១សាម៉ូអែល - Catholic Faith Cambodia

សាមូអែលទី១

ពាក្យលំនាំ

គេបានប្រើនាមរបស់លោកសាមូអែលធ្វើជាចំណងជើងរបស់កណ្ឌគម្ពីរនេះ និងកណ្ឌគម្ពីរបន្ទាប់។ ព្យាការី‌សាមូអែល ជាវីរ‌បុរសចុងក្រោយដែលព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានមកឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល នៅគ្រាដែលប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គជួបប្រទះនឹងទុក្ខលំបាក។ លោកទទួលបន្ទុកបំពេញមុខ‌ងារពីរយ៉ាង គឺផ្នែកខាងនយោ‌បាយ និងផ្នែកសាសនា ក្នុងអំឡុងពេលដែលអ៊ីស្រា‌អែលផ្លាស់ប្ដូររបបនយោ‌បាយគ្រប់‌គ្រងស្រុក(ចំពូក ១-៧)។ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលមិនស្កប់ចិត្តនឹងរបបគ្រប់‌គ្រងពីមុន ដែលមានតែពួកវីរ‌បុរស ជាមេដឹកនាំក្នុងគ្រាជួបអាសន្ន ដូច្នេះ ពួកគេទាម‌ទារចង់បានរបបរាជានិយម។ ទោះបីលោកសាមូអែលមិនពេញចិត្តនឹងសំណើរបស់ប្រជាជនក្តី ក៏លោកបានតែង‌តាំងលោកសាអ៊ូល ជាស្តេចទីមួយ ឲ្យគ្រប់‌គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ស្របតាមបញ្ជារបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់(ចំពូក ៨-១០)។ ក្រោយមក ដោយព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបាត់បង់ភក្តី‌ភាពចំពោះព្រះ‌ជាម្ចាស់ ព្រះ‌អង្គលែងគាំ‌ទ្រព្រះ‌បាទសាអ៊ូល (ចំពូក១១-១៥) ហើយព្រះ‌អង្គបានជ្រើស‌រើសយុវ‌ជនដាវីឌឲ្យធ្វើជាស្តេចគ្រប់‌គ្រងលើប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល ជំនួសព្រះ‌បាទសាអ៊ូល។ មុនដំបូង យុវ‌ជនដាវីឌនៅបម្រើព្រះ‌បាទសាអ៊ូល បន្ទាប់មក ធ្វើជាកូនប្រសារបស់ស្តេច រួចរត់ភៀសខ្លួនចេញឆ្ងាយពីស្តេច ព្រោះស្តេចរកសម្លាប់។ ពីចំពូក ១៦ដល់ ៣០ មានរៀបរាប់អំពីការចុះឱនថយរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ហើយដាវីឌចេះតែមានកម្លាំងខ្លាំងឡើងៗ។ ចុងបញ្ចប់នៃកណ្ឌគម្ពីរសាមូអែលទីមួយនេះ មានរៀបរាប់អំពីការសុគតរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងបុត្ររបស់ស្តេច ក្នុងចម្បាំងរវាងអ៊ីស្រា‌អែល និងភីលីស្ទីន (ចំពូក ៣១)។

កណ្ឌគម្ពីរនេះរំឭកយើងថា មានតែព្រះ‌ជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលពិតជាព្រះ‌មហាក្សត្រគ្រងរាជ្យលើប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គ។ អ្នកដែលអាចគ្រប់‌គ្រងលើប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់បាន គឺអ្នកដែលទទួលស្គាល់ ហើយយល់ព្រមចុះចូលនឹងអំណាចរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់។

នាងហាណ្ណានៅកន្លែងសក្ការៈស៊ីឡូ

១ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះអែល‌កាណា រស់នៅភូមិរ៉ាម៉ា ក្នុងតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម គាត់ត្រូវជាកូនរបស់លោកយេរ៉ូហាម ជាចៅរបស់លោកអេលីហ៊ូ ជាចៅ‌ទួតរបស់លោកតូហ៊ូ ហើយត្រូវជាចៅ‌លួតរបស់លោកស៊ូភ ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធអេប្រាអ៊ីម។ ២ បុរសនោះមានប្រពន្ធពីរ ម្នាក់ឈ្មោះហាណ្ណា និងម្នាក់ទៀតឈ្មោះពេនី‌ណា។ នាងពេនី‌ណាមានកូនច្រើន រីឯនាងហាណ្ណាវិញ នាងគ្មានកូនទេ។

៣ រៀងរាល់ឆ្នាំ លោកអែលកាណាតែង‌តែធ្វើដំណើរពីភូមិរបស់គាត់ ទៅថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់នៃពិភពទាំងមូល*នៅស៊ីឡូ ព្រមទាំងថ្វាយយញ្ញ‌បូជាទៀតផង។ នៅគ្រានោះ កូនប្រុសទាំងពីរនាក់របស់លោកហេលី គឺលោកហូបនី និងលោកភីនេអាស ធ្វើជាបូជា‌ចារ្យរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ នៅស៊ីឡូ។ ៤ នៅថ្ងៃថ្វាយយញ្ញ‌បូជា លោកអែលកាណាមានទម្លាប់យកសាច់ទៅឲ្យនាងពេនី‌ណាជាប្រពន្ធ និងកូនប្រុស កូនស្រីទាំងអស់របស់នាង មួយចំណែកម្នាក់។ ៥ ប៉ុន្តែ ចំពោះនាងហាណ្ណាវិញ គាត់បានឲ្យមួយទ្វេជាពីរ ព្រោះគាត់ស្រឡាញ់នាងច្រើនជាង ទោះបីព្រះ‌អម្ចាស់បានធ្វើឲ្យនាងទៅជាស្ត្រីអារក៏ដោយ។ ៦ នាងពេនី‌ណា ជាគូ‌វិវាទ តែង‌តែរុក‌គួនបញ្ឈឺចិត្តនាងហាណ្ណា ក្នុងគោលបំណងឲ្យនាងខឹងនឹងព្រះ‌អម្ចាស់ ដែលបានធ្វើឲ្យនាងទៅជាស្ត្រីអារ។ ៧ នាងពេនី‌ណាធ្វើបែបនេះជារៀងរាល់ឆ្នាំ គឺនៅពេលដែលនាងហាណ្ណាឡើងទៅព្រះ‌ដំណាក់របស់ព្រះ‌អម្ចាស់នៅស៊ីឡូ នាងពេនី‌ណាតែង‌តែរុក‌គួននាងជា‌និច្ច ធ្វើឲ្យនាងហាណ្ណាយំ មិនព្រមបរិភោគអ្វីសោះ។

៨ ពេលនោះ លោកអែលកាណាជាប្ដី សួរទៅនាងថា៖ «ហាណ្ណាអើយ ហេតុអ្វីបានជានាងយំ? ហេតុអ្វីបានជានាងមិនបរិភោគដូច្នេះ? ហេតុអ្វីបានជានាងព្រួយចិត្ត? ឬមួយខ្ញុំគ្មានតម្លៃស្មើនឹងកូនដប់នាក់ទេឬ?»។

៩ ក្រោយពេលគេបរិភោគ និងផឹករួចហើយ នាងហាណ្ណាក្រោកឡើង ចូលទៅព្រះ‌វិហារ នៅស៊ីឡូ។ ពេលនោះ លោកបូជា‌ចារ្យហេលីអង្គុយនៅមាត់ទ្វារព្រះ‌វិហារនៃព្រះ‌អម្ចាស់។ ១០ នាងតូចចិត្តជាខ្លាំង ហើយអធិស្ឋានទៅរកព្រះ‌អម្ចាស់ ទាំងយំហូរទឹកភ្នែករហាម។ ១១ នាងទូល‌អង្វរព្រះ‌អង្គ ដោយសច្ចាថា៖ «ឱ! ព្រះ‌អម្ចាស់នៃពិភពទាំងមូលអើយ! សូមទតមកខ្ញុំម្ចាស់ ដែលកំពុងតែមានទុក្ខព្រួយ សូមនឹកដល់ខ្ញុំម្ចាស់ ហើយកុំបំភ្លេចខ្ញុំម្ចាស់ឡើយ។ ប្រសិនបើព្រះ‌អង្គប្រោសប្រទានឲ្យខ្ញុំម្ចាស់មានកូនប្រុសមួយ ខ្ញុំម្ចាស់នឹងយកកូននោះមកថ្វាយព្រះ‌អង្គ ដើម្បីឲ្យនៅបម្រើព្រះ‌អង្គអស់មួយជីវិត ហើយសក់របស់វានឹងមិនត្រូវកោរ ឬកាត់ឡើយ»។

១២ នាងហាណ្ណាអធិស្ឋានយ៉ាងយូរ នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់។ ពេលនោះ លោកហេលីសង្កេតមើលមាត់របស់នាង។ ១៣ នាងអធិស្ឋានស្ងាត់ៗ ឃើញតែបបូរមាត់កម្រើកតិចៗ ឥតមានឮសូរសំឡេងទេ។ ដូច្នេះ លោកហេលីនឹកស្មានថា នាងស្រវឹងស្រា។ ១៤ លោកក៏ពោលទៅនាងថា៖ «តើនាងនៅស្រវឹងដល់អង្កាល់ទៀត ល្មមស្វាងហើយ!»។ ១៥ នាងហាណ្ណាឆ្លើយតបថា៖ «ទេ លោកម្ចាស់! នាងខ្ញុំជាស្ត្រីមានទុក្ខ នាងខ្ញុំពុំបានទទួលទានស្រា ឬគ្រឿងស្រវឹងណាទេ។ នាងខ្ញុំនៅទីនេះ ដើម្បីទូលព្រះ‌អម្ចាស់ពីទុក្ខព្រួយរបស់នាងខ្ញុំ។ ១៦ សូមកុំចាត់ទុកនាងខ្ញុំថាជាស្ត្រីអាក្រក់ឡើយ នាងខ្ញុំទូលថ្វាយព្រះ‌អង្គយ៉ាងយូរដូច្នេះ ព្រោះនាងខ្ញុំឈឺចាប់ និងមានទុក្ខកង្វល់ហួសប្រមាណ»។ ១៧ លោកហេលីមានប្រសាសន៍ទៅកាន់នាងថា៖ «សុំអញ្ជើញទៅដោយសុខ‌សាន្ត! សូមព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលប្រោសប្រទានឲ្យនាងបានសម្រេចតាមពាក្យរបស់នាងចុះ!»។ ១៨ នាងហាណ្ណាឆ្លើយថា៖ «សូមលោកម្ចាស់សម្ដែងសេចក្ដីមេត្តាករុណាដល់នាងខ្ញុំផង!»។ បន្ទាប់មក នាងក៏ចេញទៅ ហើយបរិភោគម្ហូបអាហារ ព្រមទាំងមានទឹកមុខស្រស់‌បស់ឡើងវិញ។

១៩ លោកអែល‌កាណា និងគ្រួសារគាត់ ក្រោកពីព្រលឹម ថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់ រួចនាំគ្នាត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់គេនៅឯរ៉ាម៉ាវិញ។

កំណើត និងកុមារ‌ភាពរបស់លោកសាមូអែល

លោកអែលកាណារួមរស់ជាមួយនាងហាណ្ណាជាប្រពន្ធ ហើយព្រះ‌អម្ចាស់ក៏នឹកឃើញនាង។ ២០ នៅឆ្នាំនោះ នាងហាណ្ណាមានផ្ទៃពោះ ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ ដែលនាងដាក់ឈ្មោះថា «សាមូអែល» ដ្បិតនាងពោលថា «ខ្ញុំបានទូលសូមកូននេះពីព្រះ‌អម្ចាស់»។

២១ ក្រោយមក លោកអែលកាណា ជាប្ដី បាននាំគ្រួសាររបស់គាត់ទាំងអស់គ្នា យកយញ្ញ‌បូជាប្រចាំឆ្នាំទៅថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ ព្រមទាំងលាបំណន់ផង។ ២២ ប៉ុន្តែ នាងហាណ្ណាពុំបានទៅជាមួយទេ ដ្បិតនាងបានប្រាប់ប្ដីថា៖ «នៅពេលកូនខ្ញុំផ្ដាច់ដោះ នោះខ្ញុំនឹងនាំវាទៅថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ ហើយទុកវានៅទីនោះរហូត»។ ២៣ លោកអែលកាណាជាប្ដី តបវិញថា៖ «ចូរធ្វើតាមដែលនាងយល់ឃើញថាល្អចុះ។ ដូច្នេះ ចូរនៅជាមួយកូនរហូតដល់ពេលផ្ដាច់ដោះ ហើយសូមព្រះ‌អម្ចាស់សម្រេចតាមព្រះ‌បន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ‌អង្គ»។ នាងហាណ្ណាក៏នៅចាំផ្ទះ និងបំបៅកូន រហូតដល់ពេលផ្ដាច់ដោះ។

២៤ លុះនាងផ្ដាច់ដោះកូនហើយ នាងក៏នាំកូនឡើងទៅព្រះ‌ដំណាក់របស់ព្រះ‌អម្ចាស់ នៅស៊ីឡូ ព្រមទាំងយកគោឈ្មោលមួយក្បាលអាយុបីឆ្នាំ ម្សៅមួយថាំង និងស្រាទំពាំង‌បាយ‌ជូរមួយថង់ស្បែកទៅជាមួយផង។ ពេលនោះ កុមារសាមូអែលនៅក្មេងណាស់។ ២៥ គេសម្លាប់គោនោះ ហើយនាំកុមារទៅជួបលោកហេលី។ ២៦ នាងហាណ្ណាពោលថា៖ «លោកម្ចាស់! នាងខ្ញុំជាស្ត្រីម្នាក់ដែលឈរទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ កាលពីមុន នៅទីនេះ ជិតលោក។ នេះជាការពិត ដូចលោកម្ចាស់មានជីវិតនៅសព្វថ្ងៃដែរ។ ២៧ នាងខ្ញុំបានទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់សូមឲ្យមានកូន ហើយព្រះ‌អង្គក៏ប្រោសប្រទានតាមពាក្យរបស់នាងខ្ញុំ។ ២៨ ឥឡូវនេះ នាងខ្ញុំសូមយកកូនមកថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ ឲ្យនៅជាមួយព្រះ‌អង្គអស់មួយជីវិត»។ បន្ទាប់មក គេនាំគ្នាក្រាបថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់។

ទំនុក‌តម្កើងរបស់នាងហាណ្ណា

១ ពេលនោះ នាងហាណ្ណាអធិស្ឋានដូចតទៅ៖

«ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រោសប្រទានឲ្យខ្ញុំមានចិត្ត

ត្រេក‌អរសប្បាយយ៉ាងខ្លាំង

ព្រះ‌អម្ចាស់លើកខ្ញុំឡើងឲ្យបានខ្ពស់មុខ

ខ្ញុំអាចហាមាត់និយាយតទល់នឹងខ្មាំងសត្រូវវិញ

ខ្ញុំមានអំណរយ៉ាងខ្លាំង

ព្រោះព្រះ‌អង្គសង្គ្រោះខ្ញុំ។

២ គ្មាននរណាម្នាក់វិសុទ្ធ* ដូចព្រះ‌អម្ចាស់ទេ

គ្មាននរណាម្នាក់ដូចព្រះ‌អង្គឡើយ

ហើយក៏គ្មានថ្ម‌ដាណារឹង‌មាំ

ដូចព្រះនៃយើងដែរ។

៣ កុំចេះតែពោលពាក្យអួតបំប៉ោងឡើយ

ហើយក៏មិនត្រូវឲ្យមានពាក្យសម្ដីព្រហើន

ចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាដែរ

ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់ជាព្រះ

ដែលជ្រាបសព្វគ្រប់ទាំងអស់

ព្រះ‌អង្គវិនិច្ឆ័យគ្រប់អំពើរបស់មនុស្ស។

៤ ព្រះ‌អង្គកាច់បំបាក់ធ្នូរបស់ទាហានដ៏ខ្លាំងពូកែ

តែព្រះ‌អង្គប្រទានកម្លាំង

ដល់មនុស្សទន់ខ្សោយ។

៥ អស់អ្នកដែលធ្លាប់តែមានអាហារបរិបូណ៌

បែរជានាំគ្នាស្វែងរកអាហារចម្អែតក្រពះ

រីឯអ្នកដែលធ្លាប់តែអត់ឃ្លាន

បែរជាមានអាហារបរិបូណ៌ទៅវិញ។

ព្រះ‌អង្គប្រោសប្រទានឲ្យស្ត្រីអារ

សម្រាលកូនដល់ទៅប្រាំពីរដង

តែស្ត្រីសាយកូន បែរជាគ្មានកូនទៅវិញ។

៦ ជីវិតរបស់មនុស្សត្រូវស្លាប់ ឬរស់

ស្រេចតែលើព្រះ‌អម្ចាស់

គេត្រូវធ្លាក់ទៅស្ថានមនុស្សស្លាប់

ឬឡើងមកវិញ ក៏ស្រេចតែលើព្រះ‌អង្គដែរ

៧ មនុស្សយើងមាន ឬក្រ ស្រេចតែលើព្រះ‌អម្ចាស់

ព្រះ‌អង្គបន្ទាបនរណាក៏បាន

ឬលើកនរណាឡើងក៏បាន។

៨ ព្រះ‌អង្គលើកមនុស្សកំសត់ទុរគតចេញពីធូលីដី

ហើយដកមនុស្សក្រីក្រចេញពីគំនរសំរាម

ដើម្បីឲ្យគេបានអង្គុយទន្ទឹមនឹងអ្នកធំ

ព្រមទាំងបានគ្រងរាជ‌សម្បត្តិដ៏រុង‌រឿង

ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់បានតែង‌តាំងគ្រឹះនៃផែន‌ដី

ហើយព្រះ‌អង្គដាក់ពិភព‌លោក

នៅលើគ្រឹះនេះ។

៩ ព្រះ‌អង្គថែ‌រក្សាដំណើរជីវិត

របស់អស់អ្នកដែលស្មោះ‌ត្រង់នឹងព្រះ‌អង្គ

រីឯមនុស្សអាក្រក់វិញ

គេនឹងត្រូវវិនាសក្នុងភាពងងឹត

ដ្បិតមនុស្សមិនអាចមានជ័យ‌ជម្នះ

ដោយ‌សារកម្លាំងរបស់ខ្លួនឡើយ។

១០ អស់អ្នកដែលប្រឆាំងនឹងព្រះ‌អម្ចាស់

មុខជាត្រូវអន្តរាយ

ព្រះ‌អង្គធ្វើឲ្យមានរន្ទះពីលើមេឃ

បាញ់ចំពួកគេ។

ព្រះ‌អម្ចាស់នឹងវិនិច្ឆ័យទោសផែន‌ដីទាំងមូល

ព្រះ‌អង្គប្រទានឫទ្ធា‌នុភាពដល់ស្តេច

ដែលព្រះ‌អង្គតែង‌តាំង

ព្រមទាំងប្រទានព្រះ‌ចេស្ដាដល់ព្រះ‌មហាក្សត្រ

ដែលព្រះ‌អង្គបានចាក់ប្រេងអភិសេក»។

១១ បន្ទាប់មក លោកអែលកាណាក៏វិលទៅផ្ទះរបស់គាត់នៅភូមិរ៉ាម៉ាវិញ រីឯកុមារសាមូអែលនៅបម្រើព្រះ‌អម្ចាស់ ជាមួយលោកបូជា‌ចារ្យហេលី។

កូនប្រុសទាំងពីររបស់លោកហេលី

១២ កូនប្រុសរបស់លោកហេលីជាមនុស្សពាល ពួកគេមិនស្គាល់ព្រះ‌អម្ចាស់ទេ។ ១៣ ទោះបីអ្នកទាំងនោះមានមុខ‌ងារជាបូជា‌ចារ្យក្តី គេប្រព្រឹត្តចំពោះប្រជាជន ដូចតទៅ: កាលណាមានគេយកយញ្ញ‌បូជាមកថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ អ្នកបម្រើរបស់បូជា‌ចារ្យក៏ចូលមកចំពេលដែលគេចម្អិនសាច់ ទាំងកាន់សមមុខបីមកជាមួយផង។ ១៤ អ្នកបម្រើនោះយកសមចាក់សាច់ដែលគេស្ងោរ នៅក្នុងខ្ទះ ក្នុងឆ្នាំង ឬក្នុងថ្លាង ហើយសាច់ទាំងប៉ុន្មានដែលនៅជាប់នឹងសមនោះ បូជា‌ចារ្យប្រមូលយកទាំងអស់។ ពួកគេតែង‌តែប្រព្រឹត្តបែបនេះចំពោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងអស់ ដែលមកថ្វាយយញ្ញ‌បូជានៅស៊ីឡូ។ ១៥ ជួនកាលមុនពេលគេដុតខ្លាញ់ អ្នកបម្រើរបស់បូជា‌ចារ្យមកនិយាយនឹងអ្នកដែលថ្វាយយញ្ញ‌បូជាថា៖ «ចូរប្រគល់សាច់ដែលត្រូវអាំងនេះជូនលោកបូជា‌ចារ្យទៅ ដ្បិតលោកមិនទទួលសាច់ឆ្អិនពីអ្នកទេ គឺលោកទទួលតែសាច់ឆៅប៉ុណ្ណោះ»។ ១៦ ប្រសិនបើអ្នកនោះឆ្លើយថា «ត្រូវដុតខ្លាញ់ជាមុនសិន រួចសឹមអ្នកយកតាមចិត្តចុះ!» នោះអ្នកបម្រើពោលឡើងថា «ទេ! ត្រូវឲ្យខ្ញុំឥឡូវនេះមក បើមិនដូច្នោះទេ ខ្ញុំនឹងយកដោយប្រើកម្លាំងបាយ!»។ ១៧ អំពើបាបដែលកូនប្រុសរបស់លោកហេលីប្រព្រឹត្តនោះ ទាស់នឹងព្រះ‌ហឫទ័យរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ខ្លាំងណាស់ ដ្បិតពួកគេប្រមាថមើល‌ងាយតង្វាយរបស់ព្រះ‌អង្គ។

កុមារសាមូអែលនៅស៊ីឡូ

១៨ កុមារសាមូអែលបំពេញការ‌ងារនៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ គាត់ពាក់អាវអេផូដ*ធ្វើពីក្រណាត់ទេស‌ឯក។

១៩ រៀងរាល់ឆ្នាំ ម្ដាយតែង‌តែដេរអាវតូចមួយយកមកឲ្យ នៅពេលនាងឡើងមកជាមួយប្ដី ដើម្បីថ្វាយយញ្ញ‌បូជាប្រចាំឆ្នាំ។ ២០ លោកហេលីជូនពរលោកអែល‌កាណា និងនាងហាណ្ណាថា៖ «សូមព្រះ‌អម្ចាស់ប្រោសប្រទានឲ្យអ្នកមានកូនផ្សេងទៀត ជាមួយស្ត្រីនេះ ជំនួសកូនដែលនាងបានថ្វាយទៅព្រះ‌អម្ចាស់!»។ បន្ទាប់មក ពួកគេវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ២១ ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រោស‌ប្រណីដល់នាងហាណ្ណា នាងក៏មានផ្ទៃពោះជាបន្តបន្ទាប់ ហើយសម្រាលបានកូនប្រុសបីនាក់ និងស្រីពីរនាក់។ រីឯកុមារសាមូអែលមានវ័យចម្រើនធំឡើងនៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់។

លោកហេលីស្តីបន្ទោសកូនៗរបស់លោក

២២ លោកហេលីមានវ័យកាន់តែចាស់ជរាណាស់ហើយ លោកឮគេនិយាយពីអំពើផ្សេងៗដែលកូនប្រុសទាំងពីររបស់លោកបានប្រព្រឹត្តចំពោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូល ជាពិសេស លោកឮថា កូនរបស់លោកតែង‌តែដេកជាមួយស្រីៗ ដែលធ្វើការនៅមាត់ទ្វារព្រះ‌ពន្លា។ ២៣ លោកហេលីក៏ពោលទៅកូនៗរបស់លោកថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាកូនធ្វើដូច្នេះ? ពុកបានឮប្រជាជននិយាយពីអំពើអាក្រក់របស់កូនគ្រប់ៗគ្នា។ ២៤ កូនអើយ មិនត្រូវធ្វើបែបនេះឡើយ អ្វីៗទាំងប៉ុន្មានដែលពុកបានឮប្រជាជននិយាយពីកូននោះ អាក្រក់ហួសហេតុណាស់! ២៥ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ប្រព្រឹត្តអំពើបាបទៅលើម្នាក់ទៀត ព្រះ‌ជាម្ចាស់នឹងរកខុសត្រូវឲ្យ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រសិនបើគេប្រព្រឹត្តអំពើបាបទៅលើព្រះ‌អម្ចាស់ តើនឹងមាននរណារកខុសត្រូវឲ្យ?»។ កូនៗលោកហេលីពុំព្រមស្ដាប់តាមពាក្យទូន្មានរបស់ឪពុកឡើយ ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់បានសម្រេចប្រហារជីវិតពួកគេចោល។

២៦ រីឯកុមារសាមូអែលមានវ័យចម្រើនធំឡើង ជាទីគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អម្ចាស់ និងជាទីពេញចិត្តរបស់មនុស្ស‌ម្នាទាំង‌ឡាយ។

ព្យាការីម្នាក់ប្រកាសពីការដាក់ទោសគ្រួសារលោកហេលី

២៧ មានអ្នកជំនិតមួយរូបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានមកជួបលោកហេលី ពោលថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលដូចតទៅ:

“កាលបុព្វ‌បុរសរបស់អ្នកស្ថិតនៅស្រុកអេស៊ីប ជាទាសកររបស់ស្តេចផារ៉ោន យើងបានសម្ដែងឲ្យគេស្គាល់យើង។ ២៨ យើងជ្រើស‌រើសអរ៉ុន ជាបុព្វ‌បុរសរបស់អ្នក ពីក្នុងចំណោមកុល‌សម្ព័ន្ធទាំងអស់របស់ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល ឲ្យបំពេញមុខ‌ងារជាបូជា‌ចារ្យ ដើម្បីឡើងទៅអាសនៈ ដុតគ្រឿងក្រអូប និងពាក់អាវអេផូដ* បម្រើយើង។ យើងបានចែកសាច់ដែលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលយកមកដុតជាតង្វាយដល់យើង ឲ្យពូជ‌ពង្សនៃបុព្វ‌បុរសរបស់អ្នករាល់គ្នា។

២៩ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាជាន់ឈ្លីយញ្ញ‌បូជា និងតង្វាយ ដែលយើងបង្គាប់ឲ្យប្រជាជនយកមកថ្វាយ នៅក្នុងដំណាក់របស់យើង? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកលើកតម្កើងកូនរបស់អ្នកជាងយើង ដោយបណ្តោយឲ្យកូនយកចំណែកតង្វាយល្អៗរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ជាប្រជាជនរបស់យើង យកទៅបំប៉នខ្លួនឯងដូច្នេះ?”

៣០ ហេតុនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល មានព្រះ‌បន្ទូលដូចតទៅ: យើងធ្លាប់សន្យាពីមុនមកថា ពូជ‌ពង្សនៃបុព្វ‌បុរសរបស់អ្នក គឺពូជ‌ពង្សរបស់អ្នក នឹងបម្រើយើងអស់‌កល្បជាអង្វែងតរៀងទៅ។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ យើងសូមប្រកាសយ៉ាងឱឡា‌រិកថា យើងលុបបំបាត់ចោលនូវពាក្យសន្យានោះហើយ! ដ្បិតយើងផ្តល់កិត្តិយសដល់អស់អ្នកដែលលើកកិត្តិយសយើង តែបើអ្នកណាមើល‌ងាយយើង យើងក៏លែងរាប់រកអ្នកនោះវិញដែរ! ៣១ ទៅអនាគត យើងនឹងធ្វើឲ្យអ្នក ព្រមទាំងពូជ‌ពង្សរបស់អ្នក បាក់កម្លាំង ហើយក្នុងពូជ‌ពង្សរបស់អ្នក គ្មាននរណាម្នាក់មានអាយុវែងទៀតឡើយ។ ៣២ អ្នកនឹងឃើញគូ‌វិវាទរបស់អ្នក ស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់របស់យើង។ ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលនឹងទទួលសេចក្ដីសុខចម្រើន ដោយ‌សារអ្នកនោះ រីឯក្នុងពូជ‌ពង្សរបស់អ្នកវិញ គ្មាននរណាម្នាក់មានអាយុវែងទៀតឡើយ។ ៣៣ ទោះជាយ៉ាងណាក្តី យើងនឹងទុកឲ្យមានមនុស្សម្នាក់ក្នុងពូជ‌ពង្សរបស់អ្នក បំពេញមុខ‌ងារនៅជិតអាសនៈរបស់យើង ដើម្បីឲ្យអ្នកឈឺចិត្ត និងបាត់បង់សេចក្ដីសង្ឃឹម។ រីឯកូនចៅឯទៀតៗរបស់អ្នកដែលកើតមកតាមក្រោយ នឹងត្រូវស្លាប់ ក្នុងពេលកំពុងតែពេញវ័យ។ ៣៤ អ្នកនឹងឃើញការដែលកើតមានចំពោះកូនប្រុសទាំងពីររបស់អ្នក គឺហូបនី និងភីនេអាស ទុកជាទីសម្គាល់។ ពួកគេទាំងពីរនាក់នឹងត្រូវស្លាប់ក្នុងថ្ងៃតែមួយ។ ៣៥ បន្ទាប់មក យើងជ្រើស‌រើសយកបូជា‌ចារ្យមួយរូប ដែលមានចិត្តស្មោះ‌ត្រង់ ហើយប្រព្រឹត្តតាមចិត្ត និងតាមគោលគំនិតរបស់យើង។ យើងនឹងឲ្យគេមានពូជ‌ពង្សមួយដែលមានស្ថិរភាព គេនឹងបម្រើស្តេចដែលយើងចាក់ប្រេងអភិសេកជារៀងរហូត។ ៣៦ ពេលនោះ ពូជ‌ពង្សរបស់អ្នកដែលនៅសេស‌សល់ នឹងមកក្រាបសំពះអ្នកនោះ ដើម្បីសុំប្រាក់ និងសុំអាហារ ទាំងអង្វរថា “សូមមេត្តាអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំប្របាទ នៅបំពេញការ‌ងារជាបូជា‌ចារ្យជាមួយលោក ដើម្បីឲ្យខ្ញុំប្របាទមានអាហារខ្លះសម្រាប់បរិភោគផង”»។

ព្រះ‌អម្ចាស់ត្រាស់ហៅកុមារសាមូអែល

១ កុមារសាមូអែលនៅបម្រើព្រះ‌អម្ចាស់ជាមួយលោកហេលី។ នៅគ្រានោះ ព្រះ‌អម្ចាស់កម្រមានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលណាស់ ហើយក៏កម្រឲ្យនរណាម្នាក់និមិត្តឃើញការអស្ចារ្យមកពីព្រះ‌អង្គដែរ។ ២ ពេលនោះ ភ្នែករបស់លោកហេលីចាប់ផ្តើមងងឹត មើលអ្វីសឹងតែលែងឃើញទៀត។ មានយប់មួយ លោកហេលីសម្រាន្ដនៅក្នុងបន្ទប់របស់លោក ៣ រីឯចង្កៀងដែលគេដុតក្នុងទី‌សក្ការៈ មិនទាន់រលត់នៅឡើយ ហើយកុមារសាមូអែលដេកក្នុងព្រះ‌វិហាររបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ត្រង់កន្លែងតម្កល់ហិបនៃសម្ពន្ធ‌មេត្រី*របស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ៤ ពេលនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលហៅកុមារសាមូអែល កុមារសាមូអែលក៏ឆ្លើយ «បាទ!» ៥ ហើយរត់ទៅរកលោកហេលី ទាំងពោលថា៖ «បាទ! លោកតាហៅខ្ញុំមានការអ្វី»។ លោកហេលីឆ្លើយថា៖ «តាមិនបានហៅឯងទេ ទៅដេកវិញទៅ!»។ កុមារសាមូអែលក៏ត្រឡប់ទៅដេកវិញ។ ៦ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលហៅកុមារសាមូអែលម្ដងទៀត សាមូអែលក្រោកឡើង រត់ទៅរកលោកហេលី ទាំងពោលថា៖ «បាទ!លោកតាហៅខ្ញុំមានការអ្វី»។ លោកឆ្លើយថា៖ «តាមិនបានហៅឯងទេ ទៅដេកវិញទៅ កូនអើយ!»។ ៧ កុមារសាមូអែលមិនទាន់ស្គាល់ព្រះ‌អម្ចាស់ទេ ដ្បិតមកទល់ពេលនោះ ព្រះ‌អង្គពុំធ្លាប់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់គេនៅឡើយ។ ៨ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលហៅកុមារសាមូអែលម្ដងទៀត ជាលើកទីបី។ កុមារសាមូអែលក៏ក្រោកឡើង រត់ទៅរកលោកហេលី ទាំងពោលថា៖ «បាទ លោកតាហៅខ្ញុំមានការអ្វី»។ ពេលនោះ លោកហេលីយល់ថាព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលហៅក្មេងនេះ។ ៩ លោកហេលីប្រាប់សាមូអែលថា៖ «ទៅដេកវិញចុះ ប្រសិនបើមានឮសំឡេងហៅម្ដងទៀត ត្រូវឆ្លើយថា “បពិត្រព្រះ‌អម្ចាស់ សូមមានព្រះ‌បន្ទូលមកចុះ ទូល‌បង្គំ ជាអ្នកបម្រើ រង់‌ចាំស្ដាប់ហើយ”»។ កុមារសាមូអែលក៏ត្រឡប់ទៅដេកនៅកន្លែងដដែលវិញ។ ១០ ព្រះ‌អម្ចាស់យាងមកឈរនៅក្បែរនោះ ហើយមានព្រះ‌បន្ទូលហៅដូចលើកមុនៗថា៖ «សាមូអែល! សាមូអែល!» កុមារសាមូអែលឆ្លើយថា៖ «សូមមានព្រះ‌បន្ទូលមកចុះ ទូល‌បង្គំ ជាអ្នកបម្រើ រង់‌ចាំស្ដាប់ព្រះ‌អង្គហើយ»។ ១១ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់កុមារសាមូអែលថា៖ «មើល៍! យើងនឹងធ្វើឲ្យមានហេតុ‌ការណ៍មួយដ៏រន្ធត់ កើតឡើងនៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល។ នរណាក៏ដោយ ឲ្យតែឮគេនិយាយអំពីហេតុ‌ការណ៍នេះ ក៏តក់‌ស្លុតដែរ។ ១២ នៅថ្ងៃនោះ យើងនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះហេលីស្របតាមសេចក្ដីទាំងអស់ ដែលយើងបានព្រមានគ្រួសារគាត់ តាំងពីដើម ដល់ចប់។ ១៣ យើងបានប្រាប់គាត់រួចហើយថា យើងនឹងដាក់ទោសគ្រួសាររបស់គាត់រហូតតទៅ ព្រោះតែកំហុសដែលកូនៗរបស់គាត់បានប្រព្រឹត្ត ហើយគាត់ដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា កូនៗរបស់គាត់ប្រមាថមើល‌ងាយយើង តែគាត់មិនស្តីបន្ទោសកូនទេ។ ១៤ ហេតុនេះហើយបានជាយើងប្រាប់ក្រុមគ្រួសារហេលីយ៉ាងម៉ឺង‌ម៉ាត់ថា យើងមិនលើក‌លែងទោសរបស់ពួកគេទេ ទោះបីពួកគេយកយញ្ញ‌បូជា ឬតង្វាយអ្វីមកថ្វាយយើងក៏ដោយ»។

១៥ កុមារសាមូអែលដេករហូតដល់ព្រឹក រួចក៏បើកទ្វារព្រះ‌ដំណាក់របស់ព្រះ‌អម្ចាស់។ កុមារសាមូអែលមិនហ៊ានជម្រាបលោកហេលី អំពីនិមិត្តហេតុដ៏អស្ចារ្យ ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់សម្ដែងឲ្យខ្លួនឃើញឡើយ។ ១៦ លោកហេលីហៅកុមារសាមូអែលថា៖ «កូនសាមូអែលអើយ!»។ សាមូអែលឆ្លើយ «បាទ!»។ ១៧ លោកសួរថា៖ «តើព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលមកកូនឯងដូចម្ដេចខ្លះ? កុំលាក់នឹងតាអី ប្រសិនបើកូនលាក់ពាក្យ‌ពេចន៍ណាមួយដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលប្រាប់នោះ សូមព្រះ‌អង្គដាក់ទោសកូនយ៉ាងធ្ងន់ចុះ!»។ ១៨ កុមារសាមូអែលក៏រៀបរាប់ព្រះ‌បន្ទូលទាំងអស់ប្រាប់លោកហេលី ដោយឥតលាក់‌លៀមពាក្យណាមួយឡើយ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះ‌អង្គជាព្រះ‌អម្ចាស់ សូមព្រះ‌អង្គសម្រេចតាមព្រះ‌ហឫទ័យរបស់ព្រះ‌អង្គចុះ!»។

១៩ សាមូអែលមានវ័យចម្រើនធំឡើង ព្រះ‌អម្ចាស់គង់ជាមួយលោក ហើយគ្រប់សេចក្ដីដែលលោកថ្លែងក្នុងព្រះ‌នាមរបស់ព្រះ‌អង្គ សុទ្ធតែបានសម្រេចទាំងអស់។ ២០ ក្នុងស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូល ចាប់តាំងពីក្រុងដាន់រហូតដល់ក្រុងបៀរសេបា ប្រជាជនគ្រប់ៗគ្នាទទួលស្គាល់ថា លោកសាមូអែលពិតជាព្យាការីរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់មែន។ ២១ ព្រះ‌អម្ចាស់នៅតែបន្តយាងមកស៊ីឡូ។ នៅទីនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់សម្ដែងឲ្យលោកសាមូអែលស្គាល់ តាម‌រយៈព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អង្គ។

១ លោកសាមូអែលក៏នាំយកព្រះ‌បន្ទូលនេះ ទៅប្រកាសប្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូល។

ជនជាតិភីលីស្ទីនដណ្ដើមយកបានហិបនៃសម្ពន្ធ‌មេត្រី

ថ្ងៃមួយ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានចេញទៅច្បាំងតទល់នឹងជនជាតិភីលីស្ទីន។ ពួកគេបោះទ័ពនៅជិតអេបេន-‌អេស៊ែរ រីឯពួកភីលីស្ទីនបោះទ័ពនៅអាផេក។ ២ ជនជាតិភីលីស្ទីនតំរៀបទ័ពប្រឈមមុខនឹងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ហើយការប្រយុទ្ធក៏ផ្ទុះឡើង។ ជនជាតិភីលីស្ទីនវាយឈ្នះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល និងសម្លាប់ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលនៅលើសមរ‌ភូមិ អស់ប្រហែលបួន‌ពាន់នាក់។ ៣ ទាហានដែលនៅសេស‌សល់ នាំគ្នាវិលត្រឡប់មកទីតាំងទ័ពវិញ។ ពួកព្រឹទ្ធាចារ្យនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលពោលថា៖ «ថ្ងៃនេះ ហេតុអ្វីបានជាព្រះ‌អម្ចាស់បណ្តោយឲ្យយើងចាញ់ពួកភីលីស្ទីនដូច្នេះ? ចូរយើងទៅស៊ីឡូ នាំហិបនៃសម្ពន្ធ‌មេត្រីរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់យកមកជាមួយពួកយើង ដើម្បីឲ្យហិបនោះសង្គ្រោះពួកយើងពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្មាំងសត្រូវ»។ ៤ គេក៏ចាត់មនុស្សឲ្យទៅស៊ីឡូ ហើយនាំយកហិបនៃសម្ពន្ធ‌មេត្រីរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់នៃពិភពទាំងមូល ជាព្រះដែលគង់នៅលើពួកខេរូ‌ប៊ីម*។ កូនប្រុសទាំងពីររបស់លោកហេលី គឺហូបនី និងភីនេអាស មកជាមួយហិបនៃសម្ពន្ធ‌មេត្រីរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ដែរ។

៥ ពេលគេនាំហិបនៃសម្ពន្ធ‌មេត្រីរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់មកដល់ទីតាំងទ័ព ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលស្រែកជយ‌ឃោសយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់ធ្វើឲ្យខ្ទរផែន‌ដី។ ៦ កាលពួកភីលីស្ទីនឮសម្រែកជយ‌ឃោសយ៉ាងខ្លាំងនេះ ក៏ពោលថា៖ «តើមានរឿងអ្វីបានជាពួកហេប្រឺស្រែកហ៊ោកញ្ជ្រៀវនៅក្នុងជំរំខ្លាំងម៉្លេះ?»។ បន្ទាប់មក ទើបពួកនេះយល់ថាហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់មកដល់ជំរំហើយ។ ៧ ពួកភីលីស្ទីនក៏ភិត‌ភ័យ ហើយពោលថា៖ «ព្រះរបស់ពួកគេយាងមកដល់ជំរំរបស់គេហើយ។ យើងមុខជាត្រូវវេទនាពុំ‌ខាន ដ្បិតពីមុន មិនដែលមានហេតុ‌ការណ៍ដូច្នេះទេ។ ៨ យើងមុខជាត្រូវវេទនាពុំ‌ខាន! តើនរណានឹងរំដោះយើងឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ព្រះដ៏ខ្លាំងពូកែនោះ? គឺព្រះនោះហើយដែលបានវាយជនជាតិអេស៊ីបឲ្យរងទុក្ខវេទនាគ្រប់បែបយ៉ាង នៅវាលរហោ‌ស្ថាន។ ៩ ភីលីស្ទីនអើយ! ចូរមានកម្លាំង និងចិត្តអង់‌អាចឡើង ដើម្បីកុំឲ្យធ្លាក់ខ្លួនទៅជាខ្ញុំបម្រើរបស់ពួកហេប្រឺ ដូចពួកគេបានធ្វើជាខ្ញុំបម្រើរបស់យើងដែរ។ ចូរមានចិត្តអង់‌អាច ហើយប្រយុទ្ធនឹងពួកគេចុះ!»។ ១០ ពួកភីលីស្ទីនក៏ចូលប្រយុទ្ធ ហើយវាយជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលឲ្យបរា‌ជ័យ បាក់ទ័ពរត់ទៅជំរំរបស់គេរៀងៗខ្លួន។ នៅពេលនោះ ពួកអ៊ីស្រា‌អែលបរា‌ជ័យយ៉ាងធ្ងន់ គឺកង‌ពលថ្មើរជើងរបស់គេស្លាប់អស់បី‌ម៉ឺននាក់។ ១១ ហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ត្រូវខ្មាំងដណ្ដើមយកបាន ហើយកូនប្រុសទាំងពីររបស់លោកហេលី គឺ ហូបនី និងភីនេអាសក៏បាត់បង់ជីវិតដែរ។

