលើកទឹកចិត្ត រួចជម្រាបលាគេ ធ្វើដំណើរទៅស្រុកម៉ាសេ‌ដូន។ ២ លោកធ្វើដំណើរកាត់ស្រុកនោះ ទាំងមានប្រសាសន៍លើកទឹកចិត្តអ្នកជឿយ៉ាងច្រើនផង។ បន្ទាប់មក លោកក៏បានទៅដល់ស្រុកក្រិក ៣ ហើយស្នាក់នៅស្រុកនោះអស់‌រយៈពេលបីខែ។ ពេលលោកហៀបនឹងចុះសំពៅធ្វើដំណើរទៅស្រុកស៊ីរី ជនជាតិយូដាបានឃុប‌ឃិតគ្នាប៉ុន‌ប៉ងធ្វើបាបលោក។ លោកជ្រាបដូច្នេះ ក៏សម្រេចចិត្តវិលត្រឡប់ទៅវិញ កាត់តាមស្រុកម៉ាសេ‌ដូន។ ៤ អ្នកដែលបានរួមដំណើរជាមួយលោកនៅពេលនោះ មានលោកសូប៉ា‌ទែរ កូនរបស់លោកពីរូស ជាអ្នកស្រុកបេរេ លោកអរី‌ស្ដាក និងលោកសឺកូន‌ឌូស ជាអ្នកស្រុកថេស្សា‌ឡូនិក លោកកៃយូស ជាអ្នកស្រុកឌែរបេ លោកធីម៉ូថេ ព្រមទាំងលោកទីឃី‌កុស និងលោកត្រូភីម ជាអ្នកស្រុកអាស៊ីផង។ ៥ បង‌ប្អូនទាំងនេះបានចេញដំណើរទៅមុន ហើយរង់‌ចាំយើងនៅក្រុងត្រូអាស ៦ ចំណែកឯយើងវិញ ក្រោយថ្ងៃបុណ្យនំបុ័ងឥតមេ* យើងចេញពីក្រុងភីលីពទៅចុះសំពៅ។ ប្រាំថ្ងៃក្រោយមក យើងក៏បានមកដល់ក្រុងត្រូអាស ជួប‌ជុំនឹងពួកគេ រួចស្នាក់នៅទីនោះប្រាំពីរថ្ងៃ។

លោកប៉ូលប្រោសអឺទី‌កុសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅក្រុងត្រូអាស

៧ នៅថ្ងៃទីមួយក្នុងសប្តាហ៍នោះ យើងបានជួប‌ជុំគ្នាដើម្បីធ្វើពិធីកាច់នំបុ័ង។ ដោយលោកប៉ូលត្រូវចេញដំណើរនៅថ្ងៃបន្ទាប់ លោកមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អង្គប្រជុំ ហើយអធិប្បាយរហូតដល់ពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ។ ៨ ក្នុងបន្ទប់ដែលយើងប្រជុំគ្នានៅជាន់ខាងលើ មានចង្កៀងជាច្រើន។

៩ ពេលលោកប៉ូលកំពុងតែមានប្រសាសន៍យ៉ាងយូរនោះ យុវជនម្នាក់ឈ្មោះ អឺទី‌កុស អង្គុយនៅលើមាត់បង្អួច ហើយលង់‌លក់ ក៏ដាច់‌ផ្ងារធ្លាក់ពីជាន់ទីបីនោះមក។ ពេលគេលើកគាត់ឡើង គាត់ស្លាប់ផុតទៅហើយ។ ១០ លោកប៉ូលចុះទៅក្រោម ឱនពីលើអឺទី‌កុស ត្រកងគាត់លើកឡើង ទាំងពោលថា៖ «សូមបង‌ប្អូនកុំបារម្ភឲ្យសោះ គាត់នៅរស់ទេ!»។ ១១ កាលលោកឡើងទៅលើវិញ លោកក៏ធ្វើពិធីកាច់នំបុ័ង និងបរិភោគ។ បន្ទាប់មក លោកមានប្រសាសន៍បន្ដទៅទៀតយ៉ាងយូរ រហូតដល់ភ្លឺ ទើបលោកចេញដំណើរទៅ។ ១២ គេបាននាំយុវជនដែលនៅមានជីវិតនោះទៅវិញ ហើយពួកគេធូរស្រាលក្នុងចិត្តឥតឧបមា។

លោកប៉ូលនៅក្រុងមីលេត

១៣ រីឯយើងវិញ យើងបានចុះសំពៅទៅមុន ធ្វើដំណើរដល់ក្រុងអាស្សូស ដើម្បីចាំលោកប៉ូលនៅទីនោះ ដូចលោកបានគ្រោងទុក ព្រោះលោកចង់ធ្វើដំណើរដោយថ្មើរជើង។ ១៤ កាលលោកបានមកជួប‌ជុំជាមួយពួកយើងនៅក្រុងអាស្សូសហើយ យើងក៏ទទួលលោកមកក្នុងសំពៅ រួចធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅក្រុងមីទី‌ឡែន។ ១៥ យើងបានចេញពីទីនោះ បន្ដដំណើរតាមសមុទ្រ ទៅដល់ទន្ទឹមនឹងកោះឃីយ៉ូនៅថ្ងៃបន្ទាប់។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់មកទៀត យើងទៅដល់កោះសាម៉ូស ហើយនៅថ្ងៃទីបី យើងក៏បានទៅដល់ក្រុងមីលេត។ ១៦ លោកប៉ូលសម្រេចចិត្តមិនចូលក្រុងអេភេសូទេ ដើម្បីកុំឲ្យយឺតដំណើរនៅស្រុកអាស៊ី ដ្បិតលោកប្រញាប់ចង់ទៅដល់ក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ឲ្យទាន់បុណ្យថ្ងៃទីហា‌សិប ប្រសិនបើអាចធ្វើទៅបាន។

លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ក្រុមព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ ដែលមកពីក្រុងអេភេសូ

១៧ លោកប៉ូលបានចាត់គេពីក្រុងមីលេត ឲ្យទៅអញ្ជើញពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ*នៃព្រះ‌សហគមន៍*នៅក្រុងអេភេសូមក។ ១៨ លុះគេបានមកដល់ហើយ លោកមានប្រសាសន៍ទៅគេថា៖

«បង‌ប្អូនជ្រាបស្រាប់ហើយ អំពីអាកប្ប‌កិរិយាដែលខ្ញុំមានចំពោះបង‌ប្អូនរាល់ពេលវេលា តាំងពីថ្ងៃដំបូងដែលខ្ញុំបានទៅដល់ស្រុកអាស៊ីម៉្លេះ ១៩ គឺខ្ញុំបានបម្រើព្រះ‌អម្ចាស់ ដោយចិត្តសុភាព‌រាបសា ទាំងទឹកភ្នែក ទាំងលំបាក ដោយជនជាតិយូដាបានឃុប‌ឃិតគ្នាប៉ុន‌ប៉ងធ្វើបាបខ្ញុំ។ ២០ ខ្ញុំបានជម្រាប និងបង្រៀនបង‌ប្អូន តាមទីសាធារណៈ និងតាមផ្ទះ នូវសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មានដែលមានសារ‌ប្រយោជន៍ដល់បង‌ប្អូន ឥតមានលាក់‌លៀមត្រង់ណាសោះឡើយ ២១ ខ្ញុំបានធ្វើជាបន្ទាល់ឲ្យទាំងសាសន៍យូដា ទាំងសាសន៍ក្រិក កែប្រែចិត្តគំនិតមករកព្រះ‌ជាម្ចាស់ និងមានជំនឿលើព្រះ‌យេស៊ូជាព្រះ‌អម្ចាស់របស់យើងផង។

២២ ឥឡូវនេះ ព្រះ‌វិញ្ញាណបានទាក់‌ទាញចិត្តខ្ញុំឲ្យធ្វើដំណើរទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ហើយខ្ញុំមិនដឹងថានឹងមានហេតុ‌ការណ៍អ្វីកើតមានដល់ខ្ញុំ នៅក្រុងនោះឡើយ ២៣ គឺខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងតាមព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធបញ្ជាក់ប្រាប់ ពីក្រុងមួយទៅក្រុងមួយថា ខ្ញុំនឹងត្រូវគេចាប់ចង ហើយនឹងត្រូវរងទុក្ខវេទនា។ ២៤ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនខ្វល់នឹងជីវិតរបស់ខ្ញុំទេ ឲ្យតែខ្ញុំបានបង្ហើយមុខ‌ងារ និងសម្រេចកិច្ច‌ការដែលព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូបានប្រទានឲ្យខ្ញុំធ្វើ គឺផ្ដល់សក្ខី‌ភាពអំពីដំណឹង‌ល្អ*នៃព្រះ‌ហឫទ័យប្រណី‌សន្ដោសរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់។

២៥ ខ្ញុំធ្លាប់រស់នៅក្នុងចំណោមបង‌ប្អូនទាំងអស់គ្នា ទាំងប្រកាសដំណឹង‌ល្អ*អំពីព្រះ‌រាជ្យរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងថាបង‌ប្អូននឹងលែងឃើញមុខខ្ញុំទៀតហើយ។ ២៦ ហេតុនេះបានជាខ្ញុំផ្ដល់សក្ខី‌ភាពឲ្យបង‌ប្អូនដឹងនៅថ្ងៃនេះថា ប្រសិនបើមានម្នាក់ក្នុងចំណោមបង‌ប្អូនត្រូវវិនាស មិនមែនមកពីកំហុសរបស់ខ្ញុំទេ ២៧ ដ្បិតខ្ញុំបានជម្រាបបង‌ប្អូន អំពីគម្រោង‌ការទាំងមូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់រួចហើយ ឥតមានលាក់‌លៀមត្រង់ណាសោះ ២៨ ដូច្នេះ សូមបង‌ប្អូនថែ‌រក្សាខ្លួនឯង និងថែ‌រក្សាក្រុមអ្នកជឿទាំងមូលផង ព្រោះព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធបានផ្ទុក‌ផ្ដាក់ឲ្យបង‌ប្អូនធ្វើជាអ្នកទទួលខុសត្រូវនេះ ដើម្បីឲ្យបង‌ប្អូនថែ‌រក្សាព្រះ‌សហគមន៍របស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដែលព្រះ‌អង្គបានលោះមក ដោយ‌សារព្រះ‌លោហិតរបស់ព្រះ‌អង្គផ្ទាល់។ ២៩ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ពេលខ្ញុំចេញផុតទៅ នឹងមានមនុស្សចិត្តសាហាវដូចចចក នាំគ្នាចូលមកក្នុងចំណោមបង‌ប្អូន គេនឹងធ្វើបាបក្រុមអ្នកជឿឥតត្រា‌ប្រណីឡើយ ៣០ ថែមទាំងមានអ្នកខ្លះក្នុងចំណោមបង‌ប្អូននាំគ្នាពោលពាក្យបញ្ឆោត ដើម្បីទាក់‌ទាញពួកសាវ័កឲ្យទៅតាមគេទៀតផង។ ៣១ ហេតុនេះ សូមបង‌ប្អូនប្រុងស្មារតីឲ្យមែនទែន ដោយនឹកចាំថា ខ្ញុំបានដាស់‌តឿនបង‌ប្អូនគ្រប់ៗរូបទាំងទឹកភ្នែក ក្នុងរវាងបីឆ្នាំ ទាំងយប់ ទាំងថ្ងៃ ឥតមានឈប់ឡើយ។

៣២ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំសូមផ្ញើបង‌ប្អូននឹងព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយផ្ញើនឹងព្រះ‌បន្ទូលស្ដីអំពីព្រះ‌ហឫទ័យប្រណី‌សន្ដោសរបស់ព្រះ‌អង្គ។ មានតែព្រះ‌អង្គទេដែលអាចកសាងបង‌ប្អូនឡើងជាព្រះ‌សហគមន៍* ព្រមទាំងឲ្យបង‌ប្អូនទទួលមត៌ករួមជាមួយប្រជាជនដ៏‌វិសុទ្ធ។ ៣៣ ខ្ញុំមិនដែលចង់បានមាស ប្រាក់ ឬសម្លៀក‌បំពាក់អ្វីពីនរណាឡើយ។ ៣៤ បង‌ប្អូនជ្រាបស្រាប់ហើយថា ខ្ញុំបានធ្វើការដោយផ្ទាល់ដៃ ដើម្បីផ្គត់‌ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការរបស់ខ្ញុំ និងសេចក្ដីត្រូវការរបស់អស់អ្នកដែលនៅជាមួយខ្ញុំ។ ៣៥ ក្នុងគ្រប់កិច្ច‌ការទាំងអស់ ខ្ញុំតែង‌តែប្រាប់ឲ្យបង‌ប្អូនដឹងថា ត្រូវតែធ្វើការនឿយ‌ហត់បែបនេះឯង ដើម្បីជួយទំនុកបម្រុងអស់អ្នកដែលក្រ‌ខ្សត់ ហើយត្រូវចងចាំព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូថាៈ “បើឲ្យ នោះនឹងបានសុភមង្គលច្រើនជាងទទួល”»។ ៣៦ លោកមានប្រសាសន៍ដូច្នេះរួចហើយ ក៏លុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋានជាមួយពួកគេទាំងអស់គ្នា។ ៣៧ ពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យទាំងនោះនាំគ្នាទ្រហោយំឱបកលោកប៉ូល ហើយថើបលោកទៀតផង ៣៨ ជាពិសេស គេព្រួយចិត្តមកពីលោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ថា គេនឹងលែងឃើញមុខលោកទៀតហើយ។ បន្ទាប់មក គេក៏ជូនដំណើរលោករហូតដល់សំពៅ។

លោកប៉ូលនៅក្រុងទីរ៉ុស និងនៅក្រុងសេសារេ

១ ក្រោយពីបានលាពួកគេទាំងអាឡោះ‌អាល័យហើយ យើងចេញសំពៅតម្រង់ឆ្ពោះទៅកោះកូស។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ យើងបានទៅដល់កោះរ៉ូដ ហើយចេញពីកោះរ៉ូដ ទៅដល់ក្រុងប៉ាតា‌រ៉ា។ ២ មានសំពៅមួយត្រូវទៅស្រុកភេនីស៊ី យើងក៏ចុះសំពៅនោះចេញដំណើរទៅមុខទៀត។ ៣ ពេលមកជិតដល់កោះគីប្រុស យើងវាងតាមខាងត្បូង បន្ដដំណើរឆ្ពោះទៅស្រុកស៊ីរី។ យើងបានចូលចតកំពង់‌ផែក្រុងទីរ៉ុស ដើម្បីយកទំនិញចេញពីសំពៅ។ ៤ យើងបានជួបពួកសាវ័ក*នៅទីនោះ ហើយស្នាក់នៅជាមួយពួកគេ អស់‌រយៈពេលប្រាំពីរថ្ងៃ។ ដោយព្រះ‌វិញ្ញាណសម្ដែងឲ្យគេដឹង គេបានឃាត់លោកប៉ូលមិនឲ្យឡើងទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមឡើយ។ ៥ លុះប្រាំពីរថ្ងៃនោះកន្លងផុតទៅ យើងត្រូវចេញដំណើរទៅមុខទៀត។ បង‌ប្អូនទាំងអស់ ព្រមទាំងភរិយា និងកូនចៅរបស់គេ ជូនដំណើរយើង រហូតដល់ខាងក្រៅទីក្រុង។ យើងនាំគ្នាលុតជង្គង់ អធិស្ឋាននៅមាត់សមុទ្រ។ ៦ បន្ទាប់មក យើងបានជម្រាបលាគ្នា រួចចុះសំពៅ រីឯពួកគេវិញ ពួកគេវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះរៀងៗខ្លួន។