មរណ‌ភាពរបស់លោកបូជា‌ចារ្យហេលី ព្រមទាំងកូនប្រសាស្រីរបស់លោក

១២ នៅថ្ងៃដដែលនោះ បុរសម្នាក់ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនបានរត់ពីសមរ‌ភូមិទៅដល់ស៊ីឡូ ខោ‌អាវរបស់គាត់រហែកដាច់អស់ ហើយក្បាលគាត់ប្រឡាក់ទៅដោយធូលីដីផង។ ១៣ កាលបុរសនោះមកដល់ លោកហេលីកំពុងតែអង្គុយលើកៅអី រង់‌ចាំនៅមាត់ផ្លូវ ចិត្តរបស់លោកអន្ទះ‌សា ដោយនឹកបារម្ភអំពីហិបនៃព្រះ‌ជាម្ចាស់។ បុរសនោះចូលមកក្នុងទី‌ក្រុង រួចប្រកាសដំណឹងដល់ប្រជាជន។ អ្នកក្រុងទាំងមូលនាំគ្នាស្រែកយំយ៉ាងខ្លោច‌ផ្សា។ ១៤ កាលឮប្រជាជនស្រែកយំដូច្នេះ លោកហេលីសួរថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាមានសម្រែកអឺង‌កងយ៉ាងនេះ?»។ បុរសនោះក៏ប្រញាប់‌ប្រញាល់ចូលទៅជម្រាបដំណឹងដល់លោក។ ១៥ នៅគ្រានោះ លោកហេលីមានអាយុកៅ‌សិបប្រាំ‌បីឆ្នាំហើយ ភ្នែករបស់លោកងងឹតមើលអ្វីលែងឃើញ។ ១៦ បុរសនោះជម្រាបលោកហេលីថា៖ «ខ្ញុំប្របាទមកពីសមរ‌ភូមិ ហើយទើបនឹងរត់មកដល់ថ្ងៃនេះ»។ លោកហេលីក៏សួរថា៖ «យ៉ាង‌ម៉េចទៅហើយ កូនអើយ?»។ ១៧ បុរសដែលនាំដំណឹងមកនោះ ជម្រាបលោកថា៖ «ពួកអ៊ីស្រា‌អែលយើងបានបាក់ទ័ពរត់នៅចំពោះមុខពួកភីលីស្ទីន គឺយើងទទួលបរា‌ជ័យយ៉ាងធ្ងន់‌ធ្ងរ កូនប្រុសទាំងពីររបស់លោក គឺ ហូបនី និងភីនេអាសក៏ស្លាប់ រីឯហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ក៏ត្រូវគេដណ្ដើមយកទៅដែរ»។ ១៨ ពេលគេរៀបរាប់អំពីហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់មិនទាន់ចប់ស្រួល‌បួលផង លោកហេលីធ្លាក់ពីកៅអី បោកត្រូវលើជ្រុងទ្វារ បាក់កស្លាប់មួយរំពេច ព្រោះលោកមានវ័យចាស់ជរា ព្រមទាំងធាត់ទៀតផង។ លោកហេលីគ្រប់‌គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល អស់‌រយៈពេលសែ‌សិបឆ្នាំ។

១៩ រីឯកូនប្រសាស្រីរបស់លោកហេលី គឺប្រពន្ធរបស់លោកភីនេអាស មានផ្ទៃពោះគ្រប់ខែហើយ។ កាលនាងទទួលដំណឹងថា គេបានដណ្ដើមយកហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយឪពុកក្មេក និងប្ដីរបស់នាងក៏ស្លាប់ដែរ នោះនាងទន់ជង្គង់ ចាប់ផ្តើមឈឺផ្ទៃ ហើយសម្រាលកូន។ ២០ ពេលនាងជិតផុតដង្ហើម ពួកស្រីៗដែលនៅឈរក្បែរនាងពោលឡើងថា៖ «កុំភ័យខ្លាចអ្វី ព្រោះនាងសម្រាលបានកូនប្រុសមួយ!»។ ប៉ុន្តែ នាងពុំយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ ឬឆ្លើយតបទៅពួកគេវិញទេ។ ២១ នាងដាក់ឈ្មោះកូននោះថា «អ៊ីកា‌បុដ» ដែលមានន័យថា «សិរី‌រុងរឿងបានចាកចេញពីជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលហើយ!»។ នាងពោលដូច្នេះ មកពីខ្មាំងដណ្ដើមយកបានហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយឪពុកក្មេក និងប្ដីរបស់នាងក៏ស្លាប់ដែរ។ ២២ នាងពោលថា៖ «សិរី‌រុងរឿងបានចាកចេញពីជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលហើយ» ដ្បិតខ្មាំងដណ្ដើមយកបានហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់!។

ហិបនៃសម្ពន្ធ‌មេត្រីនៅស្រុកភីលីស្ទីន

១ ពួកភីលីស្ទីនដណ្ដើមយកបានហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ហើយដឹកពីអេបេន-‌អេស៊ែរទៅក្រុងអាស្ដូដ។ ២ ពួកភីលីស្ទីនយកហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ចូលទៅក្នុងវិហាររបស់ព្រះ‌ដាកុន ហើយតម្កល់នៅជិតរូបសំណាករបស់ព្រះ‌ដាកុន។ ៣ លុះស្អែកឡើង ពួកអ្នកក្រុងអាស្ដូដក្រោកពីព្រលឹម ឃើញរូបព្រះ‌ដាកុននោះធ្លាក់ផ្កាប់មុខនៅលើដី ខាងមុខហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់។ ពួកគេលើករូបព្រះ‌ដាកុននោះឡើង ដាក់ត្រង់កន្លែងដើមវិញ។ ៤ លុះស្អែកឡើង ពួកគេក្រោកពីព្រលឹម ឃើញរូបព្រះ‌ដាកុននោះធ្លាក់ផ្កាប់មុខនៅលើដី ខាងមុខហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ទៀត។ ក្បាល និងដៃទាំងពីររបស់រូបព្រះ‌ដាកុន បាក់ខ្ទាតទៅនៅមាត់ទ្វារវិហារ គឺនៅសល់តែដងខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ ៥ ហេតុនេះហើយបានជារហូតមកទល់សព្វថ្ងៃ ពួកបូជា‌ចារ្យរបស់ព្រះ‌ដាកុន និងអស់អ្នកដែលចូលក្នុងវិហារព្រះ‌ដាកុន មិនហ៊ានដើរជាន់មាត់ទ្វារវិហារនេះឡើយ។ ៦ ព្រះ‌អម្ចាស់សម្ដែងឫទ្ធា‌នុភាពដាក់ទោសអ្នកក្រុងអាស្ដូដ គឺព្រះ‌អង្គបង្កឲ្យមានវិនាស‌កម្មក្នុងចំណោមពួកគេ ព្រះ‌អង្គធ្វើឲ្យប្រជាជននៅក្រុងអាស្ដូដ និងស្រុកភូមិនៅជុំ‌វិញកើតឫស‌ដូង‌បាត។ ៧ កាលពួកគេឃើញហេតុ‌ការណ៍ទាំងប៉ុន្មាន ដែលកើតមានចំពោះខ្លួនដូច្នេះ ក៏និយាយថា៖ «មិនត្រូវទុកហិបរបស់ព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនៅក្នុងស្រុកយើងឡើយ ដ្បិតឫទ្ធា‌នុភាពរបស់ព្រះនេះសង្កត់មកលើពួកយើង និងព្រះ‌ដាកុនរបស់យើងខ្លាំងណាស់»។ ៨ ពួកគេចាត់មនុស្សឲ្យទៅអញ្ជើញស្តេចត្រាញ់ទាំងអស់នៃជនជាតិភីលីស្ទីនមក រួចពោលថា៖ «តើយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាចំពោះហិបរបស់ព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល?»។ ស្តេចត្រាញ់ទាំងនោះឆ្លើយថា៖ «ត្រូវផ្ទេរហិបរបស់ព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនេះទៅក្រុងកាថវិញ!»។ ពួកគេក៏ផ្ទេរហិបរបស់ព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទៅក្រុងនោះ។ ៩ កាលគេផ្ទេរហិបទៅដល់ក្រុងកាថហើយ ព្រះ‌អម្ចាស់ក៏បានដាក់ទោសក្រុងនោះដែរ ដោយធ្វើឲ្យកើតវឹក‌វរយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងទី‌ក្រុង គឺព្រះ‌អង្គដាក់ទណ្ឌ‌កម្មពួកគេឲ្យកើតឫស‌ដូង‌បាត តាំងពីអ្នកតូចរហូតដល់អ្នកធំ។ ១០ ដូច្នេះ ពួកគេបញ្ជូនហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ទៅក្រុងអេក្រូនវិញ។ ប៉ុន្តែ ពេលគេនាំហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ចូលទៅក្នុងក្រុងអេក្រូន ប្រជាជននៅក្រុងនោះនាំគ្នាស្រែកឡើងថា៖ «គេបានផ្ទេរហិបរបស់ព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលមកក្នុងក្រុងយើង ដើម្បីសម្លាប់យើងទាំងអស់គ្នាហើយ»។ ១១ ពួកគេក៏ចាត់មនុស្សឲ្យទៅអញ្ជើញស្តេចត្រាញ់ទាំងអស់នៃជនជាតិភីលីស្ទីនមក រួចពោលថា៖ «ចូរបញ្ជូនហិបរបស់ព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលត្រឡប់ទៅកន្លែងដើមវិញទៅ ដើម្បីកុំឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវស្លាប់ ដោយ‌សារហិបនោះ»។

នៅក្នុងទី‌ក្រុងទាំងមូលមានកើតជ្រួល‌ច្របល់យ៉ាងខ្លាំង ព្រោះព្រះ‌ជាម្ចាស់បានដាក់ទោសពួកគេយ៉ាងធ្ងន់‌ធ្ងរ។ ១២ អស់អ្នកដែលនៅសល់ពីស្លាប់សុទ្ធតែកើតឫស‌ដូង‌បាត ហើយសម្រែករបស់ពួកគេលាន់ឮរំពង រហូតដល់លើមេឃ។

ជនជាតិភីលីស្ទីនបញ្ជូនហិបនៃសម្ពន្ធ‌មេត្រី ទៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល

១ ហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ស្ថិតនៅលើទឹកដីភីលីស្ទីន អស់‌រយៈពេលប្រាំពីរខែ។ ២ ជនជាតិភីលីស្ទីនហៅពួកបូជា‌ចារ្យ និងគ្រូទាយរបស់ពួកគេមកសួរថា៖ «តើយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាចំពោះហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់? សូមប្រាប់យើងមក តើយើងត្រូវបញ្ជូនហិបនេះទៅកន្លែងដើមវិញដោយវិធីណា?»។ ៣ ពួកគេតបមកវិញថា៖ «បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាចង់បញ្ជូនហិបរបស់ព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលត្រឡប់ទៅវិញ សូមកុំបញ្ជូនទៅដោយឥតផ្ញើអ្វីទៅជាមួយឡើយ គឺត្រូវយកតង្វាយទៅថ្វាយព្រះ‌អង្គ សូមព្រះ‌អង្គលើក‌លែងទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីអ្នករាល់គ្នាជាសះ‌ស្បើយ ហើយដឹងអំពីមូលហេតុដែលព្រះ‌អង្គដាក់ទោសអ្នករាល់គ្នា»។ ៤ ជនជាតិភីលីស្ទីនសួរទៀតថា៖ «តើយើងត្រូវយកតង្វាយអ្វីទៅថ្វាយ ដើម្បីសូមព្រះ‌អង្គលើក‌លែងទោសឲ្យ?»។ ពួកបូជា‌ចារ្យ និងពួកគ្រូទាយឆ្លើយថា៖ «សូមយករូបឫស‌ដូង‌បាតធ្វើពីមាសចំនួនប្រាំ និងរូបកណ្តុរមាសប្រាំ ស្របតាមចំនួនស្តេចត្រាញ់ទាំងប្រាំនៃជនជាតិភីលីស្ទីន ដ្បិតអ្នករាល់គ្នា និងស្តេចត្រាញ់ទាំងប្រាំ សុទ្ធតែបានរងគ្រោះកាចដូចៗគ្នា។ ៥ ចូរឆ្លាក់រូបឫស‌ដូង‌បាត និងរូបកណ្តុរ ដែលរាត‌ត្បាតស្រុករបស់អ្នករាល់គ្នា រួចលើកតម្កើងសិរី‌រុងរឿងរបស់ព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទៅ នោះប្រហែលជាព្រះ‌អង្គនឹងបន្ធូរបន្ថយទណ្ឌ‌កម្មលើអ្នករាល់គ្នា លើព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នា និងលើស្រុករបស់អ្នករាល់គ្នាផង។ ៦ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាមានចិត្តរឹង‌រូសដូចជនជាតិអេស៊ីប និងព្រះ‌ចៅផារ៉ោនដូច្នេះ? ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានដាក់ទោសជនជាតិអេស៊ីបយ៉ាងធ្ងន់ រហូតដល់ពួកគេយល់ព្រមឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលចាកចេញពីស្រុកនោះ។ ៧ ចូររៀប‌ចំរទេះថ្មីមួយ ព្រមទាំងយកមេគោពីរក្បាល ដែលកំពុងបំបៅកូន និងពុំដែលទឹមសោះ មកទឹមរទេះនោះ រួចបំបែកកូនវា ដោយឃាំងទុកក្នុងក្រោល។ ៨ ចូរយកហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ទៅដាក់លើរទេះ រួចយកវត្ថុធ្វើអំពីមាសដាក់ក្នុងប្រអប់មួយ ជិតហិប។ វត្ថុទាំងនោះជាតង្វាយ សម្រាប់សូមព្រះ‌អង្គលើក‌លែងទោស។ បន្ទាប់មក ទុកឲ្យមេគោនាំហិបនោះចេញទៅ ដោយគ្មានអ្នកបរ។ ៩ ចូរតាមមើល ប្រសិនបើមេគោនាំហិបនោះឆ្ពោះទៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលត្រង់បេតសេ‌ម៉េស នោះសឲ្យឃើញថា ពិតជាព្រះ‌អម្ចាស់ ដែលបានធ្វើឲ្យពួកយើងរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំងនេះ។ ប៉ុន្តែ បើវាមិនដើរឆ្ពោះទៅទិសនោះទេ យើងនឹងដឹងថា មិនមែនព្រះ‌អង្គទេដែលដាក់ទោសពួកយើង គឺហេតុ‌ការណ៍កើតឡើង ដោយចៃដន្យ»។

១០ ជនជាតិភីលីស្ទីនក៏ធ្វើតាម។ ពួកគេយកមេគោពីរក្បាលដែលកំពុងបំបៅកូនមកទឹមរទេះ ហើយបង្ឃាំងកូនវានៅក្នុងក្រោល។ ១១ ពួកគេយកហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ព្រមទាំងប្រអប់ដែលមានរូបកណ្តុរមាស និងរូបឫស‌ដូង‌បាតធ្វើអំពីមាសដាក់លើរទេះ។ ១២ មេគោទាំងនោះដើរតម្រង់ទៅកាន់បេតសេ‌ម៉េស វាដើរតាមផ្លូវ ទាំងស្រែករោទ៍ តែមិនងាកឆ្វេង ងាកស្តាំឡើយ។ ស្តេចត្រាញ់នៃជនជាតិភីលីស្ទីននាំគ្នាដើរតាមក្រោយរទេះនោះ រហូតដល់ព្រំ‌ប្រទល់បេតសេ‌ម៉េស។

១៣ ពេលនោះ ប្រជាជននៅបេតសេ‌ម៉េសកំពុងតែច្រូតស្រូវ នៅតាមជ្រលងភ្នំ។ កាលពួកគេងើបមុខឡើង ក្រឡេកមើលទៅ ឃើញហិបនោះមកដល់ ពួកគេត្រេកអរយ៉ាងខ្លាំង។ ១៤ រទេះមកដល់ចម្ការរបស់លោកយ៉ូស៊ូអា ជាអ្នកភូមិបេតសេ‌ម៉េស ហើយឈប់នៅទីនោះ ជិតផ្ទាំងសិលាធំមួយ។ ប្រជាជននៅបេតសេ‌ម៉េសនាំគ្នាពុសរទេះធ្វើជាអុស ហើយយកមេគោទាំងពីរមកថ្វាយជាតង្វាយដុតទាំងមូលដល់ព្រះ‌អម្ចាស់។ ១៥ ពួកលេវីបានយកហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ព្រមទាំងប្រអប់ដែលដាក់វត្ថុធ្វើអំពីមាសជាប់មកជាមួយ ទៅដាក់លើផ្ទាំងសិលា។ នៅថ្ងៃនោះ ប្រជាជននៅបេតសេ‌ម៉េសនាំគ្នាថ្វាយតង្វាយដុតទាំងមូល ព្រមទាំងយញ្ញ‌បូជាដល់ព្រះ‌អម្ចាស់។ ១៦ កាលបានឃើញហេតុ‌ការណ៍ទាំងអស់នោះហើយ ស្តេចត្រាញ់ទាំងប្រាំនៃជនជាតិភីលីស្ទីនវិលត្រឡប់មកក្រុងអេក្រូនវិញ នៅថ្ងៃដដែល។

១៧ ជនជាតិភីលីស្ទីនបានផ្ញើរូបឫស‌ដូង‌បាតធ្វើអំពីមាសចំនួនប្រាំ មកថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ ដើម្បីសូមព្រះ‌អង្គលើក‌លែងទោសឲ្យ គឺមួយសម្រាប់ក្រុងអាស្ដូដ មួយសម្រាប់ក្រុងកាសា មួយសម្រាប់ក្រុងអាស្កា‌ឡូន មួយសម្រាប់ក្រុងកាថ និងមួយទៀតសម្រាប់ក្រុងអេក្រូន។ ១៨ គេក៏ផ្ញើរូបកណ្តុរមាសតាមចំនួនក្រុងភីលីស្ទីនទាំងប៉ុន្មាន ដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់‌គ្រងរបស់ស្តេចត្រាញ់ទាំងប្រាំដែរ ដោយរាប់ចាប់តាំងពីក្រុងដែលមានកំពែងរឹង‌មាំ រហូតដល់ភូមិតូចៗដែលគ្មានកំពែង។ ផ្ទាំងសិលាដ៏ធំក្នុងចម្ការរបស់លោកយ៉ូស៊ូអា ជាអ្នកភូមិបេតសេ‌ម៉េស ជាកន្លែងដែលគេតម្កល់ហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ នៅស្ថិត‌ស្ថេររហូតដល់សព្វថ្ងៃ ជាបន្ទាល់ពីហេតុ‌ការណ៍នោះ។

១៩ ព្រះ‌អម្ចាស់បានដាក់ទោសប្រជាជននៅបេតសេ‌ម៉េស ពី‌ព្រោះពួកគេសម្លឹងមើលហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់។ ព្រះ‌អង្គបានប្រហារមនុស្សចិត‌សិបនាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ។ ប្រជាជននាំគ្នាកាន់ទុក្ខ ដោយព្រះ‌អម្ចាស់ដាក់ទោសគេយ៉ាងធ្ងន់‌ធ្ងរ។ ២០ ប្រជាជននៅបេតសេ‌ម៉េសពោលថា៖ «តើនរណាអាចឈរនៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះដ៏‌វិសុទ្ធនេះបាន? តើយើងអាចផ្ទេរហិបរបស់ព្រះ‌អង្គទៅកន្លែងណា ដើម្បីឲ្យចេញឆ្ងាយពីពួកយើង?»។ ២១ ពួកគេចាត់អ្នកនាំសារឲ្យទៅអ្នកស្រុកគៀរីយ៉ាត-‌យេអារីម ដើម្បីប្រាប់ថា៖ «ពួកភីលីស្ទីននាំហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់មកវិញហើយ សូមអញ្ជើញមកទទួលយកទៅស្រុករបស់បង‌ប្អូនចុះ!»។

១ អ្នកស្រុកគៀរីយ៉ាត-‌យេអារីមនាំគ្នាមក ហើយយកហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ទៅតម្កល់ក្នុងផ្ទះរបស់លោកអប៊ី‌ណាដាប់ ដែលស្ថិតនៅលើភ្នំ។ ពួកគេតែង‌តាំងលោកអេឡា‌សារ ជាកូនរបស់លោកអប៊ី‌ណាដាប់ ឲ្យថែ‌រក្សាហិបរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់។

ជ័យ‌ជម្នះលើកង‌ទ័ពភីលីស្ទីន

២ ជាយូរ‌លង់ក្រោយមក គឺប្រមាណម្ភៃឆ្នាំក្រោយពេលដែលគេយកហិបទៅតម្កល់នៅគៀរីយ៉ាត-‌យេអារីម ពូជ‌ពង្សអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលនាំគ្នាស្រែកអង្វររកព្រះ‌អម្ចាស់។ ៣ ពេលនោះ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ពូជ‌ពង្សអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលថា៖ «បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាវិលមករកព្រះ‌អម្ចាស់វិញ ដោយស្មោះ ចូរបោះបង់ចោលព្រះរបស់សាសន៍ដទៃ និងព្រះអាស្តា‌រ៉ូត* ហើយផ្ចង់ចិត្តគំនិតទៅរកព្រះ‌អម្ចាស់ និងគោរពបម្រើតែព្រះ‌អង្គមួយប៉ុណ្ណោះ នោះព្រះ‌អង្គនឹងរំដោះអ្នករាល់គ្នាពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីនជាមិនខាន»។ ៤ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបាននាំគ្នាបោះបង់ចោលព្រះ‌បាល* និងព្រះអាស្តា‌រ៉ូត ហើយគោរពបម្រើតែព្រះ‌អម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។

៥ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរប្រមូលផ្តុំជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងអស់ នៅមីសប៉ា រួចហើយខ្ញុំនឹងទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ឲ្យអ្នករាល់គ្នា»។ ៦ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលក៏ប្រជុំគ្នានៅមីសប៉ា ពួកគេបានដងទឹកយកទៅចាក់នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ ហើយតមអាហារនៅថ្ងៃនោះ។ ពួកគេសារ‌ភាពថា៖ «យើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបទាស់ព្រះ‌អម្ចាស់»។ លោកសាមូអែលគ្រប់‌គ្រងប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល នៅមីសប៉ា។

៧ កាលជនជាតិភីលីស្ទីនបានឮដំណឹងថា ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលប្រជុំគ្នានៅមីសប៉ា ពួកស្តេចត្រាញ់របស់ជនជាតិភីលីស្ទីនក៏លើកទ័ពទៅវាយជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ដំណឹងនេះបានធ្វើឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលភ័យខ្លាចជាខ្លាំង។ ៨ ពួកគេជម្រាបលោកសាមូអែលថា៖ «សូមកុំបោះបង់ចោលយើងខ្ញុំឡើយ! តែសូមទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះនៃយើង ដើម្បីឲ្យព្រះ‌អង្គសង្គ្រោះយើងពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន»។ ៩ លោកសាមូអែលបានយកកូនចៀមមួយដែលនៅបៅ មកថ្វាយជាតង្វាយដុតទាំងមូលដល់ព្រះ‌អម្ចាស់ រួចទូល‌អង្វរសូមព្រះ‌អម្ចាស់ជួយជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ព្រះ‌អង្គក៏ឆ្លើយតបមកលោកវិញ។ ១០ នៅពេលលោកសាមូអែលកំពុងតែថ្វាយតង្វាយដុត កង‌ទ័ពភីលីស្ទីនចូលមកវាយលុកជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់ធ្វើឲ្យមានផ្គរ‌លាន់ឮយ៉ាងខ្លាំងពីលើពួកភីលីស្ទីន បណ្តាលឲ្យពួកគេជ្រួល‌ច្របល់ បាក់ទ័ពរត់នៅមុខជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ១១ កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលចេញពីមីសប៉ា ដេញតាមប្រហារពួកភីលីស្ទីន រហូតដល់បេតកា។ ១២ លោកសាមូអែលបានយកថ្មមកដាក់នៅចន្លោះមីសប៉ា និងសេន ហើយដាក់ឈ្មោះថ្មនោះថា អេបេន-‌អេស៊ែរ ដោយពោលថា ព្រះ‌អម្ចាស់បានសង្គ្រោះយើងរហូតដល់ពេលនេះ។

១៣ កង‌ទ័ពភីលីស្ទីនបាក់‌ស្បាតលែងហ៊ានលុក‌លុយទឹកដីអ៊ីស្រា‌អែលទៀត។ ព្រះ‌អម្ចាស់បានសម្ដែងឫទ្ធា‌នុភាព ប្រឆាំងនឹងជនជាតិភីលីស្ទីន អស់មួយជីវិតរបស់លោកសាមូអែល។ ១៤ ក្រុងទាំងប៉ុន្មានដែលពួកភីលីស្ទីនវាយដណ្ដើមយកពីអ៊ីស្រា‌អែលនោះ គឺចាប់តាំងពីក្រុងអេក្រុនរហូតដល់កាថ និងតំបន់ជិតខាង បានត្រឡប់មកជាកម្ម‌សិទ្ធិរបស់អ៊ីស្រា‌អែល ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលរំដោះយកទឹកដីទាំងនោះពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីន។ មួយវិញទៀត ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល និងជនជាតិអាម៉ូរី ក៏រស់នៅយ៉ាងសុខ‌សាន្តជាមួយគ្នាដែរ។

១៥ លោកសាមូអែលបានគ្រប់‌គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលអស់មួយជីវិត។ ១៦ រៀងរាល់ឆ្នាំ លោកតែងធ្វើដំណើរជុំ‌វិញស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល ពីបេតអែលទៅគីលកាល់ និងមីសប៉ា ហើយលោកកាត់ក្តីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលនៅកន្លែងទាំងនោះ។ ១៧ បន្ទាប់មក លោកវិលត្រឡប់ទៅគេហ‌ដ្ឋានរបស់លោកនៅរ៉ាម៉ាវិញ គឺទីនោះហើយដែលលោកកាត់ក្តីឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល និងសង់អាសនៈមួយថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់។

ការតែង‌តាំងព្រះ‌មហាក្សត្រ

ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាម‌ទារចង់បានស្តេចមួយអង្គ

១ កាលលោកសាមូអែលមានវ័យកាន់តែចាស់ណាស់ហើយ លោកបានតែង‌តាំងកូនប្រុសៗរបស់លោកឲ្យគ្រប់‌គ្រងប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល។ ២ កូនប្រុសច្បងរបស់លោកឈ្មោះយ៉ូអែល និងកូនទីពីរឈ្មោះអប៊ីយ៉ា។ អ្នកទាំងពីរគ្រប់‌គ្រងនៅក្រុងបៀរសេបា។ ៣ ប៉ុន្តែ កូនប្រុសរបស់លោកសាមូអែលពុំបានដើរតាមគន្លងរបស់ឪពុកទេ។ ពួកគេគិតតែពីចង់បានប្រាក់កាស ស៊ីសំណូក និងកាត់ក្តីដោយអយុត្តិធម៌។ ៤ ហេតុនេះ ព្រឹទ្ធាចារ្យទាំងអស់របស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានប្រជុំគ្នា ហើយទៅជួបលោកសាមូអែលនៅរ៉ាម៉ា។ ៥ ព្រឹទ្ធាចារ្យទាំងនោះជម្រាបលោកថា៖ «ឥឡូវនេះ លោកចាស់ហើយ រីឯកូនរបស់លោកទៀតសោត ក៏ពុំដើរតាមគន្លងរបស់លោកដែរ។ ដូច្នេះ សូមតែង‌តាំងឲ្យមានស្តេចមួយអង្គសោយរាជ្យលើយើងខ្ញុំ ដូចប្រជា‌ជាតិទាំងប៉ុន្មានផង»។ ៦ ពេលឮពួកព្រឹទ្ធាចារ្យពោលថា «សូមតែង‌តាំងឲ្យមានស្តេចមួយអង្គសោយរាជ្យលើយើងខ្ញុំ» ដូច្នេះ លោកសាមូអែលមិនសប្បាយចិត្តទេ លោកក៏ទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់។ ៧ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលតបមកថា៖ «ចូរស្ដាប់តាមពាក្យសម្ដីទាំងប៉ុន្មានរបស់ប្រជាជនដែលបានទាម‌ទារនោះចុះ។ មិនមែនអ្នកទេដែលពួកគេបោះបង់ចោល គឺយើងទេតើដែលពួកគេបោះបង់ចោល ពួកគេមិនចង់ឲ្យយើងសោយរាជ្យលើពួកគេទៀតឡើយ។ ៨ តាំងពីថ្ងៃយើងបាននាំពួកគេចេញពីស្រុកអេស៊ីបមករហូតដល់ឥឡូវនេះ ពួកគេបានបោះបង់ចោលយើង ដើម្បីទៅគោរពបម្រើព្រះដទៃទៀត។ ពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នក ដូចពួកគេធ្លាប់ប្រព្រឹត្តចំពោះយើងដែរ។ ៩ ដូច្នេះ ចូរស្ដាប់តាមពាក្យសម្ដីពួកគេឥឡូវនេះចុះ ប៉ុន្តែ ចូរព្រមានពួកគេយ៉ាងម៉ឺង‌ម៉ាត់ជាមុន ព្រមទាំងពន្យល់ពួកគេថា ស្តេចដែលនឹងសោយរាជ្យលើពួកគេនោះ មានសិទ្ធិយ៉ាងណាៗខ្លះ»។

សិទ្ធិរបស់ស្តេច

១០ លោកសាមូអែលបាននាំយកព្រះ‌បន្ទូលទាំងប៉ុន្មានរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ មកថ្លែងប្រាប់ប្រជាជន ដែលទាម‌ទារសុំឲ្យមានស្តេចនោះថា៖ ១១ «ស្តេចដែលនឹងសោយរាជ្យលើអ្នករាល់គ្នាមានសិទ្ធិដូចតទៅ គឺស្តេចនឹងយកកូនប្រុសរបស់អ្នករាល់គ្នាធ្វើជាទាហាន ខ្លះនៅខាងកងរទេះចម្បាំងរបស់ស្តេច ខ្លះនៅខាងទ័ព‌សេះរបស់ស្តេច ខ្លះទៀតរត់នៅមុខរាជ‌រថ។ ១២ ស្តេចនឹងតែង‌តាំងមេ‌កងឲ្យត្រួតទាហានមួយពាន់នាក់ ឬមេក្រុមដែលត្រួតទាហានហា‌សិបនាក់។ ស្តេចប្រើអ្នកខ្លះឲ្យទៅភ្ជួររាស់ ច្រូតកាត់ថ្វាយស្តេច ហើយខ្លះទៀតផលិតគ្រឿងអាវុធ និងគ្រឿងប្រដាប់រទេះចម្បាំងរបស់ស្តេច។ ១៣ ស្តេចនឹងប្រើកូនស្រីៗរបស់អ្នករាល់គ្នាឲ្យធ្វើជាអ្នកលាបគ្រឿងក្រអូប អ្នកដាំបាយ និងអ្នកធ្វើនំ។ ១៤ ស្តេចនឹងយកស្រែ ចម្ការទំពាំង‌បាយ‌ជូរ និងចម្ការអូលីវដ៏ល្អៗរបស់អ្នករាល់គ្នា ប្រគល់ទៅឲ្យមេ‌ទ័ពរបស់ខ្លួន។ ១៥ ស្តេចនឹងយកពន្ធមួយភាគដប់នៃភោគ‌ផលពីស្រូវ ពីចម្ការទំពាំង‌បាយ‌ជូររបស់អ្នករាល់គ្នា ប្រគល់ទៅឲ្យមហាតលិក រាជការ និងរាជបម្រើរបស់ខ្លួន។ ១៦ ស្តេចនឹងយកខ្ញុំបម្រើប្រុសស្រី និងពួកយុវ‌ជនរបស់អ្នករាល់គ្នា គឺអ្នកដែលមានកម្លាំងកំហែងជាងគេ ព្រមទាំងយកសត្វលារបស់អ្នករាល់គ្នា ឲ្យទៅធ្វើការ‌ងាររបស់ខ្លួន។ ១៧ ស្តេចនឹងយកចៀមចំនួនមួយភាគដប់ពីហ្វូងចៀមរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងក្លាយជាខ្ញុំបម្រើរបស់ស្តេច។ ១៨ ថ្ងៃមួយ អ្នករាល់គ្នានឹងស្រែកអង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ ព្រោះតែស្តេចដែលអ្នករាល់គ្នាបានជ្រើស‌រើស តែនៅថ្ងៃនោះ ព្រះ‌អង្គមិនឆ្លើយតបមកអ្នករាល់គ្នាឡើយ!»។

១៩ ប៉ុន្តែ ប្រជាជនមិនព្រមស្ដាប់តាមពាក្យរបស់លោកសាមូអែលទេ។ ពួកគេប្រកែកថា៖ «ទេ! យើងចង់បានស្តេចមួយអង្គសោយរាជ្យលើយើង ២០ ដើម្បីឲ្យយើងបានដូចប្រជា‌ជាតិទាំងប៉ុន្មានទៀតដែរ។ ស្តេចរបស់យើងនឹងគ្រប់‌គ្រងលើយើង ព្រះ‌អង្គនឹងយាងនាំមុខយើង ហើយចេញទៅច្បាំងជាមួយយើង»។ ២១ កាលលោកសាមូអែលឮពាក្យសម្ដីទាំងប៉ុន្មានរបស់ប្រជាជន លោកក៏យកទៅទូលព្រះ‌អម្ចាស់។ ២២ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកលោកសាមូអែលថា៖ «ចូរស្ដាប់តាមពាក្យរបស់គេ ហើយតែង‌តាំងស្តេចមួយអង្គឲ្យគ្រងរាជ្យលើពួកគេចុះ!»។ បន្ទាប់មក លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលថា៖ «ចូរនាំគ្នាវិលត្រឡប់ទៅស្រុកភូមិរៀងៗខ្លួនវិញចុះ!»។

លោកសាអ៊ូលស្វែងរកសត្វលាដែលបាត់

១ ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះគីស ជាកូនរបស់លោកអប៊ីអែល ជាចៅរបស់លោកសេរោ ជាចៅ‌ទួតរបស់លោកបេកូ‌រ៉ាត ក្នុងអំបូរអភី‌យ៉ា។ លោកគីសជាអភិ‌ជនមួយរូប ២ លោកមានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះសាអ៊ូល ជាយុវ‌ជនដែលមានរូបសម្បត្តិល្អស្អាត។ ក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល គ្មាននរណាម្នាក់ល្អស្អាតដូចយុវ‌ជននេះឡើយ ហើយគាត់មានមាឌខ្ពស់ជាងគេទាំងអស់។

៣ ថ្ងៃមួយ លាញីមួយចំនួនរបស់លោកគីស ជាឪពុករបស់លោកសាអ៊ូល វង្វេងបាត់។ លោកគីសក៏ប្រាប់ទៅលោកសាអ៊ូល ជាកូនថា៖ «ចូរនាំអ្នកបម្រើម្នាក់មក ហើយទៅតាមរកលាញីទាំងនោះចុះ»។ ៤ លោកសាអ៊ូលដើរកាត់តំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីម និងស្រុកសាលី‌សា តែរកលាពុំឃើញទេ។ គាត់ក៏ទៅរកនៅស្រុកសាលីម នៅតែរកពុំឃើញ ហើយទៅស្រុកបេនយ៉ាមីន ក៏នៅតែរកពុំឃើញដដែល។ ៥ កាលទៅដល់តំបន់ស៊ូភ លោកសាអ៊ូលពោលទៅកាន់អ្នកបម្រើ ដែលមកជាមួយថា៖ «ចូរយើងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ក្រែងលោឪពុករបស់ខ្ញុំលែងគិតដល់លាញីទាំងនោះ ហើយបែរជាព្រួយបារម្ភពីពួកយើងវិញ»។ ៦ អ្នកបម្រើឆ្លើយតបថា៖ «នៅភូមិខាងមុខនេះ មានអ្នកជំនិតមួយរូបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ជាមនុស្សដែលគេគោរពរាប់អាន។ អ្វីៗដែលលោកមានប្រសាសន៍សុទ្ធតែសម្រេចទាំងអស់។ ដូច្នេះ យើងទៅរកគាត់មើល៍ ប្រហែលជាលោកនឹងប្រាប់យើងពីផ្លូវដែលត្រូវទៅ»។ ៧ លោកសាអ៊ូលឆ្លើយតបថា៖ «បើយើងទៅជួបអ្នកជំនិតរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ តើបានអ្វីយកទៅជូនលោក? ក្នុងសម្ពាយយើងគ្មានសល់នំបុ័ងទេ ហើយយើងក៏គ្មានជំនូនអ្វីសម្រាប់ជូនអ្នកជំនិតរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ដែរ តើយើងមានអ្វី?»។ ៨ អ្នកបម្រើពោលជម្រាបលោកសាអ៊ូលវិញថា៖ «ខ្ញុំប្របាទមានប្រាក់មួយកាក់ជាប់នឹងខ្លួនដែរ ខ្ញុំប្របាទនឹងជូនប្រាក់នេះទៅអ្នកជំនិតរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យលោកបង្ហាញផ្លូវយើង»។ ៩ ពីដើម នៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល កាលណាគេទៅទូលសូមអ្វីពីព្រះ‌ជាម្ចាស់ គេតែងពោលថា «មក៍! យើងទៅរកគ្រូទាយ!» ដ្បិតអ្នកដែលយើងហៅថាព្យាការីសព្វថ្ងៃនេះ នៅជំនាន់ដើម គេតែងហៅថា «គ្រូទាយ»។ ១០ លោកសាអ៊ូលតបទៅអ្នកបម្រើវិញថា៖ «យោបល់ល្អ! តោ៎ះ យើងទៅ!»។ អ្នកទាំងពីរក៏ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅភូមិ ដែលអ្នកជំនិតរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់រស់នៅ។

១១ ពេលឡើងភ្នំទៅជិតដល់ភូមិ អ្នកទាំងពីរជួបនឹងក្រមុំៗដែលចេញមកដងទឹក ក៏សួរថា៖ «តើលោកគ្រូទាយនៅទីនេះឬទេ?»។ ១២ នាងទាំងនោះឆ្លើយថា៖ «ចា៎ស! លោកនៅខាងមុខនុ៎ះ! សូមប្រញាប់‌ប្រញាល់ទៅ ថ្ងៃនេះ លោកអញ្ជើញមកភូមិយើង ព្រោះប្រជាជនត្រូវថ្វាយយញ្ញ‌បូជានៅកន្លែងសក្ការៈលើទួលខ្ពស់! ១៣ ពេលចូលទៅដល់ភូមិ អ្នកទាំងពីរនឹងជួបលោក មុនលោកឡើងទៅកន្លែងសក្ការៈ ដើម្បីពិសាអាហារ។ ពេលណាលោកអញ្ជើញទៅដល់ ទើបប្រជាជនអាចបរិភោគបាន ដ្បិតលោកត្រូវឲ្យពរយញ្ញ‌បូជានោះសិន ទើបភ្ញៀវទាំងអស់បរិភោគ។ ដូច្នេះ សូមអញ្ជើញភ្លាមទៅ អ្នកទាំងពីរមុខជាបានជួបលោកមិនខាន»។

លោកសាអ៊ូលទៅជួបលោកសាមូអែល

១៤ អ្នកទាំងពីរបន្តដំណើរទៅមុខ ពេលចូលទៅក្នុងភូមិ ពួកគេជួបលោកសាមូអែល ចំពេលលោកឡើងទៅកាន់កន្លែងសក្ការៈ។ ១៥ មួយថ្ងៃមុនលោកសាអ៊ូលមកដល់ ព្រះ‌អម្ចាស់យាងមកជួបលោកសាមូអែល ១៦ ដោយមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «ស្អែក ពេលថ្មើរហ្នឹង យើងនឹងចាត់បុរសម្នាក់ពីស្រុកបេនយ៉ាមីនឲ្យមកជួបអ្នក។ អ្នកត្រូវចាក់ប្រេងតែង‌តាំងអ្នកនោះ ឲ្យធ្វើជាមេដឹកនាំលើអ៊ីស្រា‌អែល ជាប្រជាជនរបស់យើង។ អ្នកនោះនឹងរំដោះប្រជាជនយើង ឲ្យរួចផុតពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន ដ្បិតយើងបានឃើញទុក្ខវេទនានៃប្រជាជនរបស់យើង ហើយយើងក៏បានឮសម្រែករបស់ពួកគេដែរ»។ ១៧ ពេលលោកសាមូអែលឃើញលោកសាអ៊ូល ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់លោកថា៖ «គឺបុរសនេះហើយដែលយើងបានប្រាប់អ្នក គេនឹងគ្រងរាជ្យលើប្រជាជនរបស់យើង»។ ១៨ លោកសាអ៊ូលចូលទៅជិតលោកសាមូអែលនៅមាត់ច្រក ហើយសួរថា៖ «សូមលោកមេត្តាប្រាប់ខ្ញុំបាទផង ផ្ទះលោកគ្រូទាយនៅឯណា?»។ ១៩ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍តបទៅលោកសាអ៊ូលថា៖ «គឺខ្ញុំហ្នឹងហើយគ្រូទាយ។ សូមអញ្ជើញនាំមុខខ្ញុំ ឡើងទៅកន្លែងសក្ការៈ សូមលោកបរិភោគអាហារជាមួយខ្ញុំថ្ងៃនេះ ចាំព្រឹកស្អែក ខ្ញុំនឹងជម្រាបលោកនូវអ្វីៗដែលលោកចង់ដឹង រួចសឹមលោកអញ្ជើញទៅចុះ! ២០ សូមកុំព្រួយបារម្ភនឹងលាញី ដែលវង្វេងបាត់កាលពីបីថ្ងៃមុននោះឡើយ ដ្បិតគេរកវាឃើញវិញហើយ។ ប៉ុន្តែ សូមជ្រាបថា បំណងប្រាថ្នាដ៏ធំបំផុតរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល គឺលោក និងគ្រួសាររបស់លោកទាំងមូលតែម្ដង»។ ២១ លោកសាអ៊ូលតបវិញថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាលោកមានប្រសាសន៍មកខ្ញុំដូច្នេះ? ខ្ញុំបាទគ្រាន់តែជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន ដែលជាកុល‌សម្ព័ន្ធមួយដ៏តូចបំផុតរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ហើយអំបូររបស់ខ្ញុំបាទក៏តូចជាងគេ ក្នុងកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនដែរ»។