៧ យើងបានបន្ដដំណើរពីក្រុងទីរ៉ុស ទៅដល់ក្រុងផ្ទោឡេ‌ម៉ៃស៍ ហើយដំណើរតាមផ្លូវទឹកក៏ចប់ត្រឹមណេះ។ យើងបានចូលទៅជម្រាបសួរពួកបង‌ប្អូននៅក្រុងផ្ទោឡេ‌ម៉ៃស៍ និងស្នាក់នៅជាមួយពួកគេមួយថ្ងៃ។ ៨ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ យើងបន្ដដំណើរដល់ក្រុងសេសារេ។ យើងបានចូលផ្ទះលោកភីលីព ជាអ្នកផ្សាយដំណឹង‌ល្អ និងជាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមក្រុមប្រាំពីររូប ហើយយើងក៏ស្នាក់នៅផ្ទះគាត់។ ៩ លោកភីលីពមានកូនក្រមុំបួននាក់ ដែលថ្លែងព្រះ‌បន្ទូល*របស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ១០ យើងស្នាក់នៅទីនោះជាច្រើនថ្ងៃ។ ពេលនោះ មានព្យាការីមួយរូបឈ្មោះអកា‌ប៊ូស ធ្វើដំណើរមកពីស្រុកយូដា។ ១១ គាត់មកជួបយើង ហើយយកខ្សែក្រវាត់លោកប៉ូលមកចងជើងចងដៃរបស់ខ្លួន ទាំងពោលថា៖ «ព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធមានព្រះ‌បន្ទូលថា នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម សាសន៍យូដានឹងចងដៃចងជើងម្ចាស់ខ្សែក្រវាត់នេះដូច្នេះដែរ ហើយថែមទាំងបញ្ជូនលោកទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សាសន៍ដទៃផង»។

១២ កាលបានឮពាក្យនេះ ទាំងយើង ទាំងបង‌ប្អូនដែលនៅក្រុងនោះ ក៏អង្វរលោកប៉ូលមិនឲ្យឡើងទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមឡើយ។ ១៣ ប៉ុន្តែ លោកប៉ូលតបមកវិញថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាបង‌ប្អូននាំគ្នាយំ ព្រមទាំងធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកចិត្តដូច្នេះ? ខ្ញុំបានប្រុងប្រៀបខ្លួនរួចស្រេចហើយ មិនត្រឹមតែឲ្យគេចងប៉ុណ្ណោះទេ គឺថែមទាំងឲ្យគេសម្លាប់នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ព្រោះតែព្រះ‌នាមរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់‌យេស៊ូទៀតផង»។ ១៤ ដោយយើងពុំអាចឃាត់លោកបានទេនោះ យើងក៏ឈប់អង្វរលោក ហើយពោលថា៖ «សូមឲ្យបានសម្រេចតាមព្រះ‌ហឫទ័យរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ចុះ»។

១៥ ក្រោយពីបានស្នាក់នៅទីនោះយូរបន្ដិចមក យើងរៀបចំខ្លួនទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម។ ១៦ ពួកសាវ័ក*នៅក្រុងសេសារេខ្លះបានរួមដំណើរជាមួយយើង ហើយនាំយើងទៅស្នាក់នៅផ្ទះបុរសម្នាក់ ឈ្មោះម៉្នាសុន ជាអ្នកកោះគីប្រុស និងជាសាវ័ក*តាំងដើមដំបូងមក។

លោកប៉ូលនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម

១៧ ពេលទៅដល់ក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ពួកបង‌ប្អូនបានទទួលយើងយ៉ាងរាក់‌ទាក់។ ១៨ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ លោកប៉ូលបានទៅផ្ទះលោកយ៉ាកុប ជាមួយយើង រីឯពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ*ទាំងអស់ក៏ជួប‌ជុំគ្នានៅទីនោះដែរ។ ១៩ ក្រោយពីបានជម្រាបសួរពួកបង‌ប្អូនរួចហើយ លោកប៉ូលរៀបរាប់យ៉ាងល្អិត‌ល្អន់អំពីកិច្ច‌ការដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានធ្វើ ក្នុងចំណោមសាសន៍ដទៃ តាម‌រយៈការ‌ងាររបស់លោក។ ២០ កាលបានឮលោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ដូច្នេះ គេនាំគ្នាលើកតម្កើងសិរី‌រុងរឿងរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយពោលមកកាន់លោកថា៖ «បងអើយ បងឃើញទេ មានជនជាតិយូដារាប់‌ម៉ឺននាក់បានជឿ ហើយបង‌ប្អូនទាំងនោះជាប់ចិត្តនឹងគម្ពីរ‌វិន័យ*ខ្លាំងណាស់។ ២១ ប៉ុន្តែ គេបានឮដំណឹងថា បងបានបង្រៀនជនជាតិយូដាទាំងអស់ ដែលរស់នៅក្នុងចំណោមសាសន៍ដទៃ មិនឲ្យប្រតិបត្តិតាមវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ*ទេ គឺឮថាបងប្រាប់គេមិនឲ្យធ្វើពិធីកាត់ស្បែក*កូនចៅ និងមិនឲ្យកាន់តាមទំនៀម‌ទម្លាប់ផ្សេងៗឡើយ។ ២២ បើដូច្នេះ តើត្រូវធ្វើដូចម្ដេច? គេមុខជាដឹងថាបងនៅទីនេះមិនខាន។ ២៣ សូមធ្វើតាមយោបល់យើងចុះ ដ្បិតគ្នាយើងបួននាក់មានជាប់បំណន់ ២៤ សូមបងនាំគេទៅ ហើយធ្វើពិធីជម្រះកាយឲ្យបរិសុទ្ធ*ជាមួយគេ ព្រមទាំងចេញប្រាក់ឲ្យគេកោរសក់ផង ដើម្បីឲ្យមនុស្ស‌ម្នាដឹងគ្រប់គ្នាថា ដំណឹងដែលគេបានឮអំពីបងនោះមិនពិតទេ ផ្ទុយទៅវិញ បងក៏ប្រព្រឹត្តតាមវិន័យ*ដែរ។ ២៥ រីឯសាសន៍ដទៃដែលបានជឿនោះ យើងបានសរសេរសេចក្ដីដែលយើងបានសម្រេចជូនទៅគេរួចហើយ ថាកុំឲ្យបរិភោគសាច់ដែលបានសែនរូបសំណាក កុំបរិភោគឈាម កុំបរិភោគសាច់សត្វដែលសម្លាប់ដោយច្របាច់ក និងកុំរួមរស់ជាមួយគ្នាដោយឥតរៀប‌ការ»។ ២៦ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ លោកប៉ូលបាននាំបង‌ប្អូនទាំងបួននាក់នោះ ទៅធ្វើពិធីជម្រះកាយឲ្យបានបរិសុទ្ធ*ជាមួយលោក។ លោកក៏ចូលទៅក្នុងព្រះ‌វិហារ* ប្រាប់គេអំពីពេលកំណត់ដែលពិធីជម្រះកាយឲ្យបរិសុទ្ធនេះនឹងត្រូវចប់ និងពេលកំណត់ដែលម្នាក់ៗត្រូវថ្វាយតង្វាយ។

លោកប៉ូលត្រូវគេចាប់ខ្លួននៅក្នុងព្រះ‌វិហារ

២៧ លុះ‌រយៈពេលមួយសប្តាហ៍នោះជិតផុត មានជនជាតិយូដាមកពីស្រុកអាស៊ី បានឃើញលោកនៅក្នុងព្រះ‌វិហារ* ក៏បំបះ‌បំបោរបណ្ដា‌ជនទាំងមូលឲ្យនាំគ្នាចាប់លោក។ ២៨ ពួកគេស្រែកឡើងថា៖ «បង‌ប្អូនជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលអើយ សូមជួយផង! ជននេះហើយដែលបានប្រៀន‌ប្រដៅមនុស្ស‌ម្នានៅគ្រប់ទីកន្លែងឲ្យប្រឆាំងនឹងប្រជា‌រាស្ដ្រអ៊ីស្រា‌អែល ប្រឆាំងនឹងវិន័យ* ហើយប្រឆាំងនឹងព្រះ‌វិហារ*។ គាត់ថែមទាំងបាននាំសាសន៍ក្រិកចូលមកក្នុងព្រះ‌វិហារ គឺបង្អាប់‌បង្អោនទីកន្លែងដ៏‌វិសុទ្ធ*នេះ»។ ២៩ គេថាដូច្នេះ មកពីគេបានឃើញលោកត្រូភីម ជាអ្នកក្រុងអេភេសូ នៅជាមួយលោកប៉ូលក្នុងទីក្រុង ហើយគេស្មានថា លោកបាននាំគាត់ចូលក្នុងព្រះ‌វិហារដែរ។

៣០ ពេលនោះ មានកើតចលាចលពេញទីក្រុង ប្រជាជននាំគ្នារត់មកពីគ្រប់ទិស‌ទី។ គេបានចាប់លោកប៉ូលអូសចេញពីព្រះ‌វិហារ* រួចបិទទ្វារភ្លាម។ ៣១ នៅពេលដែលពួកគេបម្រុងនឹងសម្លាប់លោកប៉ូល ដំណឹងអំពីចលាចលនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមក៏បានឮទៅដល់មេ‌បញ្ជា‌ការកងទាហានរ៉ូម៉ាំង ៣២ គាត់នាំកូនទាហាន និងនាយទាហាន រត់ទៅកាន់បណ្ដា‌ជនភ្លាម។ កាលប្រជាជនបានឃើញមេ‌បញ្ជា‌ការ និងពួកទាហាន គេឈប់វាយលោកប៉ូល។ ៣៣ ពេលនោះ មេ‌បញ្ជា‌ការបានចូលទៅជិត ហើយចាប់លោក ព្រមទាំងបញ្ជាគេឲ្យដាក់ច្រវាក់ពីរថែមទៀតផង រួចទើបសាកសួរថា លោកប៉ូលនេះជានរណា បានធ្វើអ្វី។ ៣៤ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមបណ្ដា‌ជន មានអ្នកខ្លះស្រែកយ៉ាងនេះ អ្នកខ្លះស្រែកយ៉ាងនោះ។ ដោយមានសំឡេងអឺង‌កងពេក លោកមេ‌បញ្ជា‌ការពុំអាចដឹងរឿងហេតុច្បាស់លាស់ឡើយ គាត់ក៏បញ្ជាគេឲ្យនាំលោកប៉ូលទៅបន្ទាយ។ ៣៥ ពេលលោកប៉ូលមកដល់ជណ្ដើរបន្ទាយ ពួកទាហាននាំគ្នាសែងលោក ព្រោះបណ្ដា‌ជនមកតាមទាំងកំរោល ៣៦ និងស្រែកថា៖ «សម្លាប់ចោលទៅ!»។

លោកប៉ូលឆ្លើយដោះ‌សាខ្លួន

៣៧ នៅពេលគេហៀបនឹងនាំលោកប៉ូលចូលទៅក្នុងបន្ទាយ លោកមានប្រសាសន៍ទៅមេ‌បញ្ជា‌ការថា៖ «តើខ្ញុំមានសិទ្ធិនិយាយជាមួយលោកបន្ដិចបានឬទេ?»។ មេ‌បញ្ជា‌ការពោលមកលោកថា៖ «អ្នកចេះនិយាយភាសាក្រិកដែរ! ៣៨ ដូច្នេះ អ្នកមិនមែនជាជនជាតិអេស៊ីបដែលបានបំបះ‌បំបោរប្រជាជនប៉ុន្មានថ្ងៃមុននេះ ហើយនាំពួកឧទ្ទាមបួន‌ពាន់នាក់ចូលព្រៃនោះទេឬ?»។ ៣៩ លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ខ្ញុំជាជនជាតិយូដា កើតនៅក្រុងតាសុស ជាក្រុងដ៏ល្បី‌ល្បាញក្នុងស្រុកស៊ីលីស៊ីនោះទេតើ! សូមលោកមេត្តាអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំនិយាយទៅកាន់ប្រជាជននេះផង»។ ៤០ លោកមេ‌បញ្ជា‌ការក៏អនុញ្ញាតឲ្យ។ លោកប៉ូលឈរនៅលើកាំជណ្ដើរ ហើយលើកដៃធ្វើសញ្ញាទៅប្រជាជន ពេលនោះ ប្រជាជននៅស្ងាត់‌ជ្រៀប ហើយលោកមានប្រសាសន៍ទៅគេជាភាសាហេប្រឺថា៖

១ «បង‌ប្អូន និងចាស់ទុំទាំងអស់គ្នាអើយ សូមស្ដាប់ពាក្យដោះ‌សារបស់ខ្ញុំសិន!»។ ២ កាលពួកគេឮលោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ជាភាសាហេប្រឺដូច្នេះ គេរឹតតែស្ងៀមស្ងាត់ថែមទៀត។ លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ថា៖ ៣ «ខ្ញុំជាជនជាតិយូដា កើតនៅក្រុងតាសុស ក្នុងស្រុកស៊ីលីស៊ី។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានមករស់នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមនេះតាំងពីកុមារ ហើយខ្ញុំបានទទួលការអប់រំ តាមវិន័យនៃបុព្វបុរសរបស់យើងយ៉ាងតឹង‌រ៉ឹង ពីសំណាក់លោកកាម៉ា‌លីអែល។ ខ្ញុំបានខ្នះ‌ខ្នែងបម្រើព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដូចបង‌ប្អូនទាំងអស់គ្នានៅថ្ងៃនេះដែរ។ ៤ ខ្ញុំធ្លាប់បៀត‌បៀនអស់អ្នកដែលដើរតាមមាគ៌ារបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ រហូតដល់សម្លាប់គេ ហើយចាប់ចងមនុស្សប្រុសស្រីយកទៅឃុំ‌ឃាំងទៀតផង ៥ ដូចមានលោកមហាបូជា‌ចារ្យ* និងក្រុមព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ* ជាសាក្សីស្រាប់។ ខ្ញុំបានទទួលលិខិតពីលោកទាំងនោះយកទៅជូនបង‌ប្អូននៅក្រុងដាម៉ាស ដ្បិតខ្ញុំទៅទីនោះ ដើម្បីចាប់ចងពួកអ្នកដែលដើរតាមមាគ៌ានេះ យកមកធ្វើទោសនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម។