២២ លោកសាមូអែលនាំលោកសាអ៊ូល និងអ្នកបម្រើចូលក្នុងបន្ទប់ ហើយជូនកន្លែងកិត្តិយសបំផុតដល់លោក នៅចំពោះមុខភ្ញៀវទាំងអស់ ដែលមានចំនួនប្រមាណសាម‌សិបនាក់។ ២៣ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅអ្នកដាំបាយថា៖ «ចូរយកសាច់មួយចំណែក ដែលខ្ញុំបានប្រគល់ឲ្យអ្នកទុកដោយឡែកនោះមក»។ ២៤ អ្នកដាំបាយក៏ទៅយកសាច់ភ្លៅដ៏ល្អបំផុត មកដាក់នៅមុខលោកសាអ៊ូល។ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «នេះជាចំណែកដែលយើងបានបម្រុងទុកជូនលោក សូមអញ្ជើញពិសាសាច់ដែលគេដាក់នៅមុខលោកចុះ ដ្បិតខ្ញុំឲ្យគេទុកសាច់ជូនលោកបរិភោគ រួមជាមួយភ្ញៀវដែលខ្ញុំបានអញ្ជើញ សម្រាប់ឱកាសនេះ»។ ថ្ងៃនោះ លោកសាអ៊ូលបរិភោគជាមួយលោកសាមូអែល។ ២៥ បន្ទាប់មក លោកទាំងពីរចុះពីកន្លែងសក្ការៈមកកាន់ភូមិវិញ ហើយលោកសាមូអែលសំណេះ‌សំណាលជាមួយលោកសាអ៊ូលនៅខាងលើផ្ទះ។ ២៦ លោកសាអ៊ូល និងអ្នកបម្រើក្រោកឡើងតាំងពីព្រលឹម។ នៅពេលថ្ងៃរះ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកសាអ៊ូលដែលនៅខាងលើផ្ទះថា៖ «សូមរៀប‌ចំខ្លួន ខ្ញុំនឹងជូនដំណើរលោក!»។ កាលលោកសាអ៊ូលរៀប‌ចំខ្លួនរួចហើយ លោកទាំងពីរក៏ចេញមកក្រៅជាមួយគ្នា។ ២៧ កាលធ្វើដំណើរទៅដល់ចុងភូមិ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកសាអ៊ូលថា៖ «សូមប្រាប់អ្នកបម្រើរបស់លោកឲ្យដើរទៅមុនយើងចុះ»។ អ្នកបម្រើក៏ដើរទៅមុន រួចលោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «ឥឡូវនេះ សូមលោកឈប់សិន ខ្ញុំនឹងជម្រាបលោកឲ្យដឹងពីព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់»។

១ លោកសាមូអែលយកដបប្រេងមក ហើយចាក់ប្រេងលើក្បាលលោកសាអ៊ូល រួចលោកឱបលោកសាអ៊ូល ទាំងមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់បានចាក់ប្រេង*អភិសេកលោក ឲ្យដឹកនាំប្រជាជនផ្ទាល់របស់ព្រះ‌អង្គ។ ២ នៅថ្ងៃនេះ ពេលលោកចាកចេញពីខ្ញុំទៅ លោកនឹងជួបបុរសពីរនាក់ក្បែរផ្នូររបស់លោកស្រីរ៉ាខែល នៅព្រំ‌ប្រទល់ទឹកដីបេនយ៉ាមីន គឺនៅភូមិសែល‌សា។ អ្នកទាំងពីរនឹងជម្រាបលោកថា “លាញីដែលលោកដើររកនោះ គេបានរកឃើញវិញហើយ។ ឥឡូវនេះ ឪពុករបស់លោកឈប់គិតពីរឿងលា តែព្រួយបារម្ភពីលោកវិញ ដោយពោលថា: កូនខ្ញុំមិនដឹងជាយ៉ាងណាទេ តើឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចម្ដេច?”។ ៣ ពេលលោកបន្តដំណើរទៅមុខបន្តិច លោកនឹងទៅដល់ដើមជ្រៃតាប៊រ។ នៅទីនោះ លោកនឹងជួបបុរសបីនាក់ ដែលឡើងទៅទី‌សក្ការៈរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់នៅបេតអែល។ អ្នកទីមួយដឹកកូនពពែបីក្បាល អ្នកទីពីរកាន់នំបុ័ងបីដុំ អ្នកទីបីកាន់ថង់ស្រា។ ៤ ពួកគេនឹងនាំគ្នាមកជម្រាបសួរលោក ហើយជូននំបុ័ងពីរដុំមកលោក។ លោកនឹងទទួលយកនំបុ័ងនោះពីដៃរបស់ពួកគេ។ ៥ បន្ទាប់មក លោកទៅដល់គីបា-‌អេឡូ‌អ៊ីម ដែលមានទីតាំងទ័ពរបស់ពួកភីលីស្ទីន។ ពេលលោកចូលទៅក្នុងភូមិ លោកនឹងជួបពួកព្យាការីមួយក្រុម ដែលចុះពីកន្លែងសក្ការៈមក ទាំងមានអ្នកភ្លេងលេងចាប៉ី ស្គរ ខ្លុយ និងពិណ ដើរពីមុខផង ព្យាការីទាំងនោះស្លុងស្មារតី ស្រែកច្រៀង និងរាំថ្វាយព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ៦ ព្រះ‌វិញ្ញាណរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់នឹងមកសណ្ឋិតលើលោក លោកក៏ស្លុងស្មារតីស្រែកច្រៀង និងរាំជាមួយអ្នកទាំងនោះដែរ ហើយលោកនឹងប្រែក្លាយទៅជាបុគ្គលមួយរូបខុសពីមុន។ ៧ កាលណាលោកឃើញទីសម្គាល់ទាំងនោះកើតមាន កិច្ច‌ការទាំងប៉ុន្មានដែលលោកយល់ថាត្រូវធ្វើ សូមធ្វើចុះ ដ្បិតព្រះ‌ជាម្ចាស់គង់ជាមួយលោកហើយ។ ៨ បន្ទាប់មក លោកត្រូវចុះទៅគីលកាល់មុនខ្ញុំ ចំណែកឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំនឹងចុះទៅជួបលោកនៅទីនោះដែរ ដើម្បីថ្វាយតង្វាយដុតទាំងមូល* និងថ្វាយយញ្ញ‌បូជាមេត្រី‌ភាព*។ លោកត្រូវរង់‌ចាំខ្ញុំប្រាំពីរថ្ងៃ លុះត្រាតែខ្ញុំទៅដល់។ ពេលនោះ ខ្ញុំនឹងជម្រាបលោក អំពីកិច្ច‌ការ ដែលលោកត្រូវធ្វើ»។

៩ ពេលលោកសាអ៊ូលចាកចេញពីលោកសាមូអែលទៅ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ផ្លាស់ប្ដូរចិត្តគំនិតលោក ហើយទីសម្គាល់ទាំងប៉ុន្មានក៏កើតមាននៅថ្ងៃនោះដែរ។ ១០ កាលលោកសាអ៊ូល និងអ្នកបម្រើទៅដល់ភូមិគីបា ព្យាការីមួយក្រុមមកជួបលោក។ ពេលនោះ ព្រះ‌វិញ្ញាណរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់យាងមកសណ្ឋិតលើលោក ហើយលោកស្លុងស្មារតីស្រែកច្រៀង និងរាំក្នុងចំណោមពួកព្យាការី។ ១១ អស់អ្នកដែលធ្លាប់ស្គាល់លោកសាអ៊ូល ឃើញលោកស្លុងស្មារតី ស្រែកច្រៀង និងរាំជាមួយពួកព្យាការី គេក៏សាកសួរគ្នាទៅវិញទៅមកថា «តើមានកើតអ្វីចំពោះកូនប្រុសលោកគីស? សាអ៊ូលចូលក្រុមព្យាការីដែរតើ!»។ ១២ មានអ្នកស្រុកម្នាក់ពោលឡើងថា៖ «តើគ្រូបាធ្យាយរបស់ពួកនេះនៅឯណា?»។ ហេតុនេះបានជាមានពាក្យស្លោកថា «សាអ៊ូលចូលក្រុមព្យាការីដែរតើ!»។ ១៣ កាលលោកសាអ៊ូលដឹងស្មារតីឡើងវិញ លោកអញ្ជើញទៅកន្លែងសក្ការៈនៅទួលខ្ពស់។

១៤ ឪពុក‌មារបស់លោកសាអ៊ូលសួរលោក និងអ្នកបម្រើថា៖ «តើពួកឯងទើបនឹងមកពីណា?»។ លោកសាអ៊ូលតបថា៖ «ពួកខ្ញុំទៅរកលា តែរកមិនឃើញទេ ដូច្នេះ ពួកខ្ញុំទៅជួបលោកសាមូអែល»។ ១៥ ឪពុក‌មារបស់លោកសាអ៊ូលពោលទៀតថា៖ «រៀបរាប់ប្រាប់មាមើល៍ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ប្រាប់ពួកឯងអំពីអ្វីខ្លះ»។ ១៦ លោកសាអ៊ូលតបទៅឪពុក‌មាវិញថា៖ «លោកបញ្ជាក់ប្រាប់ពួកខ្ញុំថា លាទាំងនោះ គេរកឃើញហើយ»។ លោកសាអ៊ូលមិនបានរៀបរាប់ប្រាប់ឪពុក‌មាអំពីរាជ‌សម្បត្តិ ដែលលោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍នោះឡើយ។

ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលតែង‌តាំងលោកសាអ៊ូលជាស្តេច

១៧ លោកសាមូអែលបានកោះហៅប្រជាជនមកប្រជុំគ្នានៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ នៅមីសប៉ា។ ១៨ លោកមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល មានព្រះ‌បន្ទូលថា “អ៊ីស្រា‌អែលអើយ យើងបាននាំអ្នករាល់គ្នាចាកចេញពីស្រុកអេស៊ីប យើងបានរំដោះអ្នករាល់គ្នាឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិអេស៊ីប និងពីកណ្ដាប់ដៃរបស់នគរទាំងប៉ុន្មានដែលសង្កត់‌សង្កិនអ្នករាល់គ្នា”។ ១៩ ថ្ងៃនេះ អ្នករាល់គ្នាបែរជាបោះបង់ចោលព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នា គឺព្រះដែលតែង‌តែសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាពីទុក្ខវេទនា និងការលំបាកគ្រប់យ៉ាង។ អ្នករាល់គ្នាទូលព្រះ‌អង្គថា “សូមតែង‌តាំងស្តេចមួយអង្គឲ្យសោយរាជ្យលើយើងខ្ញុំ”។ ដូច្នេះ ចូរនាំគ្នាមកបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ តាមកុល‌សម្ព័ន្ធ តាមអំបូរ ឥឡូវនេះចុះ»។

២០ លោកសាមូអែលប្រាប់កុល‌សម្ព័ន្ធអ៊ីស្រា‌អែលទាំងអស់ឲ្យចូលមក ហើយចាប់ឆ្នោតប៉ះចំកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។ ២១ បន្ទាប់មក លោកឲ្យកុល‌សម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនចូលមកតាមអំបូរ ហើយចាប់ឆ្នោតប៉ះចំអំបូរម៉ាទ្រី រួចប៉ះចំឈ្មោះលោកសាអ៊ូល ជាកូនរបស់លោកគីស។ គេនាំគ្នារកលោក តែរកពុំឃើញទេ។ ២២ គេក៏ចូលទៅទូលសួរព្រះ‌អម្ចាស់ទៀតថា៖ «តើបុរសនោះមកទីនេះហើយឬនៅ?»។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «នុ៎ះន៎! គេកំពុងពួននៅក្បែរអីវ៉ាន់»។ ២៣ គេរត់ទៅរកលោក នាំលោកចេញពីទីនោះមក លោកក៏ឈរនៅកណ្ដាលចំណោមប្រជាជន។ លោកមានកម្ពស់ខ្ពស់ជាងគេ គឺប្រជាជនទាំងអស់បានត្រឹមតែស្មារបស់លោកប៉ុណ្ណោះ។ ២៤ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជនទាំងមូលថា៖ «អ្នករាល់គ្នាឃើញបុរសដែលព្រះ‌អម្ចាស់ជ្រើស‌រើសនេះឬទេ! ក្នុងចំណោមប្រជាជនទាំងមូល គ្មាននរណាម្នាក់ដូចលោកទេ»។ ប្រជាជនទាំងអស់ក៏នាំគ្នាស្រែកជ័យឃោសឡើងថា៖ «ជយោ! ព្រះ‌មហាក្សត្រ!»។

២៥ លោកសាមូអែលប្រកាសប្រាប់ឲ្យប្រជាជនដឹងអំពីសិទ្ធិរបស់ស្តេច រួចលោកកត់‌ត្រាក្នុងក្រាំង ហើយតម្កល់ទុកនៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់។ បន្ទាប់មក លោកសាមូអែលប្រាប់ឲ្យប្រជាជនទាំងអស់វិលត្រឡប់ទៅកាន់លំ‌នៅ‌ដ្ឋានរៀងៗខ្លួនវិញ។

២៦ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលយាងត្រឡប់ទៅភូមិ‌ដ្ឋាននៅគីបាវិញ ដោយមានមនុស្សដ៏អង់‌អាចមួយក្រុម ដែលព្រះ‌ជាម្ចាស់បានបណ្តាលចិត្ត ហែរហមទៅជាមួយផង។ ២៧ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សពាលខ្លះពោលថា «តើជននេះឬដែលសង្គ្រោះយើង!»។ ពួកគេប្រមាថមើល‌ងាយព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ហើយមិនបាននាំយកតង្វាយអ្វីមកថ្វាយស្តេចទេ តែស្តេចមិនរវី‌រវល់នឹងគេឡើយ។

ស្តេចសាអ៊ូលវាយឈ្នះជនជាតិអាំម៉ូន

១ ព្រះ‌បាទណាហាស ជាជនជាតិអាំម៉ូន បានលើកទ័ពមកឡោម‌ព័ទ្ធក្រុងយ៉ាបេស ក្នុងស្រុកកាឡាដ។ អ្នកក្រុងយ៉ាបេសទាំងអស់ទូលព្រះ‌បាទណាហាសថា៖ «សូមចុះសន្ធិ‌សញ្ញាជាមួយយើងខ្ញុំមក យើងខ្ញុំសុខចិត្តបម្រើព្រះ‌រាជាហើយ»។ ២ ព្រះ‌បាទណាហាស ជាជនជាតិអាំម៉ូន មានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «យើងចុះសន្ធិ‌សញ្ញាជាមួយអ្នករាល់គ្នាបាន ទាល់តែអ្នករាល់គ្នាយល់ព្រមនឹងល័ក្ខ‌ខ័ណ្ឌនេះ គឺឲ្យយើងខ្វេះភ្នែកស្តាំរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នា ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលត្រូវអាម៉ាស់»។

៣ អស់លោកព្រឹទ្ធាចារ្យនៅក្រុងយ៉ាបេសទូល‌អង្វរថា៖ «សូមព្រះ‌ករុណាពន្យារពេលឲ្យយើងខ្ញុំប្រាំពីរថ្ងៃសិន យើងខ្ញុំនឹងចាត់អ្នកនាំសារទៅគ្រប់ទីកន្លែង ក្នុងស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល។ បើសិនជាគ្មាននរណាម្នាក់មកជួយយើងខ្ញុំទេនោះ យើងខ្ញុំនឹងប្រគល់ខ្លួនថ្វាយព្រះ‌ករុណា»។ ៤ អ្នកនាំសារទាំងនោះទៅដល់ភូមិគីបា ជាភូមិដែលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលគង់នៅ ហើយរៀបរាប់សេចក្ដីទាំងនោះឲ្យប្រជាជនស្ដាប់ ប្រជាជនទាំងមូលក៏នាំគ្នាស្រែកទ្រហោយំ។ ៥ គាប់ជួនពេលនោះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលវិលត្រឡប់មកពីចម្ការវិញ ដើរពីក្រោយគោ ស្តេចសួរគេថា៖ «តើមានរឿងអ្វីបានជាប្រជាជនយំដូច្នេះ?»។ គេក៏រៀបរាប់សេចក្ដីទាំងប៉ុន្មាន ដែលអ្នកស្រុកយ៉ាបេសនិយាយប្រាប់។ ៦ កាលស្តេចឮពាក្យទាំងនោះ ព្រះ‌វិញ្ញាណរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់មកសណ្ឋិតលើស្តេច ហើយស្តេចខ្ញាល់យ៉ាងខ្លាំង។ ៧ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលយកគោមួយនឹមមកកាប់ជាដុំៗ ផ្ញើទៅគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រា‌អែល តាម‌រយៈពួកអ្នកនាំសារ ដោយផ្តាំថា៖ «បើនរណាម្នាក់មិនចេញច្បាំងរួមជាមួយសាអ៊ូល និងលោកសាមូអែលទេ គោរបស់អ្នកនោះនឹងត្រូវកាប់ជាដុំៗដូច្នេះដែរ»។ ព្រះ‌អម្ចាស់បណ្តាលឲ្យប្រជាជនភ័យខ្លាចព្រះ‌អង្គ ពួកគេក៏ចេញទៅច្បាំង ដោយស្រុះគ្នាដូចមនុស្សតែម្នាក់។

៨ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលត្រួតពលនៅក្រុងបេសេក ហើយឃើញទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលទាំងអស់មានចំនួន៣០០ ០០០នាក់ និងទ័ពយូដាមានចំនួន៣០ ០០០នាក់។ ៩ គេប្រាប់ទៅអ្នកនាំសារដែលនាំដំណឹងមកនោះថា៖ «ចូរទៅប្រាប់អ្នកក្រុងយ៉ាបេសនៅស្រុកកាឡាដថា ស្អែក ពេលថ្ងៃរះពេញកម្ដៅ យើងនឹងរំដោះអ្នករាល់គ្នា»។ អ្នកនាំសារយកដំណឹងនេះទៅប្រាប់អ្នកក្រុងយ៉ាបេស ធ្វើឲ្យពួកគេមានអំណរសប្បាយយ៉ាងខ្លាំង។ ១០ អ្នកក្រុងយ៉ាបេសពោលទៅកាន់ជនជាតិអាំម៉ូនថា៖ «ស្អែក យើងខ្ញុំនឹងចេញមកប្រគល់ខ្លួនជូនពួកលោកហើយ សូមប្រព្រឹត្តចំពោះយើងខ្ញុំ តាមពួកលោកយល់ឃើញចុះ»។

១១ ស្អែកឡើង ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលរៀប‌ចំទ័ពជាបីកង រួចសម្រុកចូលទីតាំងទ័ពពួកអាំម៉ូន តាំងពីព្រលឹមស្រាងៗ ហើយវាយប្រហារខ្មាំងរហូតដល់ថ្ងៃពេញកម្ដៅ។ រីឯខ្មាំងដែលនៅសេស‌សល់ រត់ខ្ចាត់‌ខ្ចាយបែកគ្នាអស់។ ១២ ពេលនោះ ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលជម្រាបលោកសាមូអែលថា៖ «បើនរណាហ៊ានពោលថា ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមិនត្រូវសោយរាជ្យលើពួកយើងទេនោះ សូមប្រគល់ពួកគេមក យើងខ្ញុំនឹងយកទៅសម្លាប់ចោល»។ ១៣ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ថ្ងៃនេះមិនត្រូវសម្លាប់នរណាម្នាក់ឡើយ ព្រោះជាថ្ងៃដែលព្រះ‌អម្ចាស់សង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល»។ ១៤ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជនថា៖ «មក៍ យើងនាំគ្នាទៅគីលកាល់ ដើម្បីប្រកាសតែង‌តាំងស្តេចសាជាថ្មី»។ ១៥ ប្រជាជនទាំងមូលនាំគ្នាទៅគីលកាល់ នៅទីនោះ គេបានអភិសេកព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ជាព្រះ‌មហាក្សត្រ នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ រួចថ្វាយយញ្ញ‌បូជាមេត្រី‌ភាពចំពោះព្រះ‌អម្ចាស់។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងអស់ នាំគ្នាធ្វើបុណ្យយ៉ាងអធិក‌អធម។

សេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់លោកសាមូអែល

១ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលថា៖ «ខ្ញុំបានយល់ព្រមតាមសំណូមពរទាំងប៉ុន្មានរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយ គឺខ្ញុំបានតែង‌តាំងស្តេចមួយអង្គឲ្យសោយរាជ្យលើអ្នករាល់គ្នា។ ២ អំណើះតទៅ ស្តេចនោះនឹងដឹកនាំអ្នករាល់គ្នា រីឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំចាស់ជរាហើយ កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំក៏នៅជាមួយអ្នករាល់គ្នាដែរ។ ខ្ញុំបានដឹកនាំអ្នករាល់គ្នាតាំងពីក្មេងរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ ៣ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំឈរនៅមុខអ្នករាល់គ្នាស្រាប់ហើយ សូមចោទប្រកាន់ខ្ញុំ នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ និងនៅចំពោះស្តេច ដែលព្រះ‌អង្គចាក់ប្រេងអភិសេកចុះ ថា តើខ្ញុំដែលយកគោ ឬលារបស់អ្នកណាខ្លះ? តើខ្ញុំបានកេង‌ប្រវ័ញ្ច និងសង្កត់‌សង្កិននរណាខ្លះ? តើខ្ញុំបានទទួលសំណូកពីនរណា ហើយបិទភ្នែកបណ្តោយឲ្យគេធ្វើតាមចិត្ត? ប្រសិនបើខ្ញុំបានធ្វើដូច្នោះមែន ខ្ញុំនឹងសងទៅគេវិញ»។ ៤ ប្រជាជនស្រែកឡើងថា៖ «លោកមិនបានកេង‌ប្រវ័ញ្ចសង្កត់‌សង្កិនយើងខ្ញុំ ឬក៏ទទួលសំណូកពីនរណាម្នាក់ឡើយ»។ ៥ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេទៀតថា៖ «ថ្ងៃនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់ធ្វើជាសាក្សី ហើយស្តេចដែលព្រះ‌អង្គបានចាក់ប្រេងអភិសេក ក៏ធ្វើជាសាក្សីដែរថា អ្នករាល់គ្នាគ្មានអ្វីចោទប្រកាន់ខ្ញុំទេ»។ ពួកគេស្រែកឡើងថា៖ «ពិតមែនហើយ យើងមានព្រះ‌អង្គជាសាក្សី!»។

៦ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជនទៀតថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់បានប្រើលោកម៉ូសេ និងលោកអរ៉ុន ដើម្បីនាំបុព្វ‌បុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាចេញពីស្រុកអេស៊ីប។ ៧ ឥឡូវនេះ ចូរបង្ហាញខ្លួនមក ខ្ញុំនឹងកាត់ក្តីឲ្យអ្នករាល់គ្នា នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់។ ខ្ញុំសូមរំឭកអ្នករាល់គ្នានូវអំពើដ៏សុចរិតទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នករាល់គ្នា និងបុព្វ‌បុរសរបស់អ្នករាល់គ្នា។ ៨ ក្រោយពេលដែលលោកយ៉ាកុបទៅដល់ស្រុកអេស៊ីប បុព្វ‌បុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាបានស្រែកអង្វររកព្រះ‌អម្ចាស់។ ព្រះ‌អង្គក៏ចាត់លោកម៉ូសេ និងលោកអរ៉ុនឲ្យទៅនាំបុព្វ‌បុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាចេញពីស្រុកអេស៊ីប មករស់នៅក្នុងស្រុកនេះ។ ៩ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានភ្លេចព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ខ្លួន ព្រះ‌អង្គក៏ប្រគល់ពួកគេទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់លោកស៊ី‌សេរ៉ា ជាមេ‌ទ័ពនៅក្រុងហា‌សោរ ក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន និងក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ស្តេចជនជាតិម៉ូអាប់ ដែលបានធ្វើសង្គ្រាមជាមួយពួកគេ។ ១០ ពេលនោះ ពួកគេស្រែកអង្វររកព្រះ‌អម្ចាស់ ជាថ្មីទៀតថា “យើងខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ដ្បិតយើងខ្ញុំបោះបង់ចោលព្រះ‌អម្ចាស់ទៅគោរពបម្រើព្រះ‌បាល និងព្រះ‌អាស្តារ៉ូត។ ឥឡូវនេះ សូមមេត្តារំដោះយើងខ្ញុំឲ្យរួចផុតពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្មាំងសត្រូវផង យើងខ្ញុំនឹងគោរពបម្រើព្រះ‌អង្គវិញ”។ ១១ ព្រះ‌អម្ចាស់ក៏ចាត់លោកយេរូ‌បាល លោកបេដន លោកយ៉ែប‌ថា និងខ្ញុំ សាមូអែល ឲ្យមក។ ព្រះ‌អង្គរំដោះអ្នករាល់គ្នាឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ខ្មាំងសត្រូវ ដែលនៅជុំ‌វិញ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏បានរស់នៅក្នុងស្រុកនេះប្រកបដោយសេចក្ដីសុខ‌សាន្ត។ ១២ ពេលអ្នករាល់គ្នាឃើញព្រះ‌បាទណា‌ហាស ជាស្តេចរបស់ជនជាតិអាំម៉ូន មកច្បាំងនឹងអ្នករាល់គ្នា នោះអ្នករាល់គ្នាទាម‌ទារឲ្យខ្ញុំតែង‌តាំងស្តេចមួយអង្គសោយរាជ្យលើអ្នករាល់គ្នា គឺអ្នករាល់គ្នាហាក់ដូចជាបដិសេធមិនទទួលព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះ‌មហាក្សត្ររបស់អ្នករាល់គ្នាទេ។ ១៣ ដូច្នេះ នេះនែ៎ ស្តេចដែលអ្នករាល់គ្នាបានជ្រើស‌រើស ស្តេចដែលអ្នករាល់គ្នាសុំ! ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានស្តេចនោះមកអ្នករាល់គ្នាហើយ! ១៤ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាគោរពកោតខ្លាចព្រះ‌អម្ចាស់ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាគោរពបម្រើព្រះ‌អង្គ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាស្ដាប់ព្រះ‌សូរសៀងរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ដោយឥតប្រឆាំងនឹងព្រះ‌បញ្ជារបស់ព្រះ‌អង្គ ហើយប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នា និងស្តេចដែលសោយរាជ្យលើអ្នករាល់គ្នា នៅតែដើរតាមព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នករាល់គ្នា នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្ដីសុខសប្បាយ។ ១៥ ប៉ុន្តែ ប្រសិនអ្នករាល់គ្នាមិនស្ដាប់ព្រះ‌សូរសៀងរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ហើយបែរជាប្រឆាំងនឹងបញ្ជារបស់ព្រះ‌អង្គ នោះព្រះ‌អម្ចាស់នឹងដាក់ទោសអ្នករាល់គ្នា ដូចព្រះ‌អង្គបានដាក់ទោសបុព្វ‌បុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ ១៦ ឥឡូវនេះ ចូរបង្ហាញខ្លួនមក ហើយមើលការអស្ចារ្យមួយយ៉ាងធំ ដែលព្រះ‌អម្ចាស់នឹងសម្ដែងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែក។ ១៧ ពេលនេះជារដូវចម្រូតមែន ឬទេ? ខ្ញុំនឹងទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ ព្រះ‌អង្គធ្វើឲ្យមានផ្គរ មានភ្លៀង។ ដូច្នេះ អ្នកនឹងយល់ឃើញនូវកំហុសដ៏ធ្ងន់ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តទាស់នឹងព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អម្ចាស់ ដោយសុំឲ្យមានស្តេចមួយអង្គសោយរាជ្យលើអ្នករាល់គ្នា»។

១៨ លោកសាមូអែលទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ ហើយនៅថ្ងៃដដែលនោះ ព្រះ‌អង្គធ្វើឲ្យមានផ្គរ មានភ្លៀង។ ប្រជាជនទាំងមូលស្ញែងខ្លាចព្រះ‌អម្ចាស់ និងលោកសាមូអែលយ៉ាងខ្លាំង។ ១៩ ប្រជាជនទាំងនោះជម្រាបលោកសាមូអែលថា៖ «សូមលោកជួយអង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់លោក ក្នុងនាមយើងខ្ញុំផង ដើម្បីកុំឲ្យយើងខ្ញុំត្រូវស្លាប់ ដ្បិតយើងខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបមួយ ថែមពីលើអំពើបាបទាំងប៉ុន្មានរបស់យើងខ្ញុំ ដោយទាម‌ទារសុំឲ្យមានស្តេច»។ ២០ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ប្រជាជនថា៖ «កុំភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ! អ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តអំពើបាបទាំងនោះមែន ប៉ុន្តែ កុំងាកចេញពីព្រះ‌អម្ចាស់ គឺត្រូវគោរពបម្រើព្រះ‌អម្ចាស់ឲ្យអស់ពីចិត្ត។ ២១ កុំងាកចេញពីព្រះ‌អង្គទៅគោរពព្រះក្លែង‌ក្លាយឡើយ ព្រះទាំងនោះពុំអាចផ្តល់ផលប្រយោជន៍ ឬជួយរំដោះអ្នករាល់គ្នាទេ ព្រោះសុទ្ធតែជាព្រះឥតបានការ។ ២២ ដោយយល់ដល់ព្រះ‌នាមដ៏ខ្ពង់‌ខ្ពស់របស់ព្រះ‌អង្គ ព្រះ‌អម្ចាស់មិនបោះបង់ចោលប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គទេ ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់សព្វព្រះ‌ហឫទ័យឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើជាប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គ។ ២៣ ម្យ៉ាងទៀត ចំពោះរូបខ្ញុំវិញ ដាច់ខាតខ្ញុំមិនប្រព្រឹត្តអំពើបាបចំពោះព្រះ‌អម្ចាស់ ដោយឈប់ទូល‌អង្វរឲ្យអ្នករាល់គ្នាឡើយ! ខ្ញុំនឹងណែ‌នាំអ្នករាល់គ្នាឲ្យដើរតាមផ្លូវល្អ និងទៀងត្រង់។ ២៤ ចូរគោរពកោតខ្លាចព្រះ‌អម្ចាស់ ហើយបម្រើព្រះ‌អង្គយ៉ាងស្មោះអស់ពីដួង‌ចិត្ត។ ចូរពិចារណាមើលកិច្ច‌ការដ៏ធំ‌ធេង ដែលព្រះ‌អង្គបានធ្វើចំពោះអ្នករាល់គ្នា! ២៥ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នានៅតែប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ នោះអ្នករាល់គ្នាមុខជាត្រូវវិនាសរួមជាមួយស្តេចរបស់អ្នករាល់គ្នាមិនខាន»។

រាជ្យរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល

ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលធ្វើសង្គ្រាមនឹងពួកភីលីស្ទីន

១ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានឡើងគ្រងរាជ្យនៅពេលស្តេចមានព្រះ‌ជន្មាយុ...វស្សា។ លុះគ្រងរាជ្យលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលបានពីរឆ្នាំហើយ ២ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលជ្រើស‌រើសទាហានចំនួនបីពាន់នាក់ ពីក្នុងចំណោមប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល គឺពីរ‌ពាន់នាក់ទុកឲ្យនៅជាមួយស្តេច ត្រង់ភូមិមីកម៉ាស់ និងតំបន់ភ្នំបេតអែល ហើយមួយពាន់នាក់ទៀតឲ្យនៅជាមួយសម្តេចយ៉ូណាថាន នៅភូមិគីបា ក្នុងស្រុកបេនយ៉ាមីន។ រីឯប្រជាជនដែលនៅសេស‌សល់ ព្រះ‌អង្គបញ្ជូនឲ្យវិលទៅផ្ទះរៀងៗខ្លួនវិញ។ ៣ ថ្ងៃមួយ សម្តេចយ៉ូណាថានបានវាយទីតាំងរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន នៅភូមិគីបា ហើយជនជាតិភីលីស្ទីនទទួលដំណឹងនេះ។ ពេលនោះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាត់គេឲ្យផ្លុំស្នែងនៅក្នុងស្រុកទាំងមូល ដោយប្រកាសថា៖ «ជនជាតិហេប្រឺអើយ ចូរនាំគ្នាស្ដាប់!»។ ៤ ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលទទួលដំណឹងថា ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានវាយទីតាំងទ័ពរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន ធ្វើឲ្យជនជាតិភីលីស្ទីនខឹងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលយ៉ាងខ្លាំង។ ប្រជាជនក៏មកប្រមូលផ្តុំគ្នាជុំ‌វិញព្រះ‌បាទសាអ៊ូល នៅគីលកាល់។ ៥ ជនជាតិភីលីស្ទីនប្រមូលទ័ពចេញមកច្បាំងតទល់នឹងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ពួកគេមានរទេះចម្បាំងចំនួនបី‌ម៉ឺនគ្រឿង មានទ័ព‌សេះប្រាំ‌មួយពាន់ និងមានពល‌ទាហានច្រើនកុះ‌ករ ដូចខ្សាច់នៅឆ្នេរសមុទ្រ។ ពួកគេបានលើកទ័ពមកបោះជំរំនៅមីកម៉ាស់ ខាងកើតបេត‌អាវេន។ ៦ កាលប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលឃើញថាខ្លួនស្ថិតក្នុងភាពអាសន្ន ព្រោះទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលត្រូវខ្មាំងឡោម‌ព័ទ្ធជិតដូច្នេះ ពួកគេក៏នាំគ្នារត់ទៅពួននៅតាមរអាងភ្នំ តាមគុហា តាមក្រហែងថ្ម តាមរូងភ្នំ និងនៅតាមជ្រោះ។ ៧ មានជនជាតិហេប្រឺខ្លះឆ្លងទន្លេយ័រដាន់រត់ទៅស្រុកកាដ និងស្រុកកាឡាដ។ រីឯព្រះ‌បាទសាអ៊ូលវិញ ព្រះ‌អង្គគង់នៅគីលកាល់នៅឡើយ ហើយកង‌ទ័ពទាំងប៉ុន្មានដែលនៅជាមួយស្តេច ញ័ររន្ធត់យ៉ាងខ្លាំង។ ៨ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលរង់‌ចាំជួបលោកសាមូអែល អស់‌រយៈពេលប្រាំពីរថ្ងៃ តែមិនឃើញលោកអញ្ជើញមកគីលកាល់ ដូចបានកំណត់ទេ។ ពួកទាហានក៏នាំគ្នារត់គេចខ្លួន ចេញឆ្ងាយពីស្តេច។

៩ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ចូរយកតង្វាយដុតទាំងមូល និងយញ្ញ‌បូជាមេត្រី‌ភាព មកឲ្យខ្ញុំ»។ ស្តេចក៏ថ្វាយតង្វាយដុតទាំងមូលនោះទៅ។ ១០ នៅពេលស្តេចថ្វាយតង្វាយដុតរួចស្រេចហើយ លោកសាមូអែលអញ្ជើញមកដល់។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏យាងទៅទទួល និងជម្រាបសួរលោក។ ១១ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «តើព្រះ‌ករុណាធ្វើអ្វីហ្នឹង?»។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលឆ្លើយថា៖ «កាលខ្ញុំឃើញពល‌ទាហានរត់គេចខ្លួនចេញឆ្ងាយពីខ្ញុំ រីឯលោកសោតក៏ពុំឃើញអញ្ជើញមកដូចកំណត់។ ខ្ញុំឃើញពួកភីលីស្ទីនប្រមូលផ្តុំគ្នានៅមីកម៉ាស់ ១២ នោះខ្ញុំគិតថា “ពួកភីលីស្ទីននឹងចុះមកវាយខ្ញុំនៅគីលកាល់ជាមិនខាន តែខ្ញុំមិនបានទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់”។ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បង្ខំចិត្តថ្វាយតង្វាយដុតនេះទៅ»។ ១៣ លោកសាមូអែលទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «ព្រះ‌ករុណាបានប្រព្រឹត្ត ដោយឥតពិចារណា! គឺព្រះ‌ករុណាមិនធ្វើតាមបញ្ជាដែលព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ព្រះ‌ករុណា បានបង្គាប់មកទេ។ បើព្រះ‌ករុណាធ្វើតាមនោះ ម៉្លេះសមព្រះ‌អម្ចាស់ពង្រឹងរាជ្យរបស់ព្រះ‌ករុណា ឲ្យនៅស្ថិត‌ស្ថេរលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលមិនខាន។ ១៤ ឥឡូវនេះ រាជ្យរបស់ព្រះ‌ករុណាមិនអាចគង់‌វង្សឡើយ ព្រះ‌អម្ចាស់ស្វែងរកមនុស្សម្នាក់ដែលគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អង្គ រួចតែង‌តាំងឲ្យធ្វើជាមេដឹកនាំលើប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គ ព្រោះព្រះ‌ករុណាមិនបានធ្វើតាមបញ្ជា ដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានបង្គាប់មកទេ»។ ១៥ លោកសាមូអែលចាកចេញពីគីលកាល់ឆ្ពោះទៅភូមិគីបា ក្នុងស្រុកបេនយ៉ាមីន។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលរាប់ចំនួនទាហានដែលនៅជាមួយ ឃើញថាមានប្រហែលប្រាំ‌មួយ‌រយនាក់។ ១៦ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងសម្តេចយ៉ូណាថាន ជាបុត្រា ព្រមទាំងទាហានដែលនៅជាមួយ បោះទ័ពនៅភូមិគីបា ក្នុងស្រុកបេនយ៉ាមីន រីឯពួកភីលីស្ទីនបោះទ័ពនៅមីកម៉ាស់។ ១៧ ពេលនោះ មានកង‌ទ័ពស្រួចបីក្រុមចេញពីជំរំភីលីស្ទីន ក្រុមទីមួយសំដៅទៅក្រុងអូប្រា នៅស្រុកស៊ូអាល ១៨ ក្រុមទីពីរទៅតាមផ្លូវក្រុងបេតហូរ៉ូន និងក្រុមទីបីទៅតាមផ្លូវព្រំ‌ប្រទល់ ដែលចុះទៅច្រកភ្នំសេបូអ៊ីម ប៉ែកខាងវាលរហោ‌ស្ថាន។ ១៩ នៅក្នុងស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលគ្មានជាងដែកទេ ដ្បិតជនជាតិភីលីស្ទីនបានបញ្ជាថា៖ «មិនត្រូវឲ្យពួកហេប្រឺធ្វើដាវ ឬលំពែងឡើយ»។ ២០ ដូច្នេះ ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលគ្រប់ៗរូបតែង‌តែទៅរកជាងភីលីស្ទីន ដើម្បីច្រុងផាលនង្គ័ល ចប ពូថៅ ឬដឹង។ ២១ តម្លៃច្រុងផាលនង្គ័ល និងចប គឺពីរស្លឹង ហើយតម្លៃសំលៀងពូថៅ និងតម្រង់រនាស់ គឺមួយស្លឹង។ ២២ ហេតុនេះ នៅថ្ងៃប្រយុទ្ធ ក្នុងកង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែល គ្មាននរណាមានដាវ ឬលំពែងទេ លើក‌លែងតែព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងសម្តេចយ៉ូណាថាន ជាបុត្រប៉ុណ្ណោះដែលមានអាវុធ។

២៣ ជនជាតិភីលីស្ទីនបញ្ជូនទាហានមួយក្រុមឲ្យទៅត្រៀមនៅច្រកមីកម៉ាស់។

សម្តេចយ៉ូណាថានមានជ័យ‌ជម្នះលើពួកភីលីស្ទីន

១ ថ្ងៃមួយ សម្តេចយ៉ូណាថាន ជាបុត្រារបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល បានប្រាប់ទៅសេនាក្មេងម្នាក់ ដែលកាន់គ្រឿងសាស្ត្រា‌វុធរបស់សម្តេចថា៖ «ចូរយើងឆ្លងចូលទៅខ្សែត្រៀមរបស់ពួកភីលីស្ទីនដែលនៅទល់មុខនោះ»។ សម្តេចមិនបានទូលបិតាឲ្យជ្រាបទេ។

២ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលប្រថាប់នៅជាយភូមិគីបា ក្រោមដើមទទឹមមួយដើម គឺនៅមីក្រូន ហើយមានទាហានប្រមាណប្រាំ‌មួយ‌រយនាក់នៅជាមួយ។ ៣ រីឯអ្នកដែលពាក់អាវអេផូដ* ដើម្បីទូលសួរព្រះ‌ជាម្ចាស់នៅពេលនោះ គឺលោកអហ៊ីយ៉ា ជាកូនរបស់លោកអហ៊ី‌ទូប ត្រូវជាបង‌ប្អូនរបស់អ៊ីកា‌បុដ ជាកូនរបស់លោកភីនេអាស និងត្រូវជាចៅរបស់លោកហេលី ដែលជាបូជា‌ចារ្យរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់នៅស៊ីឡូ។ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងជួរកង‌ទ័ពដឹងថា សម្តេចយ៉ូណាថានចេញទៅទេ។

៤ ច្រកភ្នំដែលសម្តេចយ៉ូណាថានបម្រុងនឹងឆ្លងទៅរកខ្សែត្រៀមរបស់ពួកភីលីស្ទីននោះ មានថ្មស្រួចៗនៅអមសងខាងផ្លូវ មួយឈ្មោះបូសិត មួយទៀតឈ្មោះសេនេ។ ៥ ថ្មស្រួចមួយស្ថិតនៅខាងជើង ទល់មុខនឹងមីកម៉ាស់ និងមួយទៀតស្ថិតនៅខាងត្បូង ទល់មុខនឹងគីបា។