៦ ពេលខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរទៅជិតដល់ក្រុងដាម៉ាសប្រមាណជាថ្ងៃត្រង់ ស្រាប់តែមានពន្លឺមួយដ៏ភ្លឺត្រចះ‌ត្រចង់ ចាំងពីផ្ទៃមេឃមកជុំ‌វិញខ្ញុំ។ ៧ ខ្ញុំក៏ដួល ហើយឮសំឡេងមួយពោលមកខ្ញុំថា “សាអ៊ូលអើយ សាអ៊ូល! ហេតុដូចម្ដេចបានជាអ្នកបៀត‌បៀនខ្ញុំដូច្នេះ?”។ ៨ ខ្ញុំបានសួរវិញថា “លោកម្ចាស់អើយ តើលោកជានរណា?”។ សំឡេងនោះឆ្លើយមកខ្ញុំថា “ខ្ញុំជាយេស៊ូ អ្នកស្រុកណាសា‌រ៉ែត ដែលអ្នកកំពុងតែបៀត‌បៀន”។ ៩ រីឯអស់អ្នកដែលធ្វើដំណើរជាមួយខ្ញុំ ក៏បានឃើញពន្លឺនោះដែរ តែមិនបានឮព្រះសូរសៀងទេ។ ១០ ខ្ញុំក៏សួរថា “ព្រះ‌អម្ចាស់អើយ តើទូលបង្គំត្រូវធ្វើដូចម្ដេច?”។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកខ្ញុំថា “ចូរក្រោកឡើង ទៅក្រុងដាម៉ាសទៅ នៅទីនោះ គេនឹងប្រាប់អ្នកអំពីកិច្ច‌ការទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បង្គាប់ឲ្យអ្នកធ្វើ”។ ១១ ដោយខ្ញុំពុំអាចមើលអ្វីឃើញ ព្រោះតែពន្លឺរស្មីដ៏រុង‌រឿងនោះ អស់អ្នកដែលនៅជាមួយខ្ញុំបានដឹកដៃនាំខ្ញុំទៅក្រុងដាម៉ាស។ ១២ នៅក្រុងនោះ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះអណា‌ញ៉ាស ជាអ្នកគោរពប្រណិ‌ប័តន៍ព្រះ‌ជាម្ចាស់ត្រឹម‌ត្រូវតាមវិន័យ* ហើយជនជាតិយូដានៅក្រុងដាម៉ាសគោរពរាប់អានគាត់គ្រប់ៗគ្នា។ ១៣ គាត់មកឈរជិតខ្ញុំ ហើយពោលថា “បងសាអ៊ូលអើយ សូមឲ្យបងមើលឃើញវិញចុះ!”។ រំពេចនោះ ភ្នែកខ្ញុំក៏ភ្លឺឡើង ហើយខ្ញុំមើលឃើញគាត់។ ១៤ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ព្រះនៃបុព្វបុរស*របស់យើង បានជ្រើស‌រើសបង ដើម្បីឲ្យបងស្គាល់ព្រះ‌ហឫទ័យរបស់ព្រះ‌អង្គ ឲ្យបងបានឃើញព្រះដ៏សុចរិត និងឲ្យបងបានឮព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អង្គផ្ទាល់តែម្ដង ១៥ ដ្បិតបងនឹងធ្វើជាបន្ទាល់របស់ព្រះ‌អង្គ នៅមុខមនុស្សទាំងអស់ អំពីហេតុ‌ការណ៍ដែលបងបានឃើញ និងអំពីសេចក្ដីដែលបងបានឮ។ ១៦ ដូច្នេះ តើបងនៅបង្អែ‌បង្អង់ដល់កាលណាទៀត សូមក្រោកឡើង ទទួលពិធីជ្រមុជទឹក* ហើយអង្វររកព្រះ‌នាមព្រះ‌អង្គទៅ ដើម្បីព្រះ‌អង្គលាងបាប*ឲ្យ”។

១៧ ខ្ញុំវិលមកដល់ក្រុងយេរូ‌សាឡឹមវិញ ហើយនៅពេលខ្ញុំកំពុងអធិស្ឋានក្នុងព្រះ‌វិហារ ខ្ញុំលង់ស្មារតី ១៨ ឃើញព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកខ្ញុំថា “ចូរប្រញាប់ចាកចេញពីក្រុងយេរូ‌សាឡឹមភ្លាមទៅ ដ្បិតអ្នកក្រុងនេះមិនព្រមទទួលសក្ខី‌ភាពដែលអ្នកនិយាយអំពីយើងទេ”។ ១៩ ខ្ញុំទូលថា “បពិត្រព្រះ‌អម្ចាស់ អ្នកទាំងនោះបានដឹងស្រាប់ហើយថា ទូលបង្គំធ្លាប់ចូលទៅសាលាប្រជុំ*នានា ចាប់អស់អ្នកដែលជឿព្រះ‌អង្គយកទៅឃុំ‌ឃាំង និងវាយ‌ដំទៀតផង។ ២០ នៅពេលគេសម្លាប់លោកស្ទេផាន ដែលជាបន្ទាល់របស់ព្រះ‌អង្គ ទូលបង្គំក៏នៅទីនោះ ហើយបានយល់ស្របជាមួយពួកគេ ទាំងនៅយាមសម្លៀក‌បំពាក់របស់ពួកអ្នកដែលប្រហារជីវិតលោកផងដែរ”។ ២១ ពេលនោះ ព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលមកខ្ញុំថា “ទៅចុះ ដ្បិតយើងនឹងចាត់អ្នកឲ្យទៅរកសាសន៍ដទៃដែលនៅឆ្ងាយៗ”»។

២២ បណ្ដា‌ជនបានស្ដាប់លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍មកដល់ត្រឹមនេះ ក៏ស្រែកឡើងថា៖ «សូមសម្លាប់មនុស្សបែបនេះចោលទៅ កុំទុកឲ្យនៅរស់ឡើយ!»។ ២៣ គេនាំគ្នាស្រែក ទាំងបោះអាវរបស់ខ្លួន និងបាចធូលីដីឡើងលើទៀតផង។ ២៤ លោកមេ‌បញ្ជា‌ការបង្គាប់ឲ្យគេនាំលោកប៉ូលចូលទៅក្នុងបន្ទាយ និងឲ្យគេវាយសួរចម្លើយ ចង់ដឹងមូលហេតុដែលនាំឲ្យបណ្ដា‌ជនស្រែកប្រឆាំងនឹងលោកបែបនេះ។ ២៥ នៅពេលគេកំពុងយកខ្សែចងលោក លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់នាយទាហានម្នាក់នៅជិតនោះថា៖ «តើអស់លោកមានសិទ្ធិវាយអ្នកដែលមានសញ្ជាតិរ៉ូម៉ាំង ដោយមិនកាត់ទោសជាមុនឬ!»។ ២៦ នាយទាហានឮពាក្យនេះ ក៏ទៅជម្រាបលោកមេ‌បញ្ជា‌ការថា៖ «តើលោកគិតធ្វើអីហ្នឹង បុរសនោះជាជនជាតិរ៉ូម៉ាំងទេតើ»។ ២៧ លោកមេ‌បញ្ជា‌ការមកសួរលោកប៉ូលថា៖ «សុំប្រាប់ខ្ញុំមើល៍ តើអ្នកជាជនជាតិរ៉ូម៉ាំងមែនឬ?»។ លោកឆ្លើយថា៖ «បាទ ខ្ញុំជាជនជាតិរ៉ូម៉ាំងមែន»។ ២៨ លោកមេ‌បញ្ជា‌ការក៏មានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «ខ្ញុំបានចំណាយប្រាក់ជាច្រើន ដើម្បីឲ្យបានសញ្ជាតិរ៉ូម៉ាំង»។ លោកប៉ូលតបថា៖ «រីឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំមានសញ្ជាតិរ៉ូម៉ាំង តាំងពីកំណើតមកម៉្លេះ»។ ២៩ ពួកអ្នកដែលបម្រុងនឹងសួរចម្លើយលោក នាំគ្នាដកខ្លួនថយពីទីនោះភ្លាម រីឯលោកមេ‌បញ្ជា‌ការក៏ភិត‌ភ័យដែរ នៅពេលដឹងថាលោកប៉ូលមានសញ្ជាតិរ៉ូម៉ាំងដូច្នេះ ព្រោះគាត់បានឲ្យគេដាក់ច្រវាក់លោក។

លោកប៉ូលនៅមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់

៣០ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ដោយលោកមេ‌បញ្ជា‌ការចង់ដឹងច្បាស់នូវមូលហេតុ ដែលនាំឲ្យជនជាតិយូដាចោទប្រកាន់លោកប៉ូល គាត់ក៏ឲ្យគេដោះច្រវាក់ចេញពីលោក។ គាត់បញ្ជាឲ្យពួកនាយកបូជា‌ចារ្យ* និងក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់*ទាំងមូលជួប‌ជុំគ្នា ហើយឲ្យនាំលោកប៉ូលចុះមកឈរនៅមុខអង្គប្រជុំ។

១ លោកប៉ូលសម្លឹងមើលទៅក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «បង‌ប្អូនអើយ ខ្ញុំដឹងថាអំពើដែលខ្ញុំប្រព្រឹត្តនៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌ជាម្ចាស់ រហូតមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ សុទ្ធតែត្រឹមត្រូវទាំងអស់»។ ២ លោកមហាបូជា‌ចារ្យ*អណា‌ញ៉ាសបង្គាប់ឲ្យអស់អ្នកដែលឈរក្បែរលោកប៉ូល ទះមាត់លោក។ ៣ លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ទៅលោកមហាបូជា‌ចារ្យថា៖ «នែ៎ កំពែងទ្រុឌ‌ទ្រោមលាបពណ៌សអើយ! ព្រះ‌ជាម្ចាស់នឹងវាយលោកជាមិនខាន។ លោកអង្គុយកាត់ក្តីខ្ញុំតាមវិន័យ តែលោកបែរជាបង្គាប់ឲ្យគេទះខ្ញុំ ខុសនឹងវិន័យទៅវិញ!»។ ៤ ពួកអ្នកដែលនៅទីនោះពោលថា៖ «អ្នកហ៊ានប្រមាថលោកមហាបូជា‌ចារ្យរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ផងឬ!»។ ៥ លោកប៉ូលតបវិញថា៖ «បង‌ប្អូនអើយ ខ្ញុំនិយាយដូច្នេះ មកពីខ្ញុំមិនបានដឹងថាលោកជាមហាបូជា‌ចារ្យទេ ដ្បិតមានចែងទុកក្នុងគម្ពីរថាៈ “អ្នកមិនត្រូវនិយាយអាក្រក់ពីអ្នកដឹកនាំប្រជា‌ជាតិរបស់អ្នកឡើយ”»។

៦ ដោយលោកប៉ូលជ្រាបថា នៅក្នុងអង្គប្រជុំ មានមួយផ្នែកជាអ្នកខាងគណៈ‌សាឌូ‌ស៊ី* និងមួយផ្នែកទៀតខាងគណៈ‌ផារីស៊ី* លោកក៏មានប្រសាសន៍ខ្លាំងៗនៅកណ្ដាលក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ថា៖ «បង‌ប្អូនអើយ ខ្ញុំជាអ្នកខាងគណៈ‌ផារីស៊ី ហើយឪពុកខ្ញុំក៏ជាអ្នកខាងគណៈ‌ផារីស៊ីដែរ។ គេយកខ្ញុំមកកាត់ទោស ព្រោះតែសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងថា មនុស្សស្លាប់នឹងរស់ឡើងវិញ»។ ៧ លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ដូច្នេះហើយ ពួកខាងគណៈ‌ផារីស៊ី* និងពួកខាងគណៈ‌សាឌូ‌ស៊ី* ឈ្លោះប្រកែកគ្នាធ្វើឲ្យបាក់បែកអង្គប្រជុំ។ ៨ ពួកខាងគណៈ‌សាឌូ‌ស៊ីពុំជឿថា មនុស្សស្លាប់នឹងរស់ឡើងវិញ និងពុំជឿថា មានទេវទូត* ឬមានអារក្ខទេ រីឯពួកខាងគណៈ‌ផារីស៊ីវិញ គេជឿថាមានទាំងអស់។ ៩ ពេលនោះ គេនាំគ្នាស្រែកឡើងយ៉ាងទ្រហឹងអឺង‌អាប់ ហើយបណ្ឌិតខាងវិន័យខ្លះពីខាងគណៈ‌ផារីស៊ីក្រោកឡើងប្រកែកតវ៉ាយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «យើងពុំឃើញបុរសនេះមានកំហុសអ្វីឡើយ ប្រហែលជាមានអារក្ខ ឬទេវទូត*ណាមួយបាននិយាយមកកាន់គាត់ទេមើលទៅ!»។ ១០ ដោយឃើញអង្គប្រជុំឈ្លោះប្រកែកគ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ លោកមេ‌បញ្ជា‌ការក៏បញ្ជាឲ្យកងទាហានចុះមក នាំលោកប៉ូលចេញពីកណ្ដាលចំណោមពួកគេ ចូលទៅក្នុងបន្ទាយ ព្រោះគាត់ខ្លាចគេហែក‌ហួរសម្លាប់លោក។

១១ នៅយប់បន្ទាប់ ព្រះ‌អម្ចាស់យាងចូលមកជិតលោកប៉ូល រួចមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «ចូរក្លា‌ហានឡើង! អ្នកត្រូវតែផ្ដល់សក្ខី‌ភាពនៅក្រុងរ៉ូម ដូចអ្នកបានផ្ដល់សក្ខី‌ភាពអំពីខ្ញុំ នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមនេះដែរ»។

ជនជាតិយូដាឃុប‌ឃិតគ្នាប៉ងសម្លាប់លោកប៉ូល

១២ នៅថ្ងៃបន្ទាប់មកទៀត ជនជាតិយូដាបានឃុប‌ឃិតគ្នា ហើយស្បថ‌ស្បែថានឹងមិនបរិភោគ ឬផឹកអ្វីឡើយ ដរាបណាមិនបានសម្លាប់លោកប៉ូលសិនទេនោះ។ ១៣ អស់អ្នកដែលបានឃុប‌ឃិតគ្នានេះ មានចំនួនជាងសែ‌សិបនាក់។ ១៤ គេបាននាំគ្នាទៅជួបពួកនាយកបូជា‌ចារ្យ* និងពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ*ជម្រាបថា៖ «យើងខ្ញុំបានស្បថ‌ស្បែថានឹងមិនប៉ះ‌ពាល់ម្ហូបអាហារអ្វីឡើយ ដរាបណាមិនបានសម្លាប់ប៉ូលសិនទេនោះ។ ១៥ ចំណែកខាងអស់លោក សូមចុះសំរុងជាមួយក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ឥឡូវនេះទៅ ហើយសុំឲ្យលោកមេ‌បញ្ជា‌ការនាំលោកប៉ូលមក ធ្វើហាក់ដូចជាអស់លោកចង់ពិនិត្យ‌ពិច័យមើលសំណុំរឿងរបស់គាត់ ឲ្យបានដិតដល់ថែមទៀត។ រីឯយើងខ្ញុំវិញ យើងខ្ញុំបានប្រុងប្រៀបខ្លួនរួចស្រេចហើយ ដើម្បីសម្លាប់គាត់មុននឹងគាត់មកជិតដល់»។

១៦ ប៉ុន្តែ ក្មួយប្រុសរបស់លោកប៉ូលបានដឹងកល‌ល្បិចនេះ ក៏ចូលទៅក្នុងបន្ទាយជម្រាបលោកប៉ូលឲ្យជ្រាប។ ១៧ លោកប៉ូលហៅនាយទាហានម្នាក់មកប្រាប់ថា៖ «សូមនាំយុវជននេះទៅជួបលោកមេ‌បញ្ជា‌ការទៅ ដ្បិតគេមានរឿងមួយជម្រាបលោក»។

១៨ នាយទាហាននាំយុវជននោះទៅជួបលោកមេ‌បញ្ជា‌ការ ជម្រាបថា៖ «អ្នកទោសឈ្មោះប៉ូលបានហៅខ្ញុំបាទ ហើយសុំឲ្យខ្ញុំបាទនាំយុវជននេះមកជួបលោក ព្រោះគេមានរឿងមួយជម្រាបលោក»។ ១៩ លោកមេ‌បញ្ជា‌ការដឹកដៃយុវជននោះ នាំចេញទៅដាច់ឡែកពីគេ សួរថា៖ «តើក្មួយមានរឿងអ្វីចង់ប្រាប់ខ្ញុំ?»។ ២០ យុវជននោះជម្រាបថា៖ «ជនជាតិយូដាបានព្រមព្រៀងគ្នាថា នឹងមកសុំលោកឲ្យបញ្ជូនលោកប៉ូលទៅជួបក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់នៅថ្ងៃស្អែក ដោយយកលេសថា ក្រុមប្រឹក្សាចង់ពិនិត្យមើលសំណុំរឿងរបស់គាត់ឲ្យបានដិតដល់ថែមទៀត។ ២១ សូមលោកកុំជឿអ្នកទាំងនោះឡើយ ព្រោះមានពួកគេជាងសែ‌សិបនាក់ពួនស្ទាក់ចាំចាប់គាត់។ គេបានស្បថ‌ស្បែថានឹងមិនបរិភោគ ឬផឹកអ្វីឡើយ ដរាបណាមិនបានសម្លាប់លោកប៉ូលសិនទេនោះ។ ឥឡូវនេះ គេប្រុងប្រៀបរួចរាល់អស់ហើយ គេនៅចាំតែការយល់ស្របពីលោកប៉ុណ្ណោះ»។ ២២ លោកមេ‌បញ្ជា‌ការបានឲ្យយុវជននោះត្រឡប់ទៅវិញ ទាំងផ្ដែ‌ផ្ដាំមិនឲ្យនិយាយប្រាប់នរណាថាខ្លួនបានជម្រាបគាត់អំពីរឿងនេះឡើយ។

គេបញ្ជូនលោកប៉ូលទៅលោកទេសា‌ភិបាលភេលិច

២៣ បន្ទាប់មក លោកបានហៅនាយទាហានរបស់លោក ពីររូបមកប្រាប់ថា៖ «សុំលោករៀបចំពលថ្មើរជើងពីរ‌រយនាក់ ពល‌សេះចិត‌សិបនាក់ និងពលកាន់លំពែងពីរ‌រយនាក់ ដើម្បីចេញដំណើរទៅក្រុងសេសារេ នៅវេលាម៉ោងប្រាំបួនយប់។ ២៤ សុំរៀបចំសេះជាជំនិះ សម្រាប់លោកប៉ូលផង ដើម្បីនាំគាត់ទៅជួបលោកទេសា‌ភិបាលភេលិច ដោយសុខ‌សាន្ត»។

២៥ លោកមេ‌បញ្ជា‌ការបានសរសេរសំបុត្រមួយ ដូចតទៅនេះ៖

២៦ «ខ្ញុំបាទឈ្មោះក្លូដ លីស្យាស សូមជម្រាបមកឯក‌ឧត្ដមភេលិច ជាទេសា‌ភិបាល សូមទានជ្រាប។

២៧ ជនជាតិយូដាបាននាំគ្នាចាប់បុរសនេះ បម្រុងនឹងសម្លាប់ចោល។ កាលខ្ញុំបាទដឹងថា គាត់ជាជនជាតិរ៉ូម៉ាំង ខ្ញុំបាទឲ្យទាហានទៅធ្វើអន្តរា‌គមន៍រំដោះគាត់មក។ ២៨ ដោយខ្ញុំបាទចង់ដឹងមូលហេតុដែលនាំឲ្យគេចោទប្រកាន់គាត់ ខ្ញុំបាទក៏នាំគាត់ទៅជួបក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់*របស់ពួកគេ។ ២៩ ខ្ញុំបាទបានឃើញថា ពួកគេគ្រាន់តែចោទប្រកាន់គាត់ អំពីបញ្ហាដែលទាក់‌ទងទៅនឹងវិន័យសាសនារបស់គេប៉ុណ្ណោះ គាត់មិនបានធ្វើអ្វីខុសដែលត្រូវមានទោសដល់ជីវិត ឬត្រូវជាប់ឃុំ‌ឃាំងឡើយ។ ៣០ បន្ទាប់មក មានគេប្រាប់ខ្ញុំបាទថា ជនជាតិយូដាបានឃុប‌ឃិតគ្នាប៉ុន‌ប៉ងសម្លាប់គាត់។ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំបាទបញ្ជូនគាត់មកឯក‌ឧត្ដមភ្លាម ហើយខ្ញុំបាទបានប្រាប់អស់អ្នកដែលចោទប្រកាន់គាត់ ឲ្យនាំពាក្យបណ្ដឹងមកជូនឯក‌ឧត្ដមតែម្ដង»។

៣១ ពួកទាហានយកលោកប៉ូលមក ហើយនាំទៅក្រុងអន់ទី‌ប៉ាទ្រីសទាំងយប់ តាមបញ្ជាដែលគេបានទទួល។ ៣២ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គេបានវិលត្រឡប់មកបន្ទាយវិញ ដោយទុកតែពល‌សេះឲ្យបន្ដដំណើរជាមួយលោកប៉ូល។ ៣៣ លុះទៅដល់ក្រុងសេសារេ ពួកពល‌សេះបានយកសំបុត្រទៅជូនលោកទេសា‌ភិបាល និងប្រគល់លោកប៉ូលជូនផងដែរ។ ៣៤ លោកទេសា‌ភិបាលអានសំបុត្ររួចហើយ ក៏សួរលោកប៉ូលថាមកពីស្រុកណា។ កាលលោកជ្រាបថា លោកប៉ូលជាអ្នកស្រុកស៊ីលីស៊ី ៣៥ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចាំពួកចោទប្រកាន់អ្នកមកដល់សិន ទើបយើងសួរចម្លើយ»។ បន្ទាប់មក លោកបង្គាប់ឲ្យគេយកលោកប៉ូលទៅឃុំទុកក្នុងវិមានរបស់ព្រះ‌បាទហេរ៉ូដ។

ជនជាតិយូដាចោទប្រកាន់លោកប៉ូល

១ ប្រាំថ្ងៃក្រោយមក លោកមហាបូជា‌ចារ្យអណា‌ញ៉ាស និងពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ*មួយចំនួន បានធ្វើដំណើរមកដល់ មានទាំងមេធាវីម្នាក់ឈ្មោះទែរទូ‌លូស មកជាមួយផង។ ពួកគេបានប្ដឹងទៅលោកទេសា‌ភិបាល ចោទប្រកាន់លោកប៉ូល។ ២ គេហៅលោកប៉ូលមក ហើយលោកទែរទូ‌លូសចោទប្រកាន់លោក ដូចតទៅនេះ៖

«សូមគោរពឯក‌ឧត្ដមភេលិច សូមទានជ្រាប ដោយ‌សារតែឯក‌ឧត្ដម និងដោយការកែទម្រង់ផ្សេងៗ ដែលឯក‌ឧត្ដមបានធ្វើជាប្រយោជន៍ដល់ប្រជា‌ជាតិនេះ យើងខ្ញុំបានប្រកបដោយសេចក្ដីសុខគ្រប់យ៉ាង ក្រោមការគ្រប់‌គ្រងដ៏ប៉ិន‌ប្រសប់របស់ឯក‌ឧត្ដម។ ៣ យើងខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរគុណដ៏ជ្រាល‌ជ្រៅចំពោះឯក‌ឧត្ដម ដែលបានផ្ដល់អ្វីៗនៅគ្រប់ទីកន្លែង និងគ្រប់ពេលវេលាមកយើងខ្ញុំ។ ៤ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបាទមិនចង់រំខានឯក‌ឧត្ដមវែងឆ្ងាយទៀតទេ ខ្ញុំបាទគ្រាន់តែអង្វរឯក‌ឧត្ដម សូមមេត្តាស្ដាប់យើងខ្ញុំតែបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ។ ៥ យើងខ្ញុំយល់ឃើញថា ជននេះជាមនុស្សចង្រៃឧត្បាត បង្កឲ្យកើតចលាចលក្នុងចំណោមជនជាតិយូដាទាំងអស់នៅលើពិភព‌លោកទាំងមូល គាត់ជាមេដឹកនាំពួកខាងគណៈណាសា‌រ៉ែត។ ៦ គាត់ថែមទាំងបានបន្ដុះ‌បង្អាប់ព្រះ‌វិហារ*ទៀតផង ហេតុនេះបានជាយើងខ្ញុំចាប់គាត់ [យើងខ្ញុំចង់កាត់ទោសគាត់តាមវិន័យរបស់យើងខ្ញុំ ៧ ប៉ុន្តែ លោកមេ‌បញ្ជា‌ការលីស្យាសបានប្រើកម្លាំង ធ្វើអន្តរា‌គមន៍យ៉ាងខ្លាំងដណ្ដើមយកគាត់ពីយើងខ្ញុំ ៨ ហើយបានបង្គាប់ឲ្យអស់អ្នកដែលចោទប្រកាន់ជននេះមកជួបឯក‌ឧត្ដម]។ សូមឯក‌ឧត្ដមសួរគាត់ផ្ទាល់តែម្ដងទៅ ឯក‌ឧត្ដមមុខជាជ្រាបមូលហេតុទាំងអស់ ដែលយើងខ្ញុំចោទប្រកាន់គាត់នោះមិនខាន»។

៩ ជនជាតិយូដាបានគាំទ្រពាក្យចោទប្រកាន់នេះ និងបញ្ជាក់ថាពិតជាត្រឹមត្រូវមែន។

លោកប៉ូលឆ្លើយដោះ‌សាខ្លួននៅមុខលោកភេលិច

១០ ពេលនោះ លោកទេសា‌ភិបាលបានធ្វើសញ្ញាឲ្យលោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ លោកប៉ូលក៏មានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំបាទដឹងថាឯក‌ឧត្ដមជាអ្នកគ្រប់‌គ្រងលើប្រជា‌ជាតិនេះ ច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដូច្នេះ ខ្ញុំបាទសូមឆ្លើយការ‌ពារខ្លួន ទាំងទុកចិត្ត។ ១១ ខ្ញុំបាទបានធ្វើដំណើរទៅថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌ជាម្ចាស់នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម កាលដប់‌ពីរថ្ងៃកន្លងទៅនេះ សូមឯក‌ឧត្ដមស៊ើប‌សួរមើលចុះ ១២ ទោះបីនៅក្នុងព្រះ‌វិហារក្តី នៅក្នុងសាលាប្រជុំ ឬនៅក្នុងទីក្រុងក្តី គ្មាននរណាម្នាក់បានឃើញខ្ញុំបាទជជែកវែក‌ញែកជាមួយគេ ឬក៏បង្កឲ្យមានចលាចលក្នុងចំណោមបណ្ដា‌ជនឡើយ។ ១៣ អស់លោកទាំងនេះគ្មានភស្តុតាងអ្វី មកបញ្ជាក់ពាក្យចោទប្រកាន់របស់ខ្លួន ជូនឯក‌ឧត្ដមទាល់តែសោះ។ ១៤ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបាទសូមជម្រាបឯក‌ឧត្ដមថា ខ្ញុំបាទគោរពប្រណិ‌ប័តន៍ព្រះនៃបុព្វបុរស*ខ្ញុំបាទតាមមាគ៌ាមួយ ដែលលោកទាំងនេះចោទថាជាគណៈខុសឆ្គង។ ខ្ញុំបាទជឿសេចក្ដីទាំងប៉ុន្មានដែលមានចែងទុកក្នុងគម្ពីរ‌វិន័យ និងគម្ពីរព្យាការី* ១៥ ហើយខ្ញុំបាទសង្ឃឹមលើព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដូចលោកទាំងនេះដែរ ថាព្រះ‌អង្គនឹងប្រោសទាំងមនុស្សសុចរិត ទាំងមនុស្សទុច្ចរិតឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ១៦ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំបាទខំប្រឹងធ្វើយ៉ាងណា ឲ្យមានចិត្តស្អាតបរិសុទ្ធ*គ្រប់ចំពូកចំពោះព្រះ‌ជាម្ចាស់ និងចំពោះមនុស្សលោក។ ១៧ ខ្ញុំបាទបានចាកចេញពីក្រុងយេរូ‌សាឡឹមជាច្រើនឆ្នាំ ហើយខ្ញុំបាទវិលត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីជួយជនរួមជាតិរបស់ខ្ញុំបាទ និងថ្វាយតង្វាយទៅព្រះ‌ជាម្ចាស់ផង។ ១៨ នៅពេលនោះ ពួកគេឃើញខ្ញុំបាទធ្វើពិធីជម្រះកាយឲ្យបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះ‌វិហារ តែឥតមានការប្រជុំបណ្ដា‌ជន ឬកើតវឹក‌វរអ្វីឡើយ។ ១៩ ប៉ុន្តែ មានសាសន៍យូដាខ្លះមកពីស្រុកអាស៊ី នៅក្នុងព្រះ‌វិហារពេលនោះដែរ គឺអ្នកទាំងនោះទេតើដែលសមនឹងមកជួបឯក‌ឧត្ដម ដើម្បីចោទប្រកាន់ខ្ញុំបាទ ប្រសិនបើគេមានរឿងហេតុណាមួយទាស់នឹងខ្ញុំបាទ។ ២០ ខ្ញុំបាទឈរមុខក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ស្រាប់ហើយ បើអស់លោកដែលនៅទីនេះបានឃើញខ្ញុំបាទមានទោសអ្វី សូមថាមកចុះ ២១ លើក‌លែងតែពាក្យដែលខ្ញុំបាទបាននិយាយយ៉ាងខ្លាំងៗនៅកណ្ដាលចំណោមពួកគេថា “បង‌ប្អូនយកខ្ញុំមកកាត់ទោសនៅថ្ងៃនេះ ព្រោះតែខ្ញុំជឿថាមនុស្សស្លាប់នឹងរស់ឡើងវិញ”»។

២២ លោកភេលិចក៏បានជ្រាបច្បាស់លាស់អំពីមាគ៌ារបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ដែរ។ លោកប្រាប់ពួកគេឲ្យត្រឡប់ទៅវិញ ដោយពោលថា៖ «ពេលលោកមេ‌បញ្ជា‌ការលីស្យាសមកដល់ ខ្ញុំនឹងវិនិច្ឆ័យសំណុំរឿងរបស់អស់លោក»។ ២៣ លោកបញ្ជាឲ្យគេយកលោកប៉ូលទៅឃុំ តែលោកទុកឲ្យលោកប៉ូលមានសេរី‌ភាពខ្លះៗដែរ ព្រមទាំងបើកឲ្យអ្នកជិត‌ដិតនឹងលោកប៉ូល ចូលទៅជួយទំនុកបម្រុងលោកថែមទៀតផង។