៦ សម្តេចយ៉ូណាថានប្រាប់ទៅសេនាក្មេង ដែលកាន់គ្រឿងសាស្ត្រា‌វុធថា៖ «តោ៎ះ! យើងចូលទៅខ្សែត្រៀមរបស់ពួកទមិឡ ប្រហែលព្រះ‌អម្ចាស់ជួយយើង ដ្បិតគ្មានអ្វីរា‌រាំងព្រះ‌អម្ចាស់មិនឲ្យប្រទានជ័យ‌ជម្នះដល់យើងឡើយ ទោះបីយើងមានគ្នាតិច ឬច្រើនក្តី!»។ ៧ សេនានោះក៏ឆ្លើយតបវិញថា៖ «សូមធ្វើតាមគំនិតរបស់សម្តេចចុះ! កុំបង្អង់ឡើយ ទូល‌បង្គំដើរតាមក្រោយសម្តេចជា‌និច្ច»។ ៨ សម្តេចយ៉ូណាថានតបថា៖ «បើដូច្នេះ ចូរយើងឆ្លងទៅរកអ្នកទាំងនោះ រួចបង្ហាញខ្លួនឲ្យគេឃើញ។ ៩ បើសិនជាពួកគេប្រាប់មកយើងថា “ចូរឈប់នៅទីនោះហើយ ពួកយើងនឹងចុះទៅរកអ្នក!” នោះយើងត្រូវឈរនៅនឹងកន្លែង គឺមិនត្រូវឡើងទៅរកពួកគេទេ។ ១០ ប៉ុន្តែ បើសិនជាពួកគេប្រាប់ថា “ចូរឡើងមករកយើង!” នោះយើងនឹងឡើងទៅភ្លាម ដ្បិតនេះជាសញ្ញាសម្គាល់ឲ្យយើងដឹងថា ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់យើងហើយ»។

១១ អ្នកទាំងពីរបង្ហាញខ្លួនឲ្យពួកខ្សែត្រៀមរបស់ភីលីស្ទីនឃើញ។ ពួកភីលីស្ទីនពោលថា៖ «មើលហ្ន៎! ពួកហេប្រឺចេញពីរូងដែលគេពួនហើយ!»។ ១២ ពួកទាហាននៅខ្សែត្រៀមស្រែកប្រាប់សម្តេចយ៉ូណាថាន និងសេនាដែលកាន់គ្រឿងសាស្ត្រា‌វុធថា៖ «ចូរឡើងមក! យើងនឹងប្រដៅអ្នកទាំងពីរ»។ សម្តេចយ៉ូណាថានប្រាប់សេនារបស់សម្តេចថា៖ «ឡើងតាមខ្ញុំ ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់ពួកគេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលហើយ»។ ១៣ សម្តេចយ៉ូណាថានវារឡើង ហើយសេនាដែលកាន់គ្រឿងសាស្ត្រា‌វុធរបស់សម្តេចក៏វារឡើងតាមក្រោយដែរ។ សម្តេចយ៉ូណាថានវាយផ្តួលពួកភីលីស្ទីន ហើយសេនាដែលកាន់អាវុធក៏សម្លាប់ពួកគេតាមក្រោយ។ ១៤ នៅគ្រាដំបូង សម្តេចយ៉ូណាថាន និងសេនា បានប្រហារពួកភីលីស្ទីនអស់ប្រមាណម្ភៃនាក់ នៅលើផ្ទៃដីប្រហែលមួយស្រែ។ ១៥ ពេលនោះ ក៏កើតការភ័យញាប់‌ញ័រនៅក្នុងជំរំរបស់ពួកភីលីស្ទីន និងក្នុងចំណោមប្រជាជនដែលនៅជិតខាងនោះផងដែរ។ រីឯទាហាននៅតាមខ្សែត្រៀម និងកង‌ទ័ពក៏ភ័យញាប់‌ញ័រដែរ ដ្បិតមានរញ្ជួយផែន‌ដី បណ្តាលឲ្យមានការភ័យញាប់‌ញ័រជាខ្លាំង។

១៦ ពួកអ្នកយាម‌ល្បាតរបស់ស្តេចសាអ៊ូល នៅក្រុងគីបា ក្នុងស្រុកបេនយ៉ាមីន ក៏បានឃើញកង‌ទ័ពភីលីស្ទីនរត់បែក‌ខ្ញែកគ្នាទៅគ្រប់ទិស‌ទីដែរ។ ១៧ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់ទាហាន ដែលនៅជាមួយស្តេចថា៖ «ចូររាប់ចំនួនគ្នាយើងមើល តើបាត់នរណាខ្លះ»។ គេក៏រាប់មើល ហើយឃើញបាត់សម្តេចយ៉ូណាថាន និងសេនាដែលកាន់គ្រឿងសាស្ត្រា‌វុធរបស់សម្តេច។ ១៨ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបញ្ជាទៅលោកអហ៊ីយ៉ាថា៖ «ចូរទៅយកហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់មក!»។ នៅគ្រានោះ ហិបរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ស្ថិតនៅជាមួយជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ១៩ ពេលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលកំពុងតែមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់លោកបូជា‌ចារ្យ ការច្របូក‌ច្របល់កើតមានកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ នៅក្នុងជំរំពួកភីលីស្ទីន។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏ប្រាប់លោកបូជា‌ចារ្យថា៖ «មិនបាច់ទូលសួរព្រះ‌ជាម្ចាស់ទៀតទេ»។ ២០ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងទាហានទាំងអស់ដែលនៅជាមួយស្តេច បានប្រមូលគ្នា រួចចេញទៅដល់ទី‌លានប្រយុទ្ធ។ ម្នាក់ៗកាន់ដាវចូលប្រឡូកច្បាំង ហើយសភាពច្របូក‌ច្របល់ក៏កើតមានយ៉ាងខ្លាំងឥតឧបមា។ ២១ មានពួកហេប្រឺមួយចំនួន ដែលពីមុននៅបម្រើពួកភីលីស្ទីន ហើយបានចេញមកច្បាំងរួមជាមួយពួកគេដែរនោះ ក៏រត់ចូលមកខាងទ័ពអ៊ីស្រា‌អែល ដែលនៅជាមួយព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងសម្តេចយ៉ូណាថាន។ ២២ ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលទាំងប៉ុន្មានដែលលាក់ខ្លួននៅតាមតំបន់ភ្នំអេប្រាអ៊ីមដឹងថា ពួកភីលីស្ទីនបាក់ទ័ព នោះក៏ចេញមកដេញតាមប្រហារពួកគេដែរ។ ២៣ នៅថ្ងៃនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់បានសង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ហើយការប្រយុទ្ធក៏បន្តទៅទៀត រហូតដល់បេត‌អាវេន។

ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលជួយសម្តេចយ៉ូណាថានឲ្យរួចជីវិត

២៤ នៅថ្ងៃនោះ ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលត្រូវវេទនា ព្រោះព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានឲ្យពួកគេស្បថថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់បរិភោគអាហារមុនពេលល្ងាច គឺមុនពេលដែលយើងមិនទាន់បានសង‌សឹកខ្មាំងសត្រូវ អ្នកនោះមុខជាត្រូវបណ្ដាសាមិនខាន»។ ហេតុនេះ ក្នុងជួរកង‌ទ័ព គ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានបរិភោគអាហារឡើយ។ ២៥ ពួកគេទាំងអស់គ្នាបានទៅដល់ក្នុងព្រៃ ត្រង់កន្លែងមួយដែលមានសំបុកឃ្មុំនៅផ្ទាល់នឹងដី។ ២៦ ពេលពួកទាហានចូលដល់ក្នុងព្រៃ ឃើញទឹកឃ្មុំហូរដូច្នេះ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ហ៊ានយកដៃទៅកៀរទឹកឃ្មុំនោះដាក់ក្នុងមាត់ឡើយ ព្រោះពួកគេគោរពពាក្យសម្បថ។ ២៧ សម្តេចយ៉ូណាថានពុំដឹងថា បិតាបានឲ្យពួកទាហានស្បថទេ។ សម្តេចក៏យកដំបងដែលព្រះ‌អង្គកាន់នោះចាក់ទៅលើសំបុកឃ្មុំ ឆ្កឹះដាក់ក្នុងមាត់ ហើយសម្តេចមានទឹកមុខស្រស់‌បស់។ ២៨ ពេលនោះ ទាហានម្នាក់ទូលសម្តេចយ៉ូណាថានថា៖ «បិតារបស់សម្តេចបានឲ្យពួកទាហានស្បថថា “នៅថ្ងៃនេះ អ្នកណាហ៊ានបរិភោគអាហារ អ្នកនោះនឹងត្រូវបណ្ដាសាជាមិនខាន!” ហេតុនេះបានជាទាហានហេវ‌ហត់ទាំងអស់គ្នា»។ ២៩ សម្តេចយ៉ូណាថានពោលថា៖ «បិតារបស់ខ្ញុំបាននាំឲ្យពួកយើងកើតកង្វល់ហើយ។ មើល! ខ្ញុំមានទឹកមុខស្រស់‌បស់ ព្រោះតែបានភ្លក់ទឹកឃ្មុំនេះបន្តិច។ ៣០ ថ្ងៃនេះ ប្រសិនបើទាហានទាំងអស់បរិភោគអាហារដែលរឹបអូសយកបានពីខ្មាំងនោះ ពួកភីលីស្ទីនប្រហែលជា ទទួលបរា‌ជ័យធ្ងន់‌ធ្ងរជាងនេះទៅទៀត!»។

៣១ នៅថ្ងៃនោះ ពួកគេវាយប្រហារពួកភីលីស្ទីនចាប់តាំងពីមីកម៉ាស់ រហូតដល់អាយ៉ា‌ឡូន។ ពួកទាហានមានការហេវ‌ហត់យ៉ាងខ្លាំង ៣២ ក៏ស្ទុះតម្រង់ទៅរកជ័យ‌ភ័ណ្ឌ។ ពួកគេចាប់ចៀម គោ និងកូនគោ មកចាក់កសម្លាប់នៅផ្ទាល់នឹងដី ហើយនាំគ្នាបរិភោគសាច់ដែលមានសុទ្ធតែឈាម។ ៣៣ មានគេទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «ពួកទាហានបានប្រព្រឹត្តខុសនឹងព្រះ‌អម្ចាស់ ដោយបរិភោគសាច់ដែលមានសុទ្ធតែឈាម!»។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «អ្នករាល់គ្នាក្បត់ព្រះ‌អម្ចាស់ហើយ! ចូរប្រមៀលថ្មមួយផ្ទាំងធំមកឲ្យខ្ញុំភ្លាម»។ ៣៤ បន្ទាប់មក ស្តេចមានរាជ‌ឱង្ការទៀតថា៖ «ចូរនាំគ្នាទៅក្នុងចំណោមទាហាន ប្រាប់ពួកគេទាំងអស់គ្នាឲ្យនាំគោ និងចៀមរបស់ខ្លួនមក ហើយចាក់កសម្លាប់នៅលើថ្មនេះ រួចនាំគ្នាបរិភោគទៅ។ ធ្វើដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាមិនប្រព្រឹត្តអំពើបាបប្រឆាំងនឹងព្រះ‌អម្ចាស់ ដោយបរិភោគសាច់ដែលមានសុទ្ធតែឈាមនេះឡើយ»។ នៅយប់នោះ ពួកទាហានទាំងអស់បាននាំយកគោរបស់ខ្លួនមក ហើយចាក់កសម្លាប់នៅទីកន្លែងនោះ។ ៣៥ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានសង់អាសនៈមួយថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ គឺជាអាសនៈដំបូងបង្អស់ដែលស្តេចសង់ថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់។

៣៦ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «យប់នេះ ចូរយើងនាំគ្នាដេញតាមពួកភីលីស្ទីន ហើយរឹបអូសយកទ្រព្យ‌សម្បត្តិពីពួកគេ រហូតដល់ថ្ងៃរះ ឥតទុកឲ្យនរណាម្នាក់រួចជីវិតឡើយ»។ ពួកទាហានទូលស្តេចវិញថា៖ «សូមសម្រេចតាមព្រះ‌តម្រិះរបស់ព្រះ‌ករុណាចុះ»។ ប៉ុន្តែ លោកបូជា‌ចារ្យមានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងគួរតែទូលសួរព្រះ‌ជាម្ចាស់សិន»។ ៣៧ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលទូលសួរព្រះ‌ជាម្ចាស់ថា៖ «តើទូល‌បង្គំអាចដេញតាមពួកភីលីស្ទីនឬទេ? តើព្រះ‌អង្គប្រគល់ពួកនោះមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលឬទេ?»។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃនោះ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ពុំមានព្រះ‌បន្ទូលឆ្លើយតបឡើយ។ ៣៨ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «សុំអស់លោក ដែលជាមេដឹកនាំរបស់ប្រជាជន អញ្ជើញចូលមក! សុំអស់លោកពិនិត្យឲ្យម៉ត់‌ចត់មើល តើថ្ងៃនេះ ពួកយើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបអ្វី?។ ៣៩ ខ្ញុំសុំស្បថក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅ ហើយជាព្រះ‌សង្គ្រោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលថា បើអ្នកណាម្នាក់ប្រព្រឹត្តខុស អ្នកនោះនឹងមានទោសដល់ជីវិត ទោះបីយ៉ូណាថានជាបុត្ររបស់ខ្ញុំក៏ដោយ»។ នៅក្នុងជួរទ័ពទាំងមូល គ្មាននរណាម្នាក់ឆ្លើយតបទេ។ ៤០ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរនៅម្ខាងទៅ ចំណែកយ៉ូណាថាន ជាបុត្រខ្ញុំ និងខ្ញុំ ឈរនៅម្ខាង»។ ពួកទាហានទូលថា៖ «សូមសម្រេចតាមព្រះ‌តម្រិះរបស់ព្រះ‌ករុណាចុះ»។ ៤១ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលទូលព្រះ‌អម្ចាស់ថា៖ «ឱព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលអើយ! សូមសម្ដែងឲ្យយើងខ្ញុំស្គាល់ការពិតផង!»។ ពេលនោះ គេផ្សងចំលើសម្តេចយ៉ូណាថាន និងព្រះ‌បាទសាអ៊ូល។ ដូច្នេះ ពួកទាហានក៏រួចខ្លួន។ ៤២ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៀតថា៖ «ចូរផ្សងរវាងខ្ញុំ និងបុត្រខ្ញុំមើល៍» នោះក៏ចំលើសម្តេចយ៉ូណាថាន។ ៤៣ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់សម្តេចយ៉ូណាថានថា៖ «ចូរប្រាប់បិតាមើល៍ តើបុត្របានធ្វើអ្វី?»។ សម្តេចយ៉ូណាថានក៏រៀបរាប់ទូលបិតា តាមដំណើររឿង ជាហូរ‌ហែថា៖ «ទូល‌បង្គំបានភ្លក់ទឹកឃ្មុំបន្តិច នៅចុងដំបងដែលទូល‌បង្គំកាន់។ ឥឡូវនេះ ទូល‌បង្គំសុខចិត្តស្លាប់ហើយ!»។ ៤៤ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «យ៉ូណាថានអើយ បុត្រត្រូវតែស្លាប់? បើមិនដូច្នោះទេ សូមព្រះ‌ជាម្ចាស់ដាក់ទោសបិតាយ៉ាងធ្ងន់ទៅ!»។ ៤៥ ពួកទាហានទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «សម្តេចយ៉ូណាថានមិនត្រូវសុគតឡើយ! ដ្បិតសម្តេចទេតើដែលដណ្ដើមបានជ័យ‌ជម្នះដ៏ធំ‌ធេងនេះឲ្យប្រជា‌ជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ យើងខ្ញុំសូមស្បថ ក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅថា យើងខ្ញុំមិនព្រមឲ្យសក់មួយសរសៃជ្រុះពីសិរសារបស់សម្តេចឡើយ ដ្បិតព្រះ‌ជាម្ចាស់បានជួយសម្តេចឲ្យប្រព្រឹត្តដូច្នេះ នៅថ្ងៃនេះ»។ ពួកទាហានក៏បានសង្គ្រោះសម្តេចយ៉ូណាថានឲ្យរួចពីស្លាប់។

៤៦ បន្ទាប់មក ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលឈប់ដេញតាមពួកភីលីស្ទីន ហើយពួកនោះក៏វិលត្រឡប់ទៅស្រុករបស់គេវិញ។

ជ័យ‌ជម្នះរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងរាជ‌វង្ស

៤៧ ក្រោយពេលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលឡើងគ្រងរាជ្យលើអាណា‌ចក្រអ៊ីស្រា‌អែលហើយ ស្តេចបានធ្វើសង្គ្រាមជាមួយខ្មាំងសត្រូវទាំងប៉ុន្មានដែលនៅជុំ‌វិញ គឺច្បាំងនឹងជនជាតិម៉ូអាប់ ជនជាតិអាំម៉ូន ជនជាតិអេដុម ពួកស្តេចនៅសូបា និងជនជាតិភីលីស្ទីន។ នៅគ្រប់សមរ‌ភូមិ ស្តេចតែង‌តែទទួលជ័យ‌ជម្នះលើពួកគេជា‌និច្ច។ ៤៨ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលធ្វើសង្គ្រាមដោយទឹកចិត្តអង់‌អាច ព្រះ‌អង្គបានវាយប្រហារជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក ហើយរំដោះអ៊ីស្រា‌អែល ឲ្យរួចផុតពីកណ្ដាប់ដៃរបស់សត្រូវ ដែលបានឈ្លាន‌ពានស្រុកគេ។

៤៩ បុត្រារបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានយ៉ូណាថាន យីសវី និងម៉ាល់គី‌ស៊ូអា។ រីឯបុត្រីទាំងពីររបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល គឺម៉េរ៉ាប ជាបុត្រីច្បង និងមិកាល់ ជាបុត្រីពៅ។ ៥០ ព្រះ‌ជាយារបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលព្រះ‌នាមអហ៊ី‌ណូអាំ ត្រូវជាកូនស្រីរបស់លោកអហ៊ី‌ម៉ាអាត់។ មេ‌ទ័ពរបស់ស្តេចឈ្មោះលោកអាប់នែរ ជាកូនរបស់លោកនែរ ដែលត្រូវជាឪពុក‌មារបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល។ ៥១ លោកគីសជាឪពុករបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល លោកនែរជាឪពុករបស់លោកអាប់នែរ លោកទាំងពីរត្រូវជាកូនរបស់លោកអប៊ីអែល។ ៥២ ក្នុងមួយជីវិត ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលធ្វើសង្គ្រាមយ៉ាងសាហាវទល់នឹងពួកភីលីស្ទីន។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះ‌បាទសាអ៊ូលតែង‌តែសង្កេតរកមើលជនណាដែលមានកម្លាំងខ្លាំង‌ក្លា និងទឹកចិត្តអង់‌អាច ដើម្បីយកមកធ្វើជាពល‌ទ័ពរបស់ស្តេច។

ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលធ្វើសង្គ្រាមជាមួយជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក

១ លោកសាមូអែលទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់បានចាត់ទូល‌បង្គំឲ្យមកចាក់ប្រេងអភិសេកព្រះ‌ករុណា ជាស្តេចលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ជាប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់។ ឥឡូវនេះ សូមព្រះ‌ករុណាព្រះ‌អង្គព្រះ‌សណ្ដាប់សេចក្ដីដែលព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូល។ ២ ព្រះ‌អម្ចាស់នៃពិភពទាំងមូលមានព្រះ‌បន្ទូលថា “យើងចង់ដាក់ទោសជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក ដែលបានធ្វើបាបជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល គឺរា‌រាំងផ្លូវជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល កាលពួកគេចាកចេញពីស្រុកអេស៊ីប។ ៣ ឥឡូវនេះ ចូរទៅវាយជនជាតិអាម៉ា‌ឡេកចុះ។ ត្រូវបំផ្លាញអ្វីៗទាំងប៉ុន្មានរបស់ពួកគេថ្វាយផ្ដាច់ដល់ព្រះ‌អម្ចាស់ ឥតត្រាប្រណីឡើយ គឺត្រូវសម្លាប់ចោលទាំងអស់ ទាំងប្រុស ទាំងស្រី ទាំងកូនក្មេង ទាំងទារក ទាំងគោ ទាំងចៀម ទាំងអូដ្ឋ និងលាផង”»។

៤ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏កេណ្ឌទ័ព ហើយយាងចេញមកត្រួតពលនៅតេឡឹម មានទ័ពថ្មើរជើងចំនួន ២០០ ០០០នាក់ ព្រមទាំងមានទាហាន ១០ ០០០នាក់ ពីកុល‌សម្ព័ន្ធយូដាថែមទៀតផង។ ៥ កាលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលយាងទៅដល់ក្រុងរបស់ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក ព្រះ‌អង្គបង្កប់ទ័ពនៅតាមជ្រលងភ្នំ។ ៦ បន្ទាប់មក ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៅជនជាតិគេនីថា៖ «ចូរដកខ្លួនថយចេញពីពួកអាម៉ា‌ឡេក ហើយរត់ចេញពីចំណោមពួកគេទៅ ក្រែងលោយើងសម្លាប់អ្នករាល់គ្នាជាមួយពួកគេដែរ ព្រោះអ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តចំពោះជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ដោយចិត្តសប្បុរស កាលពួកគេចាកចេញពីស្រុកអេស៊ីប»។ ដូច្នេះ ជនជាតិគេនីចាកចេញពីចំណោមជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក។ ៧ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលវាយពួកអាម៉ា‌ឡេក ចាប់ពីហាវី‌ឡា រហូតដល់ស៊ួរ ដែលនៅខាងកើតស្រុកអេស៊ីប។ ៨ ស្តេចចាប់បានព្រះ‌បាទអកាក់ ជាស្តេចរបស់ពួកអាម៉ា‌ឡេក ទាំងរស់ ហើយប្រហារជីវិតប្រជាជនទាំងអស់ដោយមុខដាវ ថ្វាយផ្ដាច់ដល់ព្រះ‌អម្ចាស់ ៩ តែព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងកង‌ទ័ពបានទុកជីវិតឲ្យស្តេចអកាក់ ព្រមទាំងសត្វដ៏ល្អៗជាងគេ មានគោ ចៀម សត្វធាត់ៗ កូនចៀម និងអ្វីៗដែលល្អបំផុត ពួកគេមិនព្រមបំផ្លាញថ្វាយផ្ដាច់*ដល់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ទេ។ ពួកគេបំផ្លាញតែអ្វីៗដែលគ្មានតម្លៃ និងគ្មានប្រយោជន៍ប៉ុណ្ណោះ។

ព្រះ‌អម្ចាស់បោះបង់ចោលស្តេចសាអ៊ូល

១០ ពេលនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់លោកសាមូអែលថា ១១ «យើងសោកស្តាយណាស់ដោយបានតែង‌តាំងសាអ៊ូល ជាស្តេច ព្រោះគេងាកចេញពីយើង ហើយពុំបានប្រតិបត្តិតាមបញ្ជារបស់យើងទេ»។ លោកសាមូអែលរន្ធត់ចិត្តជាខ្លាំង លោកទូល‌អង្វរព្រះ‌អម្ចាស់ពេញមួយយប់។ ១២ លោកសាមូអែលក្រោកពីព្រលឹម ធ្វើដំណើរទៅគាល់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល តែគេជម្រាបលោកថា ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលយាងទៅកាម៉ិល ដើម្បីសង់ស្តូបមួយសម្រាប់ស្តេចផ្ទាល់ រួចហើយស្តេចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ឆ្ពោះទៅគីលកាល់។ ១៣ កាលលោកសាមូអែលជួបព្រះ‌បាទសាអ៊ូលហើយ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «សូមព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានពរដល់លោក! ខ្ញុំបានប្រតិបត្តិតាមបញ្ជារបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ហើយ»។ ១៤ លោកសាមូអែលទូលសួរថា៖ «ចុះហេតុអ្វីបានជាទូល‌បង្គំឮសម្រែកចៀម និងគោដូច្នេះ?»។ ១៥ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ពួកពល‌ទាហាននាំយកសត្វទាំងនោះពីស្រុកអាម៉ា‌ឡេក។ ពួកគេទុកគោ និងចៀមដ៏ល្អៗនេះ សម្រាប់ធ្វើយញ្ញ‌បូជាថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់លោក ចំពោះអ្វីៗផ្សេងទៀត ពួកយើងបានបំផ្លាញ ថ្វាយផ្ដាច់ដល់ព្រះ‌អម្ចាស់អស់ហើយ»។ ១៦ លោកសាមូអែលទូលតបវិញថា៖ «ល្មមហើយ! ឥឡូវនេះ ទូល‌បង្គំសូមទូលសេចក្ដីដែលព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់ទូល‌បង្គំកាលពីយប់‌មិញ»។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «សូមលោកមានប្រសាសន៍មកចុះ!»។ ១៧ លោកសាមូអែលទូលថា៖ «ទោះបីព្រះ‌ករុណាយល់ថាខ្លួនជាមនុស្សទន់‌ទាបក្តី ក៏ព្រះ‌ករុណានៅតែជាអ្នកដឹកនាំលើកុល‌សម្ព័ន្ធនានានៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលដែរ ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់បានចាក់ប្រេងអភិសេកព្រះ‌ករុណា ជាស្តេចលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលរួចហើយ។ ១៨ ព្រះ‌អម្ចាស់ចាត់ព្រះ‌ករុណាឲ្យទៅច្បាំង ដោយមានព្រះ‌បន្ទូលថា “ចូរទៅបំផ្លាញជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក ដែលជាមនុស្សបាប ចូរប្រហារពួកគេឲ្យវិនាសសាប‌សូន្យទៅ”។ ១៩ ហេតុអ្វីបានជាព្រះ‌ករុណាមិនគោរពតាមព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់? ហេតុអ្វីបានជាព្រះ‌ករុណាយកជ័យ‌ភ័ណ្ឌពីខ្មាំង ហើយប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់មិនគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យព្រះ‌អង្គទៀតដូច្នេះ?»។ ២០ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការតបទៅលោកសាមូអែលថា៖ «ខ្ញុំបានគោរពតាមបញ្ជារបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ហើយ ខ្ញុំបានចេញទៅច្បាំងនៅស្រុកដែលព្រះ‌អម្ចាស់ចាត់ឲ្យទៅ។ ខ្ញុំចាប់បានអកាក់ ជាស្តេចរបស់ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក មកជាឈ្លើយ ហើយខ្ញុំក៏ប្រហារជីវិតជនជាតិអាម៉ា‌ឡេកទាំងអស់ថ្វាយព្រះ‌អង្គដែរ។ ២១ ពួកពល‌ទាហានរើសយកជ័យ‌ភ័ណ្ឌ មានគោ និងចៀមដ៏ល្អជាងគេពីអ្វីៗទាំងអស់ ដែលត្រូវបំផ្លាញថ្វាយផ្ដាច់ដល់ព្រះ‌អម្ចាស់ ដើម្បីធ្វើជាយញ្ញ‌បូជាថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់លោកនៅគីលកាល់»។ ២២ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «តើព្រះ‌អម្ចាស់សព្វព្រះ‌ហឫទ័យនឹងតង្វាយដុតទាំងមូល ព្រមទាំងយញ្ញ‌បូជា ខ្លាំងជាងការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ‌អង្គឬ? ទេ! ការស្ដាប់បង្គាប់ប្រសើរជាងថ្វាយយញ្ញ‌បូជាទៅទៀត ការយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ក៏ប្រសើរជាងការថ្វាយខ្លាញ់ចៀមឈ្មោលដែរ។ ២៣ រីឯការបះ‌បោរអាក្រក់ដូចការរកគ្រូទាយ ហើយចិត្តរឹង‌រូសក៏អាក្រក់ដូចការគោរពព្រះក្លែង‌ក្លាយដែរ។ ព្រះ‌ករុណាបោះបង់ចោលព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ដូច្នេះ ព្រះ‌អង្គក៏បោះបង់ចោលព្រះ‌ករុណាលែងឲ្យធ្វើជាស្តេចទៀតហើយ»។

២៤ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់លោកសាមូអែលថា៖ «ខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបដោយល្មើសនឹងបញ្ជារបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ហើយខ្ញុំក៏បានធ្វើខុសនឹងពាក្យរបស់លោកដែរ ដ្បិតខ្ញុំខ្លាចពល‌ទាហាន ហើយធ្វើតាមពួកគេ។ ២៥ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំអង្វរលោក សូមមេត្តាអត់‌ទោសឲ្យខ្ញុំដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបនេះផង។ សូមលោកត្រឡប់មកជាមួយខ្ញុំវិញ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំទៅក្រាបថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់»។ ២៦ លោកសាមូអែលទូលតបព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «ទូល‌បង្គំមិនវិលទៅជាមួយព្រះ‌ករុណាវិញទេ ដ្បិតព្រះ‌ករុណាបានបោះបង់ចោលព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ព្រះ‌អម្ចាស់ក៏បោះបង់ចោលព្រះ‌ករុណា លែងឲ្យធ្វើជាស្តេចលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទៀតដែរ»។

២៧ កាលលោកសាមូអែលបែរខ្នងចេញទៅ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាប់ទាញជាយអាវធំរបស់លោក ធ្វើឲ្យរហែក។ ២៨ លោកសាមូអែលទូលស្តេចថា៖ «ថ្ងៃនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់ដកហូតរាជចេញពីព្រះ‌ករុណា លែងឲ្យគ្រងរាជលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទៀតហើយ ព្រះ‌អង្គប្រគល់រាជ‌សម្បត្តិនេះឲ្យបុរសម្នាក់ទៀត ដែលល្អជាងព្រះ‌ករុណា។ ២៩ ព្រះ‌អម្ចាស់ ដែលជាសិរី‌រុងរឿងរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល មិនចេះកុហក មិនក្រឡាស់ពាក្យសម្ដី ហើយមិនចេះស្តាយក្រោយដូចមនុស្សលោកទេ»។ ៣០ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថែមទៀតថា៖ «ខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ឥឡូវនេះ ខ្ញុំសូមអង្វរលោកមេត្តាទុកកិត្តិយសឲ្យខ្ញុំ នៅចំពោះមុខអស់លោកព្រឹទ្ធាចារ្យនៃប្រជាជនរបស់ខ្ញុំ និងនៅចំពោះមុខអ៊ីស្រា‌អែលផង សូមលោកវិលមកជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងក្រាបថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់លោក»។ ៣១ លោកសាមូអែលក៏សុខចិត្តវិលមកវិញ លោកដើរតាមពីក្រោយព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ហើយព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក្រាបថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់។ ៣២ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរនាំអកាក់ ជាស្តេចរបស់ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេកមក»។ ស្តេចអកាក់ចូលមកជិតលោកសាមូអែល ដោយទឹកមុខស្រស់‌បស់ ព្រោះនឹកស្មានថា «បានរួចពីស្លាប់»។ ៣៣ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដាវរបស់ឯងបានធ្វើឲ្យម្ដាយព្រាត់ប្រាស់ពីកូនរបស់ខ្លួនយ៉ាងណា ម្ដាយរបស់ឯងក៏ត្រូវព្រាត់ប្រាស់ពីកូនរបស់ខ្លួនយ៉ាងនោះដែរ»។ បន្ទាប់មក លោកសាមូអែលប្រហារជីវិតស្តេចអកាក់នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ នៅគីលកាល់។

៣៤ លោកសាមូអែលវិលទៅរ៉ាម៉ាវិញ ហើយព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏វិលទៅដំណាក់នៅគីបាដែរ។ ៣៥ លោកសាមូអែលលែងទៅជួបព្រះ‌បាទសាអ៊ូលទៀតរហូតដល់ថ្ងៃស្លាប់។ លោកសាមូអែលយំសោកស្តាយព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់ខកព្រះ‌ហឫទ័យ ដោយបានតែង‌តាំងព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ឲ្យគ្រងរាជ្យលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។

ព្រះ‌ជាម្ចាស់ជ្រើស‌រើសយុវ‌ជនដាវីឌជាស្តេចថ្មី

១ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់លោកសាមូអែលថា៖ «តើអ្នកនៅតែយំសោកស្តាយសាអ៊ូលដល់ណាទៀត? យើងបោះបង់គេចោល លែងឲ្យធ្វើជាស្តេចលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទៀតហើយ។ ចូរយកស្នែងមកចាក់ប្រេងឲ្យពេញ រួចធ្វើដំណើរទៅ។ យើងចាត់អ្នកឲ្យទៅផ្ទះលោកយេសាយ នៅភូមិបេថ្លេហិម ដ្បិតក្នុងចំណោមកូនប្រុសរបស់គាត់ យើងជ្រើស‌រើសយកម្នាក់ឲ្យធ្វើជាស្តេច ដែលត្រូវចិត្តយើង»។ ២ លោកសាមូអែលទូលថា៖ «តើឲ្យទូល‌បង្គំទៅម្ដេចកើត? បើព្រះ‌បាទសាអ៊ូលជ្រាប ស្តេចមុខជាសម្លាប់ទូល‌បង្គំមិនខាន»។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «ចូរដឹកគោញីស្ទាវមួយទៅ ហើយប្រាប់គេថា ខ្ញុំមកថ្វាយយញ្ញ‌បូជាដល់ព្រះ‌អម្ចាស់។ ៣ ចូរអញ្ជើញលោកយេសាយឲ្យចូលរួមក្នុងពិធីថ្វាយយញ្ញ‌បូជានោះផង។ ពេលនោះ យើងនឹងប្រាប់អ្នកឲ្យដឹងនូវកិច្ច‌ការដែលអ្នកត្រូវធ្វើ គឺត្រូវយកប្រេងចាក់អភិសេកអ្នកដែលយើងនឹងចង្អុលប្រាប់»។

៤ លោកសាមូអែលធ្វើតាមបញ្ជារបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ហើយធ្វើដំណើរទៅភូមិបេថ្លេហិម។ អស់លោកព្រឹទ្ធាចារ្យក្នុងភូមិនោះចេញមកទទួលលោក ទាំងភ័យញាប់‌ញ័រ ហើយសួរលោកថា៖ «តើលោកអញ្ជើញមកនេះ ក្នុងគោលបំណងល្អឬ?»។ ៥ លោកសាមូអែលឆ្លើយតបថា៖ «បាទ! ខ្ញុំមកថ្វាយយញ្ញ‌បូជាដល់ព្រះ‌អម្ចាស់ ដូច្នេះ សូមអស់លោកអញ្ជើញធ្វើពិធីជម្រះកាយឲ្យវិសុទ្ធ* ហើយមកថ្វាយយញ្ញ‌បូជាជាមួយខ្ញុំ»។ លោកសាមូអែលក៏ធ្វើពិធីជម្រះកាយជូនលោកយេសាយ ព្រមទាំងកូនប្រុសៗឲ្យវិសុទ្ធ និងអញ្ជើញពួកគេឲ្យចូលរួមក្នុងពិធីថ្វាយយញ្ញ‌បូជាដែរ។ ៦ កាលលោកយេសាយ និងកូនប្រុសៗមកដល់ លោកសាមូអែលក្រឡេកឃើញអេលីយ៉ាប ក៏នឹកក្នុងចិត្តថា៖ «ប្រាកដជាម្នាក់នេះហើយ ដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានជ្រើស‌រើស»។ ៧ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់លោកថា៖ «កុំមើលតែសំបកក្រៅ ឬកម្ពស់របស់គេឡើយ យើងមិនបានជ្រើស‌រើសអ្នកនេះទេ។ ព្រះ‌អម្ចាស់មិនវិនិច្ឆ័យដូចមនុស្សលោក ដែលមើលតែសំបកក្រៅប៉ុណ្ណោះទេ ព្រះ‌អម្ចាស់ទតមើលចិត្តគំនិតវិញ»។ ៨ លោកយេសាយហៅអប៊ី‌ណាដាប់ឲ្យដើរនៅមុខលោកសាមូអែល លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់ក៏មិនបានជ្រើស‌រើសអ្នកនេះដែរ»។ ៩ លោកយេសាយឲ្យសាម៉ាដើរនៅមុខលោកសាមូអែល។ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់ក៏មិនជ្រើស‌រើសអ្នកនេះដែរ»។ ១០ លោកយេសាយឲ្យកូនប្រុសទាំងប្រាំពីរនាក់ដើរនៅមុខលោកសាមូអែល តែលោកមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកយេសាយថា៖ «ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់ពុំបានជ្រើស‌រើសនរណាម្នាក់ឡើយ ១១ តើលោកគ្មានកូនណាផ្សេងទេឬ?»។ លោកយេសាយឆ្លើយថា៖ «បាទ! នៅសល់កូនពៅម្នាក់ទៀត ដែលកំពុងតែឃ្វាលចៀម»។ លោកសាមូអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកយេសាយថា៖ «ចូរឲ្យគេទៅហៅវាមក បើវាមិនទាន់មកដល់ទេ យើងនឹងមិនបរិភោគឡើយ»។ ១២ លោកយេសាយចាត់គេឲ្យទៅហៅកូននោះមក។ កូននោះមានថ្ពាល់ក្រហម មានភ្នែកភ្លឺថ្លា និងមានទឹកមុខស្រស់ល្អគួរជាទីពេញចិត្ត។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «គឺម្នាក់នេះហើយ! ចូរចាក់ប្រេងអភិសេកគេចុះ!»។ ១៣ លោកសាមូអែលយកស្នែងប្រេងមក ហើយចាក់ប្រេងអភិសេកយុវ‌ជនដាវីឌ នៅចំពោះមុខបងៗ។ ព្រះ‌វិញ្ញាណរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់យាងមកសណ្ឋិតលើយុវ‌ជនដាវីឌ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក។ បន្ទាប់មក លោកសាមូអែលធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅភូមិរ៉ាម៉ាវិញ។

យុវ‌ជនដាវីឌចូលបម្រើព្រះ‌បាទសាអ៊ូល

១៤ ព្រះ‌វិញ្ញាណរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់បានចាកចេញពីព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ហើយមានខ្មោចមួយមកពីព្រះ‌អម្ចាស់ ធ្វើឲ្យស្តេចវិល‌វល់ស្មារតី។ ១៥ ពួកមន្ត្រីរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលទូលស្តេចថា៖ «មានខ្មោចមកពីព្រះ‌ជាម្ចាស់ បណ្តាលឲ្យព្រះ‌ករុណាវិល‌វល់ស្មារតីដូច្នេះ។ ១៦ សូមព្រះ‌ករុណាមានរាជ‌ឱង្ការមកចុះ យើងខ្ញុំរង់‌ចាំធ្វើតាមបញ្ជាជា‌និច្ច យើងខ្ញុំនឹងរកមនុស្សម្នាក់ ដែលចេះដេញពិណ មកថ្វាយព្រះ‌ករុណា។ កាលណាខ្មោចពីព្រះ‌ជាម្ចាស់មកសង្កត់លើព្រះ‌ករុណា អ្នកនោះនឹងដេញពិណ ដើម្បីឲ្យព្រះ‌ករុណាបានធូរស្រាល»។ ១៧ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៅពួកមន្ត្រីថា៖ «ចូរទៅរកអ្នកលេងភ្លេងដ៏ចំណានម្នាក់ ហើយនាំមកជួបខ្ញុំ»។ ១៨ រាជបម្រើម្នាក់ទូលថា៖ «ទូល‌បង្គំស្គាល់យុវ‌ជនម្នាក់ ជាកូនរបស់លោកយេសាយ អ្នកភូមិបេថ្លេហិម។ គេចេះលេងភ្លេង ជាអ្នកក្លាហានអង់‌អាច ជាអ្នកចម្បាំងដ៏ខ្លាំង‌ក្លា ឈ្លាស‌វៃក្នុងការនិយាយស្តី មានរូបសម្បត្តិល្អស្អាត ហើយព្រះ‌អម្ចាស់ក៏គង់នៅជាមួយដែរ»។ ១៩ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាត់អ្នកនាំសារទៅប្រាប់លោកយេសាយ នៅភូមិបេថ្លេហិមថា៖ «សូមឲ្យដាវីឌ ជាកូនប្រុសរបស់លោក ដែលជាអ្នកឃ្វាលចៀមនោះ មកជួបយើង»។ ២០ លោកយេសាយយកលាមួយមក លោករៀប‌ចំនំបុ័ង ស្រាមួយថង់ស្បែក និងកូនពពែស្ទាវមួយ រួចបញ្ជូនដាវីឌជាកូនឲ្យយកទៅថ្វាយព្រះ‌បាទសាអ៊ូល។ ២១ យុវ‌ជនដាវីឌទៅដល់ ចូលគាល់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ហើយនៅបម្រើស្តេច។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលស្រឡាញ់ដាវីឌណាស់ ព្រះ‌អង្គឲ្យដាវីឌធ្វើជាអ្នកកាន់គ្រឿងសាស្ត្រា‌វុធរបស់ស្តេច។ ២២ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាត់គេឲ្យទៅប្រាប់លោកយេសាយថា៖ «សូមឲ្យដាវីឌនៅបម្រើខ្ញុំទៅ ព្រោះខ្ញុំពេញចិត្តនឹងយុវ‌ជននេះណាស់»។

២៣ កាលណាខ្មោចពីព្រះ‌ជាម្ចាស់មកសង្កត់លើព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ដាវីឌទាញពិណយកមកដេញ។ ពេលនោះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានធូរស្រាល និងស្រួលខ្លួនឡើងវិញ ហើយខ្មោចក៏ដកថយចេញពីស្តេចដែរ។

កូលី‌យ៉ាតប្រមាថកង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែល

១ ពួកភីលីស្ទីនប្រមូលផ្តុំកង‌ទ័ព ដើម្បីធ្វើសង្គ្រាម។ ពួកគេប្រមូលផ្តុំគ្នានៅសូកូ ក្នុងស្រុកយូដា ហើយទៅបោះទ័ពនៅអេផេស-‌ដាំមីម ដែលនៅចន្លោះសូកូ និងអាសេ‌កា។ ២ រីឯព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងទាហានអ៊ីស្រា‌អែល ក៏បានប្រមូលផ្តុំគ្នាដែរ ហើយបោះទ័ពនៅតាមជ្រលងភ្នំអេឡា រួចរៀបទ័ព ដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងពួកភីលីស្ទីន។ ៣ ពួកភីលីស្ទីនស្ថិតនៅលើភ្នំម្ខាង ពួកអ៊ីស្រា‌អែលស្ថិតនៅលើភ្នំម្ខាងទៀត មានជ្រលងភ្នំនៅចន្លោះកង‌ទ័ពទាំងពីរ។