លោកប៉ូលជួបលោកភេលិច និងភរិយា

២៤ ប៉ុន្មានថ្ងៃកន្លងមកទៀត លោកភេលិចបានមកជាមួយភរិយារបស់លោក គឺម្ចាស់‌ក្សត្រិយ៍ឌ្រុយ‌ស៊ីឡាជាជនជាតិយូដា លោកឲ្យគេទៅហៅលោកប៉ូលមក ហើយស្ដាប់លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍អំពីជំនឿលើព្រះ‌គ្រីស្ដ‌យេស៊ូ។ ២៥ ប៉ុន្តែ កាលលោកប៉ូលវែក‌ញែកអំពីសេចក្ដីសុចរិត* អំពីការទប់ចិត្តនឹងតណ្ហា និងអំពីការវិនិច្ឆ័យទោសនៅអនាគតកាល លោកភេលិចក៏ភ័យ ហើយពោលទៅលោកប៉ូលថា៖ «ឥឡូវនេះ ចូរអ្នកត្រឡប់ទៅវិញសិនចុះ កាលណាខ្ញុំមានពេល ខ្ញុំនឹងហៅអ្នកមកទៀត!»។ ២៦ លោកភេលិចសង្ឃឹមថានឹងបានទទួលប្រាក់ពីលោកប៉ូល ហេតុនេះហើយបានជាលោកចាត់គេឲ្យទៅហៅលោកប៉ូល មកសន្ទនាជាមួយជារឿយៗ។

២៧ ពីរឆ្នាំក្រោយមក លោកពរគ្យូស-‌ភេស្ទុស ចូលកាន់តំណែងជំនួសលោកភេលិច។ ដោយលោកភេលិចចង់យកចិត្តសាសន៍យូដា លោកបានទុកលោកប៉ូលឲ្យនៅជាប់ឃុំ‌ឃាំងដដែល។

លោកប៉ូលសុំឲ្យព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជកាត់ក្តី

១ បន្ទាប់ពីបានទៅដល់ស្រុកនោះបីថ្ងៃ លោកភេស្ទុសធ្វើដំណើរពីក្រុងសេសារេ ឆ្ពោះទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម។ ២ ពួកនាយកបូជា‌ចារ្យ* និងពួកអ្នកធំនៃជនជាតិយូដា បាននាំគ្នាទៅជួបលោក ដើម្បីប្ដឹងពីលោកប៉ូល។ ៣ ពួកគេបានទទូចសុំឲ្យលោកភេស្ទុសមេត្តាអនុ‌គ្រោះបញ្ជូនលោកប៉ូលមកក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ព្រោះពួកគេបានឃុប‌ឃិតគ្នាថានឹងពួនស្ទាក់ ចាំសម្លាប់លោកតាមផ្លូវ។ ៤ ប៉ុន្តែ លោកភេស្ទុសតបទៅវិញថា លោកប៉ូលជាប់ឃុំ‌ឃាំងនៅក្រុងសេសារេឯ‌ណោះ រីឯខ្លួនលោកផ្ទាល់ លោកក៏ត្រូវត្រឡប់ទៅវិញ ក្នុងពេលបន្ដិចទៀតដែរ។៥ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «សុំឲ្យអ្នកដែលមានសមត្ថ‌ភាពក្នុងចំណោមអស់លោក អញ្ជើញទៅជាមួយខ្ញុំ ហើយបើឃើញថា បុរសនោះមានកំហុសអ្វី សុំចោទប្រកាន់គាត់ទៅ»។

៦ លោកភេស្ទុសស្នាក់នៅជាមួយពួកគេ បួនដប់ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ រួចលោកចុះទៅក្រុងសេសារេវិញ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ លោកបានអង្គុយនៅទីកាត់ក្តី ហើយបង្គាប់ឲ្យគេនាំលោកប៉ូលមក។ ៧ ពេលលោកប៉ូលមកដល់ ជនជាតិយូដាដែលមកពីក្រុងយេរូ‌សាឡឹម បាននាំគ្នាចោម‌រោមលោក ហើយចោទប្រកាន់យ៉ាងធ្ងន់ៗជាច្រើន តែគេពុំអាចបង្ហាញភស្តុតាងអ្វីបានទេ។ ៨ លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ការ‌ពារខ្លួនថា៖ «ខ្ញុំពុំបានប្រព្រឹត្តអ្វីខុសនឹងវិន័យរបស់សាសន៍យូដា ខុសនឹងព្រះ‌វិហារ ឬក៏ខុសនឹងព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជឡើយ»។ ៩ ដោយលោកភេស្ទុសចង់យកចិត្តជនជាតិយូដា លោកមានប្រសាសន៍មកកាន់លោកប៉ូលថា៖ «តើអ្នកចង់ឡើងទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ឲ្យគេកាត់ក្តីអ្នកអំពីរឿងទាំងនេះនៅចំពោះមុខខ្ញុំឬទេ?»។ ១០ លោកប៉ូលតបថា៖ «ខ្ញុំបាទឈរនៅមុខតុលាការរបស់ព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជដូច្នេះ គឺទីនេះហើយដែលឯក‌ឧត្ដមត្រូវកាត់ក្តីឲ្យខ្ញុំបាទ។ ខ្ញុំបាទពុំបានធ្វើអ្វីខុសនឹងសាសន៍យូដាទេ ដូចឯក‌ឧត្ដមជ្រាបច្បាស់ហើយ។ ១១ ប្រសិនបើខ្ញុំបាទមានទោសអ្វី ឬបានប្រព្រឹត្តអ្វីខុស សមនឹងមានទោសដល់ជីវិតនោះ ខ្ញុំបាទមិនរួញ‌រានឹងស្លាប់ទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើពាក្យដែលលោកទាំងនេះចោទខ្ញុំបាទមិនពិតទេ គ្មាននរណាម្នាក់មានសិទ្ធិប្រគល់ខ្ញុំបាទទៅឲ្យគេឡើយ។ ខ្ញុំបាទសូមឡើងទៅព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជវិញ»។

១២ លោកភេស្ទុសពិភាក្សាជាមួយក្រុមប្រឹក្សា ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកបានសុំឡើងទៅព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជ ដូច្នេះ អ្នកនឹងទៅជួបព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជ!»។

លោកប៉ូលនៅមុខព្រះ‌បាទអគ្រី‌ប៉ា

១៣ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមកទៀត ព្រះ‌បាទអគ្រី‌ប៉ា និងម្ចាស់ក្សត្រិយ៍បេរេ‌នីស យាងមកដល់ក្រុងសេសារេ ដើម្បីសួរសុខទុក្ខលោកភេស្ទុស។ ១៤ ដោយស្ដេចគង់នៅទីនោះជាច្រើនថ្ងៃ លោកភេស្ទុសក៏ទូលស្ដេចពីរឿងលោកប៉ូលថា៖ «លោកភេលិចបានទុកបុរសម្នាក់ នៅក្នុងទីឃុំ‌ឃាំង។ ១៥ កាលទូលបង្គំទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ពួកនាយកបូជា‌ចារ្យ* និងពួកព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ*នៃសាសន៍យូដា បាននាំគ្នាប្ដឹងពីគាត់ ដោយសុំឲ្យទូលបង្គំកាត់ទោសគាត់។ ១៦ ទូលបង្គំបានប្រាប់លោកទាំងនោះវិញថា ជនជាតិរ៉ូម៉ាំងពុំធ្លាប់បញ្ជូននរណាម្នាក់ទៅឲ្យគេសម្លាប់ ដោយមិនបានឲ្យនិយាយតទល់ជាមួយអ្នកដើមចោទ ព្រមទាំងឆ្លើយការ‌ពារខ្លួនចំពោះពាក្យចោទជាមុនសិននោះឡើយ។ ១៧ លោកទាំងនោះនាំគ្នាមកទីនេះ ហើយនៅថ្ងៃបន្ទាប់ ទូលបង្គំបានអង្គុយនៅទីកាត់ក្តី និងឲ្យគេនាំបុរសនោះមក ឥតបង្អង់ឡើយ។ ១៨ ពួកដើមចោទក៏នៅទីកាត់ក្តីដែរ តែគេពុំបានចោទគាត់ពីអំពើអាក្រក់ណាមួយ ដូចទូលបង្គំនឹកស្មាននោះទេ ១៩ គឺមានតែជជែកវែក‌ញែកអំពីរឿងសាសនារបស់គេ និងអំពីបុរសម្នាក់ឈ្មោះយេស៊ូ ដែលបានស្លាប់ ហើយលោកប៉ូលថា នៅមានជីវិតរស់នោះតែប៉ុណ្ណោះ។ ២០ ចំណែកឯទូលបង្គំវិញ ទូលបង្គំមិនដឹងជាត្រូវគិតដូចម្ដេច ចំពោះការជជែកវែក‌ញែកបែបនេះ ទូលបង្គំបានសួរគាត់ថា ចង់ទៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ឲ្យគេកាត់ក្តីអំពីរឿងទាំងនេះឬទេ ២១ តែលោកប៉ូលបានសុំឡើងទៅព្រះ‌មហាក្សត្រា‌ធិរាជ ដើម្បីសុំឲ្យព្រះ‌អង្គកាត់ក្តី។ ទូលបង្គំចេញបញ្ជាឲ្យគេឃុំគាត់ទុក រហូតដល់ពេលទូលបង្គំនឹងបញ្ជូនគាត់ទៅព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជ»។

២២ ព្រះ‌បាទអគ្រី‌ប៉ាមានរាជ‌ឱង្ការទៅលោកភេស្ទុសថា៖ «ខ្ញុំក៏ចង់ស្ដាប់បុរសនោះនិយាយដែរ»។ លោកតបវិញថា៖ «ព្រះ‌ករុណាអាចស្ដាប់គាត់នៅថ្ងៃស្អែក»។

២៣ លុះស្អែកឡើង ព្រះ‌បាទអគ្រី‌ប៉ា និងម្ចាស់‌ក្សត្រិយ៍បេរេ‌នីស បានយាងចូលក្នុងសាល‌សវនា‌ការយ៉ាងអធិក‌អធម ដោយមានពួកនាយទាហានជាន់ខ្ពស់ និងពួកនាម៉ឺនធំៗនៅក្រុងនោះ ហែ‌ហមមកជាមួយផង។ គេនាំលោកប៉ូលមកតាមបញ្ជារបស់លោកភេស្ទុស។

២៤ លោកភេស្ទុសមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមទូលព្រះ‌រាជា និងជម្រាបអស់លោក ដែលនៅទីនេះ។ បុរសដែលព្រះ‌រាជា និងអស់លោកឃើញនេះ ជាអ្នកដែលជនជាតិយូដាទាំងមូល ទាំងនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ទាំងនៅក្រុងនេះ បាននាំគ្នាមកជួបខ្ញុំ ហើយស្រែកថា គាត់មិនត្រូវរស់តទៅទៀតទេ។ ២៥ ចំពោះខ្ញុំវិញ ខ្ញុំយល់ឃើញថាគាត់ពុំបានប្រព្រឹត្តអ្វីខុស ដែលត្រូវមានទោសដល់ជីវិតនោះឡើយ ប៉ុន្តែ ដោយខ្លួនគាត់ផ្ទាល់បានសុំឡើងទៅព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តបញ្ជូនគាត់ទៅព្រះ‌ចៅអធិរាជ។ ២៦ ខ្ញុំគ្មានមូលហេតុអ្វីច្បាស់លាស់ ដើម្បីសរសេរសេចក្ដីរាយ‌ការណ៍ថ្វាយព្រះ‌មហាក្សត្រា‌ធិរាជ អំពីសំណុំរឿងគាត់ទាល់តែសោះ។ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំឲ្យគេនាំគាត់មកជួបអស់លោក ជាពិសេស ជួបព្រះករុណាផ្ទាល់។ ដូច្នេះ នៅពេលសួរចម្លើយគាត់រួច ខ្ញុំនឹងមានមូលហេតុ សរសេរសេចក្ដីរាយ‌ការណ៍បាន។ ២៧ ខ្ញុំយល់ឃើញថា បើបញ្ជូនអ្នកទោស ដោយមិនបញ្ជាក់អំពីពាក្យចោទទៅជាមួយផងទេនោះ ដូចជាគ្មានន័យអ្វីសោះឡើយ»។

លោកប៉ូលឆ្លើយការ‌ពារខ្លួននៅមុខព្រះ‌បាទអគ្រី‌ប៉ា

១ ព្រះ‌បាទអគ្រី‌ប៉ាមានរាជ‌ឱង្ការទៅលោកប៉ូលថា៖ «អ្នកមានសិទ្ធិនិយាយការ‌ពារខ្លួននៅពេលនេះបាន!»។ លោកប៉ូលលើកដៃឡើង មានប្រសាសន៍ថា៖ ២ «បពិត្រព្រះ‌រាជា ទូលបង្គំមានកិត្តិយសធំណាស់ ដោយអាចឆ្លើយការ‌ពារខ្លួន នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌ករុណាថ្ងៃនេះ អំពីពាក្យបណ្ដឹងទាំងប៉ុន្មានដែលសាសន៍យូដាចោទទូលបង្គំ ៣ ដ្បិតព្រះ‌ករុណាជ្រាបយ៉ាងច្បាស់អំពីទំនៀម‌ទម្លាប់ផ្សេងៗរបស់សាសន៍យូដា និងអំពីសេចក្ដីដែលគេនិយមជជែកវែក‌ញែក។ ហេតុនេះ សូមព្រះ‌ករុណាមេត្តាព្រះ‌សណ្ដាប់ទូលបង្គំ ដោយអនុ‌គ្រោះផង។ ៤ ជនជាតិយូដាទាំងមូលស្គាល់ប្រវត្តិរបស់ទូលបង្គំ តាំងពីក្មេងមកស្រាប់ហើយ គេក៏ដឹងថា តាំងពីដើមមក ទូលបង្គំរស់នៅកណ្ដាលចំណោមជនជាតិរបស់ទូលបង្គំ និងនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមរបៀបណាដែរ។ ៥ គេបានស្គាល់ទូលបង្គំ តាំងពីយូរមកហើយ ពីដើម ទូលបង្គំជាអ្នកខាងគណៈ‌ផារីស៊ី* ដែលជាគណៈតឹង‌រ៉ឹងជាងគេក្នុងសាសនារបស់យើង ប្រសិនបើពួកគេចង់ ពួកគេអាចធ្វើជាសាក្សីបាន។ ៦ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ គេយកទូលបង្គំមកវិនិច្ឆ័យទោស ព្រោះតែសេចក្ដីសង្ឃឹមលើព្រះ‌បន្ទូល ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានសន្យាជាមួយបុព្វបុរស*របស់យើង។ ៧ កុល‌សម្ព័ន្ធ*ទាំងដប់‌ពីររបស់យើងនាំគ្នាគោរពបម្រើព្រះ‌ជាម្ចាស់ ទាំងយប់ ទាំងថ្ងៃ ឥតឈប់ឈរ ដោយសង្ឃឹមថា ព្រះ‌បន្ទូលសន្យានោះនឹងបានសម្រេច។ បពិត្រព្រះ‌រាជា ជនជាតិយូដាបានចោទប្រកាន់ទូលបង្គំ ព្រោះតែសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះហើយ។ ៨ ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាអស់លោកយល់ថា ការដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រោសមនុស្សស្លាប់ ឲ្យរស់ឡើងវិញ ជាការមួយមិនគួរឲ្យជឿដូច្នេះ!។