៤ មានទាហានជើងឯកម្នាក់ចេញពីជំរំភីលីស្ទីន អ្នកនោះឈ្មោះកូលី‌យ៉ាត មកពីក្រុងកាថ គាត់មានកម្ពស់ប្រមាណបីម៉ែត្រ។ ៥ គាត់ពាក់មួកធ្វើពីលង្ហិន និងអាវ‌ក្រោះមានទម្ងន់ប្រមាណហា‌សិបប្រាំពីរគីឡូ‌ក្រាម ធ្វើពីលង្ហិនដែរ។ ៦ គាត់មានប្រដាប់ស្រោបជើងធ្វើពីលង្ហិន ព្រមទាំងមានស្នធ្វើពីលង្ហិនពាក់ឆៀងដែរ។ ៧ ដងលំពែងរបស់គាត់មានរាងធំដូចផ្សំកី‌តម្បាញ ផ្លែលំពែងនោះធ្វើពីដែក មានទម្ងន់ប្រមាណប្រាំពីរគីឡូ‌ក្រាម។ មានទាហានម្នាក់ទៀតកាន់ខែលដើរពីមុខគាត់។ ៨ គាត់ឈរ ហើយស្រែកទៅកាន់ពល‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាពួកឯងចាំ‌បាច់រៀបទ័ពច្បាំងដូច្នេះ? អញជាជនជាតិភីលីស្ទីន រីឯពួកឯងជាកញ្ជះរបស់ស្តេចសាអ៊ូល។ ចូររើសម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកឯងឲ្យចេញមកប្រយុទ្ធនឹងអញ។ ៩ ប្រសិនបើវាច្បាំងឈ្នះអញ ហើយសម្លាប់អញ នោះពួកអញនឹងធ្វើជាខ្ញុំកញ្ជះរបស់ពួកឯង តែប្រសិនបើអញឈ្នះ ហើយសម្លាប់វាបាន ពួកឯងនឹងក្លាយទៅជាខ្ញុំកញ្ជះ ហើយនៅបម្រើពួកអញវិញ»។ ១០ ទាហានភីលីស្ទីននោះនិយាយទៀតថា៖ «ថ្ងៃនេះ អញនឹងបំបាក់មុខពល‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែល! ចូរឲ្យម្នាក់ចេញមកប្រយុទ្ធគ្នាជាមួយអញមើល៍!»។ ១១ កាលព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូល ឮពាក្យសម្ដីរបស់ទាហានភីលីស្ទីននោះ ក៏ញាប់‌ញ័រ ហើយភ័យខ្លាចជាខ្លាំង។

យុវ‌ជនដាវីឌប្រយុទ្ធនឹងកូលី‌យ៉ាត

១២ យុវ‌ជនដាវីឌជាកូនរបស់លោកយេសាយ ពីអំបូរអេប្រា‌តា ដែលរស់នៅភូមិបេថ្លេហិមក្នុងស្រុកយូដា។ លោកយេសាយមានកូនប្រុសប្រាំ‌បីនាក់។ នៅជំនាន់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល លោកមានវ័យចាស់ជរាណាស់ទៅហើយ។ ១៣ កូនប្រុសច្បងទាំងបីរបស់លោក គឺ អេលីយ៉ាប អប៊ី‌ណាដាប់ និងសាម៉ា បានចេញទៅច្បាំង រួមជាមួយព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ១៤ រីឯដាវីឌជាកូនពៅ។ ពេលបងៗទាំងបីចេញទៅជាមួយព្រះ‌បាទសាអ៊ូលអស់ទៅ ១៥ ដាវីឌវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដើម្បីឃ្វាលចៀមឲ្យឪពុកនៅភូមិបេថ្លេហិម។

១៦ កូលី‌យ៉ាតជាជនជាតិភីលីស្ទីននោះ បានចេញមកសម្លុតពល‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែល ទាំងព្រឹក ទាំងល្ងាច អស់‌រយៈពេលសែ‌សិបថ្ងៃ។

១៧ ថ្ងៃមួយ លោកយេសាយមានប្រសាសន៍ទៅកាន់យុវ‌ជនដាវីឌ ជាកូនថា៖ «ចូរយកលាជមួយថង់ និងនំបុ័ងដប់ដុំនេះ ទៅឲ្យបងៗ នៅកន្លែងបោះទ័ពយ៉ាងលឿន។ ១៨ ចូរយកប្រូម៉ាស់ដប់ដុំនេះទៅជូនលោកមេ‌ទ័ពរបស់គេដែរ។ កូនត្រូវសួរសុខទុក្ខបងៗ ហើយយកអ្វីមួយជាសម្គាល់មកផង ដើម្បីបញ្ជាក់ថាពួកគេបានសេចក្ដីសុខហើយ។ ១៩ ពួកគេស្ថិតនៅជាមួយព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងពល‌ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូល នៅតាមជ្រលងភ្នំអេឡា ហើយកំពុងតែច្បាំងជាមួយពួកភីលីស្ទីន»។ ២០ យុវ‌ជនដាវីឌក្រោកពីព្រលឹម ទុកហ្វូងចៀមឲ្យគង្វាលម្នាក់មើលថែទាំ រួចយកស្បៀងអាហារទាំងនោះចេញដំណើរទៅ តាមបង្គាប់របស់លោកយេសាយ។ ពេលដាវីឌទៅដល់កន្លែងបោះទ័ព ពល‌ទាហានកំពុងរៀបទ័ព ដើម្បីប្រយុទ្ធ ព្រមទាំងស្រែកហ៊ោកញ្ជ្រៀវយ៉ាងខ្លាំង។ ២១ ទាហានអ៊ីស្រា‌អែល និងទាហានភីលីស្ទីន រៀបទ័ពនៅប្រឈមមុខគ្នា ដើម្បីប្រយុទ្ធ។ ២២ ដាវីឌប្រគល់អីវ៉ាន់របស់ខ្លួនឲ្យអ្នកថែ‌រក្សាសម្ភារៈ រួចរត់តម្រង់ទៅជួរទ័ពខាងមុខ។ ពេលទៅដល់ភ្លាម គាត់ជម្រាបសួរសុខទុក្ខបងៗ។ ២៣ ពេលដាវីឌកំពុងតែសំណេះ‌សំណាលជាមួយបងៗ ទាហានភីលីស្ទីន ឈ្មោះកូលី‌យ៉ាត ជាអ្នកក្រុងកាថ ចេញមកខាងមុខជួរទ័ពរបស់ខ្លួន ហើយស្រែកសួរពួកអ៊ីស្រា‌អែលនូវពាក្យដដែល ដាវីឌក៏បានឮពាក្យទាំងនោះដែរ។ ២៤ កាលឃើញកូលី‌យ៉ាតចេញមក ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលនាំគ្នារត់ប្រសេច‌ប្រសាច ដ្បិតគេភ័យខ្លាចជាខ្លាំង។ ២៥ ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលនិយាយគ្នាថា៖ «អ្នកឃើញជននោះទេ? វាចេញមកសម្លុតពល‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលយើង! អ្នកណាសម្លាប់វាបាន ស្តេចនឹងប្រទានទ្រព្យ‌សម្បត្តិយ៉ាងច្រើន ព្រមទាំងលើកបុត្រីឲ្យ ហើយគ្រួសាររបស់អ្នកនោះក៏បានរួចពន្ធនៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលដែរ»។

២៦ យុវ‌ជនដាវីឌសួរទាហានដែលនៅជិតខ្លួនថា៖ «តើអ្នកដែលសម្លាប់ជនភីលីស្ទីននោះ ហើយលុប‌លាងការអាម៉ាស់របស់អ៊ីស្រា‌អែល នឹងទទួលអ្វីជារង្វាន់? ជនភីលីស្ទីនជាសាសន៍មិនកាត់ស្បែកនេះជានរណា បានជាហ៊ានបំបាក់មុខពល‌ទ័ពរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅដូច្នេះ?»។ ២៧ ពួកទាហានឆ្លើយតាមពាក្យដែលស្តេចបានសន្យាថា នឹងប្រទានចំពោះអ្នកដែលវាយឈ្នះជនភីលីស្ទីននោះ។ ២៨ លោកអេលីយ៉ាប ជាបងបង្អស់ ឮដាវីឌនិយាយជាមួយនឹងពល‌ទាហានដូច្នេះ គាត់ខឹងដាវីឌយ៉ាងខ្លាំង ហើយពោលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាឯងមកទីនេះ? ឯងទុកហ្វូងចៀមនៅវាលរហោ‌ស្ថាននោះឲ្យនរណាមើល? អញស្គាល់ចរិតរប៉ិល‌រប៉ូចរបស់ឯងច្បាស់ណាស់ គឺឯងមកនេះ ដើម្បីមើលគេច្បាំងគ្នាប៉ុណ្ណោះ»។ ២៩ យុវ‌ជនដាវីឌឆ្លើយតបថា៖ «តើខ្ញុំមានធ្វើអ្វីខុស? ខ្ញុំគ្រាន់តែសួរប៉ុណ្ណឹង មិនបានឬ!»។

៣០ ដាវីឌបែរចេញពីបង សួរទាហានម្នាក់ទៀតនូវសំណួរដដែលនោះ ពួកទាហានក៏ឆ្លើយតបមកវិញដូចពីមុនដែរ។ ៣១ កាលពល‌ទ័ពទាំងមូលឮពាក្យទាំងប៉ុន្មានដែលដាវីឌនិយាយ គេក៏នាំគ្នាទៅទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ហើយស្តេចឲ្យគេទៅហៅដាវីឌមក។ ៣២ ដាវីឌទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «មិនត្រូវឲ្យនរណាម្នាក់បាក់ទឹកចិត្ត ដោយ‌សារតែជនភីលីស្ទីននោះឡើយ! ទូល‌បង្គំជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ‌ករុណា នឹងចេញទៅប្រយុទ្ធជាមួយវា»។ ៣៣ ស្តេចសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់ដាវីឌថា៖ «អ្នកមិនអាចវាយឈ្នះជនភីលីស្ទីននេះទេ អ្នកនៅក្មេងណាស់ ហើយវាជាអ្នកចម្បាំងតាំងពីក្មេងម៉្លេះ»។ ៣៤ ដាវីឌទូលស្តេចសាអ៊ូលថា៖ «ទូល‌បង្គំធ្លាប់ឃ្វាលចៀមរបស់ឪពុកទូល‌បង្គំ ពេលណាមានតោ ឬខ្លា‌ឃ្មុំមកចាប់កូនចៀមនៅក្នុងហ្វូងនោះ ៣៥ ទូល‌បង្គំចេញទៅតាមវាភ្លាម ទូល‌បង្គំបានវាយដណ្ដើមយកកូនចៀមពីមាត់របស់វាមកវិញ។ បើវាលោតសង្គ្រប់លើទូល‌បង្គំ ទូល‌បង្គំក៏ច្បាមពុកចង្កាវា បោកសម្លាប់តែម្ដង។ ៣៦ ជនភីលីស្ទីន ជាសាសន៍មិនកាត់ស្បែកនេះ នឹងត្រូវស្លាប់ ដូចតោ ឬខ្លា‌ឃ្មុំ ដែលទូល‌បង្គំបានសម្លាប់នោះជាមិនខាន ដ្បិតវាបំបាក់មុខកង‌ទ័ពរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅ»។ ៣៧ ដាវីឌពោលបន្តទៀតថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់តែង‌តែជួយទូល‌បង្គំឲ្យរួចពីក្រញាំតោ និងខ្លា‌ឃ្មុំ ព្រះ‌អង្គមុខជាជួយទូល‌បង្គំឲ្យរួចផុតពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនភីលីស្ទីននេះមិនខាន»។ ឮដូច្នេះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់ដាវីឌថា៖ «ទៅចុះ! សូមព្រះ‌អម្ចាស់គង់ជាមួយអ្នក»។

៣៨ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលយកអាវសឹករបស់ខ្លួនផ្ទាល់មកបំពាក់ឲ្យដាវីឌ គឺព្រះ‌អង្គយកមួកលង្ហិនមកបំពាក់លើក្បាលរបស់ដាវីឌ ព្រមទាំងបំពាក់អាវ‌ក្រោះឲ្យដែរ។ ៣៩ ដាវីឌយកដាវរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមកស្ពាយលើអាវសឹក ហើយសាកល្បងដើរលមើល ព្រោះពុំដែលបានពាក់គ្រឿងសឹកដូច្នេះនៅឡើយ។ ប៉ុន្តែ ដាវីឌទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «ជាមួយគ្រឿងសឹកទាំងនេះ ទូល‌បង្គំដើរមិនរួចទេ ព្រោះទូល‌បង្គំពុំធ្លាប់ពាក់សោះ»។ ដាវីឌក៏ដោះគ្រឿងទាំងនោះចោល ៤០ ហើយយកដំបងមកកាន់ រើសក្រួសរលោងៗប្រាំគ្រាប់ពីក្នុងជ្រោះមកដាក់ក្នុងកូនថង់មួយ រួចដាក់ថង់យាម ព្រមទាំងកាន់ខ្សែដង្ហក់ ដើរឆ្ពោះទៅតទល់នឹងជនភីលីស្ទីន។ ៤១ រីឯជនភីលីស្ទីននោះវិញ ក៏ដើរចូលមករកដាវីឌដែរ ដោយមានម្នាក់កាន់ខែលដើរពីមុខ។ ៤២ ពេលជនភីលីស្ទីនក្រឡេកមើលមកដាវីឌ វាមើល‌ងាយ ព្រោះឃើញដាវីឌនៅក្មេង មានថ្ពាល់ក្រហម និងមានទឹកមុខស្រស់ល្អ។ ៤៣ ជនភីលីស្ទីននោះជេរដាវីឌថា៖ «តើអញជាឆ្កែឬ បានជាឯងកាន់ដំបងមកវាយអញដូច្នេះ?»។ វាក៏យកនាមព្រះរបស់វាមកដាក់បណ្ដាសាដាវីឌ។ ៤៤ វាពោលមកកាន់ដាវីឌថា៖ «មកជិតអញមក៍! អញនឹងយកសាច់ឯងឲ្យត្មាត និងសត្វសាហាវស៊ី!»។ ៤៥ ដាវីឌឆ្លើយទៅវិញថា៖ «ឯងកាន់ដាវ កាន់លំពែង និងស្ន មកវាយអញ រីឯអញវិញ អញមកវាយឯង ក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់នៃពិភពទាំងមូល ជាព្រះនៃពល‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែល ដែលឯងបានបំបាក់មុខ។ ៤៦ ថ្ងៃនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់ឯងមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃអញ អញនឹងប្រហារឯង ព្រមទាំងកាត់កឯងទៀតផង។ ថ្ងៃនេះ អញក៏យកខ្មោចទាហានភីលីស្ទីនទៅឲ្យត្មាត និងសត្វសាហាវស៊ីដែរ។ ដូច្នេះ ប្រជាជនទាំងអស់នៅលើផែន‌ដីនឹងដឹងថា អ៊ីស្រា‌អែលមានព្រះ‌ជាម្ចាស់ជួយការ‌ពារ។ ៤៧ សហគមន៍នៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលនឹងដឹងថា ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានឲ្យយើងមានជ័យ‌ជម្នះ ពុំមែនដោយដាវ ឬលំពែងទេ ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់ច្បាំងជំនួសយើង ព្រះ‌អង្គនឹងប្រគល់ពួកឯងមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកយើង»។

៤៨ ពេលនោះ ជនភីលីស្ទីនដើរតម្រង់ចូលមករកដាវីឌ ដាវីឌក៏រត់យ៉ាងលឿនទៅតទល់នឹងវា។ ៤៩ ដាវីឌលូកដៃក្នុងកូនថង់យ៉ាងរហ័ស យកក្រួសមួយគ្រាប់មក ដាក់នឹងខ្សែដង្ហក់ បាញ់ចំថ្ងាសជនភីលីស្ទីននោះ។ គ្រាប់ក្រួសធ្លុះចូលក្នុងថ្ងាសរបស់ជនភីលីស្ទីន វាក៏ដួលផ្កាប់មុខ។ ៥០ ដាវីឌវាយឈ្នះជនភីលីស្ទីន ដោយ‌សារខ្សែដង្ហក់ និងក្រួសមួយគ្រាប់។ ដាវីឌប្រហារជនភីលីស្ទីននោះ ដោយឥតប្រើដាវឡើយ។ ៥១ ដាវីឌរត់ចូលទៅជិតជនភីលីស្ទីន ហើយហូតដាវរបស់វាពីស្រោមសម្លាប់វា ហើយកាត់កផង។ ពេលកង‌ទ័ពភីលីស្ទីនឃើញវីរ‌ជនរបស់ខ្លួនស្លាប់ដូច្នេះ ពួកគេនាំគ្នារត់អស់ទៅ។ ៥២ កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែល និងកង‌ទ័ពយូដា ក៏ស្ទុះឡើង នាំគ្នាស្រែកហ៊ោ ហើយដេញតាមពួកភីលីស្ទីនរហូតដល់ច្រកចូលជ្រលងភ្នំ និងរហូតដល់មាត់ទ្វារក្រុងអេក្រូន។ សាក‌សពរបស់ពួកភីលីស្ទីនដេកដួល ហូរ‌ហែតាមផ្លូវទៅសារ៉ា‌អ៊ីម រហូតដល់ក្រុងកាថ និងក្រុងអេក្រូន។ ៥៣ ក្រោយពីបានដេញតាមពួកភីលីស្ទីនរួចហើយ កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលវិលមកប្រមូលយកជ័យ‌ភ័ណ្ឌក្នុងកន្លែងបោះទ័ពរបស់ពួកភីលីស្ទីន។ ៥៤ ដាវីឌយកក្បាលជនភីលីស្ទីននោះមកក្រុងយេរូ‌សាឡឹម ហើយយកគ្រឿងសាស្ត្រា‌វុធរបស់វាមកទុកក្នុងតង់ត៍របស់ខ្លួន។

លោកដាវីឌចូលគាល់ស្តេចសាអ៊ូល

៥៥ កាលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលឃើញដាវីឌចេញទៅច្បាំងតទល់នឹងជនភីលីស្ទីន ព្រះ‌អង្គក៏សួរលោកអាប់នែរ ជាមេ‌ទ័ពថា៖ «អាប់នែរ! តើក្មេងនោះជាកូនអ្នកណា?»។ លោកអាប់នែរទូលតបវិញថា៖ «ព្រះ‌ករុណាថ្លៃវិសេស ទូល‌បង្គំមិនដឹងទាល់តែសោះ»។ ៥៦ ស្តេចបញ្ជាថា៖ «សូមលោកសាកសួរមើល យុវ‌ជននោះជាកូនរបស់អ្នកណា?»។

៥៧ ក្រោយពីបានសម្លាប់ជនភីលីស្ទីននោះហើយ ដាវីឌវិលមកវិញ។ លោកអាប់នែរនាំគាត់ចូលទៅគាល់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ពេលនោះ ដាវីឌកាន់ក្បាលជនភីលីស្ទីនទៅជាមួយផង។ ៥៨ ស្តេចមានរាជ‌ឱង្ការសួរថា៖ «អ្នកកំលោះអើយ! តើអ្នកជាកូននរណា?»។ ដាវីឌទូលថា៖ «ទូល‌បង្គំជាកូនរបស់លោកយេសាយ ជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ‌ករុណា នៅភូមិបេថ្លេហិម»។

សម្តេចយ៉ូណាថានចងសម្ពន្ធ‌មិត្តជាមួយដាវីឌ

១ ពេលដាវីឌនិយាយជាមួយព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចប់ហើយ សម្តេចយ៉ូណាថានក៏ជំពាក់ចិត្តនឹងដាវីឌ ហើយស្រឡាញ់ដាវីឌដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯងដែរ។ ២ នៅថ្ងៃនោះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលឃាត់ដាវីឌឲ្យនៅជាមួយ គឺព្រះ‌អង្គមិនឲ្យលោកវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះឪពុកវិញទេ។ ៣ សម្តេចយ៉ូណាថានចងសម្ពន្ធ‌មេត្រីជាមួយដាវីឌ ព្រោះព្រះ‌អង្គស្រឡាញ់ដាវីឌ ដូចខ្លួនឯង។ ៤ សម្តេចយ៉ូណាថានបានដោះអាវធំរបស់សម្តេចមកបំពាក់ឲ្យដាវីឌ ហើយក៏ប្រគល់អាវសឹក ដាវ ធ្នូ និងខ្សែក្រវាត់របស់សម្តេច ឲ្យដាវីឌដែរ។ ៥ គ្រប់សមរ‌ភូមិដែលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាត់ឲ្យទៅ ដាវីឌតែង‌តែទទួលជោគ‌ជ័យជា‌និច្ច។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលតែង‌តាំងដាវីឌឲ្យធ្វើជាមេ‌ទ័ព ហើយប្រជាជនទាំងមូល និងរាជបម្រើរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ពេញចិត្តនឹងលោកគ្រប់ៗគ្នា។

ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលច្រណែននឹងលោកដាវីឌ

៦ កាលកង‌ទ័ពត្រឡប់មកពីច្បាំងវិញ ក្រោយលោកដាវីឌបានប្រហារជនភីលីស្ទីនហើយ ស្ត្រីៗនៅគ្រប់ក្រុងក្នុងស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលចេញទៅទទួលព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ទាំងស្រែកច្រៀង និងរាំតាមចង្វាក់ស្គរ និងតូរ្យ‌តន្ដ្រី ហើយស្រែកហ៊ោដោយអំណរសប្បាយយ៉ាងខ្លាំង។ ៧ ស្ត្រីទាំងនោះច្រៀងឆ្លើយឆ្លងគ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងរីក‌រាយថា៖

«ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលប្រហារបានរាប់ពាន់នាក់

រីឯលោកដាវីឌប្រហារបានរាប់‌ម៉ឺននាក់»។

៨ ពាក្យទាំងនេះធ្វើឲ្យព្រះ‌បាទសាអ៊ូលខ្ញាល់ជាខ្លាំង ព្រះ‌អង្គនឹកថា៖ «គេសរសើរដាវីឌថា ប្រហារបានរាប់‌ម៉ឺននាក់ រីឯអញវិញត្រឹមតែរាប់ពាន់នាក់។ ដូច្នេះ ដាវីឌនៅខ្វះតែរាជ‌សម្បត្តិប៉ុណ្ណោះ»។ ៩ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលស្អប់លោកដាវីឌយ៉ាងខ្លាំង។

១០ លុះស្អែកឡើង មានខ្មោចពីព្រះ‌ជាម្ចាស់មកចូលក្នុងព្រះ‌បាទសាអ៊ូល បណ្តាលឲ្យស្តេចទៅជាវិកល‌ចរិតនៅក្នុងដំណាក់។ លោកដាវីឌលេងភ្លេងថ្វាយស្តេចដូចសព្វដង ពេលនោះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលកាន់លំពែង ១១ ព្រះ‌អង្គចោលលំពែងទៅដោយនឹកថា៖ «អញនឹងគប់ទម្លុះដាវីឌភ្ជាប់ទៅនឹងជញ្ជាំង»។ ប៉ុន្តែ លោកដាវីឌគេចផុតដល់ទៅពីរលើក។ ១២ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលខ្លាចលោកដាវីឌ ព្រោះព្រះ‌អម្ចាស់បានបោះបង់ចោលស្តេច ហើយទៅគង់នៅជាមួយលោកដាវីឌ។ ១៣ ហេតុនេះហើយ ទើបព្រះ‌រាជាឲ្យលោកដាវីឌចេញឆ្ងាយពីស្តេច ដោយតែង‌តាំងលោកជាមេ‌ទ័ពត្រួតលើទាហានមួយពាន់នាក់។ លោកដាវីឌក៏ដឹកនាំកង‌ទ័ពទៅច្បាំង ១៤ ហើយលោកតែង‌តែបានទទួលជ័យ‌ជម្នះគ្រប់ពេលទាំងអស់ ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់គង់នៅជាមួយ។ ១៥ ពេលឃើញលោកដាវីឌមានជ័យ‌ជម្នះជាច្រើនដូច្នេះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលខ្លាចលោកក្រៃ‌លែង។ ១៦ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល និងប្រជាជនយូដាទាំងមូលស្រឡាញ់លោកដាវីឌ ព្រោះលោកដឹកនាំពួកគេចេញទៅច្បាំង។

ដាវីឌរៀបអាពាហ៍‌ពិពាហ៍ជាមួយបុត្រីស្តេចសាអ៊ូល

១៧ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលនឹកថា៖ «អញមិនចង់សម្លាប់ដាវីឌដោយផ្ទាល់ឡើយ គឺទុកឲ្យពួកភីលីស្ទីនសម្លាប់វិញ»។ ដូច្នេះ ស្តេចមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់លោកដាវីឌថា៖ «យើងនឹងលើកនាងម៉េរ៉ាបជាកូនច្បងរបស់យើងឲ្យអ្នក។ ចូរមានចិត្តក្លាហានបម្រើយើង ហើយចេញទៅច្បាំងថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់»។ ១៨ លោកដាវីឌទូលថា៖ «បពិត្រព្រះ‌ករុណា! តើទូល‌បង្គំជានរណា ហើយគ្រួសារ និងអំបូររបស់ឪពុកទូល‌បង្គំមានឋានៈអ្វី នៅក្នុងស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល បានជាទូល‌បង្គំអាចធ្វើជាកូនប្រសាស្តេចដូច្នេះ?»។ ១៩ ប៉ុន្តែ នៅពេលកំណត់ដែលលោកដាវីឌត្រូវរៀបអាពាហ៍‌ពិពាហ៍ជាមួយព្រះ‌នាងម៉េរ៉ាប នោះព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបែរជាលើកនាងទៅឲ្យលោកអឌ្រីអែល ជាអ្នកក្រុងមេហូឡាទៅវិញ។ ២០ ពេលនោះ ព្រះ‌នាងមិកាល់ជាបុត្រីរបស់ស្តេចសាអ៊ូល ក៏ចាប់ចិត្តស្រឡាញ់លោកដាវីឌដែរ។ មានគេយករឿងនេះទៅទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ស្តេចគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យណាស់។ ២១ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលនឹកថា៖ «អញនឹងលើកនាងឲ្យដាវីឌធ្វើជាភរិយា ដើម្បីប្រើនាងជាអន្ទាក់ឲ្យដាវីឌធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីន»។ ដូច្នេះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលស្នើជាលើកទីពីរឲ្យលោកដាវីឌធ្វើជាកូនប្រសា។

២២ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបញ្ជារាជបម្រើថា៖ «ចូរទៅប្រាប់លោកដាវីឌជាសម្ងាត់ថា “ព្រះ‌រាជាគាប់ព្រះ‌ហឫទ័យនឹងលោកណាស់ ហើយរាជបម្រើទាំងអស់ក៏ស្រឡាញ់លោកដែរ។ ដូច្នេះ សូមយល់ព្រមធ្វើជាកូនប្រសាស្តេចទៅ”»។ ២៣ ពួករាជបម្រើនាំពាក្យទាំងនោះទៅប្រាប់លោកដាវីឌជាសម្ងាត់។ លោកដាវីឌឆ្លើយថា៖ «តើអស់លោកស្មានថាធ្វើជាកូនប្រសាស្តេចដូច្នេះ ជារឿងតូច‌តាចឬ? ជាពិសេស មនុស្សក្រីក្រដូចខ្ញុំ ហើយគ្មានឋានៈសម‌រម្យផង!»។ ២៤ ពួករាជបម្រើនាំពាក្យសម្ដីរបស់លោកដាវីឌ ទៅទូលស្តេចវិញ។ ២៥ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «សូមអស់លោកទៅនិយាយប្រាប់ដាវីឌថា “ស្តេចមិនចង់បានបណ្តា‌ការអ្វី ក្រៅពីស្បែកអង្គ‌ជាតរបស់ពួកភីលីស្ទីនចំនួនមួយ‌រយ ដើម្បីសង‌សឹកខ្មាំងសត្រូវប៉ុណ្ណោះ”»។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានគោលបំណងធ្វើឲ្យលោកដាវីឌ ធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ពួកភីលីស្ទីន។ ២៦ ពួករាជបម្រើនាំពាក្យទាំងនោះទៅប្រាប់លោកដាវីឌ ហើយលោកដាវីឌក៏យល់ឃើញថា សំណើនេះជាការសម‌រម្យ ដើម្បីធ្វើជាកូនប្រសារបស់ស្តេច។ មុនពេលកំណត់ត្រូវរៀបអភិសេក ២៧ លោកដាវីឌ និងទាហានរបស់លោកនាំគ្នាចេញទៅច្បាំង លោកសម្លាប់ជនជាតិភីលីស្ទីនពីរ‌រយនាក់។ លោកដាវីឌបានកាត់យកស្បែកអង្គ‌ជាតរបស់ពួកគេ ហើយនាំយកមករាប់ថ្វាយព្រះ‌រាជា ដើម្បីធ្វើជាកូនប្រសាស្តេច។ ពេលនោះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏លើកព្រះ‌នាងមិកាល់ ជាបុត្រី ឲ្យធ្វើជាភរិយា។

២៨ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលយល់ឃើញថា ព្រះ‌អម្ចាស់គង់នៅជាមួយលោកដាវីឌ ហើយឃើញថាព្រះ‌នាងមិកាល់ជាបុត្រីស្រឡាញ់លោកដែរ ២៩ ដូច្នេះ ស្តេចខ្លាចលោកដាវីឌរឹតតែខ្លាំងឡើង ហើយចាត់ទុកលោកជាគូសត្រូវ ចាប់ពីពេលនោះតទៅ។ ៣០ ពួកមេ‌ទ័ពរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីនតែង‌តែនាំគ្នាចេញមកទន្ទ្រាន ប៉ុន្តែ គ្រប់ពេលប្រយុទ្ធ លោកដាវីឌទទួលជ័យ‌ជម្នះច្រើនជាងរាជបម្រើឯទៀតៗរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ជាហេតុនាំឲ្យលោកមានកេរ្តិ៍‌ឈ្មោះល្បី‌ល្បាញយ៉ាងខ្លាំង។

ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលរកសម្លាប់លោកដាវីឌ

១ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានប្រាប់សម្តេចយ៉ូណាថានជាបុត្រ ព្រមទាំងនាម៉ឺនមន្ត្រី ពីបំណងដែលស្តេចចង់សម្លាប់លោកដាវីឌ។ ប៉ុន្តែ សម្តេចយ៉ូណាថាន ជាបុត្ររបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ស្រឡាញ់លោកដាវីឌណាស់។ ២ សម្តេចយ៉ូណាថាននាំដំណឹងទៅប្រាប់លោកដាវីឌថា៖ «ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ជាបិតារបស់ខ្ញុំ មានបំណងចង់សម្លាប់លោកប្អូន។ ដូច្នេះ ព្រឹកស្អែកនេះ ចូរប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយរកកន្លែងលាក់ខ្លួនទៅ។ ៣ ខ្ញុំនឹងចេញមក ហើយឈរជាមួយបិតារបស់ខ្ញុំ ជិតចម្ការដែលលោកប្អូនលាក់ខ្លួន។ ខ្ញុំនឹងទូលបិតាអំពីរឿងលោកប្អូន ពេលណាខ្ញុំដឹងពីគោលបំណងរបស់បិតាហើយ ខ្ញុំនឹងប្រាប់ឲ្យលោកប្អូនដឹងដែរ»។ ៤ សម្តេចយ៉ូណាថានទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ជាបិតា អំពីគុណសម្បត្តិរបស់លោកដាវីឌថា៖ «សូមបិតាកុំធ្វើបាបលោកដាវីឌ ជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ‌អង្គឡើយ ដ្បិតគ្នាពុំបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងចំពោះបិតាទេ ផ្ទុយទៅវិញ ស្នាដៃអស្ចារ្យដែលដាវីឌធ្វើ សុទ្ធតែមានផលប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំងដល់បិតា។ ៥ ដាវីឌបានប្រថុយជីវិតទៅសម្លាប់ជនភីលីស្ទីន គឺនៅថ្ងៃនោះ ព្រះ‌អម្ចាស់បានប្រោសប្រទានជ័យ‌ជម្នះដ៏ធំ‌ធេងបំផុតដល់ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូល ដូចបិតាបានទតឃើញ និងសប្បាយព្រះ‌ហឫទ័យស្រាប់ហើយ។ ហេតុអ្វីបានជាបិតាចង់ប្រព្រឹត្តអំពើបាប ដោយបង្ហូរឈាមមនុស្សម្នាក់ដែលគ្មានទោស‌ពៃរ៍ គឺចង់សម្លាប់ដាវីឌ ដោយគ្មានមូលហេតុដូច្នេះ?»។ ៦ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលព្រះ‌អង្គព្រះ‌សណ្ដាប់ពាក្យរបស់សម្តេចយ៉ូណាថាន ហើយមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «បិតាសូមស្បថក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅថា ដាវីឌមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ!»។ ៧ បន្ទាប់មក សម្តេចយ៉ូណាថានទៅហៅលោកដាវីឌមក ហើយរៀបរាប់សេចក្ដីទាំងនោះប្រាប់លោក រួចនាំលោកចូលមកគាល់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល។ លោកដាវីឌក៏នៅបម្រើព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ដូចពីមុន។

ព្រះ‌នាងមិកាល់ជួយសង្គ្រោះលោកដាវីឌ

៨ សង្គ្រាមចេះតែកើតមានតទៅមុខទៀត។ លោកដាវីឌចេញទៅច្បាំងជាមួយពួកភីលីស្ទីន ធ្វើឲ្យពួកគេបរា‌ជ័យយ៉ាងធ្ងន់ ហើយបាក់ទ័ពរត់ចំពោះមុខលោក។ ៩ ថ្ងៃមួយ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលកំពុងគង់នៅក្នុងដំណាក់ ទាំងកាន់លំពែងផង។ ពេលនោះ មានខ្មោចពីព្រះ‌អម្ចាស់មកចូលស្តេច ក្នុងពេលលោកដាវីឌកំពុងតែលេងពិណ។ ១០ រំពេចនោះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចង់ប្រហារលោកដាវីឌ ដោយគប់លំពែងភ្ជាប់លោកទៅនឹងជញ្ជាំង តែលោកដាវីឌគេចផុត ហើយលំពែងនោះដោតជាប់នឹងជញ្ជាំង។ លោកដាវីឌរត់គេចខ្លួននៅយប់នោះ។

១១ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាត់ទាហានឲ្យទៅផ្ទះលោកដាវីឌ ឃ្លាំចាំសម្លាប់លោកនៅពេលព្រឹក។ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌នាងមិកាល់ជាភរិយា ជម្រាបលោកថា៖ «បើសិនជាបងមិនរត់នៅយប់នេះទេ ស្អែក បងមុខជាស្លាប់មិនខាន»។ ១២ ព្រះ‌នាងសម្រូតលោកចុះតាមបង្អួច ហើយលោករត់គេចខ្លួន ដើម្បីឲ្យរួចជីវិត។ ១៣ បន្ទាប់មក ព្រះ‌នាងមិកាល់យករូបបដិមាមួយមកដាក់លើគ្រែ ព្រមទាំងយកស្បែកពពែមកដាក់លើខ្នើយ និងយកភួយមកដណ្តប់ឲ្យផង។ ១៤ នៅពេលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាត់ទាហានឲ្យទៅចាប់លោកដាវីឌនោះ ព្រះ‌នាងមិកាល់ប្រាប់ថា៖ «លោកឈឺ»។ ១៥ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាត់ទាហានឲ្យវិលទៅរកលោកដាវីឌវិញ ដោយមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ចូរសែងទាំងគ្រែ នាំគេយកមក ដើម្បីឲ្យយើងសម្លាប់ចោល!»។ ១៦ ពួកទាហានវិលទៅវិញ ហើយឃើញតែរូបបដិមានៅលើគ្រែ និងស្បែកពពែនៅលើខ្នើយ។ ១៧ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលសួរព្រះ‌នាងមិកាល់ថា៖ «ហេតុដូចម្ដេចបានជាឯងបញ្ឆោតបិតាបែបនេះ? ហេតុដូចម្ដេចបានជាឯងទុកឲ្យសត្រូវរបស់បិតារត់រួច?»។ ព្រះ‌នាងមិកាល់ទូលថា៖ «គឺគាត់ទេតើដែលប្រាប់ខ្ញុំម្ចាស់ថា “ទុកឲ្យអញទៅចុះ! បើមិនដូច្នោះទេ អញនឹងសម្លាប់ឯងចោល”»។

១៨ ពេលនោះ លោកដាវីឌរត់គេចខ្លួន ទៅជ្រកជាមួយលោកសាមូអែលនៅភូមិរ៉ាម៉ា ហើយរៀបរាប់អំពីហេតុ‌ការណ៍ទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានប្រព្រឹត្តចំពោះរូបលោក។ បន្ទាប់មក លោកទាំងពីរនាំគ្នាទៅនៅកន្លែងមួយ ឈ្មោះណាយ៉ូត។

១៩ មានគេទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា លោកដាវីឌទៅនៅណាយ៉ូត ជិតភូមិរ៉ាម៉ា។ ២០ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាត់ទាហានឲ្យទៅចាប់លោកដាវីឌ។ កាលពួកគេទៅដល់ ឃើញក្រុមព្យាការីដែលមានលោកសាមូអែលជាអ្នកនាំមុខ កំពុងស្លុងស្មារតី ស្រែកច្រៀង និងរាំ។ ព្រះ‌វិញ្ញាណរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់សណ្ឋិតលើទាហានទាំងនោះ ធ្វើឲ្យពួកគេស្លុងស្មារតី ស្រែកច្រៀង និងរាំដែរ។ ២១ មានគេនាំដំណឹងនេះទៅទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ស្តេចក៏ចាត់ទាហានមួយក្រុមទៀតឲ្យទៅ ប៉ុន្តែ ពួកគេស្លុងស្មារតី ស្រែកច្រៀង និងរាំដែរ។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាត់ក្រុមទីបីឲ្យទៅ តែពួកនេះស្លុងស្មារតី ស្រែកច្រៀង និងរាំ ដូចពួកមុនៗ។ ២២ ដូច្នេះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏យាងទៅភូមិរ៉ាម៉ាដោយផ្ទាល់។ កាលទៅដល់ស្រះធំ នៅភូមិសេគូស្តេចសួរគេថា៖ «តើលោកសាមូអែល និងដាវីឌនៅឯណា?»។ គេទូលថា៖ «លោកនៅឯណាយ៉ូត ជិតភូមិរ៉ាម៉ា»។ ២៣ ស្តេចក៏យាងទៅទីនោះ។ ព្រះ‌វិញ្ញាណរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់មកសណ្ឋិតលើស្តេច ហើយស្តេចយាងរហូតដល់ណាយ៉ូត នៅភូមិរ៉ាម៉ា ទាំងស្លុងស្មារតី ស្រែកច្រៀង និងរាំ។ ២៤ ស្តេចដោះព្រះ‌ភូសាចេញដូចគេឯងដែរ ហើយស្លុងស្មារតី ស្រែកច្រៀង និងរាំ នៅចំពោះមុខលោកសាមូអែល។ ស្តេចដួលដេក ទាំងអាក្រាត នៅលើដីពេញមួយថ្ងៃមួយយប់។ ហេតុនេះហើយបានជាមានពាក្យស្លោកថា៖ «តើព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចូលក្រុមព្យាការីដែរឬ?»។

សម្តេចយ៉ូណាថានការ‌ពារលោកដាវីឌ

១ លោកដាវីឌរត់ចេញពីណាយ៉ូត ជិតភូមិរ៉ាម៉ា ទៅជួបសម្តេចយ៉ូណាថាន ហើយសួរថា៖ «តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វី? តើខ្ញុំមានកំហុសអ្វី? តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុសចំពោះបិតារបស់បង បានជាស្តេចរកសម្លាប់ខ្ញុំដូច្នេះ?»។ ២ សម្តេចយ៉ូណាថានឆ្លើយតបថា៖ «សូមកុំឲ្យកើតមានដូច្នោះអី! ប្អូនមិនត្រូវស្លាប់ទេ! បិតារបស់ខ្ញុំមិនដែលធ្វើអ្វី ដោយឥតប្រាប់ឲ្យខ្ញុំដឹងជាមុនឡើយ ទោះបីការនោះធំ ឬតូចក្តី។ បើបិតាចង់សម្លាប់ប្អូន ព្រះ‌អង្គមុខជាប្រាប់ឲ្យខ្ញុំដឹងមិនខាន ព្រះ‌អង្គមិនលាក់ទេ»។ ៣ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «បិតារបស់បងដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំជាមិត្តសម្លាញ់របស់បង បានជាស្តេចគិតថា “មិនត្រូវឲ្យយ៉ូណាថានដឹងទេ ក្រែងលោគេពិបាកចិត្ត”។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំសូមស្បថក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅ និងក្នុងនាមបងផ្ទាល់ដែលនៅមានជីវិតថា សេចក្ដីស្លាប់នៅឃ្លាតពីខ្ញុំតែមួយចង្អាមប៉ុណ្ណោះ»។

៤ សម្តេចយ៉ូណាថានពោលទៅកាន់លោកដាវីឌថា៖ «បើប្អូនចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វី ខ្ញុំធ្វើតាមទាំងអស់»។ ៥ លោកដាវីឌតបទៅសម្តេចយ៉ូណាថានវិញថា៖ «ស្អែកនេះជាថ្ងៃបុណ្យដើមខែ ធម្មតា ខ្ញុំត្រូវទៅបរិភោគរួមតុជាមួយស្ដេច។ សូមឲ្យខ្ញុំចេញទៅពួននៅឯស្រែ រហូតដល់ល្ងាចខានស្អែក។ ៦ បិតារបស់បងមុខជាសួររកខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំមិននៅ សូមទូលស្តេចថា “ដាវីឌទទូចសូមអនុញ្ញាតពីទូល‌បង្គំ ធ្វើដំណើរទៅបេថ្លេហិម ជាភូមិកំណើតរបស់គេយ៉ាងប្រញាប់ ដើម្បីចូលរួមថ្វាយយញ្ញ‌បូជាប្រចាំឆ្នាំ ជាមួយនឹងអំបូរទាំងមូល”។ ៧ ប្រសិនបើស្តេចមានរាជ‌ឱង្ការថា “មិនអីទេ!” នោះខ្ញុំនឹងបានសុខ‌សាន្ត! ផ្ទុយទៅវិញ បើស្តេចខ្ញាល់ នោះបងនឹងដឹងច្បាស់ថា ស្តេចបានសម្រេចចិត្តធ្វើបាបខ្ញុំហើយ។ ៨ ដូច្នេះ សូមបងសម្ដែងចិត្តស្មោះ‌ស្ម័គ្រចំពោះខ្ញុំផង ដ្បិតយើងទាំងពីរបានចងសម្ពន្ធ‌មេត្រីជាមួយគ្នាក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់។ ម្យ៉ាងទៀត បើបងឃើញខ្ញុំមានកំហុសអ្វី សូមសម្លាប់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់ដៃចុះ កុំចាប់ខ្ញុំទៅថ្វាយបិតារបស់បងអី»។ ៩ សម្តេចយ៉ូណាថានពោលឡើងថា៖ «កុំមានគំនិតដូច្នេះឡើយ! ប្រសិនបើខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា បិតារបស់ខ្ញុំសម្រេចព្រះ‌ហឫទ័យធ្វើបាបប្អូន នោះខ្ញុំមុខជាប្រាប់ប្អូនមិនខាន»។ ១០ លោកដាវីឌសួរថា៖ «ប្រសិនបើបិតារបស់បងឆ្លើយមកបងវិញទាំងខ្ញាល់នោះ តើបាននរណានាំដំណឹងមកប្រាប់ខ្ញុំ?»។ ១១ សម្តេចយ៉ូណាថានពោលមកកាន់លោកដាវីឌថា៖ «មក៍ យើងចេញទៅវាលស្រែ!»។ អ្នកទាំងពីរក៏ចេញទៅវាលស្រែជាមួយគ្នា។