៩ ចំណែកឯទូលបង្គំផ្ទាល់ ពីដើម ទូលបង្គំយល់ឃើញថា ត្រូវតែប្រឆាំងនឹងព្រះ‌នាមព្រះ‌យេស៊ូ ជាអ្នកភូមិណាសា‌រ៉ែតគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ ១០ ហើយទូលបង្គំបានប្រព្រឹត្តដូច្នេះ នៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹមមែន គឺទូលបង្គំបានទទួលច្បាប់អនុញ្ញាតពីក្រុមនាយកបូជា‌ចារ្យ* ដើម្បីចាប់អស់អ្នកដែលជឿលើព្រះ‌អម្ចាស់ជាច្រើននាក់យកទៅឃុំ‌ឃាំង។ នៅពេលគេសម្លាប់អ្នកទាំងនោះ ទូលបង្គំក៏យល់ស្របជាមួយដែរ។ ១១ ទូលបង្គំតែងចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំ*នានាជាញឹកញាប់ ដើម្បីធ្វើទុក្ខទោសអ្នកទាំងនោះ បង្ខំឲ្យគេលះ‌បង់ចោលជំនឿរបស់ខ្លួន។ ទូលបង្គំខឹងគេជាខ្លាំងពន់ពេក រហូតដល់ទៅតាមបៀត‌បៀនគេក្នុងក្រុងនានា នៅបរទេសផង។ ១២ ហេតុនេះហើយបានជាទូលបង្គំធ្វើដំណើរទៅក្រុងដាម៉ាស ទាំងទទួលអំណាច និងការអនុញ្ញាតពីក្រុមនាយកបូជា‌ចារ្យ។ ១៣ បពិត្រព្រះ‌រាជា នៅតាមផ្លូវ ប្រមាណជាថ្ងៃត្រង់ ទូលបង្គំបានឃើញពន្លឺមួយភ្លឺជាងពន្លឺថ្ងៃទៅទៀត ចាំងពីលើមេឃមកលើទូលបង្គំ និងលើអ្នកដែលរួមដំណើរជាមួយទូលបង្គំ។ ១៤ ពេលនោះ យើងខ្ញុំដួលទាំងអស់គ្នា ហើយទូលបង្គំបានឮសំឡេងពោលមកកាន់ទូលបង្គំជាភាសាហេប្រឺថា “សាអ៊ូល សាអ៊ូលអើយ! ហេតុដូចម្ដេចបានជាអ្នកបៀត‌បៀនខ្ញុំ? អ្នកខំប្រឹងតយុទ្ធនឹងខ្ញុំ ដូចគោជល់នឹងជន្លួញដូច្នេះមិនកើតទេ”។ ១៥ ទូលបង្គំបានតបទៅវិញថា “លោកម្ចាស់អើយ តើលោកជានរណា?”។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកទូលបង្គំវិញថា “ខ្ញុំជាយេស៊ូដែលអ្នកកំពុងតែបៀត‌បៀន។ ១៦ ចូរក្រោកឈរឡើង ខ្ញុំបង្ហាញខ្លួនឲ្យអ្នកឃើញ មកពីខ្ញុំបានជ្រើស‌រើសអ្នកឲ្យបម្រើ ព្រមទាំងធ្វើជាបន្ទាល់អំពីហេតុ‌ការណ៍ដែលខ្ញុំបង្ហាញឲ្យអ្នកឃើញនៅពេលនេះ និងហេតុ‌ការណ៍ឯទៀតៗ ដែលខ្ញុំនឹងបង្ហាញឲ្យអ្នកឃើញ នៅពេលខាងមុខ។ ១៧ ខ្ញុំបានរំដោះអ្នកឲ្យរួចពីសាសន៍អ៊ីស្រា‌អែល និងសាសន៍ដទៃ។ ខ្ញុំចាត់អ្នកឲ្យទៅរកសាសន៍ទាំងនោះ ១៨ ដើម្បីបើកភ្នែកគេឲ្យភ្លឺ ឲ្យគេងាកចេញពីសេចក្ដីងងឹតបែរមករកពន្លឺ និងងាកចេញពីអំណាចរបស់មារ*សាតាំង បែរមករកព្រះ‌ជាម្ចាស់វិញ ព្រមទាំងទទួលការអត់‌ទោសឲ្យរួចពីបាប និងទទួលមត៌ករួមជាមួយអស់អ្នកដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រោសឲ្យវិសុទ្ធ ដោយមានជំនឿលើខ្ញុំ”។

១៩ បពិត្រព្រះ‌រាជា ទូលបង្គំពុំបានជំទាស់នឹងការអស្ចារ្យដែលទូលបង្គំនិមិត្តឃើញនោះឡើយ។ ២០ ទូលបង្គំបានប្រាប់ប្រជាជននៅក្រុងដាម៉ាសមុនគេបង្អស់ បន្ទាប់មក ប្រាប់ប្រជាជននៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម នៅស្រុកយូដាទាំងមូល ហើយប្រាប់សាសន៍ដទៃឲ្យកែប្រែចិត្តគំនិត និងបែរមករកព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដោយប្រព្រឹត្តអំពើផ្សេងៗបញ្ជាក់ថា គេពិតជាកែប្រែចិត្តគំនិតមែន។ ២១ មកពីហេតុនេះហើយបានជាសាសន៍យូដានាំគ្នាចាប់ទូលបង្គំនៅក្នុងព្រះ‌វិហារ* ព្រមទាំងប៉ុន‌ប៉ងប្រហារជីវិតទូលបង្គំផង។ ២២ ប៉ុន្តែ ដោយព្រះ‌ជាម្ចាស់ការ‌ពារទូលបង្គំរហូតមកទល់ថ្ងៃនេះ បានជាទូលបង្គំនៅតែផ្ដល់សក្ខី‌ភាពអំពីព្រះ‌អង្គ នៅចំពោះមុខអ្នកតូចអ្នកធំ។ ទូលបង្គំពុំបាននិយាយអ្វីក្រៅពីសេចក្ដីដែលពួកព្យាការី* និងលោកម៉ូសេ បានថ្លែងទុកអំពីហេតុ‌ការណ៍ដែលត្រូវតែកើតមាននោះឡើយ ២៣ ពោលគឺព្រះ‌គ្រីស្ដ*បានរងទុក្ខលំបាក ហើយមានព្រះ‌ជន្មរស់ឡើងវិញមុនគេបង្អស់ ព្រះ‌អង្គនឹងប្រទានដំណឹងអំពីពន្លឺនៃការសង្គ្រោះ ប្រាប់សាសន៍អ៊ីស្រា‌អែល និងសាសន៍ដទៃ»។

២៤ កាលលោកប៉ូលកំពុងមានប្រសាសន៍ការ‌ពារខ្លួនដូច្នេះ លោកភេស្ទុសក៏បន្លឺសំឡេងឡើងយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «ប៉ូលអើយ អ្នកវង្វេងស្មារតីហើយ! គឺអ្នករៀនសូត្រច្រើនពេក បានជាត្រឡប់ទៅជាវង្វេងស្មារតីដូច្នេះ!»។ ២៥ លោកប៉ូលតបវិញថា៖ «សូមជម្រាបឯក‌ឧត្ដមភេស្ទុស ខ្ញុំបាទមិនមែនវង្វេងស្មារតីទេ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបាទនិយាយតែពាក្យពិត មានន័យត្រឹមត្រូវ។ ២៦ ព្រះ‌រាជាក៏ជ្រាបអំពីហេតុ‌ការណ៍ទាំងនេះរួចស្រេចទៅហើយដែរ ខ្ញុំបាទហ៊ាននិយាយនៅចំពោះមុខព្រះ‌អង្គ ដោយឥតភ័យខ្លាចឡើយ ដ្បិតខ្ញុំបាទជឿជាក់ថា ព្រះ‌រាជាជ្រាបទាំងអស់ ព្រោះហេតុ‌ការណ៍នេះមិនមែនកើតឡើងស្ងាត់ៗ នៅកៀនកោះណាមួយនោះទេ។ ២៧ បពិត្រព្រះ‌រាជា តើព្រះ‌អង្គជឿពួកព្យាការីឬទេ? ទូលបង្គំដឹងថាព្រះ‌អង្គពិតជាជឿមែន!»។

២៨ ព្រះ‌បាទអគ្រី‌ប៉ាមានរាជ‌ឱង្ការទៅលោកប៉ូលថា៖ «នៅតែបន្ដិចទៀត អ្នកមុខជាធ្វើឲ្យខ្ញុំទៅជាគ្រីស្ដ‌បរិស័ទហើយ!»។ ២៩ លោកប៉ូលទូលតបវិញថា៖ «ទោះបីនៅតែបន្ដិចទៀត ឬយូរទៀតក្តី ទូលបង្គំអង្វរព្រះ‌ជាម្ចាស់ សូមព្រះ‌អង្គប្រោស‌ប្រណី មិនត្រឹមតែដល់ព្រះ‌រាជាប៉ុណ្ណោះទេ គឺដល់អស់លោកដែលកំពុងស្ដាប់ទូលបង្គំនៅថ្ងៃនេះ សូមឲ្យព្រះ‌រាជា និងអស់លោកបានដូចទូលបង្គំដែរ លើក‌លែងតែការជាប់ច្រវាក់នេះចេញ!»។

៣០ ព្រះ‌រាជា លោកទេសា‌ភិបាល ព្រមទាំងម្ចាស់‌ក្សត្រិយ៍បេរេ‌នីស និងអ្នកឯទៀតៗដែលអង្គុយនៅទីនោះ បាននាំគ្នាក្រោកឡើង ៣១ ហើយចាកចេញទៅទាំងនិយាយគ្នាថា៖ «បុរសនេះពុំបានធ្វើអ្វីខុសដែលត្រូវមានទោសដល់ជីវិត ឬត្រូវជាប់ច្រវាក់ឡើយ»។

៣២ ព្រះ‌បាទអគ្រី‌ប៉ាមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់ លោកភេស្ទុសថា៖ «ប្រសិនបើបុរសនេះមិនបានសុំឡើងទៅដល់ព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជទេនោះ យើងអាចដោះលែងគាត់បាន»។

លោកប៉ូលត្រូវគេបញ្ជូនទៅក្រុងរ៉ូម

១ នៅពេលគេសម្រេចឲ្យចុះសំពៅចេញដំណើរឆ្ពោះទៅស្រុកអ៊ីតា‌លី គេប្រគល់លោកប៉ូល និងអ្នកទោសខ្លះទៀតទៅនាយទាហានម្នាក់ឈ្មោះលោកយូល្យុស ក្នុងកង‌ទ័ពរបស់ព្រះ‌មហាក្សត្រា‌ធិរាជ។

២ យើងបានចុះសំពៅដែលមកពីក្រុងអាដ្រា‌មីត រួចចេញដំណើរទៅ។ សំពៅនោះត្រូវចូលចតនៅស្រុកអាស៊ី។ លោកអរី‌ស្ដាកជាអ្នកស្រុកម៉ាសេ‌ដូន ដែលរស់នៅក្រុងថេស្សា‌ឡូនិក ក៏បានរួមដំណើរជាមួយយើងដែរ។ ៣ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ យើងបានមកដល់ក្រុងស៊ីដូន។ លោកយូល្យុសមានចិត្តសប្បុរសចំពោះលោកប៉ូលណាស់ គាត់អនុញ្ញាតឲ្យលោកប៉ូលទៅផ្ទះមិត្ត‌ភក្ដិ ដើម្បីឲ្យគេជួយឧបត្ថម្ភលោក។ ៤ បន្ទាប់មកទៀត យើងបានចេញសំពៅពីក្រុងនោះ សសៀរតាមបណ្ដោយកោះគីប្រុស ព្រោះបញ្ច្រាសខ្យល់។ ៥ យើងបានឆ្លងសមុទ្រ ជិតស្រុកស៊ីលីស៊ី និងស្រុកប៉ម‌ភីលី ហើយមកដល់ក្រុងមីរ៉ា ក្នុងស្រុកលីស៊ី។ ៦ នៅក្រុងនោះ លោកនាយទាហានរកបានសំពៅមួយ មកពីស្រុកអាឡិច‌សន់ឌ្រី ហើយត្រូវចេញទៅស្រុកអ៊ីតា‌លី គាត់ក៏នាំយើងចុះសំពៅនោះ។

៧ សំពៅទៅមុខសន្សឹមៗអស់‌រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ ហើយបានមកដល់ទន្ទឹមនឹងក្រុងគ្នីដូស ទាំងលំបាកបំផុត។ ដោយខ្យល់បក់មកពីមុខ យើងក៏បត់សំពៅទៅរកជ្រោយសាល់‌ម៉ូណេ សសៀរតាមបណ្ដោយកោះក្រែតវិញ។ ៨ យើងបន្ដដំណើរយ៉ាងលំបាក តាមបណ្ដោយកោះនោះ ហើយក៏បានមកដល់កន្លែងមួយឈ្មោះ “កំពង់ស្អាត” ដែលនៅជិតក្រុងឡាសេ។ ៩ យើងបានខាតពេលជាច្រើនថ្ងៃ ហើយសំពៅទៅមុខកាន់តែពិបាក ដ្បិតពេលនោះ ជាពេលក្រោយថ្ងៃពិធីបុណ្យតមអាហារ។ លោកប៉ូលជូនយោបល់គេថា៖ ១០ «ខ្ញុំយល់ថា បើយើងបន្ដដំណើរទៅមុខទៀតនោះ គ្រោះថ្នាក់ណាស់ មិនត្រឹមតែធ្វើឲ្យខូចខាតទំនិញ និងសំពៅប៉ុណ្ណោះទេ គឺថែមទាំងមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតយើងទៀតផង»។ ១១ ប៉ុន្តែ លោកនាយទាហានបានទុកចិត្តអ្នកបើកសំពៅ និងនាយសំពៅជាងពាក្យរបស់លោកប៉ូល។ ១២ ដោយកំពង់‌ផែនោះមិនមែនជាកន្លែងស្រួលស្នាក់អាស្រ័យ នៅរដូវរងា អ្នកសំពៅភាគច្រើនបានសម្រេចចិត្តឲ្យចេញសំពៅទៅមុខទៀត។ ប្រសិនបើអាចធ្វើបាន គេចង់ទៅដល់ក្រុងភេនីច ជាកំពង់‌ផែមួយនៅកោះក្រែត ដែលបែរទៅរកទិសនិរតី និងទិសពាយ័ព្យ ដើម្បីស្នាក់នៅទីនោះក្នុងរដូវរងា។