១២ សម្តេចយ៉ូណាថានពោលមកកាន់លោកដាវីឌថា៖ «ខ្ញុំសូមសន្យាក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលថា ថ្ងៃស្អែក ឬខានស្អែក ពេលថ្មើរនេះ ខ្ញុំនឹងស្ទង់មើលព្រះ‌ហឫទ័យបិតារបស់ខ្ញុំ។ ប្រសិនបើព្រះ‌អង្គមានបំណងល្អចំពោះប្អូន ហើយបើខ្ញុំមិនចាត់គេឲ្យនាំដំណឹងមកប្រាប់ប្អូនទេនោះ ១៣ សូមព្រះ‌អម្ចាស់ដាក់ទោសខ្ញុំចុះ។ ប្រសិនបើបិតាខ្ញុំមានបំណងធ្វើបាបប្អូន ខ្ញុំក៏ជូនដំណឹងឲ្យប្អូនដឹងដែរ។ ខ្ញុំនឹងឲ្យប្អូនចាកចេញទៅដោយសុខ‌សាន្ត។ សូមព្រះ‌អម្ចាស់គង់ជាមួយប្អូន ដូចព្រះ‌អង្គគង់ជាមួយបិតាខ្ញុំកាលពីមុនដែរ។ ១៤ ពេលក្រោយ ប្រសិនបើខ្ញុំនៅមានជីវិត សូមប្អូនប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំ ដោយចិត្តស្មោះ‌ស្ម័គ្រមកពីព្រះ‌អម្ចាស់ ដើម្បីកុំឲ្យខ្ញុំបាត់បង់ជីវិតឡើយ។ ១៥ ទោះបីព្រះ‌អម្ចាស់ផ្ដាច់ជីវិតខ្មាំងសត្រូវរបស់ប្អូនម្ដងមួយៗអស់ពីផែន‌ដីក៏ដោយ សូមប្អូននៅតែសម្ដែងចិត្តស្មោះ‌ស្ម័គ្រនេះចំពោះកូនចៅរបស់ខ្ញុំ រហូតតទៅ»។ ១៦ ដូច្នេះ សម្តេចយ៉ូណាថានចងសម្ពន្ធ‌មេត្រីជាមួយលោកដាវីឌ និងកូនចៅរបស់លោក ដោយពោលថា៖ «បើលោកដាវីឌមិនគោរពសម្ពន្ធ‌មេត្រីនេះទេ សូមព្រះ‌អម្ចាស់ដាក់ទោសលោក តាម‌រយៈខ្មាំងសត្រូវ!»។ ១៧ សម្តេចយ៉ូណាថានបានសុំឲ្យលោកដាវីឌស្បថសាជាថ្មី ក្នុងនាមនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលសម្តេចមានចំពោះរូបលោក ដ្បិតសម្តេចយ៉ូណាថានស្រឡាញ់លោកដាវីឌ ដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង។

១៨ សម្តេចយ៉ូណាថានបញ្ជាក់បន្ថែមថា៖ «ស្អែក នៅពេលបុណ្យដើមខែ គេនឹងសង្កេតឃើញថាបាត់រូបប្អូន ព្រោះកៅអីរបស់ប្អូននៅទំនេរ។ ១៩ ខានស្អែក ប្អូនត្រូវចុះទៅកន្លែងដែលប្អូនបានលាក់ខ្លួនកាលពីថ្ងៃមុននោះ គឺប្អូនត្រូវទៅពួននៅក្បែរផ្ទាំងថ្មអេសែល។ ២០ ខ្ញុំនឹងបាញ់ព្រួញបីដើមទៅរកថ្មនោះ គឺខ្ញុំបាញ់តម្រង់ឆ្ពោះទៅរកទិស‌ដៅមួយ។ ២១ បន្ទាប់មក ខ្ញុំប្រើក្មេងបម្រើខ្ញុំឲ្យទៅរើស។ បើខ្ញុំស្រែកថា “មើលហ្ន៎! ព្រួញនៅមិនឆ្ងាយទេ ចូរទៅរើសមក” នោះបានសេចក្ដីថា ប្អូនអាចវិលមកវិញដោយសុខ‌សាន្ត! ខ្ញុំសុំស្បថក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅថា គ្មានបញ្ហាអ្វីទេ! ២២ ប៉ុន្តែ បើខ្ញុំប្រាប់ទៅក្មេងបម្រើនោះថា “ព្រួញនៅឆ្ងាយឯនាយ” នោះចូរប្អូនទៅចុះ ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់សព្វព្រះ‌ហឫទ័យឲ្យប្អូនចាកចេញទៅហើយ។ ២៣ ព្រះ‌អម្ចាស់ធ្វើជាសាក្សីដឹងឮរហូតតទៅ ចំពោះពាក្យដែលយើងបានសន្យាជាមួយគ្នា»។ ២៤ លោកដាវីឌក៏ចេញទៅពួននៅឯវាលស្រែ។

លុះដល់ពេលបុណ្យដើមខែ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលគង់សោយព្រះ‌ស្ងោយក្នុងពិធីជប់‌លៀង។ ២៥ ស្តេចគង់នៅជិតជញ្ជាំងដូចសព្វមួយដង សម្តេចយ៉ូណាថានគង់នៅទល់មុខ លោកអាប់នែរអង្គុយនៅក្បែរស្តេច តែកន្លែងរបស់លោកដាវីឌនៅទំនេរ។ ២៦ នៅថ្ងៃនោះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមិនសួរនាំអ្វីឡើយ ដោយស្តេចនឹកស្មានថា មានហេតុអ្វីមួយកើតឡើងចំពោះលោកដាវីឌ ធ្វើឲ្យលោកក្លាយទៅមិនបរិសុទ្ធ គឺលោកពិតជាមិនបរិសុទ្ធមែន។ ២៧ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ជាថ្ងៃទីពីរនៃពិធីបុណ្យដើមខែ កន្លែងរបស់លោកដាវីឌនៅទំនេរដដែល។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលសួរសម្តេចយ៉ូណាថាន ជាបុត្រថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាកូនលោកយេសាយមិនមកជប់‌លៀង ទាំងម្សិល‌មិញ ទាំងថ្ងៃនេះដូច្នេះ?»។ ២៨ សម្តេចយ៉ូណាថានទូលថា៖ «ដាវីឌបានទទូចអង្វរសូមអនុញ្ញាតពីទូល‌បង្គំទៅឯបេថ្លេហិម ២៩ ដោយប្រាប់ថា “សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំចេញទៅ ដ្បិតអំបូររបស់យើងខ្ញុំត្រូវថ្វាយយញ្ញ‌បូជា នៅទីនោះ ហើយបងប្រុសខ្ញុំបានផ្តាំឲ្យខ្ញុំទៅចូលរួម។ បើសម្តេចយល់អធ្យាស្រ័យដល់ខ្ញុំ សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំទៅជួប‌ជុំបង‌ប្អូនផង”។ ហេតុនេះហើយបានជាគេមិនមកចូលរួមក្នុងពិធីជប់‌លៀងរបស់បិតា»។ ៣០ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលខ្ញាល់នឹងសម្តេចយ៉ូណាថានយ៉ាងខ្លាំង ស្តេចស្រែកជេរថា៖ «អាកូនឥតពូជ ឥតអំបូរ! អញដឹងថា ឯងកាន់ជើងកូនរបស់លោកយេសាយ។ ឯងមុខជាត្រូវអាម៉ាស់ ទាំងកូនទាំងម្ដាយមិនខាន! ៣១ តោងដឹងថា ដរាបណាកូនលោកយេសាយនៅមានជីវិតលើផែន‌ដី នោះឯងច្បាស់ជាមិនអាចឡើងសោយរាជ្យឡើយ។ ដូច្នេះ ចូរចាត់គេឲ្យទៅចាប់វានាំមកឲ្យអញនៅទីនេះ ដ្បិតវាត្រូវតែស្លាប់»។ ៣២ សម្តេចយ៉ូណាថានទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ជាបិតាថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាគេត្រូវស្លាប់ តើគេបានធ្វើអ្វី?»។ ៣៣ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏គប់លំពែងតម្រង់ទៅសម្តេចយ៉ូណាថាន ដើម្បីប្រហារជីវិត។ ពេលនោះ សម្តេចយ៉ូណាថានជ្រាបថា បិតាពិតជាបានសម្រេចព្រះ‌ហឫទ័យសម្លាប់លោកដាវីឌ។ ៣៤ សម្តេចក្រោកចេញពីតុ ដោយខ្ញាល់យ៉ាងខ្លាំង ហើយមិនខ្ចីសោយអាហារនៅថ្ងៃទីពីរនៃពិធីបុណ្យដើមខែនោះឡើយ ព្រោះសម្តេចព្រួយបារម្ភអំពីលោកដាវីឌ ដែលបិតាបានជេរប្រមាថ។ ៣៥ ព្រឹកឡើង សម្តេចយ៉ូណាថានចេញទៅវាលស្រែ ឆ្ពោះទៅកន្លែងដែលលោកបានណាត់ជាមួយលោកដាវីឌ។ សម្តេចនាំក្មេងម្នាក់ទៅជាមួយផង។ ៣៦ សម្តេចប្រាប់វាថា៖ «ចូររត់ទៅរើសព្រួញដែលអញនឹងបាញ់ឥឡូវនេះ»។ ក្មេងនោះក៏រត់ទៅមុខ ហើយសម្តេចយ៉ូណាថានបាញ់ព្រួញរំលងឲ្យឆ្ងាយពីវា។ ៣៧ ពេលក្មេងនោះរត់ទៅដល់កន្លែងដែលព្រួញធ្លាក់ សម្តេចយ៉ូណាថានស្រែកឡើងថា៖ «ព្រួញធ្លាក់នៅឆ្ងាយពីឯងមែនទេ! ៣៨ ចូរប្រញាប់រត់ទៅ កុំឈប់ឡើយ!»។ ក្មេងនោះក៏រើសព្រួញ ហើយត្រឡប់មករកចៅហ្វាយវិញ។ ៣៩ វាពុំដឹងអ្វីទាំងអស់ គឺមានតែសម្តេចយ៉ូណាថាន និងលោកដាវីឌប៉ុណ្ណោះដែលដឹងរឿងនេះ។ ៤០ សម្តេចយ៉ូណាថានប្រគល់ធ្នូ និងព្រួញឲ្យក្មេងបម្រើ ហើយប្រាប់វាឲ្យយកទៅទី‌ក្រុងវិញ។ ៤១ ពេលក្មេងនោះចេញផុតទៅ លោកដាវីឌក៏ចេញពីកន្លែងលាក់ខ្លួននៅខាងត្បូងផ្ទាំងថ្ម ហើយក្រាបចុះ ឱនមុខដល់ដី ថ្វាយ‌បង្គំសម្តេចយ៉ូណាថានបីដង។ លោកទាំងពីរឱបគ្នា ហើយមិត្តសម្លាញ់ទាំងពីរនាក់នាំគ្នាយំយ៉ាងខ្លាំង ជាពិសេសលោកដាវីឌ។ ៤២ បន្ទាប់មក សម្តេចយ៉ូណាថានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកដាវីឌថា៖ «សូមទៅឲ្យបានសុខ‌សាន្តចុះ! ដ្បិតយើងបានស្បថជាមួយគ្នាក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ថា “សូមព្រះ‌អម្ចាស់ធ្វើជាសាក្សីដឹងឮអំពីមិត្ត‌ភាពរវាងខ្ញុំ និងប្អូន ព្រមទាំងកូនចៅខ្ញុំ និងកូនចៅប្អូនរហូតតទៅ”»។

១ លោកដាវីឌប្រញាប់‌ប្រញាល់ចាកចេញទៅ ហើយសម្តេចយ៉ូណាថានក៏វិលត្រឡប់ទៅទី‌ក្រុងវិញដែរ។

លោកដាវីឌរត់ទៅដល់ភូមិណូប

២ លោកដាវីឌទៅរកលោកបូជា‌ចារ្យ*អហ៊ី‌មេឡេក នៅភូមិណូប។ លោកអហ៊ី‌មេឡេកចេញមកទទួលទាំងញ័ររន្ធត់ ហើយសួរថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាលោកអញ្ជើញមកតែម្នាក់ឯង គ្មាននរណាមកជាមួយដូច្នេះ?»។ ៣ លោកដាវីឌឆ្លើយទៅលោកបូជា‌ចារ្យអហ៊ី‌មេឡេកថា៖ «ព្រះ‌ករុណាបានបង្គាប់មកខ្ញុំថា “កុំឲ្យអ្នកណាម្នាក់ដឹងអំពីកិច្ច‌ការដែលយើងបញ្ជាដល់អ្នក ព្រមទាំងចាត់អ្នកឲ្យទៅបំពេញនេះឡើយ”។ ខ្ញុំក៏បានណាត់ជួបទាហានរបស់ខ្ញុំនៅកន្លែងមួយ។ ៤ ឥឡូវនេះ តើលោកមានអ្វីខ្លះ? សូមលោកផ្តល់នំបុ័ងប្រាំ ឬអ្វីផ្សេងទៀតដែលលោកមានមកឲ្យខ្ញុំផង»។ ៥ លោកបូជា‌ចារ្យតបទៅលោកដាវីឌវិញថា៖ «ខ្ញុំគ្មាននំបុ័ងធម្មតាទេ មានតែនំបុ័ងសក្ការៈ ប្រសិនបើទាហានរបស់លោកមិនបានរួមរស់ជាមួយស្រីៗ ទើបគេបរិភោគបាន»។ ៦ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ទៅលោកបូជា‌ចារ្យវិញថា៖ «ពិតមែនហើយ តាំងពីដើមរៀងមក កាលណាចេញទៅច្បាំង យើងតែង‌តែទទួលការហាមឃាត់មិនឲ្យរួមរស់ជាមួយស្ត្រីឡើយ។ អ្វីៗរបស់ពួកទាហានសុទ្ធតែបានញែកជាសក្ការៈអស់ហើយ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃនេះ ទោះបីយើងធ្វើដំណើរធម្មតាក៏ដោយ ក៏យើងបានបរិសុទ្ធ ដោយ‌សារកិច្ច‌ការដែលកំពុងតែបំពេញនេះដែរ»។ ៧ ពេលនោះ លោកបូជា‌ចារ្យប្រគល់នំបុ័ង ដែលគេតាំងថ្វាយព្រះ‌អម្ចាស់ ជូនលោកដាវីឌ ដ្បិតគ្មាននំបុ័ងណាផ្សេងក្រៅពីនំបុ័ងនេះឡើយ។ គេបានដកនំបុ័ងនេះចេញពីទី‌សក្ការៈរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ នៅថ្ងៃដែលដាក់នំបុ័ងថ្មីជំនួស។ ៨ ថ្ងៃនោះ រាជបម្រើម្នាក់របស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលស្ថិតនៅក្នុងទី‌សក្ការៈរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ ដើម្បីបំពេញកិច្ច‌ការខាងសាសនា គឺគាត់ឈ្មោះដូអេក ជាជនជាតិអេដុម ដែលទទួលខុសត្រូវលើពួកគង្វាលរបស់ស្តេច។ ៩ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ទៅលោកបូជា‌ចារ្យអហ៊ី‌មេឡេកថា៖ «នៅទីនេះ តើលោកមានលំពែង ឬដាវទេ? កិច្ច‌ការដែលព្រះ‌រាជាចាត់ឲ្យខ្ញុំទៅបំពេញនេះបន្ទាន់ពេក ខ្ញុំមិនបានយកដាវ ឬអាវុធផ្សេងទៀតមកជាមួយឡើយ»។ ១០ លោកបូជា‌ចារ្យមានប្រសាសន៍ថា៖ «មានតែដាវរបស់កូលី‌យ៉ាត ជាជនជាតិភីលីស្ទីន ដែលលោកបានសម្លាប់នៅជ្រលងភ្នំអេឡា។ ដាវនោះរុំដោយសំពត់ នៅខាងក្រោយអាវអេផូដ*។ ប្រសិនបើលោកចង់បាន សូមអញ្ជើញយកទៅចុះ ព្រោះនៅទីនេះ គ្មានអាវុធណាផ្សេងទៀតទេ»។ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមប្រគល់ដាវនោះមកខ្ញុំចុះ ដ្បិតគ្មានដាវណាដូចដាវនេះទេ»។

លោកដាវីឌនៅជាមួយពួកភីលីស្ទីនក្នុងក្រុងកាថ

១១ នៅថ្ងៃដដែលនោះ លោកដាវីឌរត់គេចខ្លួនចេញពីព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ហើយទៅជួបព្រះ‌បាទអគីស នៅក្រុងកាថ។ ១២ ពួករាជបម្រើរបស់ព្រះ‌បាទអគីសទូលស្តេចថា៖ «អ្នកនេះគឺដាវីឌ ជាស្តេចស្រុកអ៊ីស្រា‌អែលទេតើ! អ្នកនេះហើយដែលពួកស្ត្រីៗនាំគ្នារាំ និងច្រៀងសរសើរថា:

ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលប្រហារសត្រូវបានរាប់ពាន់នាក់

រីឯលោកដាវីឌប្រហារបានរាប់‌ម៉ឺននាក់»។ ១៣ ពាក្យទាំងនេះបានធ្វើឲ្យលោកដាវីឌរន្ធត់ចិត្ត ហើយខ្លាចព្រះ‌បាទអគីស ជាស្តេចក្រុងកាថយ៉ាងខ្លាំង។ ១៤ លោកធ្វើជាវិកល‌ចរិតនៅចំពោះមុខជនជាតិភីលីស្ទីន។ ពេលពួកគេចាប់លោក លោកសម្ដែងអាការៈលេលា ដោយលើកដៃគូស‌វាសជាសញ្ញានៅតាមសន្លឹកទ្វារ ព្រមទាំងបង្ហៀរទឹកមាត់លើពុកចង្កាទៀតផង។ ១៥ ព្រះ‌បាទអគីសមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់ពួករាជបម្រើថា៖ «អស់លោកបានឃើញច្បាស់ថា មនុស្សនេះឡប់‌សតិហើយ ហេតុអ្វីបានជាអស់លោកនាំគេមកជួបយើងដូច្នេះ? ១៦ តើយើងខ្វះមនុស្សឆ្កួតឬ បានជាអស់លោកនាំជននេះមកឲ្យសម្ដែងភាពវិកលនៅចំពោះមុខយើងដូច្នេះ? ជននេះមិនគួរចូលមកក្នុងដំណាក់យើងទេ!»។

លោកដាវីឌរៀប‌ចំកង‌ទ័ពរបស់លោក

១ លោកដាវីឌចាកចេញពីក្រុងកាថ ហើយភៀសខ្លួនទៅនៅរអាងភ្នំអាឌូ‌ឡាំ។ កាលបង‌ប្អូន និងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកទាំងប៉ុន្មានបានដឹង ពួកគេក៏នាំគ្នាទៅនៅទីនោះជាមួយលោក។ ២ ម្យ៉ាងទៀត អស់អ្នកដែលមានបញ្ហាផ្សេងៗ អ្នកជំពាក់បំណុលគេ ព្រមទាំងអ្នកដែលមិនពេញចិត្តនឹងស្តេច បានប្រមូលគ្នាមកនៅជាមួយលោក មានទាំងអស់ប្រមាណបួន‌រយនាក់ ហើយលោកក៏ឡើងធ្វើជាមេ។ ៣ បន្ទាប់មក លោកដាវីឌចាកចេញពីទីនោះឆ្ពោះទៅមីសប៉ា នៅស្រុកម៉ូអាប់។ លោកទូលស្តេចស្រុកម៉ូអាប់ថា៖ «សូមមេត្តាអនុញ្ញាតឲ្យឪពុកម្ដាយរបស់ទូល‌បង្គំមកស្នាក់អាស្រ័យនៅក្នុងស្រុករបស់ព្រះ‌ករុណា រហូតដល់ពេលទូល‌បង្គំដឹងថា ព្រះ‌ជាម្ចាស់នឹងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាចំពោះទូល‌បង្គំ»។ ៤ លោកដាវីឌបាននាំឪពុក‌ម្ដាយចូលគាល់ស្តេចម៉ូអាប់ ហើយគាត់ទាំងពីរក៏ស្នាក់នៅជាមួយស្តេច ក្នុងអំឡុងពេលលោកដាវីឌលាក់ខ្លួន។ ៥ ថ្ងៃមួយ ព្យាការីកាដមកជម្រាបលោកដាវីឌថា៖ «សូមកុំលាក់ខ្លួននៅទីនេះឡើយ សូមវិលត្រឡប់ទៅស្រុកយូដាវិញទៅ»។ ដូច្នេះ លោកដាវីឌក៏ធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅព្រៃហេរ៉េត។

ស្តេចសាអ៊ូលសម្លាប់រង្គាលពួកបូជា‌ចារ្យនៅភូមិណូប

៦ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលជ្រាបថា មានគេឃើញលោកដាវីឌ និងបក្សពួក។ ពេលនោះ ស្តេចកំពុងគង់នៅភូមិគីបា ក្រោមម្លប់ម៉ៃ‌សាក់នៅលើភ្នំ ស្តេចកាន់លំពែងមួយ ហើយរាជបម្រើទាំងប៉ុន្មានឈរនៅជុំ‌វិញ។ ៧ ស្តេចមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់រាជបម្រើដែលឈរនៅក្បែរនោះថា៖ «កូនចៅបេនយ៉ាមីនអើយ! ចូរស្ដាប់យើង! តើកូនលោកយេសាយមានផ្តល់ដីស្រែ និងចម្ការទំពាំង‌បាយ‌ជូរដល់អ្នកទាំងអស់គ្នា ដូចយើងដែរឬទេ? តើវាបានតែង‌តាំងអ្នករាល់គ្នា ឲ្យធ្វើជាមេ‌បញ្ជា‌ការកង‌ពលធំ និងមេ‌បញ្ជា‌ការកង‌ពលតូច ឬទេ? ៨ អ្នកទាំងអស់បានឃុប‌ឃិតគ្នាប្រឆាំងនឹងយើង ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ប្រាប់ឲ្យយើងដឹងថា បុត្ររបស់យើងបានចងសម្ពន្ធ‌មេត្រីជាមួយកូនរបស់លោកយេសាយទេ។ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា គ្មាននរណាម្នាក់ឈឺ‌ឆ្អាលនឹងយើង ហើយប្រាប់យើងថា បុត្រយើងបានជំរុញអ្នកបម្រើរបស់យើងម្នាក់នោះ ឲ្យដាក់អន្ទាក់ប្រឆាំងនឹងយើង ដូចវាបានធ្វើនៅថ្ងៃនេះឡើយ!»។

៩ លោកដូអេក ជនជាតិអេដុម ដែលឈរនៅជាមួយរាជបម្រើរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ទូលស្តេចថា៖ «ទូល‌បង្គំបានឃើញកូនរបស់លោកយេសាយទៅភូមិណូប ជួបនឹងលោកអហ៊ី‌មេឡេក ជាកូនរបស់លោកអហ៊ី‌ទូប។ ១០ លោកអហ៊ី‌មេឡេកបានទូលសួរព្រះ‌អម្ចាស់ តាមសំណូមពររបស់ដាវីឌ។ លោកបានផ្តល់ស្បៀងអាហារ និងឲ្យដាវរបស់កូលី‌យ៉ាតជាជនជាតិភីលីស្ទីន ទៅគាត់ផង»។ ១១ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាត់គេឲ្យទៅហៅបូជា‌ចារ្យអហ៊ី‌មេឡេក ជាកូនរបស់លោកអហ៊ី‌ទូប ព្រមទាំងក្រុមគ្រួសារទាំងមូលរបស់លោក និងក្រុមបូជា‌ចារ្យ នៅភូមិណូបឲ្យមក។ ពួកគេក៏មកគាល់ស្តេចទាំងអស់គ្នា។ ១២ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ចូរស្ដាប់! កូនរបស់លោកអហ៊ី‌ទូប!»។ លោកបូជា‌ចារ្យទូលថា៖ «ក្រាបទូល ព្រះ‌ករុណាជាអម្ចាស់»។ ១៣ ស្តេចមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាលោកឃុប‌ឃិតជាមួយកូនរបស់លោកយេសាយ ប្រឆាំងនឹងយើងដូច្នេះ? ហេតុអ្វីបានជាលោកផ្តល់ស្បៀងអាហារ និងដាវ ហើយថែមទាំងទូលសួរព្រះ‌ជាម្ចាស់ តាមសំណូមពររបស់វា ដើម្បីជួយវាឲ្យបះ‌បោរ ដាក់អន្ទាក់ប្រឆាំងនឹងយើង ដូចវាបានធ្វើនៅថ្ងៃនេះ?»។ ១៤ លោកអហ៊ី‌មេឡេកទូលស្តេចថា៖ «ក្នុងចំណោមអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ‌ករុណា តើមាននរណាស្មោះ‌ត្រង់ដូចលោកដាវីឌ? លោកជាកូនប្រសារបស់ព្រះ‌ករុណា ជាមេ‌ទ័ពនៃកងរក្សាព្រះ‌មហាក្សត្រ និងជាអ្នកមានកិត្តិយសខ្ពង់‌ខ្ពស់ក្នុងវាំងផង។ ១៥ ថ្ងៃនោះ មិនមែនជាថ្ងៃដំបូងបង្អស់ទេ ដែលទូល‌បង្គំទូលសួរព្រះ‌ជាម្ចាស់ជូនលោក។ ទូល‌បង្គំគ្មានគំនិតក្បត់ព្រះ‌ករុណាសោះ! សូមព្រះ‌ករុណាមេត្តាកុំទម្លាក់ទោសមកលើទូល‌បង្គំ ឬលើនរណាម្នាក់ ក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់ទូល‌បង្គំឡើយ ដ្បិតទូល‌បង្គំពុំបានដឹងរឿង‌រ៉ាវទាំងនេះទេ ទោះបីរឿងតូច ឬធំក្តី»។ ១៦ ស្តេចមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «អហ៊ី‌មេឡេក! លោក និងក្រុមគ្រួសារទាំងមូលរបស់លោក ត្រូវតែស្លាប់!»។ ១៧ ស្តេចក៏បញ្ជាទៅកងរក្សា ដែលឈរនៅជុំ‌វិញស្តេចថា៖ «ចូរនាំគ្នាសម្លាប់ពួកបូជា‌ចារ្យរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ចោលទៅ ព្រោះពួកគេបានចូលដៃជាមួយដាវីឌដែរ គឺពួកគេដឹងថា ដាវីឌរត់គេចខ្លួន តែពួកគេមិនបានប្រាប់យើងទេ!»។ ប៉ុន្តែ រាជបម្រើរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល មិនព្រមលើកដៃសម្លាប់ពួកបូជា‌ចារ្យរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ឡើយ។ ១៨ ស្តេចមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់លោកដូអេក ជាជនជាតិអេដុមថា៖ «ចូរសម្លាប់បូជា‌ចារ្យទាំងនោះទៅ!»។ លោកដូអេកក៏ស្ទុះទៅសម្លាប់ពួកបូជា‌ចារ្យ។ ថ្ងៃនោះ លោកដូអេកបានសម្លាប់មនុស្ស ដែលពាក់អាវអេផូដ*ធ្វើពីក្រណាត់ទេស‌ឯក អស់ចំនួនប៉ែត‌សិបប្រាំនាក់។ ១៩ បន្ទាប់មក ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលកាប់សម្លាប់រង្គាលមនុស្សទាំងប្រុស ទាំងស្រី ទាំងក្មេង ទាំងទារក ព្រមទាំងគោ លា និងចៀមនៅភូមិណូប ដែលជាភូមិរបស់ពួកបូជា‌ចារ្យ។ ២០ ប៉ុន្តែ លោកអប៊ីយ៉ាថារ ជាកូនរបស់លោកអហ៊ី‌មេឡេក និងជាចៅរបស់លោកអហ៊ី‌ទូប បានភៀសខ្លួនទៅជ្រកកោនជាមួយលោកដាវីឌ។ ២១ លោកអប៊ីយ៉ាថារជម្រាបលោកដាវីឌថា ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានសម្លាប់រង្គាលពួកបូជា‌ចារ្យរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់។ ២២ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកអប៊ីយ៉ាថារថា៖ «ពីថ្ងៃមុន ពេលឃើញដូអេក ជាជនជាតិអេដុម នៅភូមិណូប ខ្ញុំដឹងថា គាត់ប្រាកដជាទៅរាយ‌ការណ៍ថ្វាយស្តេចមិនខាន។ ដូច្នេះ រូបខ្ញុំនេះហើយដែលបានធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់លោកស្លាប់ទាំងអស់គ្នា។ ២៣ ឥឡូវនេះ សូមលោកនៅជាមួយខ្ញុំសិនហើយ កុំភ័យខ្លាចអ្វី ដ្បិតអ្នកដែលចង់ប្រហារជីវិតខ្ញុំ ក៏ចង់ប្រហារជីវិតលោកដែរ បើនៅជាមួយខ្ញុំ លោកនឹងបានសេចក្ដីសុខ»។

លោកដាវីឌសង្គ្រោះប្រជាជននៅក្រុងកៃឡា

១ ថ្ងៃមួយ មានមនុស្សម្នាក់មកប្រាប់លោកដាវីឌថា៖ «ពួកភីលីស្ទីនមកវាយក្រុងកៃឡា ហើយប្លន់យកស្រូវពីលានបោកបែន»។ ២ លោកដាវីឌទូលសួរព្រះ‌អម្ចាស់ថា៖ «តើទូល‌បង្គំត្រូវចេញទៅវាយពួកភីលីស្ទីនទាំងនោះឬទេ?»។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «ចូរចេញទៅវាយពួកភីលីស្ទីន ហើយរំដោះក្រុងកៃឡាចុះ!»។ ៣ ប៉ុន្តែ អស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោកដាវីឌ ជម្រាបលោកថា៖ «នៅស្រុកយូដានេះ យើងភ័យខ្លាចទៅហើយ ចុះទម្រាំបើយើងទៅក្រុងកៃឡា ប្រយុទ្ធនឹងទ័ពភីលីស្ទីននោះ តើយើងរឹតតែភ័យយ៉ាងណាទៅទៀត?»។ ៤ លោកដាវីឌទូលសួរព្រះ‌អម្ចាស់ជាថ្មី ព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលមកលោកវិញថា៖ «ចូរក្រោកឡើងចេញដំណើរទៅក្រុងកៃឡាចុះ យើងប្រគល់ពួកភីលីស្ទីនមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នកហើយ»។ ៥ លោកដាវីឌ និងអ្នកដែលនៅជាមួយលោកចេញដំណើរទៅក្រុងកៃឡា ហើយវាយពួកភីលីស្ទីន។ ពួកគេដណ្ដើមបានហ្វូងសត្វ ព្រមទាំងធ្វើឲ្យពួកភីលីស្ទីនបរា‌ជ័យយ៉ាងធ្ងន់‌ធ្ងរ។ លោកដាវីឌរំដោះអ្នកក្រុងកៃឡា តាមរបៀបនេះឯង។ ៦ កាលលោកអប៊ីយ៉ាថារជាកូនរបស់លោកអហ៊ី‌មេឡេក ភៀសខ្លួនមកជ្រកជាមួយលោកដាវីឌនៅក្រុងកៃឡា លោកបាននាំអាវអេផូដ*មកជាមួយផង។

៧ មានគេមកទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា លោកដាវីឌបានទៅដល់ក្រុងកៃឡា។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏មានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រគល់វាមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់យើងហើយ ដ្បិតវាបានឃុំខ្លួនឯង ដោយចូលទៅក្នុងក្រុងដែលមានទ្វារ និងរនុក»។ ៨ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលប្រមូលកង‌ទ័ពទាំងមូល ដើម្បីទៅឡោម‌ព័ទ្ធចាប់លោកដាវីឌ និងបក្សពួកនៅក្រុងកៃឡា។ ៩ លោកដាវីឌជ្រាបអំពីគម្រោង‌ការអាក្រក់ដែលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលគ្រោងទុក ដើម្បីប្រឆាំងនឹងលោក លោកក៏សុំឲ្យបូជា‌ចារ្យអប៊ីយ៉ាថារយកអាវអេផូដមក ដើម្បីទូលសួរព្រះ‌អម្ចាស់។ ១០ លោកដាវីឌទូលថា៖ «បពិត្រព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ទូល‌បង្គំឮថា ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបម្រុងនឹងមកក្រុងកៃឡា ដើម្បីកម្ទេចក្រុងនេះ ព្រោះតែទូល‌បង្គំ។ ១១ តើអ្នកក្រុងកៃឡានឹងប្រគល់ទូល‌បង្គំទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលឬទេ? តើស្តេចនឹងយាងមកវាយក្រុងនេះ ដូចគេប្រាប់ទូល‌បង្គំនោះមែនឬទេ។ ឱព្រះ‌អម្ចាស់ជាព្រះនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលអើយ សូមមេត្តាប្រាប់ឲ្យទូល‌បង្គំដឹងផង!»។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «ស្តេចសាអ៊ូលនឹងមកមែន»។ ១២ លោកដាវីឌទូលសួរទៀតថា៖ «តើអ្នកក្រុងកៃឡានេះនឹងប្រគល់ទូល‌បង្គំ ព្រមទាំងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយទូល‌បង្គំ ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលឬទេ?»។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «ពួកគេនឹងប្រគល់មែន!»។ ១៣ ពេលនោះ លោកដាវីឌ ព្រមទាំងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោក មានចំនួនទាំងអស់ប្រមាណប្រាំ‌មួយ‌រយនាក់ ក៏ចាកចេញពីក្រុងកៃឡា ហើយធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ។ មានគេទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា លោកដាវីឌបានរត់គេចចេញពីក្រុងកៃឡាហើយ ដូច្នេះ ស្តេចក៏លែងដេញតាមលោកដាវីឌ។

លោកដាវីឌនៅវាលរហោ‌ស្ថានស៊ីភ

១៤ លោកដាវីឌទៅពួននៅតាមវាលរហោ‌ស្ថានស៊ីភ ត្រង់កន្លែងដែលពិបាកទៅដល់ ហើយរស់នៅតាមតំបន់ភ្នំក្នុងវាលរហោ‌ស្ថាននោះ។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលតាមរកលោកដាវីឌជា‌និច្ច តែព្រះ‌ជាម្ចាស់មិនប្រគល់លោកដាវីឌទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ស្តេចឡើយ។ ១៥ លោកដាវីឌដឹងថា ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលតែងលើកទ័ពស្វែងរកសម្លាប់លោក ដូច្នេះ លោកស្នាក់នៅហូរ៉េ‌សា ក្នុងវាលរហោ‌ស្ថានស៊ីភ។ ១៦ ថ្ងៃមួយ សម្តេចយ៉ូណាថាន ជាបុត្ររបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល បានទៅជួបលោកដាវីឌនៅហូរ៉េ‌សា ដើម្បីលើកទឹកចិត្តលោកឲ្យពឹងផ្អែកលើព្រះ‌ជាម្ចាស់ ១៧ ដោយពោលថា៖ «កុំខ្លាចអ្វីឡើយ! ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ជាបិតាខ្ញុំ មិនអាចធ្វើអ្វីលោកប្អូនបានទេ ដ្បិតលោកប្អូននឹងសោយរាជ្យលើជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល រីឯខ្ញុំវិញ ខ្ញុំគ្រាន់តែជាអ្នកបន្ទាប់ពីលោកប្អូនប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ជាបិតាខ្ញុំ ក៏ជ្រាបការនេះដែរ»។ ១៨ លោកទាំងពីរបានចងសម្ពន្ធ‌មេត្រីជាមួយគ្នា នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្ររបស់ព្រះ‌អម្ចាស់។ បន្ទាប់មក សម្តេចយ៉ូណាថានវិលត្រឡប់មកកាន់ទីលំ‌នៅវិញ រីឯលោកដាវីឌស្នាក់នៅហូរ៉េ‌សាដដែល។

១៩ អស់អ្នកដែលរស់នៅវាលរហោ‌ស្ថានស៊ីភ បានចូលទៅគាល់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលនៅគីបា ហើយទូលថា៖ «លោកដាវីឌពួននៅក្នុងចំណោមយើងខ្ញុំ ត្រង់កន្លែងដែលពិបាកទៅដល់ គឺនៅហូរ៉េ‌សា លើភ្នំហាគី‌ឡា ដែលស្ថិតនៅខាងត្បូងវាលយេស៊ី‌ម៉ូន។ ២០ បពិត្រព្រះ‌ករុណា បើសិនជាស្តេចសព្វព្រះ‌ហឫទ័យយាងទៅ សូមយាងទៅចុះ យើងខ្ញុំចាប់គាត់ថ្វាយព្រះ‌ករុណា»។ ២១ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «សូមព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានពរដល់អ្នករាល់គ្នា ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាជួយឈឺ‌ឆ្អាលខ្ញុំ។ ២២ ឥឡូវនេះ សូមមេត្តាទៅពិនិត្យមើលម្ដងទៀត ហើយយកការណ៍ឲ្យបានច្បាស់ថា វាពួននៅកន្លែងណា នរណាបានឃើញវា។ មានគេប្រាប់យើងថា វានេះឆ្លាតណាស់។ ២៣ ចូរទៅពិនិត្យឲ្យច្បាស់ ហើយស៊ើបអំពីកន្លែងទាំងប៉ុន្មានដែលវាធ្លាប់ពួន រួចត្រឡប់មករកយើងវិញ ដោយនាំព័ត៌មានច្បាស់លាស់មកផង នោះយើងនឹងទៅជាមួយអ្នករាល់គ្នា។ ប្រសិនបើវានៅក្នុងស្រុកមែននោះ យើងនឹងរកវាគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងទឹកដីយូដា រហូតទាល់តែបានឃើញ»។ ២៤ ពួកគេក៏ចេញទៅមុន ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលវិលត្រឡប់ទៅវាលរហោ‌ស្ថានស៊ីភវិញ។ ពេលនោះ លោកដាវីឌ និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោក ស្ថិតនៅវាលរហោ‌ស្ថានម៉ាអូន ក្នុងតំបន់អារ៉ាបា ដែលនៅខាងត្បូងវាលយេស៊ី‌ម៉ូន។ ២៥ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ព្រមទាំងពល‌ទាហាន ចេញទៅតាមរកលោកដាវីឌ។ មានគេប្រាប់ដំណឹងនេះដល់លោកដាវីឌ លោកក៏ទៅពួននៅតាមផ្ទាំងថ្ម ក្នុងវាលរហោ‌ស្ថានម៉ាអូន។ កាលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលជ្រាបហើយ ព្រះ‌អង្គតាមរកលោកនៅវាលរហោ‌ស្ថាននោះ។ ២៦ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលដើរតាមជម្រាលភ្នំម្ខាង រីឯលោកដាវីឌ និងពួកលោកដើរតាមជម្រាលភ្នំម្ខាងទៀត។ លោកប្រញាប់‌ប្រញាល់រត់គេចពីព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ប៉ុន្តែ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងពល‌ទាហាន បានព័ទ្ធ ហើយបម្រុងនឹងចាប់ខ្លួនពួកលោក។ ២៧ ពេលនោះ ស្រាប់តែមានអ្នកនាំសារម្នាក់មកទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «សូមស្តេចយាងទៅវិញជាប្រញាប់ ដ្បិតពួកភីលីស្ទីនកំពុងតែវាយលុកចូលស្រុកហើយ!»។ ២៨ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏ឈប់ដេញតាមលោកដាវីឌ ហើយទៅច្បាំងនឹងពួកភីលីស្ទីនវិញ។ ហេតុនេះហើយបានជាគេហៅកន្លែងនោះថា «ថ្មនៃការបែកគ្នា»។