ខ្យល់ព្យុះ

១៣ ពេលនោះ មានខ្យល់បក់មកតិចៗពីទិសខាងត្បូង ពួកគេយល់ឃើញថាជាឱកាសល្អសម្រាប់គម្រោង‌ការរបស់គេ គេក៏នាំគ្នាស្រាវយុថ្កា ហើយចេញសំពៅសសៀរៗកោះក្រែតទៅ។ ១៤ ប៉ុន្តែ បន្ដិចក្រោយមក មានខ្យល់ព្យុះមួយយ៉ាងខ្លាំង ឈ្មោះ «ខ្យល់ព្យុះឦសាន» បក់ពីកោះមក ១៥ នាំសំពៅទៅតាមខ្យល់ ហើយដោយយើងពុំអាចធ្វើឲ្យសំពៅបើកបញ្ច្រាសខ្យល់វិញបាន យើងក៏បណ្ដោយឲ្យសំពៅរសាត់ទៅតាមខ្យល់ទៅ។ ១៦ ពេលមកដល់ខាងត្បូងកោះតូចមួយឈ្មោះកោះកូដា យើងបានលើកសំប៉ានឡើង ទាំងពិបាក ១៧ បន្ទាប់មក យើងយកខ្សែ‌ពួរសម្រាប់ប្រើនៅគ្រាមានអាសន្ន មកចងព័ទ្ធជុំ‌វិញសំពៅ ការ‌ពារកុំឲ្យធ្លាយ។ យើងក៏បានទម្លាក់ឈើបណ្ដែតចុះដែរ ក្រែងលោសំពៅទៅកឿងនៅឈូងសមុទ្រសៀរ‌ទីស រួចហើយទុកឲ្យសំពៅរសាត់ទៅតាមខ្យល់។ ១៨ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ដោយខ្យល់ព្យុះបក់បោកមកខ្លាំងពេក គេបានទម្លាក់ទំនិញចោល។ ១៩ នៅថ្ងៃទីបី សូម្បីតែពួកអ្នកសំពៅ ក៏បោះគ្រឿងប្រដាប់សំពៅចោលដែរ។ ២០ យើងមើលថ្ងៃ ឬផ្កាយមិនឃើញអស់‌រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ ហើយដោយខ្យល់ព្យុះនៅតែមានសន្ទុះខ្លាំងដដែល នៅទីបំផុត យើងក៏លែងមានសង្ឃឹមថានឹងបានរួចជីវិត។

២១ យើងពុំបានបរិភោគអ្វីជាយូរថ្ងៃមកហើយ។ លោកប៉ូលក៏ក្រោកឈរ នៅកណ្ដាលចំណោមអស់អ្នកដែលនៅក្នុងសំពៅ ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «បើបង‌ប្អូនស្ដាប់ខ្ញុំ ហើយមិនចាកចេញពីកោះក្រែតមកទេនោះ បង‌ប្អូនពិតជាមិនត្រូវអន្តរាយខូចខាតដូច្នេះទេ។ ២២ ប៉ុន្តែ សូមបង‌ប្អូនកុំអស់សង្ឃឹមអី! គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមបង‌ប្អូនត្រូវបាត់បង់ជីវិតឡើយ គឺមានតែសំពៅប៉ុណ្ណោះទេដែលត្រូវអន្តរាយ។ ២៣ ព្រោះពីយប់‌មិញ មានទេវទូត*របស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដែលខ្ញុំជឿ និងគោរពបម្រើបានមកជិតខ្ញុំ ២៤ ប្រាប់ថា “ប៉ូលអើយ កុំខ្លាចអី ដ្បិតអ្នកត្រូវតែបានទៅឈរនៅមុខព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជ ហើយដោយព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រោស‌ប្រណីអ្នក ព្រះ‌អង្គនឹងសង្គ្រោះអស់អ្នកដែលរួមដំណើរជាមួយអ្នក ឲ្យបានរួចជីវិតផងដែរ”។ ២៥ ហេតុនេះ បង‌ប្អូនអើយ ចូរមានចិត្តក្លា‌ហានឡើង ដ្បិតខ្ញុំជឿទុកចិត្តលើព្រះ‌ជាម្ចាស់ថា នឹងបានសម្រេចដូចព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលមែន ២៦ គឺសំពៅយើងនឹងត្រូវទៅកឿង នៅកោះណាមួយជាមិនខាន»។

២៧ សំពៅយើងបានរសាត់អណ្ដែតលើផ្ទៃសមុទ្រអាឌ្រី‌យ៉ាទីក អស់‌រយៈពេលដប់‌បួនថ្ងៃមកហើយ។ ពេលនោះ ប្រមាណជាពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ ពួកអ្នកសំពៅនឹកសង្ស័យថា ប្រហែលជាមកជិតដល់ដីគោកហើយ។ ២៨ គេបោះខ្សែសម្ទង់ទៅក្នុងទឹកឃើញថា មានជម្រៅសាម‌សិបប្រាំពីរម៉ែត្រ។ លុះទៅមុខបន្ដិច គេបោះខ្សែសម្ទង់ទៅក្នុងទឹកម្ដងទៀត ឃើញថាមានជម្រៅម្ភៃប្រាំបីម៉ែត្រ។ ២៩ ដោយខ្លាចក្រែងសំពៅរសាត់ទៅប៉ះនឹងថ្ម ពួកគេទម្លាក់យុថ្កាបួន នៅខាងកន្សៃ ហើយទន្ទឹងរង់‌ចាំភ្លឺ។ ៣០ ពួកអ្នកសំពៅចង់រត់ចោលសំពៅ គេក៏នាំគ្នាសម្រូតសំប៉ានចុះទៅក្នុងសមុទ្រ ដោយយកលេសថា គេចង់ទាញយុថ្កាទៅដាក់នៅខាងក្បាលសំពៅវិញ។ ៣១ លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ទៅនាយទាហាន និងកូនទាហានថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកទាំងនេះមិននៅក្នុងសំពៅទេ អស់លោកប្រាកដជាពុំអាចរួចជីវិតបានឡើយ»។ ៣២ ពួកទាហានក៏កាប់ផ្ដាច់ខ្សែ ទម្លាក់សំប៉ាននោះទៅក្នុងសមុទ្របាត់ទៅ។

៣៣ លុះទៀបភ្លឺ លោកប៉ូលអញ្ជើញគេទាំងអស់គ្នាឲ្យបរិភោគអាហារ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «បង‌ប្អូនបានទ្រាំតមអាហារអស់‌រយៈពេលដប់‌បួនថ្ងៃមកហើយ បង‌ប្អូនពុំបានពិសាអ្វីសោះ។ ៣៤ ដូច្នេះ សូមបង‌ប្អូនអញ្ជើញពិសាទៅ ដើម្បីឲ្យបានរួចជីវិត ដ្បិតនៅក្នុងចំណោមបង‌ប្អូន សូម្បីតែសក់មួយសរសៃរបស់បង‌ប្អូនក៏មិនបាត់ផង»។ ៣៥ លោកមានប្រសាសន៍ដូច្នោះហើយ ក៏យកនំបុ័ងមកអរព្រះ‌គុណព្រះ‌ជាម្ចាស់ នៅមុខពួកគេទាំងអស់គ្នា រួចលោកកាច់បរិភោគ។ ៣៦ ពេលនោះ អ្នកដែលនៅក្នុងសំពៅមានកម្លាំងចិត្តឡើងវិញ គេក៏បរិភោគទាំងអស់គ្នា។ ៣៧ នៅក្នុងសំពៅនោះ យើងមានគ្នាទាំងអស់ពីរ‌រយចិត‌សិបប្រាំមួយនាក់។ ៣៨ កាលបរិភោគឆ្អែតហើយ គេក៏លើកបាវស្រូវទម្លាក់ទៅក្នុងសមុទ្រ ដើម្បីឲ្យស្រាលសំពៅ។

សំពៅលិច

៣៩ លុះភ្លឺឡើង អ្នកសំពៅមើលស្រុកនោះមិនស្គាល់ទេ គេឃើញតែឆកសមុទ្រ ដែលមានវាលខ្សាច់។ គេបានសម្រេចចិត្តចូលសំពៅទៅបង្កឿងនៅទីនោះ ប្រសិនបើអាចចូលទៅបាន។ ៤០ គេក៏ស្រាយខ្សែយុថ្កាទម្លាក់ចោលទៅក្នុងសមុទ្រ ព្រមទាំងស្រាយខ្សែចង្កូតចោលផងដែរ រួចគេលើកក្តោងខាងមុខឡើង ឲ្យសំពៅចូលទៅរកច្រាំង ៤១ ប៉ុន្តែ សំពៅបានបុកខ្សាច់ ដែលនៅចន្លោះខ្សែទឹកពីរ បណ្ដាលឲ្យសំពៅកឿងនៅទីនោះទៅ ក្បាលសំពៅនៅជាប់នឹងថ្កល់ រីឯកន្សៃវិញ បានត្រូវបាក់បែក ដោយទឹករលកបក់បោកផ្ទប់មកយ៉ាងខ្លាំង។

៤២ ពួកទាហានមានបំណងសម្លាប់អ្នកទោសទាំងអស់ចោល ដើម្បីកុំឲ្យនរណាម្នាក់ហែលទឹកគេចខ្លួនបានឡើយ។ ៤៣ ប៉ុន្តែ ដោយនាយទាហានចង់សង្គ្រោះជីវិតលោកប៉ូល គាត់ក៏ជំទាស់នឹងគោលបំណងរបស់កូនទាហានទាំងនោះ។ គាត់បានបញ្ជាឲ្យអស់អ្នកដែលចេះហែលទឹកលោតទៅក្នុងទឹក ហែលទៅរកគោកមុន ៤៤ រីឯអ្នកមិនចេះហែលទឹក ត្រូវតោងបន្ទះក្តារ ឬតោងបំណែកសំពៅហែលទៅតាមក្រោយ។ ធ្វើដូច្នេះ គេបានទៅដល់ដីគោក ដោយសុខ‌សាន្តគ្រប់ៗគ្នា។

លោកប៉ូលនៅកោះម៉ាល់ត៍

១ កាលបានរួចជីវិតហើយ យើងដឹងថា កោះនោះឈ្មោះ កោះម៉ាល់ត៍។ ២ អ្នកកោះនោះបានទទួលយើង ដោយចិត្តសប្បុរស រកអ្វីប្រៀបផ្ទឹមពុំបាន។ គេអញ្ជើញយើងទាំងអស់គ្នាមកជុំ‌វិញភ្នក់ភ្លើងមួយយ៉ាងធំ ដែលគេបានដុត ដ្បិតពេលនោះមានភ្លៀងធ្លាក់ ហើយធាតុអាកាសក៏ត្រជាក់ណាស់ផង។ ៣ លោកប៉ូលរើសមែកឈើមួយកងមកបោះក្នុងភ្លើង ស្រាប់តែមានពស់វែកមួយលូនចេញមក ដោយកម្ដៅភ្លើង ហើយចឹកដៃលោកជាប់។ ៤ កាលអ្នកកោះនោះឃើញពស់ចឹកដៃលោកជាប់ដូច្នេះ ក៏និយាយគ្នាថា៖ «អ្នកនេះពិតជាបានសម្លាប់គេហើយ ទោះបីគាត់ទើបនឹងរួចខ្លួនពីសមុទ្រនោះក៏ដោយ ក៏ព្រះយុត្តិធម៌ មិនទុកឲ្យគាត់នៅរស់រានមានជីវិតដែរ»។ ៥ លោកប៉ូលបានរលាស់ពស់នោះទម្លាក់ទៅក្នុងភ្លើង តែលោកពុំឈឺចុកចាប់អ្វីទេ។ ៦ អ្នកកោះនោះរង់‌ចាំមើលលោកប៉ូលហើមខ្លួន ឬក៏ត្រូវដាច់ខ្យល់ស្លាប់។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីចាំមើលអស់‌រយៈពេលយ៉ាងយូរមក គេឃើញថាគ្មានហេតុអាក្រក់កើតដល់លោកសោះ គេក៏ដូរគំនិត ហើយបែរជាពោលថា លោកប៉ូលជាព្រះវិញ។

៧ នៅជិតនោះ មានដីមួយកន្លែង ដែលជាកម្ម‌សិទ្ធិរបស់មេ‌កន្ទ្រាញកោះ ឈ្មោះ ពុបលីយូស។ គាត់បានទទួលយើងឲ្យស្នាក់នៅយ៉ាងរាក់‌ទាក់ ចំនួនបីថ្ងៃ។ ៨ ឪពុករបស់លោកពុបលីយូសសម្រាន្ដនៅលើគ្រែ ព្រោះគាត់គ្រុនផង មួលផង។ លោកប៉ូលបានចូលទៅក្នុងផ្ទះគាត់ ហើយអធិស្ឋានដាក់ដៃ*ពីលើ និងប្រោសគាត់ឲ្យជា។ ៩ អ្នកជំងឺឯទៀតៗនៅលើកោះឃើញគាត់ជាដូច្នេះ គេក៏នាំគ្នាមកដែរ ហើយបានជាទាំងអស់គ្នា។ ១០ ពួកគេបានសម្ដែងការគោរពគ្រប់យ៉ាង ចំពោះយើង។ នៅពេលយើងចេញដំណើរ ពួកគេបានជួយឧបត្ថម្ភនូវអ្វីៗដែលយើងត្រូវការ។

លោកប៉ូលនៅក្រុងរ៉ូម

១១ បីខែក្រោយមក យើងចុះសំពៅមួយឈ្មោះ «ឌីយ៉ូស‌ស្គួរ» ជាសំពៅមកពីក្រុងអាឡិច‌សន់ឌ្រី ដែលបានចតនៅកោះនោះក្នុងអំឡុងពេលរដូវរងា។ ១២ លុះមកដល់ក្រុងស៊ីរ៉ា‌គូស យើងបានស្នាក់នៅទីនោះបីថ្ងៃ។ ១៣ បន្ទាប់មក យើងបានសសៀរតាមឆ្នេរសមុទ្រទៅដល់ក្រុងរេគីយ៉ូ។ ស្អែកឡើង មានខ្យល់បក់មកពីទិសខាងត្បូង ហើយក្នុងរវាងតែពីរថ្ងៃ យើងមកដល់ក្រុងពូតេ‌អូលី។ ១៤ នៅក្រុងនោះ យើងបានជួបពួកបង‌ប្អូន គេអញ្ជើញយើងឲ្យស្នាក់នៅជាមួយអស់‌រយៈពេលប្រាំពីរថ្ងៃ។

រីឯដំណើររបស់យើងទៅកាន់ក្រុងរ៉ូម បានប្រព្រឹត្តដូចតទៅ:

១៥ ពួកបង‌ប្អូននៅក្រុងរ៉ូមដឹងដំណឹងអំពីយើង ក៏នាំគ្នាធ្វើដំណើររហូតទៅដល់ផ្សារអពីយូស និងភូមិផ្ទះសំណាក់បីខ្នង ដើម្បីទទួលយើង។ កាលលោកប៉ូលឃើញបង‌ប្អូនទាំងនោះ លោកបានអរព្រះ‌គុណព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយមានចិត្តក្លា‌ហានឡើងវិញ។