លោកដាវីឌមិនដាច់ចិត្តធ្វើគុតព្រះ‌បាទសាអ៊ូល

១ (២៣.២៩) លោកដាវីឌចាកចេញពីតំបន់នោះ ទៅនៅអេន-‌គេឌី ជាកន្លែងមួយដែលពិបាកទៅដល់។។ ២ (១) កាលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលវិលមកពីច្បាំងជាមួយពួកភីលីស្ទីនវិញ គេទូលស្តេចថា៖ «លោកដាវីឌរស់នៅក្នុងតំបន់វាលរហោ‌ស្ថានអេន-‌គេឌី»។ ៣ (២) ស្តេចនាំទាហានដ៏ខ្លាំងពូកែចំនួនបីពាន់នាក់ ក្នុងចំណោមកង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូល ចេញទៅតាមរកលោកដាវីឌ និងពួកលោក នៅទល់មុខថ្មពពែព្រៃ។ ៤ (៣) ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានយាងកាត់តាមក្រោលចៀមដែលនៅជាប់នឹងមាត់ផ្លូវ។ នៅទីនោះ មានរអាងភ្នំមួយ ស្តេចក៏យាងចូលទៅដោះទុក្ខសត្វក្នុងរអាងនោះ។ លោកដាវីឌ និងពួកលោកពួននៅក្នុងរអាងភ្នំនោះដែរ តែនៅជ្រៅទៅខាងក្នុង។ ៥ (៤) អស់អ្នកដែលនៅជាមួយជម្រាបលោកថា៖ «នេះជាថ្ងៃដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានសន្យាជាមួយលោកថា “យើងនឹងប្រគល់បច្ចា‌មិត្តមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នក” សូមប្រព្រឹត្តចំពោះស្តេច តាមលោកយល់ឃើញទៅចុះ»។ លោកដាវីឌក្រោកឡើង លបចូលទៅកាត់ជាយព្រះ‌ភូសារបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល។ ៦ (៥) ប៉ុន្តែ ក្រោយពេលកាត់ជាយព្រះ‌ភូសារបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលរួចហើយ ចិត្តរបស់លោកញាប់‌ញ័រជាខ្លាំង។ ៧ (៦) លោកមានប្រសាសន៍ទៅកាន់អស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោកថា៖ «សូមព្រះ‌អម្ចាស់ទប់ខ្ញុំ កុំឲ្យធ្វើគុតម្ចាស់របស់ខ្ញុំ ដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានចាក់ប្រេងអភិសេកជាស្តេចនេះឡើយ គឺខ្ញុំមិនត្រូវលើកដៃប្រហារព្រះ‌រាជា ដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានតែង‌តាំងជាស្តេចនេះទេ»។ ៨ (៧) លោកដាវីឌបានឃាត់ពួកលោក ដោយ‌សារពាក្យសម្ដីទាំងនោះ គឺលោកហាមពួកគេមិនឲ្យធ្វើគុតព្រះ‌បាទសាអ៊ូល។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលយាងចេញពីរអាងភ្នំ បន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ៩ (៨) បន្តិចក្រោយមក លោកដាវីឌក្រោកឡើងចេញពីរអាងភ្នំ ហើយស្រែកពីក្រោយព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «ព្រះ‌ករុណាជាអម្ចាស់នៃទូល‌បង្គំ!»។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលងាកមក លោកដាវីឌឱនមុខចុះ ក្រាបដល់ដី ថ្វាយ‌បង្គំស្តេច។ ១០ (៩) លោកទូលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាព្រះ‌ករុណាចេះតែសណ្ដាប់ពាក្យរបស់អស់អ្នកដែលទូលស្តេចថា “ដាវីឌចង់ព្យាបាទព្រះ‌ករុណា” ដូច្នេះ? ១១ (១០) ព្រះ‌ករុណាទតឃើញស្រាប់ហើយថា ថ្ងៃនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់ព្រះ‌ករុណាមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃទូល‌បង្គំ កាលព្រះ‌ករុណានៅក្នុងរអាងភ្នំនេះ។ គេសុំឲ្យទូល‌បង្គំធ្វើគុតព្រះ‌ករុណា តែទូល‌បង្គំមិនធ្វើតាមឡើយ។ ទូល‌បង្គំពោលថា “ខ្ញុំមិនលើកដៃប្រហារម្ចាស់របស់ខ្ញុំជាដាច់ខាត ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់បានចាក់ប្រេងអភិសេកព្រះ‌អង្គជាស្តេចហើយ”។ ១២ (១១) បពិត្រព្រះ‌បិតា សូមទតមើលមកជាយព្រះ‌ភូសា ដែលនៅក្នុងដៃទូល‌បង្គំនេះ។ ទូល‌បង្គំគ្រាន់តែកាត់ជាយព្រះ‌ភូសា តែទូល‌បង្គំមិនធ្វើគុតព្រះ‌អង្គទេ។ ដូច្នេះ សូមស្តេចជ្រាបឲ្យច្បាស់ថា ទូល‌បង្គំគ្មានគំនិតអាក្រក់ចង់ធ្វើគុត ឬបះ‌បោរប្រឆាំងនឹងព្រះ‌បិតាឡើយ ហើយទូល‌បង្គំក៏ពុំបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងនឹងព្រះ‌អង្គដែរ គឺមានតែព្រះ‌ករុណាប៉ុណ្ណោះ ដែលចេះតែតាមប្រហារជីវិតទូល‌បង្គំ។ ១៣ (១២) សូមព្រះ‌អម្ចាស់ធ្វើជាចៅ‌ក្រមកាត់ក្តីឲ្យយើងទាំងពីរ។ ព្រះ‌អម្ចាស់នឹងរកយុត្តិធម៌ឲ្យទូល‌បង្គំ ចំពោះអំពើដែលព្រះ‌ករុណាប្រព្រឹត្តដល់ទូល‌បង្គំ។ រីឯទូល‌បង្គំវិញ ទូល‌បង្គំនឹងមិនធ្វើគុតព្រះ‌ករុណាទេ ១៤ (១៣) ដូចសុភាសិតពីព្រេងនាយចែងថា “មនុស្សអាក្រក់ប្រព្រឹត្តតែអំពើអាក្រក់”។ ចំពោះទូល‌បង្គំវិញ ទូល‌បង្គំនឹងមិនធ្វើគុតព្រះ‌ករុណាឡើយ។ ១៥ (១៤) តើព្រះ‌មហាក្សត្រអ៊ីស្រា‌អែលចេញមកច្បាំងនឹងនរណា? ព្រះ‌ករុណាដេញតាមនរណា? គឺព្រះ‌ករុណាដេញតាមទូល‌បង្គំ ដែលប្រៀបដូចជាឆ្កែងាប់ ឬចៃមួយដ៏តូច។ ១៦ (១៥) សូមព្រះ‌អម្ចាស់ធ្វើជាចៅ‌ក្រម កាត់ក្តីឲ្យយើងទាំងពីរ។ ព្រះ‌អង្គនឹងពិនិត្យ‌ពិច័យ ហើយរកយុត្តិធម៌ឲ្យទូល‌បង្គំ ព្រះ‌អង្គនឹងការ‌ពារទូល‌បង្គំ ព្រមទាំងរំដោះទូល‌បង្គំឲ្យរួចផុតពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ព្រះ‌ករុណាជាមិនខាន»។

១៧ (១៦) កាលលោកដាវីឌទូលសេចក្ដីទាំងនោះចប់សព្វគ្រប់ហើយ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ដាវីឌ កូនអើយ! នេះពិតជាសំឡេងកូនមែនឬ?»។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលចាប់ផ្តើមព្រះ‌អង្គព្រះ‌កន្សែងយ៉ាងខ្លាំង។ ១៨ (១៧) បន្ទាប់មក ស្តេចមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់លោកដាវីឌថា៖ «កូនជាមនុស្សសុចរិតជាងបិតា ព្រោះកូនបានប្រព្រឹត្តល្អចំពោះបិតា តែបិតាបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់ចំពោះកូន។ ១៩ (១៨) ថ្ងៃនេះ កូនបានបង្ហាញចិត្តសប្បុរសមកលើបិតាយ៉ាងជាក់ស្តែង ដ្បិតព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់បិតាទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃកូន តែកូនមិនសម្លាប់បិតាទេ។ ២០ (១៩) ធម្មតា កាលណាមនុស្សម្នាក់ជួបប្រទះនឹងបច្ចា‌មិត្តហើយ គេមិនដែលទុកឲ្យបច្ចា‌មិត្តនោះបន្តដំណើរទៅមុខទៀតដោយស្រួលៗទេ។ សូមព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានរង្វាន់ដល់កូនចំពោះអំពើល្អ ដែលកូនបានប្រព្រឹត្តមកលើបិតានៅថ្ងៃនេះ។ ២១ (២០) បិតាក៏ដឹងច្បាស់ថា ថ្ងៃមួយ កូននឹងឡើងគ្រងរាជ្យ ហើយរាជាណា‌ចក្រអ៊ីស្រា‌អែលនឹងបានស្ថិត‌ស្ថេរ ក្រោមការគ្រប់‌គ្រងរបស់កូន។ ២២ (២១) ដូច្នេះ សូមកូនស្បថក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ឥឡូវនេះចុះថា កូននឹងមិនបំផ្លាញពូជ‌ពង្សរបស់បិតាដែលនៅជំនាន់ក្រោយទេ ហើយក៏មិនធ្វើឲ្យឈ្មោះរបស់បិតា ត្រូវលុបបំបាត់ចេញពីក្រុមគ្រួសាររបស់បិតាដែរ»។ ២៣ (២២) លោកដាវីឌក៏ស្បថថ្វាយស្តេច។ បន្ទាប់មក ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលវិលទៅកាន់ដំណាក់វិញ ចំណែកឯលោកដាវីឌ និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោក ក៏វិលទៅកន្លែងលាក់ខ្លួនវិញដែរ។

លោកណាបាលបដិសេធមិនព្រមជួយលោកដាវីឌ

១ នៅគ្រានោះ លោកសាមូអែលទទួលមរណ‌ភាព។ ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលបានមកជួប‌ជុំគ្នា ធ្វើពិធីកាន់ទុក្ខសពលោក។ គេយកសពលោកទៅបញ្ចុះក្នុងភូមិ‌ដ្ឋានរបស់លោកនៅរ៉ាម៉ា។

បន្ទាប់មក លោកដាវីឌចេញដំណើរឆ្ពោះទៅវាលរហោ‌ស្ថានបារ៉នវិញ។ ២ នៅម៉ាអូន មានមហាសេដ្ឋីមួយរូប ដែលមានដី‌ធ្លីនៅភូមិកាម៉ិល។ គាត់មានចៀមបីពាន់ក្បាល និងពពែមួយពាន់ក្បាល។ ពេលនោះ គាត់កំពុងតែកាត់រោមចៀមនៅភូមិកាម៉ិល។ ៣ បុរសនោះឈ្មោះណាបាល ភរិយាគាត់ឈ្មោះនាងអប៊ី‌កាអ៊ីល ដែលជាស្ត្រីម្នាក់មានប្រាជ្ញាវាង‌វៃ រូបសម្ផស្សស្រស់ល្អ រីឯប្ដីនាងជាមនុស្សកំរោល និងមានចិត្តឃោរ‌ឃៅ។ គាត់ជាមនុស្សក្នុងអំបូរកាលែប។ ៤ ពេលលោកដាវីឌនៅវាលរហោ‌ស្ថាន លោកបានឮដំណឹងថា លោកណាបាលកំពុងតែកាត់រោមចៀម។ ៥ លោកដាវីឌចាត់យុវ‌ជនដប់នាក់ឲ្យទៅជួបលោកណាបាល ទាំងប្រាប់ថា៖ «ចូរនាំគ្នាទៅផ្ទះលោកណាបាលនៅភូមិអប៊ី‌កាអ៊ីល ហើយសួរសុខទុក្ខលោកឲ្យខ្ញុំផង។ ត្រូវជម្រាបលោកថា ៦ “សូមឲ្យលោកមានអាយុវែង ប្រកបដោយសេចក្ដីសុខ! ហើយសូមឲ្យក្រុមគ្រួសារលោក និងអ្វីៗជារបស់លោកបានប្រកបដោយសេចក្ដីសុខដែរ! ៧ ខ្ញុំដឹងថា លោកបានហៅគេមកកាត់រោមចៀម នៅផ្ទះលោក។ ពេលពួកគង្វាលរបស់លោកស្នាក់នៅជាមួយយើង យើងមិនដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ណាមួយចំពោះពួកគេឡើយ ហើយក្នុងពេលពួកគេស្នាក់នៅឯភូមិកាម៉ិល នោះក៏មិនដែលបាត់បង់អ្វីដែរ។ ៨ លោកអាចសាកសួរកូនចៅរបស់លោកក៏បាន ពួកគេនឹងជម្រាបការពិតជូនលោក។ ដូច្នេះ សូមលោកអាណិតមេត្តាពួកយុវ‌ជនរបស់ខ្ញុំ ដែលមកជួបលោកនៅថ្ងៃបុណ្យនេះផង។ សូមលោកមេត្តាចែករំលែកអ្វីៗដែលលោកមានឲ្យពួកខ្ញុំប្របាទ និងឲ្យខ្ញុំ ដាវីឌ ដែលជាកូនចៅរបស់លោកផង”»។

៩ ពេលពួកយុវ‌ជនទៅដល់ ពួកគេក៏រៀបរាប់ពាក្យទាំងនេះជម្រាបលោកណាបាល ក្នុងនាមលោកដាវីឌ រួចពួកគេរង់‌ចាំចម្លើយ។ ១០ លោកណាបាលឆ្លើយតបថា៖ «តើដាវីឌនោះជានរណា? តើកូនលោកយេសាយនោះជាស្អី? សព្វថ្ងៃនេះ សម្បូណ៌ខ្ញុំកញ្ជះរត់ចេញពីម្ចាស់របស់ខ្លួនណាស់! ១១ តើគួរឲ្យអញយកនំបុ័ង យកទឹក និងសាច់ ដែលអញបានបម្រុងទុកសម្រាប់ពួកអ្នកកាត់រោមចៀម ទៅឲ្យមនុស្សដែលអញមិនដឹងថា មកពីណាផងនោះឬ?»។

១២ ពួកយុវ‌ជនត្រឡប់ទៅវិញ រៀបរាប់ហេតុ‌ការណ៍ទាំងអស់ជម្រាបលោកដាវីឌ។ ១៣ លោកដាវីឌក៏បញ្ជាទៅអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោកថា៖ «ចូរយកដាវគ្រប់ៗគ្នាមក!»។ ពួកគេយកដាវមកសៀតនៅចង្កេះ ហើយលោកដាវីឌក៏សៀតដាវនៅចង្កេះដែរ។ លោកនាំមនុស្សប្រមាណបួន‌រយនាក់ចេញទៅជាមួយ ហើយទុកពីរ‌រយនាក់ទៀតឲ្យនៅរក្សារបស់របរ។

នាងអប៊ី‌កាអ៊ីល និងលោកដាវីឌ

១៤ មានអ្នកបម្រើម្នាក់របស់លោកណាបាលរត់មកជម្រាបនាងអប៊ី‌កាអ៊ីល ជាភរិយារបស់ម្ចាស់ខ្លួនថា៖ «លោកដាវីឌបានចាត់អ្នកនាំសារពីវាលរហោ‌ស្ថាន ឲ្យមកសួរសុខទុក្ខលោកម្ចាស់របស់យើង តែលោកបានជេរប្រមាថពួកគេ។ ១៥ តាមពិត ពួកគេល្អនឹងយើងណាស់ ពួកគេមិនដែលប្រព្រឹត្តអ្វីអាក្រក់ចំពោះយើងទេ ហើយក្នុងពេលយើងនៅជាមួយពួកគេ ឯទីវាលនោះ យើងពុំដែលបាត់បង់អ្វីឡើយ។ ១៦ ពួកគេប្រៀបដូចជាកំពែងការ‌ពារយើង ទាំងថ្ងៃ ទាំងយប់ ក្នុងអំឡុងពេលយើងឃ្វាលចៀមនៅជិតពួកគេ។ ១៧ ឥឡូវនេះ សូមអ្នកស្រីគិត‌គូរពិចារណាមើលថា តើអ្នកស្រីត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ដ្បិតមហន្ត‌រាយមុខជាកើតមានដល់លោកម្ចាស់ និងក្រុមគ្រួសារទាំងមូលមិនខាន។ លោកម្ចាស់យើងមានចរិតអាក្រក់ណាស់ គ្មាននរណាអាចនិយាយជាមួយលោកបានទេ»។

១៨ នាងអប៊ី‌កាអ៊ីលប្រញាប់‌ប្រញាល់យកនំបុ័ងពីរ‌រយដុំ ស្រាទំពាំង‌បាយ‌ជូរពីរថង់ស្បែក ចៀមដែលគេរៀប‌ចំជាស្រេចចំនួនប្រាំក្បាល លាជប្រាំតៅ ទំពាំង‌បាយ‌ជូរក្រៀមមួយ‌រយកញ្ចប់ និងនំផ្លែឧទុម្ពរក្រៀមពីរ‌រយ ផ្ទុកលើខ្នងលា ១៩ រួចបញ្ជាពួកអ្នកបម្រើថា៖ «ចូរចេញទៅមុនចុះ ខ្ញុំនឹងទៅតាមក្រោយ»។ នាងអប៊ី‌កាអ៊ីលពុំបានប្រាប់លោកណាបាលជាប្ដីឲ្យដឹងទេ។ ២០ នាងបានជិះលាសសៀរចុះតាមភ្នំ។ លោកដាវីឌ និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយ ក៏ចុះតម្រង់មករកនាងដែរ នាងជួបប្រទះពួកគេ។ ២១ លោកដាវីឌទើបនឹងគិតថា៖ «ខ្ញុំខំការ‌ពារទ្រព្យទាំងប៉ុន្មានរបស់អ្នកនោះនៅវាលរហោ‌ស្ថាន មិនឲ្យអ្វីមួយបាត់បង់ឡើយ តែគ្មានបានផលប្រយោជន៍អ្វីទាំងអស់ គឺគាត់បែរជាប្រព្រឹត្តអាក្រក់តបនឹងអំពើល្អ ដែលខ្ញុំបានធ្វើចំពោះគេ។ ២២ ដូច្នេះ បើខ្ញុំទុកជីវិតមនុស្សប្រុសណាម្នាក់ ក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់ណាបាល ឲ្យនៅរស់រហូតដល់ព្រឹកស្អែក សូមព្រះ‌ជាម្ចាស់ដាក់ទោសខ្ញុំយ៉ាងធ្ងន់‌ធ្ងរចុះ»។ ២៣ ពេលនាងអប៊ី‌កាអ៊ីលឃើញលោកដាវីឌ នាងចុះពីលើខ្នងលាយ៉ាងប្រញាប់ រួចក្រាបថ្វាយ‌បង្គំលោកដាវីឌឱនមុខដល់ដី។ ២៤ នាងក្រាបសំពះបាតជើងលោក ហើយពោលថា៖ «លោកម្ចាស់! នេះជាកំហុសរបស់នាងខ្ញុំទេ! សូមលោកម្ចាស់អនុញ្ញាតឲ្យនាងខ្ញុំជម្រាបសិន សូមមេត្តាស្ដាប់ពាក្យរបស់នាងខ្ញុំផង! ២៥ សូមលោកម្ចាស់កុំរវល់នឹងលោកណាបាល ជាមនុស្សមានចរិតអាក្រក់នោះធ្វើអ្វី ដ្បិតគាត់មានអត្ត‌ចរិតដូចឈ្មោះរបស់គាត់មែន។ គាត់ឈ្មោះណាបាល ជាមនុស្សឥតដឹងខុសត្រូវ។ រីឯនាងខ្ញុំវិញ នាងខ្ញុំពុំបានជួបពួកយុវ‌ជន ដែលលោកម្ចាស់ចាត់ឲ្យទៅនោះទេ។ ២៦ លោកម្ចាស់អើយ ឥឡូវនេះ នាងខ្ញុំសូមជម្រាបលោកក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅ និងក្នុងនាមលោកម្ចាស់ផ្ទាល់ ដែលមានជីវិតរស់នៅថា ព្រះ‌អម្ចាស់បានឃាត់លោកមិនឲ្យទៅបង្ហូរឈាម ដើម្បីសង‌សឹក ដោយដៃរបស់លោកម្ចាស់ផ្ទាល់ឡើយ។ សូមឲ្យខ្មាំងសត្រូវរបស់លោកម្ចាស់ ព្រមទាំងអស់អ្នកដែលចង់ធ្វើអាក្រក់ចំពោះលោកម្ចាស់ ទទួលទោសដូចលោកណាបាលដែរ។ ២៧ សូមមេត្តាទទួលយកជំនូន ដែលនាងខ្ញុំនាំយកមកជូនលោកម្ចាស់ ចែកឲ្យពួកយុវ‌ជនដែលមកជាមួយលោកម្ចាស់ផងចុះ។ ២៨ សូមលោកមេត្តាអត់‌ទោសឲ្យនាងខ្ញុំផង។ ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រាកដជាប្រោសប្រទានរាជ‌សម្បត្តិដ៏គង់‌វង្សជូនលោក ដ្បិតលោកម្ចាស់ចូលរួមធ្វើសង្គ្រាមរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់។ ម្យ៉ាងទៀត អស់មួយជីវិតរបស់លោកម្ចាស់ គ្មាននរណាឃើញថាលោកប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ណាមួយឡើយ។ ២៩ មានគេប្រឆាំង តាមព្យាបាទ និងរកប្រហារជីវិតលោកម្ចាស់ តែព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់លោក នឹងការ‌ពារជីវិតលោកជា‌និច្ច មិនឲ្យលោកឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះ‌អង្គឡើយ។ រីឯជីវិតខ្មាំងសត្រូវរបស់លោកវិញ ព្រះ‌អង្គបោះចោលទៅឆ្ងាយ ដូចគេបាញ់ខ្សែដង្ហក់។ ៣០ នៅពេលព្រះ‌អម្ចាស់ប្រោសប្រទានពរទាំងប៉ុន្មានដល់លោកម្ចាស់ ដូចព្រះ‌អង្គបានសន្យា គឺនៅពេលព្រះ‌អង្គតែង‌តាំងលោកជាមគ្គទេសក៍លើប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែល ៣១ លោកម្ចាស់មិនត្រូវសោកស្តាយ ឬមានវិប្បដិ‌សារី ព្រោះបានបង្ហូរឈាមមនុស្សម្នាក់ដោយឥតហេតុផល និងបានសង‌សឹកដោយផ្ទាល់ដៃឡើយ។ កាលណាព្រះ‌អម្ចាស់ប្រោសប្រទានពរលោកហើយ សូមលោកម្ចាស់នឹកដល់នាងខ្ញុំផង»។

៣២ លោកដាវីឌតបទៅនាងអប៊ី‌កាអ៊ីលវិញថា៖ «សូមអរព្រះ‌គុណព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ដែលបានចាត់នាងឲ្យមកជួបខ្ញុំ នៅថ្ងៃនេះ។ ៣៣ សូមអរព្រះ‌គុណព្រះ‌ជាម្ចាស់ ដែលប្រទានឲ្យនាងមានយោបល់ល្អ។ សូមព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់នាង ព្រោះថ្ងៃនេះ នាងបានឃាត់ខ្ញុំមិនឲ្យបង្ហូរឈាម និងសង‌សឹកដោយផ្ទាល់ដៃ។ ៣៤ ព្រះ‌អម្ចាស់ពិតជាឃាត់ខ្ញុំមិនឲ្យធ្វើបាបនាងមែន ដ្បិតប្រសិនបើនាងមិនប្រញាប់‌ប្រញាល់មកជួបខ្ញុំទេ នោះខ្ញុំសូមស្បថក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅថា ពេលថ្ងៃរះ មុខជាគ្មានបុរសណាម្នាក់ ក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកណាបាល នៅមានជីវិតឡើយ»។ ៣៥ លោកដាវីឌសុខចិត្តទទួលយកជំនូន ដែលនាងអប៊ី‌កាអ៊ីលនាំយកមកជូន រួចលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមនាងវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយសុខ‌សាន្តចុះ ខ្ញុំស្ដាប់តាមពាក្យអង្វររបស់នាងហើយ ខ្ញុំនឹងធ្វើតាមពាក្យរបស់នាង!»។

មរណ‌ភាពរបស់លោកណាបាល

៣៦ ពេលនាងអប៊ី‌កាអ៊ីលទៅដល់ផ្ទះវិញ នាងឃើញលោកណាបាលកំពុងធ្វើពិធីជប់‌លៀងយ៉ាងធំមួយ ដូចពិធីជប់‌លៀងរបស់ស្តេច។ លោកណាបាលសប្បាយចិត្តក្រៃ‌លែង ហើយស្រវឹងយ៉ាងខ្លាំងទៀត ហេតុនេះ នាងពុំបាននិយាយអ្វីមួយម៉ាត់ប្រាប់លោក រហូតដល់ថ្ងៃរះ។ ៣៧ លុះព្រឹកឡើង ពេលលោកស្វាងស្រា ភរិយារបស់លោករៀបរាប់ប្រាប់នូវហេតុ‌ការណ៍ដែលកើតមាន។ ឮដូច្នោះ លោកណាបាលក៏គាំងបេះ‌ដូងដេកស្តូកនៅមួយកន្លែង។ ៣៨ ប្រមាណជាដប់ថ្ងៃក្រោយមក ព្រះ‌អម្ចាស់បានប្រហារលោក ហើយលោកក៏ទទួលមរណ‌ភាព។

៣៩ កាលលោកដាវីឌឮដំណឹងថាលោកណាបាលស្លាប់ លោកពោលថា៖ «សូមអរព្រះ‌គុណព្រះ‌អម្ចាស់ដែលរកយុត្តិធម៌ឲ្យខ្ញុំ នៅពេលលោកណាបាលជេរប្រមាថខ្ញុំ ហើយព្រះ‌អង្គបានឃាត់ខ្ញុំមិនឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់។ ព្រះ‌អម្ចាស់បានធ្វើឲ្យអំពើអាក្រក់នេះធ្លាក់ទៅលើក្បាលលោកណាបាលវិញ»។

បន្ទាប់មក លោកដាវីឌចាត់គេឲ្យទៅស្នើនាងអប៊ី‌កាអ៊ីលមកធ្វើជាភរិយា។ ៤០ ពួកអ្នកបម្រើរបស់លោកដាវីឌទៅដល់ផ្ទះនាងអប៊ី‌កាអ៊ីល នៅភូមិកាម៉ិល ហើយពោលទៅនាងថា៖ «លោកដាវីឌចាត់យើងខ្ញុំឲ្យមកជួបអ្នកស្រី ដើម្បីស្នើអ្នកស្រីធ្វើជាភរិយារបស់លោក»។ ៤១ នាងអប៊ី‌កាអ៊ីលក្រោកឡើង ហើយក្រាបចុះ ឱនមុខដល់ដី ទាំងឆ្លើយថា៖ «នាងខ្ញុំនេះជាទាសី ដើម្បីលាងជើងជូនពួកអ្នកបម្រើរបស់លោកម្ចាស់»។ ៤២ នាងប្រញាប់‌ប្រញាល់ក្រោកឡើង ជិះលាចេញទៅ ដោយមានក្មេងបម្រើស្រីប្រាំនាក់ទៅជាមួយ។ នាងទៅតាមពួកអ្នកនាំសាររបស់លោកដាវីឌ រួចធ្វើជាភរិយាលោក។

៤៣ ពីមុន លោកដាវីឌក៏បានរៀប‌ការជាមួយនាងអហ៊ី‌ណូអាំ ជាអ្នកស្រុកយីសរេអែលដែរ។ ដូច្នេះ នាងអហ៊ី‌ណូអាំ និងនាងអប៊ី‌កាអ៊ីល ទាំងពីរនាក់សុទ្ធតែជាភរិយារបស់លោក។ ៤៤ រីឯភរិយាទីមួយរបស់លោកដាវីឌ គឺព្រះ‌នាងមិកាល់ ជាបុត្រីរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល នោះបានត្រូវបិតាយកទៅរៀប‌ការជាមួយលោកប៉ាល់‌ទី ជាកូនរបស់លោកឡាអ៊ីស ជាអ្នកស្រុកកាលីមវិញ។

លោកដាវីឌទុកជីវិតឲ្យព្រះ‌បាទសាអ៊ូលម្ដងទៀត

១ អស់អ្នកដែលរស់នៅវាលរហោ‌ស្ថានស៊ីភ ចូលទៅគាល់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល នៅគីបា ហើយទូលថា៖ «ដាវីឌលាក់ខ្លួននៅភ្នំហាគី‌ឡា ទល់មុខនឹងវាលយេស៊ី‌ម៉ូន»។ ២ ដូច្នេះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក្រោកឡើង ចេញដំណើរឆ្ពោះទៅវាលរហោ‌ស្ថានស៊ីភ ដើម្បីតាមចាប់លោកដាវីឌ។ ស្តេចនាំទាហានដ៏អង់‌អាចក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល ចំនួនបីពាន់នាក់ទៅជាមួយ។ ៣ ស្តេចបោះជំរំក្បែរផ្លូវនៅលើភ្នំហាគី‌ឡា ទល់មុខនឹងវាលយេស៊ី‌ម៉ូន។ លោកដាវីឌរស់នៅក្នុងវាលរហោ‌ស្ថាន ហើយឃើញព្រះ‌បាទសាអ៊ូលតាមរកចាប់ខ្លួនលោក នៅវាលរហោ‌ស្ថាន ៤ លោកក៏ចាត់មនុស្សឲ្យទៅស៊ើប‌ការណ៍រួចដឹងថា ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលយាងមកដល់ប្រាកដមែន។ ៥ ពេលនោះ លោកដាវីឌចេញដំណើរទៅដល់ជំរំរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល។ លោកឃើញកន្លែងដែលស្តេចផ្ទំ ហើយឃើញកន្លែងដែលលោកអាប់នែរ ជាកូនរបស់លោកនែរ និងជាមេ‌ទ័ពរបស់ស្តេចសម្រាន្ដដែរ។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលផ្ទំនៅកណ្ដាលជំរំ ហើយពល‌ទ័ពបោះជំរំជុំ‌វិញ។ ៦ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកអហ៊ី‌មេឡេក ជាជនជាតិហេត ព្រមទាំងលោកអប៊ីសាយ ជាកូនរបស់អ្នកស្រីសេរូយ៉ា និងជាប្អូនរបស់លោកយ៉ូអាប់ ថា៖ «តើនរណាស្ម័គ្រចិត្តចុះទៅជំរំរបស់ស្តេចសាអ៊ូលជាមួយខ្ញុំ?»។ លោកអប៊ីសាយឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្តទៅជាមួយលោក»។ ៧ យប់នោះ លោកដាវីឌ និងលោកអប៊ីសាយ ចូលទៅក្នុងជំរំ ហើយឃើញព្រះ‌បាទសាអ៊ូលផ្ទំនៅកណ្ដាលជំរំ ព្រមទាំងមានលំពែងដោតជាប់នឹងដី ជិតក្បាលដំណេកផង។ រីឯលោកអាប់នែរ និងពល‌ទាហាន ដេកលក់នៅជុំ‌វិញស្តេច។ ៨ លោកអប៊ីសាយជម្រាបលោកដាវីឌថា៖ «យប់នេះ ព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រគល់សត្រូវរបស់លោកមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់លោកហើយ។ សូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំយកលំពែងចាក់ទម្លុះស្តេចជាប់នឹងដី ខ្ញុំចាក់តែមួយលំពែង មិនបាច់លើកទីពីរទេ»។ ៩ ប៉ុន្តែ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ទៅលោកអប៊ីសាយថា៖ «ទេ! កុំធ្វើគុតព្រះ‌ករុណា ដ្បិតអ្នកណាលើកដៃប្រហារស្តេចដែលព្រះ‌អម្ចាស់ចាក់ប្រេងអភិសេក អ្នកនោះមិនអាចរួចខ្លួនឡើយ»។ ១០ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌ជន្មគង់នៅ! ដូច្នេះ មានតែព្រះ‌អង្គទេដែលផ្ដាច់ជីវិតស្តេច ដោយឲ្យស្តេចសុគតមកពីអស់អាយុ ឬសុគតនៅសមរ‌ភូមិ។ ១១ ប៉ុន្តែ សូមព្រះ‌អម្ចាស់ឃាត់ខ្ញុំ កុំឲ្យលើកដៃប្រហារស្តេចដែលព្រះ‌អង្គបានចាក់ប្រេងអភិសេកនោះឡើយ! ដូច្នេះ ចូរយកតែលំពែងដែលនៅក្បាលដំណេករបស់ស្តេច និងក្អមទឹកប៉ុណ្ណោះ រួចយើងចេញទៅវិញ!»។ ១២ លោកដាវីឌយកលំពែង និងក្អមទឹកដែលស្ថិតនៅក្បាលដំណេករបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ហើយនាំគ្នាចាកចេញទៅ ដោយគ្មានទាហានម្នាក់បានឃើញ និងដឹងឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់ភ្ញាក់ដែរ។ ពួកគេដេកលក់ទាំងអស់គ្នា ព្រោះព្រះ‌អម្ចាស់ធ្វើឲ្យពួកគេដេកលង់‌លក់ ឥតដឹងខ្លួន។

១៣ លោកដាវីឌឆ្លងទៅភ្នំម្ខាងទៀត ហើយឡើងទៅឈរលើកំពូលភ្នំ ដែលនៅដាច់ឆ្ងាយពីជំរំ។ ១៤ លោកស្រែកហៅកង‌ទ័ព រួចហៅលោកអាប់នែរ ជាកូនរបស់លោកនែរថា៖ «លោកអាប់នែរអើយ ម្ដេចក៏មិនឆ្លើយ!»។ លោកអាប់នែរស្រែកសួរវិញថា៖ «តើអ្នកជានរណា បានជាហ៊ានស្រែកហៅព្រះ‌ករុណាដូច្នេះ?»។ ១៥ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកអាប់នែរថា៖ «តើលោកជាមនុស្សដើមទ្រូងប្រាំហត្ថមែនឬ មិនមែន! នៅស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល មានតែលោកទេដែលប្រសើរជាងគេ ចុះហេតុអ្វីបានជាលោកមិនយាមព្រះ‌ករុណា ជាម្ចាស់របស់លោក? ដ្បិតមានប្រជាជនមួយរូបបានលបចូលទៅធ្វើគុតព្រះ‌ករុណា ជាម្ចាស់របស់លោក។ ១៦ ខ្ញុំសុំជម្រាបលោក ក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ដ៏មានព្រះ‌ជន្មគង់នៅថា លោកធ្វេស‌ប្រហែសដូច្នេះមិនល្អទេ! ពួកលោកគួរតែស្លាប់ ដោយមិនបានរក្សាការ‌ពារម្ចាស់របស់ខ្លួន គឺស្តេចដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានអភិសេក។ មើល! នេះនែ៎ លំពែងរបស់ព្រះ‌ករុណា និងក្អមទឹកដែលស្ថិតនៅក្បាលដំណេករបស់ស្តេច!»។ ១៧ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលស្គាល់សំឡេងរបស់លោកដាវីឌ ក៏មានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ដាវីឌ កូនអើយ! នេះពិតជាសំឡេងកូនមែនឬ?»។ លោកដាវីឌទូលតបថា៖ «បពិត្រព្រះ‌ករុណាជាអម្ចាស់! គឺទូល‌បង្គំមែន!»។ ១៨ លោកទូលទៀតថា៖ «ហេតុអ្វីព្រះ‌ករុណាជាអម្ចាស់ ចេះតែតាមចាប់ទូល‌បង្គំដូច្នេះ? តើទូល‌បង្គំបានធ្វើអ្វី? តើទូល‌បង្គំប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់អ្វីខ្លះ?។ ១៩ សូមព្រះ‌ករុណាជាអម្ចាស់មេត្តាសណ្ដាប់ពាក្យទូល‌បង្គំ នៅពេលនេះផង។ ប្រសិនបើព្រះ‌អម្ចាស់ជំរុញព្រះ‌ករុណាឲ្យប្រព្រឹត្តដូច្នេះចំពោះទូល‌បង្គំ នោះសូមព្រះ‌អម្ចាស់ទទួលយកតង្វាយមួយចុះ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើមនុស្សជាអ្នកជំរុញព្រះ‌ករុណាវិញ សូមឲ្យពួកគេត្រូវបណ្ដាសានៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់ ដ្បិតថ្ងៃនេះ ពួកគេបណ្តេញទូល‌បង្គំមិនឲ្យរស់នៅលើទឹកដី ដែលព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានមកប្រជា‌រាស្ដ្ររបស់ព្រះ‌អង្គ ទុកជាមត៌ក គឺហាក់ដូចជាចង់ដេញទូល‌បង្គំឲ្យទៅគោរពព្រះឯទៀត ២០ តែទូល‌បង្គំមិនចង់ឲ្យគេបង្ហូរឈាមទូល‌បង្គំឆ្ងាយពីព្រះ‌ភ័ក្ត្ររបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះ‌មហាក្សត្រនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលតាមធ្វើសឹកនឹងទូល‌បង្គំ ដែលគ្រាន់តែជាចៃមួយដ៏តូចប៉ុណ្ណោះ ព្រះ‌ករុណាដេញតាមទូល‌បង្គំ ដូចគេដេញបាញ់សត្វទទានៅលើភ្នំ»។ ២១ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «ដាវីឌកូនអើយ បិតាខុសហើយ! ចូរវិលត្រឡប់មកវិញ បិតាឈប់ធ្វើបាបកូនទៀតហើយ ព្រោះថ្ងៃនេះ កូនបានទុកជីវិតឲ្យបិតា។ បិតាបានប្រព្រឹត្តដូចជាមនុស្សលេ‌លា បិតាបានធ្វើខុសយ៉ាងធ្ងន់»។ ២២ លោកដាវីឌទូលថា៖ «នេះជាលំពែងរបស់ព្រះ‌ករុណា! សូមចាត់សេនាម្នាក់ឲ្យមកយកទៅវិញចុះ! ២៣ សូមព្រះ‌អម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះយើង តាមសេចក្ដីសុចរិត និងស្មោះ‌ត្រង់របស់យើងម្នាក់ៗ។ ថ្ងៃនេះ ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រគល់ព្រះ‌ករុណាមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃទូល‌បង្គំ តែទូល‌បង្គំមិនព្រមលើកដៃប្រហារស្តេចដែលព្រះ‌អម្ចាស់បានចាក់ប្រេងអភិសេកឡើយ។ ២៤ ថ្ងៃនេះ ព្រះ‌ជន្មរបស់ព្រះ‌ករុណាមានតម្លៃចំពោះទូល‌បង្គំយ៉ាងណា សូមឲ្យជីវិតទូល‌បង្គំក៏មានតម្លៃនៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្រព្រះ‌អម្ចាស់យ៉ាងនោះដែរ ហើយសូមព្រះ‌អង្គរំដោះទូល‌បង្គំឲ្យរួចផុតពីគ្រោះកាចសព្វបែបយ៉ាង»។ ២៥ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់លោកដាវីឌថា៖ «ដាវីឌ កូនអើយ សូមព្រះ‌ជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់កូន! អ្វីៗទាំងប៉ុន្មានដែលកូនធ្វើ មុខជាបានសម្រេចពុំ‌ខាន!»។

លោកដាវីឌក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត រីឯព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ក៏វិលទៅកាន់ដំណាក់វិញដែរ។

លោកដាវីឌទៅរស់នៅជាមួយពួកភីលីស្ទីន

១ លោកដាវីឌរិះ‌គិតថា៖ «ថ្ងៃណាមួយ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមុខជាសម្លាប់ខ្ញុំមិនខាន។ គ្មានផ្លូវណាល្អជាងរត់ភៀសខ្លួនទៅនៅស្រុកភីលី‌ស្ទីនទេ ធ្វើដូច្នេះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលនឹងបោះបង់ចោលគំនិតដេញតាមចាប់ខ្ញុំ នៅក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រា‌អែលទៀត ហើយខ្ញុំនឹងរួចផុតពីកណ្ដាប់ដៃរបស់ស្តេច»។ ២ លោកដាវីឌនាំអស់អ្នកដែលនៅជាមួយទាំងប្រាំ‌មួយ‌រយនាក់ ចេញដំណើរទៅដល់ស្រុករបស់ព្រះ‌បាទអគីស ជាបុត្ររបស់ព្រះ‌បាទម៉ាអុក និងជាស្តេចក្រុងកាថ។ ៣ លោកដាវីឌ និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោក ព្រមទាំងក្រុមគ្រួសាររបស់គេ ក៏ស្នាក់នៅក្រុងកាថជាមួយព្រះ‌បាទអគីស។ លោកដាវីឌបាននាំយកភរិយាទាំងពីរទៅជាមួយដែរ គឺ នាងអហ៊ី‌ណូអាំ ជាអ្នកស្រុកយីសរេអែល និងនាងអប៊ី‌កាអ៊ីល ជាអ្នកភូមិការម៉ែល ដែលជាភរិយារបស់សពលោកណាបាល។ ៤ មានគេទូលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា លោកដាវីឌភៀសខ្លួនទៅនៅក្រុងកាថ។ ដូច្នេះ ស្តេចក៏ឈប់ដេញតាមលោកទៀត។

៥ ថ្ងៃមួយ លោកដាវីឌទូលសួរព្រះ‌បាទអគីសថា៖ «បពិត្រព្រះ‌ករុណា! ប្រសិនបើស្តេចពិតជាអនុ‌គ្រោះដល់ទូល‌បង្គំមែន សូមមេត្តាប្រទានភូមិស្រុកណាមួយឲ្យទូល‌បង្គំទៅស្នាក់អាស្រ័យផង ដ្បិតមិនគួរឲ្យទូល‌បង្គំស្នាក់នៅក្នុងរាជធានីជាមួយព្រះ‌ករុណាឡើយ?»។ ៦ នៅថ្ងៃនោះ ព្រះ‌បាទអគីសប្រទានក្រុងស៊ីគឡាក់ឲ្យលោក។ ហេតុនេះហើយបានជាក្រុងនោះនៅជាកម្ម‌សិទ្ធិរបស់ស្តេចយូដា រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ ៧ លោកដាវីឌស្នាក់នៅស្រុកភីលីស្ទីន អស់‌រយៈពេលមួយឆ្នាំបួនខែ។ ៨ លោកដាវីឌ និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោក នាំគ្នាចេញទៅរាត‌ត្បាតទឹកដីរបស់ជនជាតិកេសួរ ទឹកដីរបស់ជនជាតិកេសៀរ និងទឹកដីរបស់ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក។ ពីដើម ជនជាតិទាំងនោះរស់នៅចាប់តាំងស្រុកសួរ រហូតដល់ស្រុកអេស៊ីប។ ៩ លោកដាវីឌវាយកម្ទេចទឹកដីនោះ ឥតទុកឲ្យមនុស្សប្រុស ឬស្រីណាម្នាក់ រួចជីវិតឡើយ។ លោកប្រមូលហ្វូងចៀម និងហ្វូងគោ ព្រមទាំងលា អូដ និងសម្លៀក‌បំពាក់ ហើយត្រឡប់មកវិញ គាល់ព្រះ‌បាទអគីស។ ១០ ពេលព្រះ‌បាទអគីសសួរលោកដាវីឌថា «តើថ្ងៃនេះ លោកទៅវាយស្រុកណាខ្លះ?» លោកដាវីឌតែង‌តែទូលស្តេចថា «ទូល‌បង្គំទៅវាយតំបន់ខាងត្បូងស្រុកយូដា» ឬ«ខាងត្បូងស្រុករបស់ពួកយេរ៉ា‌មេលី» ឬក៏ «ខាងត្បូងទឹកដីរបស់ពួកគេនី»។ ១១ លោកដាវីឌពុំដែលទុកជីវិតឲ្យមនុស្សប្រុស ឬស្រី ដើម្បីនាំមកក្រុងកាថទេ ព្រោះលោកខ្លាចក្រែងឈ្លើយសឹកទាំងនោះរាយ‌ការណ៍ថា ពួកលោកដាវីឌបានធ្វើដូច្នេះ ឬធ្វើដូច្នោះមួយ។ ក្នុងអំឡុងពេលលោកស្នាក់អាស្រ័យនៅក្នុងស្រុកភីលីស្ទីន លោកដាវីឌតែង‌តែប្រើវិធីនេះជារៀងរហូត។ ១២ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះ‌បាទអគីសជឿទុកចិត្តលើលោកដាវីឌ ព្រោះស្តេចគិតថា៖ «ដាវីឌប្រព្រឹត្តអំពើដែលធ្វើឲ្យអ៊ីស្រា‌អែល ជាជនជាតិរបស់ខ្លួនស្អប់យ៉ាងខ្លាំង។ ដូច្នេះ ដាវីឌនឹងបម្រើយើងរហូតតទៅ»។