១៦ លុះយើងមកដល់ក្រុងរ៉ូមហើយ អាជ្ញា‌ធរអនុញ្ញាតឲ្យលោកប៉ូលនៅផ្ទះមួយ តាមបំណងចិត្តលោក តែគេដាក់ទាហានម្នាក់ឲ្យនៅយាមលោក។

លោកប៉ូលប្រកាសព្រះ‌បន្ទូលនៅក្រុងរ៉ូម

១៧ បីថ្ងៃក្រោយមក លោកប៉ូលអញ្ជើញអ្នកមុខអ្នកការ ក្នុងចំណោមជនជាតិយូដាឲ្យមកជួបលោក។ លុះគេមកជួប‌ជុំគ្នាហើយ លោកមានប្រសាសន៍ទៅគេថា៖ «បង‌ប្អូនអើយ ខ្ញុំពុំបានធ្វើអ្វីប្រឆាំងនឹងប្រជា‌ជាតិយើង ឬក៏ទាស់នឹងប្រពៃណីបុព្វបុរស*យើងទេ តែគេបានចាប់ខ្ញុំឃុំ‌ឃាំងនៅក្រុងយេរូ‌សាឡឹម និងបញ្ជូនខ្ញុំមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិរ៉ូម៉ាំង។ ១៨ កាលពួករ៉ូម៉ាំងសួរចម្លើយខ្ញុំរួចរាល់ហើយ គេចង់ដោះលែងខ្ញុំវិញ ព្រោះគេពុំឃើញខ្ញុំមានកំហុសអ្វី គួរនឹងមានទោសដល់ជីវិតនោះឡើយ។ ១៩ ប៉ុន្តែ ជនជាតិយូដាបាននាំគ្នាជំទាស់ ជាហេតុបង្ខំឲ្យខ្ញុំសុំឡើងមកដល់ព្រះ‌ចៅអធិ‌រាជ។ រីឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំគ្មានគោលបំណងនឹងចោទប្រកាន់ប្រជា‌ជាតិរបស់ខ្ញុំទេ។ ២០ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំសុំជួប និងសុំនិយាយជាមួយបង‌ប្អូន ដ្បិតខ្ញុំជាប់ចំណង ព្រោះតែសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល»។ ២១ អ្នកទាំងនោះតបវិញថា៖ «យើងពុំបានទទួលសំបុត្រអ្វីពីស្រុកយូដាស្ដីអំពីលោកឡើយ ហើយក៏គ្មានបង‌ប្អូនណាម្នាក់មករាយ‌ការណ៍ ឬនិយាយអាក្រក់ពីលោកដែរ។ ២២ យើងចង់ស្ដាប់លោកមានប្រសាសន៍អំពីគំនិតរបស់លោក ព្រោះយើងដឹងថាមានគេជំទាស់នឹងគណៈរបស់លោកនៅគ្រប់ទីកន្លែង»។

២៣ គេបានណាត់ពេលជួបលោកប៉ូលម្ដងទៀត នៅថ្ងៃណាមួយ។ លុះដល់ថ្ងៃនោះហើយ មានមនុស្សច្រើនជាងមុនមកផ្ទះលោកប៉ូល។ លោកបានវែក‌ញែក និងធ្វើជាបន្ទាល់អំពីព្រះ‌រាជ្យ*របស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រាប់គេ តាំងពីព្រឹករហូតដល់ល្ងាច ដោយលើកយកគម្ពីរ‌វិន័យរបស់លោកម៉ូសេ និងគម្ពីរព្យាការី* មកពន្យល់បញ្ជាក់ប្រាប់គេអំពីព្រះ‌យេស៊ូ។ ២៤ មានពួកគេមួយផ្នែកបានជឿពាក្យដែលលោកមានប្រសាសន៍ តែមួយផ្នែកទៀតពុំព្រមជឿទេ។ ២៥ ដោយពួកគេចាកចេញពីទីនោះទៅទាំងខ្វែងគំនិតគ្នា លោកប៉ូលក៏មានប្រសាសន៍ទៅគេថា៖ «ព្រះ‌វិញ្ញាណដ៏‌វិសុទ្ធ*មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់បុព្វបុរសយើង តាម‌រយៈព្យាការីអេសាយពិតជាត្រូវមែន គឺព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖

២៦ ចូរទៅរកប្រជា‌រាស្ដ្រនោះ

ហើយប្រាប់ពួកគេថា:

អ្នករាល់គ្នាស្ដាប់ឮមែន តែពុំយល់ទេ

អ្នករាល់គ្នាមើលមែន តែពុំឃើញទេ

២៧ ដ្បិតចិត្តរបស់ប្រជា‌រាស្ដ្រនេះរឹងណាស់

គេបាននាំគ្នាខ្ទប់ត្រចៀក ហើយបិទភ្នែក

ដើម្បីកុំឲ្យមើលឃើញ កុំឲ្យស្ដាប់ឮ

និងដើម្បីកុំឲ្យយល់

ហើយក៏មិនចង់កែប្រែចិត្តគំនិតដែរ

ក្រែងលោយើងប្រោសគេឲ្យបានជា»។

២៨ ហេតុនេះ សូមបង‌ប្អូនជ្រាបថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រទានព្រះ‌បន្ទូល ស្ដីអំពីការសង្គ្រោះរបស់ព្រះ‌អង្គឲ្យសាសន៍ដទៃវិញ ព្រោះគេមុខជាស្ដាប់មិនខាន។ ២៩ [កាលលោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ដូច្នេះហើយ ជនជាតិយូដាក៏ចេញទៅ ទាំងជជែកគ្នាយ៉ាងខ្លាំងផង]។

៣០ លោកប៉ូលបានស្នាក់នៅផ្ទះដែលលោកបានជួលនោះ អស់‌រយៈពេលពីរឆ្នាំ ហើយលោកតែងទទួលអស់អ្នកដែលមកជួបលោក។ ៣១ លោកបានប្រកាសព្រះ‌រាជ្យរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ និងបង្រៀនគេអំពីព្រះ‌យេស៊ូ‌គ្រីស្ដដោយចិត្តអង់‌អាច ហើយគ្មានអ្វីមករារាំងលោកឡើយ។

១. គម្ពីរធម្មវិន័យ | Pentateuch 5

២. គម្ពីរប្រវត្តិសាស្រ្ត | History 16

៣. គម្ពីរប្រាជ្ញាញាណ | Wisdom 7

៤. គម្ពីរព្យាការី | Prophet 18

១. គម្ពីរដំណឹងល្អ | Gospels 4

២. គម្ពីរប្រវត្តិសាស្រ្ត | History 1

៣. លិខិតសន្តប៉ូល | Paul Letter 13

៤. សំណេរសកល | Catholic Letter 5

៥. សំណេរសន្តយ៉ូហាន | John Writing 4

កណ្ឌគម្ពីរកិច្ចការគ្រីស្តទូត

កិច្ច‌ការ​របស់​គ្រីស្ដ‌ទូត

ពាក្យ​លំនាំ

គម្រោង​របស់​គម្ពីរ​កិច្ច‌ការ

បុព្វ‌កថា

ព្រះ‌យេស៊ូ​យាង​ឡើង​ទៅ​ស្ថាន​បរម‌សុខ

ការ​ជ្រើស‌រើស​លោក​ម៉ាធី‌យ៉ាស​ជា​គ្រីស្ដ‌ទូតជំនួស​យូដាស‌អ៊ីស្កា‌រីយ៉ុត

ព្រះ‌វិញ្ញាណ​យាង​មក​សណ្ឋិត​លើ​ពួក​សាវ័ក

សុន្ទរ‌កថា​របស់​លោក​សិលា

ក្រុម​គ្រីស្ដ‌បរិស័ទ​ដំបូង​បង្អស់

លោក​សិលា និង​លោក​យ៉ូហាន​ប្រោស​ជន​ពិការ​ម្នាក់​ឲ្យ​ជា

សុន្ទរ‌កថា​របស់​លោក​សិលា​នៅ​ក្នុង​ព្រះ‌វិហារ

លោក​សិលា និង​លោក​យ៉ូហាន​នៅ​មុខ​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ជាន់​ខ្ពស់

ពួក​សាវ័ក​អធិស្ឋាន​ទូល‌អង្វរ

ក្រុម​គ្រីស្ដ‌បរិស័ទ​រួម​រស់​ជា​មួយ​គ្នា

អណា‌ញ៉ាស និង​សាភី‌រ៉ា

ក្រុម​គ្រីស្ដ‌ទូត​សម្ដែង​ការ​អស្ចារ្យ​ផ្សេងៗ

ក្រុម​គ្រីស្ដ‌ទូត​ត្រូវ​គេ​បៀត‌បៀន

ការ​ជ្រើស‌រើស​ក្រុម​ប្រាំ​ពីរ​រូប

លោក​ស្ទេផាន​ត្រូវ​គេ​ចាប់​ខ្លួន

សុន្ទរ‌កថា​របស់​លោក​ស្ទេផាន

បណ្ដា‌ជន​សម្លាប់​លោក​ស្ទេផាន

លោក​សូល​បៀត‌បៀន​ពួក​សាវ័ក

លោក​ភីលីព​ប្រកាស​ដំណឹង‌ល្អ​នៅ​ស្រុក​សាម៉ារី

លោក​ភីលីព​នាំ​ដំណឹង‌ល្អ​ទៅ​ជម្រាប​មន្ត្រី​ជាតិ​អេត្យូ‌ពី

លោក​សូល​ប្រែ​ចិត្ត​គំនិត​ជឿ​ព្រះ‌យេស៊ូ

លោក​សូល​ប្រកាស​ព្រះ‌បន្ទូល​នៅ​ក្រុង​ដាម៉ាស

លោក​សូល​នៅ​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម

លោក​សិលា​ប្រោស​លោក​អេណេ​ឲ្យ​ជា

នាង​តាប៊ី‌ថា​រស់​ឡើង​វិញ

លោក​គ័រនេល្យូស​ប្រែ​ចិត្ត​គំនិត​ជឿ​ព្រះ‌អម្ចាស់

សុន្ទរ‌កថា​របស់​លោក​សិលា​នៅ​ផ្ទះ​លោក​គ័រនេល្យូស

ជន​ជាតិ​ដទៃ​បាន​ទទួល​ព្រះ‌វិញ្ញាណ​ដ៏‌វិសុទ្ធ

លោក​សិលា​ធ្វើ​សេចក្ដី​រាយ‌ការណ៍​ជូន​ក្រុម​អ្នក​ជឿ​នៅ​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម

ក្រុម​គ្រីស្ដ‌បរិស័ទ​នៅ​ក្រុង​អន់‌ទី‌យ៉ូក

លោក​យ៉ាកុប​ត្រូវ​គេ​សម្លាប់ លោក​សិលា​ត្រូវ​គេ​ឃុំ‌ឃាំង

ទេវទូត​ដោះ​លែង​លោក​សិលា

ស្ដេច​ហេរ៉ូដ​សោយ​ទិវង្គត

ព្រះ‌វិញ្ញាណ​ជ្រើស​យក​លោក​បារណា‌បាស និង​លោក​សូល​ឲ្យ​ទៅ​បំពេញ​បេសក‌កម្ម

លោក​បារណា‌បាស និង​លោក​សូល​នៅ​កោះ​គីប្រុស

លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណា‌បាស​នៅ​ក្រុង​អន់‌ទី‌យ៉ូក ក្នុង​ស្រុក​ពីស៊ី‌ឌី

លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណា‌បាស នៅ​ក្រុង​អ៊ីកូ‌ញ៉ុម

លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណា‌បាស នៅ​ក្រុង​លីស្ដ្រា

លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណា‌បាស វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ក្រុង​អន់‌ទី‌យ៉ូក ក្នុង​ស្រុក​ស៊ីរី​វិញ

ការ​ប្រជុំ​នៅ​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម

សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​ជូន​សាសន៍​ដទៃ​ជា​អ្នក​ជឿ

បេសក‌កម្ម​លើក​ទី​ពីរ លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណា‌បាស​បែក​គ្នា

លោក​ធីម៉ូថេ​រួម​ដំណើរ​ជា​មួយ​លោក​ប៉ូល និង​លោក​ស៊ីឡាស

លោក​ប៉ូល​នៅ​ក្រុង​ត្រូអាស ព្រះ‌ជាម្ចាស់​ចាត់​លោក​ឲ្យ​ទៅ​ស្រុក​ម៉ាសេ‌ដូន

លោក​ប៉ូល​នៅ​ក្រុង​ភីលីព នាង​លីឌី​ប្រែ​ចិត្ត​គំនិត​មក​ជឿ​ព្រះ‌អម្ចាស់

លោក​ប៉ូល និង​លោក​ស៊ីឡាស​ជាប់​ឃុំ‌ឃាំង​នៅ​ក្រុង​ភីលីព

លោក​ប៉ូល និង​លោក​ស៊ីឡាស​ទៅ​ដល់​ក្រុង​ថេស្សា‌ឡូនិក

លោក​ប៉ូល និង​លោក​ស៊ីឡាស នៅ​ក្រុង​បេរេ

សុន្ទរ‌កថា​លោក​ប៉ូល​នៅ​ក្រុង​អាថែន

លោក​ប៉ូល​នៅ​ក្រុង​កូរិន‌ថូស

លោក​ប៉ូល​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ក្រុង​អន់‌ទី‌យ៉ូក​វិញ

លោក​អប៉ូ‌ឡូស​នៅ​ក្រុង​អេភេសូ និង​ក្រុង​កូរិន‌ថូស

លោក​ប៉ូល​នៅ​ក្រុង​អេភេសូ

កូន​របស់​លោក​ស្កេវ៉ា

ការ​បះ‌បោរ​នៅ​ក្រុង​អេភេសូ

លោក​ប៉ូល​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ស្រុក​ម៉ាសេ‌ដូន និង​ស្រុក​ក្រិក

លោក​ប៉ូល​ប្រោស​អឺទី‌កុស​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ​នៅ​ក្រុង​ត្រូអាស

លោក​ប៉ូល​នៅ​ក្រុង​មីលេត

លោក​ប៉ូល​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​កាន់​ក្រុម​ព្រឹទ្ធា‌ចារ្យ ដែល​មក​ពី​ក្រុង​អេភេសូ

លោក​ប៉ូល​នៅ​ក្រុង​ទីរ៉ុស និង​នៅ​ក្រុង​សេសារេ

លោក​ប៉ូល​នៅ​ក្រុង​យេរូ‌សាឡឹម

លោក​ប៉ូល​ត្រូវ​គេ​ចាប់​ខ្លួន​នៅ​ក្នុង​ព្រះ‌វិហារ

លោក​ប៉ូល​ឆ្លើយ​ដោះ‌សា​ខ្លួន

លោក​ប៉ូល​នៅ​មុខ​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ជាន់​ខ្ពស់

ជន​ជាតិ​យូដា​ឃុប‌ឃិត​គ្នា​ប៉ង​សម្លាប់​លោក​ប៉ូល

គេ​បញ្ជូន​លោក​ប៉ូល​ទៅ​លោក​ទេសា‌ភិបាល​ភេលិច

^{កណ្ឌគម្ពីរ}
កិច្ចការគ្រីស្តទូត