១ នៅគ្រានោះ ជនជាតិភីលីស្ទីនបានប្រមូលកង‌ពលរបស់ពួកគេមកផ្តុំគ្នាជាកង‌ទ័ពតែមួយ ដើម្បីចេញច្បាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ ព្រះ‌បាទអគីសមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់លោកដាវីឌថា៖ «លោកដឹងច្បាស់ហើយថាលោក និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោក ត្រូវចូលរួមក្នុងកង‌ពលរបស់យើង»។ ២ លោកដាវីឌទូលតបថា៖ «ទូល‌បង្គំជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ‌ករុណាស្រាប់ហើយ ដូច្នេះ ព្រះ‌ករុណាជ្រាបថា ទូល‌បង្គំអាចបំពេញមុខ‌ងារណាមួយបាន»។ ព្រះ‌បាទអគីសមានរាជ‌ឱង្ការតបថា៖ «ល្អហើយ! យើងនឹងតែង‌តាំងលោកជាអង្គ‌រក្សរបស់យើងរហូតតទៅ»។

ស្តេចសាអ៊ូលទៅរកមេ‌មត់

៣ នៅគ្រានោះ លោកសាមូអែលទទួលមរណ‌ភាពផុតទៅហើយ ប្រជាជនអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូលនាំគ្នាកាន់ទុក្ខ ហើយធ្វើពិធីបញ្ចុះសពលោកនៅរ៉ាម៉ា ជាភូមិកំណើតរបស់លោក។ នៅជំនាន់នោះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានលុបបំបាត់គ្រូអន្ទងខ្មោច និងគ្រូខាបព្រលឹង ចេញពីស្រុកអ៊ីស្រា‌អែល។ ៤ ថ្ងៃមួយ ជនជាតិភីលីស្ទីនប្រមូលផ្តុំគ្នា មកបោះទ័ពនៅស៊ូណែម។ រីឯព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏ប្រមូលកង‌ពលអ៊ីស្រា‌អែលទាំងមូល មកបោះទ័ពនៅគីលបោដែរ។ ៥ កាលព្រះ‌បាទសាអ៊ូលឃើញជំរំរបស់កង‌ទ័ពភីលីស្ទីន ព្រះ‌អង្គភ័យខ្លាច ហើយញ័ររន្ធត់ជាខ្លាំង។ ៦ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលទូលសួរព្រះ‌អម្ចាស់ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌អង្គមិនឆ្លើយតបវិញឡើយ ទោះបីតាមការយល់‌សប្ដិ ការផ្សងអ៊ូរីម* ឬតាម‌រយៈព្យាការីក្តី។ ៧ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការទៅកាន់រាជបម្រើថា៖ «ចូរនាំគ្នារកស្ត្រីណាម្នាក់ ដែលចេះអន្ទងខ្មោច យើងនឹងទៅសាកសួរគេ»។ រាជបម្រើទូលស្តេចវិញថា៖ «នៅឯអេនឌ័រ មានស្ត្រីម្នាក់ចេះអន្ទងខ្មោច»។ ៨ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក្លែងខ្លួន ដោយស្លៀកពាក់ដូចប្រជាជនធម្មតា រួចចេញដំណើរទៅជាមួយសេនាពីរនាក់ទៀត។ ស្តេចយាងទៅដល់ផ្ទះស្ត្រីនោះនៅពេលយប់ ហើយមានរាជ‌ឱង្ការទៅនាងថា៖ «ខ្ញុំចង់ឲ្យនាងចូលរូប ហើយខាបព្រលឹងមនុស្សម្នាក់ ដែលខ្ញុំនឹងប្រាប់នាងឲ្យដឹង»។ ៩ ស្ត្រីនោះឆ្លើយថា៖ «លោកដឹងស្រាប់ហើយថា ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានលុបបំបាត់គ្រូអន្ទងខ្មោច និងគ្រូខាបព្រលឹងចេញពីស្រុក។ ហេតុអ្វីបានជាលោកចង់ដាក់អន្ទាក់ខ្ញុំ លោកចង់ឲ្យខ្ញុំបាត់បង់ជីវិតឬ?»។ ១០ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលបានស្បថក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅថា «នាងមិនទទួលទោសអ្វីក្នុងរឿងនោះឡើយ»។ ១១ ស្ត្រីនោះសួរថា៖ «តើលោកចង់ឲ្យខ្ញុំខាបព្រលឹងនរណា?»។ ស្តេចឆ្លើយថា៖ «ចូរហៅលោកសាមូអែលឲ្យខ្ញុំ!»។ ១២ ពេលស្ត្រីនោះឃើញលោកសាមូអែល នាងស្រែកឡើងយ៉ាងខ្លាំង ហើយទូលសួរព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាព្រះ‌ករុណាបញ្ឆោតខ្ញុំម្ចាស់ដូច្នេះ ព្រះ‌ករុណាជាព្រះ‌បាទសាអ៊ូលទេតើ!»។ ១៣ ព្រះ‌រាជាមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «កុំខ្លាចអ្វី! ចូរប្រាប់យើងមក តើនាងបានឃើញអ្វីខ្លះ?»។ ស្ត្រីនោះ ទូលថា៖ «ខ្ញុំម្ចាស់ឃើញវិញ្ញាណមួយ ងើបចេញពីក្នុងដីមក»។ ១៤ ស្តេចសួរទៀតថា៖ «តើគេមានទ្រង់‌ទ្រាយដូចម្ដេចដែរ?»។ នាងទូលថា៖ «គឺមនុស្សចាស់ម្នាក់ដណ្តប់អាវធំ កំពុងតែឡើងមក»។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលជ្រាបភ្លាមថាជាលោកសាមូអែល ស្តេចក៏ក្រាបចុះ ឱនព្រះ‌ភ័ក្ត្រដល់ដី។ ១៥ លោកសាមូអែលទូលសួរព្រះ‌បាទសាអ៊ូលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាព្រះ‌ករុណារំខានទូល‌បង្គំ ដោយហៅទូល‌បង្គំឡើងមកដូច្នេះ?»។ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលមានរាជ‌ឱង្ការតបថា៖ «ខ្ញុំមានទុក្ខ‌ធុរៈធ្ងន់ណាស់ ព្រោះពួកភីលីស្ទីននាំគ្នាមកធ្វើសង្គ្រាមនឹងខ្ញុំ ហើយព្រះ‌ជាម្ចាស់បោះបង់ខ្ញុំចោល ព្រះ‌អង្គលែងឆ្លើយតបមកខ្ញុំទៀតហើយ ទោះបីតាម‌រយៈព្យាការី ឬការយល់‌សប្ដិក្តី។ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំអញ្ជើញលោកមក ដើម្បីឲ្យលោកប្រាប់ខ្ញុំថា តើត្រូវធ្វើយ៉ាងណា?»។ ១៦ លោកសាមូអែលទូលថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាព្រះ‌ករុណាសួរយោបល់ពីទូល‌បង្គំដូច្នេះ? ព្រះ‌អម្ចាស់បានបោះបង់ព្រះ‌ករុណាចោល ហើយព្រះ‌អង្គក្លាយទៅជាបច្ចា‌មិត្តរបស់ព្រះ‌ករុណា។ ១៧ ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះ‌ករុណា ស្របតាមព្រះ‌បន្ទូល ដែលទូល‌បង្គំទូលថ្វាយរួចស្រេចហើយ។ ព្រះ‌អង្គបានដកហូតយករាជ‌សម្បត្តិពីព្រះ‌ករុណា ដើម្បីប្រគល់ទៅឲ្យលោកដាវីឌ ១៨ ដ្បិតព្រះ‌ករុណាពុំបានគោរពតាមព្រះ‌បន្ទូលរបស់ព្រះ‌អង្គទេ គឺព្រះ‌ករុណាពុំបានបំផ្លាញជនជាតិអាម៉ា‌ឡេក តាមព្រះ‌ពិរោធរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់ឡើយ។ ហេតុនេះហើយបានជា ព្រះ‌អម្ចាស់ប្រព្រឹត្តដូច្នេះ ចំពោះព្រះ‌ករុណានៅថ្ងៃនេះ។ ១៩ ព្រះ‌អម្ចាស់នឹងប្រគល់ព្រះ‌ករុណា ព្រមទាំងអ៊ីស្រា‌អែល ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីន។ ស្អែក ព្រះ‌ករុណា ព្រមទាំងបុត្រារបស់ព្រះ‌ករុណា នឹងទៅជួបទូល‌បង្គំនៅស្ថានមនុស្សស្លាប់ ហើយព្រះ‌អម្ចាស់នឹងប្រគល់កង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃពួកភីលីស្ទីន»។ ២០ រំពេចនោះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលដួលទាំងជំហរ ព្រោះពាក្យរបស់លោកសាមូអែលធ្វើឲ្យស្តេចភ័យតក់‌ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង។ មួយវិញទៀត ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលអស់កម្លាំង ព្រោះព្រះ‌អង្គពុំបានសោយព្រះ‌ស្ងោយមួយថ្ងៃមួយយប់មកហើយ។ ២១ ស្ត្រីនោះក៏ចូលទៅជិតស្តេច ឃើញថា ព្រះ‌អង្គភ័យតក់‌ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង។ ដូច្នេះ នាងទូលស្តេចថា៖ «ខ្ញុំម្ចាស់បានគោរពតាមបញ្ជារបស់ព្រះ‌ករុណាហើយ។ ខ្ញុំម្ចាស់ប្រថុយជីវិតដោយធ្វើតាមសំណូមពររបស់ព្រះ‌ករុណា។ ២២ ឥឡូវនេះ សូមស្ដាប់ខ្ញុំម្ចាស់សិន សូមរាជា‌នុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំម្ចាស់រៀប‌ចំព្រះ‌ស្ងោយថ្វាយព្រះ‌ករុណា ដើម្បីឲ្យព្រះ‌ករុណាសោយ ហើយមានកម្លាំងបន្តដំណើរទៅមុខទៀត»។ ២៣ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលប្រកែកមិនព្រមសោយទេ តែដោយពួករាជបម្រើ និងស្ត្រីនោះ ទទូចអង្វរពេក ស្តេចក៏យល់ព្រម។ ស្តេចក្រោកពីដី ឡើងទៅគង់លើគ្រែ។ ២៤ ស្ត្រីនោះប្រញាប់‌ប្រញាល់ទៅចាប់កូនគោមួយយ៉ាងធាត់ ដែលនាងបានចិញ្ចឹមយកមកសម្លាប់ រួចនាងយកម្សៅមកច្របាច់ ហើយដុតធ្វើនំបុ័ងឥតមេ។ ២៥ បន្ទាប់មក នាងលើកម្ហូបអាហារមកថ្វាយព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងរាជបម្រើ។ រួចហើយស្តេចក្រោកឡើង ចេញដំណើរជាមួយរាជបម្រើត្រឡប់ទៅវិញ នៅយប់ដដែលនោះ។

ជនជាតិភីលីស្ទីនដេញលោកដាវីឌចេញពីកង‌ទ័ពរបស់ពួកគេ

១ ជនជាតិភីលីស្ទីនបានប្រមូលផ្តុំទ័ពទាំងមូលរបស់ពួកគេ នៅអាផេក។ ចំណែកឯពួកអ៊ីស្រា‌អែលវិញបោះទ័ពជិតប្រភពទឹក នៅយីសរេអែល។ ២ ពួកស្តេចត្រាញ់នៃជនជាតិភីលីស្ទីនបាននាំកង‌ពលតូច និងកង‌ពលធំដើរទៅមុខ រីឯលោកដាវីឌ និងទាហានរបស់លោក នាំគ្នាហែ‌ហមព្រះ‌បាទអគីសនៅខាងក្រោយ។ ៣ ពួកមេដឹកនាំរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីនសួរថា៖ «តើពួកហេប្រឺនេះមកធ្វើអ្វីដែរ?»។ ព្រះ‌បាទអគីសឆ្លើយទៅពួកគេថា៖ «អស់លោកមិនស្គាល់ដាវីឌទេឬ? គាត់ជាអ្នកបម្រើរបស់សាអ៊ូល ជាស្តេចនៃជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែល។ គាត់មកនៅជាមួយខ្ញុំប្រហែលមួយឆ្នាំ ពីរឆ្នាំហើយ។ តាំងពីពេលគាត់រត់មកនៅជាមួយខ្ញុំ រហូតដល់សព្វថ្ងៃ ខ្ញុំមិនឃើញថាគាត់ធ្វើអ្វីខុសឡើយ»។ ៤ ពួកមេដឹកនាំនៃជនជាតិភីលីស្ទីនខឹងនឹងព្រះ‌បាទអគីស ហើយទូលថា៖ «សូមព្រះ‌ករុណាដេញជននេះឲ្យវិលត្រឡប់ទៅក្រុង ដែលស្តេចបានឲ្យគេស្នាក់នៅនោះវិញទៅ! មិនត្រូវឲ្យគេចេញទៅច្បាំងជាមួយពួកយើងឡើយ ព្រោះគេអាចបែរខ្នងមកប្រឆាំងនឹងយើងវិញ ក្នុងពេលកំពុងច្បាំង។ ជននេះមុខជាបំពេញចិត្តចៅហ្វាយចាស់របស់គេ ដោយសម្លាប់ទាហានរបស់យើង។ ៥ គឺលោកដាវីឌនេះហើយ ដែលគេច្រៀងឆ្លើយឆ្លងគ្នាថា:

“ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលប្រហារបានរាប់ពាន់នាក់

រីឯលោកដាវីឌប្រហារបានរាប់‌ម៉ឺននាក់”»។

៦ ព្រះ‌បាទអគីសក៏ហៅលោកដាវីឌមក ហើយមានរាជ‌ឱង្ការថា៖ «យើងសូមស្បថក្នុងនាមព្រះ‌អម្ចាស់ ដែលមានព្រះ‌ជន្មគង់នៅថា លោកពិតជាមនុស្សត្រឹមត្រូវមែន។ យើងពេញចិត្តនឹងឲ្យលោកចេញទៅច្បាំងជាមួយយើង ព្រោះតាំងពីពេលលោកស្នាក់នៅនឹងយើងរហូតដល់ពេលនេះ យើងពុំដែលឃើញលោកប្រព្រឹត្តអ្វីខុសឆ្គងឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពួកស្តេចត្រាញ់ឯទៀតៗនៃជនជាតិភីលីស្ទីន ពុំពេញចិត្តនឹងលោកទេ។ ៧ ដូច្នេះ សូមលោកវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញឥឡូវនេះចុះ។ សូមអញ្ជើញទៅដោយសុខ‌សាន្ត មិនត្រូវធ្វើឲ្យស្តេចត្រាញ់ទាំងនោះទាស់ចិត្តឡើយ»។ ៨ លោកដាវីឌទូលព្រះ‌បាទអគីសថា៖ «បពិត្រព្រះ‌ករុណាជាអម្ចាស់ តើទូល‌បង្គំធ្វើអ្វីខ្លះ? ចាប់តាំងពីពេលទូល‌បង្គំមកបម្រើព្រះ‌ករុណា រហូតដល់ពេលនេះ តើព្រះ‌អង្គទតឃើញថា ទូល‌បង្គំមានកំហុសអ្វីខ្លះដែរ បានជាទូល‌បង្គំមិនអាចចេញទៅច្បាំងនឹងសត្រូវរបស់ព្រះ‌ករុណាដូច្នេះ?»។ ៩ ព្រះ‌បាទអគីសមានរាជ‌ឱង្ការមកកាន់លោកដាវីឌថា៖ «យើងដឹងហើយ យើងពេញចិត្តនឹងលោក ដូចពេញចិត្តនឹងទេវទូតរបស់ព្រះ‌ជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែពួកមេដឹកនាំរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីនបានសម្រេចថា មិនឲ្យលោកចេញទៅច្បាំងរួមជាមួយពួកយើងឡើយ។ ១០ ដូច្នេះ លោក និងទាហានរបស់ស្តេចសាអ៊ូលដែលនៅជាមួយលោក ត្រូវក្រោកឡើងពីព្រលឹម ហើយនាំគ្នាចេញដំណើរទៅ នៅពេលថ្ងៃរះ»។ ១១ ព្រឹកឡើងលោកដាវីឌ ព្រមទាំងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោក ក្រោកពីព្រលឹម វិលត្រឡប់ទៅស្រុកភីលីស្ទីនវិញ។ ចំណែកឯកង‌ទ័ពភីលីស្ទីននាំគ្នាចេញដំណើរទៅដល់យីសរេអែល។

ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេកដុតកម្ទេចក្រុងស៊ីគឡាក់ លោកដាវីឌដេញតាមកង‌ទ័ពអាម៉ា‌ឡេក

១ នៅថ្ងៃទីបី លោកដាវីឌ និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោក បានទៅដល់ក្រុងស៊ីគឡាក់។ ប៉ុន្តែ មុននោះ ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេកបានរាត‌ត្បាតតំបន់ណេកិប និងក្រុងស៊ីគឡាក់។ ពួកគេដុតកម្ទេចក្រុងស៊ីគឡាក់ចោល ២ ហើយកៀរពួកស្រីៗ និងអស់អ្នកដែលរស់នៅក្រុងនោះ ទាំងក្មេង ទាំងចាស់ នាំយកទៅជាឈ្លើយ។ ពួកគេមិនបានសម្លាប់នរណាម្នាក់ឡើយ គឺគ្រាន់តែកៀរយកទៅជាមួយ រួចបន្ដដំណើរទៅមុខទៀត។ ៣ កាលលោកដាវីឌ និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោកមកដល់ទី‌ក្រុងវិញ ឃើញក្រុងនោះត្រូវគេដុតបំផ្លាញ ហើយប្រពន្ធ កូនប្រុស កូនស្រី ត្រូវខ្មាំងកៀរយកទៅជាឈ្លើយដូច្នេះ ៤ លោកដាវីឌ និងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយនាំគ្នាស្រែកទ្រហោយំ រហូតទាល់តែលែងមានកម្លាំងយំទៀត។ ៥ ភរិយាទាំងពីរនាក់របស់លោកដាវីឌ គឺនាងអហ៊ី‌ណូអាំដែលជាអ្នកស្រុកយីសរេអែល និងនាងអប៊ី‌កាអ៊ីល ជាប្រពន្ធរបស់សពលោកណាបាល អ្នកភូមិកាម៉ិល ក៏ត្រូវគេកៀរយកទៅដែរ។

៦ ពេលនោះ លោកដាវីឌមានទុក្ខកង្វល់យ៉ាងខ្លាំង ព្រោះអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោកគិតគ្នាចង់យកដុំថ្មគប់សម្លាប់លោក ដ្បិតម្នាក់ៗឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត ដោយព្រួយបារម្ភដល់កូនប្រុស កូនស្រីរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះ‌អម្ចាស់ជាព្រះរបស់លោកដាវីឌ ប្រទានឲ្យលោកមានកម្លាំងចិត្តឡើងវិញ។ ៧ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកបូជា‌ចារ្យអប៊ីយ៉ាថារ ជាកូនរបស់លោកអហ៊ី‌មេឡេកថា៖ «សូមយកអាវអេផូដ*មកឲ្យខ្ញុំ!»។ លោកអប៊ីយ៉ាថារក៏ទៅយកអាវអេផូដមកជូន។ ៨ លោកដាវីឌទូលសួរព្រះ‌អម្ចាស់ថា៖ «ប្រសិនបើទូល‌បង្គំដេញតាមពួកចោរនោះ តើទូល‌បង្គំតាមទាន់ឬទេ?»។ ព្រះ‌អម្ចាស់មានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ «ចូរដេញតាមពួកគេចុះ អ្នកនឹងតាមទាន់ ព្រមទាំងរំដោះអស់អ្នកដែលគេកៀរយកទៅនោះបានមកវិញផង»។ ៩ លោកដាវីឌ និងទាហានទាំងប្រាំ‌មួយ‌រយនាក់ ដែលនៅជាមួយលោក នាំគ្នាចេញដំណើរទៅ។ លុះទៅដល់ទឹកជ្រោះបេស៊រ ទាហានមួយក្រុមឈប់នៅទីនោះ។ ១០ លោកដាវីឌ និងទាហានបួន‌រយនាក់បន្តដំណើរទៅទៀត ដោយទុកទាហានពីរ‌រយនាក់ឲ្យនៅខាងក្រោយ ព្រោះពួកគេហេវ‌ហត់ពេក ពុំអាចឆ្លងទឹកជ្រោះបេស៊រនោះបាន។

១១ ពួកគេបានប្រទះឃើញជនជាតិអេស៊ីបម្នាក់ នៅឯវាល ហើយនាំមកជូនលោកដាវីឌ។ គេយកនំបុ័ង និងទឹកឲ្យគាត់បរិភោគ ១២ ព្រមទាំងឲ្យនំធ្វើពីផ្លែឧទុម្ពរក្រៀម និងផ្លែទំពាំង‌បាយ‌ជូរក្រៀមពីរកញ្ចប់មកគាត់ដែរ។ ក្រោយពីបានបរិភោគរួចហើយ គាត់ក៏មានកម្លាំងឡើងវិញ ដ្បិតគាត់អត់បាយអត់ទឹកចំនួនបីថ្ងៃបីយប់មកហើយ។ ១៣ លោកដាវីឌសួរគាត់ថា៖ «តើអ្នកជាកូនចៅនរណា? ហើយមកពីណាដែរ?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំបាទជាយុវ‌ជនជាតិអេស៊ីប និងជាបាវបម្រើរបស់ជនជាតិអាម៉ា‌ឡេកម្នាក់។ ម្ចាស់របស់ខ្ញុំបាទបោះបង់ខ្ញុំបាទចោលចំនួនបីថ្ងៃមកហើយ ព្រោះខ្ញុំបាទមានជំងឺ។ ១៤ កាលពីមុន ពួកយើងបានទៅរាត‌ត្បាតនៅប៉ែកខាងត្បូងស្រុករបស់ជនជាតិកេរេទី ទឹកដីជនជាតិយូដា និងខាងត្បូងស្រុកកាលែប ហើយដុតក្រុងស៊ីគឡាក់ចោលផង»។ ១៥ លោកដាវីឌសួរទៀតថា៖ «តើអ្នកអាចនាំខ្ញុំទៅរកពួកចោរនោះបានឬទេ?»។ បុរសនោះឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំបាទអាចនាំលោកទៅរកពួកគេបាន តែសូមលោកមេត្តាស្បថក្នុងនាមព្រះ‌ជាម្ចាស់ថា លោកមិនសម្លាប់ខ្ញុំបាទចោលទេ ហើយក៏មិនប្រគល់ខ្ញុំបាទទៅឲ្យម្ចាស់របស់ខ្ញុំបាទវិញដែរ»។

លោកដាវីឌវាយឈ្នះកង‌ទ័ពអាម៉ា‌ឡេក

១៦ បុរសនោះនាំលោកដាវីឌទៅដល់ពួកអាម៉ា‌ឡេក ដែលស្នាក់នៅពាស‌ពេញក្នុងតំបន់នោះ ហើយកំពុងតែស៊ីផឹកសប្បាយ ដោយ‌សារគេរឹបយកបានជ័យ‌ភ័ណ្ឌដ៏សន្ធឹក‌សន្ធាប់ពីស្រុកភីលីស្ទីន និងស្រុកយូដា។ ១៧ លោកដាវីឌវាយប្រហារពួកនោះ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ តាំងពីព្រលឹមរហូត‌ទល់ព្រលប់។ គ្មាននរណាម្នាក់រត់រួចឡើយ លើក‌លែងតែពួកយុវ‌ជនបួន‌រយនាក់ ដែលជិះអូដ្ឋគេចខ្លួនចេញទៅ។ ១៨ លោកដាវីឌរំដោះអ្វីៗទាំងប៉ុន្មាន ដែលពួកអាម៉ា‌ឡេកប្លន់យកទៅ ហើយលោកក៏រំដោះភរិយាទាំងពីររបស់លោកមកវិញដែរ។ ១៩ លោកដាវីឌបានដណ្ដើមយកអ្វីៗទាំងអស់មកវិញ។ ពួកលោកមិនបាត់បង់នរណាម្នាក់សោះឡើយ គឺគេបាននាំក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួន ទាំងក្មេង ទាំងចាស់ ទាំងកូនប្រុស ទាំងកូនស្រី ហើយដណ្ដើមជ័យ‌ភ័ណ្ឌ និងអ្វីៗដែលខ្មាំងសត្រូវនាំយកទៅនោះមកវិញដែរ។ ២០ លោកដាវីឌរឹបអូសយកបានហ្វូងចៀម និងហ្វូងគោទាំងអស់។ អស់អ្នកដែលដឹកនាំហ្វូងសត្វទាំងនោះពោលថា៖ «នេះហើយជាជ័យ‌ភ័ណ្ឌរបស់លោកដាវីឌ»។

២១ លោកដាវីឌវិលមកជួបទាហានទាំងពីរ‌រយនាក់ ដែលហេវ‌ហត់ខ្លាំងពេក មិនអាចទៅតាមលោក ហើយដែលគេបានទុកឲ្យសម្រាកនៅក្បែរទឹកជ្រោះបេស៊រនោះ។ ពួកគេរត់មកទទួលលោកដាវីឌ និងអ្នកដែលនៅជាមួយលោកផង។ លោកដាវីឌចូលទៅជិត ហើយសួរសុខទុក្ខពួកគេ។ ២២ នៅក្នុងចំណោមទាហានរបស់លោកដាវីឌ មានអ្នកខ្លះមានចិត្តអាក្រក់ និងចិត្តពាល នាំគ្នាពោលឡើងថា៖ «អ្នកទាំងនេះមិនបានទៅជាមួយពួកយើងទេ ដូច្នេះ មិនត្រូវចែកជ័យ‌ភ័ណ្ឌដែលដណ្ដើមបានមកវិញឲ្យពួកគេទេ គឺប្រគល់ត្រឹមតែប្រពន្ធ និងកូនរបស់គេ ឲ្យគេនាំចេញទៅវិញប៉ុណ្ណោះបានហើយ»។ ២៣ ប៉ុន្តែ លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ថា៖ «បង‌ប្អូនអើយ មិនត្រូវប្រព្រឹត្តដូច្នេះ ចំពោះទ្រព្យ‌សម្បត្តិដែលព្រះ‌អម្ចាស់ប្រទានមកយើងនោះឡើយ ដ្បិតព្រះ‌អង្គបានការ‌ពារយើង ព្រមទាំងប្រគល់ពួកចោរដែលបានវាយប្រហារយើង មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់យើងដែរ។ ២៤ មិនត្រូវឲ្យនរណាម្នាក់ធ្វើតាមពាក្យរបស់បង‌ប្អូនឡើយ ដ្បិតអ្នកទៅច្បាំងបានទទួលប៉ុន‌ណា អ្នកនៅចាំអីវ៉ាន់ក៏ទទួលប៉ុណ្ណោះដែរ គឺត្រូវចែកឲ្យដូចៗគ្នា»។

២៥ ពាក្យលោកដាវីឌថ្លែងនេះជាបទ‌បញ្ជា និងជាច្បាប់មួយ ដែលជនជាតិអ៊ីស្រា‌អែលអនុវត្តតាម ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះតរៀងមក រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។

២៦ កាលមកដល់ក្រុងស៊ីគឡាក់វិញ លោកដាវីឌបានផ្ញើចំណែកជ័យ‌ភ័ណ្ឌខ្លះទៅជូនពួកព្រឹទ្ធាចារ្យ នៅស្រុកយូដា ដែលជាមិត្ត‌ភក្ដិរបស់លោក ដោយផ្តាំថា៖ «ជំនូនដែលខ្ញុំផ្ញើមកជូនអស់លោកនេះ ជាចំណែកជ័យ‌ភ័ណ្ឌដែលយើងដណ្ដើមបានពីខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះ‌អម្ចាស់»។ ២៧ លោកបានផ្ញើជំនូនទាំងនោះទៅជូនអស់លោកព្រឹទ្ធាចារ្យនៅបេតអែល ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅរ៉ា‌ម៉ូត ក្នុងតំបន់ណេកិប ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅយ៉ាទៀរ ២៨ ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅអារ៉ូអ៊ែរ ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅស៊ីភម៉ូត ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅអេសតេម៉ូ ២៩ ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅរ៉ាកាល ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅភូមិរបស់ពួកយេរ៉ាមេលី ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅភូមិរបស់ពួកគេនី ៣០ ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅហ៊រម៉ា ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅប៊រ-‌អាសាន ព្រឹទ្ធាចារ្យនៅអាតាក ៣១ ព្រឹទ្ធាចារ្យហេប្រូន ព្រមទាំងអស់លោកព្រឹទ្ធាចារ្យនៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលលោក និងទាហានរបស់លោកធ្លាប់ឆ្លងកាត់។

ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងបុត្រាសោយទិវង្គត

១ កង‌ទ័ពភីលីស្ទីនវាយប្រហារកង‌ទ័ពអ៊ីស្រា‌អែល។ ពល‌ទាហានអ៊ីស្រា‌អែលបាក់ទ័ព រត់នៅមុខពួកភីលីស្ទីន ហើយទាហានអ៊ីស្រា‌អែលជាច្រើននាក់បានស្លាប់នៅលើភ្នំគីលបោ។ ២ ពួកភីលីស្ទីនដេញតាមព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងបុត្រាយ៉ាងប្រកិត ពួកគេសម្លាប់សម្តេចយ៉ូណាថាន សម្តេចអប៊ី‌ណាដាប់ និងសម្តេចម៉ាល់គី‌ស៊ូអា ជាបុត្ររបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល។ ៣ បន្ទាប់មក ពួកគេសម្រុកទៅលើព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ទ័ពបាញ់ព្រួញបានដេញតាមទាន់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ធ្វើឲ្យស្តេចតក់‌ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង។ ៤ ស្តេចមានរាជ‌ឱង្ការទៅសេនាដែលកាន់គ្រឿងសាស្ត្រា‌វុធរបស់ស្តេចថា៖ «ចូរហូតដាវរបស់ឯងចាក់យើងមក ព្រោះយើងមិនចង់ស្លាប់ដោយដៃរបស់សាសន៍ដទៃ ហើយឲ្យពួកគេប្រមាថមើល‌ងាយយើងទេ»។ ប៉ុន្តែ សេនានោះមិនហ៊ានសម្លាប់ស្តេចឡើយ ព្រោះគាត់ភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង។ ដូច្នេះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលក៏ហូតដាវ ហើយផ្តួលខ្លួនទៅលើមុខដាវនោះ។ ៥ កាលសេនាដែលកាន់គ្រឿងសស្ត្រារបស់ស្តេចឃើញស្តេចសោយទិវង្គតដូច្នេះ គាត់ក៏ហូតដាវ រួចផ្តួលខ្លួនទៅលើមុខដាវ ស្លាប់ជាមួយស្តេចដែរ។ ៦ ដូច្នេះ ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល បុត្រាទាំងបីអង្គ សេនាដែលកាន់គ្រឿងសស្ត្រារបស់ស្តេច និងពល‌ទាហានទាំងអស់ បានស្លាប់ជាមួយគ្នា ក្នុងថ្ងៃតែមួយ។

៧ កាលទ័ពអ៊ីស្រា‌អែលដែលស្ថិតនៅលើភ្នំម្ខាងទៀត និងនៅត្រើយខាងនាយទន្លេយ័រដាន់ ដឹងថា អ៊ីស្រា‌អែលបាក់ទ័ព ហើយព្រះ‌បាទសាអ៊ូល ព្រមទាំងបុត្រាសុគតអស់ នោះពួកគេក៏បោះបង់ទី‌ក្រុងចោល រត់ភៀសខ្លួនអស់។ កង‌ទ័ពភីលីស្ទីនចូលមកកាន់កាប់ក្រុងទាំងនោះ។ ៨ ស្អែកឡើង ពួកភីលីស្ទីននាំគ្នាដើរប្រមូលរបស់របរដែលនៅជាប់នឹងសាក‌សព ហើយឃើញសាក‌សពរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងបុត្រាទាំងបីអង្គ នៅលើភ្នំគីលបោ។ ៩ ពួកគេក៏កាត់កស្តេច ព្រមទាំងដោះគ្រឿងសាស្ត្រា‌វុធចេញពីសពផង រួចផ្ញើទៅគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងស្រុកភីលីស្ទីនទាំងមូល។ គេប្រកាសដំណឹងនេះនៅតាមវិហារនៃព្រះរបស់ពួកគេ និងក្នុងចំណោមប្រជាជនផង។ ១០ បន្ទាប់មក ពួកគេយកគ្រឿងសាស្ត្រា‌វុធរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូលទៅតម្កល់ទុកក្នុងវិហារនៃព្រះអាស្តា‌រ៉ូត ហើយយកសពរបស់ស្តេចទៅព្យួរនៅកំពែងក្រុងបេតសាន។

១១ អ្នកក្រុងយ៉ាបេស ក្នុងស្រុកកាឡាដ បានដឹងអំពីហេតុ‌ការណ៍ដែលពួកភីលីស្ទីនប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះ‌បាទសាអ៊ូល។ ១២ ពួកទាហានដ៏អង់‌អាចនៅក្រុងនោះក៏នាំគ្នាចេញដំណើរទៅ។ ក្រោយពីដើរអស់‌រយៈពេលពេញមួយយប់ ពួកគេបានទៅដល់ក្រុងបេតសាន ហើយស្រាយសពរបស់ព្រះ‌បាទសាអ៊ូល និងបុត្រា ចុះពីកំពែងក្រុងនោះ រួចនាំគ្នាវិលត្រឡប់មកក្រុងយ៉ាបេសវិញ យកសពទាំងនោះទៅបូជា។ ១៣ ពួកគេរើសធាតុយកទៅបញ្ចុះក្រោមដើមជ្រៃនៅក្រុងយ៉ាបេស ហើយនាំគ្នាតមអាហារ ចំនួនប្រាំពីរថ្ងៃ។

១. គម្ពីរធម្មវិន័យ | Pentateuch 5

២. គម្ពីរប្រវត្តិសាស្រ្ត | History 16

៣. គម្ពីរប្រាជ្ញាញាណ | Wisdom 7

៤. គម្ពីរព្យាការី | Prophet 18

១. គម្ពីរដំណឹងល្អ | Gospels 4

២. គម្ពីរប្រវត្តិសាស្រ្ត | History 1

៣. លិខិតសន្តប៉ូល | Paul Letter 13

៤. សំណេរសកល | Catholic Letter 5

៥. សំណេរសន្តយ៉ូហាន | John Writing 4

កណ្ឌគម្ពីរសាម៉ូអែលទី១

សាមូអែលទី១

ពាក្យ​លំនាំ

នាង​ហាណ្ណា​នៅ​កន្លែង​សក្ការៈ​ស៊ីឡូ

កំណើត និង​កុមារ‌ភាព​របស់​លោក​សាមូអែល

ទំនុក‌តម្កើង​របស់​នាង​ហាណ្ណា

កូន​ប្រុស​ទាំង​ពីរ​របស់​លោក​ហេលី

កុមារ​សាមូអែល​នៅ​ស៊ីឡូ

លោក​ហេលី​ស្តី​បន្ទោស​កូនៗ​របស់​លោក

ព្យាការី​ម្នាក់​ប្រកាស​ពី​ការ​ដាក់​ទោស​គ្រួសារ​លោក​ហេលី

ព្រះ‌អម្ចាស់​ត្រាស់​ហៅ​កុមារ​សាមូអែល

ជន​ជាតិ​ភីលីស្ទីន​ដណ្ដើម​យក​បាន​ហិប​នៃ​សម្ពន្ធ‌មេត្រី

មរណ‌ភាព​របស់​លោក​បូជា‌ចារ្យ​ហេលី ព្រម​ទាំង​កូន​ប្រសា​ស្រី​របស់​លោក

ហិប​នៃ​សម្ពន្ធ‌មេត្រី​នៅ​ស្រុក​ភីលីស្ទីន

ជន​ជាតិ​ភីលីស្ទីន​បញ្ជូន​ហិប​នៃ​សម្ពន្ធ‌មេត្រី ទៅ​ស្រុក​អ៊ីស្រា‌អែល

ជ័យ‌ជម្នះ​លើ​កង‌ទ័ព​ភីលីស្ទីន

ការ​តែង‌តាំង​ព្រះ‌មហា​ក្សត្រ

ប្រជាជន​អ៊ីស្រា‌អែល​ទាម‌ទារ​ចង់​បាន​ស្តេច​មួយ​អង្គ

សិទ្ធិ​របស់​ស្តេច

លោក​សាអ៊ូល​ស្វែង​រក​សត្វ​លា​ដែល​បាត់

លោក​សាអ៊ូល​ទៅ​ជួប​លោក​សាមូអែល

ប្រជាជន​អ៊ីស្រា‌អែល​តែង‌តាំង​លោក​សាអ៊ូល​ជា​ស្តេច

ស្តេច​សាអ៊ូល​វាយ​ឈ្នះ​ជន​ជាតិ​អាំម៉ូន

សេចក្ដី​ថ្លែង​ការណ៍​របស់​លោក​សាមូអែល

រាជ្យ​របស់​ព្រះ‌បាទ​សាអ៊ូល

ព្រះ‌បាទ​សាអ៊ូល​ធ្វើ​សង្គ្រាម​នឹង​ពួក​ភីលីស្ទីន

សម្តេច​យ៉ូណាថាន​មាន​ជ័យ‌ជម្នះ​លើ​ពួក​ភីលីស្ទីន

ទាហាន​អ៊ីស្រា‌អែល​ជួយ​សម្តេច​យ៉ូណាថាន​ឲ្យ​រួច​ជីវិត

ជ័យ‌ជម្នះ​របស់​ព្រះ‌បាទ​សាអ៊ូល និង​រាជ‌វង្ស

ព្រះ‌បាទ​សាអ៊ូល​ធ្វើ​សង្គ្រាម​ជា​មួយ​ជន​ជាតិ​អាម៉ា‌ឡេក

ព្រះ‌អម្ចាស់​បោះ​បង់​ចោល​ស្តេច​សាអ៊ូល

ព្រះ‌ជាម្ចាស់​ជ្រើស‌រើស​យុវ‌ជន​ដាវីឌ​ជា​ស្តេច​ថ្មី

យុវ‌ជន​ដាវីឌ​ចូល​បម្រើ​ព្រះ‌បាទ​សាអ៊ូល

កូលី‌យ៉ាត​ប្រមាថ​កង‌ទ័ព​អ៊ីស្រា‌អែល

យុវ‌ជន​ដាវីឌ​ប្រយុទ្ធ​នឹង​កូលី‌យ៉ាត

លោក​ដាវីឌ​ចូល​គាល់​ស្តេច​សាអ៊ូល

សម្តេច​យ៉ូណាថាន​ចង​សម្ពន្ធ‌មិត្ត​ជា​មួយ​ដាវីឌ

ព្រះ‌បាទ​សាអ៊ូល​ច្រណែន​នឹង​លោក​ដាវីឌ

ដាវីឌ​រៀប​អាពាហ៍‌ពិពាហ៍​ជា​មួយ​បុត្រី​ស្តេច​សាអ៊ូល

ព្រះ‌បាទ​សាអ៊ូល​រក​សម្លាប់​លោក​ដាវីឌ

ព្រះ‌នាង​មិកាល់​ជួយ​សង្គ្រោះ​លោក​ដាវីឌ

សម្តេច​យ៉ូណាថាន​ការ‌ពារ​លោក​ដាវីឌ

លោក​ដាវីឌ​រត់​ទៅ​ដល់​ភូមិ​ណូប

លោក​ដាវីឌ​នៅ​ជា​មួយ​ពួក​ភីលីស្ទីន​ក្នុង​ក្រុង​កាថ

លោក​ដាវីឌ​រៀប‌ចំ​កង‌ទ័ព​របស់​លោក

ស្តេច​សាអ៊ូល​សម្លាប់​រង្គាល​ពួក​បូជា‌ចារ្យ​នៅ​ភូមិ​ណូប

លោក​ដាវីឌ​សង្គ្រោះ​ប្រជាជន​នៅ​ក្រុង​កៃឡា

លោក​ដាវីឌ​នៅ​វាល​រហោ‌ស្ថាន​ស៊ីភ

លោក​ដាវីឌ​មិន​ដាច់​ចិត្ត​ធ្វើ​គុត​ព្រះ‌បាទ​សាអ៊ូល

លោក​ណាបាល​បដិសេធ​មិន​ព្រម​ជួយ​លោក​ដាវីឌ

នាង​អប៊ី‌កាអ៊ីល និង​លោក​ដាវីឌ

មរណ‌ភាព​របស់​លោក​ណាបាល

លោក​ដាវីឌ​ទុក​ជីវិត​ឲ្យ​ព្រះ‌បាទ​សាអ៊ូល​ម្ដង​ទៀត

លោក​ដាវីឌ​ទៅ​រស់​នៅ​ជា​មួយ​ពួក​ភីលីស្ទីន

ស្តេច​សាអ៊ូល​ទៅ​រក​មេ‌មត់

ជន​ជាតិ​ភីលីស្ទីន​ដេញ​លោក​ដាវីឌ​ចេញ​ពី​កង‌ទ័ព​របស់​ពួក​គេ

ជន​ជាតិ​អាម៉ា‌ឡេក​ដុត​កម្ទេច​ក្រុង​ស៊ីគឡាក់ លោក​ដាវីឌ​ដេញ​តាម​កង‌ទ័ព​អាម៉ា‌ឡេក

លោក​ដាវីឌ​វាយ​ឈ្នះ​កង‌ទ័ព​អាម៉ា‌ឡេក

ព្រះ‌បាទ​សាអ៊ូល និង​បុត្រា​សោយ​ទិវង្គត

^{កណ្ឌគម្ពីរ}
សាម៉ូអែលទី១